Dit kleine wereldje van mij.

In dat kleine wereldje van mij kunnen soms grote dingen gebeuren. Een goede vriend die er opeens niet meer is, maar ook een oude Buurman die helemaal over zijn toeren raakt doordat voor zijn raam een gevelwerker aan de gang gaat, en daarvoor een stellage voor Buurman's raam zet… zijn enige uitzicht op zijn wereld nog. Nu is de gevelwerker weg, maar de stellage staat er nog, tot hevige onrust van mijn Buurman.
En er is een andere buurman, die nooit thuis is en zijn appartementje onderverhuurt aan jonge mensen….. Vandaag stond in de krant hoe strafbaar dat is. En terecht. Want dit is een huis voor ouderen. Een ‘huis van standing’, met een geschiedenis van meer dan 100 jaar oud. Hier moet niemand ongestraft fraude plegen. Weliswaar wonen hier alleen mensen die in aanmerking komen voor een sociale huurwoning, dus bepááldelijk niet rijk zijn, maar toch…
Er hebben hier beroemde mensen gewoond. En nog steeds wonen hier mensen die bekend zijn. Herman Cohen woonde hier, de schrijver van o.a. het boek ‘Jood in Palestina’. En Max Groen, filmmaker o.a.. En nog andere bekende mensen..
Dus hoe klein en donker de appartementjes ook zijn, door de geschiedenis en de mensen die hier gewoond hebben, ben ik toch trots op mijn huisje. Bovendien heb ik het geluk dat ik dat tuintje heb Al geeft dat wel wat verantwoordelijkheid.

Elk appartement heeft zijn/haar eigen verhaal. In elk appartement heeft zich geschiedenis afgespeeld. Net als het gebouw zelf heeft ook elk appartement een verhaal te vertellen.
Bij voorbeeld het appartementje van schrijfster dezes..
Daar valt ook wel wat over te vertellen.

Buurman heeft in de tijd dat hij hier woont, drie bewoners in mijn huisje meegemaakt, die hier ook zijn gestorven. Het was geen prettig appartementje. Alsof er een vloek op rustte…

Hier woonde hier jaren geleden een homofiele man, niks mis mee, het hoort alleen bij het verhaal. Hij werkte in een hoerenhotel, kreeg aids en werd door de baas van het hotel op straat gezet. Hij kreeg van de woningcorporatie deze woning toegewezen. Maar hij had geen geld om het in te richten. Hij woonde het pand behoorlijk uit, met altijd een aantal van zijn vrienden in huis. Volgens de verhalen van Buurman hadden ze hier zelfs kampvuurtjes (waarschijnlijk buiten op het terras dan). Hij heeft hier een tijd gewoond. Kreeg begeleiding vanuit een Verzorgingshuis.
Maar op zeker ogenblik was hij toch zó ziek, dat hij een bovenbewoonster liet komen, die een verpleegdiploma had en die was bij hem toen hij stierf. Dat moet zo erg zijn geweest dat de geroepen GGD zijn lijk in folie wikkelde voor het afgevoerd werd.

De volgende die hier kwam wonen was een vrouw in een rolstoel. Ze dronk veel meer dan goed voor haar was, verstopte de flessen tussen de dubbele wanden van de schutting in de tuin. Ze was een vreselijke plaag voor haar buren, die ze lastig viel en uitschold en bedreigde. Ook zij stierf hier ellendig….

En de laatste die vóór mij hier woonde was iemand die mank liep. Een heel klein mannetje was en ook nog Klein heette….
Ook hij was een plaag voor zijn buren. Hij schilderde. Maar ik heb geen spoor van zijn leven hier gevonden toen ik hier als volgende kwam wonen. Hij is gestorven in een kamertje in een verzorgingshuis, toen hij te ziek werd om hier door hen te worden verzorgd.

Het huisje heeft een hele tijd leeggestaan. Is keurig opgeknapt voordat ik hier kwam wonen.
Ik woon hier nu bijna tien jaar. En de negativiteit van dit huisje is verdwenen. Alsof eindelijk een vloek is opgeheven.

Zo hebben in de loop van de jaren in alle appartementjes oudere mensen gewoond. Mensen met een geschiedenis, mensen die geschiedenis máákten en mensen die een geschiedenis nalieten. Maar het waren (toen nog) allemaal mensen die de oorlog hadden meegemaakt.

Zo langzaamaan komen hier mensen wonen van ná de oorlog. Niets mis mee, maar het zal wel goed zijn als de geschiedenis van dit huis bewaard bijft. En het huis zelf haar geschiedenis in ere houdt. Daartoe deze poging.
En daarom is dit geschreven.