Even tijd maken.

Hoewel het buiten stralend mooi weer is zit ik weer even binnen na een flinke wandeling. Straks ga ik er weer uit, kijken of de fysiotherapeut iets kan doen waardoor ik weer pijnloos flinke wandelingen kan maken.
Op de mediaplayer klinkt radio 5, “Geb’n Sie den Mann ans Klavier nog ein Bier’ van Paul Kuhn .
Ach, mijn huisje is dan wel heel klein, maar ik heb het erg gezellig met mezelf hoor.

Gisteren vond ik op straat, bij de tramhalte, een bankbiljetje van 0,26 cent. Hoe dat kan? Wel, het is een biljetje uit Maleisië. Een biljetje van 1RM. Ik was dus heel nieuwsgierig, want ik had het nog nooit gezien. Het is dus 26 eurocent waard.
Een kunststukje is het wel en dat voor die prijs… Aan de ene kant de huidige (?) president, aan de andere kant een landschap van water en berg. Maar zo mooi en knap gedaan dat ik het met een vergrootglas heb zitten bestuderen. Ik heb het even gescand en wat duidelijker gemaakt. Misschien heb je ook een vergrootglas?
Kijk, zo ziet het eruit: Op E-Bay is het 1 euro waard.

Iets heel anders..
Gisteren hoorde ik van mensen die last hadden van de vele (vliegende) mieren. Ik vind het zelf fascinerend om te zien, hoe ze tussen de straattegels vandaan naar boven kruipen, een hoopje zand meenemend, om dan, zoals nu, in kleine zwermen op te vliegen. Het duurt maar zo kort… Ik zal ze niet lokken, en zo nodig haal ik lokdoosjes, maar als ik er persoonlijk geen last van heb en ze niet op de keukenkast bivakkeren, blijf ik ze fascinerend vinden. Als je ze in rijen heen en weer ziet haasten, lijken het net mensen in een drukke winkelstraat. Waar gaan ze heen? Wat is hun doel? Waarom lopen ze daar zo leeg te zijn? Als ik ze zie sjouwen met stukjes blad of takjes of korreltjes suiker, is datt ook heel spannend, maar dan weet je dat ze het druk hebben…. Maar die leeglopers?

Erger vind ik die vliegen zomers. In de keuken heb ik zo’n ouderwetse vliegenvanger hangen. En naast me hangt een elektrische vliegenmepper. Dat is niet ongenadig, dat is juist heel genadig. Als ik ze raak zijn ze in één keer kassie wijle hoor. Geen gespartel met gebroken vleugeltjes of pootjes. Meteen en ad hoc gebraden.

Uitgesproken leuk vind ik de kikkertjes en padjes die in de bodembedekkers wonen.Op warme avonden, als de lucht goed vochtig is, komen ze te voorschijn. En voor Pika, mijn katje is het jammer genoeg speelgoed, dat hij onbeschadigd en levend voor me komt neerleggen. Het helpt niet of ik dan tegen haar mopper, misschien denkt ze wel me een plezier te doen. Ik weet het niet. Maar ik weet ook niet hoe snel ik het zich dood houdende beestje moet redden. Het laat zich dus gemakkelijk oppakken en springt niet weg . Ik zet het dan, tot verontwaardiging van poes, weer in de begroeiing met de waarschuwing niet meer in Pika’s buurt te komen.

Nou heb ik even tijd gemaakt om zo vroeg in de middag mijn blogje te maken. Ik kan dus niet vertellen wat ik vandaag heb meegemaakt. Maar zo kan ik ook mijn verhaaltje kwijt…