Het is de hoogste tijd

Het is de hoogste tijd

Om weer een blogje te maken. De afgelopen twee dagen is er door een nare gebeurtenis niets van gekomen.
Vrijdag was ik overmatig moe en had ik al een gevoel van onheil, maar eergisteren hoorde ik dàt en hoé een heel goede vriend van me is overleden. Dat heeft impact op een oud mens. Ik heb hem nog een paar keer proberen te bereiken, maar zijn gsm stond niet aan.
De reden is nu wel bekend.
We hebben vroeger veel samengewerkt. Samen een krantje uitgebracht, waarin ik de columns schreef, samen actie gevoerd, meegewerkt aan zoveel goede zaken.

Nu maar hopen dat alle geloven een beetje gelijk hebben. Dat er een hemel is waar de mens gelukkig kan zijn in de nabijheid van zijn of haar God of de eeuwige jachtvelden waar je voor je plezier bezig kunt zijn. Of dat je in één leven het Nirwana kunt bereiken of nog meerdere levens te leven hebt in komende reïncarnaties. Ik weet het niet.
Maar ik hoop dat àls er een leven hierna is, dat hij dan gelukkiger is dan hij hier in leven was.

Vandaag huilt de natuur een beetje mee. Buiten is het grijs en donker en klammig en windstil.
Natuurlijk, we weten dat op het moment van geboorte het tijdstip van sterven is ingezet. En dat we allemaal een bepaalde tijd van leven hebben. Of dit vooràf bepaald is weten we niet. De één gaat vroeg, de ander laat. Hetzij dat ze spontaan het leven verlaten ofwel na een vreselijke ziekte…. En sommigen door ongeluk of op een andere manier.
Een oud gezegde luidt: Dien de goden liefhebben nemen ze tot zich..

Een goede vriend is heengegaan. En ik hoop zo dat de goden hem liefhadden en dat hij nu gelukkiger was dan hij in dit leven kon zijn.