Heden, verleden tijd en voltooid verleden tijd.

Nu de drukte van deze week een beetje voorbij is en het laatste blogje, nouja, het verhaal van Margot, in erica's dagboek er alweer een poosje staat begint de stilte in mij een beetje terug te keren.
Er staan nog dagen te wachten van spanningen en die wil ik met liefde en kracht tegemoetgaan.
Dochterlief gaat een paar moeilijke dagen tegemoet en zelf is zij sterk daarin, zegt ze. Dus dat moet ik ook zijn. Wil ik ook zijn. Hopelijk gaat het snel voorbij.
Maar ondanks de slechte maand juli zal ik blij zijn als het september is en alles goed blijkt te zijn gegaan. Mijn dochter is me zo lief... en ik gun haar alle geluk van de wereld.... maar ja, ze is de dochter van een vader en een moeder die ook zelf het geluk niet hebben uitgevonden, niet met en niet zonder elkaar.... om het maar zachtjes te zeggen. Dochter en ik hoeven niet te mopperen over onze relatie tot elkaar, dat is op onze leeftijd al bijzonder. Laten we er maar het beste van hopen.

Dezer dagen komt het verleden met kracht terug. En dat kun je willen ontkennen en dat doe ik dan ook met evenveel kracht, maar je verliest het altijd van je herinneringen.
Ik kreeg het boek van Wim Egger vanmiddag weer onder ogen: 'Surinaamse rug, Joodse buik'...geheten. Daarin beschrijft hij om te beginnen zijn ervaring als hij zeven jaar is en de Nederlandse politie in januari 1943 zijn ouderlijk huis binnenvalt en zijn familie oppakt.....
Hij is van een Surinaamse vader, maar van een Joodse moeder. En ze komen midden in de vooroorlogse recessie naar Nederland...Zijn moeder komt terug uit de oorlog, maar is geestelijk en lichamelijk nooit meer de oude geworden. Dat Wim Egger zich de dingen van zijn zevende jaar en daarvoor herinnert is een 'wonder', vind ik. Dit trauma... als zijn familie wordt weggevoerd.... Ikzelf heb die herinnering aan die tijd niet. Weggestopt, Voorgoed weggestopt. Zelfs mijn psychiater uit de tijd dat ik daarmee bezig was weigerde me te helpen die herinneringen bewust te laten worden. Te veel, te gevaarlijk. Dat ik weer in dit boek begon was niet goed. Er kwam weer zoveel onbestemde en onbekende angst en boosheid boven dat ik het maar weer snel heb weggelegd. Wie kan mij wat vertellen...?!

Dezer dagen ook de herinnering aan andere jaren.... want mijn verjaardag is nu voorbij. Ik heb het dit jaar niet gevierd en zal het ook niet meer vieren. Te vermoeiend geworden voor me. Te zwaar. Het speelt natuurlijk ook wel mee dat mijn buurman er niet meer is, maar dat is niet de oorzaak, die is echt dat het vieren van het feestje te zwaar is geworden. Bovendien is de sfeer in het atrium voorgoed veranderd sinds buurman er niet meer is en er een nieuw buur is gekomen die het atrium 'mooi' wil hebben maar de maatschappelijke functie van 100 jaar of langer, niet inziet. De geschiedenis niet kent of wil kennen. Terwijl die overal op internet te vinden is.
Andere jaren was het atrium vol en gezellig op die dag. De hele familie zat er en buren kwamen, als ze dat zagen, aanschuiven. De tafels en stoelen stonden ervoor in grote kringen. Alle schalen met lekkers en fruit, de glazen met sapjes, Lekkere hapjes..... En wie wilde aanschuiven deed dat. Mijn buurman ontbrak nooit. Ik zie hem nog met zijn stok en later met zijn rollator aankomen, hondje naast hem....... Het waren fijne dagen, die verjaardagen. Maar het gaat niet meer. Bovendien zijn er weer een hoop stoelen 'verdwenen'....
Maar gelukkig werd ik niet vergeten. Talloze felicitatiemails, veel kaarten.... dvd's, een etensbon om met dochterlief, als alles achter de rug is, gezellig bij 'Moeders', het Chinese restaurant dus, te gaan eten... En niet te vergeten een schattig houten beeldje van een uil...... ik ben dol op uilen en dat wist de vriendin die afgelopen week op bezoek was.
Ik had het ergens in mijn blogjes over het cynische wereldbeeld dat ontstaat in deze tijd. Dat SF.-boek waarin mensen in een veel te volle en verarmde wereld leefden en op hun 65ste jaar een felicitatie kregen van de regering maar tevens een oproepkaart om zich te melden bij een fabriek om vernietigd te worden, tot zegen van het algeheel... Kunstmest en zo, want de aarde was heel erg verarmd. Dat was h et boek.
Maar de film die ervan gemaakt is was nog enger. En die film kreeg ik van een goede vriend, (evenals de volledige Canon van Amsterdam, heel bijzonder) In de film werd....... nee, laat ik het niet verklappen, kijk zelf maar uit of je Soylent Green ergens te pakken kunt krijgen. Als twee mensen hem in bezit hebben zal hij nog best ergens te koop of te downloaden zijn. Dochter en ik hebben hem zondag bekeken. Hij is gemaakt in 1973, ongemeen spannend, maar wat trager dan tegenwoordig de beelden gemaakt worden. Dat laatste is goed voor een oud mens. Dan kan ik het tenminste bijhouden. ;-)

De afgelopen week was verder ook een drukke week. Met heel veel visite. En met veel actie en discussie. Dan ga ik naar mijn rust verlangen.... Want ik ben ook graag alleen. En ik merk dat mijn emoties tegenwoordig soms met me op de loop gaan. Discussie is altijd goed geweest om de geest te scherpen, je te brengen op diepere lagen van de zaken waarover je discussieerde. Maar soms blijven de zaken op de stoep liggen, gaan niet dieper, maar worden groter, als een olievlek. Dit keer ging het over de zorg in verzorgings- en verpleeghuizen die zo schandalig achteruitgaat. En als er dan iemand komt met het verwijt dat ik de rapporten niet gelezen heb.... dan ga ik dus ook de rapporten lezen en blijken de zaken nog erger te zijn dan je eerst aannam. Vervuiling, onveiligheid, slechte of geen verzorging van oude, zieke en/of demente mensen, verzorgenden die (nog steeds) liever in de koffiekamer zitten dan voor de oude mensen te zorgen dan ze bijv. op tijd naar het toilet kunnen...... liever de luier 's avonds onder veel gemopper verschonen dan de mensen hun waardigheid laten behouden.... Gisteren weer een bericht in de krant van verzorgenden die de ouderen bestelen....Dat is nooit veranderd dus. Mijn lieve stiefmoeder werd 25 jaar geleden al in h aar vuile luier gelaten en haar sieraden en zelfs haar bril met gouden montuur raakte (binnen haar kamer die ze met twee andere liggende patiënten moest delen) 'kwijt'... en werden nooit teruggevonden. Maar haar plaatsje is ook verdwenen... het oude verpleeghuis De Amstelhof is tegenwoordig de beroemde Hermitage. Zie je, nou ben ik toch weer boos en emotioneel geworden. ;-((
En zo gaan herinneringen soms met je op de loop.... En ga je er mateloos tegenop zien om zo respectabel oud te moeten worden dat je opgenomen zou moeten worden en geen respect meer krijgt van degenen die je dan moeten verzorgen en die vaak en heel graag vergeten dat zij de volgende
te verzorgen ouden zullen zijn. Dat geldt dus van hoog (directies) tot laag.

Maar oud worden heeft momenteel ook wel goede kanten. Er ' moet' niet zoveel meer. Jij zelf 'moet' niet zoveel meer. Gisteren was het bijv. 'Betty-dag' en Betty heeft me dus lang gezelschap gehouden en tevens mijn huisje voor me schoongemaakt. En de onvergelijkelijke sysop Freek heeft me een nieuw volumedingetje ;-) (ik weet niet hoe het heet) gegeven en het aangelegd. Het oude reageerde niet goed meer en kon ook niet afgezet worden. Als ik dat helemaal op 0 zetten bleef het hoorbaar en het was eigenlijk niet goed meer te sturen ook. Maar nu weer perfect. En het lawaai dat de ventilatoren blijven maken zal hij ook nog wegkrijgen. Zeker weten.
Je hoeft je ook niet meer groot te houden. Mag een pijntje hebben, mag gaan liggen als je moe bent. Mag je deur sluiten en je eigen gang gaan als je agenda leeg is.
Ja, in deze tijd, die nog van mijzelf is, is het leven wel goed. Ik weet niet wie ik daarvoor dankbaar moet zijn, maar ik ben het wel. Dat mijn lijf, ondanks opkomende klachten en klachtjes, blijft functioneren en dat mijn geest nog steeds meedoet...