Zondag 30 juni schreef ik in mijn dagboek:
'In de stille zondagmiddag, met echte warme zomer buiten en binnen door de open tuindeuren, is het eindelijk rustig genoeg om weer te gaan schrijven. Dacht ik... dus zette ik me aan een nieuw bericht om een vers blogje te maken. Want er is genoeg te vertellen.'
Er waren wat hectische dagen bij. En minder hectische waarbij alles wat op voorgenoemde dagen niet kon gebeuren alsnog ingehaald moest worden. Een voorbeeld is een dag waarop bezoekers de één na de ander de hele dag kwamen en gingen. Allemaal even welkom, voor iedereen wel een kop koffie en wat gezelligheid, van twee kanten natuurlijk. De supersysop kwam zo na zijn vakantie onverwacht twee haken aanbrengen en de tv bijstellen die 'weggelopen' was en alleen nog zwart-wit beelden gaf. Instellingen veranderen was voor hem een karweitje van een dik kwartier. En ik was hem heel dankbaar.... geloof me. De suikerzuster kwam dezelfde dag, suiker opmeten, bloeddruk meten, praatje en koffie en gezelligheid ja hoor... Telefoontjes tussendoor... en twee buurmannen die even een bakkie kwamen doen...
De volgende dag kwamen drie voor mij belangrijke brieven. Eén van de dokter dat ik mijn ogen moet laten nakijken en dat men van het lab. volgende week komt om bloed af te nemen... en dat ik van de thuiszorginstanties niet meer krijg dan anderhalf uur hulp per week. Hoe dat dan moet? Ik zou het niet weten. Voorlopig hebben we afgesproken dat mijn hulpe één keer per twee weken, maar dan langer, komt. In plaats van elke week 1,5 uur. Thuiszorg is toch veel meer dan schoonmaken. Maar daar wil men in Den Haag niet aan.
Hebben we ze dáárvoor uitgekozen? Ze zitten daar wel namens ons, maar dat is vergeten zodra ze het pluche ruiken. Zucht.
Oja, en ook nog een brief over de kolderieke verandering voor ouderen die het voortaan digitaal moeten regelen als ze bezoekers krijgen die willen parkeren. Het mag niet meer per papieren kraskaart, waar je gewoon op kon aangeven hoe laat en wanneer je gasten kwamen en die kaart werd dan achter de ruit gezet. Dan had je de keuze nog dat je bezoek de parkeerkosten met korting betaalde of dat je het zelf doet. Nu gaan ze het hier digitaal regelen en moét je het per Ipad regelen en zelf betalen. We hebben na de protesten een maand uitstel gekregen. Om een dure Ipad aan te schaffen en te leren ermee om te gaan op onze oude dag... ;-(( denk ik.... Enfin, mijn gasten weten onderhand dat ze de auto beter aan de rand van de stad, in Diemen bij voorbeeld, kunnen parkeren en dan de metro of de tram nemen.
We hebben inmiddels de herdenking van de slavernij achter de rug. En al kon ik niet naar de Keti Koti gaan. ik heb wel in gedachten stilgestaan bij die periode. De klederdrachten en de feesten bewonderd, de toespraken gehoord die via tv in huis kwamen.
Na het lezen van de boeken van John H. de Bye,een hoogstaand mens waar ik veel waardering voor koester, ben ik veel meer gaan begrijpen over de geschiedenis van de slavernij en de verhouding tussen Joden en de Afrikaanse slaven. Lees hem op Wikipedia, Beide 'volken' waren ontheemden waarin de ene groep de andere kon overheersen. Maar een vorm van erkenning en herkenning bij beide groepen bleef bestaan. John de Bye, Surinaamse schrijver en medicus, heeft in Nederland, en dan vooral in de Joodse wereld veel te weinig waardering ontvangen en zou wat mij betreft veel meer erkenning en publiciteit moeten krijgen en niet alleen omdat hij de Joodse en de slavernij-geschiedenis van vóór en tijdens de slaventijd zo uitmuntend heeft beschreven. Jammer dat er zoveel mensen zijn die van die geschiedenis geen weet hebben. En wederzijds ook zo weinig willen weten van elkaars riten en gewoonten. Maar dan... er zijn zoveel verschillende godsdiensten, riten, gewoonten..... Alleen Amsterdam kent al 178 nationaliteiten met alle godsdiensten en sub-godsdiensten, riten en gewoonten die elk land kan hebben. En slavernij is niet alleen een kwestie van toén en van mensen uit Afrika. Die nu trouwens over de hele wereld verspreid wonen. In alle landen, ook in ons eigen land, komt nog steeds slavernij voor. Maar officieel is die althans voor Nederland dit jaar al 150 jaar geleden afgeschaft.
Iets totaal anders.......Dacht u dat 'ze' in Den Haag nu pas met bezuinigingen bezig waren? Met name voor wat betreft ouderen? Pensioenen, zorg, thuiszorg... etc. etc... ? Nee hoor, al begin juni 2008 schreef ik in mijn weblog:
Vakantiegeld van AOW-ers opheffen?? Omdat we toch niet op vakantie zouden gaan? Alsjeblieft niet zeg. Als ik dat bedragje omgerekend elke maand bij mijn inkomen krijg kan ik er nooit meer iets goeds van kopen. Waarom willen de hotemetoten toch persé dat ook wij ouderen op vakantie gaan?? Ik kan van dat vakantiegeld (mijn eigen spaargeld dus) oude spullen vervangen, naar vakantie taal ik niet. Als Den Haag zijn zin kreeg kon ik dat eigenlijk ook nooit meer. Spullen vervangen dus.
Net in dat jaar moest ik een nieuwe koel-vrieskast kopen. De oude had het opgegeven. Zonder vakantiegeld had dat niet gekund. En jaarlijks zit je te wachten op het 'vakantiegeld van je AOW om je roodstand in te lopen of iets te kopen dat je tot dan uitgesteld hebt. Ik denk niet dat ik daarin zo anders leef als anderen.
Ik begon met een zomeravond..... En juist vandaag, de 10e juli, is het weer zo koud dat de verwarming aan moest. 16, 17 graden, zoiets... Mijn warme huisjasje aan, de tuindeuren gesloten. Op 24 juni noteerde ik: `Zo, het eerste weekend van zomer 2013 is weer voorbijgegaan in herfstmodus. Grijs en regenachtig en kil....Met af en toe wat zon en af en toe wat vlagen wind. Meer oktober-achtig.' Maar gelukkig hebben we inmiddels wel een aantal zomerdagen mogen genieten... Het werd tijd, na die lange winter. Misschien warmt de aarde op, maar het klimaat wordt mijn inziens alleen maar kouder. Dit heb ik nog niet meegemaakt in mijn jaren..... Ik denk dat het kouderecord van 23 mei jl. wel minstens geëvenaard wordt. Gelukkig wordt het tegen het weekend weer zomer. Maar ;-) arme wij, ouderen die niet met vakantie naar de zon konden..;-)) Ik herinner me niet veel van 'vroeger', maar wel de lange hete zomers...De eindeloos lange zondagse wandelingen in de hitte, o.a. naar het ver weg gelegen zwembad.
Ik zat nog even tv te kijken... Over die enorme gezinnen in Engeland, het Engelse gezin met 16 kinderen en als het aan hen ligt komen er nog meer... en het Pakistaanse gezin in een vierkamerwoning met 11 kinderen..... Ik wilde er ook elf toen ik pas begon. Een elftal, zei ik. Geld was er niet, van opvoeden had ik toen nog nooit gehoord, maar liefde had ik meer dan genoeg. Poeh... toch erg blij dat het bij drie gebleven is... Nu nog twee dus.
Zo, nadat Maumau me gedwongen heeft even op te houden omdat hij geborsteld en gekamd wilde worden (wat is hij toch mooi en glanzend), kan ik dit blogje afsluiten. En nog even naar het nieuws van 10 uur kijken. Terwijl Maumau weer in de nacht verdwijnt...
