Zo'n typische chaotische Ericadag

was het vandaag. Met helemaal niks op de agenda, dus drukker dan ooit.
Leuk was dat mijn favoriete columnist vandaag een heel mooi stuk over de officiële herdenking van de slavernij geschreven had. Deed me goed.

Een nieuwe afspraak om bloed te prikken voor een bezoekje volgende week aan de suikerzuster, een routinezaakje ja.
En het regelen van een paar dingen hier in dit huis, o.a. voor de ‘pieserd’. Die er ook eigenlijk misschien niks aan kan doen hè…Ook niet dat hij zo’n ergernis voor mij is.
Hij heeft een sleutel gekregen van het voor werkmensen bedoelde, normaal afgesloten toilet in de gang. En er is met hem gepraat. Nu maar het beste hopen.
We hebben gelukkig weer een huismeester. Die belde, komt deze week kennismaken. Ik zit hier een beetje als vertegenwoordiger van het gebouw dus.

Omdat ik eigenlijk ‘niks’ te doen had was ik verschrikkelijk druk vandaag.
Want eindelijk de rust en de tijd om papier op te ruimen. Dacht ik. Maar toen het zoveelste telefoontje binnenkwam terwijl ik met een stapel papier in mijn handen stond, was er even géén rust. Eh… ik viel nogal uit tegen de arme man. Die het toch echt niet kon helpen dat ik mezelf zo druk maakte om rustig bezig te zijn.

Zou het anderen ook zijn opgevallen dat het computertijdperk geen vermindering van het papieroverschot teweeg heeft gebracht?
En aangezien ik niet weet wat bewaard moet worden en wat er meteen wegkan…… bewaar ik dus àlles. Met als gevolg dat ik bijna omkom in de papiertroep. Hoe lang moet je brieven en rekeningen die allang betaald zijn, eigenlijk bewaren? Waarom heb ik àlle tijdschriften die ik de afgelopen maanden ontvangen heb op allerlei stapels liggen? Sommige bladen kunnen na lezing meteen in een andere, bekende, brievenbus, maar dat geldt niet voor alles. Dus stel je het uitzoeken uit en worden de stapels steeds groter.
Enfin, vandaag is de papiervoorraad hier dus aardig verminderd. Maar toch liggen er nog steeds stapels die onder handen genomen moeten worden. Er staat nog een stapeltje van 20 cm te wachten, en een kistje onder het bureau, dat daar al langer dan een half jaar staat omdat ik niet wist wat ik ermee aan moest…weg ermee…. Daarboven wacht de hangmappenbak (mooi scrabblewoord) op uitdunning. Dat moet bijna allemaal door de papiervernietiger, dus wanneer ik daaraan toe kom??? Map voor map uitzoeken, papier voor papier………ooh, brrr.
Dat ik ook leuke, heel lang geleden geschreven stukjes tegenkwam was wel meegenomen, dus dat betekende even zitten en lezen en …ja, waar moest ik dàt papier nou weer laten….
Wordt de lezer nou niet moe van alleen al dit te lezen?

Vandaag dus ook een dag van thuisblijven. Met de tuindeuren open. Want echt te warm was het hier niet. De schaduw van de bomen rondom zorgde voor verkoeling. Er staat een enorme oude kastanjeboom zo dicht bij mijn huisje hij zelfs licht tegenhoudt. Overigens, boven mij hangt een groot balkon van mijn bovenbuurman, dat ook een hoop zon en licht tegenhoudt. Het moet echt dagen tropisch heet zijn voor ik die tuindeuren dicht laat, want dan pas lekt de warmte naar binnen.
Het was vandaag hooguit 23 graden hierbinnen. En de temperatuur is alweer aan het zakken.
Straks maar weer sproeien.. Want morgen wordt het tropisch weer, zei de juffrouw van de weersverwachting. Nu de avondjasmijn is uitgebloeid, geurt de hele tuin naar de nu bloeiende floxen. Heerlijk…
Ik dènk dat de onweersbuien die morgenmiddag en –avond worden verwacht, beneden de rivieren zullen blijven of naar het oosten wegtrekken. Onweer is hier zó zeldzaam…
Maar àls het komt geniet ik er met volle teugen van. Onweer is zo mooi. Niet alleen letterlijk, ook spiritueel. Als je dat aanziet, en bedenkt welke enorme krachten achter onweer schuilgaan, enfin, ik denk dan nog veel meer ja.

Dit was dus mijn rustige dagje, thuis doorgebracht.