Onder meer over praatprogramma's

Gisteren was een heuglijke dag voor mijzelf. Voor het eerst sinds weken ben ik weer ouderwets gaan zwerven... nouja, lopen dus.. Eén halte met de tram en de rest gewandeld. Naar de kapper... want dat was heel hard nodig. En ik vind het er altijd plezierig ook. Die spiegel van de kapper is altijd onthullend, niet altijd even vriendelijk voor me als de mensen die me weer aan een net kapsel helpen. ;-)
Daarna ben ik teruggelopen door de Utrechtsestraat die weer eens helemaal overhoop lag. Ik denk dat ze er eindelijk de rails definitief gaan herstellen, dat mag ik althans hopen want er rijdt nu al een paar jaar geen lijn 4 door die straat.... Maar goed, ik kwam langs de muziekzaak Concerto, 4 of vijf bij elkaar horende kleine muziekwinkels, elk met een eigen onderwerp, techno en dance enzo, rockmuziek, dvd's, 'gewone' muziek van wereld- tot Nederlandse muziek, je kunt er oude grammofoonplaten kopen en er is een winkeltje met klassieke muziek. Eigenlijk één grote muziekwinkel. Nieuw en tweedehands. Cd's, boeken, dvd's ..., allemaal muziek. Ik kan er zelden aan voorbijgaan. Nu ook niet. En ik heb eindelijk de film Shoah van Lanzmann. het zijn 4 cd's... Daarnaast heb ik de hand kunnen leggen op een oude serie van Monty Pythons' Flying Circus.. En een oude serie 'not the nine o'clock news... herinnert iemand zich dat nog? En alles voor kleine prijsjes. Kijk eens op http://www.platomania.eu/ want je kunt ook via internet bestellen.. Ja natuurlijk reclame, doe ik graag hoor. ;-)))
Natuurlijk was ik wel moe, maar zó voldaan dat het weer lukt om eruit te gaan.

Eergisteren stuurde ik onderstaand mailtje naar Pauw&Witteman:
Het is de laatste tijd schering en inslag. In alle praatprogramma's. Sprekers die vinden dat als ze maar lang genoeg aan het woord blijven, dat ze daarom gelijk hebben. En krijgen. Dus in elke discussie luistert men niet meer naar elkaar, maar probeert ieder zo lang mogelijk zelf aan de praat te blijven. Zo nodig, en dat is ook een gewoonte aan het worden, blijft men doorpraten door de reactie en het antwoord of het gepraat van de andere persoon heen. Blijven praten in de hoop gehoord te worden en de ander vooral geen ruimte te geven.... Beide personen vinden dat ze daartoe het recht hebben en beide personen vinden ook dat ze het grootste gelijk van de wereld hebben. En altijd eindigen zulke zaken doordat een gespreksleider luid moet ingrijpen. En dat gebeurt ook steeds vaker veel te laat, als kijker en luisteraar allang is afgehaakt.
Het is zelfs niet zo dat een van beide of meer sprekers de ander weet te overtuigen. Behalve door de laatste, de langst pratende spreker te zijn.
Tegenwoordig draai ik zulke praatprogramma's maar weg, voordat mijn hart op hol slaat van ergernis. In dit geval, Pauw en Witteman van 15 februari, ging het onder meer in de discussie over sjeik Al Haddad tussen VoordeWind en Bessemer en de 'discussie' van Halbe Zijlstra de staatssecretaris voor Kunst en Ann Demeester, de directeur van kunstencentrum De Appel en van Kunsten '92..., ook niet de kleinste. Maar ze praatten maar door elkaar heen en P&W leken dat veel te lang goed te vinden. Maar als twee of drie mensen elkaar geen woord toegeven en maar doorkletsen om maar aan het woord te blijven en niet om een vruchtbare discussie te voeren, dan houdt het op een leuk en goed en spannend programma te zijn. Daar krijg ik kromme tenen van .... en ik loop al zo moeilijk. ;-)
Ooit schreef ik dat het programma van Pauw en Witteman tegenwoordig niet meer was dan het blad Panorama, maar dan niet alleen bedoeld voor mannen.
Nu schrijf ik dat het programma niet meer is dan een woordenbrij waar niemand zich meer een eigen mening uit kan vormen. En dat was ooit toch de bedoeling van dit programma?
Ik weet niet of lezers het met me eens zijn maar ik hoop van wel en dat men dat gaat laten blijken ook. Ik kijk 's avonds wie er in de show komen en als ik denk dat het plezieriger is ga ik liever naar een ander programma of de tv helemaal uit.

En vandaag keek ik de Quest van maart in.. Die is al uit ja. Daar stond een artikeltje in met als kop Hormoon maakt aap lief.
Het kwam erop neer dat men de agressie van resusaapjes kan veranderen door hen het 'liefdeshormoon' oxytocine te laten inademen. Het veranderde hun gedrag totaal. En werden ze lief en sociaal tegen elkaar. De bedoeling van dat onderzoek was de aapjes te laten kiezen of ze het vruchtensap dat ze kregen zelf opdronken of ook aan hun buurtjes zouden geven. Ze kéken zelfs langer en beter naar het aapje naast hen, alvorens die te belonen. Zo ongeveer. Het was een onderzoek van de Duke University, Durham, Amerika, Wikipedia: http://en.wikipedia.org/wiki/Duke_University_Press
Het bleek dus inderdaad dat het oxytocine van agressieve en competitieve aapjes aardige sociale beestjes kon maken.
En dat bracht me op de gedachte, zou het niet toepasbaar zijn op criminele jongeren? Vooral om asociale en agressieve en criminele 'rotzakjes' te helpen weer in het gareel te komen? Het is duidelijk dat de straffen die we opleggen aan dit soort jongeren niet helpen en hen alleen verharden. Misschien is zoiets het overdenken waard?
Ik weet niet bij welk Ministerie het aangekaart moet worden of welke politieke partij er belangstelling voor zou hebben... of misschien zelfs een jeugdrechter???