Zoeken naar roots, dag 9 de laatste dag

Dag 9, De laatste dag.

Gisteravond zijn we al met pakken begonnen. Meer valt er momenteel niet te doen, uit te zoeken of te bezoeken ook. Het is nu afwachten of er iets uit Wenen komt en voor mij wat ik vanuit Amsterdam kan doen.

Er is véél te pakken. Er is veel te veel meegenomen. Voor mij is een voordeel, dat ik nu een grote koffer ter beschikking heb waar, behalve de grote reistas, een heleboel spullen in kunnen. En ik trek hem gemakkelijk, hij heeft ook een goede trekhaak. De andere tassen kunnen daardoor ook gemakkelijker gesjouwd, c.q. getrokken worden. Lies worstelt echt met haar koffer…het gaat er allemaal niet zo gemakkelijk in als toen haar gewaardeerde hulp het zo netjes inpakte. ;-)

’s Morgens moeten we om 11 uur de sleutel van de kamer inleveren. Dus na het ontbijt gaat Lies verder met pakken… Op tijd gaan we met alle bagage naar beneden, leveren de sleutel in..



Ik had tevoren al de bijkomende kosten betaald, t.w. de telefoonkosten. Met een gewone telefoon altijd voordeliger als met een mobieltje. Maar bovendien konden we met de mobiele telefoon onze mensen in Holland niet bereiken….



De bagage kan, tot we naar de trein moeten, even opgeslagen worden, geen bezwaar. Maar wijzelf? Eigenlijk een beetje met onze ziel onder de arm gaan we nog een keer met de U-Bahn, nog een keer een winkelstraat in, een kopje koffie drinken. Maar het been van Lies speelt zo vreselijk op,dat we in arren moede teruggaan naar het hotel, en in de lobby gaan wachten tot het tijd is om een taxi te bestellen die ons, met alle bagage, naar het station brengt. Maar tot het zover is, zitten we ons uren in die lobby te vervelen. Koffie of thee is er niet bij, we zijn inmiddels uitgeschreven immers.

Eindelijk wordt het dan tijd voor de taxichauffeur. Een vriendelijke man die ons tot in het Westbahnhof brengt en voor een karretje zorgt. De trein staat te wachten en wij moeten er in…… Gelukkig is Lies sterk genoeg voor ons twee en met behulp van een aardige jongeman lukt het dan ook om, met veel vijven en zessen, de bagage in de slaapcoupé te stouwen.

Nu wijzelf nog. De couchette is te klein om te zitten. Je kunt je alleen liggend bewegen. Met twee mensen staan tùssen de couchettes gaat ook niet…. Net als op de heenweg is de reis een regelrechte ramp.

Boven ons liggen 4 jonge mensen rustig te slapen. Die doen dat duidelijk vaker. Maar Lies, en zéker ikzelf, liggen te woelen en te draaien en te zoeken naar een manier om comfortabel te kunnen liggen….wat niet lukt. Het is een verademing als om vijf uur de controleuse ons onze reispapieren komt brengen en ons waarschuwen dat we om zes uur moeten overstappen.



Frankfurt…..Volgens de papieren kunnen we op hetzelfde perron blijven……..Maar als er maar geen trein binnenkomt gaat Lies toch maar op onderzoek. En komt terug met de mededeling dat we aan het allerverste perron moeten zijn en nog moeten opschieten ook om de ICE-trein te halen. Dat station in Frankfurt is goed groot hoor, geloof me!!!



….

De treinreis naar het Westen gaat grotendeels aan ons voorbij, moe als we zijn. Lies haalt nog koffie onderweg….tegenover ons zit een echtpaar, dat zich bijzonder vreemd gedraagt…Hij fluistert tegen haar helemaal naar haar toegedraaid, terwijl zijn duim achter hem wijst naar diverse mensen in de trein. Het is duidelijk dat hij kletst over zijn medepassagiers en ze hebben samen de grootste schik. Naar ons kijken ze niet. Tot Lies in Amersfoort uitstapt om verder richting Zwolle te gaan. Dan richten ze opeens het woord tot mij: ‘Of ik Jüdische ben’. Tja……ja dus! Dat vinden ze interessant en ze gaan een gesprek aan. Ik ben afhoudend, maar kan niet voorkomen dat ze me uitnodigen (en een adres geven) om hen in Keulen te komen bezoeken. Nee, ik geef geen adres terug…maar zeg hen dat als een Erica uit Amsterdam hen belt, dat ik dat dan ben…

En ik ben heel blij als ze er in Utrecht uitstappen, want onbeleefd wil ik toch niet zijn. Zeker niet als Jüdische ;-( .



Op het Centraal Station van Amsterdam wachten nichtje Elly en neef Freek me op bij de uitgang van de coupé! En kan ik thuis eindelijk bijkomen van alle wederwaardigheden en alles verwerken. En als ik uitgerust ben weer verder gaan met zoeken. Maar nu kan dat vanuit mijn eigen huisje.



Erica van Beek, 1 juni 2004



.