Meteorologisch de laatste zomerdag.

van dit jaar dus.
En wàt voor een zomerdag. Zelf bleef ik uiteraard in de stad, ging alleen met mijn karretje eropuit naar Appie voor de halfwekelijkse boodschapjes. En de boodschapjes voor Buurman.
Om zoveel mogelijk in de schaduw te blijven besloot ik lopend over de gracht en langs de grote verkeersweg te gaan. En door het verkeer daar zaten mijn ogen alweer vrij snel half dicht. En ging mijn neus ook aan de wandel ;-) Fijnstof hè… Wat een ellende man. Maar bij AH was het gelukkig redelijk koel. Het heupje speelde ook weer eens op. ;-( Ondanks de nu al weken durende fysiotherapie.

Na de boodschappen moest ik in de winkel dus echt even zitten. En Moh, de jongen van de Daklozenkrant die ook even voor de hitte naar binnen gevlucht was en op het bankje voor de klanten zat, stond galant op. Het blikje bier dat ik altijd voor hem heb (hij drinkt heel matig, maar met dit soort weer gun ik hem best een gekoeld biertje) werd beleefd geweigerd met een ‘Nee schat, Ramadan is begonnen, en alcohol raak ik zelfs niet aan’. Ook een flesje water weigerde hij. Dat had ik ook genomen voor het geval dat… Maar: ‘nee schat, het Vasten is begonnen’. Die ‘schat’ kon zijn grootmoeder zijn ;-), zijn moeder is 20 jaar jonger dan ik.
Maar het is een heel lieve jongen, die heel lang de illusie had dat hij het wel zou redden.Een eigen huisje huren, met alles erop en eraan. Een nieuwe vriendin…
Een computercursus heeft hij bijna afgemaakt, hoewel ik niet weet of hij echt goed Nederlands kan lezen ;-)). Hij heeft zijn slechte gebit helemaal laten trekken en een kunstgebit genomen, want tenslotte moet je wel netjes voor de dag kunnen komen in een baan. Maar het kunstgebit ligt thuis in een doosje… hij kon er niet aan wennen. Hij is geliefd bij alle vaste klanten om zijn vrolijkheid en openheid. Ik bewonder hem ook om deze eigenschappen. Ik heb bij hem nooit een spoor van bitterheid of moedeloosheid kunnen ontdekken. Een goed moslim is hij ook, getuige alleen al het feit dat hij op deze hete dag zelfs een flesje water weigerde omdat hij Ramadan wilde houden.
Moh is ook een goede krantenman, als het even kan verkoopt hij me een oud krantje, achter uit zijn tas. En thuis merk is dat dan pas…En moet er dan echt om grijnzen.
Maar hij geeft me ook gratis een krantje, vooral als het tegen zessen loopt, zoals vandaag.
Moh zit altijd vol verhalen. Hij zegt 32 jaar te zijn en een zoon van 14 te hebben uit een huwelijk, maar dat hij nu gescheiden is. Zijn zoon woont in Parijs bij zijn moeder en hij gaat daar toch wel minstens 6 x per jaar naar toe.

Terug ben ik dezelfde weg gegaan. Wachten bij de tram in de volle zon had niet mijn voorkeur, bovendien was mijn wagentje zo zwaar geladen dat ik niet wist of ik het de tram in en uit kon slepen. Je weet immers niet van tevoren of er een galante man klaar staat om te helpen nietwaar.
Dus de weg naar huis gelopen, zoveel mogelijk in de schaduw. Maar eenmaal thuis stortte ik toch even in elkaar. Moest gaan liggen.
Nu, uren later, zitten mijn ogen nog half dicht. Van fijnstof? Of van het ongewoon felle zonlicht? Ik weet het ook niet. Morgen zal het wel beter zijn.

Het vlees, waarvoor ik eigen naar appie wilde, staat te sudderen, daar komt weer een lekker moeders’ soepje aan. Frans is ziek, die kan het straks goed gebruiken.

Dit ging dus over de (volgens de meteorologen) laatste zomerdag van 2008.
Morgen is het 1 september……….