De dag volgend op de dag ervoor.

Er ging iets mis met het overzetten in de blog... ik hoop dat het zo goedgekomen is. Anders: sorry hoor...

Gisteren schreef ik over mijn boosheid over de oorlog en hoe primitief ik dat vind in deze eeuw, na alle kennis uit twee wereldoorlogen in het vorige decennium. Ik was ook boos over alle ophef die één slachtoffer kreeg, de cameraman die getroffen werd. Met alle respect, ik hou hem nu naamloos. Omdat hij voor mij één van de slachtoffers van deze nieuwe oorlog is.
Ik ontving daarop een commentaartje van een andere blogger, een mij onbekende schrijver, die het wel met me eens was, maar toch de ophef terecht vond, omdat het hier een journalist betrof, en dan is het NIEUWS, GROOT NIEUWS. Omdat er niet zó veel journalisten sneuvelen.
Ik wil voor één keer hierop ingaan.
Deze heer (ga ik vanuit) heeft een noreply-adres, heel verstandig natuurlijk. Kan niemand hem terugschrijven…
.
Het verschil tussen journalisten en cameramensen die de oorlog opzoeken en de bewoners van het land in oorlog is, zoals ‘ANZ’, de blogger die me schreef, ook weet, is dat de laatsten ongewild het slachtoffer zijn van hun leiders. En van andere leiders die hun levens willen nemen en hun geluk en gezondheid en hun huizen en bezittingen willen vernietigen.
De journalisten en hun teams zoéken dat op, al dan niet in opdracht van hun werkgevers en niet altijd uit idealisme. Maar vaker omdat het nou eenmaal hun vak is, om de spanning en de narigheid van de wereld in het nieuws te brengen. En ook vaak omdat ze de adrenaline die dat met zich meebrengt niet willen missen. Ze nemen zelf en bewust de risico’s om ook slachtoffer te worden, en zelfs om het leven te verliezen. Gebeúrt dat en dat risico zit erin dus, dan is dat voor hun werkgevers en collega’s groter nieuws dan de verschrikkingen die ze moesten verslaan en waarvoor ze uitgezonden werden.
En dat is het onrechtvaardige van alle ophef die die werkgevers nu maken over de dood van de cameraman. Voor het is deze dood van een Nederlander NIEUWS.
Hoe betreurd hij ook mag zijn… zijn familie en nabestaanden zijn de echte medeslachtoffers, niet de nieuwsrubrieken, die nu zo ‘treuren’.en niet genoeg hebben aan de mededeling als nieuwsbericht.
Natuurlijk is onze wereld klein geworden. Er was een tijd dat die wereld niet groter was dan het dorp of de stad waarin we leefden. Meer hoefden we niet te weten, dat was, in alle vrede, al spannend genoeg. En de verantwoordelijkheid voor die kleine wereld was een onbewust met elkaar meeleven.
Die kleine wereld is veranderd. Voor altijd. We hebben nu de hele Aarde tot ons speelveld, letterlijk de hele wereld klopt aan onze schermen en wordt gelezen in onze kranten. Daarvoor zijn we inderdaad afhankelijk van journalisten en cameramensen die de wereld willen intrekken en voornamelijk daarheen gaan waar moeilijkheden en oorlogen zijn. En verslag uitbrengen van de verschrikkingen die ze meemaken. En soms zijn ze daardoor zelf ook slachtoffer.
Nog steeds is alleen slecht nieuws ook nieuws. En worden slachtoffers geteld bij de militairen en journalisten, niet bij de bevolkingen.

Wie in zijn of haar leven door oorlogen ook veel teveel adrenaline heeft gekend zal mij begrijpen.

Tot hier over de dag die wàs….
En mijn excuses voor diegenen die dit hard vonden om te lezen. Maar er is nog steeds boosheid over het gebeurde en tenslotte is dit mijn dagboek nietwaar? ;-)

De dag van vandaag was gelukkig rustiger in mijn hoofd en hart. Wat die oorlog in Oost-Europa wordt moeten we op dit moment, ondanks alle beloften en afspraken, nog afwachten

Vandaag ben ik de hele dag thuisgebleven, lekker gekookt en gebakken en gerommeld. Een hele dikke kippensoep gemaakt, die zó werd ingevroren in porties. Waar dus alleen wat water bij hoeft om hem weer normaal te krijgen.
En zo nog wat…
Vanmiddag kreeg ik bezoek dat afgesproken was….. maar ik was zó ingespannen bezig dat de afspraak helemaal aan me voorbij gegaan was. Gelukkig belde hij tevoren, zodat ik kon zorgen dat alles op tijd klaar was, om als een goede gastvrouw meteen koffie mèt te kunnen serveren.

En door die vriend kwam ik ook op een site waar ik een Davita’s harp, ofwel, een
Deurharpje, kon kopen. Die hang je aan de deur, binnen of buiten, en elke keer dat die deur open en dicht gaat, klinkt een heel plezierig geluidje. Ik kan het niet uitleggen en ook niet laten zien. Dus een mooie manier om zelf te gaan googlen, nietwaar…. Of voor familie en vrienden, om t.z.t. weer eens langs te komen.
Het heeft wat heen en weer gemail gekost en natuurlijk ook geld ;-), maar het dingetje is onderweg. Dat had ik nu al vele jaren willen hebben. En dan vind ik iemand die ze als hobby maakt…… Ik heb geprobeerd het plaatje van het harpje via een andere bewerking toch op te nemen, maar het kan zijn dat het niet meekomt.


Inmiddels is het weer laat genoeg en mijn verhaal weer lang genoeg om te eindigen.

Hopelijk is morgen deze oorlog weer voorbij….al is er niks meer terug te draaien.