I'll remember you, always

I ‘ll remember you, always… Een poosje geleden al schreef ik het onderstaande al. En ik ben er nog steeds mee bezig. De mensheid bestaat al miljoenen jaren. En bestaat uit miljarden mensen. In die miljoenen jaren zijn miljarden mensen geboren en gestorven. Vandaag de dag en over miljoenen jaren, als onze Aarde dan nog bestaat, zullen er miljarden mensen geboren worden en sterven. Ik weet het en besef het maar al te goed. Maar de onnavolgbare manier waarop de Nazi’s miljoenen mensen hebben vermoord is niet iets dat we zomaar voorbij kunnen laten gaan als een natuurlijk gebeuren. Het is al iets dat je je niet kunt voorstellen, dat zoveel mensen vanaf de oertijd zo anoniem hebben geleefd en zijn gestorven. De psalmist zegt het zo: De dagen der mensen zijn als het gras, als een bloem des velds, zo bloeit hij. Als de wind daarover gegaan is, is hij niet meer, en zijn plaats kent niemand meer. Zo ongeveer staat het er… maar wij willen die plaatsen wel kennen. Alle kampen waar onze geliefden vermoord zijn willen we blijven kennen. Want wij vinden dat ongekend geleefd hebben en anoniem gestorven zijn door moordenaarshand op zo grote schaal iets is dat de mensheid zich moet blijven herinneren. Wij willen de namen weten van hen die gestorven zijn. Van onze geliefden, maar ook van de ongekenden. Van hen die anoniem geleefd hebben en gestorven zijn door moordenaarshand. Dat is, denk het je eens in, een verschrikking op zichzelf. Zo anoniem geleefd hebben en zo anoniem verdwenen zijn door moordenaarshand.. wie kan ermee leven? Het is de reden waarom ik zelf op zoek ben gegaan naar die ene vrouw, mijn moeder, en haar familieleden, die anders ook door niemand gekend zouden zijn geweest. En ook bij mij even anoniem geleefd zouden hebben en vermoord zouden zijn verdwenen, zonder dat iemand er in de eeuwigheid ook maar iets van geweten zou hebben. Erica van Beek augustus 2016