En toen was het weer bevrijdingsdag.

5 mei. Met veel overtuiging worden overal in het land feesten georganiseerd. Popconcerten voor jongeren, lichtklassieke concerten voor volwassenen. De buitenkant van deze feestdag is belangrijk. Maar vraag je de jonge mensen naar de achtergrond van deze concerten dan blijken ze amper op de hoogte van de reden van hun feesten. Jahaa, op vijf mei was de oorlog voorbij, dat vieren we…Ja, heerlijk dat we in een vrij land leven..
Hier en daar hangen vlaggen te wapperen, zoals gisteren ook hier en daar vlaggen halfstok hingen.
Toch bekruipt me een beetje moedeloos gevoel.
Meer dan 60 jaar na dato kun je niet verwachten dat de jonge mensen in ons vrije land ook maar iets kunnen invoelen van wat het betekent in een oorlog te leven. Alles en iedereen om je heen te moeten verliezen, ofwel moeten evacueren vanwege bombardementen of bijna doodgaan van honger en kou…. Of hoe het is je te moeten verstoppen om niet opgepakt en weggevoerd te worden. Ikzelf kan het amper onder woorden brengen. En ik was erbij.
Ik denk daarom dat het een goede zaak is, het één te doen (de 2e Wereldoorlog in de herinnering proberen te houden) en het ander niet na te laten De verantwoordelijkheid voor elkaar, de solidariteit jegens elkaar., de strijd tegen discriminatie die niet mag verminderen.
Het ontbreken van die solidariteit en dat verantwoordelijkheidsgevoel heeft er in de 2e Wereldoorlog immers toe geleid dat uit dit, ons land, verhoudingsgewijs de meeste Joden, Zigeuners en Homofielen konden worden weggevoerd en vermoord. Het gemis aan solidariteit heeft er ná de oorlog ook toe geleid dat de weinige overlevenden uit de kampen zelfs niet welkom waren toen ze terugkwamen., Hun huizen waren ingenomen door ‘gewone’en zelfs niet altijd ‘foute’ Nederlanders, hun bezittingen gestolen. Beste buren en beste vrienden, die kostbaarheden in bewaring hadden gekregen van mensen die wisten dat ze weg moesten., hadden na de oorlog bijna zonder uitzondering hun geheugen verloren in die tussentijd. En die mensen die al zulke verschrikkingen achter de rug hadden, werden toen ook geconfronteerd met het verraad en de hebzucht van hun z.g. beste buren en goede beste vrienden. En ze bleven met lege handen achter., Huis verloren, bezittingen verloren… Familie verloren …..
Maar de rest van Nederland was bevrijd. En terecht vierden we die vrijheid en dat doen we nog.
Maar we mogen niet vergeten…