Het was weer maandag.

Het is nu maandagavond, 6 september, bijna 11 uur.

Na het dagje stadten (met dt) ;-), gebeurde gisteren, zondag dus, het onvermijdelijke. Een slaapdag met weinig energie voor iets anders dan dat. Zelfs niet voor de kranten….

Vandaag Bettydag, met de even onvermijdelijke maar altijd vriendschappelijke discussies. Dan worden we wel emotioneel, maar nooit boos. Het scherpt de geest en maakt je bewust van je overtuigingen. Die ook nooit de betekenis krijgen van DE WAARHEID IN PACHT HEBBEN. ;-)

Na een korte rust daarna ben ik toch maar de noodzakelijke boodschappen gaan doen. Gelukkig kon het nu nog….Mijn katje heeft voorlopig voldoende te eten. En brood en fruit is er ook weer. Morgen een goede vriend aan tafel, die wil je toch ook wat goeds voorzetten dan. ;-)

Maar van het CAK taal noch teken. Vanaf 25 augustus heb ik nu vier keer
Contact gezocht. Maar er wordt gewoon niet gereageerd, laat staan teruggestort. Het gaat potdorie over mijn geld, niet het hunne. Zij hoeven me niet te betalen, ze moeten me alleen mijn eigen geld teruggeven. Maar nee….
Ten einde raad heb ik de site van de Nationale Ombudsman gezocht. Daar kun je je klachten kwijt over onbehoorlijk bestuur van overheidsinstanties.
En ik vind dus dat ik onbehoorlijk behandeld wordt.
Ja, Mamma is niet verdrietig, mamma is heel boos. Dus heeft Mamma een klacht ingediend bij de Nationale Ombudsman.

Goed, dit verteld hebbende laat ik het maar weer los, anders leest niemand meer wat er nog meer geschreven wordt.

Als ik met mijn karretje en mijn rugzak de gracht afloop geniet ik van de heerlijke nazomerdag. En als ik richting Appie loop en veel bekenden tegenkom kan mijn dag eigenlijk niet meer stuk. Dan moet ik grijnzen over de eindeloze slierten wc-papier waarmee studenten de boompjes langs de drukke straat versierd hebben. Als die boompjes straks weer kaal zijn zullen de mensen het boompje aan het andere uiteinde van de rij weer kunnen bewonderen… Die boom is nl. ook versierd, maar dan met bierflesjes. Ik vind het wel een prijs voor originaliteit waard hoor.

Ik loop langs het Jonas Daniel Meijerplein. Jawel, daar staat het standbeeld van de Dokwerker. En ik zie met ontzetting hoe een stomdronken vent naar het beeld waggelt, en daar uitgebreid gaat staan lozen. Mijn mond valt open, het is klaarlichte dag. En dat gebeurt tegen dat beeld aan. Ik ben niet snel genoeg om naar hem toe te gaan en bovendien, de vent is duidelijk stomdronken dus wat kan ik beginnen…
Over het Mr. Visscherplein, dat een prachtige verandering heeft ondergaan. Lekker slenterend in de zon langs de oeroude, kleine gedrongen olijfbomen die daar geplant zijn. Ik vind het een schitterend plein geworden. Er staat een lantaarnpaal met een stuk of zes schijnwerpers, dat moet ’s avonds wel een mooi gezicht zijn als dat plein verlicht is.
De oude Portugese Synagoge staat weliswaar niet in de steigers, maar is wel ingepakt in mooi gekleurde netten. Ten teken dat er nog steeds aan gewerkt wordt. Ik houd van deze buurt.

Schuin het plein overstekend kom ik in de Jodebreestraat, waar ik mijn boodschappen wil doen. De verkoper van de Daklozenkrant is weer terug van vakantie (?) en komt me hartelijk begroeten.
Weer thuisgekomen na een flinke wandeling ben ik dan wel zo moe dat ik eerst wil bijkomen. Maar de boodschappen moeten opgeruimd worden. En dan, na het rusten, even controleren of mijn geld al terug is, of dat er tenminste een mailtje van het CAK is…. Een heleboel andere mails, maar niet van het CAK en ook het geld is niet teruggestort.
Daarom ten einde raad toch een klacht naar de Nationale Ombudsman gestuurd.
En het verder losgelaten. Ik heb gedaan wat in mijn macht lag en nu het uit mijn macht is maak ik me maar niet druk meer. Het helpt niet en ik doe er alleen mijzelf kwaad mee.
En nu is het weer tijd voor bedjetoe en oogjesdicht.