Dag 3 Wenen, zoeken naar roots.

Dag 3.
Allereerst vanmorgen het door Dr. Herko gegeven telefoonnr. gebeld. Wel, het antwoord op mijn vragen was kort en krachtig en volkomen emotieloos gebracht: Mijn moeder was na het huwelijk met mijn vader geen 10 jaar aaneengesloten in Oostenrijk geweest (voordien dus wel, ja) en ik dus ook niet.

Und Gesetz ist Gesetz? Wet is Wet? Ik vroeg het met een tamelijk cynische ondertoon…. ‘Ja’, was het simpele antwoord.
Nationalfonds geeft dus niet thuis.
Dr Herko maar weer gebeld. Die was nogal aangeslagen…’Ik wist niet dat uw moeder niet meer de Oostenrijkse nationaliteit had’, zei hij verwijtend. Zich direct daarop (hoopte ik) realiserend dat hij mij niets kon verwijten en dat het nog helemaal niet zeker was…In elk geval verwees hij me weer door, nu naar een goede vriend van hem bij de Oostenrijkse Ambassade in Den Haag…jawel, de heer De Valk, waarmee ik vóór ik naar Wenen ging, contact had gehad… daar moest ik een persoonlijke afspraak mee maken als ik weer terug was.
Tja, … Dit officiële gedeelte gaat me niet in de koude kleren zitten, dat heb ik nu al door…

Omdat het regende en (zeker emotioneel) geen weer was om naar het Friedhof (de begraafplaats) te gaan, zijn we een dagje gaan spijbelen.
En hebben die hele lange mooie Maria Hilferstrasse afgelopen en bekeken. Omdat het zo koud was en het zachtjes regende en mijn hoofd onbedekt was (dat geeft me hoofdpijn) heb ik een pet gekocht. En Lies? Die kocht een hele mooie cd, getiteld: Ein Himmel voller Geigen (Een hemel vol violen). De Duitse taal is voor dit soort titels toch veel mooier….
En toen… :-) viel Lies’ blik, eenmaal de gekochte cd in haar handen, op, van wie de cd eigenlijk was.
We hadden vouchers voor een Mozart en Strauszconcert in het Kursalon, die avond, waarop Lies me trakteerde. Dus waren we al een beetje in de stemming toen lies die cd kocht….Laat het nou een cd zijn van de in Oostenrijk zeer gewaardeerde... André Rieu!!!! Dat vond ze niet leuk nee…
We hebben in het Stadtpark gegeten, in een soort herberg. Koud dat het er was!! Maar dat mocht de pret niet drukken… Daarna de kaarten gehaald, gewandeld tot het tijd was en we de Kursalon mochten betreden. Een echt Weens salonorkestje en concert, inclusief een klassiek geschoolde zanger en zangeres en een danser en danseres.
Papageno uit Die Zauberflöte van Mozart natuurlijk, wat dacht je. ;-)
Zoals in Amsterdam nog steeds met klompen en molens reclame wordt gemaakt, zo doet Wenen dat met Mozart's lichtere muziek. Al is een vergelijking tussen beide natuurlijk een godslastering. ;-)
Ik heb het programma bewaard… het is voornamelijk Strauss en Mozart, maar ook Ziehrer en Lumbye (mij onbekend tot dat moment).
Met natúurlijk ook An der schönen blauen Donau…en Rosen aus dem Süden…en nog meer van die muziek. We hadden prachtige plaatsen, vooraan naast het orkestje, dus echt genoten.

Nu wisten we gelukkig wel de weg terug naar het hotel ook…

En kregen daar, samen met een groepje keurige jongelui, hooglopende ruzie met een heel hufterige nachtportier. Die eiste een hotelkaart van ons en daarop het kamernummer... Waar had hij het over???? Nooit zoiets gehad. Nou, zonder kaart geen sleutels. Want, zei hij, met een blik op mij, van de week had een 62-jarige vrouw geprobeerd in te sluipen en in te breken…… (sic!) En de jongelui dreigden te vertrekken (hadden drie kamers gehuurd), en het antwoord was dat het hem worst zou zijn.
Echt heel erg, zoals die vent zich gedroeg.

We kregen uiteindelijk onze sleutels, maar we dienden wel meteen een klacht in bij de in de bar staande hotelpersoon. En ik ging toen naar mr. hufter terug en eiste op vrij hoge toon alsnog een kaart met kamernummer, want die had hij ons ook niet gegeven.
Op onze kamer aangekomen even allebei stoom afgeblazen, voor we gingen slapen. Het was al behoorlijk laat geworden. En echt uitslapen is er niet bij als je wilt ontbijten.
Dat kan alleen tot 10 uur…nou, en twee vrouwen hebben wat tijd nodig voor ze naar de ontbijtzaal kunnen, in elk geval ikzelf.