Over niets dus.

Het is een rustige, zonnige en warme maandagmiddag. Betty is net weg, mijn huisje is weer spic and span.
Ooit, heel lang geleden alweer, heb ik dat spul, spic and span dus, gebruikt en ik ben benieuwd of ook anderen het nog kennen....
Nu is het een zelfstandig, of liever een bijvoeglijk naamwoord dat alleen maar uitdrukt dat iets helemaal schoon is. Leuk toch hoe de betekenis van woorden in de loop der tijd kan veranderen. Daar komen nu toch een aantal gedachten over boven!!

Ook het atrium is door de schoonmaakdienst weer gedweild en schoongemaakt. Maar mijn buurvrouw heb ik nog steeds niet gezien of gesproken.
De brief die ik in de hal had opgehangen over de verdwenen stoeltjes en tafeltjes uit het atrium lag nu bij de buurvrouw. Ik heb hem maar weggehaald voor ze kon denken dat die voor haar bedoeld zou zijn... wat niet het geval was. De meeste stoeltjes zijn trouwens inmiddels terug.

Het is dus een warme, rustige en zonnige maandagmiddag. De buitenthermometer in de tuin geeft 31 graden aan.
Ik had nog een pakje hondendrollenzakjes liggen die van buurman Jules geweest zijn. Een nieuw pakje. En ik heb het maar bij mijn nieuwe buurvrouw in de brievenbus gedaan, want zelf heb ik geen hondje immers. Als ik met Buurman’s hondje Bonny naar buiten ging had ik altijd zakjes bij me, moest van de buurman. Het laatste jaar was hij soms te ziek om het zelf te doen en ik deed het graag. Heeft me nog een leuke foto in het Parool opgeleverd. ;-)

A.s. woensdag staakt het openbaar vervoer in de drie grote steden. Van negen uur tot drie uur in de middag, staat in de nieuwsbrief van de Amsterdamse zender AT5. De bedoeling was om een aantal uren gratis te rijden, maar dat moest afgeblazen worden. Het stakingsrecht is een mooi recht. Maar of dit soort bliksemstakingen iets zal uithalen betwijfel ik. Zoals de kranten al schreven: dit beleid toont haar harde gezicht. En ik ben bang dat als Den Haag al niet luistert naar de duizenden zieke en gehandicapte pgbers, ze zeker niet zullen luisteren naar de gvber, de retters en de htmers. Ofwel de openbaar vervoerders van Amsterdam, Rotterdam en Den Haag. De regeerders zijn, zoals beschreven, niet bang om het openbaar vervoer nog schraler en minder te maken.... uit bezuiniging ja. Want zelf blijven ze natuurlijk wel in mooie (al dan niet dienst)auto's rijden immers? Zelfs de benzine, de diesel of welke brandstof dan ook, hoeven ze niet zelf te betalen.
Wie twijfelt er nog aan dat al die bezuinigingen enorme aantallen ww-uitkeringen (alleen dat al) meer gaan opleveren?
Laat ik er maar over ophouden. Goede journalisten en analisten hebben er al genoeg over geschreven. Zucht.

Bladerend in oude wordmappen kwam ik vanmiddag ook nog wat oude columns tegen. Eén daarvan gaat over 'niets' en dat wilde ik toch nog even hier ook opschrijven.
Het is geschreven op een zondagmiddag, in mijn flat in Nieuwegein..... Dat moet in eind jaren tachtig, begin jaren negentig geweest zijn.
------
' Op een stille zondagmiddag zit ik aan mijn kleurige keukentafel in mijn wit-blauwe keuken. Dit is mijn favoriete werkplek en mijn favoriete dagdeel van de week. Niemand belt dan op of aan, niemand verstoort de serene zaligheid van het lezen van de zaterdagkranten, het maken van de aantekeningen, het af en toe even opstaan en naar het aanrecht sloffen voor weer een kop kruidenthee. In deze zeer fysieke rust denk ik na het opvouwen van de kranten aan de brief die ik naar een goede vriend wil gaan schrijven. Wat heb ik te vertellen... de ander leest de kranten ook. En een schriftelijke discussie over krantenartikelen lijkt me nou niet echt aantrekkelijk. Eh.. maar de ander kan daar ook anders over denken nietwaar... politiek interesseert genoeg mensen. Mij ook, ja... Wat ik zelf zo meemaak kan voor mijzelf heel aangrijpend zijn. Maar interesseert dat de ander ook?
Dubbedubbedubbedub…. Ik wil die brief wel schrijven, maar ik heb geen idee waarover ik dan zàl schrijven...
Ik neem een nieuwe trek aan mijn shaggie (ik rookte toen nog, voor ik mijn hartinfarct kreeg), neem een slok van mijn thee. Steek dan mijn pen weer omhoog...Nouja, misschien is het ook wel een kunst om over niets te schrijven. Over het zoemen van de koelkast. Die gelukkig vol zit. Of over de oude, blauw emaille theepot, die nog van mijn overleden zoon is geweest. Die kleur blauw, bijna kobalt-blauw past zo mooi bij al die andere blauwe dingen die ik heb.
Op zo'n zondagmiddag is het leven even licht en luchtig, een zeepbel die uiteenspat zodra plotseling de stilte verstoord zal worden door bel of telefoon. Of door gerommel met pannen en potten, straks als ik ga koken... maar nu nog even niet. Nu geniet ik nog even van de rust van mijn stille gedachten en de vloeiende beweging van mijn pen over het papier dat mijn gedachten lijkt op te zuigen.
Is het mogelijk om in de andere weekdagen ook zo'n dagdeel te creëren? Ach nee, zolang de mensheid meent van maandag tot en met vrijdag zo vlijtig en gehaast te moeten leven en lawaai te maken (zo leefde ik zelf toen ook nog) zal dat wel een onmogelijkheid blijven. Tenzij ik ergens anders een stil plekje vind en daar ditzelfde plekje kan maken (dat is heel veel jaren later dus inderdaad gelukt, nu ik hier in mijn kleine appartementje woon ;-) )
Misschien zou ik dan ook kunnen schrijven over al die dingen die nu nog ergens in mijn achterhoofd vastzitten.... Is inmiddels ook gebeurd. Wat heb ik nog te wensen? ;-)
Maar ach, zolang een mens kan dromen over onhaalbare dingen is hij/zij nog niet echt ingeslapen, immers…
In de lege luchtigheid van de zonnige zondagmiddag lees ik even terug waarover ik zojuist geschreven heb.
Over niets dus.
Een heel mooi onderwerp'.