tijd voor een blogje.

Het is vrijdagavond. En rustig in de emailgroep. Op tv is nog niet iets dat me boeit en de krant is gelezen.
Tijd voor een blogje.

Ik wil beginnen met een onderwerp dat me al een tijdje dwars ligt.
Op mijn bureau ligt een krantenknipsel. In het AD van 13 maart staat de column van Vincent Bijlo… een lofzang op Wouter Bos. Die de banken in de grootste crisis overeind wist te houden en bij de gedane beloftes en zijn eigen standpunt bleef wat Uruzgan betreft. (Hoewel ‘de jongens’ in Uruzgan zelf daar niet zo blij mee blijken te zijn). Zowel Bos als Eurlings haken af vanwege hun gezin. Bos heeft kinderen en Eurlings wil ze krijgen en dus een echt gezin hebben. Dat gaat niet samen met een fulltime ministerschap, laat staan een premierschap. Wat klinkt dat raar…. Alsof het een plank/schap in een supermarkt betreft. ;-)
Ik herinner me de foto in de krant met de lege kinderwagen. En als me dan verteld wordt dat de oudste van Wouter Bos nu 6 jaar is, kan het niet anders zijn dan dat zijn vrouw toen nog niet bevallen was en de wagen dus niet gevuld kon zijn. Wat hebben de media dáár geen heibel over gemaakt. Alsof het een uitgekiende leugen betrof, en niet een pose op verzoek van de pers zelf of het thuisbrengen van de kinderwagen zelf.
Zo’n man is niet ‘zwak’, schrijft Bijlo, zo’n man heeft hart voor politiek.
Maar goed, dat is wat Bijlo schrijft en ik kan niet anders dan het met hem eens zijn.

Dan wordt ook de passie begrijpelijk waarmee Rutte in de politiek bezig kan zijn. Hij woont nog thuis nietwaar… En, vraagt Bijlo zich af: waarom heeft Balkenende maar één kind…. Dáárom dus. Zijn passie ligt in de politiek. Om nog te zwijgen over de titel van de column: ‘Waarom heeft Wilders helemáál geen kinderen?’ En kiest hij niet voor zijn gezin?
Ik laat het verder denken aan de lezer over. Ik heb eindelijk mijn ei gelegd. ;-)

Wat kan ik vertellen over de afgelopen dagen? Vier verjaardagen van goede emailvrienden en –vriendinnen en vier bezoeken.
Mijn rug is weer beter. Er is dus nogal wat bezoek geweest de afgelopen dagen. Weinig dus om uitgebreid over te vertellen.

En toen kwam er iets tussen en houd ik er maar even mee op….

Inmiddels zijn we twee etmalen verder. Het is maandag en vertrouwd grijs is de lucht.
De forsythia bloeit sinds zaterdag uitbundig en dat is een genot om te zien. Als de zon zou schijnen zou het nòg genotteriger zijn. Zucht.. De blaadjes van hortensia en vlinderboom groeien al flink. Ach, eigenlijk gaat alles, zij het twee weken te laat, aan het bloeien en groeien. Ondanks dat de zon het laat afweten. De vogeltjes hebben nog niet zichtbaar hun huisjes betrokken, al zingen ze af en toe dat het een lieve lust is om naar te luisteren.

Gisteren was het zondag. Ik had de klokken zaterdagnacht al vooruit gezet. Want zondag kon ik dan een uurtje langer slapen… Hoe ver kan een mens gaan met zichzelf beduvelen? Ik dacht, dan ben ik maandag een beetje gewend. ;-). En inderdaad, zondag kwam er niets anders uit mijn handen dan het omslaan van de krantenpagina’s. En wilden mijn vingers, zij het weer pijnlijk, nog wel het een en ander tikken. Gaat wel over na een nachtje slapen, dacht ik.
Mooi niet. Vannacht liep ik dus weer om half vijf, nog steeds zonder slaap, door het huis te banjeren, en ik heb toen maar een half pilletje extra genomen. Dus was vanmorgen opstaan heeeeel erg moeilijk. Maar hulpe kwam, dus het moest wel… En ja hoor, na twee uur zat ik wakker en wel aan de brunch. En daar kwam mijn hulpe. Die is nu druk bezig dus kan ik hier weer verder.

Afgelopen zaterdag maar weer boodschappen gehaald. En eenmaal buiten, realiseerde ik me dat ik mijn mooie stok vergeten had en in teruggaan had ik geen zin. Dat heb ik geweten. Met mijn rugzak, mijn karretje en een linnen boodschappentas kon ik weer lopend op huis aan. Maar wel bij elke mogelijkheid even stilstaan. En met pijn en moeite thuiskomen. Na het opruimen van die boodschappen en wat eten was er dus geen ruimte meer voor schrijven. Saai verhaal ja. Moe was heel erg moe.
Zondagmorgen heb ik wel een ontbijtje voor mijn Buurman gemaakt. Matzes met bruine suiker en met gemalen kaas, eitjes en nog wat lekkers. Vandaag maandag is het pas de eerste dag van Pesach, maar omdat we allebei vandaag onze huhohu ;-) thuis hebben en ik toch niet zo erg meedoe met al die feestdagen, vond ik het een mooie gelegenheid hem te verrassen met een Pesachontbijtje. De goede man laat sinds een paar weken weer helemaal alleen zijn hondje uit. En ik heb van hem als dank voor de goede zorg een mooi armbandje en een kettinkje met een mooi hangertje gekregen. Zo blijven vriendschappen in stand hè…

Nu is dan mijn HUisHOudelijke HUlp weer weg. Huisje is schoon. En de ramen zijn schoon. Ik heb de vitrages maar even opengelaten en geniet van mijn kleine uitzicht. De winterjasmijn staat in volle bloei evenals de felgele forsythia en de bladknoppen van de hortensia’s en de klimroos en andere genietingen dringen zich nu op. Volgende week komt mijn tuinvrouw Petra. Dan worden de oude dode planten opgeruimd, en de bakken van verse aarde voorzien voor de nieuw aangekochte planten. Ik verheug me altijd mateloos op dit jaargetijde en dank zij de moderne medicatie word ik ook niet meer ziek van hooikoorts. De rozemarijn en de buxus hebben de winter ook goed doorstaan gelukkig.
Wel, dit is mijn piepkleine leventje tot vandaag. ;-)
Morgen zien we wel weer verder.