Wenen, zoeken naar roots, dag 6

Dag 6. Zondag.

We konden nergens terecht, alles was op zondag gesloten.

We besloten daarom naar het Kunsthaus te gaan. De kunstenaar Hundertwasser werd dus het doel.

Tevoren had ik van een Duitse vriendin totaal onverwachts een mooi boek over de kunstenaar en zijn werk gekregen. Ik had dus wel een indruk van zijn werk. En verheugde me erop het in werkelijkheid te zien.

De werkelijke naam van de artist Hundertwasser was Friedrich Stowasser. Hij werd geboren in Wenen in december 1928 en beleefde zijn ouderdom in Nieuw Zeeland. Pas in 1949 nam hij de naam Hundertwasser aan. Hij was een zeer aktief en veelzijdig artist. Hij stierf op zee… tussen Nieuw-Zeeland en Italië, waar hij ook een pied-a-terre had.

Omdat we niet precies wisten waar we moesten zijn werd het weer een eindeloze wandeling…: ‘Nee, hier moet u terug en dan naar links’ en ‘ha, u bent verkeerd gegaan…het is hier vlak bij, daar moet u de hoek om…’.. en nog zágen we niks..

Maar goed, uiteindelijk stonden we voor een Hundertwasser-winkel.

De eerste plek waar de commercie rond Hundertwasser toesloeg.

Er was veel meer. Eenmaal ‘ binnen’ toen we aan de andere kant weer uit de winkel stapten, stonden we op een plein vol winkeltjes in de nationale producten: Mozart, Strauss en Hundertwasser. Oké, je kon er ook nog koffie drinken of iets anders, en ook het toilet was een Hundertwassertoilet…

En nee, ik heb daar geen gebruik van gemaakt, je moest een lange trap naar beneden - en dus ook naar boven- het was ook een echte Hundertwassertrap ;-), mij te gevaarlijk.

Het echte Hundertwasserwerk is volkomen naturel, net als de natuur. Nergens regelmaat of kleurloos. Geen tegeltje is recht gezet, alles wijkt af van alles, zelfs de tralies voor raampjes zijn ongelijk. Zelfs het lijstje om de ramen heen zijn nergens recht. De versiering is ogenschijnlijk in het wilde weg aangebracht enschijnt nergens op te lijken. Het doet wat primitief aan….maar de plek van elke ongelijk gevoegde tegel, van muur en vloer, de plaats van het raam en van de muurversiering is doordacht en met vrolijke opzet zo aangebracht. Een schoolvoorbeeld van Hundertwasserwerk is die hele Hundertwasserwijk in Wenen.

De fantasie legt het er af tegen de werkelijkheid. Er ligt in het hele complex geen steentje gelijk aan het andere, geen kleurtje evenwijdig met de andere, geen meter vloer gelijk (in alle opzichten) aan de andere. Weinig of niet toegankelijk voor invaliden en slecht ter been zijnde ouderen….dat wel. In een quasi primitieve stijl, in ongelooflijk veel kleuren en -schakeringen, licht en luchtig maar op een vreemde manier tegelijk loodzwaar… maar mijn ogen konden er niet genoeg van krijgen. Buiten hebben we niet alles bekeken, het was te veel, een hele wijk. En het been van Lies speelde behoorlijk op. Maar als troost gaf Lies mij een mooi boekje van de artist. ;-) En we kochten in de winkeltjes (in 'das Village') een paar leuke souvenirs.

Tja, als je het echt goed wilt bekijken moet je even een boekwinkel binnenlopen – of zelf in Wenen gaan kijken. Een indruk van het geheel kan ik zelfs niet geven. De simpelste boekjes die dat wel kunnen, zijn: Wien -Hundertwasser-Haus en Hundertwasser Kunsthaus Wien. Een Taschen – uitgave, dus waarschijnlijk in een goede boekhandel te koop. Deze Taschen-uitgaven zijn niet te duur.

Een hele lange wandeling terug…Arme Lies. Gelukkig vonden we de bus en later een U-Bahn, die ons naar de Karls-Platz bracht.

Lies had goede herinneringen aan die plek, maar herkende niets meer. Het is een koud, pompeus plein geworden.waar weinig gezelligs, gemütlichs aan was. Het aanwezige U-bahn-stationnetje was nog steeds een mooi gebouwtje, maar door de verbouwing van het plein bijna onzichtbaar geworden. De ongelijke niveau's van het plein leek het nog groter te maken, maar het gebouwtje van de U-Bahn nog onzichtbaarder. We hebben daar de Karls-Kirche bekeken…even pompeus en suikerzoet van buiten als de andere bezichtigde kerken. En we moesten toegang betalen om binnen te komen. Voor een kerk vol stellages,midden in een grote verbouwing, een kerk waar bepaald geen heilige sfeer hing ;-).

Midden in die kerk was dus (zowel voor de werkers áán de kerk, als voor bezoekers) een enorme stellage met lift aangebracht. Daarmee kon je helemaal naar boven (20 meter of hoger) en vlak onder het dak de fresco’s bekijken, die ook gerestaureerd werden. De vloer was er echter niet echt stabiel….er mochten ook maar 20 mensen tegelijk op (!) en we gingen dus een beetje heel snel weer naar beneden ook.;-) Onderweg, in de lift, zagen we andere fresco’s, die jammerlijk verwaarloosd waren…maar erg mooi moesten worden. Uit de luidsprekers klonk, je houdt het niet voor mogelijk, muziek van Palestrina. Zijn missen en de Klaagliederen van Jeremia…. Wel mooi ja...

Tegen de tijd dat ik er weer, maar dan voor mijn plezier heenga, zal het hopelijk klaar zijn.

Doodmoe naar het hotel teruggegaan hierna…en tot etenstijd hebben we weer geslapen.