saai.

Dat iedereen het buiten zo mooi vindt gaat mijn verstand te boven.
Het is wit buiten. Boven en beneden. Overal. Met barstjes bruin en zwart van de ook met wit bedekte kale bomen.
Wit is geen kleur, hoewel het eigenlijk het hele spectrum van kleuren bevat. Dat is waar.
In de praktijk van een donkere winterse dag is het niets anders dan het ontbreken van kleur…
Hier en daar zie ik een knobbel, een dikke duif op een tak. Vogeltjes laten zich niet horen.
Als ik voer strooi zijn het de dikke duiven die ieder ander dier wegjagen. Hen zoveel voeren dat ze verzadigd zijn en de kleine vogeltjes hun gang laten gaan? Helpt niet. Duiven zijn onverzadigbaar. En zal zij uitgevreten zijn komen de groene halsbandparkieten. Niet alleen zijn die ook onverzadigbaar en eten in één dag alle zakjes en bolletjes en alle los voer op, ze schreeuwen ook vreselijk. En laten ook geen ruimte aan de koolmeesjes en de enkele pimpelmezen en het winterkoninkje en het enkele musje…. Ze komen niet aan bod.
De duiven zijn vet. De halsbandparkieten zien er gezond uit en zijn prachtig smaragdkleurig, maar dat is hun enige charme. Het zijn wel de enige kleuren buiten, anders kleuren zijn er niet.
Spreeuwen hebben we hier niet. Die konden die parkieten misschien nog een lesje leren in gelijkwaardige samenwerking met andere culturen. ;-)


Er komt een herinnering aan zomers en warm Wenen bovendrijven. Een terrasje overdekt met wingerd en wijnbladeren die zich langs mooie hekwerken slingeren…. Halfschaduw. Gietijzeren tafeltjes en stoelen. Sachertorte und Kaffee… en een enorme bende mussen die de tafeltjes brutaal blijven bestoken en zich niet laten wegjagen. Sachertorte en ander gebak lusten zij ook graag. Alle mussen zitten dus in Wenen. ;-)))))) De enkeling hier is een zielige weduwnaar. ;-) Een mannetje ja.


Enfin, ik heb niet zo’n erg goed humeur. Vandaag zou ik een wandeling met een doel gemaakt hebben. En ik had me erop verheugd bekende gezichten tegen te komen. Maar naar buiten gaan zou vandaag een zelfmoordpoging betekenen. Niet zozeer de kou… maar de sneeuw en het vriezen zelf. De gladheid. Binnen blijven dus. Ik ben op een leeftijd dat uitglijden het einde van alles kan betekenen. Maar het valt niet mee. Je wordt zo onrustig van gedwongen binnen zitten. En je komt nergens toe als er niets is dat werkelijk moét.
De kranten zijn uitgelezen. De volle tas moet hoognodig naar de papierbak gebracht worden.
Ik ga maar door met kranten sparen
Op de radio, die ik zojuist heb aangezet zingt Placido Domingo het schone lied: Lippen schweigen en mijn humeur licht merkbaar op…
Het is waar dat muziek een directe invloed op de hersens heeft. En het doet er niet toe of dat ‘lichte of zware’ muziek is, als het maar melodieus klinkt.

In deze donkere dagen voor kerst brandt hier de hele dag licht.
Een half uurtje per dag heb ik het grote lichtscherm aan, zo’n ding tegen winterse depressies. Dat helpt ook, echt waar.

Zo, nu ben ik dit ei ook weer kwijt. En gelukkig is mijn humeur ook weer wat opgeklaard.
Dus wie zegt dat ik niets te vertellen had kan ik geen ongelijk geven. Ik heb gewoon niets te vertellen vandaag. Wilde alleen even spuien…