Weer eens een rommeltje van onderwerpen.

Na de hectiek van de voetbalweken nu dagelijks het gezicht van Smeets voor de Tour...
Alles went......;-(
Verder is het gelukkig rustig, in huis zowel als buiten. Er wordt veel geslapen met dit weer en als ik slaap kan ik niet schrijven. Gelukkig is Pika blij met die slaapbuien op de bank, het geeft Poes een mooi excuus om zich rondom mijn hoofd te vlijen of op mijn arm te komen liggen. Dat is als ik gewoon 's nachts slaap veel moeilijker.
Mijn tuintje is een wildernis en ik moet nodig mijn tuinvrouw weer bellen om daar weer wat orde in te scheppen. Maar Betty is gelukkig weer helemaal terug en mijn huisje blijft keurig op orde. Sterker, elke week wordt er een beetje orde op boekenplanken gesteld en één van de vele planken onder handen genomen.
Zoonlief is opgenomen in het ziekenhuis met een suiker en cholesterol van boven de 16. Ik dank de hemel dat het nog redelijk op tijd ontdekt is. En natuurlijk was neef weer zo goed om me vrijdag naar hem toe te rijden en natuurlijk terug. Zodat ik even bij hem kon zijn. Dochterlief was er ook, zodat hij een drietal mensen om het ziekbed had zitten... Gelukkig gebeuren er geen nare dingen met hem en hij heeft het zelfs redelijk naar zijn zin, gaat zich ook beter voelen.
Volgende week wil neef nòg een keer met me naar mijn zoon, daarna hoop ik dat hij naar huis mag en bij de familiereünie in augustus aanwezig kan zijn. Elk jaar kan de laatste verjaardag zijn nu we allemaal ouder worden en ik ben dankbaar voor elk jaar dat het lukt om eens allemaal bij elkaar te zijn. Voor mij is reizen erg vermoeiend geworden, maar hier kan ik, samen met dochterlief, een leuke middag aanbieden. Het atrium is zelfs op de heetste dagen nog redelijk koel en daar maken we dan maar gebruik van. Er zijn weer wat dagen in de agenda om me op te verheugen, want ook mijn oudste vriendin komt de komende week.
Dit is zo het kleine wereldje waarin mijn kleine leven zich momenteel afspeelt. Ik heb er vrede mee, want meer energie heb ik momenteel ook niet.

Ik heb me vaak verwonderd over schrijvers. Die zo oerconservatief alleen maar blijven hameren op een (liefst oude en vooral geen electrische) schrijfmachine. Hebben ze zulke oogkleppen op dat ze ervoor kiezen zes keer of vaker een papier uit de machine te trekken? Liever dan van het scherm desnoods opnieuw te beginnen of de fouten te herstellen? Moet je zien wat schrijvers allemaal kunnen als ze aan de computer of de laptop durven te werken. Een Arnon Grunberg zou nog geen tiende kunnen schrijven van wat hij nu produceert als hij geen laptop meedroeg. En van andere schrijvers weet ik ook zeker dat ze de computer of de laptop hanteren. Ik denk dat het angst is om wat nieuws te moeten leren en anders verdenk ik ze van toneelspelerij... 'kijk mij eens ouderwets zijn', zoiets.
Stel je voor... het kamertje, de schrijfmachine, de eenzame schrijver die erop zit te hameren, driftig een vel papier uit de machine trekt en verfrommelt, ongeduldig een nieuw vel in de machine draait.... misschien op vaste kantoortijden zijn verhalen of boeken tikt.... geen inspiratie nodig heeft want het boek zit dan al in zijn hoofd en veel nieuws hoeft er dan niet gedacht te worden.... Terwijl het buiten zomert en de vogeltjes zingen en de parken bevolkt zijn met zomerse mensen en in de koffiebars en cafés altijd ruimte is en mogelijkheden zijn, is de schrijver gebonden aan zijn tafel en schrijfmachine en zijn zelfdiscipline. Wat een triest leven toch. Blij dat ik alleen maar een weblogje heb. ;-)) en kan schrijven wanneer het mij uitkomt.
Natuurlijk zijn er genoeg uitzonderingen. Een Simon Vinkenoog, wiens weduwe ik vandaag op tv zag, was zo'n uitzondering. En ik noemde Arnon Grunberg. Gelukkig zijn er veel schrijvers die wel met de tijd meegaan. Maar verleden week zag ik een interview met een redelijk bekende schrijver - en vraag me even niet wie het was want ik weet het niet meer - die het cliché dat ik schetste ook helemaal waar maakte. Het greep me behoorlijk aan.
Ergens wonen mensen, die het voortouw zouden kunnen houden of nemen op literair gebied, maar die niet meer met deze tijd kunnen meegaan. De tijd van digitalisering ook niet willen kennen. En achter blijven... Jammer? Ik weet het niet. Maar ik denk van wel. De tijden veranderen en mensen moeten, of ze willen of niet, meeveranderen.
Ik beweer niet dat ikzelf wat van de techniek begrijp. Gelukkig heb ik lieve mensen om me heen die dat wel kunnen en dat maakt dat ik zelf ook bij de tijd kan blijven. En af en toe een stukje kan schrijven voor mijn weblog, of liever gezegd: een blogje kan schrijven. Voor niemand dan voor mijzelf en degenen die het willen lezen.
Maar waar wilde ik nou heen met dit stukje... Grijns... Ik weet het echt niet meer. Nouja, laat het dan maar als een nachtkaars uitgaan hè..

Deze televisieavond is ook weer voorbij. Ik heb mijn tijd redelijk goed gebruikt, dacht ik. ;-) Aan de computer dus.