De wereld is niet vergaan, we gaan een nieuw jaar in.

Het wordt tijd om mijn dagboek weer bij te houden. Niet dat er zoveel gebeurt maar dit laatste stukje van het jaar 2012 wil toch geboekstaafd worden. We kunnen het jaar opgelucht afsluiten, de wereld is niet vergaan op de 21e december. Maar in het Wetenschapskatern van de digitale Volkskrant stond vandaag, de 31ste, het volgende bericht: Ingenieurs van Nasa keken raar op toen ze een aantal weken geleden een foto van de Zon maakten. Enkele momenten nadat volgens de Maya's de wereld zou moeten vergaan, gaf de Zon een grappig signaal af naar de Aarde. De mannen van Nasa's Solar Dynamics Observatory legden het opvallende tafereel vast op 22 december, een dag nadat zich volgens het Maya-volk het einde van de wereld zou aandienen. Te zien is hoe op de Zon een gezicht wordt gevormd, compleet met mond, neus en twee ogen. Het 'linkeroog' is een golfje, waardoor het lijkt alsof het knipoogt. Volgens de Daily Mail wordt de gezichtsuitdrukking gevormd door zonnevlekken, veroorzaakt door intense magnetische activiteit. Het was geen grapje, al zou de bijbehorende foto natuurlijk gemanipuleerd kunnen zijn.

We leven nog dus. En kerstmis is ook voorbij. Voor wie het gevierd heeft hoop ik dat het plezierig was.

Het is de tijd van de vele bedelacties per email ook... uit binnen- en buitenland. Het kost moeite ;-), maar ik reageer er maar niet op. Dat kan ook niet, als ik daar wel op zou reageren zou ik geen geld meer overhouden om te kunnen leven. ;-)

De jongens van de kranten zijn ook langs geweest met hun kaarten. Het AD in het weekend... en het Parool doordeweeks. Ik heb ze meer dan netjes betaald, dacht ik. Maar ze hadden zich een attitude aangemeten van je verontwaardigd aan te kijken als je ze hun nieuwjaarsfooi overhandigt....Misschien in de hoop nog meer te krijgen. Ik heb rondgevraagd bij anderen maar moet echt tot de conclusie komen dat ik ze goed betaald heb. Dat was verleden week en de kaarten die ze daartoe overhandigen liggen hier nog. Maar vanmiddag belde er weer een jongen. In de hoop nog eens een fooi te ontvangen. Ik zag in het schermpje een joch van een jaar of 15, 16, die zich voorstelde als bezorger. Toen ik zei dat hij of een ander al langs geweest was zei hij beleefd: 'dank u wel' en verdween snel met zijn fiets. Ook met het AD had ik wat te stellen. Zaterdag is er geen krant bezorgd. Dus ik wilde een bezorgklacht indienen. Nou, probeer dat maar eens.... dat het zaterdag was zal meegeholpen hebben, maar het heeft mij niet geholpen hoor.

Zaterdag was verder een fijne dag met bezoek van mijn mailvriendin M. We hebben een touristenroutetje genomen, Waterlooplein, (waar ik een leuk chinees horloge kocht voor vijf euro) het Rembrandthuis... En een voedzaam soepje gegeten bij de Soepwinkel Soep en zo. aan de Jodebreestraat. Vooral het Rembrandthuis was aan M. besteed. Ik had het al weleens gezien en afgezien van dat feit loop ik ook niet meer de trappen mee. Ik bleef dus in de ontvangsthal zitten, maar M. genoot van het Middeleeuwse huis waar Rembrandt gewoond heeft. Een deftig huis voor die tijd, van drie verdiepingen. We hebben die dag wel veel gelopen. Bij mij thuis nog een uurtje of wat nagepraat en daarna heb ik haar weer naar het station gebracht en op de trein gezet. Het was heel plezierig, M. en weer voor herhaling vatbaar... Maar mijn voeten en benen willen niet meer wat ik wil dus dat merkte ik wel. Ik heb gisteren, zondag dus, nog wel wat boodschapjes gehaald, lekkere dingetjes voor oudejaarsavond.

Zoonlief zit alleen in Nieuwegein, dochterlief is bij vrienden en ik ben ergens blij dat ik nu alleen ben. Vanmorgen nog naar de pedicure geweest dus de voetjes zijn weer goed verzorgd.

En nu is het maandag, 31 december, oudejaarsavond is begonnen, het is half zes geweest. Buiten klinkt van verre af en toe een knal, de gordijnen zijn gesloten, de lichten aan, de tv staat zachtjes aan. Oliebollen warm gemaakt, dat is nou eenmaal een lekkere traditie al bak ik ze al heel lang niet meer zelf. Er staat soep te wachten, kaas en worst en groentesticks, en ander lekkers. En als de tv niets is zet ik een dvdtje op. Het leven is goed. ;-)

Ik wens alle lezers een plezierige jaarwisseling en een heel goed, voorspoedig en gezond nieuw jaar toe.

Het einde der tijden en Amsterdam bij schemer...

Moe had hoofdpijn. Ik had mijn hoofd weer eens gestoten tegen de scherpe hoek van het deurtje van het medicijnkastje. Ik dacht dat het deurtje goed dicht was, maar het sprong open op het moment dat ik mijn hoofd oprichtte om de tandpasta terug te zetten.

In een splitsecond denk je dan: 'Dat was het dan........' Maar dan blijkt er alleen maar een deuk en later een bult en een blauwe plek te zitten. Dus kan ik nog een blogje schrijven om iedereen plezierige dagen, een goed uiteinde en een héél goed en voorspoedig nieuw jaar toe te wensen. De 21ste december hebben we overleefd in elk geval. Zeg eens eerlijk, was je toch een beetje bang dat de doemdenkers gelijk zouden krijgen? Ik geloofde er niets van, maar toch was ik, onontkoombaar, ook wel een beetje bang. Gelukkig kon ik het goed relativeren, we gingen dan immers allemaal! Dan hoefden we ons in feite nergens bezorgd over te maken. En toch..... raar hoor.

Maar toen vond ik in mijn archief een oud verhaal.... dat weer eens duidelijk maakt dat 'het einde der tijden' al zo dikwijls voorspeld is. Het is een Joods verhaal, over een chassidische.... enfin, ;-)), lees zelf maar.

Het stond in Trouw op 19 maart 2003, als Poerimvertelling:

Het einde der tijden is nabij...

>p>...En de chassidische karper sprak: (een joodse vertelling uit het heden. (Trouw 19-3--3)

Is het een uit de hand gelopen poerimgrap*? Een hallucinatie van twee licht hysterische types? Of heeft de Eeuwige zelf gesproken? Wat het ook zij, het verhaal over de pratende karper die het einde der tijden aankondigde, gaat als een wervelwind door de chassidisch**-joodse wereld.

Daarnaast hebben respectabele bladen als de New York Times er artikelen aan gewijd en verwerken stand-up comedians het in hun act. Een New Yorkse groothandel in vis brengt zijn waar aan de man met de slogan: "Onze vis spreekt voor zichzelf".

Het begon allemaal in New Square, een plaatsje in de staat New York onder de rook van Manhattan. Daar woont de 7000 zielen tellende Sikver-gemeenschap, gelieerd aan het chassidische Jodendom en oorspronkelijk afkomstig uit de Oekraïense plaats Sikver. Op straat lopen de mannen - lange baard, zwarte jas en hoed - aan één kant van de weg, de vrouwen - pruik op - aan de andere. Ganzen drentelen over de rijweg. Het lijkt net een sjetl uit de Middeleeuwen. Terwijl de echtgenoten meestal de dagen vullen met het bestuderen van de Thora (de boeken van Mozes), houden hun vrouwen zich bezig met het verzorgen en opvoeden van de zich almaar uitbreidende kinderschaar.

Het was de middag van 28 januari toen op de markt van New Square ene Luis Nivelo, hulp van de joodse vishandelaar Zalmen Rosen, een nog levende karper een dodelijke klap op de kop wilde geven. De vis was bestemd om er gefillte fish van te maken voor de sabbat. Maar plotseling gilde het beest in het Hebreeuws: "Iedereen moet verantwoording afleggen, het einde der tijden is nabij". Nevel, een christen, die geen woord Hebreeuws verstat, klampte zijn baas aan en schreeuwde: Die vis práát!" Waarop Rosen reageerde: "Je bent mesjogge". Toen nam de vis weer het woord. Nivelo rende weg, roepend: "Het is de duivel!".

Inmiddels beval de karper de joodse vishandelaar, naar eigen zeggen, te bidden en de Thora te bestuderen. Rosen raakte in paniek en probeerde de orakelende vis met een mes alsnog het zwijgen op te leggen, maar verwondde zichzelf. Uiteindelijk wist Nivelo, die weer bij zinnen was gekomen, de karper te doden en te villen.

Een en ander lijkt een scène uit een boek van de beroemde Amerikaanse schrijver Isaac Bashevis Singer en veel mensen zeggen dan ook dat het hele verhaal verzonnen is. Alhoewel Nivelo en Rosen bepaald niet als leugenaars of fantasten bekendstaan. Beiden houden hardnekkig staande dat ze de waarheid spreken.

Nivelo heeft inmiddels, net als Rosen, zijn buik vol van alle publiciteit. Honderden telefoontjes heeft hij moeten beantwoorden, tot uit Israël toe. "Ah, genoeg over die vis", verzuchtte hij tegenover de New York Times. "Ik krijg er koppijn van, slaap slecht en ben kilo's afgevallen'.

Want waar of niet waar, het verhaal heeft inmiddels zijn eigen dynamiek gekregen. Binnen de chassidische gemeenschap in de VS, maar ook elders wordt er druk over gespeculeerd. Sommigen zien er een geestelijke waarschuwing in tegen de (toen nog) komende Iraakse oorlog. Anderen denken dat het g'd zelf was die sprak door de mond van een vis.

~>~>~>~>~>~>~>~>~>~>~>~>~>~>~>~>~>~>~>~>~>~>~>~>~>~>

* = poerim is een soort comb. van een joods carnaval en 1 april (Het verhaal van Esther, een Bijbelboek. ** = chassidisme is een strenge leer binnen de joodse kerkgemeenschap.

De 21ste, de 22ste en vandaag, de 23ste december (inmiddels is het de 24ste ;-) ) is precies even druilerig en grijs als de dagen daarvoor. Ik ben er wel doorheen gegaan. Boodschappen doen, even de stad in. Dit niet-koude regenweer is beter dan kou en gladheid. Dikke regenjas aan, waterdichte pet op, rugzak om...mijn favoriete outfit. Vooral als het gaat schemeren, en dat doet het al vóór vier uur, is de stad gezellig. Glimmende straten waar alle kerstversieringen in weerspiegeld worden die in de straten zijn opgehangen.... Amsterdam heeft een lightfestival, zoals ze het noemen. Dat betekent dat in het Centrum van de stad lichtkunstwerken liggen en hangen. Niet zo veel, je moet ze wel zoeken, maar bijv. bij Carré moet er eentje zitten... En als je zo vanzelf richting Magere Brug kijkt, die feestelijk versierd is, zie je de kunstwerken ook. Eigenlijk vind ik de ledlichten van de Magere Brug helemaal niet sfeervol.... Wit en koud.

De vroegere 'echte' lampen maakten het ècht feestelijk... Dit is alleen versiering. En als versiering.....ach.... In elk geval is de stad zelf al sfeervol en vooral zo voor de feestdagen, als het al donker wordt en de lantaarns aangaan, feestelijk, ook en zelfs als het motregent, zoals de afgelopen tijd. Ik ben heel dankbaar dat ik weer een beetje kan lopen, en loop zonder constant aan mijn pijnlijke benen te moeten denken. Maar gedachten te kunnen hebben aan een schilderij van Montmartre in de regen, ik dacht van Pierre Bonard ..... En op mijn stille grachtje teruggekomen, de regen zachtjes te horen tingelen op de stenen en het water bubbeltjes te zien maken, terwijl de kleine golfjes richting de Amstel rollen....als ik even van de vermoeidheid bovenaan de Lau Mazirelbrug uitrust. Terwijl de kale zwarte bomen zilveren druppeltjes aan hun twijgen laten hangen, die glinsteren in het lantaarnlicht. Het is gelukkigmakend om weer eens zo bewust om je heen te kunnen kijken

Een week waarin veel gebeurd is.

Het is maandagmiddag, vier uur geweest, als ik dit blogje begin. Buiten is het donker. De hele dag al zwaar bewolkt met regen. Maar niet koud. Vanmorgen hebben we een lieve oude buurvrouw begraven. Ik kon met één van de buren met een auto meerijden, anders was het te vermoeiend geweest. Maar de oude heer die zijn vrouw ging begraven was ruim 10 jaar ouder dan ik. En moest wel.... Het weer was perfect voor deze trieste gebeurtenis. De begraafplaats 'Rustoord' in Diemen is een even perfecte plek. Een begraafplaats, naar wat we konden zien, zonder poeha of parkachtige neigingen. Letterlijk een laatste rustplaats voor degenen die hier begraven liggen. Een gebroken man die hier met ons samen de vrouw begroef met wie hij sinds zijn kindertijd samen was... In Israel hebben ze gezwoegd en geleden, hun gezin werd er met twee kinderen verrijkt ... Toen die kinderen groot genoeg waren kwamen ze weer naar Nederland en trokken in een appartementje in dit Huis. Jaren later maakte ik kennis met hen tijdens een gezellig samenzijn van Joodse ouderen in Café Schiller op het Rembrandtplein in Amsterdam. En ze wisten me over te halen ook een appartementje aan te vragen hier. Dat lukte en binnen de kortste tijd was ik verhuisd en ik heb er nog geen dag spijt van gehad dat ik hier ben komen wonen. Maar vandaag moesten we haar begraven. In Joodse kringen zegt men: G'd heeft haar een kus gegeven... want ze was zomaar en ineens wèg... Maar haar echtgenoot blijft alleen achter. Hoe lang hij nog alleen achter zal blijven? Hij is ook al ouder dan 86 jaar...

Een heel ander onderwerp hield me deze week ook bezig. Deze week hoorden we dat illegale vluchtelingen een boete kunnen krijgen van 3900 euro, als ze hier gepakt worden. Dus als je je land moet ontvluchten om je leven te redden moet je in het land waar je aankomt een hoge boete betalen als men jou daar (illegaal) aantreft. Dat brengt staatssecretaris Teeven in op de Ministerraad van vrijdag a.s.. De laatste dag voor het kerstreces, dus dat moet er even doorgejast worden. En behalve die boete wil hij dan die mensen opsluiten in vreemdelingenbewaring, zoals dat heet tot ze kunnen worden uitgezet. Op vluchtelingenbewaring hoeft niet bezuinigd te worden, want de boete die ze moeten betalen brengt toch weer wat op... Mensen, die zo licht denken over het vluchteling zijn gun ik een half jaar om zelf te moeten vluchten voor hun leven en in een ongastvrij land als het onze terecht te komen. Daarna mag hun leven dan weer normaal worden... maar dan hoop ik dat ze weten wat het betekent om te moeten vluchten en nergens terecht te kunnen. Wie zich afvraagt waarom dit onderwerp me zoveel pijn doet zal zich eens moeten verdiepen in de geschiedenis van de Duitse en Oostenrijkse Joden in de dertiger jaren. Anne Frank en haar familie waren Duitse vluchtelingen die voor hun leven moesten vluchten naar Nederland en na de Anschluss in 1939 zijn ook heel veel Joodse mensen uit Oostenrijk gevlucht die hun leven niet meer zeker waren. Mijn moeder en ik behoorden daartoe. Hier waren ook de Joodse mensen van toen niet welkom... Hoeveel vluchtelingen van toen zijn later toch vermoord???

Ook mijn moeder en mijn Oostenrijkse familie zijn vermoord. Vluchtelingen voor hun leven, die hier in Nederland niet welkom waren en vaak voor een paar gulden verraden werden aan de Duitsers. Degenen die de hel overleefden en terugkwamen waren bepaald ook niet welkom. Hun huizen waren inmiddels bewoond door Nederlanders, hun inboedels ingepikt of door verhuisbedrijf Puls naar Duitsland vervoerd.. Gepulst.... zoals dat genoemd werd. Dat betekent vluchteling zijn en niet welkom op de plek waar je veilig denkt te zijn.

Maar eerlijk is eerlijk, er waren meer mensen die deze vluchtelingen lieten onderduiken, onderdak gaven en de oorlog doorhielpen.

Het was een week vol drama en boosheid en verdriet. Niet alleen voor mij natuurlijk. Denk maar aan de kindertjes en hun begeleiders in Newton in Amerika... het vierde bloedbad in één jaar en de Amerikanen worden maar niet wijzer met hun wapenverslaving die ze 'vrijheid' noemen. De bultrug Johannes, een dramaatje op Nederlands niveau. Waar, als het kalf verdronken is, de put wordt gedempt. En, waar eindelijk het dier uit zijn lijden is verlost, de 'echte' deskundigen pas komen opdraven om hun verontwaardiging te uiten. Maar voordien zwegen in alle toonaarden.

Laat ik mijn verdriet en boosheid maar loslaten en eindigen met wat positiefs, want dat was er voor mij persoonlijk echt ook wel. Hele kleine dingen, die me toch veel plezier kunnen bezorgen. Zoals bij voorbeeld, dat ik drie potjes gedroogde rode uitjes heb kunnen kopen, omdat Marcel, mijn goede oude (jonge) vriend, op zoek ging naar een winkel waar dat te koop was. Ik had er maanden naar gezocht, en nu werd ik naar de Vomar, een grote super in de Watergraafsmeer, verwezen. Aangezien het een heel plezierige winkel is met een heel groot assortiment heb ik daar mijn grote boodschap ;-)) van de week maar gedaan en dus meteen die drie potjes..... Dus Marcel, als je dit leest, dan weet je dat ik geslaagd ben. Het is wel ver van huis, maar het voordeel was dat de winkel recht tegenover de tramhalte ligt, zowel heen als terug. En dat ik weer bij mijn stiefbroer in het ziekenhuis op bezoek kon gaan en lekkers mee kon nemen....

Nog een plezierig vooruitzicht is dat we, nichtje Elly en haar man, supersysop Freek, mijn allerliefste dochter en ikzelf eerste kerstdag gezellig gaan eten bij Moeders'... Onze buurtchinees, zal ik maar zeggen.

Daarom, dicht bij mezelf blijvend, is het leven best te leven. Ik kan begrijpen dat er mensen zijn die zich willen afsluiten van het wereldgebeuren, om zichzelf te sparen... Ik wilde dat ik ook zo in elkaar zat en dat kon...

Chanoeka, Chanoekia of Menora...

In het atrium van ons huis staat een mooie kerstboom. Dat is heel bijzonder ja, want ik ben Joodse en in dit huis wonen voor ongeveer 50% Joodse mensen. Al of niet gelovig... Hoewel het Chanoeka is staat hier geen Chanoekia of Menora in het atrium. Behalve mijn buurvrouw (denk ik), zou niemand zich daar iets van aantrekken, maar zover ik weet ook niemand daar blij van worden. Want een Chanoekia houd je binnen en zet je hooguit in je raam. Maar niet in een atrium, een algemene ruimte dus. Het atrium hier is een open ruimte waar vier voordeuren van woningen en op uitkomen. Het heeft een glazen dak, zoals hoort in een Atrium en een voor- en achteruitgang. Bewoners die niet in het atrium wonen, zoals ik, lopen langs de glazen deur die toegang geeft tot het atrium. Kunt u het nog volgen? Enfin, de kerstboom staat in het verlengde van die deur voor mijn raam.

Dit als inleiding..... Betty heeft de boom opgezet en aangekleed, dit jaar in alleen zilver en wat blauw. Ze heeft er een prachtige boom van gemaakt, met heel veel lampjes, die we met meer dan gewone moeite overal vandaan hebben moeten halen. Want er waren wat oude lampjesslingers, die niets meer deden en lampjes die na heeeeeel veel zoeken eindelijk gevonden werden. Er hangen mooie oude dingetjes in en ik kreeg heel veel complimentjes van 'voorbijgangers', die ik heeel graag aan Betty doorgeef. Het mag dan onJoods zijn, we beleven er allemaal heel veel plezier aan en daar gaat het toch om.

Ik hoor vragen over: 'Wat is dat nou, Chanoeka'. Mensen zonder Joodse achtergrond hebben vaak geen flauw idee wat het inhoudt. Laat ik het heel kort proberen te vertellen en ik hoop dat u het niet meer vergeet. Het woord Chanoeka betekent 'Inwijding'. Het is dus een (her)inwijdingsfeest. Het wordt ook het lichtjesfeest genoemd.

Het uitgebreide 'historische' verhaal vind je op Wikipedia: http://nl.wikipedia.org/wiki/Chanoeka. In het kort komt het erop neer dat rond 146 voor de normale jaartelling de Grieken de (2e) Tempel hadden ontwijd door er een varken te offeren. Een voor Joden onrein dier, waardoor de Tempel ontwijd werd. Een groep mensen die wij 'ondergrondsen' zouden noemen wilden de Tempel terug... en dat lukte. De Chanoeka of Menora werd weer in ere hersteld. Maar er waren geen oliekruiken meer en er werd nog één klein oliekruikje gevonden met maar net genoeg olie voor één dag in plaats van de volle acht dagen om de Tempel weer te heiligen. Het Wonder van Chanoeka was, dat dit oliekruikje elke dag weer vol bleek te zijn en dat het kleine beetje olie alle acht dagen doorbrandde. De hogepriester stelde toen de dag van de herinwijding van de Tempel in als een feestelijke gedenkdag voor altijd. En zo gebeurt het dus nog altijd.

De Chanoekia of ook wel genoemd de Menora, brandt de eerste van de 8 dagen met één kaarsje. Het kaarsje vóórop is de dienaar die gebruikt wordt voor het aansteken van de andere acht kaarsen, voor elke dag eentje. Dat gebeurt elke dag met het uitspreken van zegeningen en zingen. Dus de eerste dag steekt men met de dienaar één kaarsje aan, de tweede dag twee kaarsjes.... tot de achtste dag alle acht kaarsjes mogen worden aangestoken en helemaal mogen opbranden. Het is een feest van snoepen en spelletjes en lekkere hapjes. Zoals latkes (soort aardappelpannenkoekjes) en soefganiot (soort Oostenrijkse oliebollen) daar is het 't meest mee te vergelijken. Er worden ook kleine cadeautjes uitgewisseld. En met de dreidel gespeeld... Een vierkantig tolletje met Hebreeuwse letters en hoe die tol na het draaien valt maakt dan het spel spannend... Het is voor mij niet uit te leggen.

Nee, ik heb zelf nooit Chanoeka gevierd. Dat kwam in mijn levensloop niet voor. Dat voelt niet als een gemis, want ik heb vroeger wel jarenlang mooie feesten gevierd rond die tijd.... Wist immers niet beter. Ik heb me trouwens laten vertellen dat tegenwoordig veel niet-gelovige Joden de kerstboom zo mooi vinden dat ze hem ook opzetten rond deze tijd. Het is immers van oorsprong geen Christelijk feest, maar een feest dat veel ouder is en eigenlijk de terugkeer van het licht (rond 25 december) viert en afdwingt. Na 25 december worden de dagen weer langer.Al blijft de Nederlandse winter wit en grijs en na en koud...;-)

Weer een beetje wijzer geworden over de feesten van onze Joodse medeburgers? Ik hoop het maar.

BEELD van dag van de Mensenrechten.

Hoe kan een mens funktioneren als hij zich geen beeld kan vormen van zijn omgeving?

Hoe kan hij zin geven aan het leven, als hij zich geen beeld kan of mag vormen van wat toch de bedoeling kan zijn van dit leven. Er is zoveel ten hemel schreiend onrecht, dat blijkbaar door de hemel niet gehoord wordt. Er gebeurt dagelijks zoveel verschrikkelijks dat we ons daar geen beelden bij kunnen vormen, zonder gillend gek te worden. En toch zijn er mensen, die dagelijks met die beelden voor ogen moeten leven, omdat ze ze zelf hebben meegemaakt. Als moeder Aarde zelf oorzaak is van die beelden, kun je ermee leren leven; dan is er een grote ramp gebeurd, waarvoor je eventueel je God (geheiligd zij Zijn Naam, hoe je Hem ook noemen mag) kunt aanspreken. Of verantwoording van kunt vragen, zonder die ooit te krijgen. Je moet leren leven met leed dat je is aangedaan door iets, dat zo onbegrijpelijk is, dat je je er geen beeld bij kunt vormen.

Maar wordt dat leed aangericht door een (eventueel herkenbare) groep mensen dan ontstaat een beeld van die groep. Dat beeld blijft hangen, generaties lang. Dat is gewoon menselijk, en alle idealisme ten spijt: nu nòg krijgen de Noormannen de schuld van plunderingen, brandschatten, verkrachten en moorden in een tijd die nog vóór onze (Westerse) duistere middeleeuwen ligt. Dat de werkelijkheid iets genuanceerder lag . . . tja, wat zou je je daarin nog verdiepen. Die Noormannen bestaan toch niet meer.

Door alle eeuwen heen heeft de ene groep mensen de andere groep mensen vervolgd, onderdrukt, vermoord, uitgeroeid zelfs. Wat weten we nog van die uitgeroeide volken uit de oudheid?! Maar zolang er mensen overbleven, zijn de verhalen gebleven, de beelden van de daders gedemoniseerd. Legenden en mythen en zelfs sprookjes zijn daarop gebaseerd. Zowel in onze Westerse maatschappij als in het verre Oosten. Van de Laplanders in het hoge Noorden en de Mongolen in de Siberische steppen tot de Aboriginals, de oorspronkelijke bewoners van Australië.

Beeldvorming van (groepen) mensen is van alle tijden en van alle culturen. Het is o.a. een manier van omgaan met onbegrijpelijk leed dat om onbegrijpelijke redenen is aangedaan, door onbegrijpelijke mensen met onbegrijpelijk wrede ideëen.

Image-vorming, ofwel beeldvorming van groepen mensen op basis van huidskleur, van cultuur of godsdienst is echter altijd gebaseerd op racisme. En racisme, beoordeling op basis van ras, afkomst, huidskleur dus, is de eerste en voornaamste basis voor het ontstaan van bovengenoemde verschrikkingen. Het simpele woord beeldvorming, voor wat betreft volken of groepen mensen, roept daarom zoveel emoties op, dat daarover door duizenden ‘deskundigen’ duizenden boeken en artikelen geschreven zijn.

De oorlogen die in onze tijd woeden zijn voornamelijk burgeroorlogen. Etnische verschillen worden etnische geschillen. Verschrikkelijke taferelen, te erg om te beschrijven, te herinneren, mee te leven, als je moet overleven.Tè veel slachtoffers, te veel doden. Beelden en gevoelens die je nooit meer kwijtraakt, die blijven achtervolgen, angst, woede, onmacht, wraakgevoelens die nooit geuit kunnen worden en zich tegen het slachtoffer keren. Beeldvorming van de groep daders wordt een overlevingsmachanisme, een negatieve beeldvorming die niet slechts de daders, maar een heel volk omvat. Beeldvorming die nog generaties lang stand zal houden. Nee, ik noem geen namen, ieder die ermee te maken heeft gehad, weet waarover het gaat.

Wat we kunnen leren, is ons bewust worden, dat die beeldvorming letterlijk een beeld vormt van een heel volk, van alle mensen van zo’n volk. Terwijl we moeten toegeven dat het meestal ging ( en gaat)om mensen, weliswaar teveel en te grote groepen mensen, die op een of andere manier losgeslagen zijn of onderhorig, gehoorzaam, geïndoctrineerd waren of zijn door gewetenloze leiders. En we kunnen leren ons bewust te worden van het feit dat misschien bijna even grote groepen mensen zich gekeerd hebben tégen die vaak jongemanne, of de gewetenloze leiders, en vaak met gevaar voor eigen leven getracht hebben dingen te keren, mensen te redden.

Wie zal echter ontkennen, dat de jongste oorlogen, mede door onze informatiemaatschappij zulke verschrikkingen aan het daglicht gebracht hebben,of, beter uitgedrukt, openbaar hebben gemaakt, als zelden eerder in de menselijke geschiedenis zijn opgetekend.? Zolang er nog overlevenden van die verschrikkingen zijn, mensen die hebben moeten vluchten om het vege lijf te redden; zolang er nieuwe generaties zullen bestaan die met die informatie verder moeten, zal de verschrikking een naam moeten hebben. Aangewezen kunnen worden.... Als groep, nooit als individuen.

Alleen, als er een naam en een beeld gegeven kan worden aan de verschrikking, kan die ‘verbeeld’ worden, beschreven, geschilderd of anderszins geuit. Ik wil het niet hebben over 1940-1945, die tijd is voor mij onbeschrijflijk, daar hebben anderen, beter over geschreven. Maar denk bijvoorbeeld aan de genocide die Hutu’s en Tutsies beiden hebben gepleegd in deze tijd. Of de manier, een andere manier weliswaar, waarop Tibet van de wereldkaart dreigt te verdwijnen. Of in onze tijd de gevolgen voor bepaalde mensen van de z.g. Arabische Lente.

Misschien is er, als de verschrikkingen ‘benoemd’ kunnen worden, ooit verwerking en rehabilitatie mogelijk. . En na generaties verwerking ook vergeving. Dit soort beeldvorming is een noodzakelijk kwaad. Waar we uit moeten leren dat ‘deze dingen nooit meer mogen gebeuren’.

Of de mensheid daar als geheel inderdaad wijzer en beter van zal worden? Het individu, het directe slachtoffer en zijn nakomelingen zullen hierbij altijd de eerstaangewezenen blijven om als voorbeeld te dienen. En of je nu wit of zwart, rood of geel bent, van welke hoek van de aarde je ook gekomen bent, is niet belangrijk. Belangrijk is wel, dat je je bewust blijft van jezelf, van je eigen pijn en je verantwoordelijkheid voor de rest van je leven. Irrelevant is daarbij wat andere mensen vinden, dat je zou moeten denken of doen. Niet belangrijk zijn daarbij de mensen die zelf alleen hebben toegekeken en een negatieve mening hebben gevormd naar aanleiding van wat ze gezien of gehoord hebben, niet naar aanleiding van wat ze geleden en ondergaan hebben.

Vluchtelingen en getraumatiseerde overlevenden zijn natuurlijk ook van alle tijden. Echter, de ongelooflijke hardheid, waarmee in onze tijd vluchtelingen worden uitgewezen en teruggestuurd , is die ook van alle tijden? Ik weet het niet. Wat ik wel weet, is dat in de rest van de wereld ook een beeldvorming ontstaat over onze westerse maatschappij als totaliteit. Een beeldvorming die niet direct positief genoemd kan worden. En alle tienduizenden uitzonderingen, mensen die zich verzetten tegen die hardheid, de wreedheid en het materialisme, worden in de beeldvorming echt niet als positieve uitzonderingen gezien.

Ik weet, hoe bij voorbeeld Israel nog steeds vliegtuigen vol mensen binnenhaalt. Mensen die ook moesten vluchten maar niet weg konden. Uit Ethiopië, uit Eritrea, destijds uit de Russische Republieken.... ze vonden allemaal een thuis in Israel.

Toch weigert Uw wereldburger, zoals zovele, vele tienduizenden, als individu de moed op te geven. De hoop op (ook de eigen) verzoening, vergeving en daarom een vrediger wereld. Maar we zien wel dat we gedwongen leven met het gegeven dat de wapenindustrie klanten nodig heeft en er dus altijd genoeg duivelse hoofden boven het maaiveld zullen blijven uitsteken.Die alleen zaken uitvindt en uitvoert die mensen doden, verminken en voor het leven ongelukkig moeten maken.

Die images van slechte volken zullen we (moeten) blijven creëren, zolang er geen Verenigde Wereld bestaat. Waar te beginnen met die betere wereld zonder imagevormingen, zonder beeldvormingen op basis van kleur, cultuur, godsdienst of gedane misdaden? Nederland was de eerste slavenhaler, weet U nog? Nederland was de grootste koloniaal die de slechtste dingen deed met de overwonnen volken...Weet u nog. De geest van de V.O.C.... jaja..

Laten we maar beginnen bij die eigen, individuele, verzoening en vergeving naar de personen en bevolkingsgroepen en volken, die ons persoonlijk (of onze groep mensen) onherstelbaar leed aandoen en hebben aangedaan. Als dat lukt, zijn we een stapje dichter bij onszelf en de wereld gekomen. En is een vreedzamer wereld weer een stapje dichterbij gekomen.

juli 1998

98mon2.doc

Een nieuwe keuken van Sinterklaas?

Mijn lieve dochter leerde mij dat dit een tijd is van meer minderen. Ze heeft gelijk. We hebben veel te veel spullen. En te weinig ruimte. Waar laat je al die overbodige spullen toch? Een elektrisch (op batterijen) peper en zoutstel. elektrisch (op batterijen) stel bakjes voor water op de verwarming. Wel mooi hoor, maar het staat nog steeds ingepakt. Een elektrische popcornmaker.... Alle overbodige dekens kon ik kwijt aan de asielzoekers aan de Notweg.... inmiddels had ik minstens negen fleecedekens, in de loop der jaren alles gratis gekregen bij de bestelling van nodige spullen. Blijkbaar konden ze die bij webwinkels ook niet kwijt.

Enfin... Binnenkort krijg ik een andere, nieuwe keuken. En dan moet er ook een heleboel opgeruimd worden, waar dan geen ruimte meer voor is. Inmiddels zijn Betty en ik begonnen met de schuur uitruimen. Wat een mens toch bewaart... Allerlei en vele gordijnen, kussens in vele soorten, uit de tijd dat ik koffiegroepen runde nog 2 thermoskannen en 4 koffiezet-apparaten gevonden, en nog veel meer... De schuur, die ik deel met mijn Russische buurvrouw Luda, is nu keurig leeg en opgeruimd... en de gang hier staat vol met dat alles wat vanavond door drie van mijn lieve buren naar buiten wordt gebracht. Ik heb het met stukjes en beetjes kunnen klaarzetten, elke vijf minuten even zitten....maar het staat klaar. Inclusief de mogelijkheid er voor zichzelf nog wat tussenuit te halen. Als je geen te grote voeten hebt kun je de gang nog doorkomen. ;-)

Nu moet de keuken eraan geloven. Want die moet ook leeg. Betty heeft veel dat òp de keukenkasten stond al weggehaald, ikzelf wat onder het aanrecht staat...want ik heb tot nu een keuken gehad voor iemand met een rolstoel, die je tot aan het (verlaagde) aanrecht kon schuiven. Dus geen kastjes maar open ruimte onder het aanrecht.Ik had daar gordijntjes voor gehangen zoals oma's die soms hebben in een heel oud keukentje... Maar ik ben geen oma... en het aanrecht begint lastig laag te worden. Onder het aanrecht stonden speciale rekjes en roltafeltjes voor de spullen. Dat is nu bijna opgeruimd. Maar er is nog zoveel te doen, dat ik niet (meer) kan. Dat ook te vermoeiend is.. ik zit niet voor niets weer en zie me nog niet verder gaan met het werk.

Als het op tijd lukt... en de nieuwe keuken komt... dàn gaan we alles weer inruimen. Naar ik hoop veel minder. Te dien einde (lekker ouderwetse uitdrukking ja ;-) ) staan er verhuisdozen in de keuken, die gevuld gaan worden. En een grote verhuisdoos in de huiskamer die al vol is. Kan iemand zich een voorstelling maken van de chaos? Gelukkig raak ik niet in paniek nee.. Kan nog komen..

In mijn hoofd zingt een oud liedje, Leen Jongewaard zong het ooit: En ik hoop het te kunnen vasthouden ;-))) 'Kom Kees, het is maar tijdelijk, 't zal wel weer over gaan, Kom Kees, bekijk het kallempies aan... Rotzooi is onvermijdelijk, laat ze hun gang maar gaan. 't Waait weer voorbij, geleidelijk aan... Kom Kees het is maar tijdelijk, zet al je zorg opzij, Kom Kees, 't gaat allemaal weer voorbij...' Goh, dit geschreven hebbende, mis ik Leen Jongewaard weer erg op tv hoor...

Het is bijna Sinterklaasfeest..... Of het voor veel kinderen een feest is laat ik in het midden. Zij en hun ouders zijn nog niet aan minderen toe en degenen die het zich nog kunnen veroorloven kopen voor hun kroost en voor elkaar de meest luxe cadeaus die ze kunnen kopen want daar draait het nog om. Daar kunnen we blijkbaar alleen nog een beetje gelukkig van worden. Terwijl ik dit schrijf krijg ik een flinke brok in mijn keel..... want geluk zit echt in andere dingen weet ik inmiddels.

Bijstandsmoeders klagen op tv, in primetime nog wel, dat ze zich geen cadeaus kunnen veroorloven voor hun kinderen... Het is wel zielig, maar dank je de koekoek, zeker op primetime kan Sinterklaas daarop worden aangesproken toch? En niet de portemonnaie van ouders?? Dat er een sinterklaascadeau-bank is opgericht voor mensen die het zich niet kunnen veroorloven dure cadeaus te kopen.... ik kan er met mijn pet niet bij. Misschien ben ik ouderwets? Tenslotte ben ik al 77 jaar nietwaar.

Wij hadden toen de kinderen klein waren, twee mogelijkheden rond Sinterklaas. Kleine, zelfgemaakte, noodzakelijke of desnoods tweedehandscadeautjes maken of kopen... of, toen de jongste groot genoeg was en, niet zo aardig, door haar broer werd verteld dat Sinterklaas niet bestond, dat beamen en het Sinterklaasfeest verschuiven naar de avond voor kerstmis. En daar een groot en warm en gezellig feest van maken onder de kerstboom, wat we sindsdien, tot de kinderen echt groot waren, gedaan hebben. Dan kun je ook meer tradities inbouwen, zoals het feest van de grote kerstboom optuigen, en de boel versieren, de zak met cadeautjes (nooit echt dure) onder de boom en papa pakte dan telkens een pakje voor iemand, en dan was er warme chocolademelk en lekkers en muziek... Ook een extra gast uitnodigen, extra lekkere specialiteiten eten, een lege stoel voor Eliah laten staan... in feite een lege stoel voor een onverwachte mee-eter dus. ;-). Ik was me nog niet erg bewust van mijn Joods zijn, dat telde dus niet mee in die tijd.

Terugdenkend krijg ik het nog steeds warm.... die tijd is voor ons voor altijd voorbij, ja. Er wordt geen kerstmis meer gevierd denk ik. Niet op die manier.

De school? Je geeft je kinderen toch geen dure, duurdere, duurste cadeaus voor de andere schoolkinderen? Of voor de buren?

De kinderen konden vertellen dat Sinterklaas bij ons pas met Kerstmis kwam..... ik geloof niet dat ze er echt trauma's van overgehouden hebben...

Minder in elk geval dan dat ze op tv van hun moeder moeten horen dat die geen cadeautjes voor het sinterklaasfeest kan kopen; en hen en alle andere kinderen die nog op zijn op dat uur op die manier vertelt dat Sinterklaas niet bestaat... en dat het alleen feest is omdat je dan dure cadeaus krijgt.

Ongeveer zoals het in Amerika gaat dus.

Last rose of summer

Mooi lied trouwens. 'Last rose of summer.........'

Hoe begin ik dit keer? Dat het writers' bloc me te pakken had en de griep toesloeg... hoewel, het is verd. vervelend, maar een echte ouderwetse griep was het niet. Met pijn aan huid en botten en hoge koorts... Maar voor de rest ben ik twee weken goed beroerd geweest. En nog steeds behoorlijk verkouden en een hoest die niet weg te hoesten is... Maar Fluimicil (smerig woord ja) werkt goed en ademen kan ik weer wel nu. Er zijn drie dozen met tissues doorgegaan en droog hield ik het ook niet constant met die hoestbuien. En moé dat je je daardoor voelt op den duur. Slapen ging uitstekend, na elke kleine activiteit lag ik weer plat. Misschien heb ik me de toestand in Israel zo verschrikkelijk aangetrokken dat mijn weerstand er onder leed? Ik weet het niet, maar aangezien er geen berichten over raketten meer binnenkomen ga ik ervan uit dat alles nog steeds rustig is daar. Ja, dan kun je zeggen dat ik me dat niét zo moet aantrekken, maar dit beestje heet Erica en zo is ze .... zo zit ze nou eenmaal in elkaar.

Daar kwam het tandartsgebeuren ook nog bij. Mijn linkeronderkaak heeft heel lang gezeurd voor de wond mooi dicht was.... Daar lijdt ook alles onder.

De titel van dit stukje? Deze week viel de laatste, bijna witte, roos in het stormachtig najaarsgebeuren. Die laatste rozen hebben het lang volgehouden, maar hebben uiteindelijk wel echt de moed opgegeven... Nu hangt er alleen een wijd vertakte kale tak aan het hek... wachtend op de komende gebeurtenissen. Waaronder de nieuwe groep halsbandparkieten die de nu opgehangen vetbolletjes opeten. Dat is ook leuk. Er schijnt een hiërarchie te bestaan... Eerst eten de groene schreeuwers, dan komen de mezen en daarna pas eventuele andere vogeltjes. Als laatste de vliegende stadsratten, de duiven. Als ze kunnen zitten ze in de bloembakken, maar ze scharrelen ook op de grond rond om de kruimels op te pikken die de andere vogels laten vallen. Ik heb een hele voorraad vogelvoer ingekocht (was in de reclame in mijn webwinkel ;-) ) dus hoop voorlopig voldoende te hebben. Leuk om te zien trouwens dat na zoveel jaar ook één van mijn buren er plezier in lijkt te hebben om mezenbollen op te hangen...

>p?Hopelijk kan ik nog genoeg energie opbouwen om mijn tuintje op tijd zover winterklaar te maken dat de tuinman alleen nog hoeft te snoeien. Deze tuinman is bereid het gratis te doen, mee te nemen in het werk in de grote tuin....Ik heb genoeg moeten mopperen op zijn werk, dus maar hopen ...

>p?Nog een leuk nieuwtje voor mij.... Ik krijg een nieuwe keuken. Het oude keukenblok was gebouwd voor een invalide in een rolstoel, veel te laag en geen onderkastjes, want de rolstoel moest onder het aanrecht passen. Toen ik hier kwam wonen vond ik het wel goed, ik wilde snel gaan wonen en het opknappen van het huisje had al teveel tijd gekost naar mijn zin. Maar nu krijg ik echt last van dat lage aanrecht en bovendien is de tijd nu rijp om de verbouwing aan te vragen... Misschien heeft de woningcorporatie met de komende maatregelen volgend jaar geen geld meer voor zoiets en dan is in elk geval de keuken gereed voor een eventuele nieuwe bewoner... dan is renovatie niet meer nodig. ;-) Ik doe de corporatie er dus eigenlijk een plezier mee.... Graag gedaan De Key!! ;-))

Gisteren dacht ik dat ik 'erdoor' was. De griep had overwonnen. Waar ik de week daarvoor de pedicure nog had moeten afzeggen omdat ik me te ziek voelde, ging ik nu weer graag naar haar toe. Ik moet wel, als diabeet. Het is daarom tot nu ook aftrekbaar voor de belasting geweest.... Goed, ik ging naar de buren, waar ze zitting houdt, Verpleeghuis de Wittenberg. Wil daar naar binnen gaan als er een jongeman aan komt lopen. Hij duwde me net niet opzij om zo snel mogelijk weg te zijn, maar het scheelde maar weinig. Ik keek hem dus verontwaardigd na..... en struikelde over de drempel... plat op mijn neus. Gelukkig heb ik een vlezige neus... ;-) Dat voelde ik inderdaad... Geestelijk ook ja. Maar de plek waar ik viel was goed uitgezocht, want binnen seconden stonden er drie mensen om me heen. Voorzichtig één been bewegen, toen het andere been. Even voorzichtig draaien op mijn zij, waarbij het bloed uit mijn neus liet zien waar de werkelijke verwonding zat... voorzichtig overeind gaan zitten en met hulp weer gaan staan. Inmiddels was er een rolstoel aangerukt en werd ik netjes naar de pedicure gereden. De schrik was groot, tenslotte ben ik ook hartpatiënte, maar de eerste hulpverlening uitstekend en ik ben daar nog blij om. Wel werd ik gisteren een paar keer even 'niet goed' en moest even gaan liggen... En mijn neus hield niet op met bloeden... het werd wel steeds minder, maar ik was toch nog steeds snipverkouden dus dat ging wel goed... Vanmorgen was dat bloeden gelukkig over, nu alleen maar wachten tot ook de verkoudheid over is. That was the week that was.....Een beetje langer dan een week eigenlijk.

Duistere tijden bedreigen ons.

Het leven voelt momenteel als een grijze donkerte, waarin constant vreselijke bominslagen gehoord worden, vlammen opschieten en hulpkreten gehoord worden... Het is inderdaad een duistere tijd waarin we leven. Niet voor mij alleen. In Israel en in Gaza wonen ook gewone mensen, die geslachtofferd worden omdat Israel van de kaart geveegd moet worden van Hamas. Deze laatste oorlog begon toen Hamas meer dan 100 raketten op Israëlische steden afvuurde. Zomaar in het wilde weg, op gewone mensen en kinderen richtend. Israel heeft altijd gezegd dat ze de barbarij van Hamas en soortgenoten nooit onbestraft zal laten en doodde met een precisiebom de leider van Hamas die verantwoordelijk was voor het afschieten van al die raketten. Dat werd weer beantwoord met een regen van raketten, in het wilde weg afgevuurd op Israel. En van Israëlische kant werd ook dat weer bestraft. En nu komen de bommen en raketten onophoudelijk aan weerszijden van de grens met Gaza neer.

Wie zegt dat Israel het sterkste en het beste leger heeft, zal ongetwijfeld gelijk hebben. Maar wie is verantwoordelijk dat die verdomde rotoorlog weer is opgelaaid? Had Israel alles maar moeten laten gebeuren en zich van de kaart moeten laten vegen, zoals Hamas gezworen heeft en steeds weer zweert te zullen doen? Israel heeft het recht - en de dure plicht - zich te verdedigen. Maar wil veel liever in vrede leven Zo niet Hamas. Ik noem hen met name omdat ik niet het risico wil lopen alle Arabieren onder één noemer te brengen. Israel heeft, ondanks alle ontkenningen van Arabische zijde en vanuit Nederland van EAJG, al veel opgegeven voor vrede....Er is daar al te veel onzin over te berde gebracht. Moet het land zichzelf maar opheffen dan?

Zojuist las ik het NOS- bericht: 'Kort nadat het luchtalarm was afgegaan in Jeruzalem, lieten Hamas-militanten in de Gazastrook weten dat een Kassam-raket was afgevuurd op de stad Jeruzalem'. Triomfantelijk... Maar dat kan geen Kassam-raket geweest zijn, die hebben geen bereik van 70 km, zover ligt Gaza maar van Jeruzalem... Dat moet dan waarschijnlijk een Iraanse Fajr-5-raket geweest zijn. Die hebben een groter bereik. Goddank geen gewonden en doden, maar het luchtalarm heeft wel duizenden mensen opgejaagd. Zowel Joodse als Arabische mensenkinderen, want die wonen daar ook.

Jeruzalem, de heiligste hoofdstad van de wereld, moet dus ook vernietigd worden, vindt Hamas. Zou dat Allah's wil echt zijn?? Ja... eh.... ze roepen bij elke inslag en bij elk geraakt doel en bij elke gewonde en dode toch dat het Allah's wil is? Hamas is trouwens een militante splintergroepering van de Moslimbroeders, voor wie dat nog niet wist. En lang niet alle Gazanen behoren bij Hamas.

En zo duurt het niet lang of deze oorlog is als een vuurzee over de regio uitgebreid. En dat voel ik, daar droom ik over, daar ben ik zo bang voor. Israel en Gaza en Syrië .... de ontstoken navel van de wereld.

Het beroerde is ook dat hier in Nederland mensen meejuichen over elke raket uit Gaza... Ongelooflijk, dat ze hun invloed gebruiken om de oorlog aan te moedigen, in plaats van hun energie te geven om die te beëindigen. Met geschreeuw en met fluitjes, gekocht en verspreid door Greetje D. proberen zij in Amsterdam een vreedzaam concert door Israëlische jonge mensen in uniform te verstoren. Dat heeft niets met verstand en goede wil voor Israel te maken, maar alleen met onverstand en anti-Joodse gevoelens. Walgelijk!! Dat de kranten hen beter horen dan het andere geluid van de echte Joodse mensen is beschamend, op z'n zachtst gezegd. 'Een Ander Joods Geluid' heeft weinig met Joods te maken naar mijn overtuiging.... Eerder met het tegendeel. Een Anti Joods Geluid dus. Zoals Anonymus... dat met weinig of geen kennis van zaken en geschiedenis hier in Nederland partij kiest voor Hamas. En een online kruistocht begint tegen Israel: http://www.trouw.nl/tr/nl/4496/Buitenland/article/detail/3348763/2012/11/16/Anonymous-begint-online-kruistocht-tegen-Israel.dhtml Gelukkig houdt de Nederlandse regering het hoofd koel: http://www.trouw.nl/tr/nl/4496/Buitenland/article/detail/3348653/2012/11/15/Hamas-schuld-aan-escalatie-Gaza.dhtml

Nee, dit verhaal is niet vrolijk en gaat niet de publiciteit in. Dit is mijn dagboek. Hier wil ik kwijt wat ik kwijt wil en moet... En dat is het bovenstaande. Voorlopig heb ik geen rust meer, net zomin als mensen in Israel en in Gaza rust vinden zolang dit verschrikkelijke voortduurt.

Ik ben een kind van de Tweede Wereldoorlog, ik ben dat gevoel niet vergeten.

Gelukkig gebeurden er in mijn kleine leven ook andere dingen. Een paar keer ben ik eruit geweest. En als de zon scheen zag ik die door het dunne gebladerte schijnen alsof ze door een dun gouden gordijn scheen.. Dat was vóór de eerste schoten vielen. Ik heb boodschappen gedaan waarmee ik voorlopig vooruit kan. En een grote pan moeders' soep kan koken. Ik heb de hele week afspraakjes gehad met allerlei mensen, en de woningcorporatie komt een nieuwe keuken aanleggen en de tegelzetter komt voor de kapotte tegeltjes in de badkamer. Er zijn voor mij persoonlijk dus prettige vooruitzichten. Maar dat kan het rotgevoel niet wegnemen. Zucht.

Mijn middagslaapje was wel plezierig. Een goede oude vriend, die al een paar jaar niet meer leeft, kwam in mijn droom op bezoek. En net als vanouds, zwierven we door de stad... Zwerven is er voor mij, en zeker voor hem, niet meer bij, maar in de droom kan alles.... Ik werd dus met een goed gevoel wakker. Ik had Ad weer eens gezien. Inmiddels is er wel een flinke verkoudheid opgekomen. Hopelijk wordt dat geen grieperigheid. Maar hoesten doe ik wel en teveel zakdoekjes gebruik ik ook... Zou dat overgaan voor ik een jongetje ben? ;-)

De maand van Jacob.

Ik was - gelukkig - niet de enige die boos was over het initiatief van Erben Wennemars om toch een alternatieve marathon te houden in plaats van de energie te gebruiken om hulptroepen te organiseren voor de getroffenen van Sandy. Maar goed, ik heb gezegd. Er is een nieuwe storm onderweg, hoorde ik gisteren....

Vandaag is het alweer 7 november. Op 3 november zou mijn oudste zoon 51 jaar zijn geworden. Wat een leeftijd, 26 jaar geleden was hij 26 jaar toen hij overleed op 11 november 1986. 11-11, gekkendag ja. Begin van carnavalstijd. En Jacob stierf in een orgie van geweld, van gekte, door een overdosis drugs. Het kostte veel jaren van verdriet en schuldgevoel.De scherpte van het verdriet slijt, maar gaat nooit over. Ik heb het niet kunnen voorkomen, ik heb het niet kunnen tegenhouden...

In oude documenten vond ik wat ik in 2006 daarover geschreven heb. En omdat oude documenten de neiging hebben te verdwijnen dan wel vergeten te worden, wil ik het hier nog een keer overnemen.

2-11-06

Morgen is het twintig jaar geleden. Je zou morgen al 45 jaar geworden zijn, maar je werd maar nèt 26 jaar. Twintig jaar van vaak verdriet,vaak schuldgevoel, praten met een onzichtbare jij. Twintig jaar geleden is het al, dat je (stief)vader en je zusje op de stoep stonden, vergezeld van twee politieagenten. Ik wist het meteen, maar kon het niet bevatten... Zoals eerder om jou, heb ik huilend over de grond gekropen… Nee! Nee! dat kon niet waar zijn. Je kon niet dood zijn. Je had je zo voorgenomen uit dat milieu te stappen, hoe was het dan mogelijk dat je door een overdosis gestorven bent? Hoe was het mogelijk, dat je zelfmoord gepleegd hebt!! Later begreep ik dat je de ‘scene’ met alles wat daarbij hoorde méér dan zat was, maar er niet weg kon komen. Ook niet door de 2 verslaafde meisjes die zich aan jou vastklampten en om je leken te vechten…. In woede heb je toen alles geslikt wat voorhanden was. Je draaide toen volkomen dol en sloeg alles kort en klein en de ruiten kapot…

Eén van de meisjes, Robijn,(ik heb jaren later nog eens over haar geschreven), schijnt de politie nog gebeld te hebben toen je bewusteloos raakte, die kwam en constateerde dat ‘deze jonge man zijn roes moest uitslapen’…

Maar je werd nooit meer wakker………….

Toen ik je, met Jessica en Leo, kon gaan opzoeken, lag je in een hoekje van het begrafeniscentrum, in een kist met een glazen deksel. Je gezicht was al uitgezakt en aan de onderkant van je oren was je al blauw

Ik kon het niet bevatten.… Dat jij daar DOOD lag. Wat er gebeurd was! Ik wilde je wakker roepen, riep je naam telkens weer…, terwijl ik aan alle kanten probeerde bij je te komen, maar natuurlijk geen reactie. Dat kon ook niet. JE WAS DOOD.

Je simpele begrafenis, ook in een hoekje van de begraafplaats, werd bijgewoond door je vrienden en vriendinnen uit de scene, Robijn droeg een gedicht voor, je was niet alleen.

Bleek later ook, toen ik hoorde hoeveel van die vrienden en vriendinnen je gevolgd zijn, toen de gemeente Groningen de verslaafden uit de Oranjebuurt veel geld gaf om maar te verdwijnen uit die wijk……

Eén van die vriendinnen van je probeerde bij het weggaan nog vóór mij de in de auto te stappen, zonder enig gevoel voor privacy, heel brutaal…… ik was te verdoofd om haareruit te zetten en heb het zo gelaten… en haar bij het begin van haar wijk eruit laten gaan.

Wie waren er nog meer bij behalve de kinderen? Ik weet het niet meer. Wel dat mijn goede vriendin Dorine erbij was. En dat de lange treinreis, samen met de kinderen en Dorine, ook aan me voorbij is gegaan….. Wat is er daarna gebeurd? Ik kan het niet meer voor me halen. Maar we hebben doorgeleefd, nietwaar. de andere kinderen waren er immers ook nog…..

En morgen is het al twintig jaar geleden…. (schreef ik in 2006 dus)

Jacob, ik hoop dat het niet zo heel erg lang meer duurt…. en dat het mogelijk is je weer te zien. Hoewel het rationele deel van mijn geest op de achtergrond zit te grijnzen, blijft mijn hoop toch levend……er is tè veel gebeurd dat ook niet verklaarbaar is.

De New York Marathon en mijn sysop

De marathon heeft plaatsgevonden. Weliswaar een alternatieve marathon, maar toch. Honderden mensen waren afgekomen op een oproep van Wennemars om toch een marathon of zo iets te organiseren want 'daarvoor waren we gekomen en we konden toch niets doen voor de slachtoffers van Sandy want daar waren de hulpdiensten al druk mee. En tenslotte waren ze gekomen (ondanks de wetenschap van de ramp) om eens lekker te gaan rennen dus waarom zouden ze dat niet doen dan.'. En dus liepen honderden mensen vier rondjes door het Central Park zodat ze hun kilometertjes toch gehaald hadden.

Terzelfder tijd zagen we op tv hoe verschrikkelijk Sandy had huisgehouden en hoe wanhopig mensen aan het proberen waren weer een huis bewoonbaar te maken en de centimeters modder weg te krijgen. Zelfs van de verdiepingen. En hun waardeloos geworden meubilair te proberen schoon te krijgen... of langs de kant van de weg te sjouwen voor de ophaaldiensten. Hun auto's waren onbruikbaar geworden. De bussen reden nog niet of mondjesmaat want de wegen lagen nog onder de modder. Mensen die totaal van de kaart waren door de verschrikkingen die hen hadden getroffen. Mensen die niet naar hun werk konden omdat de metro niet reed en de tunnels nog niet schoongemaakt waren en het water er vaak nog hoog stond omdat de tunnels diep lagen. Ik vraag me af, echt waar, hoeveel lijken van dakloze burgers er nog uit die tunnels gehaald werden en nog worden. Afschuwelijk. Maar de marathonlopers waren kwaad omdat ze hun marathon niet konden lopen waarvoor ze zo hard geoefend hadden en zoveel geld hadden uitgegeven om er te komen.....

Ik schaam me, schreef ik vaak, dat ik een Nederlander ben. En dat is nu weer het geval. De totale harteloosheid om boos te zijn omdat de marathon toch niet doorging... ik kan er niet over uit. De conditietraining had voor niets plaatsgevonden. De vliegreis was voor niets betaald.... Hoeveel van die mensen die daar stonden te kankeren hebben geprobeerd een beetje van de ellende van de slachtoffers van Sandy te verlichten??? Niet zo veel want: 'ze konden toch niets doen'.... mooi excuus inderdaad. Maar hoe echt hebben ze dat geprobeerd??? Sja... ze zijn voldaan naar huis gegaan, want ze hebben door het gespaarde Central Park toch hun alternatieve marathon kunnen lopen... wat een bevredigend einde van de New York-reis hè....

Dat je in het weer ondergelopen en nog steeds niet herbouwde Haïti niets kon doen dan met tranen in je ogen toekijken... ja daar kan ik inkomen. Daar was je niet, daar had je ook niets te zoeken de afgelopen dagen hè... Of in de delen van India die door de natte moesson weer ondergelopen zijn... nee, daarover kun je jezelf ook niets verwijten. De wereld is zo groot en er gebeuren overal rampen... Ach, laat ook maar, de mensen die naar New York gingen voor de marathon lezen dit weblog toch niet.

Over de politieke overeenkomsten laat ik me nog niet uit. Ook niet voor mezelf. Ik wil eerst zien hoe die in de praktijk uitpakken. Er wordt al zoveel over geschreven en gepraat...

Vanmorgen was mijn supersysop Freek weer even hier. 'Eventjes' twee nieuwe boxjes brengen en installeren. Jaha... dat doet hij zomaar even, nieuwe boxjes brengen als ik niet meer van stereomuziek kan genieten omdat de grote wooferbox stuk is. Hij verdient echt een plek in de hemel, vooraan, zodat hij iedereen in de gaten kan houden of hij/zij hulp nodig heeft... ;-))

Vrienden en koortsdromen

Afgelopen zondag had ik hier vier vrienden. Ik had een grote pan moeders' soep gekookt, en lekker brood gehaald. Eerst maar bij aankomst uitgebreid koffie gedronken... met wat lekkers erbij. We zijn daarna naar de Hollandse Schouwburg gegaan, een klein museum tegenwoordig. Op die plek werden alle Joden in de oorlog verzameld voor ze op transport gingen. Ik ben even niet in staat daar meer over te vertellen maar google maar op Hollandse Schouwburg als je meer wilt lezen.

Daarna zijn we, ook in de buurt, naar het Verzetsmuseum gegaan. Mijn vrienden zijn van na de oorlog, komen nooit met 'Joods' in aanraking.... hadden dus weinig meegekregen van de oorlog. En het was voor hen (behalve voor één vriendin met wie ik er al eens geweest was) dus totaal nieuw en ik mag wel zeggen, een openbaring. Vriend K. die als vluchteling uit Irak gekomen was had ongeveer hetzelfde meegemaakt in zijn land en daarna als vluchteling ook. Thuisgekomen samen uitgebreid gegeten en koffie gedronken, waarna ze weer op huis aangingen.

Maandag is een kies getrokken. Beneden linksonder. Het duurde bijna twee uur en hij kwam er in stukjes en brokjes uit. Het allerlaatste stukje moest zelfs door een andere tandarts (blijkbaar een senior) worden getrokken. Ik lag daar met negen verdovingsspuitjes in mijn kaak, mijn mond gedwongen open, weerloos te lijden. En na afloop was ik geen half mens. Het kostte in plaats van dat ik geld toekreeg... nog € 125 ook..

Met paracetamol op gaat het wel. Maar ziek ervan ben ik nog steeds en eten gaat nog niet, drinken met moeite. Blijkbaar ben ik in mond en keel totaal beurs ook. Ik drink maar voedzaam, chocolademelk, karnemelk, vanavond wat verdunde soep.... En vandaag slaap ik maar, afgewisseld met zitten aan de computer, waar ik mails doorstuur die tussentijds binnenkomen en dit schrijf. En dan weer omval en slaap...

Ik was dus een beetje ziek, had wat paracetamol genomen en was in slaap gevallen. Overdag droomt een mens kennelijk meer dan 's nachts. Misschien omdat de slaap korter duurt, misschien heb ik wat verhoging.

Ik droomde in Zuid Vietnam te gast te zijn.We zaten, met zowel Europeanen, als Vietnamezen en Vietnamese monniken, op diepe banken lui te zijn, ik lag en kon mijn ogen niet openhouden. Zoals op datzelfde moment in het echt, lag ik te slapen. Met naast me een oude kennis en daarnaast een monnik, die n.b. Nederlands sprak, want hij had een aantal jaren in Nederland gewoond. We moesten wel opstaan om ons eigen eten te pakken. Er stonden schaaltjes met allerlei soepen op een enorme tafel, en grote bergen rijst en nog meer.. Met grote moeite werd ik wakker binnen die droom en met nog meer moeite stond ik op van die heerlijke bank en koos voor mezelf een kom wontonsoep.... Maar voor ik kon gaan eten stond ik in de rij voor een Vietnamees theater en werden de andere Europeanen en ik (ik was nog steeds samen met die Europese kennis) naar binnen geloodst. We kwamen, nu op een rij, weer op die diepe zachte banken terecht en weer viel ik, ook weer in mijn droom, in slaap. Ik sliep dus eigenlijk dubbel. Het doek ging op en meisjes en jongens zongen liedjes met van die schelle stemmetjes. Maar ik kon mijn ogen niet opendoen. Ik was dus een slechte gast, die daar lag te slapen (in die droom) . Mijn kennis verdween, ging ergens anders heen en de monnik, die weer naast me zat, probeerde me met zijn verhalen wakker te krijgen, maar dat lukte niet. Mijn worsteling om in die droom wakker te worden resulteerde er in dat ik werkelijk wakker werd.

>p>Nadat ik wat gedronken had viel ik weer in slaap. Nu was ik thuis in mijn vroegere gezin. En ik wist in die droom dat die tijd van mijn gezin voorgoed voorbij was. Het was dus een verdrietige droom. Ik was me die droom heel bewust alsof ik het herbeleefde. Mijn kinderen waren groot en mijn dochter en zonen stonden daar alsof het de laatste dag was..... Mijn man zocht wat klein zilver bij elkaar, dat wilde hij meenemen, z.g. om bier in te schenken als hij bij iemand anders was. Daar was alles veel te klein voor, dus dat was een excuus om het mee te nemen. Hij gaf me één voorzichtig kusje en verdween. Ik draaide me verdrietig om naar de kinderen, maar daar stond alleen mijn dochter nog, die geen commentaar gaf maar me nietszeggend aankeek en ook wegliep. Heel verdrietig werd ik ook uit die droom wakker.

En weer droomde ik....Nu zat ik hier aan dit stuk te tikken toen de bel ging,.in mijn droom De dokter. Niet mijn eigen dokter. Na wat onderzoekjes wilde hij even weg om wat geld in de parkeermeter te doen. Het bezoek kon dus nog even duren. Kan het èchter, als je slaapt?! Toen kwam er een jongeman binnen die kennelijk een a.o., arts in opleiding was, en bij hem hoorde. De jongeman kreeg opdracht geld in de parkeermeter te doen, en toen hij terugkwam had de dokter zijn uitslagen. Ik had een (dinges?) van 11, zei hij, waar ik minstens een 21 moest hebben. Langzaam legde hij een laken, een dunne deken, een dun kussen op tafel. Ik keek hem vragend aan en hij knikte. Ik werd meteen opgehaald door een ambulance, moest meteen naar het ziekenhuis.... ik had niets in te brengen. Wanhoop! Kon dat zomaar? Ja jammer.En nee er kon niets mee. Mocht ik nog iemand inlichten, mijn dochter? Nee, daar was geen tijd voor. Ik heb gevochten om wakker te worden en werd inderdaad hijgend wakker.

Vermoedelijk heb ik toch wat koorts, maar heb dat nog niet gemeten... Wat een dromen achter elkaar.

Ik en de anderen.

De electronische nieuwsbrief van Artis gaat deze week over de herfstvakantie. En Artis is deze vakantie gewijd aan de krokodillen. Voor mensenkinderen die belangstelling hebben is het adres www.nieuwsbrief@artis.nl , gemakkelijk. toch?

Ik heb het deze week vrij druk gehad. Ook op de mail. Voor M. telde ik eens op een vroege avond het aantal ontvangen e-mails inclusief nieuwsbrieven en reclames van die dag. Voor een oud mens als ik is 58 mails op dat uur toch een aardig aantal. De nieuwsbrieven zijn vaak om na lezing door te sturen, de reclamenieuwsbrieven beoordeel ik op relevantie en worden zo mogelijk verwijderd. En zo gaat dat elke dag, voor mijn eigen mailgroepen is dat niet veel, maar voor mijzelf een hoop leeswerk en doorstuurwerk. Ik ben heel blij (dankbaar is zo'n vervelend woord vind ik) dat ik dat nog steeds kàn doen Daar komen dan nog de persoonlijke contacten bij. Goed toch? Bovendien krijg ik langzaamaan weer het gevoel wat sterker te worden. 'Flink' lopen doe ik niet elke dag, maar toch een paar keer in de week. De dure pillen die ik op internet koop helpen dus wel.

En ik houd van alleen zijn en van muziek zowel als van stilte. Het enkele geluid van het toetsenbord kan ook muziek in mijn oren zijn. Wat mijn huishouden betreft hoef ik me niet meer zo druk te maken. Eéns per week wordt dat schoongemaakt want dat is al een poos te zwaar.Ik mis B. die momenteel min of meer gedwongen vakantie houdt. Nu is het elke week afwachten wie er komt. Tot nu zijn dat studenten. En een jonge jongen werkt nu eenmaal heel anders. en is ook anders in de omgang. Maar is ben al blij dat men mensen heeft..

Het is trouwens fijn dat een buurman verderop op de gracht me altijd zijn brievenbus laat leegmaken als hij met vakantie is... dat dwingt me ook twee keer per dag een stukje buiten te lopen. Kom je nog eens andere buren tegen ook. Soms, als het lijf tegenwerkt, ben ik daar niet zo blij mee, maar over het algemeen ben ik een met mijn kleine leventje heel tevreden en bijna gelukkig mens. Naja, eh... als ik me niet druk maak over politiek of racisme in elk geval. Want dan moet ik reageren, anders plof ik. Maar ik heb een lief oud huisje in een pand met een geschiedenis waar ik mee leef, lekker vol met boeken en muziek en snuisterijtjes. En als ik zin heb kan ik een grote pan soep koken, zoals nu weer... De kamer (ik heb een open keukentje) geurt dan ook naar bouillon, daar moet ik straks ook in slapen. De buitendeuren staan dus op de kierstand.

Terugkijkend in de weblog lees ik dat ik al ruim 3 jaar geleden klaagde over pijn 'in mijn uitsteeksels', zoals ik het toen noemde. Inmiddels is die pijn voornamelijk in mijn linkerbeen en mijn voeten en handen gaan vastzitten, maar lopen moét, zei de vaatchirurg, dus lopen zàl ik. Zo, dat was weer eens een stukje over mijzelf. Werd me gevraagd... om nu eens iets over mijzelf te vertellen. Hopelijk voldoende voor de komende tijd.

Vandaag heb ik de tram genomen en ben weer eens naar mijn Turkse super gegaan. Eéns in de zoveel tijd moet ik er wel heen.... want voor de soep heb je vlees en benen nodig. Mergpijpen en runderstaart... en een mooie runderlap. Hier is nergens een goede slager in de buurt, maar die Genko, de Turkse super dus, heeft een halal slagerij en is supergoedkoop. Geen 4 plasticdoosjes selderij, maar een grote bos voor de prijs van één doosje...Een grote bos platte peterselie, ook zo goedkoop... En ze hebben het lekkerste fruit voor kleine prijsjes. Jaja, ik maak reclame, maar dat verdienen ze. Een fijne familie die daar samen werkt. Leuk, dat ze me kennen, terwijl ik, zoals gezegd, niet zo heel erg vaak kom. Weer veel te zwaar beladen de terugweg aanvaard en bibberend van vermoeidheid thuisgekomen. En toen natuurlijk een uurtje of twee geslapen, voor ik verder kon. Eten en soep maken dus...

En nu iets heel anders: Hm, die zin doet me denken aan Monty Python, ouderen herinnen zich vast nog wel de absurde filmpjes: And now... something completely different...

In de middeleeuwen droegen, las ik eens in een geschiedenisboek, de Italiaanse dieven en rovers puntmutsen met een 'gordijntje' ervoor. Zo slopen ze, herkenbaar als gilde, door de straten van de Italiaanse steden en niemand wist waar ze zouden toeslaan, maar iedereen herkende hen als dieven en rovers en moordenaars. Hun gezichten bleven wel onzichtbaar ja. In onze tijd dragen de dieven en diefjes en erger graag petjes en bivakmutsen of jasjes met dikke bontkragen waarin ze zich kunnen verstoppen. En wie zo gekleed is, met zo'n mutsje ook dat als bivakmuts over het gezicht getrokken kan worden, maakt zich dus vaak bij voorbaat al verdacht... Maar ze blijven even vaak 'onzichtbaar'.

Ik heb het al eens eerder geschreven: de mens verandert niet, alleen de uiterlijke vertoning. Maar de bedoeling van het verstoppen van het gezicht is dezelfde gebleven. Gelukkig hebben we tegenwoordig methoden die ze in de middeleeuwen niet hadden. Alarminstallaties, camera's op alle mogelijke en onmogelijke plekken, sporenonderzoek, televisieprogramma's in samenwerking met politie, vingerafdrukken en het meest verraderlijke voor misdadigers: De voor elk individu unieke DNA.

Het is dom te noemen dat dieven en inbrekers er geen rekening mee houden dat we niet meer in de Middeleeuwen leven. Maar het toont wel mee aan dat de armoede van lang geleden niet de oorzaak is van de misdaad van tegenwoordig. Pure hebzucht, geen geweten hebben, geen gevoel voor mijn en dijn maar: 'wat van jou is is van mij en wat van mij is daar blijf je af'. Bestraft worden zoals dat nu gebeurt heeft geen enkele zin. Misschien als het gaat om jongetjes tot een jaar of 13.... maar daarboven moeten we met andere maatregelen komen. Men zoekt naar mogelijkheden als het gedwongen begeleiden van het hele gezin.

Als ik lees en hoor hoe het glossyblad "Quote-500" adres voor adres wordt afgewerkt meen ik dat ook de redactie van dit blad haar verantwoordelijkheid moet nemen en dit niet meer mag doen. Het blijkt letterlijk een lijstje voor de misdadigers te zijn geworden, dat kun en mag je niet van je afschuiven... Daar is de redactie van Quote mijns inziens wel degelijk mee verantwoordelijk voor.

In gedachten zie ik al die mensen die zich beroepshalve met deze problemen bezighouden met de armen in wanhoop omhoog staan: wat kùnnen we doen.!!! Een enkele stoere teddybeer in Den Haag kraait: de straffen moeten zwaarder... Maar het heeft geen zin om ze op te sluiten of een therapie te geven. Zelfs strikte begeleiding heeft geen zin. Dit soort jongens (het zijn dus bijna altijd jongens, hebben geen ontwikkeld geweten. Dat moet hen dus geleerd worden. We hebben indertijd gescholden op en gelachen om Ruud Lubbers, die het had over werkkampen... Maar wat is tegen een keiharde lichamelijke en geestelijke opvoeding en een heel stevige discipline, gecombineerd dus met teamsport? En dan, behalve gevoel van veiligheid, vooral ook geestelijke ontwikkeling met voorkeur voor de cultuur van dit land, maar ook de cultuur en godsdienstachtergrond van de eigen afkomst... Misschien is dat het enige dat werkt. Vooral ook om die jeugd te leren met recht trots te zijn op die (eigen) cultuur en tegelijk te leren zich aan te passen aan hier geldende regels.. Maar die moeten ze dan wel kennen. Dat geldt vanzelfsprekend evenzeer voor foute jongeren van gewoon Nederlandse afkomst.

Als begeleiding denk ik aan voornamelijk mensen uit die eigen cultuur en achtergrond die een streng vaderlijke en/of moederlijke voobeeldfunktie kunnen zijn en een gevoel van veiligheid kunnen geven en creëren waarin macho gedrag niet nodig is. Mensen die dit werk ambiëren zouden ook daarop opgeleid en gescreend moeten worden. Mijn mening hoor.

We kunnen nog zulke vredesmensen zijn.... tégen legers zijn en alles wat met oorlog te maken heeft... terugdenkend moeten we toegeven dat het 'onze' jongens in hun diensttijd in twee jaar of 18 maanden geen kwaad heeft gedaan. Het werden mannen die zich aan het eind van hun diensttijd niet meer hoefden te laten overheersen door hun testosteron en hun eigen aanvechtingen. Die wisten wat er van hen verwacht werd en een goed vak leerden, hun geweten ontwikkelden en ook in dienst konden en kunnen opklimmen tot hogere rangen. Niet het minste: manieren aanleerden en leerden hoe op een behoorlije manier met de andere sexe om te gaan. Want de dienst is al lang niet meer alleen een mannenzaak.

Nee, ik ben niet van mijn geloof als vredesvrouw gevallen. Maar ik zie wel wat nu nodig is. En dat is een totaal andere kijk op dingen. Het is een andere tijd dan de tijd waarin we zelf volwassen werden en er zijn soms ook andere opvoedmethoden nodig.

Niet voor niets wordt Nederland nu in Europa een slap en 'stilstaand' land genoemd..... We hebben de bezuiniging (we zien zuunig hé) tot afgod gemaakt en de bedoelingen van goed gebruik van de economie verwaarloosd...

We moeten investeren! Zeggen alle macro-economen.

Juist in jonge mensen, zelfs de moeilijkste, moeten we blijven investeren, willen we niet nòg een generatie verloren laten gaan. Ik blijf geloven in de jonge mensen van nu, een goede generatie, maar er vallen teveel jonge mensen buiten de boot door wat voor redenen dan ook.

Daarnaast zou de jonge vrouwen- en meisjesemancipatie nu eens echt hardgemaakt moeten worden. Zodat de jonge vrouwen die dat nodig hebben na 'gespecialiseerd onderwijs' niet meer zo gemakkelijk willoos slachtoffer, cq eigendom van mannen zullen worden. Maar een carrier kunnen opbouwen en ook naast het eventuele, zelf gewenste gezin, een leven kunnen hebben. Een baan, al of niet voor kinderen kiezen, studeren... Het zou voor iedereen die dat wil of kan mogelijk moeten zijn.. Nog altijd te vaak horen we verhalen over hoe het persé niet moet en mag. Maar ja, Ook daarin moet geïnvesteerd willen worden. Ik hoop dat dit geschrevene nog eens ergens terechtkomt. En uitgevoerd wordt. Zonder bezuiniging dus.

Zojuist kreeg ik een mailtje binnen van L. Een mooi plaatje, met de tekst: En g'd beloofde alle mannen dat er in elke hoek Een mooie, gewillige en gehoorzame vrouw zou zijn.

En toen maakte hij de wereld ROND.

En Hij lachte en lachte en lachte...

Een meditatieve avond.

EEN METTA-MEDITATIE.

Een meditatie, die ik jaren geleden beschreef en zoals ik die kort geleden terugvond en nu zelf graag weer doe....niet de geest leegmaken, maar ontspannen genieten van mijn eigen beelden en gedachten...Beelden die bij voorbeeld ook bovenkomen bij het lezen van een mooi gedicht.

Het leek me voor de verandering wel iets voor een blogje... Ik heb totaal geen inspiratie momenteel. Dus heb hiervoor weer uit het rijke archief geplukt. Hopelijk beleven lezers er veel genoegen aan. Ikzelf vind het na jaren nog steeds een zegen zo te kunnen denken.

Ik neem een rustige positie in, op een stoel, op een bed of bank, voor mijn part op een kleedje op de grond... .Of waar en hoe je dan ook echt kunt ontspannen...en sluit de ogen. Het licht om me heen is gedempt, geen geluiden, behalve de gewone dagelijkse die niet opvallen... Probeer de wind te horen, de regen, het ruisen van de bomen....of heel zachte muziek.. als je echte stilte benauwend vindt.

---------------

Ik ga visualiseren dat ik op een strand loop. Op miljarden zandkorrels. Op miljoenen en miljoenen zeediertjes op en tussen die zandkorrels vergaan zijn.

De loop der eeuwen heeft dit zand, dit strand, die duinen in de verte, gevormd. Ik zie die duinen niet.... het is schemerig, bijna donker om me heen... Maar heel in de verte zie ik wel een donkere golvende lijn afstekend tegen de nog donkerder lucht. De maan is klein en staat hoog en belicht amper die verte....Het geheel lijkt op een gravure van De La Croix, of van Gustav Doré...

Ik luister naar de niet aflatende branding. En realiseer me dat die onafgebroken klinkt van kust tot kust tot kust tot kust. Over de gehele aardbol. En dit klinkt al miljarden jaren zo, en zal, als de aarde nog lang bestaat...nog miljarden jaren na nu zo klinken.

Ik kijk omhoog, naar dat heldere maantje, daar hoog boven me. Dat maantje, zo klein als het lijkt, regeert de wereldzeeën, regelt eb en vloed. Regelt al het vrouwelijke leven op deze wereldbol... Wat ben ik klein...en wat ben ik groots...ik maak hier deel van uit..Hoe lang dit duurt weet ik niet..

----------------------------

Maar langzaamaan ga ik me dan weer een heel klein onderdeel van die grote, levende en lijdende mensheid voelen. En een mens, die behoort tot deze wereld met al haar schoonheid en het tegendeel ervan , ik deel in al haar liefdevolle goedheid, haar slechtheid, al haar lijden en al haar geluk.

Wie ben ik om me dan anders te voelen, verdrietig of boos te zijn om het eigen lijden... 'Waarom ik niet - en zij wel? ' Ik realiseer me: ik hoor bij de mens, ik ben mens. Ik heb dezelfde hartenklop, luister naar dezelfde branding als degene die met misschien dezelfde gevoelens staat aan het strand van de wereldzeeën, waar dan ook op deze wereldbol...

In gedachten zend ik een groet, een goede wens, een vredeswens uit naar die ander en voel die weer terugkomen naar mijzelf. En ik meen een gedachte op te vangen: 'Ik ben ook maar als één enkel boomblaadje in dit oneindige oerwoud.'

Nog één keer omvatten mijn gedachten de hele aardbol in één oneindig liefdevolle omhelzing. ...METTA!!! Een universele liefdevolle vredesgroet. Dan keer ik langzaam in mijzelf terug. Getroost, door mijn eigen gedachten, Mijn Zelf (Mijn Aardgodin, ben ik geneigd te denken) kan ik dan weer verder met mijn eigen leven..

Eerlijk gezegd denk ik er niet altijd aan me zo te voelen....Een enkele keer gebeurt het dat ik me plotseling realiseer: 'Oja, zo kan ik er óók mee omgaan.'

En dan doe ik het bovenstaande. Erica

(Uit Mijn brieven aan Mijntje,)

Het was nacht, stikdonkere nacht en...

Het is 4.29 uur in de nacht. En ik heb nog niet geslapen. Soms heb je in heel oude huizen dat het huis 's nachts leeft. Dan klinken er overal vandaan (maar bij mij vooral bij de buitenachterdeuren), geluiden. Een liedje speelt door mijn hoofd: 't was nacht 't was nacht, 't was midden in de nacht, toen hoorden we een vreselijke slag...' nou, er waren dan geen zeven muizen, maar wel na een vreselijke slag die uit het plafond leek te komen, telkens als ik dreigde in te slapen een knal van de achterdeur, zo te horen bij het gesloten kattenluikje. Ik ben een paar keer opgestaan om te kijken of er katten zaten, maar er zat niets....Nee, ook die zeven muizen niet. Intussen bonst je hoofd, zit er een brok in je keel en fladdert je hart steeds van de schrik. En is de slaap, na 5 keer, echt verdwenen. Ik vermoed dat het verschil tussen binnen- en buitentemperatuur, zeker als de verwarming laag gezet is, het hout en ander materiaal van dit meer dan 100 jaar oude appartementje doet 'werken'. Niet leuk nee, maar niets aan te doen. Het kan natuurlijk ook zijn dat mijn bovenbuurman ook wakker is en actief door zijn huisje loopt. Daar hoor ik normaal nooit iets van, maar je weet maar nooit. Misschien heb ik de verwarming te laat lager gezet? Volgende keer dus een paar uur vroeger doen.

Verder heb ik geen moeite met 's nachts wakker zijn. Eigenlijk ben ik een nachtmens, maar als ik daaraan blijf toegeven gaat er vast iets mis met me. Dus aangezien ik toch wakker bleef ben ik er maar uitgegaan. Het duurde even voor ik mijn brilletje had gevonden. Maar met de hulp van de reservebril ;-) die altijd op dezelfde plek ligt, had ik de gewone bril vrij snel gevonden. Ik heb hem tussen de vouwen van de sprei meegevouwen. Ja, typisch iets voor een verstrooid mens als ik. Raar is wel, dat ik nu het licht brandt en ik weer vlijtig zit te tikken, helemaal geen geluiden meer hoor.

Wat heb ik te vertellen... Van de week heb ik een nieuw e-boek op mijn e-reader dus, achter elkaar uitgelezen. Gebeurt me niet te vaak, maar dit boek was zo bijzonder dat ik het iedereen die niet zelf in een Duits kamp heeft gezeten, van harte wil aanbevelen. Het boek heet Anne Frank, mijn beste vriendin. Het is door Hanneli Goslar het vriendinnetje in kwestie, nu een oude vrouw in Israel, vertelt aan de schrijfster, Alison Leslie Gold. Er is geen twijfel mogelijk aan de authenticiteit van het verhaal. En het volgt de verschrikkingen van de oorlog van de blije kinderen van vóór 1940, via alles wat een kind niet mee mag maken, tot de terugkomst in Nederland. Voor mij, die de gang van mijn moeder grotendeels uit de tweede en derde hand te weten moest komen was het ondanks de vreselijke inhoud, weer een bevestiging van wat ik te weten was gekomen. Ik heb even op Google gekeken, bol.com laat het boek duidelijk zien.

Een heel ander onderwerp is het feit dat oude, zieke en dementerende mensen van nu worden uitgeknepen in de tehuizen en instellingen. De goede instellingen niet te na gesproken schijnt het normaal te zijn dat mensen die af en toe een douche willen, daarvoor veel extra betalen ( heel veel meer dan ze vroeger in de badhuizen betaalden voor een bad of douche) Het merken van de kleding kost ook een kapitaal als je dat moet laten doen, evenals een broodnodig wandelingetje... want je moet toch af en toe bewegen? En hoort ook dat niet bij de normale verzorging? Ik zou zo graag eens een lijstje met kosten willen zien die mensen inclusief kost en inwoning en normale verzorging, betalen per maand. Als je alleen een aow hebt, krijg je dan tegenwoordig nog wat zakgeld of moet je daar dan die 'extra's van betalen? We moeten dus per onderdeel gaan betalen, omdat we te oud en te ziek zijn om nog voor onszelf te kunnen zorgen. Er was een tijd, dat wie oud en versleten was, vanzelfsprekend kon rekenen op de hulp die ze nodig hadden. Zelfs in de oude mannen- en vrouwenhuizen van vorige generaties. Wie dit te berde heeft gebracht en wil gaan uitvoeren? Jet Bussenmaker, een jong en gezond persoon zonder lichamelijke afwijkingen. Ik vraag me af of ze een vader en moeder, of grootouders, oud heeft zien worden.

We hebben hier in huis vrijdag weer een kleine overstroming gehad. En iedereen kloste lekker door de plassen zonder zich af te vragen waar het vandaan kwam, wie er verantwoordelijk voor was, wie er iets aan zou kunnen doen en wie de boel zou droogdweilen... Tja, ik dus weer. Hoewel ik bijna de oudste ben hier in huis. De glazenwasser voor het atrium was lekker met waterslangen in de weer geweest en één van de gootjes was overgelopen. Samen met een buurman hebben we het gootje ontstopt en hij heeft het water doen weglopen op de goede manier.... en ik heb beneden de boel maar drooggedweild. Maandag maar de woningbouw inlichten... Jawel, ik dus. Bijna zolang ik hier woon heb ik al gevraagd of hier geen huismeester kon wonen, zoals ze ook in het Occohofje hier aan de gracht hebben, maar dat heeft nooit resultaat gehad.

Jaahaa, en dat gebeurde toen ik zo flink was geweest om weer eens (met de metro) naar de Nieuwmarkt te gaan. Op 15 m van de metrolift,bij de Chinese Toko weer mijn eigen thee gehaald onder meer, De paar kraampjes langs gelopen en verse biologische groente gekocht en toen ook nog naar Jacob Hooy de beroemde kruidenwinkel, voor Tantum, de pijnstillende crême die ik nodig zou hebben voor mijn been, als ik weer thuis zou zijn. Met de lift en de metro en daarna de storm die hier heerste, weer terug naar huis, waar ik het inderdaad hard nodig had. ;-)

Ja en toen vond ik dus thuis die overstroming ...

Vandaag, zaterdag, van de weeromstuit dus grotendeels thuisgebleven. Even naar de bakker voor een galle en een half viergranenvolkorenbroodje, en twee keer naar de buurman op de gracht om zijn brievenbus leeg te maken. Eerst de weekend-ochtendkranten en de tweede keer de weekendmiddag-kranten (buurman houdt net als ik van kranten ja) en de post.... Maar dat was alles...

Inmiddels is het bijna half 6... ik ga proberen nog een paar uur te slapen.

p.s. nog even heerlijk geslapen tot half tien, dank je.

herfst en simits en meer...

Er is weer een dikke week voorbijgegaan zonder blogje... In een wat weemoedige bui had ik er wel een geschreven en geplaatst maar na lezing weer weggehaald voordat veel mensen hem zouden lezen. Hoopte ik... Inmiddels heeft de herfst echt zijn intrede gedaan.... Geen gesmoezel met late zomerse dagen meer. Geen aarzeling meer. Het is herfst. Punt. Het regent (o, wat regent het...;-) ) en waait. De laatste roos is uitgebloeid en hangt nog wat zielig aan het hek. De laatste hortensia begint nu ook te verkleuren en de vlinderboom en de reumaplanten staan er maar zielig bij. Om van de kleine potplanten niet te spreken...Het maakt een mens niet echt vrolijk hè... Gelukkig was het een week met veel bezoekers. En daar heb ik dan ook uitgebreid van genoten. Maandag B., dinsdag D., het kon niet op blijkbaar. En veel spannende momenten in de politiek...dus verveling is er niet bij.

Woensdag heb ik de grote boodschappen bij Appie gehaald. Met kar, rugzak, tas en koeltas, ben ik (met de tram) naar de grote Appie achter het paleis gegaan om mijn 2-wekelijkse boodschappen te doen Ik dacht: 'die tram stopt praktisch voor de winkel, dan hoef ik niet te lopen... . Normaal stopt lijn 14 inderdaad bij de Nieuwe Kerk, maar vandaag reed hij dus natuurlijk om, langs de Bijenkorf... ik moest kiezen, of aan de overkant weer op lijn 9 terug of toch maar naar Appie. Ik koos het laatste... Fout gedaan dus. Het bleek dat ik een veel groter eind moest omlopen om er te komen dan ik normaliter loop. Want er waren langs het hele paleis aan die kant en er achter hekken geplaatst voor straatverbouwing of zo... Het kostte een dikke 10 minuten extra lopen. De winkel zelf is zo groot dat ik er meer dan een uur moest lopen en terug was ik te moe om pap te zeggen. Ik zag de tram voor mijn neus wegrijden (gelukkig aan die kant op de goede route) en kon met mijn karretje, mijn rugzak, linnen tas en koeltas met boodschappen 14 minuten wachten. Thuisgekomen om kwart voor acht was ik te moe om aan de computer te gaan zitten maar de boodschappen moesten worden opgeruimd en eten klaargemaakt.... Belangrijk voor een diabeet.

Donderdag, om weer dichter bij deze tijd te komen, was dochterlief hier. De bedoeling was dat we in de stad zouden eten, zij zou trakteren. Filmpje pakken? En ze bracht gebakjes mee voor bij de koffie. Zoals gewoonlijk zaten we te lang te kletsen (vrouwen onder elkaar hè) Maar we gingen toch naar de stad met de bedoeling schoenen voor mij te kopen. Zo mogelijk ECCO-schoenen. De Winkel in de Kalverstraat is veel toegankelijker en gemakkelijker bereikbaar dan die op het Koningsplein, dus togen we via de tram (Spui) naar die winkel De verkoper was een goeie hoor, maar een druktemaker die als een keffertje door de winkel ging, iedereen behulpzaam wilde zijn, heel snel en luid praatte en gesticuleerde... Dochter en ik deden het zelf wel.... ondanks alle goede bedoelingen. Hij slaagde er wel in op het laatst de goede schoen te pakken gelukkig. Ik kon nog andere schoenen krijgen omdat er een krasje op een schoen zou zitten maar omdat ik dat niet zag kreeg nog 10 euro korting. Dochter betaalde als cadeautje één paar en ik de andere. In de hoop dat ik beide paren in gezondheid mag verslijten. Toen we buiten stonden met de tas met schoenen schrok ze toch van mijn vermoeidheid. Lastig en jammer, want ik kon het etentje echt niet meer aan en dat was te goed zichtbaar. Dus achter elkaar naar huis gegaan en brood gegeten. Ik had nog een halve galle in huis, een gevlochten broodje dus. Dat hebben we maar opgemaakt. Ze heeft me met nog een aantal dingen op de computer geholpen maar tijdens het nieuws notabene zag ze me in slaap sukkelen. Toen hield ik het niet meer... en is ze naar huis gegaan. Ik heb de gordijnen gesloten en ben op de bank neergevallen en in slaap gevallen. Toen ze belde dat ze veilig thuisgekomen was (een afspraak tussen ons voor de avonden, ziz iz emsterdam men) was ik even wakker... maar te moe. En ook de volgende dag heb ik bijna de hele dag verslapen. Maf ja...vind ik ook hoor. Maar daarna was ik er weer. Het gaat gewoon niet meer, dit soort plezierige zaken. En daar heeft een mens zich maar bij neer te leggen en er verder het beste van te maken. Ik weet het, meer dan genoeg mensen die op deze leeftijd nog de wereld rondreizen, tennissen, , zelfs hockyen... Nou en...? Ik kan dat niet meer en er zijn meer mensen die het niet meer kunnen dan mensen die nog zo lichamelijk actief zijn. Het leven gaat toch wel verder en ik kan alleen maar proberen het zo goed en plezierig mogelijk te leven.

In een NIW (Het Joodse weekblad), vond ik een artikel over de herkomst van de bagel. Zoals we die nu kennen is het een klein rond broodje met een gaatje en lekker gevuld of versierd. Ik herinner me hem anders van een oud en verdwenen fotootje.... Een veel groter ringvormig, ongezuurd broodje zonder lekkere versiering. Die hangen tegenwoordig bij de Turkse bakker aan een stok... en heten Simits. Maar kleintjes kregen hem in Wenen zoals de kinderen tegenwoordig een ijsje krijgen. Of misschien op jongere leeftijd een fopspeen, om op te sabbelen. Leuk om dat weer tegen te komen, ook in de herinnering. Herinneringen zijn zo krachtig voor je tegenwoordige leven en ik heb er maar weinig.

Weer mijn mening, hoor.

There will be peace in the valley...... Some day. Zou het? In elk geval lijkt het op het verkiezingsfront rustig te worden. Maar wat in Haren gebeurd is en zoveel angst en narigheid heeft veroorzaakt komt m.i. op hetzelfde neer als wat in de moslimlanden gebeurd is door die rare film. Hier ging het om een fout berichtje op facebook. Een naar verhouding van de bevolkingen vrij kleine groep relschoppers (altijd te veel) met teveel testosteron en te weinig werk heeft chaos en narigheid en gewonden en angst veroorzaakt. Heb je de kleine jongens gezien die in de Moslimlanden daar voorop liepen met stenen om ruiten in te gooien en te plunderen? En de tieners die datzelfde deden in Haren z.g. om een feestje te vieren? Was er veel verschil in attitude? De media, als de kippen erbij, om zulke dingen vast te leggen, deden er alleen al door hun zichtbare aanwezigheid, nog een flinke schep bovenop. Ik weet het, je kunt zulke zaken niet negeren als nieuwsgaarders, maar iedereen weet ook dat de aanwezigheid van camera's zulke jongens ( alleen maar jongens en jonge mannen ja) slechts aanmoedigt om te laten zien hoe 'moedig' en flink ze wel zijn... Niets nieuws te melden dus. In ons land zijn we niet beter dan in 'de moslimlanden' is hierdoor gebleken. De waanzin van het geweld is niet aan grenzen gebonden. En dat is heel erg 'au' om toe te geven. Als je op Google-nieuws het nieuws wilt lezen wordt dat moeilijk bij het Nederlands Dagblad, dat zo Christelijk betrokken blad.... dat vraagt, als je een artikel op internet wilt lezen, dat je daar een kwartje voor betaalt. En dat niet alleen, om een nieuwtje te lezen moet je je registreren, cq inloggen. Is dit een uitzondering of wordt dat een nieuwe trend? Nee, er is echt geen mogelijkheid om iets te lezen van dit dagblad. Nou begrijp ik wel dat ze zo klein zijn dat als ze via Google een artikel gratis zouden laten lezen, ze misschien meteen failliet zouden kunnen gaan... maar het gaf me toch een gevoel van onbehagen... ik lees dat blad nooit en nu màg ik het niet eens lezen. Pfff, ik zit te kijken naar de docu over Freddy Mercury van Queen... Ik was een grote fan van hem en de groep en was oprecht heel verdrietig toen hij stierf.... Het was een hele goede documentaire en ik heb ervan genoten tot het laatste geluidje. Wat kan ik erover zeggen..... ik heb alle cd's van de groep, maar niet alle solo-cd's jammer genoeg. Zucht... wat een levend mens was hij.... en het bewijs dat de goden vroeg tot zich nemen die ze liefhebben. Nouja, 45 jaar is toch veel te jong? Er is nog iets dat mijn geest bezighoudt en dat dezer dagen de kranten haalt. En veel twijfel en vragen oproept. En dat is die snipper papier met dat tekstje waarop Jezus spreekt over 'zijn vrouw'.... Iets dat natuurlijk in Christelijke kringen niet aan de orde mag komen. Want is de figuur Jezus niet juist in Room Katholieke kringen iets dat nooit gekoppeld kan worden aan een vrouw, laat staan dat hij een gezin gehad zou kunnen hebben.... Was Paulus niet de persoon die dat erin gehamerd heeft en heeft de R.K. Kerk dat niet in haar eerste Concilie tot heilige waarheid gemaakt? Dat Jezus zijn hele leven maagd gebleven zou zijn? Zo onjoods als het maar zijn kon terwijl Jezus toch echt gewoon een Jood was. Als het klopt wat er in het nieuwe Testament staat, was hij weliswaar een gedoopte Jood, maar toch een Jood. Eeuwen van nonnen, broeders, priesters hebben daar hun heilige imago mee hoog proberen te houden...Hoewel, in de middeleeuwen werd daar nog weleens van afgeweken en in onze tijd gaat dat ook niet helemaal op. ;-))) Maar eeuwen van antisemitisme heeft ons Joden geteisterd...Juist door de Christelijke kerken. Misschien mocht Jezus niet Joods zijn van de Kerk en moest hij, gezien de vele beelden en schilderingen, zijnde 'de Maagdelijke Zoon van een Maagdelijke Moeder' een blanke westerse man zijn.... ? Maar er zijn boeken vol geschreven over het leven van Jezus als goed Joodse en getrouwde man, ook in Joodse geschriften. Ik heb een boek over Jezus, zijn ouders en zijn leven als man, dat, uitgegeven in 1946, zo schokkend was dat het niet alleen op de zwarte lijst van verboden boeken (de Index) van de RK Kerk stond, maar dat zelfs Churchill moeite had het in ontvangst te nemen toen het hem door de schrijver werd aangeboden. Het boek heet 'Koning Jezus', is geschreven door Robert Graves en is vast nog wel op internet te koop. . Robert Graves was een begenadigd schrijver… NRC Boekenkatern bracht op 27 augustus 2004 ook al een groot artikel over het onderwerp: 'Wist u dat Jezus getrouwd was met Maria Magdalena en dat hun nazaten in Frankrijk wonen?' Vrij naar de Da Vinci Code van Dan Brown natuurlijk.... maar toch. Waar rook is, is vuur. En waar al eeuwenlang die rook blijft hangen kan het echt niet anders of het vuur moet nog ergens brandende zijn, ondanks en niettegenstaande de concilies en uitspraken van de R.K. Kerk. Gelukkig leef ik in een land waar ik dit allemaal mag opschrijven en vertellen....zonder angst voor gevolgen.

Mijn mening hoor...

Wat ben ik blij dat de verkiezingen voorbij zijn... En wat vind ik het jammer dat juist deze twee partijen, VVD en PvdA, tot elkaar veroordeeld lijken. Lijken, want in dit land is het alsnog mogelijk dat samenwerking crasht, één van beide partijen uitgestoten wordt en de ander vreemd gaat met een derde en/of een vierde partij. Het blijft afwachten, de aangekondigde radiostilte kan nog een poosje duren... Hoe democratisch dit is? Tot nu heb ik, ondanks de aanvankelijke opluchting, geen enkele zekerheid dat het ook goed afloopt en dat we een even gewenste als goede regering krijgen. De week is weer voorbij. Het is een rare week met verontrustende beelden van over de wereld...Ik hoorde iemand uit India (dacht ik) vertellen dat wij in het Westen door de 'vervrouwelijking van de maatschappij meer op oestrogeen vertrouwen en dus zachter zijn geworden... En dat de Moslimwereld nog steeds een testesteronmaatschappij is. Waar mannen alleen de baas zijn en vrouwen nog steeds een onderdrukte rol spelen. De laatste gebeurtenissen laten dat weer zien. Ik geloof er niets van dat de opstanden tegen 'de antimoslimfilm' iets te maken hebben met die film of met godsdienstigheid. Niemand heeft die film gezien, misschien een enkele enkeling die de trayler gezien heeft op YouTube. Ik geloof dat testosteron een uitweg zoekt op deze manier. Elke mogelijke reden daartoe is goed. Waar de 'Arabische lente' geen vrede gebracht heeft in ook maar één land moeten de hormonen en de boosheid een andere 'reden' hebben om opstand te voeren. In zoveel landen daar en zoveel stammen bestond de cultuur van het volwassen worden van jongemannen uit gevechten, uit lichamelijke kracht en moed tonen. Die culturen kunnen uiterlijk veranderen, maar de wil tot het tonen van de lichamelijke kracht en de moed blijft en wil zich uiten op wat voor manier dan ook. Ik kan hier nog lang over schrijven want ook in het Westen ontwikkelt zich langzaamaan een tendens die we niet willen. En die sterk doet denken aan de toestanden van de dertiger jaren. Onrust en dreiging in oost en west en zuid... Want ook in Afrika brandt het weer en lijken oude tijden teruggekeerd. Elke reden is goed om geweld te rechtvaardigen. Van weerskanten... Want als ik naar Zuid Afrika kijk, waar de arbeiders staken voor een beter loon, voorzien van stokken en zo... De politie schiet gericht op hen, er vallen doden en de stakers zouden voor de rechter gedaagd worden als de schuldigen. Gelukkig zijn er nog mensen die het hoofd koel houden. Maar het zijn daar ook weer toestanden die aan tijden van Apartheid doen denken. En ik was zo blij dat we een tijd zonder oorlogen leken tegemoet te gaan. Maar we blijven even primitief als in de tijd van de grote volksverhuizingen. Dat ligt niet aan de Koran, niet aan welke godsdienst dan ook... maar aan cultuur en ontwikkeling. Kennis van wereldzaken, hun wereld is vaak zo klein... Verkeerde voorstelling en/of totale onwetendheid van zaken van wereldniveau. --- Er is nog meer om over te zeuren hoor...De manier waarop producenten met ons, mogelijke klanten, menen te moeten omgaan. Doe dit, doe nú mee, abonneer je nú. .Alles op een bezwerende, dominerende en commanderende toon. Je krijgt een afstandsbediening om al je lampen te bedienen, je krijgt een mooi cadeau, je krijgt de eerste drie maanden gratis... enzovoort enzovoort... En hoeveel mensen tuinen in dit beroep op onze hebzucht en worden teleurgesteld omdat datgene wat beloofd werd, waardeloos bleek of niet klopte met de belofte. Het kan me toch zo kwaad maken, maar weet je waarom? ... Ik hèb dat al gedaan, ik doe al mee, ik ben al lang geabonneerd... dus ik krijg niets. Is dat nou eerlijk? Ik vind van niet.... Eigenlijk moet je alles opzeggen, niet meer meedoen... en wachten op een nieuwe reclame die je weer van alles belooft. En pas dan weer doen wat er gevraagd wordt, meedoen, me abonneren.... Zo verzamel je toch de mooiste cadeaus? Eh, dat geloof je toch zelf niet? Daar moet ik toch eens diep over nadenken....

Een mooie inspirerende tot nadenkend dwingende film

Vanavond heb ik op Nederland 2 de film van Heddy Honigman gezien: 'Op een goede dag...' We kregen zo'n beetje alle hoofddeksels van binnen en buiten Europa en ons kleine landje te zien, al of niet religieus geïnspireerd. Een leuke inleiding met Surinaamse vrouwen die hun hoofddoek dragen als indicaties voor hun bedoelingen.... Een punt aan de hoofddoek links of rechts vertelt de geliefde bij voorbeeld dat hij links of rechts om de hoek op haar moet wachten. Boosheid tonen de vrouwen ook door de doek op een bepaalde manier te dragen. Het gebruik stamt uit de slaventijd, toen men niet met elkaar mocht praten. We zien een Senegalese die razend trots is op haar prachtige speciale kledij.Die ze daarom graag draagt. Het zijn allemaal Nederlandse vrouwen, maar van oorsprong afkomstig uit exotischer streken waar mensen zich anders kleden. We zien de hoofdbedekkingen van ook Nederlandse mannen en vrouwen, die er bepaald niet om liegen. Ik schreef het bijv. al eerder: Je kwam als vrouw in de vijftiger jaren gewoon niet buiten zonder hoofddoek . Je zou het niet in je hoofd halen om met je blote haren in je eigen tuin de was buiten aan de lijn te gaan hangen of de buitenramen te wassen...Dat is inderdaad een halve eeuw geleden, maar tot in onze tijd haal je het niet in je hoofd om bij deftige gelegenheden,een kerkgang, een ontvangst bij de Koningin bijv. maar ik denk ook aan Ascot, de jaarlijkse paardenraces daar, waar je het veld niet opmag zonder een opvallende hoed. Uit eerbied voor de hoger geplaatsten...EN DE TRADITIE1 (En om te laten zien hoe creatief je met je hoofddeksel kunt omgaan... Een van oorsprong Turkse jonge vrouw, vreselijk trots op haar mooie hoofddoeken, gaat dagelijks met een andere hoofddoek (daarbij door haar man op een speelse manier geholpen bij de keuze van de dag), en steeds op een andere manier omgedaan en gevouwen naar haar werk..Het is haar manier om te tonen wie ze is en ze is er alleen maar mooier mee. Ze is de hulp en toevlucht van al haar collega's. Dan komt haar chef haar vertellen dat het sinds vandaag verboden is om in 'openbare' dienst (ze werkt kennelijk op een bank, maar niet aan de helpdesk) een hoofddoek of ander religieus teken te dragen. Het betekent de hoofddoek af of ontslagen worden. In arren moede en heel verdrietig doet ze, tot ontzetting van haar collega's, haar hoofddoek inderdaad af. Daaronder zit een keurig, door een mooie speld bijeengehouden, kapsel. Op straat, na het werk heeft ze de hoofddoek op een andere manier weer gedragen en thuis heel erg down afgelegd. Haar liefhebbende echtgenoot begrijpt haar helemaal, tracht haar te troosten en doet alles om haar vrolijker en strijdbaarder te krijgen. Hij neemt haar mee uit en daar zien we de volgende dag het resultaat van. Als ze weer op haar werk verschijnt is dat in een uitdagend broekpak met een grote, prachtige en opvallende hoofddoek. Waarvoor haar collega's haar uitgebreid complimenteren. Maar de chef komt haar vertellen dat ze ontslagen is vanwege die hoofddoek (volgens mij is die vieze vetzak jaloers op die fragiele schoonheid, al weet ik dat het natuurlijk maar een film is ;-)). De hele zaal werknemers houdt de adem in en tovert dan van alles te voorschijn om uit solidariteit ook het hoofd te bedekken. Theedoeken, Turkse en gewone petjes. Ik zag geloof ik zelfs een zadeldekje....De chef ziet het maar is gefixeerd op zijn mooie medewerkster, die tergend langzaam haar hoofddoek afdoet............. waaronder een prachtige blonde Marilyn Monroepruik tevoorschijn komt. Haar hoofd is bedekt!! Op de Orthodox Joodse manier met een pruik. Een meer dan opgetogen zaal collega's klapt zich de handen rood en reageert razend enthousiast.... En de boze chef blaast de aftocht. Een leerzame film voor een bepaald soort mensen. Vooral in deze tijd. waar één partij de hele Nederlandse regering probeert te vergiftigen door niet alleen dit soort zaken proberen verboden te krijgen. (Lelijke film ja) Maar ook andere religieuze uitingen, zoals de duizenden jaren oude orthodoxe slacht, die z.g. pijnlijker voor de dieren zou zijn. Wat op vele manieren allang is tegengesproken door geleerden. Ook de besnijdenis van jongens wordt bedreigd in hetzelfde stramien van verboden voor andersdenkenden. Egalité betekent echt niet altijd fraternité, zeker niet in dit landje, dit vlekje op de wereldkaart. Waar z.g. politici dromen van een wereldwijde invloed op de wereldgodsdiensten... Dat zij in hun eentje de wereld kunnen verlossen van godsdiensten. In het Belgische blad 'Joods Actueel' is een interessant artikel over het onderwerp verschenen. Wat andere deskundigen ook zeggen: er is een artikel van een onderzoek daarover verschenen in het Amerikaans medisch blad van de Amerikaanse Academie van Pediaters (AAP) inzake besnijdenis van mannelijke baby’s, waaruit zonneklaar blijkt dat de preventieve gezondheidsvoordelen van besnijdenis de mogelijke risico’s overtreffen. Ik wil iedereen die aarzelt aanraden dit artikel te lezen. http://joodsactueel.be/2012/08/29/amerikaanse-kinderartsen-over-besnijdenis-risicos-wegen-niet-op-tegen-voordelen/ Het is een bijzonder interessante site hoor... een aanradertje. De Belgische sites hebben trouwens nog meer interessants te bieden. Dagblad de Morgen heeft op haar site http://www.demorgen.be/dm/nl/989/Binnenland/article/detail/714202/2009/02/22/PV-s-tegen-private-veiligheidsmensen-verdubbeld.dhtml ook iets geschreven dat tot nadenken dwingt....................... Inderdaad zijn het tegenstemmen...... Onderwerpen. die we niet met zoveel kracht in ons land gedrukt zien, een uitzondering bij de weekbladen nagelaten. Waarom niet? Zijn we bang om, net als de collega's van bovengenoemd meisje, ons hoofd te bedekken als een signaal dat we zelf een keuze willen maken? Zijn we bang voor de komende (?) landelijke Politie en de herinneringen aan zoiets nog niet helemaal uit ons collectieve onderbewustzijn verdwenen zijn??????!! Ik zal mijn mond niet houden. En als ik langs De Weteringschans rijd in de tram ontkom ik niet aan de herdenkingssteen voor de gevallen Henk van Randwijk. 'Een volk dat voor tirannen zwicht zal méér dan lijf en goed verliezen. Dan dooft het licht'. Of je gelovig bent of niet, en van wat voor geloof je dan ook bent... we hebben hier scheiding van Kerk en Staat en daar is juist de regering de fout mee ingegaan. Het is niet voor niets dat juist de PVV het eerste artikel van onze Grondwet kwijt wil.Kent iedereen de tekst daarvan nog? ARTIKEL 1 VAN ONZE GRONDWET LUIDT: ALLEN DIE ZICH IN NEDERLAND BEVINDEN WORDEN IN GELIJKE GEVALLEN GELIJK BEHANDELD DISCRIMINATIE WEGENS GODSDIENST, LEVENSOVERTUIGING, RAS, GESLACHT OF OP WELKE GROND DAN OOK, IS NIET TOEGESTAAN.