Van het CAK-front geen nieuws. En meer...

Het begint een eentonig verhaal te worden.
Van het CAK-front geen nieuws.
Geen terugbetaling van mijn geld.
En pas op 13 september een automatisch mailtje (no-reply) dat men op mijn email (per formulier op hun site) van 1 september nog geen antwoord kon geven…
Ik kon daar dus ook niet op reageren.
Maar mijn hoop is nu gevestigd op de Nationale Ombudsman en Vara’s Kassa! om die logge deeghoop van het CAK in beweging te krijgen. Het CAK staat al in de belangstelling van die diensten, las ik ergens. Niet alleen over mij, maar over het hele functioneren.
En ook dat mogelijk een journalist mijn weblog leest en zich uitgedaagd voelt om het uit te zoeken en erover te schrijven. Om er nou zelf de kranten mee op te zoeken…
Dit wordt een trauma erbij en dat wil ik niet.

Verder waren de voorbije dagen rustig, het weer wisselde van nazomerdagen tot sombere herfstdagen. Vandaag regent het alweer de hele dag uit een donkergrijze hemel.
Zondag jl. was vriend P. op bezoek. Het was een beetje gespannen toestand omdat P. weer een envelop van mij ongeopend had gelaten.
Bedankt voor de missive, schreef hij op een kaartje. Maar gelezen had hij het niet.
Ik wist ook niet dat hij de afgelopen paar weken vijf vrienden had verloren. Waarvan hij een paar mensen ook tot het einde verzorgd en nagelopen had. Dan heb je geen hoofd naar leuke dingetjes. Ook mijn verjaardag was aan hem voorbijgegaan.
Nadat ik uitgemopperd was en alles was uitgepraat en op tafel gelegd, zijn we wel gezellig gaan eten bij een pizzeria. Die zijn hier in overvloed. Daar zakten de gemoederen gelukkig weer tot het normale vriendschappelijke niveau en tot slot heb ik hem naar de metro gebracht. Maar toch is er iets veranderd, mijn vertrouwen iets beschadigd. Ik zal niet gemakkelijk meer uitgebreid schrijven of zo en hij heeft geen computer. Het moet nu maar eens eerst van de andere kant komen. Maar ach, we zijn al vrienden vanaf begin 80-er jaren dus dat zal niet gauw echt over zijn. En we hebben al vaker troubles gehad waar we overheen kwamen.

En ik kreeg ook weer contact met een andere oude vriend. M.. Niet veel ouder dan ik kreeg hij vorige week de diagnose Alzheimer te verteren. En ik was de eerste die dat te horen kreeg. Hij was wat vergeetachtig geworden en had zich laten onderzoeken. Het is nog in het beginstadium, maar je weet niet hoe het verloop van die ziekte is. Ik ben dus heel blij dat we nog uitgebreid over alles van nu en van vroeger hebben kunnen praten. M. is een Mensch, met wie ik in de tachtiger jaren heel wat acties op touw heb gezet. Toen ik zelf nog een maatschappelijk heel actief mens was. Hij heeft later zelfs een lintje gekregen, jawel. ;-)

Arme Betty moest zondag vertellen dat ze zich ziek voelde, dus maandag was er geen Bettydag. Als je j e grieperig voelt moet je uitzieken, vind ik. Bovendien kun je anderen aansteken als je toch naar je werk wilt. Dat ene weekje houdt mijn huisje wel uit en contact hebben we toch wel via mail en telefoon.
Toen ik vanmorgen het nieuws op google wilde lezen en daarna www.nu.nl voor meer nieuws intikte kwam ik op een artikel uit Trouw terecht. Dat er Mexicaanse griep zou heersen. Dus in mijn bezorgdheid stuurde ik dat linea recta naar Betty…. Die meteen even bezorgd informeerde of ik me wel goed voelde ;-)… Het bleek een artikel uit 2009 te zijn. Typisch Trouw ja.
Maar toch, ik maak veel mensen mee die griep hebben of zich grieperig voelen. Zou dat aan het veranderlijke weer liggen? Zelf ben ik nog niet verkouden geweest zelfs… Afkloppen!

Hebben anderen dit ook? Telefoontjes ontvangen die ‘congratulations’ zeggen en beweren, dat als je dit of dat doet, je een grote prijs gewonnen hebt? Ik heb dat nu een paar keer gehad en zodra ik die stem hoor en congr….. druk ik meteen de telefoon uit. Maar hinderlijk is het wel. Gevaarlijk zelfs, als je erop ingaat. Het is een ‘ witte’ stem, die Amerikaans klinkt. Die niet uit een van de 50 Afrikaanse landen lijkt te komen. Dus als iemand zo’n telefoontje krijgt: meteen neerleggen en niet uit nieuwsgierigheid afluisteren zelfs.