emotionele donderdag

Nou, en toen was ook donderdag 3 september 2008 voorgoed voorbij.

Ik ben vol verbazing over de manier waarop het ambulancepersoneel tijdens hun werk, door wat genoemd wordt ‘rotjochies’, behandeld wordt. Ambulancepersoneel is (para)medisch onderlegd. Ze komen te hulp waar ze geroepen worden.
Ze dienen de mensen door te proberen mensen het leven te redden. Of tenminste levend in een ziekenhuis te krijgen.
Dat is bij elk normaal mens bekend.

Die huftertjes, die rotjochies, zoals ze genoemd worden, die blijkbaar geen idee hebben van wat ambulancepersoneel doet of waarvoor ze komen, proberen hen af te houden van mensen redden, af te houden van hulp verlenen en tegelijk bedreigen ze de mensen met geweld en dreigementen als ze dat werk niet goed zullen kunnen doen.
Ik hoor niemand praten over de noodzaak om die rotjochies met hun neus op de feiten te drukken.
Ze, niet zozeer als straf, maar om te leren, na elke poging tot het weerhouden van hulp verlenen, onder politiebegeleiding en zo nodig met handboeien om, mee te laten rijden naar elk ongeluk, elke oproep voor de ambulance of zelfs de traumahelicopter. Ze getuige te laten zijn van alles wat dat personeel moet doen, ze getuige te laten zijn van de pijn en de angsten en de wanhoop van al die mensen die hulp nodig hebben en voor wie de hulp is ingeroepen.

En voor elke keer dat ze lastig willen doen en/of hun mond opendoen voor een opmerking hoe dan ook, moeten ze nòg een keer extra mee. Net zolang tot ze een beetje geleerd hebben dat dat wat er werkelijk gebeurt echt geen tv-film is, maar vreselijke werkelijkheid. En tot ze geleerd hebben niet meer bang te zijn om empathie te hebben.
Empathie hebben is niet onmannelijk, anders waren er niet eens ambulancemensen. Dat ze dat gaan begrijpen. En medelijden met slachtoffers tonen en de hulpverleners niet tegenhouden en in de weg staan, laat staan bedreigen. Maar integendeel, soortgenoten die ‘moeilijk’ willen doen, terecht op hun ongewenste en gevaarlijke gedrag wijzen. En daar rapporten over maken, dagelijks opschrijven wat ze meegemaakt hebben en hoe ze daarmee zijn omgegaan.

Dat is wat moet gebeuren. In mijn optie dus.
In samenwerking met de politie.

Je kunt op ze schelden, ze vervloeken en straffen en weet ik wat…. Je kunt ze niet
terugsturen naar waar hun ouders of grootouders vandaan kwamen.
Daarmee verander je die jongens niet. Het zijn over het algemeen verlate pubers, en niet van de intelligentste soort. Ze moeten ondervinden, zelf meemaken, Zelf voelen. Net zolang tot ze blijk hebben gegeven te begrijpen. En geleerd hebben medeleven te voelen. En te tonen dat ze echte grote mensen willen worden.
Want het zijn nog maar rotjochies nu. En dat moeten ze weten ook.

Ik denk zo dat hierover nog wel te discussiëren valt. ;-))

Er is natuurlijk nog meer gebeurd vandaag. Vanmiddag heb ik een tuinvrouw op bezoek gehad. Zij komt mijn tuintje doen. Het gaat niet meer zelf.
Nu nog iemand vinden die mijn kleertjes weer passend wil maken tegen een redelijk uurloon en niet per stukloon. Pijpen en mouwen worden steeds langer, lijkt het wel. ;-)
Desnoods spaar ik dat uit met mijn boodschappen enzo… want zo’n inkomen heb ik niet om zulke dingen te kunnen doen. Maar het moet wel gedaan worden.

En vanavond was Frans op tv. Bij dwdd. Ik heb alleen de herhaling om vijf voor twaalf gezien. Leuk hoor. Hij deed het goed.

Morgen gaat vriend R. onder het mes. Ze willen hem maar één nachtje houden, Dus hopelijk kan ik zaterdag al bellen.
En vriendin L. wordt dinsdag geopereerd. Het leven wordt naar om me heen, ik hoop niet dat er meer mensen komen.
En zelf zit ik ook al niet zó lekker in mijn vel. Mijn voeten doen pijn en lopen is een crime. Eén voet is gezwollen.

Ik moet de 15e oktober pas in het ziekenhuis komen voor radiologie. Men wil toch weten wat er mis is.
Nouja, als er iets aan gedaan kan worden gaat het ook weer over. En dat ga ik mezelf weer vervelen met eindeloze verhalen over mijn tochten door de stad.

Enfin, inmiddels is vrijdag 5 september alweer begonnen, dus laat ik maar ophouden.

.