Nog steeds de zomerse mei

Poes heeft het nog nooit zo druk gehad. Ze rent in en uit en maakt zelfs geen vuile pootjes in huis nu het zo droog is..En als ’s morgens de tuindeuren nog dicht zijn of in de avond dicht gaan, kleppert het kattenluikje bijna onophoudelijk… ze rent door het huis en hup weer naar buiten.. En soms komt ze met een kikkertje thuis. Maar dat mag niet. Dan mopper ik op haar en pak het beestje zo voorzichtig mogelijk op om het weer tussen de bodembedekkers te zetten. Mijn arme dochter werd bijna boos toen ik dat vertelde. Want Poes zou me een cadeautje brengen en ik wees het af… Ja, dat is zo. Maar ook poezen moeten leren, elk jaar weer, dat ze van de schaarse kikkertjes moeten afblijven. Dan brengt ze maar een kattenvriendje thuis, dat is dan een echte verovering. Maar Poes gaat naar haar vriendje toe en brengt hem niet hier thuis Dat hoorde ik van de buurman, die Poes daar tegenkwam. Zo zie je, in deze kleine gemeenschap wordt ook flink geroddeld ;-))))

Vandaag kwam ik tot de ontdekking dat mijn kruisbessenstruik en de andere ribes weer worden kaalgevreten door de larven van de bessenbladwesp. Dit jaar wil ik zonder meer op zoek naar een goed verdelgingsmiddel. Niks voorzichtig, rigoureus. En dat betekent dat ik de grond om de struiken ook moet kunnen behandelen. Die helpt? Ik ben op zoek gegaan, maar bij de ouderwetse drogist Jacob Hooy. Die gaf me de raad zelf eens naar bijv. Intra Tuin te gaan daarvoor. Ik hou jullie op de hoogte.

Ik kwam ook weer een oude column van vroeger tegen. Ik hing – o die benen – een poosje over de leuning van de brug, als een zogenaamde baliekluiver ;-) en keek naar de zonnevlammetjes op het water, het waterhoentje op haar eieren, trouw op haar planchette met rommel bijeengeveegd tot een nest.. En bedacht hoe triest het toch was, dat de kuikentjes altijd dienen tot lekker hapje voor de snoeken. Als moeder Hoen trots met haar ongeveer 10 luid schreeuwende en pepende kuikens rondzwemt zie je er af en toe eentje in de diepte verdwijnen. Elke dag één of meer kuikens minder. En na een week is er soms ééntje over. En soms blijft moeder Hoen alleen achter……. Dat is toch zo triest. Even triest als het verdwijnen van de mooie meidoorn aan diezelfde tuin. Die werd geplaagd door vlekmot. Zat binnen de kortste tijd onder een grijs waas, werd helemaal leeggevreten door de larven van die mot. En in weerwil van stellige meningen dat het blad wel weer terugkwam en de boom zich zou herstellen….. werd het een dode boom. Ik heb nog nooit zó’n dode boom gezien. Het overblijfsel werd een jaar geparasiteerd door een agressieve hedera maar daarna viel het overgebleven stuk stam toch om….. Foetsie prachtige meidoorn. Omdat de mensen niet geloofden dat het ook zo kon gaan. Inmiddels was door kleding of wind ook in mijn tuin de vlekmot neergestreken. En heeft ook daar twee bomen overwonnen. Triest, zo triest om dat te zien gebeuren. En dwars tegen die werkelijkheid kreeg ik scheldkanonades op me af, omdat ik graag een verdelgingsmiddel wilde gebruiken…. Het zou vanzelf wel weer goedkomen. Nou, mooi niet dus hè..
Maar nog steeds geuren de jasmijnstruikjes en de sering zo zoet in de nachtelijke tuin. Er komt ook een kruidige geur aanzweven als er een windje opsteekt. Bijna te mooi om waar te zijn.
Mijn tuintje is geen Bouquetboekje, maar ruikt wel zo…
En poes is af en toe de enige bewoner van al dat zoets…