Nog eens CAK

Wel, zojuist weer iemand van het CAK aan de telefoon gehad.
Vriendelijk, afstandelijk, goed opgeleid om dit telefonische werk te doen…
Ik kan niet anders zeggen. ;-(
Als je het CAK om mijn redenen belt weet je niet welk knopje je moet beroeren, dus heb ik het eerste het beste maar genomen. Nr. 1 van de eerste keuze dus.
Na vijf minuten – iedereen was bezet of dronk koffie – werd er opgenomen en kon ik opnieuw mijn verhaal kwijt. Dat ik op woensdagavond 25 augustus per ongeluk 100 x het verschuldigde bedrag had gestort, dat ik meteen de volgende morgen gebeld heb en de juf toen zei dat het eind van de week teruggeboekt zou worden…Dat ik begin van die volgende week gebeld heb omdat het geld niet teruggestort was… Dat die juf toen zei dat die ene juf dat nooit had mogen zeggen want dat het wel eind volgende week zou worden.
Ik vertelde opnieuw dat ik op 2 september schriftelijk gereageerd heb dat het nog steeds niet gebeurd was… en dat ik simpelweg geen antwoord kreeg op wat ik ook deed…En dat ik inmiddels bij Kassa! en de Nationale Ombudsman een klacht had ingediend over het CAK. En dat ook aan het CAK gemeld heb. Ik vertelde deze juf dat het niet persoonlijk tegen haar was, maar dat ik de handelwijze van het CAK echt beneden alle peil vond, geen enkel gevoel voor waar ze voor bestonden… Omdat het geen dienstverlenend instituut was, maar alleen maar een bureau dat geld moest innen. Enfin, ik was heel boos weer. Maar zei er nadrukkelijk bij dat ik haar niet aanviel, maar het Instituut. Tenslotte moet ze rapportage geven over elk gesprek…
Ze gaf geen commentaar, maar vond het wel erg voor mij. Zei ze. Ze krijgen een heeeel goede opleiding daar om mensen te woord te staan. Ik heb het expliciet gevraagd ja.

Ze ging het (alweer ja) onderzoeken. Dus na nog eens 5 minuten wachten kwam ze terug met de blijde boodschap.
Het CAK zou het vandaag nog terugstorten. Geen woord van excuus…
Het is vrijdag…. Als ze dat niet per internetbankieren doen heb ik het geld dus op z’n vroegst maandag terug. Op z’n vroegst,,, Want het kan, vanwege het weekend, ook nog donderdag worden… Of vrijdag…
Enfin, die belofte ligt er, nu maar kijken wat ervan terecht komt.

En hoewel het om een voor hen relatief laag bedrag gaat, 1390 euro, hebben ze er die weken toch maar de rente van geplukt. En heeft het als positief saldo in hun boeken gestaan.
En heb ik geld moeten lenen van mijn dochter om de rekeningen te kunnen betalen. Dat bood ze gelukkig zelf aan, ik heb er niet om hoeven vragen.
En hebben vrienden ook geld aangeboden maar een goede regel is dat je van vrienden nooit geld moet lenen. Zal ik ook nooit doen nee.

De afgelopen dagen is door dit alles mijn levenslust en energie wel een stuk minder geworden.

Gistermiddag gebeurde er iets heel anders.
Ik werk de oude kranten af…. Zaterdag komt er weer een hele stapel en anders loopt het ongemerkt op tot onoverzienbare hoeveelheden papier.
De NRC van 3 september (ik zei toch dat het oude kranten waren), pagina19 rechts boven een stukje met als titel: ' Vanmorgen vloog ze nog’.
Een artikeltje over o.a. de Feyenoorder Eddy Treytel, die ooit met zijn voetbal een meeuw uit de lucht had geschoten. Dood ja.
Op datzelfde moment klinkt vanaf mijn mediaplayer uit mijn boxen het gelijknamige liedje van Robert Long… van een mix van honderden liedjes in mijn computer klonk juist op dit moment dit liedje…. Vreemd toeval, vooral als je niet in toeval gelooft.

De naam Treytel trof me trouwens op een andere manier, hij klonk heel bekend.
Ik moet als kind een familie Treytel uit Amsterdam gekend hebben. Vrienden van mijn vader? Nouja, het is al zo lang geleden dat ik daar maar niet meer over moet piekeren.

En nu ga ik afwachten wanneer ik mijn dochter kan terugbetalen…