Bewust beleefde dagen.

Het is vandaag donderdag 1 april. Veel aprilmoppen zijn blijkbaar aan mij voorbij gegaan, hooguit een paar over het nog steeds lastige openbaar vervoer. En oja, kattenbelasting in navolging van hondenbelasting…
Enfin, het is bijna 2 april en dan duurt het weer een jaar.

Mijn favoriete burgemeester heeft afscheid genomen en een feestje gekregen van de gemeenteraad en een zaal vol genodigden. Voor de burgerij werd een afscheid niet nodig geacht, althans ‘er was geen geld voor’. Ik begrijp de weerstand van D66 wel tegen het feit dat Lodewijk Asscher meteen waarnemend burgemeester werd. Het is faliekant tegen hun principes, die o.a. staan voor een gekozen burgemeester. Maar Lodewijk Asscher was al loco, en hij doet het goed. De procedure was inderdaad niet echt netjes, maar laten ze eerst zien of er een betere waarnemend burgemeester zou zijn. Die ook zoveel van zijn leermeester, Job Cohen, heeft geleerd.
‘En dan nu weer snel aan het raadswerk voor de stad…’, schreef ik in een commentaartje op het digitale dagblad.

Het is een koude lente tot nu. En dat blijft het nog wel een paar dagen. Een nare koude grijze lente zonder veel zon maar met een koude harde wind. Een lieve mailvriendin maakte hetzelfde mee met haar uitlaathondje als ikzelf met mijn poes Pika. Paniek bij alle windstoten en echt niet lekker bij die meanderende luchtdruk. Momenteel is die weer boven de 1000 millibar, of Metz zoals het tegenwoordig schijnt te heten.
Pika rent dan van buiten naar binnen bij elke windstoot, staart recht achteruit. En vliegt van voor naar achter en verstopt zich in de badkamer, achter een gordijntje in de keuken, achter het bed en desnoods in de kattenbak. Doodsbang voor harde windvlagen en de hagelbuien die we de laatste dagen krijgen te verduren. Gelukkig hééft ze een veilig thuis….

De eerste raapsteeltjes waren deze week in de winkel. Dus is het echt lente. Ik heb me laten vertellen dat dat het eerste loof is aan de (ondergronds groeiende) koolraap. Oi, jonge mensen kennen ook de koolraap niet meer. Eh… vroeger aten we dat nogal eens. Een knol, die je eerst schilde en dan in blokjes sneed. Je kon het apart eten met een portie aardappelen, en dan ging er een kaassausje over. Maar we aten het ook wel als stamppot, met een kuiltje op je bord voor de jus. En ik weet niet wat anderen daarbij aten, een worstje of een karbonaadje? Het was een beetje zoetige groente. Zie je ik zie de ouderen al knikken, die kennen het nog.
Ik ben niet zo’n groenteneter, maar raapsteeltjes vind ik wel een traktatie. Nieuwe aardappeltjes en een visje erbij… heerlijk weer eens. Jammer dat het maar zo kort te koop is.

Gisteren ben ik naar dochterlief geweest. Het weer was weer boos en koud. Maar bij haar thuis was het lekker warm.
We wilden snel naar de winkelstraat waar zij leuke winkeltjes had ontdekt.
Hmm, mantels aan, rugzakken om….. en toen begon het te gieten en te hagelen. ‘Koffie?’ dan maar…Lekker ja… Tijdens het koffiedrinken leek de lucht op te knappen, fel blauw tussen het donkergrijs. Na twee bakjes koffie hebben we het er maar op gewaagd.
Drie winkeltjes met leuke tweedehands kleertjes. Die worden in consignatie afgegeven door de eigenaressen, een prijs wordt afgesproken met de eigenaar van de winkel, en van elk verkocht kledingstuk ontvangt de eigenares dan een percentage. Ik heb het zelf ook weleens gedaan met zo’n winkeltje dat indertijd nog bij ons in de buurt was.
Dat is genieten voor mij…. En ook wel voor dochterlief denk ik. Neuzen in al die rekken met verschillende soorten kleding. Kijken of er iets van je gading bij is, zonder te hoeven graaien. Uiteindelijk vond ik voor mijzelf twee mooie tuniekblouses en een vest. Dat laatste bleek later toch te krap te zijn. Ik heb nou eenmaal een appelbuikje. Dochter vond ik een en ander, maar ik weet niet of alles háár paste.
Mijn been en heup begonnen op te spelen, ik werd moe. Het weer ging weer op hol en om naar haar huis terug te lopen ging even niet meer. We hebben toen heel erg gezondigd en zijn lekker een extra doorbakken patatje met gaan eten in een warme patattent met een vriendelijke eigenaar. Hassan heette hij , hoorden we later en hij droeg een enorme Mexicaanse hoed. ;-) Bij het afscheid zei ik dat ik hoopte dat hij die hoed binnen heel korte tijd hard nodig zou hebben… Het duurde een poosje voor tot hem doordrong wat ik bedoelde. ;-))
Het was daarna nog wel een flink stuk lopen naar de toch dichtstbijzijnde tram. Maar na de rust ging dat wel weer.

En vandaag was weer een bijzondere dag.
Via Joods Maatschappelijk Werk schrijven een aantal ouderen met jongeren van een VMBO, elders in het land. Net geen brugpiepers meer, maar ongeveer 13-jarigen. Zij moeten iets weten van het verleden, van de 2e Wereldoorlog en de Holocaust, en wij moeten dat doorgeven. Nou had ik wel mijn boekje en mijn verhalen, maar deze kinderen krijgen antwoord op de vragen die bij henzelf leven hierover. En daar ontstaat een levendige correspondentie over.
Daar was vandaag de afsluiting over. Een bijeenkomst met de ouderen en de schoolklas met begeleiders in de Hollandse Schouwburg, geleid door de coördinatrice van Joods Maatschappelijk Werk. Wij vertelden wat de Hollandse Schouwburg voor ons betekende en er waren mensen bij die er zelf gezeten hadden, bijeengedreven door de Duitsers vóór de deportaties naar Westerbork. Veel kinderen zijn toen gered door het verzet, maar duizenden zijn vermoord. Dat moesten die kinderen vandaag tot zich laten doordringen. Wat wij van ze vroegen was om te zorgen dat zoiets nooit meer kan gebeuren. Dat ze actief en bewust racisme en discriminatie zouden tegengaan, ook en juist onder elkaar. Want ook op die school zaten kinderen uit veel culturen. Ik gaf ‘mijn’ kinderen een mooi cadeau mee dacht ik. Twee boeken over oorlogskinderen van rond de 5-7 jaar oud. De leeftijd die ik zelf had toen de oorlog begon. De boeken zijn, zei iemand van de ouderen, alleen nog te koop via antiquariaten. Klopt, daar heb ik ze ooit gekocht. Maar nu wist ik op mijn oude dag geen betere bestemming dan ze te geven aan deze twee kinderen, met een opdracht, zodat ze zouden weten waar de boeken vandaan kwamen. Roosje Weiss was het ene, en het andere was een vertaling van een boek uit Theresiënstadt: ‘de dag dat Tommie vier werd’. Beide met prachtige illustraties. En ik hoop van harte dat deze meisjes hun boek met zich zullen meenemen hun leven door.
Ik heb ze, net als de andere ouderen met ‘hun’ kinderen, het museum laten zien dat de Hollandse Schouwburg is geworden. En ze op een briefje laten zetten wat ze hier geleerd hadden. Dat konden ze aan een houten tulp bevestigen en in de muur op de gedenkplaats bevestigen. Ik heb ze de naam van mijn moeder daar laten zien. Voorheen had ik in de groep, net als de andere ouderen, verteld wat het gebouw voor me betekende. Het was dáár voor het eerst dat ik de naam van mijn moeder tegenkwam. In een tijd dat ik nog hopeloos zoekende was naar mijn verleden en dat van mijn moeder. Later legden alle kinderen een rode tulp op het monument van de Hollandse Schouwburg. Er werd nog een groepsfoto gemaakt… en toen gingen we uit elkaar. We kregen allemaal een boekje mee met alle correspondentie en de foto’s van iedereen. Dat is een mooie herinnering. Volgend jaar doe ik weer mee, als men hiermee doorgaat.

Morgen uitrusten…… ;-)