Herdenking van het slavernijverleden.

Vanmiddag ben ik naar het Oosterpark gegaan. Daar werd het slavernijverleden herdacht. Nog niet de officiële herdenking met de Nederlandse bobo’s erbij, maar gewoon, met een braderie aan de ene kant van het park en een grote witte tent aan de andere kant. Vlak bij het nationaal slavernijmonument, dat ontworpen is door Erwin de Vries. Het is op 1 juli 2002 onthuld, en aangezien het bijna die datum is en de laatste zondag van juni, wordt het ‘feest’ dus vandaag gevierd.

Al bij de ingang aan de Linnaeusparkweg kon ik de muziek horen. Rond de muziektent was een cirkel van braderietentjes opgesteld. Boeken, goede doelen, eten, drinken, sieraden, kleden en kleren etc.. Ik heb bij een boekenstal twee boeken gekocht, heb bij de muziek staan kijken… Het was nog erg rustig, er stonden misschien tien mensen voor de muziektent en evenveel mensen erin. Maar de vijf kinderen die dansten met begeleiding deden het heel mooi. Jammer dat ze niet genoeg response kregen om nòg een keer op te treden, maar het is gezien, dat is zeker. Al zag het niet zwart van de mensen. ;-)

Verder wandelend naar het monument kwamen er meer mensen langs. En ik moest ineens denken aan mijn moeder, die, toen ik een peuter was, met mij daar gelopen heeft. Er is nog één fotootje van over, de rest is verloren gegaan. Zo ook de foto die daar genomen is waar ze op poseert met een lange mantel, een vossebontje (ja, nu zeggen we foei, maar toén was het deftig) omgeslagen en een leuk, ondeugend hoedje op. Maar gelukkig zit die foto wel in mijn geheugen. Net als de andere foto, ook genomen in het Oosterpark.
Wonderlijk genoeg waren er ongeveer evenveel witte als zwarte mensen. Maar misschien kwamen die witte mensen wel gewoon naar het park omdat het zondag was.
Ik blijf het slavernijmonument indrukwekkend vinden, maar zeker niet mooi. Dat kan ook niet de bedoeling zijn geweest, denk ik. Het stemt triest. Maar het straalt wel kracht uit.
Tenslotte ging ik op een bankje naast het monument zitten. En even gleed er weer een ander beeld voor mijn bewustzijn. Het beeld van mensen die te koop worden aangeboden en bevoeld en betast voor er een prijs met de verkoper overeengekomen wordt. Waarna de verkochte mensen voor altijd slaven zijn, waarmee de eigenaar naar goeddunken kan handelen. En daar hebben, in Afrika, zwarte leiders aan meegewerkt. Maar als er geen Europese witte kopers waren geweest, had dit nooit kunnen gebeuren. En die witte kopers hebben dus miljoenen verdiend aan hun zwarte slaven. Ook al kwam soms minder dan de helft van de slaven gezond en levend aan in het land van wederverkoop voor de plantages en dergelijke doelen.
Ik kreeg bij de beelden die ik zag een koude rilling langs mijn rug en kwam weer in het heden terecht. Naast me zat een oude zwarte man die niet naar de herdenking wilde gaan. Hij was te ziek. Net weer van de dialyse af, alléén naar een eenzaam huis en piekerend over het feit dat zijn dochter wel een nier wilde afstaan, maar stel dat die werd afgestoten….. Ja, met zoveel aan je hoofd ... Ik had met hem te doen, maar kon ook geen raad geven.
Intussen stroomde de witte tent, even verderop, vol. Maar ik ken er niemand en ga er niet zomaar heen. Dus zocht ik na verloop van tijd de uitgang en de halte van lijn zeven. En die liet op zich wachten… waardoor ik me eindelijk bewust werd dat het toch behoorlijk warm was geworden inmiddels.
Na één halte overgestapt op lijn negen…. En die liet ook op zich wachten.
Opeens kwam er rennend een blanke jongeman voorbij, gevolgd door politie-agenten. Allemaal hard lopend. Een motoragent kwam voorbij, drie politiewagens met tenminste 2 mensen erin, allemaal achter die jongeman aan, die in het park verdween. De agenten erachteraan…

Dit is de derde keer dat ik zoiets, bij die halte wachtend, meemaak. Het politiebureau is daar vlakbij.
Het is ook vlakbij de plek waar Theo van Gogh vermoord werd in november 2004. Dat realiseer ik me elke keer dat ik bij die halte wacht. Het was op 2 november 2004.
Op 3 november werd mijn oudste zoon geboren die 26 jaar later op 11 november stierf. En in die eerste twee weken van de maand november gebeurden meer nare dingen die je nooit meer vergeet..

Ik heb niet meer meegemaakt dat de jongeman gepakt werd, ik lees het nog wel.

Maar goed, vandaag is het 29 juni en ik ben het slavernijverleden van Nederland en Suriname gaan herdenken.
Gedeeld verleden, gezamenlijke toekomst….. dat is de slogan die ik in het park tegenkwam.