De vrijdagavond is ook weer voorbij.

Zo, de vrijdagavond is ook weer voorbij. En al het vrijdagse werk is gedaan. Zoals de prullenmanden legen, de vuilniszakken dichtbinden en buiten zetten. De vuilnisbakken schoonmaken voor zover nodig en nieuwe zakken erin doen. Wat? Voor een eenpersoonshuishouden zoveel vuilnis? Valt wel mee hoor. Buiten staat ook een vuilnisbak voor alles wat mijn tuintje afgeeft. En aangezien voor dat kleine beetje groen op de gracht geen compostbakken aanwezig zijn en dat al helemaal niet kan met mijn eigen tuintje, moet die zak ook af en toe naar buiten.
De wasjes zijn gedaan, droog en weer opgeruimd, de telefoontjes gepleegd en de emails geschreven….

En ik had zelfs tijd om uitgebreid te genieten van de documentaire op holland.doc. over Annemarie Grewel. Heb ik altijd een moordmeid gevonden, zoveel droge humor zelfs in haar ergste ziekte, zelfs in haar eindtijd verloor ze de humor en het optimisme niet uit het oog. Ze legde zich neer bij een mogelijk einde, maar was nuchter genoeg om niet te denken of te uiten dat ze alleen stond in die ellende. Want iedereen gaat heen op zeker ogenblik, en hoé, daar heb je ook niets in te zeggen, maar als je je geest nog zó lenig kunt houden tot het einde, dat is nog steeds iets waardoor ik af en toe aan haar denk. Of aan de foto uit de Volkskrant, waar ze als een ballon- of mogelijk een engeltje zonder vleugels, opsteeg uit ons aardse gedoe. Aan het einde van haar leven was ze helemaal gezwollen van de medicijnen.
Ik heb een oude vriendin (Nouja, oud, begin 50, denk ik) die ook kanker heeft en ook knokt om weer beter te worden. Op een heel andere, haar eigen manier, maar even positief als Annemarie was. Ik heb er veel bewondering voor en ik kan alleen maar hopen dat als het leven mij ook zo’n loer gaat draaien dat ik dan even positief in het leven blijf staan.

Voor de rest was het een thuisdag. Kranten en tijdschriften bijlezen, want morgen komt er weer een stapeltje bij. Even bijkomen van de drukte van de afgelopen week en energie verzamelen voor de komende dagen.

Zojuist heb ik met poes Pika even een wandelingetje door de tuin gemaakt. Leuk zoals ze meeloopt naar buiten en weer naar binnen, zonder dat ik haar hoef aan te moedigen. Het is donker, bewolkt en vochtig benauwd. Een wat benauwde nacht met zware geuren na de warme regenbui, in de verte licht het wat op… ergens is een onweersbui ontstaan. De nachtelijke atmosfeer is zwaar en drukkend, maar even tussen de nu druipende bomen staan is wel een goed gevoel. Als ik dan mijn eigen tuintje weer inloop – poes achter me aan – ruik ik de buxus (voor sommigen een kattenpisgeur, voor mij niet) en de geuren van de kruiden, waaronder vooral de basilicum. De jasmijn bloeit momenteel niet, dus krijgen andere geuren een kans. De flox staan op het punt van bloeien, dat belooft ook weer mooie geurende bloemen. De hortensia’s lichten op in de nacht, roodroze en roze… Ik heb niet de spullen kunnen kopen om ze blauw te laten bloeien. Volgend jaar maar weer.
De tuindeuren zijn nu dicht. En in huis is het nog een plezierige 22 graden.
Moe is nu moe en moe gaat afsluiten. Morgen is er weer een dag.