Wenen, zoeken naar roots dag 5

Dag 5 Vrije dag.
We moesten ook een beetje plezier hebben tijdens ons reisje…. Nietwaar?
We gingen naar Schönbrunn. Het was even zoeken naar de juiste tramlijnen, maar dit chaootje heeft de beste gids meegenomen die ze krijgen kon ;-), Lies dus.

We waren er al vlot, sneller dan we dachten. Het grote plein van Schönbrunn daar liggend in de zon is prachtig omzoomd met rode bloeiende meidoorn. Het paleis zelf is met alle bijgebouwen en kleine paleisjes in de omgeving ruim genoeg geweest voor de (negen of) elf kinderen in het kilometers grote landgoed.

Uitgebreid koffie mèt gedronken en toen wat rondgelopen……maar de knie van Lies protesteerde toen al……en we zagen een terreintreintje voor het paleis langs rijden….en dat leek ons, twee dames op leeftijd toch, aantrekkelijker.
Voor 5 euro konden we de hele dag met het treintje tjoektjoek doen. Onderweg waren stops, waar men kon uitstappen en van alles bezichtigen. Het is er prachtig in het voorjaar, werkelijk de moeite waard. De parken, de vergezichten over Wenen… voor ons een genot, maar ik heb geen plaatjes hier om jullie te laten meegenieten. Het terrein bevat heel mooie kassen, te vergelijken met (maar niet gelijk aan ;-) ) de Hortus Botanicus zoals die in Amsterdam en Leiden bestaan. Wel al heel oud….en door die ouderdom prachtig. De kassen zelf zijn in de zon geslepen juwelen.

Maar overal moet je betalen…zo ook hier.
We zijn de ‘palmenkas’, ofwel de kassen ingegaan en hebben even genoten van de prachtige kassen en hun inhoud. Voor Lies was vooral de tropische kas iets ‘van toen’, van ‘vroeger’ en ze liet me ook van alles meegenieten.
Vooral de orchideeën hadden haar bewondering. Ikzelf hou niet van orchideeën, ook niet van lelies trouwens. Maar ik kan de prachtige kleuren natuurlijk niet ontkennen.

Er is ook nog een woestijnkas…..ook apart te betalen….en niet te vergeten de dierentuin (met een bijbehorende uitgebreide winkel. Ja, natuurlijk, ook apart betalen. Nee, de dierentuin zijn we niet ingegaan, dat kunnen we thuis ook. Maar wel in de winkel rondgesnuffeld en kleinigheden voor thuis gekocht. Honger?? Stukje pizza of zo was er wel te krijgen…. ;-)
Enfin, toen de middag bijna voorbij was werden we toch te moe en wachtten weer op ons treintje.

Dat de rit afmaakte en toen opnieuw begon. De controlemensen zijn geoefend en wisten precies wie wel en wie niet betaald hadden….Maar het leek wel op ezels in een tredmolen. Dag in dag uit dezelfde rit…hetzelfde omroepen ,dat totaal onverstaanbaar was…dezelfde stops …..
Maar een mooie rit is het wel, zeker aan te bevelen. Vooral ook omdat het een dagkaart is, je overal kunt in- en uitstappen en er zoveel te genieten valt.


Lies trakteerde op nòg een Weens concert,ditmaal van Het Schloss Schönbrunn orkest. We hadden, toen we het terrein verlieten, nog een paar uur voor het concert begon. En besloten in ons hotel te gaan eten en dan weer terug te gaan. Het régende!! Het was al die dagen wel killetjes geweest maar nu regende het voor het eerst. En daar waren we niet op gekleed.
Maar goed….net als de eerste keer in de Kursalon hadden we nu in de concertzaal van Schönbrunn weer plaatsen vooraan. Het is wel een zit want de stoeltjes zijn dan wel mooi en oud en origineel, maar een concert heeft toch een hele avond nodig, en ik maakte me zorgen om Lies, die veel pijn had. Maar het was weer uitbundig genieten van een echt Weens concert…..net als het vorige,maar dan nèt iets anders… Om opnieuw te genieten dus. Ditmaal stond er een professionele dirigent voor het orkestje, in de Kursalon was het een gemoedelijke, perfect op het publiek spelende Herr Kapelmeister, die dus zelf meespeelde.
In de regen ’s avonds laat terug met U-bahn 6 naar het hotel.

De klant is hier in Wenen beslist geen koning.
Ikzelf, maar ook Lies, kan zich niet herinneren ooit door bedienend personeel zo onbehoorlijk behandeld te zijn. Zij moeten toch ook hun brood verdienen en kost het dan zóveel moeite je tenminste behóórlijk te gedragen?!
Onze onbeschofte nachtportier had één en ander van zijn superieuren te horen gekregen n.a.v. de klachten van ons van het groepje jongeren. Hij had een heel valse vriendelijke glimlach op zijn snuit en was bepaald onderdanig. Hij voelde het denk ik wel toen ik onze sleutel ophaalde en met een hooghartig gebaar onze inmiddels verkregen hotelkaart op de balie legde. ;-)
Lies kon het niet laten te vragen of hij ‘nog worst had’. De man zijn mond viel open: ‘Waah…?
-----------------