Het KNMI had het wéér bij het verkeerde eind.

Ik ben geabonneerd op weer-on-line. Het weer van vandaag, heerlijk zonnig zomerweer, was voor maandag jl. voorspeld. En maandag was het kil en donker en nat. Net als gisteren. Je zou de moed verliezen. Maar net als weer-on-line voorspelt dat het vandaag stuivertje wisselen wordt tussen zon en wolken met voor de ochtend nog regen…. is het hier het mooiste weer van de wereld geweest. Mijn humeur is meteen een stuk beter geworden.

Vroeg in de middag ben ik de deur dus uitgegaan. Eerst maar naar mijn fysiotherapeut om een afspraak te maken. Maar ja, die heeft kinderen en daar moet je ook mee op vakantie hè.. Dus een afspraakje voor volgende week.

Het weer was tè mooi, ik wilde blijven lopen. En over de Nijlpaardbrug bij Artis gaande kwam ik langs het Verzetsmuseum. Ik wist dat daar een tijdelijke tentoonstelling was van het Belgische Verzet. En aangezien ik tot De Vrienden Van Het Verzetsmuseum behoor kan ik er altijd zó binnenlopen. De tentoonstelling bestond hoofdzakelijk uit portretten. Van de jonge verzetslieden uit ’40-’45, en hun tegenwoordig portret ernaast. Er was een pregnant verschil te zien tussen de Belgische verzetsmensen en de Joodse verzetsmensen. De laatsten vochten, net als de Nederlandse en Nederlands-Joodse verzetsmensen, tegen de nazi’s, het nazisme. Dat immers, behalve de onderdrukking en het leegzuigen en weghalen van de Nederlandse mannen, ook ten doel had het Jodendom uit te roeien.

In België lag het ietsje anders. De Belgen waren ook in de oorlog 1914-1918 onderdrukt geweest door de Duitsers. Die hàdden dus, toen dat nòg een keer gebeurde, al een haat tegen de Duitsers ontwikkeld. De Joodse verzetsmensen hadden voor het grootste deel niet de Belgische nationaliteit. Ze waren vaak vluchtelingen vanuit Duitsland en Oostenrijk en die wisten dat ze niet zozeer vóór België, alswel, net als hier in Nederland, tégen de Nazi’s moesten vechten, wilden ze niet alsnog vernietigd worden in hun land van opvang.

Het laatste gebeurde toch, zoals we weten. Maar het percentage Joodse mensen, dat vanuit België weggevoerd is, ligt aanzienlijk lager dan het percentage Joodse mensen dat vanuit Nederland weggevoerd en vermoord werd.

Nederland was buiten de oorlog van 1914-1918 gebleven, zogenaamd neutraal.
Nederland had wel heel veel Belgische vluchtelingen opgevangen in die jaren.
Maar ons land had geen oorlogservaring. Althans, het was niet bezet geweest in de eerste Wereldoorlog. En had geen rancune van tientallen jaren tegen Duitsland. Sterker nog, men gelóófde amper in de eigen bezetting. Na mei 1940 ging het leven hier weer gewoon zijn eigen gang. En Nederland is van oudsher een gezagsgetrouw volk.
Alle publicaties over de maatregelen die langzaamaan steeds meer ‘andere’ landgenoten steeds verder in het nauw brachten gingen voor een groot deel daarom aan de mensen voorbij. De deportaties werden, vooral het eerste jaar, gezien als vervoer naar werkkampen, waar bij sommige razzia’s ook immers veel Nederlandse jonge mannen naar toe vervoerd werden. De Belgen (en ook de Fransen uiteraard) waren minder naïef, hadden al tientallen jaren haat en wantrouwen tegen Duitsland gekend.

Ik was ietsje wijzer en begripvoller toen ik de zon weer inliep.
Bij de tramhalte kwam ik een huisgenoot tegen en ik besloot ter plaatse om naar het Oosten, de Indische buurt genaamd, te vertrekken. Het Oosten van de stad dus. En kwam in de wijk Zeeburg terecht. Ik wilde naar de Praxis. Maar de straat waar ik doorheen liep was zó’n gezellige winkelstraat dat ik daar maar bleef. Een grote Turkse super, waar ik weer een zak vol exotisch fruit voor weinig geld kon inslaan. In deze dagen leef ik bijna op fruit ;-)). Maar ook de bruine Turkse broden zijn niet te versmaden. Dus nam ik ook twee kleinere broden mee. En omdat het heel warm was, ook een fles Turkse drinkyoghurt, z.g. Ayran. Lekker fris. Zoutig i.p.v. zoetig.
De straat was lang, het was warm en toen ik aan het einde was ben ik maar weer teruggegaan. De Praxis komt nog weleens.
Tot mijn blijde verbazing kon ik op de terugweg met de tram die naar mijn eigen buurtje ging. En daar kwam ik bij het uitstappen zowaar weer mijn huisgenoot tegen. Het verder lopen naar huis ging daardoor gemakkelijker. Maar thuisgekomen was ik toch wel zó moe dat ik bijna meteen moest gaan liggen. De pijn was ik een paar uur vergeten, maar kwam nu weer in volle kracht opzetten.

Maar goed, het is zeker geen nutteloze, en zelfs een leerzame dag geweest. Leve weer-on-line toch maar, die me deze verrassing in de schoot geworpen heeft.
;-)