't Jaar heeft haast zijn loop volbracht...

Mijn hoofd zag er zo verwaarloosd uit dat ik me niet langer zonder muts of hoedje durfde vertonen. En zeker niet zo het nieuwe jaar wilde beginnen. Even naar de brievenbus, dan das om en hoed op.
Dat kon niet langer zo. Toen ik een van de buren tegenkwam op een moment dat ik zonder hoed liep schaamde ik me verschrikkelijk voor mijn hoofd.
Dus het gezegde indachtig van ‘ als je haar maar goed zit’ ben ik er op de eerste dag van doorzettende dooi op uitgegaan. Zonder spijkerzooltjes. Het was best te doen, maar op de bruggen moest ik wel op de rijweg lopen. Want net als verleden jaar was op de hoge bruggen niet gestrooid. Hoewel er het hele najaar een kist met strooizout bij de leuning van de Vaz Diazbrug stond.
Het Rembrandsplein is overdag vrij sfeerloos. Misschien omdat er geen muziek, laat staan passende muziek voor de ijsbaan, is. Want de boompjes zijn nog steeds verlicht en het winterwonderland dat ze gebouwd hebben ook, Het is jammer dat het een flop genoemd wordt, dat zou niet gehoeven hebben.
Maar goed, ik ben er heelhuids langs geslibberd… tramlijn 4 rijdt nog steeds niet, dus moest ik lopen naar de kapper. Hier waren de bruggen dus wel beloopbaar. En de stoepen ook. Bij de bakker kerstkransjes gehaald en bij de kapper geponeerd. Er was weer veel werk aan dat haar van mij maar toen ik na ruim 2 uur de deur uitging voelde ik me wel een ander mens.
De rust en ontspanning hadden me weer genoeg moed gegeven om ook andere boodschapjes te doen, dus ik was er vanmiddag wel heel echt helemaal uit. Flink wat gelopen en gesjouwd weer, met volle bepakking dus…;-)) En de laatste halte maar de tram genomen. Ik zag bij deze temperatuur rond het vriespunt een meisje lopen met blote armen, alleen een bodywarmer aan. Niet goed wijs zeker is je eerste gedachte. Even daarvoor, op de hoek van het Rembrandtplein was ik een groepje jongens gepasseerd….. de soort ‘ rotjongetjes’ in glimmende zwarte jacks met dikke bontkraag, die we hier zo goed kennen. Ze stonden in een kringetje zo dicht op elkaar dat ik niet kon zien wat ze aan het doen waren. Of ze iets aan het verdelen waren of met iets anders ondeugends bezig waren. Maar in het voorbijgaan meende ik wiet te ruiken. Dus misschien waren ze alleen opvallend stiekem een stickie aan het roken…. Als je zo’n groepje ziet ga je vanzelf opletten……
Eenmaal thuis was ik zo moe dat ik de rest van de avond verslapen heb. Je verliest in zo’n paar weken thuiszitten wel meteen een hoop conditie.

Het was een eenzame kerstmis dit jaar. De radio en de tv boden heel wat afwisseling gelukkig. En dochterlief had, zo ziek als ze was, nog allerlei lekkere dingetjes en tijdschriften voor me gehaald. Maar om mij niet aan te steken bij me voor de voordeur gezet. En eenmaal thuis belde ze dat ik maar bij de voordeur moest kijken… Het is een schat van een meid. En ik ben heel dankbaar. MAAR DAT HAD ZE MET DAT ZIEKE LIJF TOCH NIET MOETEN DOEN……;-)
Hoewel ik ook dankbaar ben voor de heel veel mooie kerst- en nieuwjaarswensen, verving dat niet het bijzijn van geliefde mensen. Dit schrijf ik niet voor mezelf, ik weet dat tenminste twee lezers zonder partner de feestdagen moesten zien door te komen.
En op Heiligenabend, Kristkindabend, kerstavond zoals wij de 24ste december al lang noemen, zou mijn dochter met mij uit eten gaan n.b. bij Olga, het ‘nieuwe’ biologische restaurant op de hoek net over de brug aan de andere kant.
Maar vrijdagavond kwam ze ziek uit haar werk en die arme meid heeft de feestdagen beurtelings liggend en zittend doorgebracht. Koorts, pijnlijke botten, pijnlijke huid… enzovoort. Veel kamillethee drinken, als het erin ging iets eten…. Enfin, zoals griep werkt.
Maar met telefoontjes en mailtjes en sms-jes heeft ze de moed erin weten te houden en vandaag kon ze weer echt even naar buiten. Gelukkig.
Het duurde lang voor ik van mijn zoon een regeltje email ontving. Ik had twee dagen geprobeerd hem per telefoon te bereiken, maar die bleef bezet en de gsm stond niet aangesloten. Ten einde raad maar een mailtje gestuurd daarover. En gelukkig kreeg ik een even kort mailtje terug: Niks aan de hand. Telefoon staat gewoon aan. Dat laatste, moest ik hem weer mailen , was dus niet waar. Maar verder kreeg ik geen antwoord meer. Ach ja, kinderen kunnen je ontgroeien en daar heb je maar genoegen mee te nemen al begrijp je niet alles.
Nog steeds ben ik blij met het lichtscherm dat ik voor mijn verjaardag (in hoogzomer) kreeg. Een perfect middel om in deze donkere tijden een paar uur per dag aan te zetten om niet echt in een depressie te raken. Zeker als je lichamelijk ook niet echt 100% bent. Een dipje had ik wel….

Nu de ergste narigheid buiten voorblij lijkt, voorlopig althans, is mijn stemming goed verbeterd. Ik ben niet langer opgesloten. Ik tel mijn zegeningen weer die ik bijna vergeten was.

Nu gaan we de laatste dagen van dit jaar tegemoet treden en vooral hoop voor de wereld en onszelf en onze vrienden voeden voor dat komende jaar.
En ook het nabije verleden overdenken. Dat soms nabijer is dan we zouden willen.

Mijn Buurman is overleden en zijn huisje is nog steeds niet bewoond. Wel al gerenoveerd. Nog steeds, als ik wat lekkers in huis heb is mijn eerste gedachte, dat ik hem iets kan brengen. Als ik thuis kom na uren afwezigheid, belde hij over wat ik gedaan had en wat ik had meegemaakt.
Buurman kon al langere tijd niet meer weg en had op die manier ook een stukje ‘ leven buiten de deur’ …. Ja, ik mis hem nog.

Daarbij wil ik zeker niet uit het oog verliezen dat ik sommige mensen verdriet heb gedaan. Ik heb daar oprecht spijt van en hoop dat er iets goed gemaakt kan worden.
De vroegere vrienden, die mij kwaad gedaan hebben heb ik al lang vergeven, maar vergeten is moeilijker. Want het vertrouwen is verdwenen. En dat herbouwen is moeilijker dan vergeven.

Zo nemen we afscheid van een jaar waarin we onze eigen levenslessen moesten leren, verliezen moesten incasseren.. moed opbouwen om een nieuw leven te creëren en er onze nieuwe weg en levensvreugde bij te vinden.
Ik hoop dat iedereen die dit leest, in het nieuwe jaar inderdaad een nieuw leven leert leven en levensvreugde kan ontplooien.
Ik wens iedereen een heel goed, gezond en zorgenloos jaar toe.