Voer voor psychologen en lichtere kost

Een prettig weekend allemaal. En veel zon en mooie temperatuurtjes toegewenst, dan heb ik dat ook.
Vandaag viel het hier wel mee... Redelijke temperatuur, af en toe een beetje zon. Maar nog geen weer om buiten te werken en te zitten. Voor mij althans. De tuinbank ligt trouwens vol met potscherven, die spaar ik nog even voor te grote potten waar ze onderin moeten komen te liggen.
Klinkt actief hè... De waarheid is dat de looptherapie helemaal niet naar mijn zin ging. En dat ik, ondanks grootse plannen van weg te gaan, naar de markt of naar de binnenstad... mijn middag en vroege avond verdaan heb met slapen.
En anders dan anders, dromen gedroomd waaruit ik verdrietig wakker werd. De dromen waren wel goed en gelukkig en speelden zo'n 35 jaar geleden, toen alles nog was zoals ik dacht dat het zijn moest en hoorde.... en ik ook niet beter wist. Maar toen ik wakker was - en wèl beter wist - was het bitter. En viel er toch een zoute traan. Want het was niet zoet in het verleden, dat beeldde ik mezelf in, omdat ik bang was dat het anders bitter zoú worden. En dat werd het toch.
Abracadabra... voor wie me niet kent.
Maar iedereen heeft wel periodes in zijn/haar leven waarin dingen gebeurden die je niet wilde laten gebeuren. Maar die zonder je medewerking en je bewuste wil toch gebeurden.... en je leven veranderden.
Je denkt er na al die jaren niet vaak meer aan. In de beginjaren met behalve verdriet, ook veel boosheid. Boos over de streken die het leven je leverde... Nu weet je dat het allemaal alleen kon gebeuren door je eigen verleden... Door afwezige ouders (in mijn geval dus de oorlog ) en de kindertijd in een liefdeloze omgeving. Dat vormt een mens en onherroepelijk heeft dat zijn weerslag op de keuzes die je in je leven maakt. Keuzes voor partners, voor je kinderen, voor je werk en zelfs voor je politieke opvattingen en eventuele activisme en activiteiten op dat terrein.
Gelukkig ging de telefoon gedurende mijn slaap. Zonder die telefoon had ik misschien wel doorgeslapen tot morgen, want die droom, waarin ik nog gelukkig was, wilde ik niet graag loslaten. Maar een goede vriend belde en dat maakte toch veel goed...
Waar ikzelf niet moet dènken aan vakanties vieren... doen hij en zijn vrouw niets liever. Geen dure cruises of zo, gewoon met de caravan erop uit als het kan. Maar wel minstens twee keer per jaar. Van mij mogen ze, allebei gepensioneerd en zuinig levend..... Van harte gegund. Als ik maar niet hoef.
Het duurde daarna toch even voor ik weer helemaal hier en nu was... maar energie was er nog steeds niet en ondanks de afleiding van de mails van vrienden en van nieuwsbrieven bleef het gevoel toch zeuren.
Van de week had ik een Speyerse catharsis herlezen, van jaren geleden, toen ik in de verwerking van mijn vaders' dood zat en van een toen goede vriend de raad kreeg die verwerking te ondergaan. Daar ben ik toen goed doorgekomen maar de herlezing heeft misschien de bovenstaande gevoelens weer wakker gemaakt. Een scheiding is ook een soort sterven nietwaar...Een afscheid voor altijd. denk je. Het verdriet en het gevoel van hopeloosheid is hetzelfde.... De opstandigheid en de boosheid komen later. Net als in een echte rouwperiode. En het duurt vele jaren, bij mij althans, voor ik daar echt mee lijk te kunnen werken om er emotioneel van los te komen.

Maar goed, zometeen mag ik weer gaan slapen en voor die tijd wilde ik dit toch wel vastleggen. Hopelijk droom ik nu wat lichter.
Ja, er moet wel nog een en ander gebeuren voordien.... De vuilniszak moet nog gevuld (de inhoud gevuld met het tuinafval, de prullenmanden, het keukenafval) en naar buiten gebracht. Met de krant voor de buurman. Het bedje moet nog steeds 'aangezet' worden. Het elektrische dekentje dus. ;-) alle pillen geslikt en mezelf omgekleed voor de nacht.

Het lichaam lijkt zich eindelijk te herstellen van het onderzoek in het ziekenhuis. De door de contractvloeistof ontstane eczeem vermindert nu echt. Mijn rug, nek en de voorkant leken wel geschubd. Mijn oren voelden aan als drie keer de normale dikte en bedekt met dun papier in plaats van bloeiende huid. Dagelijks na het douchen insmeren en poederen, dagelijks de kleren en de gebruikte handdoeken en washandjes de wasmachine in.... ik denk nu dat het bijna voorbij is.

Ach bij al deze narigheid is ook veel vrolijks te melden. De laatste dagen geuren de jasmijnplanten weer heerlijk. En de witte sering staat in volle bloei. Er komt van alles op wat ik niet meer verwachtte...
Jammer genoeg heb ik de oude rozemarijnstruik voor mijn raam moeten weghalen, die was echt helemaal dood. Inmiddels is er een verse rozemarijn die ik daar ook wil ingraven, maar ik krijg de wortelmassa van de oude er niet uit.

En ik hoop dat mijn bovenburen er ook van kunnen genieten. Want daar doe je het toch ook voor. Het is killetjes maar als de zon schijnt lijkt alles op te leven.