In memoriam Ad.

Vandaag is mijn goede vriend Ad in zijn geboorteplaats gecremeerd en ik hoop dat er veel vrienden zijn gekomen om afscheid van hem te nemen. Voor mij was het te zwaar. De reis niet alleen, maar ook de gebeurtenis zelf en al die onbekende en bekende mensen op zo’n dag met alle emoties vandien..
Ik heb voor hem hier thuis een kaarsje gebrand en een wierookstokje en aan hem gedacht.
Goede reis Ad…. Waar je ook heengaat en waar je ook bent momenteel..En als je nergens meer bent heb je nu gelukkig rust gevonden.

Met Ad heb ik heel veel uren doorgebracht. We hebben kilometers gelopen om van houthandel naar bouwwerkplaats te gaan om te controleren of er ‘fout hout’ gebruikt werd. Als dat zo was gaf Ad daar commentaar over en gaf goede raad in zo’n zaak.

We hebben samengewerkt in wat heette ‘Politiek Avondgebed’, waarin we met al onze goede bedoelingen en met een paar vrienden probeerden een beetje positieve invloed uit te oefenen op ons stukje maatschappij.

Ook in andere organisaties stonden we zij aan zij met andere vrienden voor een betere wereld. En veel heb ik aan Ad te danken als illustrator in mijn boek, waarvoor hij vele tekeningen gemaakt heeft En waaruit we een klein aantal geselecteerd hebben. Daar gingen ook veel gesprekken in zitten. Aan de bekende keukentafel in Nieuwegein…

Om nog maar te zwijgen over het Mondiaal Platform waar we in de aanvangsfase hard voor gewerkt hebben. Een paar jaar lang hebben we samen ook het blad ‘Mondiaal’ gemaakt. Hij zorgde op zijn eigen secure manier voor de lay-out en verzamelde de artikelen, ik zorgde voor de bijbehorende column en correcties waar nodig en de gemeente Nieuwegein voor het drukwerk, waarna wij dat weer verspreidden. Ook nadat ik zelf uit het Platform gestapt was zijn we met het blad doorgegaan. Dat kon omdat ik onder pseudoniem schreef. Het waren goede tijden.

Op zeker ogenblik gingen we verhuizen. Ik naar Amsterdam, Ad naar Bilthoven. Maar de vriendschap bleef bestaan, zoals die eigenlijk met iedereen bleef voortbestaan. We belden af en toe met elkaar en een paar keer per jaar kwam Ad naar Amsterdam en maakten we er een gezellige dag van.
Zijn kerstpakket deelde hij altijd met me, omdat ik geen kerstpakket kreeg en hij heel lang zelfs twee pakketten. Al kwam dat soms, door omstandigheden, pas in het voorjaar hier aan. Dat was Ad.
Hij sorteerde, wat hij aan mij gaf, zelfs vaak op kleur. Omdat ik van blauw in de keuken houd, gaf hij mij alle blauwe dingen.
En elke keer was het weer een verrassing waar hij nu weer mee aankwam.
Alle kleine boekjes en leuke attenties die ik de afgelopen jaren kreeg, heb ik bewaard.
Hij was een geïnspireerd mens wat zijn eigen idealen betrof en wist mij ook vaak te inspireren daarmee.
Dat hij niet gemakkelijk, zelfs heel moeilijk voor zichzelf was en zich ook niet gemakkelijk kon uiten heeft onze langdurige vriendschap nooit in de weg gestaan.

Hij zag er de laatste weken heel slecht uit. Ik schrok toen ik hem de laatste keer, begin mei, hier in Amsterdam had. Zelf noemde hij het dus dat hij zijn balans moest terugvinden na de pijnlijke verhuizing waar hij nog middenin zat. De eerste ziekenhuisopname was ook een gevolg van dat ‘verlies van zijn balans’, zoals hij zelf zei. Hij was sterk verzwakt en nog dunner dan hij normaliter al was. Zijn vel hing als perkament over de botten van zijn gezicht.

Maar zijn einde kwam voor mij als een enorme klap. Zó had ik het niet gedacht. Er moet een enorme moed voor nodig zijn geweest, een samenballing van woede omdat hij meende gefaald te hebben in dit leven. En de wetenschap dat hij, nadat hij door een val zijn heup gebroken had, nooit meer zou kùnnen hardlopen. Zelfs al had de dokter dat voordien al verboden. Het hardlopen hielp hem tot het laatst zijn balans te bewaren.

Voor Ad is het voorbij.
Voor mij en zijn andere vrienden is hij een dierbare herinnering geworden, hoewel we nu nog met verdriet en pijn aan hem denken. Ik hoop dat hij vandaag bij zijn eigen crematie aanwezig was en kon zien hoeveel ware vrienden hij had…..
Ik was echt niet de enige.