Merel, Maumau en de rest van de wereld...

Jaja, ik weet hoe lang ik niet geschreven heb... De dreigingen voor Israël en de oorlog in Syrië hebben weer een writers'block veroorzaakt. Maar vanavond is de blokkade weer even opgeheven... Vanavond schreef ik het volgende... inmiddels ben ik gelukkig weer wat tot rust gekomen, maar ik wil het toch geschreven hebben.

Ik ben nog steeds helemaal van streek... Bonzend hart enzo.... Was even geleden rustig met dochterlief aan het kletsen aan de telefoon toen ik buiten opeens een vogel hevig en angstig tekeer hoorde gaan. Even later tuimelt Maumau met die vogel in zijn bek naar binnen... moeder merel, die hier al zo lang elk jaar een nieuw broedsel op de wereld zet.... Beestje totaal in paniek, Maumau laat los en vogel fladdert door de kamer overal poep en veren achterlatend.... Ik jaag totaal in paniek de kat weg, probeer de vogel buiten te zetten, die daar meteen wegfladdert en voor ik de deur en het kattenluik kan sluiten zit Maumau er alweer achteraan. Ik denk dat ik gegild heb tegen het beest, maar ik kon ze geen van beiden meer te pakken krijgen. En al die tijd dochterlief aan de foon die vreselijk geschrokken is natuurlijk. Maar niet erger dan ik. Ik kan de vogel niet redden en de kat niet pakken, die luistert niet meer. Het enige dat ik kan doen is Maumau buitensluiten door de tuindeur en het kattenluik dicht te houden en hem, zoals dochterlief zei 'zijn ding te laten doen'...... Ik heb de kamer ontdaan van alle veren en dunne vogelpoep die overal verspreid lag... nog een keer gedweild met chloorwater... en de deur gesloten gehouden.

Ja, ik ben nog steeds van streek bij alles wat Maumau wenst binnen te brengen. Het leeft allemaal nog. Hij heeft dat trouwens nu een poosje niet gedaan...... maar zijn prooien brengt hij altijd levend en wel binnen. Gelukkig dat kikkers zich doodhouden... die kan ik nog weleens oppakken en veilig wegzetten. Maar dat kan met andere dieren niet en ik ben dan letterlijk ziek en zwak en misselijk van ellende. Zoals nu. Het zal wel een oorzaak hebben dat ik zo vreselijk emotioneel reageer... denk je dan. Ja dus.... dat zal wel.... Maar daar zijn die emoties niet mee weg te poetsen. Ik zal nog een poosje ziek en zwak en misselijk blijven telkens als ik denk aan dat arme vogeltje dat, vervolgd door mijn kat, nu misschien dood is en nooit meer jonge vogeltjes zal voortbrengen die in de heel vroege morgen als het nog donker is, de mooiste liedjes zouden zingen...

Het is de natuur, ik weet het, ik weet het echt wel. Ik weet ook dat mijn kat niet anders kan handelen dan hij doet. Het is een roofdier, hij is zo geschapen en in andere contreien zouden mensen blij zijn dat hij de ratten en muizen opruimt. Maar ik niet. Op dit ogenblik zit hij op het terras zich schoon te likken,maar straks komt hij weer als een keurige herenkat rond mijn voeten draaien om wat aandacht te krijgen..... Vanavond zit hij weer bij me op tafel om gekamd en geborsteld en geknuffeld te worden... Zucht... en dat moet ook gebeuren. Maar nu, op dit moment, moet ik hem zelfs even niet binnen hebben.

Het is in elk geval een nieuw begin voor een blogje. Ik moet het kwijt...

De afgelopen weken, met alle dreigingen in het Midden Oosten, was ik niet in staat om daarover te schrijven. Wat heb ik eraan als allerlei niet geïnteresseerde mensen lezen hoe bang ik ben voor Israël, hoe bang voor oorlog daar in het M.O., hoe de narigheid en de verschrikking voor de gewone mensen in Syrië, vooral na die aanval met die chemische wapens, me te pakken krijgt....en die miljoen vluchtelingen daar in de regio, de zieken en gewonden door die burgeroorlog.... het had me weer net zo erg te pakken als de burgeroorlog in Yoegoslavië in 1992... er was eigenlijk geen ruimte voor iets anders, al moest dat wel.... Want natuurlijk gebeurden er ook andere dingen.

Op dit ogenblik moet ik Maumau binnenlaten. Ik hoor weer een merel tekeer gaan. Misschien vader merel? Het klinkt niet vrolijk in elk geval.. meer alsof.... nouja Erica, niets inbeelden hoor.. Maar het klinkt echt wanhopig en angstig. Gelukkig kan het dit keer niet mijn kat zijn, die is binnen...

Terug naar waar ik over schreef... De burgeroorlog in Syrië en alles daaromheen. Nee, ik ga er niet dieper op in... Maar ik ben ontzettend bang geweest dat Amerika inderdaad al die andere landen mee zou trekken in een aanval op Syrië, waarvan de gevolgen niet te overzien zouden zijn... Het is nog niet over, nu de mogelijkheid niet ondenkbaar is dat al die in Syrië op zoveel plekken opgeslagen chemische wapens, doorgegeven gaan worden of terechtkomen in handen van Hezbolla of Al Qaida of een andere terroristische groepering als ze verplaatst gaan worden voor vernietiging of anderszins. Is hett erg overdreven om zo te denken? Of is het reëel om daar bang voor te zijn? De berichten zijn nog steeds niet echt rustgevend...

In elk geval is mijn hele grote angst voor oorlog even voorbij. En moeten we wachten op wat komen gaat.

Vandaag was het Yom Kippoer, Grote Verzoendag en de belangrijkste dag in het Joodse leven en in Israël zelf. Een dag van vasten en van bidden voor gelovige Joden. En ik ga nu zorgen dat er wat te eten is... voor mij en voor Maumau.

Ik heb niet gezwegen.....

Soms zie je me weken niet... soms twee dagen achter elkaar. Zoals nu...

Het was maar een droom...gelukkig.

Maar hoe absurd dromen ook kunnen zijn, een link naar de werkelijkheid van het verleden of het heden is er altijd in zulke dromen.

Ik droomde een poos geleden dat het 1939-1940 was. En dat ik gesommeerd werd mijn woning en woonplaats en mijn familie te verlaten. De enige plek waar ik heen zou kunnen was Japan. Maar geld om ergens heen te kunnen kreeg ik niet. Ik probeerde te overleven onder de bruggen, en werd daar door landlopers en wilde katten weer weggejaagd. Toen herinnerde ik me dat ik naar mijn moeder en mijn tante kon gaan, die leefden in de binnenstad immers. In mijn 'herinnering' was ik er zojuist nog geweest en had ze meegemaakt en gezien hoe klein ze, in mijn droom althans, samen leefden. Nog kleiner dan mijn huisje. Maar toen 'herinnerde' ik me dat ook zij weggehaald waren. Waar kon ik heen? Op het station realiseerde ik me dat ik geen geld had en dat ook mijn passen afgepakt waren. En dat ik elk moment opgepakt kon worden en dat er geen ontkomen meer aan was... Doodsangsten stond ik uit, en met die doodsangst werd ik wakker.

In het werkelijke leven zou ik misschien niet zo bang geweest zijn. Ik zou wel zien... Denkend aan de miljarden en miljarden die me voorgingen. In de droom was ik helemaal op mijzelf aangewezen en maakte ik mee wat anderen gevoeld en meegemaakt hebben en tegenwoordig nog meemaken. In oorlog en in rampen...

Maar ik heb mijn moeder en mijn tante, haar zusje, van zo heel nabij toch weer gezien en meegemaakt... 'Tijd' was een relatief gegeven. Ik heb mijn moeder van zó nabij gezien dat ik me de geur van haar haren herinner en de kleur van het schort dat ze in mijn droom droeg...En haar lach en haar angst... En, terwijl ik het allemaal 'ging' meemaken in mijn droom, wist ik tegelijk wat er allemaal gebeurd was... Dit jaar, in maart, was het 75 jaar geleden dat wij onze woonplaats als vluchtelingen moesten verlaten.

Geuren en smaken en kleuren en dingen kun je zo levendig meemaken dat ze je de rest van je leven bijblijven.

Ooit, eind dertiger jaren, moest mijn moeder met haar peutertje, ik dus, vluchten vanuit Wenen naar Amsterdam. Ze had geen andere keuze. Niet alleen waren de Duitsers Wenen binnengetrokken, maar alle Joodse mensen stonden op de lijst, net als enkele jaren later in Nederland, om opgepakt en weggevoerd te worden. Net als in Nederland werden er getto's, afgesloten wijken, speciaal voor Joden, aangewezen en alle Joodse mensen werden gedwongen daar, hoe dan ook bij elkaar te gaan wonen. Die getto's werden steeds kleiner, de mensen steeds dichter bij elkaar gedreven... Maar voordat de Nazi's zover waren dat ze op die manier gemakkelijk alle Joden konden opdrijven en wegvoeren, was mijn moeder met mij gevlucht. Wij kwamen dus volkomen berooid als asielzoekers aan in Amsterdam. Officieel asiel werd niet verleend, de Joodse vluchtelingen waren stateloos. Mijn moeder's zusje`was al in Amsterdam en wij drieën zouden dus veilig zijn nu wij daar waren. Tot in 1940 de Duitsers Nederland binnenvielen dus....

En de Joodse vluchtelingen wisten wat dat zou betekenen. Mijn moeder dus ook. Ik was een peutertje, maar moet die periode toch in mijn onbewuste hebben opgeslagen. Nee, mijn moeder heeft het niet overleefd...

Haar zusje wel, de rest van de familie in Wenen dus ook niet...

En toen de asielzoekers van nu , zo bang en zo wanhopig, in de publieke belangstelling kwamen ging mijn onbewuste geheugen werken. In mijn dromen kwam die tijd terug... met de toestanden van toen en nu die door elkaar liepen. Ik kan niets meer doen om te helpen. Ik kan alleen mijn mond opentrekken en schrijven, maar moet blijven toezien en lezen hoe mensen die zo gelukkig zijn dat ze zulke dingen nooit hebben meegemaakt, die veilig zijn omdat ze hier wonen en hun thuis hebben... hoe zulke mensen,schelden en vluchtelingen vervloeken omdat ze denken dat ze daardoor een boterham minder zouden moeten eten. Eigenlijk zijn we net als de Nederlanders van vóór de oorlog. Geen háár veranderd nee...De geschiedenis kennend zouden we nu anders moeten reageren op vluchtelingen, maar de commentaren in kranten en nieuwsbrieven, op facebook en ander media, liegen er niet om.

Er is wel een overeenkomst die misschien meer verzoenend is... het was toen ook crisis voor de gewone mensen. Enorme armoede, niet te vergelijken met de armoede van nu misschien, want nu zijn er voorzieningen en voedselbanken e.d. Er is nu ook exorbitante en schandalige rijkdom bij anderen. Die in de openbare media wordt tentoongesteld en aangemoedigd... 'Uw vermogen moet toch groeien..' Vluchtelingen hebben geen vermogen... asielzoekers brengen geen geld mee. Alleen het naakte leven dat ze willen redden. Net als in die droom over 1939-1940.

Noodkreet ........

Zondagavond 14 juli: Ik keek naar een Brandpuntreportage over De Gouden Dageraad in Griekenland...

En mijn keel werd dichtgeknepen. Ik dacht dat we geleerd hadden van de geschiedenis. Maar Griekenland heeft kennelijk die geschiedenis niet meegemaakt. 'They have a plan, they have a plan'. verzucht een ziekenhuisarts die moet meemaken dat immigranten het ziekenhuis worden uitgejaagd, ziek of niet. En Grieken die bloed geven doen dat alleen voor andere Grieken, niet voor immigranten.

Een a.s. parlementslid van de Gouden Dageraad wil alle immigranten vergassen en zeep maken van hun lichaamsvet. Niet om zich te wassen, want hij zou er uitslag van kunnen krijgen (hij krabt zich opzichtig) .... maar voor auto's en andere dingen die schoongemaakt moeten worden. Ze hebben vèrgaande plannen om zich ook te vestigen in Duitsland (!), Australië, Amerika..... O hemel.... en dit soort lieden gedijen en worden groot en machtig omdat niemand zich tegen hen durft te verweren uit angst voor het geweld dat ze tentoonspreiden.

Niet alleen het antisemitisme van voor de 2e wereldoorlog is weer manifest geworden, maar het geldt nu ook voor andere 'niet-Arische' mensen, of ze hier geboren zijn of niet. Hun afwijkende namen en misschien huidskleur is voldoende om de oude verschrikkingen te doen herleven in een tijd waarin de arme zoveel armer wordt dat ze geen uitzicht meer hebben op leven en de reeds rijken alleen maar rijker worden. En met hun exorbitante rijkdom pronken in dure glossy's die arme mensen niet eens kunnen kopen.

Dit schrijvend bonst dat arme zieke hart van me in mijn borstkas....Ik schreef het al eerder.... we zijn niét wijzer geworden. En, nog erger, ik kan het ook nog begrijpen dat mensen die niets meer te verliezen hebben, zowel in Griekenland als in de rest van Europa en in Nederland, kiezen voor dit soort neofascistische organisaties, voor het populisme. Daar, in een sfeer van haat jegens 'anderen' en militante vechtpartijen met alle fascistische symbolen en mishandelingen van 'niet echte' (niet-Arische, denk ik dan) Grieken, begint het weer.

Waar ooit de democratie ontstond en de beschaving begon, is nu het geboorteproces van de neergang van Europa in barbarisme en primitiviteit begonnen. De brok in mijn keel wordt niet minder nu ik dit opgeschreven heb. Van ganser harte hoop ik, misschien tegen beter weten in, dat ik het te zwart inzie. Dat de financiële crisis ons wordt aangepraat en dat er mensen zijn die er schatjerijk van worden om ons dat te vertellen. En dan nog, wat moeten die mensen dan met al dat geld? Alleen oppotten om nog veel rijker van te worden? De totale hoeveelheid geld die er is kan toch niet minder worden, behalve als het door een aantal excessief rijken 'verstopt' wordt?

Ik ga steeds meer geloven in schrijvers die het onderwerp in Science Fiction beschrijven, in filmers als Richard Fleischer, die de film Soylent Green maakte over de consequenties van deze gang van de maatschappij... Hij brengt het akelig dichtbij, die film speelt in de nabije toekomst, in 2022. Het daarop volgende IKON-programma versterkte het gevoel alleen maar dat die toekomst begonnen was... Niet een betere toekomst, niet een menselijker, maar een technologische en artificiële wereld, daar gaan we heen... Waar blijft de mens, waar blijft de beschaafde wereld die we ons nu nog verbeelden te hebben?! SBS6 doet er vanavond nog een schepje bovenop door een film over skinheads uit te zenden die dezelfde taal bezigen...

Kunnen we iets doen om deze neergang tegen te houden, de menselijke beschaving in stand te houden? Ikzelf niet. En ik weet ook niet of er mensen zijn die wel in staat zijn dit proces te stoppen. Behalve door die exorbitante rijkdom en het misbruik van de aarde waar het zijn oorsprong vond, tegen te gaan.. Maar dan... hoe doen we dat en wie kan dat? Wie heeft de antwoorden voor het te laat is?!

Ik wilde deze noodkreet toch even de wereld insturen....al weet ik dat het geen positieve bijdrage tot de discussie over dit onderwerp is.

Bezuinigingen zijn niet van vandaag of gisteren maar klimaatveranderingen blijkbaar wel.

Zondag 30 juni schreef ik in mijn dagboek:

'In de stille zondagmiddag, met echte warme zomer buiten en binnen door de open tuindeuren, is het eindelijk rustig genoeg om weer te gaan schrijven. Dacht ik... dus zette ik me aan een nieuw bericht om een vers blogje te maken. Want er is genoeg te vertellen.'

Er waren wat hectische dagen bij. En minder hectische waarbij alles wat op voorgenoemde dagen niet kon gebeuren alsnog ingehaald moest worden. Een voorbeeld is een dag waarop bezoekers de één na de ander de hele dag kwamen en gingen. Allemaal even welkom, voor iedereen wel een kop koffie en wat gezelligheid, van twee kanten natuurlijk. De supersysop kwam zo na zijn vakantie onverwacht twee haken aanbrengen en de tv bijstellen die 'weggelopen' was en alleen nog zwart-wit beelden gaf. Instellingen veranderen was voor hem een karweitje van een dik kwartier. En ik was hem heel dankbaar.... geloof me. De suikerzuster kwam dezelfde dag, suiker opmeten, bloeddruk meten, praatje en koffie en gezelligheid ja hoor... Telefoontjes tussendoor... en twee buurmannen die even een bakkie kwamen doen...

De volgende dag kwamen drie voor mij belangrijke brieven. Eén van de dokter dat ik mijn ogen moet laten nakijken en dat men van het lab. volgende week komt om bloed af te nemen... en dat ik van de thuiszorginstanties niet meer krijg dan anderhalf uur hulp per week. Hoe dat dan moet? Ik zou het niet weten. Voorlopig hebben we afgesproken dat mijn hulpe één keer per twee weken, maar dan langer, komt. In plaats van elke week 1,5 uur. Thuiszorg is toch veel meer dan schoonmaken. Maar daar wil men in Den Haag niet aan.

Hebben we ze dáárvoor uitgekozen? Ze zitten daar wel namens ons, maar dat is vergeten zodra ze het pluche ruiken. Zucht.

Oja, en ook nog een brief over de kolderieke verandering voor ouderen die het voortaan digitaal moeten regelen als ze bezoekers krijgen die willen parkeren. Het mag niet meer per papieren kraskaart, waar je gewoon op kon aangeven hoe laat en wanneer je gasten kwamen en die kaart werd dan achter de ruit gezet. Dan had je de keuze nog dat je bezoek de parkeerkosten met korting betaalde of dat je het zelf doet. Nu gaan ze het hier digitaal regelen en moét je het per Ipad regelen en zelf betalen. We hebben na de protesten een maand uitstel gekregen. Om een dure Ipad aan te schaffen en te leren ermee om te gaan op onze oude dag... ;-(( denk ik.... Enfin, mijn gasten weten onderhand dat ze de auto beter aan de rand van de stad, in Diemen bij voorbeeld, kunnen parkeren en dan de metro of de tram nemen.

We hebben inmiddels de herdenking van de slavernij achter de rug. En al kon ik niet naar de Keti Koti gaan. ik heb wel in gedachten stilgestaan bij die periode. De klederdrachten en de feesten bewonderd, de toespraken gehoord die via tv in huis kwamen.

Na het lezen van de boeken van John H. de Bye,een hoogstaand mens waar ik veel waardering voor koester, ben ik veel meer gaan begrijpen over de geschiedenis van de slavernij en de verhouding tussen Joden en de Afrikaanse slaven. Lees hem op Wikipedia, Beide 'volken' waren ontheemden waarin de ene groep de andere kon overheersen. Maar een vorm van erkenning en herkenning bij beide groepen bleef bestaan. John de Bye, Surinaamse schrijver en medicus, heeft in Nederland, en dan vooral in de Joodse wereld veel te weinig waardering ontvangen en zou wat mij betreft veel meer erkenning en publiciteit moeten krijgen en niet alleen omdat hij de Joodse en de slavernij-geschiedenis van vóór en tijdens de slaventijd zo uitmuntend heeft beschreven. Jammer dat er zoveel mensen zijn die van die geschiedenis geen weet hebben. En wederzijds ook zo weinig willen weten van elkaars riten en gewoonten. Maar dan... er zijn zoveel verschillende godsdiensten, riten, gewoonten..... Alleen Amsterdam kent al 178 nationaliteiten met alle godsdiensten en sub-godsdiensten, riten en gewoonten die elk land kan hebben. En slavernij is niet alleen een kwestie van toén en van mensen uit Afrika. Die nu trouwens over de hele wereld verspreid wonen. In alle landen, ook in ons eigen land, komt nog steeds slavernij voor. Maar officieel is die althans voor Nederland dit jaar al 150 jaar geleden afgeschaft.

Iets totaal anders.......Dacht u dat 'ze' in Den Haag nu pas met bezuinigingen bezig waren? Met name voor wat betreft ouderen? Pensioenen, zorg, thuiszorg... etc. etc... ? Nee hoor, al begin juni 2008 schreef ik in mijn weblog:

Vakantiegeld van AOW-ers opheffen?? Omdat we toch niet op vakantie zouden gaan? Alsjeblieft niet zeg. Als ik dat bedragje omgerekend elke maand bij mijn inkomen krijg kan ik er nooit meer iets goeds van kopen. Waarom willen de hotemetoten toch persé dat ook wij ouderen op vakantie gaan?? Ik kan van dat vakantiegeld (mijn eigen spaargeld dus) oude spullen vervangen, naar vakantie taal ik niet. Als Den Haag zijn zin kreeg kon ik dat eigenlijk ook nooit meer. Spullen vervangen dus.

Net in dat jaar moest ik een nieuwe koel-vrieskast kopen. De oude had het opgegeven. Zonder vakantiegeld had dat niet gekund. En jaarlijks zit je te wachten op het 'vakantiegeld van je AOW om je roodstand in te lopen of iets te kopen dat je tot dan uitgesteld hebt. Ik denk niet dat ik daarin zo anders leef als anderen.

Ik begon met een zomeravond..... En juist vandaag, de 10e juli, is het weer zo koud dat de verwarming aan moest. 16, 17 graden, zoiets... Mijn warme huisjasje aan, de tuindeuren gesloten. Op 24 juni noteerde ik: `Zo, het eerste weekend van zomer 2013 is weer voorbijgegaan in herfstmodus. Grijs en regenachtig en kil....Met af en toe wat zon en af en toe wat vlagen wind. Meer oktober-achtig.' Maar gelukkig hebben we inmiddels wel een aantal zomerdagen mogen genieten... Het werd tijd, na die lange winter. Misschien warmt de aarde op, maar het klimaat wordt mijn inziens alleen maar kouder. Dit heb ik nog niet meegemaakt in mijn jaren..... Ik denk dat het kouderecord van 23 mei jl. wel minstens geëvenaard wordt. Gelukkig wordt het tegen het weekend weer zomer. Maar ;-) arme wij, ouderen die niet met vakantie naar de zon konden..;-)) Ik herinner me niet veel van 'vroeger', maar wel de lange hete zomers...De eindeloos lange zondagse wandelingen in de hitte, o.a. naar het ver weg gelegen zwembad.

Ik zat nog even tv te kijken... Over die enorme gezinnen in Engeland, het Engelse gezin met 16 kinderen en als het aan hen ligt komen er nog meer... en het Pakistaanse gezin in een vierkamerwoning met 11 kinderen..... Ik wilde er ook elf toen ik pas begon. Een elftal, zei ik. Geld was er niet, van opvoeden had ik toen nog nooit gehoord, maar liefde had ik meer dan genoeg. Poeh... toch erg blij dat het bij drie gebleven is... Nu nog twee dus.

Zo, nadat Maumau me gedwongen heeft even op te houden omdat hij geborsteld en gekamd wilde worden (wat is hij toch mooi en glanzend), kan ik dit blogje afsluiten. En nog even naar het nieuws van 10 uur kijken. Terwijl Maumau weer in de nacht verdwijnt...

Eerste warme zomernacht, rampen, regen en herinneringen.

Eerste warme zomernacht, rampen, regen en herinneringen.

20 - 21 juni 2013 De eerste echt zwoele nacht van dit jaar. Het is donker bewolkt buiten, vochtig en warm. En de lucht is na de regen, vol van geuren van basilicum, buxus, jasmijn en de bloesems van de bomen. Dit is ook het eerste jaar dat ik niet meteen verstopt zit van de pollenallergie... wat heerlijk. Maumau geniet merkbaar van dit weer. Mijn mooie katertje vliegt naar buiten en weer naar binnen luid mauwend zijn plezier vertellend 'maaamaaa' aan zijn bazinnetje, die met zoveel plezier naar hem luistert en hem begrijpt...Want ikzelf heb ook plezier in deze zomerse nacht vol geuren met af en toe een kreetje van slapende vogels klinkt. Hèè.....

Google heeft weer een leuke vondst voor zijn letters, want vandaag is het de eerste echte dag van de zomer, die slecht gaat beginnen. Dezelfde weersverwachting als in juni 1995. Dat weet ik omdat ik toen naar Israel ging en ik daar achteraf uitgebreid over gerapporteerd heb. ;-)

Wat had ik er vandaag weer eens graag uitgegaan. Richting Dappermarkt en boodschappen gehaald bij de Genko, mijn Halal Super. Het vlees is daar goed en goedkoop, de groente en het fruit vers en ook goedkoop. Maar het KNMI had weer paniek gezaaid met haar code oranje en ik waagde het maar niet. Jammer... want er is geen onweer gekomen en maar vijf minuten regen. Zonde ja. Trouwens, als ik niet kan lopen, slechte dagen heb, is er altijd nog de Vomar op de Middenweg, waar ik bij de ingang van de winkel uit en in de tram stap. En met een overstapje kan ik voor de Lidl in- en uitstappen. Voorlopig kan ik dus zelf boodschappen doen. En juist vandaag voelde ik me goed genoeg om naar.... nouja. ook weer het geld in mijn zak gehouden, kun je denken.

Dag later. Vandaag de 21ste juni alweer Het is alweer bijna juli. En we hebben een zomer van twee dagen gehad. Vandaag een duister begin. Lichten en verwarming aan. Is nodig in mijn huisje met dit weer. De was wil niet droog worden. Een droogmachine heb ik niet, is hier ook geen ruimte voor. Het regent en het regent.. en Maumau komt telkens hevig verontwaardigd naar binnen rennen Zelfs de kraaien hebben zich vandaag rustig gehouden. Geen mooie zwoele zomeravond vanavond. En waarom de merel zo mooi floot in de vroege avond weet ik niet.

Wat gebeuren er toch een rampen de laatste tijd. Vandaag weer een vuurwerkbrand in een opslag in Montreal in Canada. Twee doden. Drie mensen omgekomen in een brand in ons land, in Cuyck. Hevige overstromingen in Enschede en omgeving en de afgelopen weken in Midden Europa. Het is geen nieuws meer, dus horen we er niets meer over..... maar ik zou toch wel willen weten......

Vandaag hoorde ik net het staartje van een interview met Femke Halsema in Nieuwsuur. Zien dat ik het in de herhaling nog helemaal te zien krijg. In een vorig blogje ben ik nogal uitgevallen over de manier waarop 'De goede doelen' met gegeven gelden omgaan en het deed me groot genoegen te horen dat ook Femke Halsema daar grote bezwaren uitte....ik hoop van harte dat ze niet aangevallen kan worden om een hoog salaris dat ze gaat krijgen.

Op tv een item over pesten. Het is vreselijk om gepest te worden...Het doet heel oude herinneringen bovenkomen. Een meisje op school achter mij, (wij zaten nog in banken, twee pubers naast elkaar in rijen, van drie banken naast elkaar) vond het leuk mij in mijn rug te prikken. Vooral als ik een 'beurt had' zoals het toen heette als je antwoord moest geven aan de onderwijzer. Dat had ze een paar dagen gedaan met een treiterig geluidje en eigenlijk was ik heel bang voor haar. Maar op zeker ogenblik werd mijn kwaadheid groter dan mijn angst. Wij hadden in die banken een potje inkt, waar we onze pennen in doopten om te schrijven. (wat is de wereld in 1,5 generatie toch veranderd.) Dus in mijn kwaadheid keerde ik me uiterst langzaam om naar dat meisje, mijn inktpotje in mijn hand en keerde het uiterlijk rustig over haar hoofd uit. Ja, zo dicht zaten we bij elkaar.

Die dag werd ik door 'de meester' met de kromme kant van zijn wandelstok uit mijn bank getrokken en zo mishandeld dat ik uren later in het ziekenhuisje op het terrein van die school wakker werd.

Door de oorlogstijd was ik als Joods kindje in een kindertehuis terechtgekomen en na de oorlog moest ik daar wel blijven. Een groot tehuis met een aantal grote gebouwen verspreid over een parkachtig terrein. Het bevatte dus een eigen school en een eigen kerk en een eigen ziekenhuisje. En daar kwam ik totaal beurs geslagen, toen terecht En ja, ook mijn groepsleidster had er last van dat ik een Joods kindje was....

Nee, het is zo lang geleden gebeurd, een aanklacht indienen deed je niet, bij wie kon je klagen... dus je hebt geleerd je mond te houden. Je moést wel... Misschien heeft het wel bijgedragen aan het 'sterke vrouw-imago' en mijn strijdbaarheid tegen onrecht.. Waarom vertel ik dit allemaal? Oja... vanwege dat item over pesten. Laat ik maar ophouden, ik heb nu zó veel verteld.

Goede Doelen en veel meer

Zondag... vandaag een grijze dag buiten. De zomer is eindelijk begonnen. Komende dagen wordt het wel weer zonnig en zomers, maar vandaag even niet. Maandag, nog steeds grijs, maar minder koud. En ik hoor net dat het weer de komende dagen rond de 20 graden blijft.

Vanavond in ‘Knevel en van den Brink’ de verschrikkingen van de Syrische vluchtelingen nog eens te horen gekregen. We vinden het echt wel vreselijk, maar het brengt voor Vluchtelingenwerk en andere goede doelen heel weinig op. En iedereen blijft zich afvragen waarom en hoe dat komt. Ik denk het te weten, want het is een mening die ik niet alleen zelf heb, maar ook van anderen hoor.

De enorme bedragen die de goede doelen besteden aan hun eigen directeuren en administratieve kosten.... wij, de mensen die dat moeten opbrengen voor de goede doelen, hebben te vaak moeten lezen en te horen gekregen dat een goede directeur nu eenmaal een goed salaris verdient... Maar wij, die zouden moeten betalen voor die goede doelen, willen dat niet betalen voor de directeuren. Wij vinden trouwens dat die directeuren dat ook niet zouden moeten willen. Een (misschien iets meer dan) modaal salaris voldoende vinden, anderen werken even hard voor hun boterham. Die directeuren die nu tonnen verdienen zouden misschien ook niet zoveel geld moeten willen inpikken van wat de gewone Nederlander betaalt voor hulp aan vluchtelingen. Misschien zouden ze blij en vereerd moeten zijn om voor zo'n eervolle plaats gevraagd te worden en zoveel voor vluchtelingen te mogen betekenen. En dan mogen ze van mij best meer publiciteit krijgen vanwege hun goede werk. Nu wordt iedere hoge pief van 'de goede doelen' hevig gewantrouwd en verdacht van een lijkenpikkermentaliteit. Omdat ze hun hoge baan en hun vorstelijke salaris er aan te danken hebben. Zolang dat niet goed geregeld is zullen mensen denk ik niet meer zo gul zijn voor de organisaties van 'de goede doelen'. Maar soms wel andere wegen zoeken om hun steentje bij te dragen waar dat nodig is.

Ik had een nieuw abonnement genomen bij mijn oude profider en daar zat het een en ander aan vast.. Minder geld, maar meer mbtjes. Hoe het met het aantal zenders op tv zit weet ik nog niet precies. Morgen hoop ik dat alles in orde is. Ik moet zeggen dat UPC het allemaal heel keurig doet. Mensen aan de telefoon die ik alleen maar een tien kan geven voor de manier waarop ze je helpen en te woord staan. Een monteur die werkelijk alles gedaan heeft om het aansluiten van de nieuwe boxjes probleemloos te laten verlopen en heel vriendelijk en behulpzaam was. Dat heb ik weleens anders meegemaakt vroeger. Vannacht of morgen is alles weer op orde... en heb ik weer nummermelding op de telefoon, 60 mb op mijn internet en zitten alle zenders weer op de goede plek. Leve UPC. ;-) Dat schreef ik eergisteren. En dochterlief is een bijna halve dag bezig geweest om de boel goed te krijgen. Maar vanavond wilde ik de tv aanzetten..... maar ho maar. En dochter moet werken. Ik moest mijn onschatbaar waardevolle sysop toch bellen dus. De instellingen van de tv moeten opnieuw ingesteld worden dus ik kon geen digitale, alleen maar 'analoge 'tv kijken. Sysop Freek is morgenochtend meteen hier om alles weer goed te krijgen. De telefoon geeft gelukkig wel weer nummermelding en de speedtest wijst een downloadsnelheid van 61 mb aan en een uploadsnelheid van 6,22 mb. Ik mopper dus niet...;-)

Ik vond het mooie liedje van Bram Vermeulen terug dat hij in 2004 gemaakt had...

...En als ik dood ga huil maar niet Ik ben niet echt dood, moet je weten... Het is de heimwee die ik achterliet. Dood ben ik pas als jij die bent vergeten.

Dus als ik dood ga treur maar niet Ik ben niet echt weg moet je weten, 't Is het verlangen dat ik achterliet. Dood ben ik pas als jij dat bent vergeten.

Dus als ik dood ga huil maar niet. Ik ben niet echt dood moet je weten 't Is maar een lichaam dat ik achterliet. Dood ben ik pas als jij me bent vergeten.

.......

Dood ben ik pas als jij me bent vergeten.

--------

Ik herinner me nog steeds de schrik toen hij werkelijk gestorven was.... Dit was zijn testament. Het lied heb ik bewaard en verspreid. En nu kwam het me weer onder ogen.... Via Google merk ik hoe het lied nog steeds 'leeft' .. Ik hoop dat ik de mensen in mijn leven die al gestorven zijn niet zal vergeten... Het zijn er wel erg veel. Maar dat komt ook een beetje omdat ik zelf de jongste niet ben....

Vandaag ben ik naar 'broer' Henk geweest. Onderweg wilde ik nog een en ander meenemen voor hem. Tja, al die omleidingen hebben voor mij hun voordeel, behalve als ik een andere kant op moet dan normaliter..... Ik ben twee uur onderweg geweest om bij hem te komen. Achteraf ben ik nog teruggegaan naar de (mooie, grote Lidl, daar is een halte tegenover, dat is gemakkelijk) om mijn boodschapjes voor deze week te halen... dus ruim een hele middag onderweg geweest voor ziekenbezoek en boodschappen. En dat betekent dat ik mijzelf toestemming gaf morgen dus lekker thuis te blijven. Wat ook nodig bleek, want de supersysop komt.

Iepenzaad is de confetti van de stad...en nog meer...

http://www.at5.nl/artikelen/61116/iepenzaad-is-de-confetti-van-de-stad Eerverleden jaar, in 2011 dus, schreef ik op 2 mei dat de hele stad vol lag met iepenzaad.(met een schrijffoutje over iepenzaag maar niemand die me daarover aansprak. ;-) Het was een ongelooflijk vruchtbaar iepenjaar en het was werkelijk heel erg. Het was, terugkijkend, een veelbewogen week, waarin ik veel te vertellen had.

Vandaag is het de 26ste mei 2013. En het is tot nu zo koud gebleven dat de iepenejaculaties zijn uitgebleven. Nouja, er ligt wat iepenzaad in de hal van dit huis, maar dat komt omdat de schoonmakers een paar weken niet zijn geweest. Maar buiten liggen geen bergen zoals verleden jaar en ondanks ons gemopper mist Amsterdam dat toch wel. Deze mei 2013 is door de bank genomen een maand van winterjassen aan en de verwarming op 23 graden... En geen weer om even op een terrasje neer te vallen. Er is zelfs sprake geweest van nachtvorst terwijl de IJsheiligen (van 11 tot en met 14 mei dit jaar) allang voorbij zijn.

Anders dan verleden jaar in 2012, ik las dat het toen rond de 30 graden was, hittegolf dus. En de binnenstad was weer oranje, want er was een belangrijke oefenwedstrijd tussen Nederland en Bulgarije. In die hitte, met heel veel biergebruik op Rembrandtplein en Reguliersbreestraat vooral, was het met die hitte en al dat testosteron en die alcohol was het een plek om als oude vrouw maar snel weer weg te zijn. Maar ziz iz Hollent men.... Hier is alles mogelijk. De tegenstellingen met nu zijn anders wel enorm.

Gisteren was het buiten wel redelijk en ik kon het niet laten om mijn rugzak en karretje te pakken en mijn zere schoenen aan te trekken om richting Dappermarkt te gaan. In de hoop daar wat planten voor mijn tuintje te vinden. Maar ik was kennelijk te laat want er was niets van mijn gading te vinden op dat gebied. Toch maar doorgelopen al moest ik over de hoofden lopen. Kennelijk hadden meer mensen hetzelfde idee... Ik geniet van de vele verschillen tussen mensen, de kleuren en talen en alle andere dingen die mensen alle kanten van deze wereld van elkaar onderscheiden. En die je hier allemaal tegenkomt op onze eigen Dappermarkt. En de zon scheen. Juist in die korte periode dat ik daar rondliep, voorzichtig manoeuvrerend met mijn karretje tussen al die benen. Na de nieuwe publicaties over bacteriën durfde ik even geen kip of vis te kopen, al rook de gebakken kip en vis nog zo lekker. Uiteindelijk kwam ik toch weer bij mijn Turkse en Halal supermarkt terecht. En heb daar maar mijn fruit en kruidenplantjes en vooral mijn vlees voor verse soep gekocht.

Natuurlijk moest ik het vandaag weer bezuren. En heb een flink deel van de dag moeten slapen. Tijdens de mooie uren... en mijn kat baalt duidelijk en blijft maar buiten hangen.... Want omdat ik de hele avond nu zit te tikken heb ik nog geen gelegenheid gehad om hem te borstelen en te kammen en een beetje met hem te spelen.. Hé, daar komt mijn helderziende kat binnen, even pauzeren hier. Maar ook na de kam- en borstelkuur en tijdens de massage is hij nog steeds onrustig en weet na het snoepje niet hoe snel hij weer de nacht in moet gaan. Hij brengt nu de middag thuis op zijn kussentje naast de computer door maar de rest van de tijd loopt hij buiten. Elke 10 mnuten ongeveerd klappert het luik en komt hij even luid roepend binnen, gerustgesteld als hij me ziet, een hapje eten en weg is hij weer...

Zoals iedereen ben ook ik nogal verslagen geweest door de moord op die twee kleine jongens. En daar ben ik nog niet klaar mee. Na mijn eigen scheiding waren mijn jongetjes nog kleiner. En mijn eerste ex kennende was ik heel lang doodsbang dat hen hetzelfde zou overkomen als ze telkens weer een middag naar hem toe moesten.. Naar gelukkig (sic) verlegde hij zijn woedende aandacht later naar de nieuwe relatie die ik kreeg en die hij het leven volkomen zuur kon maken en de afspraken die we hadden op alle mogelijke manieren saboteren.... maar de kinderen deed hij geen kwaad. Ik begrijp dus wel waar die moeder van Ruben en Julian doorheen moest en hoe verschrikkelijk de nachtmerrie moet zijn. Nu nog steeds. Ik wens haar alle sterkte en hoop dat ze een liefhebbende en sterke relatie heeft om op terug te vallen.

Nog een vraag die maar door mijn hoofd maalt is: is de regering zich bewust van de zich opstapelende kosten voor alles, waardoor ook mensen zonder eigen huis en met een (minder dan) modaal inkomen in de moeilijkheden komen? De BTW van 19 en 21% (bijna een kwart van de prijzen) op veel zaken, alle verhogingen van (vaste ) lasten die ongelimiteerd doorgaan, ook de verhoging van de eigen bijdragen in de zorgverzekering tot € 350 per jaar. Verhoogde premies door die belastingen op alles, huurverhoging en verhoging van lasten van water en gas.... En weet ik wat nog meer.....

Nog tot vorig jaar kon ik redelijk rondkomen van mijn inkomentje, dit jaar is het mis en zijn de vaste lasten samen hoger dan mijn hele AOWtje. Hoe mensen zonder een pensioentje moeten rondkomen is me een groot raadsel. Maar Halve Zijlstra, voorzitter van de VVD-fractie in de Tweede Kamer is onverbiddelijk in zijn uitspraken en zijn meesters luisteren naar hem. Hij is ervan overtuigd de volgende Minister President te worden en wee de gewone bevolking dan. Rücksichtslos...Want economie is volgens Halve niet Keynes, maar Friedrich von Hayek is alles. Halve Zijlstra is rechtser dan de VVD, Halve Zijlstra is bezig de hele verzorgingsstaat op te heffen, en het kabinet vaart gemakkelijk mee in zijn boeggolf. Er moet immers bezuinigd worden. De overheid is schuld, de overheid moet zich zoveel mogelijk terugtrekken, de mensen zijn helemaal zelf verantwoordelijk, dus terugtrekken van zorg voor oude, zieke, gehandicapte mensen moeten net als de zuigelingenzorg en onderwijs en de kunsten geen zaak van de overheid, maar van noaberschap zijn. In deze tijd??

De overheid moet zich helemaal terugtrekken en alleen nog bezig zijn met handel en economie, infrastructuur en dergelijke.Vind de fractievoorzitter van de VVD. De rol van de goede verantwoordelijke huisvader, is veranderd in de rol van zichzelf verrijkende regenten. Hoe staat dat in de Grondwet? De regering heeft tot taak wetten te maken.maar eerst moet de Tweede kamer daar haar goedkeuring aan geven en dan gaat de Eerste Kamer die wetten toetsen aan bestaande wetten. Die worden tenslotte door de Koning al dan niet ondertekend...

Alle mogelijkheden zijn aanwezig om wijze en vooral menselijke wetten te produceren dus. En te toetsen op medemenselijkheid. Maar uit het interview met Halve Zijlstra, dit weekend in de NRC bleek geen moment dat hij van plan is medemenselijkheid op te nemen in zijn portefeuille Daarom noem ik hem halve Zijlstra.. Ik heb tot nu tenminste gezocht en niet gevonden naar een eigenschap die zeker voor een voorzitter van een grote Fractie van belang is: Medemenselijkheid, Empatische vemogens. Je kunnen indenken in de gevoelens en toestanden van mensen. En niet alleen van portefeuilles en bezuinigingen. Dat gemis aan empathie en aan medemenselijkheid maakt van hem in mijn ogen dus een half mens. Halve Zijlstra derhalve. Ik zal ook eerlijk schrijven als ik meemaak dat hij een ECHT MENSCH zal zijn. Fout misschien, maar wel een mens met de empatische vermogens die ik tot nu bij hem mis.

In dit licht gezien is het ook niet verwonderlijk te noemen dat iedereen probeert zoveel mogelijk binnen te halen, gesjoemel en bedrog aan de orde van de dag is. Met name in ziekenhuizen en bij specialisten. Zodat bijvoorbeeld nog niet op de helft van het jaar de zorgkosten al de pan uitrijzen..... waarvoor gewone mensen dan betalen met een verhoging van alles en dus ook de eigen bijdragen. Het ligt allemaal in het verlengde van het economisch beleid dat de VVD en met name Halve Zijlstra wil voeren. De PvdA ontkomt er niet aan wil deze coalitie blijven bestaan.

En deze bezuinigingen zullen ondanks alle waarschuwingen van echte economen ons land verder naar de ratsmodee helpen. Werkloosheid was in tientallen jaren niet zo hoog, Het was in de dertiger jaren dat zoveel firma's en particulieren failliet gingen. Terwijl het in Duitsland ondanks alles zo goed gaat. Dan vraag je je toch af...?

Goed... er is al teveel over geschreven de laatste tijd.En ik ben alleen maar een boze leek. Het bovenstaande is niet van vandaag of gisteren, maar broeit al een tijd in me en ik heb het een paar weken geleden al opgeschreven, maar geaarzeld of het in een blogje moest staan. Ik doe het. We kennen hier vrijheid van meningsuiting en dat is nou eenmaal mijn mening.

Vandaag ben ik weer een paar weken verder, het is de laatste dag van mei 2013. Gelukkig was deze laatste dag een redelijk mooie lentedag. We hebben deze maand als ik goed geteld heb, drie echt mooie lentedagen gehad. De koudste mei sinds 50 jaar. En ik ga de maand vandaag echt afsluiten. Een andere optimist heb ik van de week ook gelezen: het zal de koudste zomer sinds 200 jaar worden. Help me dat te onthouden als we in augustus in een hittegolf zitten... ;-)))

Onder het genotvol luisteren naar de cd van Simon en Garfunkel: Old Friends..... een live cd on stage...( dus niet vervolmaakt in de studio) .wil ik vandaag echt dit blogje afmaken. Wat passen die stemmen toch volmaakt bij elkaar, jammer als de eigenaars van die stemmen niet meer zo volmaakt bij elkaar zouden komen. Vandaag was dus zo'n mooie dag en ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt weer eens in de spiegel van de kapper te kijken. We kunnen tevoorschijn komen., mijn kapster heeft goed werk geleverd.

Veel verder dan het Centrum kom ik nog steeds niet. De voetjes willen niet meer en de beentjes zijn sneller moe dan een paar jaar geleden. Maar ik probeer toch, als er geen bezoekers of verplichtingen zijn, zo vaak als het kan even naar buiten te gaan. Deze week naar HET Singel geweest, ik wilde even kijken of er iets van mijn gading voor het tuintje was... het liefst jasmin officinalis. Anders dan de gewone boerenjasmijn zijn dit woekerende slingerplanten met kleine witte bloemetjes, die je dus in potten moet houden en niet in de volle grond, tenzij.... Maar ze ruiken zo heerlijk dat twee van die planten tot vijf hoog reiken en de hele tuin ruikt er naar als het warm is. Dus die vond ik, ze waren niet te duur en ik nam ze in mijn boodschappenkarretje mee naar huis met het bekende resultaat.. ik moest de dag daarop wel thuisblijven. Gelukkig stond dat ook in de agenda, want er kwam genoeg bezoek.... Dochterlief was er ook deze week en ze vergat nog de lekkere hoemoes mee te nemen die ik voor haar gekocht had. Jammer, maar helaas. ;-)

Ik las zojuist op YouTube dat Simon en Garfunkel nog in 2009 samen een tour hebben gedaan en heb naar The Sound of Silence geluisterd met dezelfde ontroering als vroeger..... Wat heb ik ze lang niet gehoord joh... Zo, met weer een pauze, nu voor Maumau ga ik nu echt afsluiten. Hopelijk blijft dit blogje niet zo lang meer weg...

Huldiging en herdenking

Nu de feest- en treurdagen voorbij zijn moet het gewone leven weer kunnen beginnen. Dat valt nog niet mee na zoveel emotievolle momenten. Ik ben niet zo erg oranje, maar het valt moeilijk te ontkennen dat de inhuldiging mooi, bijna volmaakt en indrukwekkend was en het hele feest nog lang in de herinnering zal blijven hangen. Er was maar één klein storinkje, van die actieve dame en die onbekende mijnheer op de Dam. Natuurlijk hadden ze daar toestemming voor, maar het was zo'n zinloze move in die enorme positieve menigte, dat ik alleen al daarom vond dat ze zich belachelijk gemaakt hebben. Het is zelfs nog in hun voordeel geweest dat de politie (volgens Bernard Tomlow de Koninklijke Veiligheidsdienst zèlf) ingegrepen heeft en hun actie daarmee gered heeft. Zodat hen niet letterlijk de mond is gesnoerd...

Maar dat grote feest is er niet door verstoord... Nou weet ik echt niet wie daarvoor gecomplimenteerd moet worden. De mensen die de meeste tijd in de kelder van het paleis doorbrachten, of de enthousiaste bevolking. Jaja, het was heel indrukwekkend allemaal en we keken, ook voor de grote televisieschermen en in de huiskamers, onze ogen uit naar al die hoge dames en heren uit de hele wereld. Dat hebben we nooit eerder gezien Het blijft een unicum, zo'n gebeurtenis, dus cynisme is hier niet op zijn plaats. En dat koningsblauw stond Maximá prachtig!

Het wàs allemaal heel bijzonder. En onze eigen koninklijke familie lijkt er een kapitaal aan kwijt te zijn geweest. Amsterdam en Het Rijk dus ook... Een irritante gedachte kwam op: 'Zouwen ze daar nou lang voor hebben moeten sparen?' (mooi, die taal van ons..met al die werkwoorden achter elkaar hè) Grapje natuurlijk.... ze hebben immers, net als hun gasten, ook meer geld dan ze in dit leven kunnen opmaken? ;-) Maar het was een prachtig feest en de echtelieden hebben heel erg hun best gedaan om heel erg koninklijk over te komen.

En toen zaten we ineens in de aanloop naar de vierde mei. Voor mij en velen met mij één van de emotievolle momenten van het jaar. Weer met succes versjtierd door de berichten uit Vorden. Waar men met kracht het recht verdedigde om de daar gevallen Duitse soldaten te mogen eren. Over de Joodse en Nederlandse graven daar werd met geen woord gesproken. Hoewel men daar ook langs wilde gaan natuurlijk....

Wat mij bracht tot het, net als verleden jaar, rondsturen van een mailtje waarin ik me openlijk afvroeg wat de werkelijke reden was dat Vorden ( gemeente Bronckhorst) zo vocht voor eerherstel van de Duitsers die daar liggen, op de dag dat wij alle Nederlandse oorlogsslachtoffers willen herdenken.... Hoe was Vorden in de oorlog en hoe komt het dat in zo'n dorp de Joodse mensen niet zo openlijk geëerd en herdacht worden?

Enfin, ik heb me weer drukker gemaakt dan gezond was en gelukkig heeft de burgemeester, zo niet ingezien wat de foute gedachte was, toch bakzeil heeft moeten halen. Tot volgend jaar? Die verzoening is er al lang, mijnheer de burgemeester, kijk maar naar de werkzaamheden op kamp Westerbork en niet alleen dáár.

Maar vier mei is de dag dat de Néderlandse doden geëerd worden. De slachtoffers die aan Néderlandse kant vielen herdacht worden. En degenen die in Nederlands Indië in de kampen en op het slagveld stierven..

Iemand protesteerde dat degenen die, zoals in Vorden, er anders over denken, de mond gesnoerd zouden worden. Zo kun je het bekijken. Maar ikzelf vind dat het onbegrip steeds weer uitgelegd moet worden. Inderdaad, Joodse mensen hebben Yom Hashoa, de gedenkdag van de Shoa, ofwel de Holocaust, die op 8 april door alle Joodse mensen herdacht wordt. Over de hele wereld, ook in Israel en in Amerika waar na de oorlog veel Joodse overlevenden en kinderen naar toe gebracht zijn, dan wel zelf gingen. Sinti en Roma (de 'Zigeuners', ruim 500.000 slachtoffers) hebben ook hun herdenking, op 19 of 20 mei a.s., precies weet ik het niet), en ook de Nederlands-Indische mensen hebben hun herdenking, op 15 augustus...en de homo's, lesbiennes en transgenders herdenken de vermoorde homo's, lesbiennes en transgenders bij het Homomonument bij de Westerkerk.

Maar op de 4e mei herdenken we samen alle Nederlandse oorlogsslachtoffers: Soldaten, in oorlogen en van vredesmissies, en alle Nederlanders die vermoord werden omdat ze 'anders' waren, andere godsdienst hadden, andere sexuele aanleg hadden, niet 'Arisch'waren.Of Aziatisch...

De stoerdoende antisemitische Marokkaanse jongetjes zouden het, als hun (over)grootouders al niet vermoord zouden zijn vanwege hun niet-Arisch zijn, ook niet overleefd hebben... Hun ouders mogen dat ook beseffen, want die hebben toch meeverantwoordelijkheid voor die uitingen van hun kinderen. Die zouden, als Hitler zijn zin gekregen had, ook geen kans op leven gekregen. Hitler had het zwarte haar en de donkere ogen van zijn Joodse moeder, ik weet niet wat zijn haat veroorzaakte tegen anderen met zwart haar en donkere ogen...maar zijn krankzinnige en even grote macht was als die van indertijd keizer Nero. Hij zette speciale moederhuizen op waar blonde soldaten blonde vrouwen moesten bevruchten om blonde, 'arische' kinderen op de wereld te zetten. Zie ook Wikipedia, hoofdstuk Nationaalsocialisme - Sociaal darwinisme en eugenetica. . Vrouwen en kinderen met zwart haar en bruine ogen hadden geen schijn van kans om in leven te blijven. Ik wil zo graag dat die jongetjes dàt beseffen.

En eindelijk is de lente uitgebroken. En is de vijfde mei dit jaar voor ons land een echte bevrijdingsdag geworden. Ook van de lange grijze winter. Was het maar overal zo vredig als bij ons, ondanks onze eigen moeilijkheden.

Zwaar verhaal hoor....

Dit wordt een zwaar, een politiek verhaal. Ik waarschuw maar.

Er is iets raars aan de hand. Al vanaf 2 april ontvang ik bij tijd en wijle een mailtje waarin mij gevraagd wordt mijn dromen te delen. Mijn dromen voor dit land en deze wereld wel te verstaan. Ik moet daarvoor inloggen, maar nog niet één keer is mijn inlog gelukt of goedgekeurd. Terwijl ik toch zo'n mooie droom heb.

Mijn al oude droom is dat iedereen die als miljonair, of nog erger, als miljardair veel teveel geld heeft beseft dat hij (of zij) al dat geld in dit leven nooit kan opmaken. Zelfs hebben ze geen tijd genoeg om het werkelijk alleen maar te tellen in muntgeld of briefjes van 10, 50 of 100 euro. Hoe onbezonnen het ook uitgegeven wordt aan zaken die het leven niet eens aangenamer maken of de mensen gelukkiger. Zij kunnen het geld alleen verzamelen voor anderen na hen, die het nog verder kunnen vermeerderen en dat ook in hun leven nooit kunnen opmaken. Misschien kunnen die het helemaal verspillen of ook met gokken verliezen natuurlijk. ;-) Maar als je zóveel hebt...

Daarom zou ik zo graag willen en dat is dan mijn droom, dat iedereen die echt rijk is, genoegen neemt met genoeg geld om lekker te leven en wat hij meer heeft - en dus nooit nodig - teruggeeft. Zodat niemand meer absurd rijk of verschrikkelijk arm hoeft te zijn. Teruggeven kan op honderden manieren. Verzamelen om de enige reden: zelf zo rijk mogelijk worden, kan maar op één manier.

Er is een bepaalde som geld in omloop. Hoe meer de rijken naar zich toetrekken, hoe minder er overblijft voor alle anderen. Als ik de miljonairsfair bezie kan ik wel huilen. De verschrikkelijke en onnadenkende manier waarop die mensen omgaan met het geld waarmee zij anderen hebben arm gemaakt.

Mijn droom is dus dat al die mensen wakker worden. Beseffen wat ze de wereld aandoen met hun verzameling van geld. En besluiten dat ze niet het recht hebben om meer geld te hebben dan ze ooit kunnen opmaken. Net als Bill Gates, die de wereld met zijn kapitaal wel laat, maar niet te laat, beter wil maken. En daar zijn teveel aan geld voor gebruikt.

Maar ja, dat is geen droom die men wil zien in het droomboek van de actie Deel je Droom voor Nederland.... Misschien lukt het me daarom niet om in te loggen.;-)

Vandaag, zaterdag, congres van de Partij van de Arbeid over het criminaliseren, oppakken, beboeten en straffen van iedereen die zonder geldige papieren, dus zogenaamd illegaal, binnen onze grenzen verblijft.

Wie mij kent weet hoe ik erover denk. Ik vind het onmenselijk om mensen die niets anders verkeerds gedaan hebben dan in dit land te zijn, als misdadigers te behandelen. Meestal mensen die hun vaderland moesten ontvluchten. En iedereen en alles moesten achterlaten. Als ze hier geen geldige papieren gekregen hebben betekent dat lang niet altijd dat ze hier om economische redenen zijn.... Vaak hebben ze geen papieren mee kunnen nemen uit hun land om hier te bewijzen wie ze zijn en waarom ze moesten vluchten. En dan moeten die mensen vaak terug naar het land waar hen niet slechts armoede en narigheid wacht, zoals hier vaak gedacht wordt. Maar ook vervolging, gevangenis, marteling, dood zelfs. Ja ja, in ons land zijn we altijd zeer gastvrij geweest voor zulke mensen.

Veel van deze mensen zitten al jaren, echt al jaren onschuldig in vreemdelingendetentie, zonder waar dan ook voor veroordeeld te zijn. Simpel omdat ze niet terug kùnnen naar het land waarheen ze door onze rechters teruggestuurd werden.

---

Dit is het land waar ik geboren ben, en dus thuishoor. Mij overkomt dat niet. Maar mijn moeder behoorde tot de vele Joodse vluchtelingen die vanaf 1939 Oostenrijk en Duitsland ontvluchtten omdat ze vervolgd werden en gevaar liepen.

En wat deed dit land dat ik het mijne noem? Die vluchtelingen werden teruggestuurd, waren niet welkom. Of kwamen als goedheid terecht in Westerbork dat ze zelf moesten opbouwen. Nederland is het land waar naar verhouding ook verreweg de meeste Joodse mensen zijn opgepakt, hetzij door razzia's in de getto's die de Duitsers geschapen hadden, hetzij door verraad van buren en 'vrienden'. Anne Frank was een uitzondering. Maar ook zij werd uiteindelijk door Nederlanders verraden, opgepakt en vermoord. Net als mijn arme onschuldige moeder.

We herdenken vier mei alle oorlogsslachtoffers. Laten we ook al die illegalen in onze gedachten houden, die gevlucht waren en teruggestuurd werden of al jaren in vreemdelingendetentie zitten als misdadigers. Omdat ze hier zijn beland. En al die vluchtelingen die teruggestuurd zijn en nu misschien in hun eigen land vermoord of gevangengezet zijn...

Nee, er is weinig veranderd op dat gebied voor mensen die voor hun leven vluchten. Maar niet welkom zijn. Vaak alleen omdat ze niet de juiste papieren hebben. Of, en dat is dan een politieke keuze temeer in dit vrije land, omdat ze niet de juiste godsdienst of huidskleur hebben. Omdat ze illegale mensen genoemd worden.

Terwijl artikel 1 van onze Grondwet toch luidt: ALLEN DIE ZICH IN NEDERLAND BEVINDEN, worden in gelijke gevallen gelijk behandeld. Discriminatie wegens godsdienst, levensovertuiging, politieke gezindheid, ras, geslacht of op welke grond dan ook, is niet toegestaan.

In deze context wil ik graag wijzen op mijn blogje van 20 mei 2009. En lees vooral waar je zelf vandaan gekomen bent.

De keuken en de kat.

Jaja, ik weet het, een tijdlang niet geschreven, te lang, ik weet het. Nu maar weer een poging wagen. Waarom ik niet geschreven heb? Nou, eh... geen inspiratie zeg maar. Hoewel er genoeg gebeurd is hoor. En ik het dagelijks nog druk heb met van alles. De agenda is nog steeds niet leeg, bij voorbeeld. De mailgroepen lopen lekker. Toevallig vanavond, zaterdagavond dus, niet, daarom neem ik weer even de tijd.

De afgelopen weken heb ik een nieuwe keuken gekregen. Toen ik hier kwam wonen in 1998, had hier een kleine, invalide man gewoond Hij leefde in zijn rolstoel. En de keuken was aangepast. Een laag aanrecht, zonder kastjes daaronder... zodat hij zijn rolstoel tot aan het aanrecht kon rijden. Aan weerskanten alleen een lade en een extra verlaging voor het gasstel. Dat het aanrecht dus nog kleiner maakte. Lage kastjes die hij - zij het met moeite - wel zelf kon bedienen. Ik heb het toen zo gelaten, alleen een gordijntje bevestigd aan het aanrecht, zoals onze moeders een gordijntje aan het aanrecht hadden. Nouja, dat weet ik alleen van de plaatjes van vóór de oorlog. Ik had wel mijn eigen keukenkasten meegenomen, die ook hard nodig waren. Achter het gordijntje kon ik de losse kastjes kwijt voor de koekenpannen, de schoonmaakspullen en zo meer. Maar zo langzaamaan kreeg ik daar veel moeite mee. Bukken, de boel op de grond netjes houden, ruimtegebrek.....

Gelukkig heb ik een goede huisbaas en ik hoefde niet eens hard te zeuren om de nieuwe keuken. Het duurde wel een paar maanden voor hij geplaatst kon worden. Vóór die tijd moest de hele ruimte leeg gemaakt worden (en ik zoek nu o.a. nog steeds mijn broodplanken en zo...) alles in het kleine kamertje opgestapeld. Maar toen de keuken kwam had ik ineens zeven nieuwe kastjes en drie laden tot mijn beschikking. Twee kastjes van het oude keukentje waren blijven hangen, dus die had ik er extra bij. Plus mijn eigen buffet en keukenkastje op de vloer... En met een veel groter aanrecht op een normale hoogte.

En toch leek mijn keuken ineens twee keer zo groot. Natuurlijk was het een heel werk om die keuken opnieuw in te richten... maar mensenkinderen, wat een ruimte opeens. Vooral toen de keukenloper bij de vuilnis was gezet. De coating die moest zorgen dat de loper netjes bleef liggen, was helemaal versleten, liet los en was aan het zeil vastgeplakt. Waardoor het nog een werk was voor mijn onmisbare hulpe om het zeil daarna echt schoon te krijgen..;-) Momenteel ligt er geen mat of loper en daardoor lijkt de keuken ook veel groter. Denk ik.

Maumau houdt me gezelschap. Ligt op zijn kussen naast de computer. Als hij niet buiten is, is hij een luie fl......eh... kater. geworden. Buiten schijnt hij volgens mijn buren een echt actieve rover te zijn, die achter de vogeltjes aanzit maar ik heb nog nooit gezien dat hij er eentje te pakken heeft gekregen. Daar zou toch een spoor van te vinden moeten zijn, zou je denken. Met de buurtkatten lijkt hij het na hardhandige kennismakingen ;-) redelijk goed te kunnen vinden. Maar hij is dan ook indrukwekkend groot te noemen.

Hij vliegt naar binnen als er mensen in de buurt komen maar mijn gasten worden altijd zeer vriendelijk en met veel gemauw begroet. En hij zit dan graag bij ze op schoot. Bedelen doet hij niet, hij is zeer welopgevoed... ;-) en nog steeds onder de indruk als ik boos op hem moet zijn. Omgekeerd gaat hij er vandoor als hij boos op mij is. Omdat ik bij voorbeeld zonder afscheid te nemen even naar de brievenbus loop of op de gracht een krant bij iemand in de bus doe. Kom ik dan thuis dan zit hij luid protesterend in de gang of hij is naar buiten en komt voorlopig even niet terug. Maar zo langzaamaan weet ik wel dat hij weer thuiskomt.

's Morgens vroeg maakt hij me luidruchtig wakker, jammerend dat hij naar buiten wil. En ik ben bepaald geen ochtendmens. Als ik het kattenluik dan op mijn tijd openzet rent hij erdoorheen en is na een paar minuten terug om te zien of ik er nog ben, vliegt weer naar buiten en weer naar binnen om te zien of ik al ben opgestaan... Want het eerste wat ik dan doe ik zijn bakjes vullen.

En als ik 's avonds niet zit te tikken maar de kranten lees of aan de tafel zittend naar de tv kijk, komt hij op de krant liggen en wil geborsteld en gekamd worden tot zijn mooie vachtje glanst... Mijn beloning is dan dat hij zich uitgebreid laat aaien....tot hij het zelf zat is. ;-) Ja, hij is echt plezierig gezelschap. Een kat met karakter kun je hem wel noemen.

Maar 's morgens vroeg vind ik hem niet zo lief. ;-((

Stolpersteine

Stolpersteine Op mijn laatste blogje kreeg ik een paar terechte aanmerkingen van een vriendin. Die opmerkingen noteer ik hier graag. Even een kleine correctie. Die Stolpersteine zijn 3 maart geplaatst en niet 2 maart op een shabbat . Dat zouden we nooit doen en dan had er ook geen rabbijn bij aanwezig kunnen zijn. De rabbijn zei niet het kaddisj gebed, maar het jizkor. Het gebed ter herinnering aan de doden. Verder was het niet een stratenmaker die de steentjes heeft geplaatst, maar was het de kunstenaar zelf, die de steentjes gemaakt heeft en speciaal overkomt uit Duitsland om de steentjes te plaatsen. Erica

Wikipedia tegen onwetendheid en Maumau

Wat een writers' block betekent weten de meesten van ons wel. Het is niet dat je niet weet waarover je schrijven wilt, maar het lukt niet om het doén. Tien keer begonnen, evenzoveel keren al snel weer opgehouden en gedeleted. En je wordt daar steeds moedelozer van.. Daarom, nu ik eindelijk weer kan schrijven over wat me bezig houdt, is dit een extra lange blog geworden.

De laatste dagen zit ik nogal in over die jonge moslims die zo anti-Joods zijn dat ze zelfs de Shoah goedkeuren. Nou kun je zeggen ze weten niet wat ze zeggen... maar dat is ook echt zo. Hitler, mijn lieve jongens, vond dat alleen Ariërs het recht hadden om te leven, en alles wat Semitisch was moest uitgeroeid worden. En dat zijn jullie ook. Jullie zijn ook allemaal Semieten, of je het wilt of niet. En Hitler zou jullie ook zo behandeld hebben als hij en zijn mederotgenoten nu aan de macht waren geweest. En geloof me, jullie hadden er, evenmin als de Joodse mensen, onderuit gekomen. Joden en Moslims zijn broedervolken vanaf de tijd van de aartsvader Abraham, of zoals jullie hem noemden, Ibrahim. En omdat Hitler dat ook wist zouden jullie ook vervolgd, vermoord, vergast zijn geworden door het perfecte moordcommando van Hitler. In een facebookcommentaartje heb ik het zó verwoord: Ongeveer, want ik vul het hier aan….

Jullie, die hatende jongelui dus, moeten een betere geschiedenisleraar hebben. Hitler haatte niet alleen Joden, maar alles wat niet Arisch en niet volmaakt van lijf en leden en gezond was. Hij 'kweekte' daartoe ook 'Arische' kinderen. Mannen en vrouwen die er Arisch genoeg uitzagen, liefst blond met blauwe ogen, werden naar de z.g. lebensborntehuizen gestuurd om kinderen te maken, hoe meer hoe beter. Die 'Arische' kinderen werden ook als Ariërs opgevoed. Mensen uit jullie landen van herkomst zouden als Semitische volken niet overleefd hebben, geloof me. En jullie, jonge jongens, zouden niet eens bestáán hebben, als Hitler en consorten hun zin hadden gekregen. Waarom denken jullie dat Neonazi’s, de Nieuwe Nazi's dus, het op jullie gemunt hebben?? Jullie zijn voor hen maar 'vreemd' volk, niet Arisch ook. Een reden om jullie te haten dus, zoals jullie menen anderen te moeten haten. Jullie toén nog niet bestaande ouders en grootouders zouden ook als kinderen vermoord zijn net als die 1,8 miljoen kinderen onder de 14 jaar...Het zijn schattingen, de werkelijke aantallen zullen hoger ligger. Zeker als ook Moslimkinderen zo uitgebreid vermoord waren. Weet je wat Hitler's geloof was? 'Ein Volk, Ein Reich, Ein Führer...'. Eén Volk, Eén Rijk, Eén leider'.... Hij was zéer zeker geen moslim dus.

Dus nogmaals, jullie jongens, jullie zouden niet eens bestáán hebben. Tenzij jullie nu mogelijke ouders door onderduik gevende goede christenen gered waren of anderszins, misschien vanuit de concentratiekampen, toch konden overleven, en na de oorlog ook overleefdhebben.. Als wezen dus, zonder ouders of andere familie. Vergeet dat nóóit meer!!! En lees eerst eens boeken en bij voorbeeld Wikipedia over deze onderwerpen. Jullie hebben leren lezen, dat weet ik.

Ik heb dit, in andere woorden, al zo vaak gezegd.... en nu geloof ik die ‘haat’ van die knapen helemaal niet meer. Ik denk dat ze het oneindig veel stoerder vinden te zeggen dat ze (een zondebok zoekend) liever over haat praten, dan over bewonderen of graag mogen. Bewonderen omdat dat hen zelf kleiner maakt en graag mogen? Dat durven ze niet omdat ze niet weten of men hèn ook graag mag... Kortom, letterlijk levensgrote onzekerheid. Zo zijn ze niet allemaal gelukkig, er zijn genoeg jongens en meisjes met genoeg kennis en zelfverzekerdheid ( en geestelijke ontwikkeling!) om geen zondebokken nodig te hebben. En ik heb geen haat nodig om mezelf goed te voelen in elk geval. Maar mijn eigen arme oude hart doet letterlijk pijn om al die jonge mensen die de voorkeur geven aan zoveel negatieve en voor hun levensgeluk zo gevaarlijke gevoelens. Alsof dezelfde god die zij dienen, maar die zij Allah noemen, hen geen levensgeluk zou gunnen of zelfs niet zou willen dat ze zouden zorgen dat ze hem dankbaar zouden kunnen zijn voor hun levensgeluk. En daar wil ik het graag bij houden.

Het verhaal over Olga, mijn eigen moeder, zal ik nog een keer plaatsen.... misschien dat iemand er iets goeds mee kan doen.

Ik heb de 21ste februari voor het laatst geschreven, ik weet het. De 25ste was ik lichamelijk niet in staat naar de 25 februariherdenking te gaan. Vorig jaar was ik er wel en toen was er minstens een klas met moslimjongens om de herdenking mee te maken. Je had de ontroering moeten zien bij de mensen die de herdenking bijwoonden. Zij, maar ook hun leraar( die hen ongetwijfeld goed had voorbereid) kregen de hele weg een groot applaus voor hun aanwezigheid. En wat straalden die jongens. Dat is toch een veel beter gevoel??

Zaterdag de 23ste had ik vriend M. hier... we houden allebei van winkelen, dus hebben dat gezellig gedaan. Gewoon een plezierig middagje gehad samen. En ik heb hem na afloop moeten laten gaan, te moe om hem weg te brengen. Zondag naar broer Henk in het ziekenhuis geweest, die ligt daar nu al negen maanden te revalideren van een botsing met een tram die plotseling opreed... maar geen goed woord gehoord van het GVB.... Na een paar rustige dagen ben ik voor mijn voeten naar revalidatiecentrum Overtoom geweest, maar vergeefs, ik kon met mijn verwijsbrief geen afspraak maken. Dat moest een verwijsbrief naar de specialist zijn en die moest er weer een verwijzing voor een orthopeed schrijven... en dan kon ik pas een afspraak maken om een paar semiorthopedische schoenen te kunnen laten maken, waarvan ik dan nog een flink deel zelf zal moeten betalen... Want iedereen moet er aan verdienen, behalve de patiënt. Maar goed, daarna hoop ik weer beter te kunnen gaan lopen.

Zaterdag 2 maart was een bijzondere dag. Mijn vriendin L. heeft in de oorlog haar beide ouders verloren, die zijn ook vermoord... en nu kreeg ze de kans z.g. Stolpersteine te laten plaatsen, herinneringssteentjes in het trottoir. Het is niet de bedoeling daar letterlijk over te stolperen (struikelen), maar dat mensen zouden lezen wat erop staat en er even bij stilstaan wat daar, op die plek gebeurd is. Er waren nogal wat mensen aanwezig gelukkig. Want het is een echte plechtigheid, net als het plaatsen van een echte grafsteen. De speciale stratenmakers haalden steentjes uit het trottoir om daar onder onze belangstelling precies passende Stolpersteine voor in de plaats te zetten De Rabbijn bad Kaddiesj, het rouwgebed, er werden toespraakjes gehouden. We omhelsden mijn vriendin en zij gingen samen met de familie nog wat feestelijks gebruiken... Ik en nog iemand was ook uitgenodigd, maar de wandeling was te vermoeiend voor me. Het was goed zo. Zij en haar broer hebben nu een plek om hun ouders te gaan herdenken zoals anderen naar een begraafplaats gaan.

De vijfde kwam vriend J. weer, en voor de rest van de week was het rustig. Ik kon zonder zorgen genieten van Maumau, die een heerlijk rustige kater is nu hij naar buiten mag wanneer hij wil. Nu zeurt hij niet meer maar weet wanneer het tijd is om naar buiten te gaan of binnen te blijven.... als het buiten donker is en ik de deur en het kattenluik op slot doe. Hij accepteert het nu zonder meer.. Leuk...is ook dat ik mijn middagdutje samen met hem op de bank doe... Hij blijft dan stil in mijn arm liggen tot ik wakker ben. Ook zijn gekwek en geklets doet me nog steeds wat. Zijn verontwaardigde moemauwmoe, een echt gesprek dat hij boos met me voert dan... en altijd als hij me wat vertellen wil doet hij dat ook....al is het maar als hij wakker wordt, dat hij :HAA' zegt...Of zoiets. Ik denk hem te verstaan en praat gewoon terug...

Vandaag weer visite, nu van A., en het was weer reuze gezellig, moet ik zeggen. En deze week heel druk geweest met e-mailen.. dagen van rond de 100 e-mails per dag wisselden zich af met dagen dat ik er zelfs niet aan toekwam.... maar ik ben er nog steeds blij mee. Welke vrouw van 77 jaar kan zich nog zo nuttig voelen... en voor haar gevoel goed bezig zijn?

Volgende week komen Betty en dochterlief me helpen de keuken verder helemaal te ontruimen. Ik heb nu ruim twee maanden naar een half afgebroken keuken gekeken, en de kleine kamer (de opslagruimte) staat helemaal vol met wat in de keuken thuishoort... Maar woensdag 20 maart komen 'ze' een hele nieuwe keuken brengen, 's morgens tussen 8 en 9 uur... KREUN! Wel vroeg ja.. Maar ze zijn in één dag klaar is me beloofd dus dan moet de keuken ook weer ingericht worden... Ik heb voorlopig wel weer wat te doen... Wat is vervelen????? Dingen genoeg om vooruit te blijven kijken dus...

Dromen, nachtmerrie en bezuiniging.

Zondag, 17 februari, was een slaapdag... Het gebeurt me niet zo erg vaak meer, maar heel soms slaap ik bijna een hele dag..Waarschijnlijk door de vele pillen die ik moet slikken of zoiets. Maumau lag stijf tegen me aan, hetzij voor- of achter me. Soms is dat nodig ja, mijn lijf waarschuwt me dan zelf. want overal pijn hebben is een waarschuwing op zichzelf. Nu kan ik weer gewoon rechtop zitten, en Maumau is er weer vandoor, die komt niet thuis voor het helemaal donker is, ben ik bang. Hij moet dus heropgevoed worden.

Het bijzondere van die dagslaap is het wilde dromen dat ik dan doe. Die zondag droomde ik bij voorbeeld dat ik op straat liep en een rij kinderen in Tibetaanse dracht zag lopen. Groot en klein door elkaar, achter elkaar en de één de ander bij de hand houdend staken ze de straat over zonder op te letten. Ik liep met ze mee om ze naar de andere kant te dirigeren en vroeg waar ze vandaan kwamen. In het Engels, want het waren duidelijk geen Nederlandse kinderen. Alleen de achterste, de grootste jongen gaf antwoord: From Gresh, in India. ( Nadat ik wakker was ben ik Gresh gaan googlen, en verd.... die stad bestaat... ergens in New Delhi zou het zijn...)

Een andere droom was dat ik op een bank in een vensterbank van een mij onbekend gebouw lag... en overeind kwam omdat ik een vliegtuig hoorde. Ik keek naar dat vliegtuig, zag hoe het onzeker heen en weer dwarrelde en toen met zijn neus recht naar beneden midden in een woonwijk belandde. Ik zag tot mijn ontzetting die straat vol met mensen en auto's en het vliegtuig dat zich daarin boorde... Het bleef even stil en toen klonk gegil en geschreeuw..., niemand om me heen leek het gemerkt te hebben, niemand nam me serieus .en ik werd misselijk van ellende echt wakker. Gelukkig was er inderdaad niets gebeurd. En natuurlijk moest ik het controleren op www.nu.nl maar het laatste vliegtuigongeluk gebeurde op 29 januari in Kazachstan, ook in bewoond gebied. Misschien is dat in mijn onderbewuste blijven zitten?

Toen ik overeind kwam was er meteen Maumau die schreeuwde dat hij naar buiten wilde. en hij kwam later braaf binnen toen ik hem een uurtje later riep.... dat scheelt een hoop zenuwen.... Gelukkig had ik geen pijn meer.. en ging om 6 uur 's avonds mijn dag eindelijk beginnen.

Maandag, de computer liet me in de steek. Wat er aan de hand was weet ik nog niet. Geen virus, de antivirus gaf 'schoon' aan, maar later bleek er dat Norman (die antivirus dus) twee Trojan Horses verslagen had. Toch was mijn computer niet meer bruikbaar. De hele postbox was ontzet, de klep van de brievenbus van de server zat wel vol omdat er steeds mails binnenkwamen maar er ging niets uit naar mijn eigen brievenbus. Ik heb een heleboel mails moeten weggooien, mappen moeten laten verdwijnen. Ruimte scheppen, misschien hielp dat. Nee dus. Ook tikken ging niet. Uitgebreid scannen gaf niets verkeerds aan. Wanhoop sloeg toe, paniek is er altijd als de computer gaat steigeren en werk weigeren. In arren moede maar de supersysop Freek gebeld en een paar mensen van de mailgroepen ingelicht. Onbetaalbare Freek kwam de volgende morgen en had er een aantal uren voor nodig om de zaak weer op orde te krijgen. Wat zou de wereld zonder Freek moeten!!!!

Om één uur kwam mijn eens-in-de-twee-weken-bezoeker, vriend J., die komt dan altijd lunchen, gezellig filmpje kijken en bijkletsen onder het genot van een drankje. Dus nu maakte ik de lunch voor allebei...Druk en gezellig en ik voelde me ook nuttig. Dat is belangrijk op mijn leeftijd, ja zeker. En 's avonds nòg een keer visite... het was een drukke dag voor me. En de computer deed zijn werk daarna weer onder mijn eigen leiding. ;-)))

Gisteren was woensdag. Ik had geen hoofd naar politiek, maar was blij weer even een rustig dagje gewoon te kunnen werken.

Vandaag, donderdag, een nieuwe dag. Ik hoor op het nieuws dat er in 30 jaar niet zo'n hoge werkloosheid was geweest, maar het kabinet is niet verrast, 'het lag in de lijn der verwachtingen'....Maar is het ook niet een taak van het kabinet om dat te voorkomen of te verhelpen? In de thuis- en de verpleegzorg wordt ook zo vreselijk bezuinigd en vallen er veel ontslagen.... de lege plekken moeten worden opgevuld, hoorde ik, door mensen met een WW.- of bijstandsuitkering. Die gaan dus thuiszorg doen zonder er een baan uit te kunnen halen. Voor hun uitkering dus. Terwijl ze niets van thuiszorg weten en amper een bed kunnen verschonen en niets weten van helpen met wassen of aan- en uitkleden van zieke mensen. om maar de lichtste zaken te noemen... De thuiszorgwerkers die vaak al lange tijd dat werk doen en daarin opgeleid werden, zijn dan te duur en komen in de WW..... Het werken wordt goedkoper en vooral slechter en slechter betaald daardoor, maar het aantal uitkeringen stijgt tegelijk op een vreselijke manier... Waar is hier de logica? Ik zie het niet...Dan klaagt men over de vergrijzing, er wordt weer geschreven over de 'pil van Drion', er wordt gediscussieerd over euthanasie.....Die moet mogen of niet mogen... over de hoofden van de grijsaards en grijsaardinnen heen. Die hoor ik maar zelden ja... Trouwens, ik zie ook niet zoveel oude mensen. Zijn ze allemaal ziek of zitten ze allemaal thuis of.... watdanook? Wat ik buiten, in uitgaanscentra e.d. zie zijn bijna alleen maar heel veel jonge mensen, zo tot begin veertigers misschien... Waar zijn die vergrijzende uitwassen dan?

Enfin, ik denk dat ik het wel uitzing tot het einde.... maar heel soms denk ik dan wel dat het einde snel mag komen.. Zodat ik niet zo duur ben voor de samenleving..;-))) maar dat is een rotopmerking, ik weet het.

Poes wordt een ondernemende kat….

Wat zal ik blij zijn als deze winter weer voorbij is. We krijgen wat adempauze tot het eind van de maand met de hogere temperaturen volgens de langetermijnweersverwachting (mooi scrabble- of Wordfeudwoord) , maar voordat het buiten weer normaal is gaan we wel sneeuw, regen en gladheid tegemoet. Ik hoop dat niemand letsel oploopt de komende dagen.

Vanavond moest ik er na twaalf uur nog opuit om Maumau te gaan halen, die ergens buiten op een prooi lag te wachten en weigerde binnen te komen. En kattenliefhebbers weten dat je niet kunt gaan slapen als je kat niet veilig in huis is. Dus toen hij na het controleren van alle deuren en de lift van ons huis nog steeds niet thuis bleek te zijn moest ik wel mijn jas en das en hoedje aan en op doen en zelf naar buiten gaan....Ik zag een vage zwarte schaduw in de tuin van de buren en toen ik me bukte om beter te kijken gleed hij, het was dus Maumau, vlugger weg dan ik me kon oprichten. Hij piepte van verontwaardiging, maar wilde niet mee en het kostte even tijd om hem te pakken te krijgen en op te tillen... Hij weegt ruim 11 pond en is niet het kleinste katje van de klas. Maar ik won en bracht hem via een andere ingang thuis.... Toen was het even haasten om het kattenluik te sluiten zodat hij, eenmaal uit mijn armen, niet wéér naar buiten kon gaan. Hij is geen zoete binnenkat meer, maar een avontuurlijke buitenkat geworden. Hij weet zijn territorium nu, kent de weg naar huis. Maar nu moet ik hem nog leren 's avonds en 's nachts zonder zeuren en mauwen binnen te blijven en pas de volgende dag, als het mij uitkomt, weer naar buiten te gaan... Zal ook wel lukken, want hij leert gemakkelijk ;-)) Maar momenteel loopt hij wel te zaniken en aan het luikje te trekken...

Het was me het dagje trouwens wel weer... De politiek is dezer dagen in ons land weer heel belangrijk. Of het goede politiek is? Iedereen betwijfelt het, dus wie ben ik om het daar niet mee eens te zijn. Hoewel mijn inkomentje zodanig is dat ik de minimum huurverhoging krijg is de Woningcorporatie niet echt gelukkig met de beslissingen van dit kabinet. Er komen op deze manier meer werklozen en hoewel de btw voor renovaties omlaag is gegaan is er door de hoge afdracht door de woningbouwverenigingen toch geen geld voor renovatie en nieuwbouw van sociale woningen en vallen daar ook ontslagen. Het aantal sociale woningen zou omhoog moeten en niet omlaag want het wordt ook moeilijker om een hypotheek te krijgen als je een woning wilt kopen. Ik zie nog geen licht in deze duisternis. Wel ben ik het eens met de strijd tegen scheefwonen.... want door de bezuinigingen komen er meer mensen met een lager inkomen, ook door meer werkloosheidsuitkeringen... die zich echt geen dure woning meer zullen kunnen veroorloven. En waarvoor er straks ook meer sociale huurwoningen beschikbaar zullen moeten zijn. Kunt u het nog volgen? Nee, ik ga geen politiek sermoen houden. Die tijd is geweest. Ik ben nu op een leeftijd dat ik het iets meer van afstand kan bekijken maar verwonderen doe ik me nog steeds... Over het ééndimensionale denken in de politiek. Dat is altijd zo geweest, ieder zijn eigen hokje, niemand kijkt in het hokje van de ander om de gevolgen van eigen beleid kritisch te bekijken. Goed, ik houd erover op.

Morgen zou het weer een binnendag zijn, zeggen de mailvrienden... IJzel. Gelukkig was het gisteren wel weer om naar de kapper te kunnen en is mijn koppetje voorlopig weer netjes. Het was wel uitkijken in de stad, hier en daar waren echt nog gladde plekken. Daar waar de zon niet kon komen...Maar ik ben weer veilig thuisgekomen. En Albert Hein heeft voldoende voorraad gebracht om voorlopig vooruit te kunnen.... dus voor mijzelf heb ik goed gezorgd.

Het is laat geworden, merk ik... heel laat. Maar niet omdat ik niet zou kunnen slapen, ik ben gewoon de tijd vergeten....Dus maak ik er maar weer een eind aan. Ja, aan dit blogje natuurlijk... ;-)

Griep, sneeuw en Maumau.

Het lijkt wel of ik niet alléén beslis wat ik ga doen..... Mijn lijf of één of andere onzichtbaar iets maakt dat blijkbaar uit.

Mijn hoofd lijkt nergens meer naar en moet heel erg nodig in de spiegel van de kapper kijken. Maar eerst griep, dan aanhoudende hoestbuien en benauwdheid putten een mens uit. Maar vandaag wilde ik het er weer op wagen. Het is nog lang niet voorbij maar ik denk niet dat ik nog besmettelijk ben voor anderen.

Dus dapper liep ik de gracht af, om eerst een krant bij een buurman af te geven. En verder naar de metro. Onderweg de eerste onbedwingbare hoestbui, met alle gevolgen vandien. Er viel wat natte sneeuw, dat mocht me de pret niet drukken, maar het was windstil, hoewel koud. En ik kon onder de balustrade van een gebouw lopen. Dus na die aanval liep ik dapper verder. Mezelf in gedachten een bemoedigend schouderklopje gevend. Deze metro hier heeft prachtige roltrappen, in mooie kleuren...na al die tijd geniet ik nog steeds als ik dat zie.. Enfin, twee haltes verder eruit, en meteen het station in, dus echt last van het weer had ik niet.

Bij Drogerij Erica wilde ik wat salie kopen, Die was inmiddels op maar goed tegen de hoest en de verkoudheid die maar niet wilde overgaan. En vaak doe ik ook wat in de groentesoep. En een potje crème voor mijn nog steeds rimpelloze gezicht. Je ziet mijn leeftijd er desondanks wel af, maar het stáát beter, vind ik.;-)) Wil ik in die winkel afrekenen, waar ze me gelukkig wel kennen na al die jaren, blijkt dat ik mijn betaalpas niet bij me heb. ;-(( Thuis laten liggen na de betaling van de thuisgebrachte boodschappen van Albert Hein. Stomstomstom... Gelukkig had ik nog net genoeg geld in mijn beurs om die twee dingetjes te betalen. Maar niet om dóór te gaan naar de kapper, want die wordt per knipbeurt en per pas betaald. Pech, dan maar naar huis, niets aan te doen.

Pasje ophalen en als ik dan nog wat energie heb... Nou, daar hoefde ik dus niet meer aan te denken. Niet alleen de energie is alweer op, maar vlak bij huis gekomen begon het ECHT te sneeuwen....En nu, een drie kwartier later, sneeuwt het alsof het nooit meer op wil houden. Grote dikke vlokken die blijven liggen....En alles buiten is al wit. Daar kan ik dus niet meer doorheen... Ja, jij die jong en sterk en gezond bent.... maar ik dus niet. Maar dat bedoelde ik met het lijkt wel..... Want ik heb voor minstens een week of twee wel de boodschappen op tijd in huis. We zullen hier gelukkig niet de toestanden krijgen die ze momenteel aan de oostkust van Amerika weer hebben, die vreselijke sneeuwstorm Nemo. Morgen is het alweer mooi winterweer volgens de voorspellingen, maar je weet maar nooit hè.. Ziz iz hollent men.... Daar kun je alles verwachten...

Thuisgekomen eerst maar mijn pasje weer op de goede plek opgeborgen... Daar hoef ik niet meer naar te zoeken. Toen Maumau uitgebreid aangehaald en de tuindeur opengezet... Hij mag van mij kennismaken met die sneeuw die nu een als een dicht gordijn voor mijn ramen valt...

Hij hééft kennisgemaakt inmiddels, maar dat viel blijkbaar tegen, want hij vond het niet zo leuk buiten. Deed wel stoer, maar toen ik met mijn fototoestelletje (ooit van sysop Freek gekregen) buiten kwam om wat foto's van het fenomeen te nemen rende hij toch snel naar binnen, schudde zich uit, kwam zich luidkeels bij me beklagen en klom in arren moede maar op de bedbank voor zijn middagslaapje.

Het leuke van Maumau is dat hij zo'n kletskous is. Hij kan luidkeels (en dat bedoel ik letterlijk) te kennen geven hoe hij ergens over denkt.... Alsof hij een gesprek met me voert reageert hij weer op mijn reactie met zijn gemopper... En als hij het zat is om verder te gaan komt er een kort antwoord van twee syllaben op het laatst en dan gaat hij wat anders doen. In dit geval een slaapje...

En omdat er verder toch niets aan te doen is ben ik zelf maar weer achter het scherm gedoken om een blogje te maken. Want door de griep en de vermoeidheid ervan en van de aanhoudende verkoudheid en de hoestbuien was er weer te lang niets van gekomen. Er is weer een beetje energie aan het terugkomen gelukkig. Maar dat moet meer worden...

Vandaag blijf ik dus weer dicht bij huis...bij mijzelf bedoel ik.

Dichter bij mijzelf.

Ik heb een beetje maagpijn...... gaat zo wel over. Kan gebeuren hè... Gisteren heb ik voor het eerst sinds vele jaren weer eens erwtensoep gekookt... Ligt een beetje zwaar op de maag, de soep is wel erg lekker, maar toch schijn ik iets niet goed gedaan te hebben. Goede soep moet 'staan' maar de spliterwten zijn een beetje hard gebleven. Daar zal het aan liggen. Dus vandaag maar nog een zakje spliterwten tot pap gekookt, om er bij te doen. Wel heerlijk dat ik er weer op uit kon om zelf mijn boodschappen te gaan doen en vandaar de volle tassen voor deze soep. Even wachten met uitdelen tot hij helemaal naar mijn zin is. Lekker naar de Turkse super voor erwten (ach, natuurlijk, het waren Turkse spliterwten, die zullen anders geweest zijn), en soepgroenten (zo'n selderijknol en zo'n winterwortel in blokjes snijden is hard werken hoor...) En bij de andere slagerij varkensvlees en worst... Een pootje, krabbetjes, karbonaadjes, een dikke schenkel...een worst..En roggebrood en katenspek, dat hoor je erbij te eten.

En naar de dierenwinkel voor speelmuisjes.... Ik heb meteen maar een warm mandje voor Maumau gekocht.

De boodschappenwagen was weer zwaar en ik was heel blij toen ik weer thuis was. Want ik was zo moe dat ik onderweg bij moeders', in ons Chinese restaurant, maar een vegetarische loempia heb gehaald, dat is voor mij een hele groentemaaltijd met een korstje. En een portie (vier stokjes) saté in pindasaus. Heb ik toch meteen lekker gegeten bij thuiskomst!

Ik heb de soepingrediënten maar even opgeborgen. Geen energie meer en de computer vroeg ook veel aandacht...Daar kan ik me lekker bij ontspannen toch? Nee, van een slaapje kwam niet veel. Over slaapje gesproken. Maumau ligt breeduit op de bedbank....... ik kom bij hem liggen en hij vouwt zich achter mijn knieën op. En ligt doodstil tot ik weer opsta. 's Avonds ligt hij daar ook, op het dekbed natuurlijk, tot het hem verveelt en hij het voeteneind opzoekt... waar ik hem in de ochtend terugvindt. Het is een heerlijke kater... met een heleboel praatjes, ja, af en toe kletst hij me de oren van het hoofd en ik maar terugpraten op een soort babytoontje... waarop hij dan weer uitgebreid antwoord geeft. Op verschillende toonhoogten, met allerlei geluidjes, alsof hij echt 'praat. Als hij slaapt, heeft hij soms een levendige droom, dan kletst en schreeuwt hij ook alsof het een boze droom is waaruit hij schreeuwend, met een schok, ontwaakt en opspringt. Dat heb ik alleen nog maar vroeger, bij onze hond gezien...

Ja, ik gedraag me als een oude dame, ik weet het. Mijn Maumau heeft een goed karakter, is alert (al slaapt hij momenteel heel veel), is goed opgevoed en gehoorzaam en heeft goede manieren. Knoeit niet met eten en niet bij de kattenbak... Een echte kater, die ook graag dwingend is... ja.. dat mag dus niet ...

In mijn boek Twee vrouwen en een Jas heb ik iets verteld over mijn jaren in de Martha Stichting, het kindertehuis waar ik als onderduikkind binnen kwam. En dat ik pas een jaar of 11 later mocht verlaten. Leuk dat ik nu weer iemand ontmoet heb die daar ook zo lang gezeten heeft. En die ook herinneringen heeft aan vroeger en in staat was een groepje bijeen te krijgen van deze 'kinderen'.Een leuk contact, temeer omdat hij lid is geworden van onze mailgroep. Die Martha Stichting is een verhaal apart. Sommige 'kinderen' van toen hebben het er best naar hun zin gehad... anderen hebben nog steeds nachtmerries uit een tijd die meer dan 50 jaar achter ons ligt. Ik zelf behoor tot die laatste groep mensen. Nachtmerries heb ik niet meer, maar prettige herinneringen moet ik echt uitgraven, die liggen diep verborgen. Maar dan, hoeveel kinderen van toen hielden goede herinneringen aan de kindertehuizen van toen?! Je komt er nooit vanaf. Net zomin als je loskomt van de familie waarin je opgroeide.... je broers en zusters. Dan heb je er vaak ook goede gedachten bij, maar ook nogal eens minder goede. Mijn eigen verleden is niet zó positief, om het vriendelijk uit te drukken.

Da's ook een leuke uitdrukking, zeg... Met het woord uitdrukken heeft de Nederlandse taal ook iets bijzonders..;-))) Ja, laat maar bovenkomen, dat woord en zijn betekenissen. ;-)))

Morgen is het februari. Om maar even een ander onderwerp te kiezen. En ik heb een paar keer de zon gezien. Dat is heel bijzonder in deze tijd van het jaar. Normaal is dat een grijs en nat seizoen. Na de koude witte weken waarin ik geen stap buiten de deur kon zetten is dit zachte grijze weer een enorme opluchting. En nu ik af en toe weer naar buiten kan en de zon soms de dakranden van de huizen aan de overkant raakt, zit ik met een beetje opwinding te wachten op het moment dat de zon bóven de daken uitkomt, dus ook in mijn huisje gaat schijnen... En misschien kan ik Maumau dan ook mee naar buiten brengen. Dat heb ik geprobeerd.. mijn lieve vriendin M. stuurde een tuigje... maar Maumau raakte totaal in paniek, ik moest het tuigje zelfs losknippen en het heeft meer dan twee dagen geduurd voor hij me weer helemaal vertrouwde. Dus hoe ik hem nu buiten moet laten wennen en zijn territorium leren kennen? Al mijn vorige katten hebben zó geleerd om buiten te zijn. Ik denk dat ik het er met echt mooi weer maar eens op waag en samen met Maumau naar buiten ga..

Zo, dit was weer een blogje dat dichter bij mijzelf bleef...

zorg en gezondheid

Als het nou zo zou zijn dat de tijd leek stil te staan omdat buiten alles al dagenlang stil en grijs en wit is, dan kon ik mijn dagen, net als Maumau mijn kater, slapend doorbrengen. Maar ik zal je vertellen dat ik nog steeds geen tijd genoeg heb. Alleen tikken, slaapjes doen, eten, lezen... en vooral denken, naast al die kleine huishoudelijke klusjes die gewoon doorgaan... Al die kranten die ik doorworstel, trachtend me een mening te vormen over zoveel verschillende onderwerpen, dat is hard werken hoor, vergis je niet.

Wat moet een mens denken van de uitingen van die Japanse Minister Aso (ja zo heet hij werkelijk) die ouderen oproept om maar gauw dood te gaan, want het oud en ziek worden legt een te grote claim op de zorgkosten.... Wat is dáár anders dan hier, behalve dat het niet hardop gezegd wordt, maar de mensen gewoon hun zorg ontnomen wordt...... Het is nog in de adviesfase, maar het gaat wel door, want de protesten klinken niet hard genoeg en de hoofdredactionele commentaren gaan over andere zaken. Nog één klein debat, en de pil van Drion is erdoor... let op mijn woorden. Niet uit humaan oogpunt, maar puur uit economisch gewin. Men gaat dan bekijken wie er allemaal de 65 jaar gepasseerd is en die krijgt op zijn best een kaartje of een formulier thuisgestuurd dat de identiteit moet bevestigen en waarop je ja dan nee kunt invullen om de 'pil' af te halen dan wel thuisbezorgd te krijgen van de apotheek.

De film 'Soylent Green' speelt in 1922, nog maar negen jaar van nu.... en daarin is het al een normale werkelijkheid geworden om vrijwillig 'naar huis' te gaan.... Het is zó'n gruwelijk vooruitzicht - die maatschappij die niet meer humaan kan functioneren, die alleen in termen van economie kan handelen, en leeft, dat je gaat denken dat oorlogen en ziektes om bevolkingen uit te dunnen altijd bestaan hebben en moeten blijven bestaan, want dat is humaner en beter voor de mensheid als geestelijk wezen. Ware het niet dat ook de nieuwe oorlogen zo ongehoord gruwelijk zullen zijn dat misschien de mensheid als geheel er niet ongeschonden doorheen komt. Laat me dus maar ophouden met denken.... het leidt tot niets goeds.

Vanavond was op Nederland 2 het debat over vertrouwen in de zorg. Dat heb ik dus niet meer. Niet meer in cardiologen in elk geval. Ik had een 'zwaar' hartinfarct in 1995-'96. De doktoren en de verpleging hebben echt groots werk verricht om me weer in leven te krijgen. Ik had er indertijd dit stukje over geschreven: Je kunt houden van een infusomat FM, een soort regelding voor infusen. Die van mij maakt het vertrouwde snor- snurkgeluidje van mijn kat, met een zuchtje er achteraan. Het is me dierbaar geworden, dat machientje. Een miniem stukje thuis in de grote machinerie van een afdeling hartbewaking.

Het personeel hier? Dat verdient de Grote Ericaprijs voor menslievend gedrag en Wonderbare resultaten. Of een soortgelijke prijs of diploma.

Zo de kop is eraf. Morgen vertel ik wat ik hier doe.

“Iiiiiiiiii” gilt mijn ziel die stukje bij beetje door mijn neusgaten naar buiten geperst wordt. Een enorm gedreun, het heelal dat implodeert en explodeert en alle cellen van mijn lijf tot atomen uiteen doet vallen. Vanwaar die pijn, waar ben IK. Laat me toch gaan láát me toch, smeek ik. Het wordt genegeerd. Steeds weer voel ik stukjes mij verdwijnen. “Daar ga ik weer”, kan ik uitbrengen; één keer? Twee keer? Dan, met een allerlaatste dreun verdwijnt in een letterlijk ondraaglijke pijn mijn lijf en mijn ziel en ik brul het uit voor ik voor de allerlaatste keer deformeer, volledig desintegreer. Wat overblijft is een zwakkloppend hart, dat met tedere zorg omgeven wordt en ondanks zijn A-ritmiek in een paar dagen gebracht kan worden tot een meestal regelmatig en ritmisch kloppend hart.

Ik weet dat mijn lijf het bed benat, ik heb er geen macht over. Het wordt gekoppeld aan machines die de ademhaling en de hartkloppingen volgen en aan infusen die het leven terug moeten brengen. Ik weet dat het allemaal gebeurt. Maar mijn ziel (?) zwerft nog in stukjes rond en kan zichzelf niet vinden. Een dienstdoende vrouwelijke dokter zegt véél later, dat ze me niet heeft kùnnen laten gaan, omdat ik op dat moment in de hel zat.

Achteraf kan ik zeggen dat ik me al een tijd niet helemaal mezelf voelde. De actieve vrolijke ik werd een beetje een amechtige, veel te gauw moeie vrouw, die weinig zin meer in liefde en leven had.

Die ochtend “valt” het kopje koffie met shaggie niet goed. Pijn op mijn borst, een soort kaasschaaf die er aan de binnenkant over gehaald werd. Pijn in mijn armen, niet te beschrijven. Kan nog nèt de dokter bellen, de deur openzetten en op bed gaan liggen. Heel erg ziek laat ik me onderzoeken, een spray onder de tong geven (ik heb verdorie homeopathie voor dit soort gevallen in huis) en de ambulance bellen. Terwijl de broeders me op de brancard tillen en inriemen voel ik mijn geest vrijkomen. Van de rit naar beneden of met de sirene naar het ziekenhuis weet ik niks. Vloog ik mee naast de wagen? Ik word pas weer lichaam + ziel als er mensen over me gebogen staan en direct daarop de eerste inslag van een kernraket in mijn hele wezen. BOEM en iiiii.

Dat was toén... En elke hartpatiënt weet wat een rottijd er volgt als je weer moet revalideren. Zeker als je weet dat je bijna een kwart van je hart verloren hebt bij dat infarct. Goed, we zijn er doorheen gekomen. Ik ben zelfs verhuisd enkele jaren later. En kwam dus in een ander ziekenhuis, bij een andere cardioloog terecht. Niets dan lof voor ook deze bekende cardioloog, Dr. Ron van der Wieken. Maar toen hij met pensioen ging kwam er een ander. Een dr. Somsen. En die vertelde me al bij het tweede bezoek dat ik niet meer terug hoefde te komen maar wel elke vier weken naar mijn huisarts moest voor controle. Mijn dochter en ik waren verbijsterd... nadat we even stilgeslagen waren vond er een behoorlijk twistgesprek plaats... ik hoefde niet meer terug te komen??? Maar moest wel elke vier weken naar de huisarts? Waarom wilde hij van mij als patiënt af???? Hij werd erg onaangenaam, zacht gezegd...

Enfin, we zijn heel boos weggegaan om niet meer terug te komen maar hij riep ons nog wel na: 'Maar je hebt een verdikte hartspier!!....'. Hè??!! Dat betekent voor een leek dat je zomaar dood kunt blijven.... En hij vond eigen controle niet meer nodig? We hebben een klacht ingediend bij de Patiëntenraad die het uitzocht. Dr.Somsen moest excuses aanbieden. Schriftelijk. Niet dat dit het vertrouwen teruggebracht had.... Maar hij heeft nooit iets van zich laten horen.

Mijn huisarts verwees me naar een ander ziekenhuis, het BovenIJ-Ziekenhuis in Amsterdam Noord. (ik begin verdorie weer te trillen als ik dit opschrijf...) En een paar keer ben ik heel plezierig gecontroleerd door de cardioloog daar. Ik heb de heel vervelende narigheid dat bloeddruk opmeten een foltering voor me is en dat het steeds erger wordt. Indertijd ben ik opgehouden met de mammografie eens in de zoveel tijd omdat het zo erge pijn had dat ik er nog dagen nadien last van had. Bloeddruk opmeten was dus zo erg geworden dat ik kreunde en lag te trappelen van de pijn bij een machinale meting. De cardioloog moest het dus handmatig doen en inmiddels had ik op internet geleerd dat als het maar langzaam en zorgvuldig gebeurde het wel te harden was. Misschien een vorm van lichte fibromyalgie?(zie op wikipedia )

Maar mijn cardioloog deed het 'even tussendoor' met haast. En toen ik me niet meer kon inhouden zei hij alleen: "Kerm niet zo' en met een lachend gezicht. Ik neem aan dat hij niet beter wist. Hoewel hij had moeten weten, naar mijn mening. Maar ik was zó vernederd dat ik ook daar geen vertrouwen meer kan opbrengen. En geen nieuwe afspraken heb gemaakt. Controle maakt me toch niet meer gezond en ik vind dat ik op mijn leeftijd toch al niet mag mopperen over mijn gezondheid. Dus bespaar ik de regering een heleboel geld door niet meer een ziekenhuiscontrole te laten doen. En de eigen bijdrage in het ziekenfonds voor mijn medicijnen is zo hoog geworden dat ik ook daar geen dure klant meer voor ben. Ik heb dus mijn bijdrage geleverd aan een oplossing van de crisis. ;-))

Een tot tevredenheid en rust stemmend gevoel. Ik hoef nergens meer achteraan te gaan.

Over vele zaken

In oude tijden was onze maan een aanbiddelijke satelliet. In het boek Nevelen van Avalon van Marion (Zimmer) Bradley werd de maan zelfs veel belangrijker geacht dan de zon. De priesteressen van Avalon droegen op hun voorhoofd een tatoeage van een halve maan met de punten naar boven. Het is een boek dat de vrouwelijke kant beschrijft van de tijden van Merlijn de Tovenaar en Koning Arthur. Het speelt in de (nog net) voorchristelijke tijd in het Zuidwesten van Engeland...

Dit prachtig vertaalde boek behoort nog steeds tot mijn favorieten, evenals de daarop volgende delen die het eerste boek eigenlijk nooit konden evenaren. Wat je ook als 'nuchtere' Hollander van de maancyclus mag denken, er zijn feiten die we niet kunnen ontkennen en die geleid hebben tot het bovenstaande. De aantrekkingskracht van de maan beheerst de zeeën en de getijden. En de cyclus van de vrouw en vrouwelijke zoogdieren is er, niet zomaar, zeer afhankelijk van. Waarom zouden de zeeën zo afhankelijk zijn van de aantrekkingskracht, het magnetisme, van de maan en de mensheid er niét gevoelig voor zijn?? Dat het oude Engeland zich daarvan al wel bewust was en de priesteressen in heel hoog aanzien stonden pleit voor de gedachte dat die Ouden toch niet zo primitief waren dat ze geen weet hadden van cycli en seizoenen. Hier gluurde ik even op Google om mijn gedachten bevestigd te zien onder de noemer 'De maan in de oudheid'.Kijk zelf maar even, zou ik zeggen. Het genoemde boek is nog steeds te koop, ja.

Zojuist heb ik even mijn dagboek doorgebladerd. Dat doe ik weleens, als ik iets wil controleren. Hoe op een bepaalde dag in een ander jaar het weer was bij voorbeeld, of hoe lang het geleden was dat er een bepaalde gebeurtenis plaatsvond. En dan verzucht ik opnieuw wat ik toen schreef…op 20 januari 2010 onder de kop ‘Wat gaat de tijd toch snel’ In januari 2010 kon ik nog bijna moeiteloos in het Tropeninstituut ronddwalen en genieten en daarna nog naar de Dappermarkt. En thuisgekomen nog soep en boerenkool serveren, voor ik mijn vriendin wegbracht en daarna op bed kon neervallen… Wat een energie. Nu is het 19 januari 2013, drie jaar later. Het is weer winter, maar dit keer zit ik al een week thuis omdat het buiten niet goed voor me is. Glad, want alleen voor ons eigen huis is gestrooid, niet op de gracht of op de onontkoombare bruggen. Ik word er een beetje depressief van, om het vriendelijk uit te drukken. Gelukkig heb ik lieve vrienden en vandaag zijn de noodzakelijkste boodschapjes voor me gehaald. Je leert er wel nederigheid en dankbaarheid van.... ;-)

Maumau, mijn grote lieve kater, die nog niet naar buiten mag, ligt de helft van de dag te slapen. Eten doet hij weer, maar ik kan begrijpen dat hij ook geen vrolijke bui heeft. De hele dag met hem spelen gaat niet… Hem lekker op schoot nemen houd ik niet zo lang vol, al wil hij dat graag… Zijn vorige eigenaar had steviger bovenbenen, voor mij is hij wat zwaar om lang te zitten en bij mij zit hij ook wat onzeker, Dus al gauw zoekt hij de bedbank weer op. Volgende week koop ik een tuigje en bij goed weer gaan we dan aangelijnd de tuin in om hem te laten zien tot hoever zijn territorium reikt. Maar Maumau is een (weliswaar gesneden) man, en met katers heb ik minder ervaring. Ik moet er maar op vertrouwen dat het even goed gaat als met alle poesjes die ik gehad heb. Gisteravond heb ik voor een paar dagen zijn foto op de blog gezet…. Vond ik gewoon leuk. Dit is dus Maumau.

Zoals uit een vorig blogje bleek maak ik me ook druk over die handwapens in Amerika. Waarom, het is toch ver van mijn bed? Ja, die wapens wel, maar de mentaliteit niet. De Amerikaanse films, de games, de reportages, alles loopt over van de geweldsaanbidding. Hoe meer doden hoe hoger score. Hoe meer vernietigende krachten en vernietigde doelen, hoe mooier... Ik weet het, dat is ook een testosteronkwestie en je zou willen dat daar ets aan gedaan kon worden. Maar veel belangrijker, vooral ook in Amerika, zal de opvoeding tot vredeswil zijn. De opvoeding tot opbouwen en niet vernietigen. De wens tot liefdevol met elkaar omgaan, ook als er dingen faliekant fout gaan... Omdat ik geen jpgtjes in dit blog zet, wil ik het volgende overtikken: Het dateert, geloof ik, van verleden jaar maar de kracht van cijfers is niet minder geworden. Wie weet maakt het wat uit. Wie schrijft die blijft, is het gezegde immers:

Last year, handguns killed 48 people in Japan, 8 in Great Britain, 34 in Switzerland, 52 in Canada, 58 in Israel, 21 in Sweden, 42 in West Germany, but 10.728 in the United States. Yess, g'd blessed America...

Wat heeft Minister Plasterk gelijk, als hij de ouders oproept hun kinderen beter op te voeden. Maar waar begin je? Eerst de betreffende ouders maar opvoeden in het leren opvoeden naar vrede en respect, ook voor elkaar en elkaars' bezittingen?Hoe doe je dat? Misschien door de ouders te dwingen op straffe van... om in therapie te gaan? En de foute jongeren niet eerder thuis te laten komen voor de ouders zich bewust zijn geworden van hun ouderlijke verantwoordelijkheid? Ik heb al eerder een pleidooi gehouden voor anders omgaan met jeugdige delinquenten. In mijn blog van 19 oktober 2012 schreef ik o.a.

'Het is dom te noemen dat dieven en inbrekers er geen rekening mee houden dat we niet meer in de Middeleeuwen leven. Maar het toont wel mee aan dat de armoede van lang geleden niet de oorzaak is van de misdaad van tegenwoordig. Pure hebzucht, geen geweten hebben, geen gevoel voor mijn en dijn maar: 'wat van jou is is van mij en wat van mij is daar blijf je af'. Bestraft worden zoals dat nu gebeurt heeft geen enkele zin. Misschien als het gaat om jongetjes tot een jaar of 13.... maar toch moeten we met andere maatregelen komen. Men zoekt naar mogelijkheden als het gedwongen begeleiden van het hele gezin.' Hen mee te nemen in de strafvordering als een rechter uitspraak moet doen, waarbij ik besef dat vooral in allochtone gezinnen de schaamte en de vernedering voor wat de familie of de buurt vindt, heel groot zal zijn. En misschien heeft dat wel een preventieve werking, als de eerste waarschuwingen binnenkomen...

Goed, ik heb mijn gedachten daarover weer op 'papier' gezet en ben benieuwd hoe lang het duurt voor dit werkelijk beproefd gaat worden. En nu ben ik weer uitgepraat...