Gezegende lente.

De stad baadt in licht. Eindelijk licht na zoveel maanden grijze halve duisternis. Er is zóveel licht dat wij nu, als dat even kan, de schaduw opzoeken. Behalve de zonaanbidders natuurlijk. En het is warm. Warmer dan het in vele maanden is geweest. Een helende warmte en een helend licht. De mensen komen uit hun huizen, zijn opener en opgewekter, lijkt het me als ik op mijn lange wandeling langs de grachten en door de smalle straten ga. Over de bruggen waar ik (noodgedwongen want de bruggen zijn vaak hoog) blijf staan om even te rusten, gebruik ik de tijd om te genieten van de schitterende vonkjes op de donkere speelse golfjes. Mijn geest staat wagenwijd open en drinkt de stad in. Zelfs de teleurstelling van een gesloten deur doet me weinig, want als ik me dan omdraai zie ik weer de dansende golfjes van de Amstel en de vele kleine bootjes die daar dartelend, zo lijkt het, bij elkaar in de buurt blijven. Ik ga een hoge brug over, blijf uit gewoonte bijna, staan kijken…. En al dat genieten is gratis in mijn stad. Dan loop ik een smalle zijstraat in en zoek toch maar de schaduwkant. Kleine muurtuintjes fleuren de straat op, kleine winkeltjes hebben de deuren open, mensen zitten op de stoepjes te genieten van de eerste zomerdagen, op 9 mei.
De kleine kringloopwinkel kan ik nooit voorbij lopen. Ha, zou iedereen eens moeten binnenlopen… Nee, doe dat toch maar niet, we kunnen er niet allemaal tegelijk in. Maar het is een leuke winkel, waar ik bijna altijd iets van mijn gading vind, voor een heel klein prijsje.

Doel is nu de kapper. Een gewone kapperszaak zonder poeha of druktemakerij, waar de deur openstaat en waar je zelden of nooit hoeft te wachten. De baas heet gewoon Chef. De kapsters Ilona en Els hebben nog echt plezier in hun vak. Wat ze toch telkens weer van die babyhaartjes van mij weten te maken,… mijn bewondering daarvoor is huizenhoog. Ik voel me weer een dame als ik de zaak verlaat na twee uurtjes.
Maar dan… Concerto. Die grote zaak van 5 winkeltjes. Waar ik nooit voorbij kan lopen omdat ze altijd wel iets hebben dat ik niet kan laten liggen voor een ander. Ik heb ook anderen, die er blij mee zullen zijn….
Nu ook weer..Onder andere La Gioconda van A.Ponchielli, met Violeta Urmana en Placido Domingo.
Behalve het tekstboek zitten er drie cd’s in de box… en ik watertand al bij de gedachte dat ik die thuis ga opzetten.
Voordien moet er echter nog meer gelopen worden in die steeds warmer wordende stad. Even naar een bekend café, gewoon water en een flesje fris besteld en van het toilet gebruik gemaakt. En toen weer verder naar ‘het plein waar van alles te koop is’. Maar dan belt dochterlief, of ik zin heb samen wat te gaan eten . Dus eindelijk afgezwaaid naar de echte winkels en gauw de nodige boodschappen gehaald en terug via de apotheek……. Doodmoe in de tram neergezakt voor één halte. Niks niet lekker muziekje luisteren dus. ;-) Met dochter uit eten gaan. Is veel belangrijker. Nouja, we hèbben ook heerlijk gegeten, thuis nog wat gedronken en toen is ze op haar vuurrode bromscootertje als een amazone op haar paard, vertrokken.
De tuin was weer droog dus dat werd tuinverzorging, want behalve bewateren spreek ik dan de jonge plantjes vriendelijk toe. De lucht is bezwangerd van de jasmijnlucht. Ik hoop maar dat het doorbloeiers zijn, want het is een heerlijke geur als je de tuin inkomt.. In de halve duisternis, bij het licht van de buitenlampen lichten de witte bloemen fel op. Alles groeit alsof ze het allemaal stiekem verstopt hadden voor ons tot nu. Het schiét echt de grond uit.
Het werken voor zover ik het nog kan opbrengen koelt me eindelijk genoeg af.
En nú zit ik dan wéér te genieten. ’s Nachts om 1 uur, jawel. Van het tikken van dit stukje en …
Gewoon, ik geniet, omdat het nacht is en er een half maantje aan de heldere hemel staat..
En morgen geniet ik wéér, omdat het dan dag is en de zon schijnt en het warm zal zijn…