Gelukkig weer een actieve dag.

Gisteren was het nog een dag van lusteloosheid, alleen de noodzakelijkste dingen doen en voor de avondmaaltijd kliekjes warmen, die zich zondag en maandag verzameld hadden... Het was hangen van de ene stoel in de andere en nadien een korte nachtrust en onrustige dromen.
Vandaag was gelukkig weer een actieve dag.
Ik was al vroeg heel erg wakker. Na mijn doktersbezoek vorige week had ik een formulier meegekregen voor het laboratorium in het Onze lieve Vrouwe Gasthuis. Ik moest me nuchter laten prikken (drie buisjes) en in een klein potje een plasje doen. Daarna maar gauw wat gegeten en gedronken, anders had ik diabetische flauwte gekregen.
Tram 7 gepakt en een halte te ver meegegaan. Tja, dan stap je uit bij het begin van de Dappermarkt. Dus die ben ik maar overgegaan, dan had ik in elk geval voor vandaag mijn beweging gehad. Niks bijzonders gekocht hoor, alleen brood en fruit.
Maar de markt is altijd een avontuurtje. Van zoveel culturen, zoveel smaken, zoveel verschillende kramen. Ook in de regen en met plagende kraamhouders die het dak van hun kraam watervrij wilden maken en het water eraf lieten lopen, liefst op iemands hoofd, leek het wel. En ook nog leuk met al die verschillende paraplu’s, alle soorten en maten en kleuren.
Het blijft genieten.
Aan de andere kant van de markt ben ik dan weer op een andere tram gestapt. Voor Amsterdam-kenners: lijn 14 bij de Roomtuintjes. Ja, ik kan niet helpen dat die straten echt zo heten hoor.
En zo kwam ik weer thuis, toch wel lekker moe en weer toe aan wat eten en drinken.
Maar Buurman had me nodig voor het zoeken van een adres en daar ging, onderbroken door telefoontjes, dus gauw een uur mee heen. Tot ik het zat was. Want het gevraagde adres was voor mij onvindbaar ook.
Met de post kwam het verzekeringsplaatje voor het scootmobieltje. Ik mag dus buiten op straat rijden nu.

Op de laatste pagina van mijn krant is een klein stukje vrijgemaakt voor een commentaartje van maximaal 69 woorden. Vandaag stond er een stukje van mijn hand in, dat ik, na het zien van een foto in de krant van gisteren, geschreven had. De tegenstand in Duitsland tegen het bergen van radioactief afval was zoveel groter dan met verwacht had dat er een heel politieleger was ingezet. Op een foto zag men drie gewapende en gehelmde Duitse politiemensen één oudere man in bedwang proberen te houden. Daartoe werd hij met geweld tegen de grond gehouden en werd zijn nek en hoofd omgedraaid. Ik schreef daarover:

15.000 mensen, 16.000 gehelmde politiemensen..
Op de foto één ongewapende oudere man zonder beschermende helm. En 3 gehelmde en gewapende politiemannen, die de actievoerder willen afvoeren.
Daarvoor draaien ze hem de nek om. Ik word er misselijk van.
Is die oudere actievoerder met die bril nog steeds gezond en in leven?
Hij vocht voor een gezondere wereld. Die politiemannen voerden commando’s uit.
Om mensen de nek om te draaien?

Ja, mijn stukje werd geplaatst. En de illusie is altijd geweest dat wat we schrijven, ook impact heeft. Ik wil niet meer ingaan op oude vooroordelen, Nederlandse politiemannen zijn geen haar anders als het erop aankomt. Ik hoop alleen dat het feit dat geweld dat gezien en beschreven wordt zulke mensen ook bereikt…

Net als iets, dat ik nog niet beschreven had maar om diezelfde reden nu wel beschrijf.
Maandag ging dochterlief en ik dus naar dat concert. We gingen ruimschoots op tijd de deur uit, want we moesten met twee trams mee. Op het Spui kwam lijn 16 aanrijden. Jessica neemt een spurt, de voordeur gaat open, en blijft openstaan; zij wijst de bestuurder op mij, die moeizaam zo snel mogelijk aan komt lopen.
En als ik wil instappen….. wijst de bestuurder dat we naar een achterdeur moeten gaan, sluit zijn eigen deur en rijdt weg.
Ons volkomen verbijsterd achterlatend.
Mijn dochter was razend. En éér er een andere tram kwam zaten we al in de zenuwen dat we te laat bij de concertzaal zouden zijn en niet naar binnen zouden mogen. Gelukkig kwamen we net op tijd en was er iemand van het personeel die ons met de grote lift liet gaan, die het dichtst bij was. Toevallig, merkten we later, stonden we daar met de dirigent en de pianist die we later in de zaal zouden herkennen. We hadden plaatsen op het balkon, dus dat was nog extra ver lopen ook.
Rotbestuurder van die lijn 16.