In de herhaling: Bevrijdingsdag

Mariet schreef me:
Ik had nog willen terugkomen op je laatste column, die over de viering van bevrijdingsdag, wat tegenwoordig de viering van de vrijheid is gaan heten. Die naam, daar gaat het me niet over, maar ik las in je eerste alinea het volgende :
....... vraag je de jonge mensen naar de achtergrond van deze concerten dan blijken ze amper op de hoogte van de reden van hun feesten. Jahaa, op vijf mei was de oorlog voorbij, dat vieren we…Ja, heerlijk dat we in een vrij land leven..
Hier en daar hangen vlaggen te wapperen, zoals gisteren ook hier en daar vlaggen halfstok hingen.
Toch bekruipt me een beetje moedeloos gevoel.
Die laatste zin, waarom "moedeloos"?
Want verder in je tekst vind je het wel juist dat tegenwoordig bij de 5 mei-viering de rol van de solidariteit wordt beklemtoond, omdat de jongere generaties onbekend zijn met wat het denken aan de (tweede wereld)oorlog en daarmee samenhangend de bevrijding nog steeds bij ons, ouderen, oproept.
Ik heb de tekst nu niet bij de hand, hoop dat ik me niet vergis. Maar die vraag was blijven hangen.

En Erica geeft antwoord:
Lieve Mariet, dat zijn twee verschillende begrippen die in verband worden gebracht met bevrijdingsdag..
1: Het besef van wat oorlog inhoudt en de verantwoordelijkheid van individuen en
2: Het besef van wat solidariteit in houdt.
Dat zijn geen onderwerpen voor 'onze' bevrijdingsdag. Dan wordt er muziek gemaakt en naar muziek geluisterd.
De bovengenoemde begrippen blijven 'behang'. Buitenkant. Iets om bij te giechelen als het ter sprake komt. Dat maakte me moedeloos over de impact die zo'n dag op jonge mensen heeft.

Daarom kon ik het niet laten om juist daar zo op in te gaan met echte ervaringen. Ik hoop dat genoeg mensen het lezen om er op de juiste plek de impact aan te geven die nodig is in onze gespleten maatschappij. Onze hedendaagse maatschappij, waarin zelfs politici zich inzetten om haat en wantrouwen jegens andere bevolkingsgroepen te kweken. En er geen tegenstemmen zijn die krachtig genoeg zijn om die stemmen te smoren.

In mijn opinie is de mentaliteit van de Colijn-regering van vóór de oorlog teruggekeerd en we weten waar dàt toe geleid heeft.
Ook dat is om moedeloos van te worden. De jeugd wordt heen en weer geslingerd tussen deze verschillende opvattingen: Eigen Volk eerst (alleen solidair zijn met autochtonen en wie zijn dat) of Solidariteit met elkaar, en dan bedoel ik met iedereen.
Ooit had ik als pseudoniem 'Wereldburger'. Dat ben ik immers...
Nu onderteken ik met mijn eigen naam. Dat is veranderd. Maar mijn overtuiging is gebleven, dat als we niet leren ècht solidair met elkaar te zijn als aardebewoners we nieuwe oorlogen creëren. En daar durf ik niet eens verder over na te denken.
We moéten daar inderdaad in ons eigen land aktief mee bezig zijn. Doen we dat?

Wat wij hier doen en uitdragen is van evenveel belang als wat de dictators in andere landen doen. Ook degenen die nu dreigen met atoombommen zijn zich best bewust van wat een oorlog inhoudt. En wat solidariteit betekent. Daar dwingen zij hun bevolking wel toe.
Wat wij hier doen en uitdragen moet dus een veel grotere impact krijgen dan wat dan ook.
Laat ons bewustzijn en ons verantwoordelijkheidsgevoel voor elkaar de 'bevrijdingsdag' niet tot een 63 jaar geleden gebeurde geschiedenis verworden. Maar een zich steeds vernieuwende verantwoordelijkheid betekenen voor elkaar en onze wereld.
Tenslotte hebben we er maar ééntje. Mars is nog niet ontgonnen.
----------------------

Heb ik zo uitgebreid genoeg geantwoord, Mariet? Dank je hartelijk voor je kritische opmerkingen, ik ben er blij mee.