Het een maar ook het ander…

Het waait stevig met flinke uitschieters. Ik ben wel klein, maar toch stevig, vooral nu ik vandaag mijn stok moest meenemen. Toch werd ik bijna van de voet gewaaid.
Maar het zonnetje scheen hier, nadat het vanmorgen herfstachtig was met donkere luchten en af en toe een bui. Het werd weer augustuszomer vandaag. Zo warm dat ik mijn petje en mijn shawl moest afdoen. Mijn zilvergrijze regenjasje heeft dus een bijpassend petje ja.

Gisteren was Betty hier en het huisje is dus weer schoon. Maar ik had de energie niet om er daarna nog uit te gaan. Het zere pootje hè…
Vanmiddag moest ik wel, want de fysiotherapeut wachtte op me. En heeft me weer eens goed te pakken gehad. Het voelt dezelfde dag altijd wat pijnlijk aan (vandaar ook de stok mee dit keer) maar de dag daarop is het altijd wat beter.
Na de peut ben ik eerst naar de apotheek geweest maar mijn medicijnen hadden ze niet in huis, die worden morgenochtend gebracht. Maar ergens in de 1e v.d. Swindenstraat wachtte het fruit dat ik zo heerlijk vind… Dus maar weer op de tram gestapt, die me er vlakbij brengt.
Genco, de Turkse super. Inderdaad. En er liggen nog kisten vol wilde perziken en pruimen en daar heb ik dus weer een rugzak vol van thuisgebracht.. In de warme zon geurden de (Nederlandse ;-) ) aardbeien en frambozen zó heerlijk dat ik ook daar een doosje van meegenomen heb. Voor het eerst ook weer vlees. Kip voor soep. Nog steeds niet echt trek in vlees, dus eet ik het ook niet. Maar zelfgemaakte soep gaat er altijd in. In mijn eigen of andermans’ mond en desnoods kant-en-klaar in de diepvries.

De laatste tijd is het een vaste gewoonte geworden om na de maaltijd te slapen. Eén of anderhalf uur. Mag een inmiddels 73-jarige wel doen hè..? Zo niet, jammer dan, maar ik kan niet anders, overeind blijven lukt dan even niet.
Nu ben ik dus weer terug op honk.

Met dit gevoel kan ik niet uit de voeten. (met mijn gevoel uit de voeten?? Kan ik dat niet beter uitdrukken Erica??) Ja dus.
Ik heb heel veel moeite met het nieuws van RTL over het omkomen van cameraman Stan Storiman. Natuurlijk is dat heel erg. Maar is het erger omdat dit om een cameraman gaat dan de dood van al die andere slachtoffers?

Een reporter en een cameraman zoeken de gevaarlijkste plekken op de wereld om verslag uit de eerste hand te geven van de verschrikkingen die ze meemaken. Dan wéten ze dat ze gevaar lopen en zelf niet onkwetsbaar zijn. Maar dat zoeken ze op, en daar worden ze naar betaald. Over alle slachtoffers (inclusief die van de (vredesmachten) van alle oorlogen die vandaag woeden is van RTL- kant maar ook van officiële zijde, niet zo verdrietig meelevend gedaan als over deze cameraman. Hoewel hij daar bij zijn collega’s natuurlijk gekend en geliefd was, heb ik er vreselijk veel moeite mee. Dan wordt televisie even een heel onredelijk en oneerlijk medium. Wat het natuurlijk ook altijd is.
Ik blijf verdrietig en kwaad over àlle slachtoffers van àlle oorlogen, maar deze komt iets dichterbij. . Ik blijf verdrietig en kwaad over alle doden en verminkten en alle vernietigingen die door de hoge heren verdedigd worden met een beroep op hun recht om oorlog te voeren. Zonder rekening en verantwoording af te hoeven leggen voor de ellende die ze veroorzaken. Voor de doden en gewonden waarvoor ze verantwoordelijk zijn.

Het is primitief, het is onmenselijk om zoiets te roepen in deze tijd. Het is onmenselijk en het is op geen enkele manier goed te praten.
Nouja, laat ik maar ophouden. Mijn boosheid zal geen begrip bij de lezers oproepen denk ik.

Of zouden er meer mensen zijn die er zo over denken?