Een geliefde zonde met het Waterlooplein als doel.

Op een zonnige dag als vandaag, is het misschien buiten de steden maar 15 à 16 graden, maar in de binnenstad stijgt de temperatuur al gauw tot een behaaglijke 20 graden of hoger.
Ik had een boodschappenkar bij me, vol boeken die nu weleens wegkonden, en die kar stond al een poosje klaar. Dus vandaag dat wagentje meegenomen en naar het Waterlooplein gelopen. Daar was het al zo warm dat ik mijn brede shawl afdeed, en mijn mantel opengooide..
Bij Jaap, een andere verkoper op het Plein, is altijd wel iets te schuimen, leuke dingetjes goed en goedkoop. En ik kon een mooi bij mijn borden en kopjes passende koffiekan/waterkan/theekan, een universeelkan dus, voor 2 euro in mijn tas doen.
Maar daarna moest ik echt die boeken zien kwijt te raken Het Plein was vol mensen.. Nederlandse dagjesmensen, maar verder zoals gewoonlijk mensen in alle talen en kleuren Ik gebruikte het karretje (gemeen hoor) om me tussen de mensenmenigte door te duwen naar het einde van de eerste gang.
Jawel, het was druk, heel druk op deze zonnige dag. Aan het einde naar links de hoek genomen en verder voorzichtig verder gemanoeuvreerd tot ik bij Jos kwam. Zijn boekenstand is ook niet meer zo groot als die vroeger was, maar daar heeft Jos een reden voor – Zegt hij. Zo kan hij af en toe heel andere boeken meenemen, de rest ligt allemaal opgeslagen. Hij was blij met mijn overtallige boeken, ik was blij weer mijn tas te kunnen gebruiken. En dacht met een lege tas terug te gaan. Maar toen ik thuis kwam lagen er toch boekjes in die ik zelf niet had uitgekozen… Nouja..

Aan de zijkant, lekker in het zonnetje, had Frans, buurman en schrijver, zich geposteerd bij de bakken en dozen met ansichtkaarten. Die loopt hij vaak door op zoek naar oude dorpsgezichten voor zijn vriendin.. Maar Jos had de kaartenbakken blijkbaar overgedaan aan iemand anders… dus moest Frans bij de concurrent gaan zoeken, waar hij niks kon vinden..
We hadden niet veel te bepraten op dat moment dus gingen even later ons eigen gang. Alléén struinen over het Waterlooplein is veel leuker…. Vinden we allebei, als verstokte vrijgezellen.

Ik was op zeker moment wel uitgekeken en zocht het bruine Waterloopleincafé op... Vaak neem ik er een cholesterolbom met een glas bier. Of een grote koffie.. .Maar nu een mok champagnesoep van de dag. En een glas plat water.
Veel van mijn lezers heb ik er al heengebracht, als ze een dag op bezoek komen.

Een cholesterolbom, lieve lezer, is een wit broodje dik met roomboter besmeerd en belegd met meer dan een half ons doorregen runderlever en een half ons of meer pekelvlees met een lekker vetrondje en met een beetje zout en wat peper. Geen moderniteiten als sla of augurk ertussen….. moet je niet aan denken. Enfin, in het café aan het Waterlooplein serveren ze die nog steeds zoals mijn vader ze ook al het liefst had.
Maar cholesterolbommen blijven het. Zeker voor iemand wier cholesterol al jaren een bron van grote bezorgdheid is.
Het broodje nam ik mee naar huis. Om vanavond op mijn gemak op te eten. Het is dan ook een heerlijk broodje hoor, zo’n cholesterolbom…ja.

Ja, mag ik nou eigenlijk lekker zondig doen met zo’n gezond broodje. Morgen maak ik het wel weer goed met drie vette haringen hoor. Dat is cholesterol dat toegestaan is.. En dat ga ik dan ook morgenavond lekker opeten.
Wat eten we weer lekker deze week hè…