Het geld is terug - en een dagje Amsterdam

Onder de ontroerend mooie tonen van het Kyrie uit de Petite messe solennelle - van Rossini begin ik deze nieuwe dag maar heel rustig… Wel laat, het is bijna middag. Ik heb graag Classic FM aanstaan.
Vanmorgen lekker een uurtje uitgeslapen. Nu alle troubles met het CAK voorbij zijn heeft mijn geest weer rust. Mijn hart is niet zo sterk meer, maar is gelukkig blijven kloppen. ;-)

Gisteren stond mijn geld weer op de bank. En ik heb meteen die mevrouw van het CAK proberen te bereiken; ze belde vanmorgen terug. Blij dat alles nu goed geregeld is. Een mailtje naar de Ombudsman met mijn dank voor de adequate en snelle hulp en dat alles hier maar herhaald…
Dus dit hoofdstuk is hiermee afgesloten.

Gisteren ook is mijn oude mailvriendin M. op visite geweest. We kennen elkaar al minstens 10 jaar van de verschillende mailgroepen en –lijsten, maar hadden elkaar nog nooit ontmoet. Wonderlijk ja. Nu is ze weer gaan reizen en heeft daar ook plezier in gekregen.

Mijn eigen lijf staat het reizen niet meer zo toe en gelukkig kan ik daar vrede mee hebben. Ik merkte het gisteren ook weer doordat M flink kan doorstappen en ik zelf na een kleine 100 meter geen adem meer had en moest stilstaan. Mijn tempo is niet meer van ‘ de paden op de lanen in’ , maar als ik rustig aandoe kan ik gelukkig nog steeds de stad in. En dat is mij voldoende.
De dag gisteren leek niet te hebben mogen bestaan. De trein vanuit Den Bosch reed al niet richting Utrecht. Een ongeluk, waardoor de bovenleiding kapot was. Treinen naar het noorden gingen over Nijmegen en Arnhem, maar ook daar ging het niet goed. De treinen boemelden van plek tot plek.
Enfin, M. ging rond negen uur van huis. Ikzelf stond op de afgesproken tijd, om acht voor twaalf, op het afgesproken plekje bij drogisterij Erica in het Centraal Station. Om half twee kon ik echt niet meer op mijn benen staan en ging boven even een kop koffie drinken. Vóór twee uur stond ik terug op mijn afgesproken plekje, niemand te zien. Al die tijd probeerde ik M. te bellen op haar mobiel, waar ze zat, wanneer ze dacht aan te komen… maar ik kreeg geen gehoor. Tenslotte maar naar huis teruggegaan in de veronderstelling dat zij dat zelf ook gedaan had, maar haar thuisnummer had ik niet bij me. Thuisgekomen bleek het antwoordapparaat inderdaad te knipperen en een bijna wanhopige M. riep in de telefoon: Erica waar ben je… ik ben eindelijk aangekomen en nu sta jij hier niet. Een tweede telefoontje bleek de reden dat ik haar niet kon bereiken, ze had het gesprek niet afgebroken, en ik bleef alle geluiden van het station horen. Toen ze voor de derde keer belde ging het gelukkig goed en kon ik opnemen en daarna meteen wéér de metro naar het station nemen waar twee doodvermoeide oude vrouwen elkaar eindelijk op de afgesproken plek ontmoetten. Zij had van rond negen uur tot 2 uur in de middag de ellende van falende Spoorwegen aan den lijve ondervonden.
We hebben eerst maar uitgebreid koffie gedronken met wat-er-bij in het 1e Klasse restaurant op spoor 2. En toen de tram genomen naar mijn huis. Nog even voor gids kunnen spelen bij alles waar we langs reden. Bij mij thuis was inmiddels de koffie klaar… Die had ik aangezet voor ik weer van huis ging. Koffie met warm appelgebak met slagroom…
Maar de tijd was te kort, we waren ook te moe, het weer werkte niet echt mee… Kortom, het had eigenlijk niet zo mogen zijn vandaag.
Rond een uur of zes wilde M. dan ook eigenlijk liever naar huis. Dus weer naar het Centraal Station, waar we weer afscheid namen met de stellige belofte het een volgende keer, binnenkort dus, beter te doen.
Na 10 uur werd ik gebeld……. M. was eindelijk thuisgekomen. Na lang wachten, veel boemelen, overstappen….. De treinen naar Den Bosch reden nog steeds niet.
Toen dat telefoontje geweest was ben ik maar gaan duiken.
Goed, voor het allereerst in al die jaren hebben we elkaar dan eindelijk ontmoet. Maar het was wel een ontmoeting die we beter hadden kunnen uitstellen.
Vandaag dus maar een rustdag gehouden.

En zojuist kreeg ik het verslag van M. zoals zij de dag beleefd had. Het lijkt me leuk dat hier (bijna ongewijzigd) over te nemen. Die treinreis van haar was in elk geval onvergetelijk…..



Lieve Erica,

Gisteren was het dan zover, ik zou naar Amsterdam komen en we zouden elkaar eindelijk eens van dichtbij bekijken. Want ook al is het al bijna tien jaar geleden dat we elkaar leerden kennen via Seniorweb, tot nu toe was het van een 'live' kennismaking nog nooit gekomen. We weten allebei waarom dat niet mogelijk was en we weten ook dat onze vriendschap daar niet onder heeft geleden.

Dag en tijd van aankomst waren zorgvuldig vastgesteld, ik zou donderdag 16 september rond 12 uur op Amsterdam CS arriveren, en jij zou me in de stationshal bij drogisterij Erica opwachten om me vervolgens jouw huis en ook een paar leuke Amsterdamse plekjes bij jou in de buurt laten zien.
Maar het liep toch een beetje anders, die eerste keer ......

Op zichzelf is de reis vanuit Den Bosch naar Amsterdam een kwestie van een uurtje in de trein zitten. Maar omdat ik in Vught woon moet ik wel eerst naar Den Bosch. Dat kan met de fiets, met de eigen auto, met een lijnbus en ook met de trein, want Vught heeft een station. En van alle mogelijkheden geef ik de voorkeur aan die laatste omdat ik bij het station zo gemakkelijk mijn auto kwijt kan, gratis.... En na de terugreis ook weer vrij vlot en comfortabel thuis kan zijn. Alleen gisteren ging het niet helemaal zoals verwacht.

Sinds ik eind mei na lange periode (van niet-reizen of eventueel met de auto) weer ben begonnen de trein te gebruiken, heb ik gemerkt dat het best leuk is in de trein. In die afgelopen paar maanden was het ook altijd wel goed gegaan, geen grote problemen met verbindingen enz. Ik zal wel geluk hebben gehad.....
Gistermorgen begon het al met een parkeerprobleem. Vanwege onderhoudswerkzaamheden was een groot gedeelte van het parkeerterrein bij het station bezet door vrachtwagens en allerhande graafapparatuur.
Het kostte flink wat zoeken voordat ik eindelijk in een verderop gelegen straatje nog een plekje vond. Ik had geen keuze, want ik moest de trein halen en dus liet ik mijn auto daar maar achter.....

In de trein naar Den Bosch kregen we te horen dat er in verband met een"ernstig ongeval in de omgeving van Geldermalsen" op die lijn voorlopig geen treinverkeer mogelijk was. Reizigers voor Utrecht en Amsterdam werd aangeraden via Nijmegen - Arnhem te reizen. Daar hoorde ik ook bij, en dus moest ik in Den Bosch op zoek gaan naar de trein naar Nijmegen. Het bleek wel een stoptrein te zijn die zeer frequent moest stilhouden.
Ik bedacht me dat het goed zou zijn om je al zo vlug mogelijk via mijn gsm te laten weten dat ik zeker niet op de afgesproken tijd in Amsterdam zou zijn. Zo gauw ik wat meer wist zou ik je dat dan laten weten.
Toen ik je (opgeslagen) 06-nummer intoetste kreeg ik te horen : "Dit nummer is niet in gebruik, de verbinding wordt nu verbroken." Ik dacht dat je jouw mobieltje nog niet had aangezet en besloot even te wachten en het later nog eens te proberen. Maar telkens kreeg ik dat bericht te horen.
Toen wilde ik je op je vaste telefoon bellen, zodat je niet voor niets van huis zou vertrekken om mij van het station af te halen. Dat lukte niet, omdat ik het speciaal klaargemaakte briefje met je vaste telefoonnummer en je adres thuis op de tafel had laten liggen. Dom, dom.....
Terwijl de trein rustig voortrolde richting Nijmegen heb ik het nog een paar keer geprobeerd, zonder succes. Ik snapte er niets van, ik had mijn gsm voor deze dag nog vers opgeladen. Ik begon me behoorlijk ongemakkelijk te voelen, want voordat ik Amsterdam zou aankomen - als dat nog zou lukken ;-))) - moest ik je toch bereikt hebben.
Je kon toch niet zonder verdere informatie daar op het station op me staan wachten ?

Eindelijk waren we dan toch in Nijmegen, daar moesten we via Arnhem verder reizen voor de richting Utrecht en Amsterdam. Deze trein was afgeladen vol, zelfs in de 1e klas coupé's moesten veel mensen staan. Er waren natuurlijk veel reizigers die net als ik deze omweg moesten maken.
Ik zat in een coupé met een gezelschap zeer spraakzame Zuid-Limburgers die van plan waren met hun "vrij-reizenkaartje" een dagje Schiphol te gaan doen. Ze waren al vroeg van huis gegaan, maar zaten er ogenschijnlijk niet eens zo mee dat alles nu wel veel langer zou gaan duren, ze hadden genoeg conversatie onderling en ze kwamen ook nog langs plaatsen die ze nooit eerder hadden aangedaan ;-)))
Ik vond het wel leuk om hun in het Limburgs gevoerde conversatie op afstand te volgen. Dat we in een z.g. stiltecoupé zaten, mocht de pret niet drukken....

Op de meest onverwachte momenten stond onze trein vaak stil, dan meldde men ons via de intercom wat daarvan de reden was, b.v. dat we moesten wachten totdat een andere trein voor de onze de lijn had vrijgemaakt. Het was ondertussen wel duidelijk dat de NS te maken had met een behoorlijk vervoersprobleem.
Toen we bijna in Utrecht waren, meldde de intercom dat deze trein naar Amsterdam-Zuid en Schiphol zou verdergaan, reizigers voor Amsterdam Centraal en Rotterdam moesten in Utrecht overstappen. Maar we moesten goed op de borden kijken voor de vertrektijden en andere mededelingen. Er bleek nog meer aan de hand te zijn, o.a. op de Schiphollijn.....
Vanaf station Vught was ik toen al ruim twee uur onderweg en er zou nog wel een uurtje bijkomen. En nog steeds wist ik niet of jij al naar me onderweg was en of er op het Centraal Station iets zou worden bekend gemaakt van de problemen bij Geldermalsen, dus op de lijn tussen Den Bosch en Utrecht. En ik merkte ook dat het ontbijt al een hele tijd achter me lag, er waren wel mensen die klaargemaakte boterhammen uit hun tas haalden, ik had gelukkig wel een rolletje King pepermunt bij me. Want voor een uurtje trein ga ik geen brood meenemen ;-)

Het overstappen in Utrecht dat toch een heel groot station heeft, bleek dit keer niet zo ingewikkeld, hetzelfde perron alleen een ander spoor. Maar het was wel weer heel erg druk. Dus dringen en duwen bij de deuren om erin of eruit te kunnen.... In plaats van 11.52 uur kwamen we uiteindelijk om 14.00 uur op Amsterdam Centraal aan.

En toen begon het zoeken naar jou ! Natuurlijk zou je niet meer op de afgesproken plaats staan, maar waar was je dan wel ? Ik ging bij de Inlichtingen vragen of ze misschien een telefoonboek hadden. De man keek me aan alsof ik ergens uit de binnenlanden kwam, nee, dat hadden ze niet. Maar er was wel een AKO-boekwinkel verderop, misschien dat die er een hadden. Even zoeken naar dat "verderop", ook daar een reactie van grote verbazing. Er dook iemand onder de toonbank en ja hoor, hij had een telefoonboek voor me..... Je stond er gelukkig in, en nu had ik ook meteen je adres, misschien had ik dat wel nodig. Ik belde je, maar kreeg te horen dat je er niet was. Ik sprak wel een boodschap in, in de hoop dat je mijn gsm-nummer zou hebben. Na een paar minuten wachten weer eens geprobeerd, nog steeds niets..... Ik vond het steeds moeilijker worden, wist ook eigenlijk niet meer wat ik van je kon verwachten, en of ik maar niet beter helemaal terug naar huis zou gaan. Ik kon toch niet op eigen gelegenheid naar jou toe gaan, misschien was je wel niet van plan om thuis te blijven om op mij te wachten......
Een laatste keer jouw nummer ingetoetst en toen hoorde ik eindelijk toch jouw stem !! Wat was ik opgelucht !
Toen je aanbood om opnieuw naar het CS te komen nam ik dat aanbod heel dankbaar aan, me niet bewust van het feit dat je net thuis was nadat je hier op het station al bijna twee uur op me had staan wachten, terwijl je niet veel meer wist dan dat er stremmingen waren op de lijn tussen Den Bosch en Utrecht. Dat vertelde je me later, net zoals het feit dat je mij niet kon bereiken op mijn gsm omdat ik iets niet goed had ingesteld. Toen bleek ook dat ik jou niet had kunnen bereiken omdat ik niet het goede nummer opgeslagen had. Wat ben ik toch een oen :_(((
Maar ik wist wel dat je naar me op weg was en dat ik je die dag in ieder geval nog zou ontmoeten, in levende lijve ...... Wat jij er allemaal voor hebt moeten overhebben, heb ik me naderhand pas gerealiseerd.

De dag is dus wel heel anders verlopen dan we ons hadden voorgesteld, in ieder geval wat betreft de geplande activiteiten. Maar het voornaamste onderdeel hebben we wel afgewerkt en die paar uurtjes bij jou thuis waren heel fijn. De rest komt later nog wel. Ik weet je nu te vinden, en er komt vast nog wel een dag zonder regen of stremmingen op het spoor.
Dat ik tegen 7 uur een trein terug naar huis wilde nemen en dus er geen tijd meer was om samen te gaan eten, begreep je wel. De terugreis bleek even ingewikkeld als de heenreis, er was nog steeds sprake van een niet gerepareerde bovendraad bij Geldermalsen en dus moesten er andere treinen worden genomen met tussentijdse overstappen. Maar nu was ik minder gespannen omdat er niemand vergeefs een hele tijd op me zou staan wachten. Ik maakte me wel wat zorgen over de auto, of die er nog en dan liefst ongeschonden zou staan, b.v.
En ik hoopte ook dat Poekie (mijn katje) de lange dag van alleen zijn goed was doorgekomen. Wat was ik blij dat ik zowel auto als katje in gezonde staat aantrof ;-))) Toen voelde ik pas hoe moe ik was.......

Is dit gedoe een reden om een klacht in te dienen bij de N.S. ? Ik heb zo mijn twijfels. Is die draadbreuk een gevolg van slecht onderhoud, of is het domme pech ? Men heeft wel zijn best gedaan om de reizigers op tijd en ook vrij volledig te informeren, er waren bussen en ook andere treinen mogelijk..... Dat alles zo lang duurde, dat de treinen niet prettig op elkaar aansloten bij verplicht overstappen, is dat verwijtbaar ? Ik weet het niet.
Men neemt altijd een bepaald risico wanneer men op stap gaat, ook met de eigen auto....

Dit was dus 'ons' dagje Amsterdam, van mijn kant beschreven. Zes uur in de trein, drie uur bij jou......