Impressies van Israel 1995 deel 2

20-6-95
Soms vergeet je dat je elf kilometer boven de grond voortvliegt met een snelheid van achthonderdveertig kilometer per uur. De stoelen zijn smal maar redelijk comfortabel, de bediening is excellent.

Ons vertrek uit Nederland was weinig spectaculair. De mensen van de studiegroep waarin ik meereisde, waren allemaal ruimschoots op tijd voor alle formaliteiten. Hoewel die voor Israël veel strenger en langduriger zijn dan voor ‘gewone’ Europese landen. Veel last heeft de passagier daar niet van.

Wachten…..
Alléén dat wachten! Na alle formaliteiten was er nog tijd voor een kop koffie en een broodje in de centrale hal van Schiphol, waar we weer moesten blijven wachten tot we de airbus in konden. En na wéér eindeloos wachten werd het vertrek wéér uitgesteld, nu wegens moeilijkheden bij het tanken. Veel te laat taxiede het vliegtuig eindelijk naar het einde van de baan en kwamen we zonder enige schokje los van de grond.

Richting Israël…. Naar het Zuiden. Een goede maaltijd, aardige, frisse meisjes en een leuke purser. En enkele uren later een drankje en een zakje pinda’s. Het weer blijft goed, echt zomer, hoge luchtdruk in deze contreien.
We hebben een dan nog kil Nederland achter ons gelaten…17graden is het daar.
Op het moment dat ik dit schrijf vliegen we boven Cyprus, op weg naar Eilat in het zuidelijkste puntje van Israël. ‘Thuis’ is al ver weg. Verantwoordelijkheden liggen nu in de handen van anderen dan mijzelf.

Op dat moment slaat de vervreemding toe! ‘Anderen dan mijzelf’?
En contact met anderen uit deze groep bestaat er nog nauwelijks op dit moment. De komende twee weken moeten ‘die anderen hier’ wat ‘eigener’ worden. En ik maak nu eenmaal niet zo gemakkelijk contact hier, waar de mensen toch ‘anders’ zijn…want een groep christenen op studiereis….En ik……….Ik zoek mijn familie………en ga mijn moeder een plek geven waar bewezen kan worden dat ze bestaan heeft.

20-6 01.00 uur.
Wéér eindeloos wachten…tijd bestaat niet, is een gedachtenkronkel van mensen.
In Eilat aangekomen moesten we het vliegtuig uit, terwijl lading werd uit- en ingeladen. In de donkere nacht ontving moeder Israël me met een warme omhelzing en drukte me tegen haar moederlijke borst. Ik was éven ademloos, letterlijk. Midden in de nacht en een temperatuur van, naar verluidde, 41 graden Celcius….In Holland zou het nu 10 graden zijn..

Na nòg een uur wachten in een hal vliegen we eindelijk door naar Tel-Aviv.

Naar Neve Shalom.
De ontscheping gaat vlot daar…bagage uitchecken en overbrengen naar de wachtende bus. Ik ben echter mijn blauwe portemonnee kwijt. Waarschijnlijk al gerold op het vliegveld Ben Goerion na het wisselen van mijn geld in sjekels. Het vreemde geld had ik in een andere portemonnee gedaan die ik om mijn nek had gehangen. De blauwe, met nog een kleine honderd gulden en al mijn pasjes, tijdelijk in de zak van mijn zomermantel, die ik, ondanks de warmte daar, nog steeds droeg, En als ik niet gerold ben moet hij uit mijn zak zijn gevallen. Op het vliegveld of in de bus…..Leuk begin!!!!!!! Gelukkig dat er niet al te veel geld in zat….de pasjes kon ik in Israël toch niet gebruiken. Al in Nederland had ik al het beschikbare geld in drie porties verdeeld over drie portemonnee’s op drie verschillende plaatsen opgeborgen…Maar tòch! Er zaten ook papieren in, bedenk ik me….met mijn volledige naam en adres….

In het pikkedonker kwamen we aan in Neve Shalom dat plotseling als een wit stadje opdoemde uit het duister. Heel mooi!!!! Het ‘stadje’ bleek te bestaan uit een prachtig gelegen kibbutz met een guesthouse en straatjes met kleine moderne, witte huisjes waar gasten kunnen overnachten.

Ik deel de kamer met een tachtigjarige (!) schoonheid die ‘jonger’ is dan ik ben, fitter en wijzer ook…Ze doet deze reis voor de zevende keer…ik ben hier voor het eerst.
De kamer is loeiheet als we binnenkomen, de airconditioning is gelukkig snel gevonden. Maar na al die uren reizen neem je nog niet zomaar een bad: alles moet uitgepakt worden om de nodige badspullen en schone kleren te vinden.

Het is nu twee uur in de nacht. Ik ben oververmoeid, maar kan niet slapen. Deze dag begon vanmorgen om zes uur. En eindigt nu pas, ruim twintig uur later.
Gelukkig konden we toen we hier aankwamen, nog wat eten, want met een lege maag is slapen helemaal onmogelijk.

In 'Neve Shalom - wahat al-salaam' Hebreeuws en Arabisch voor Oases van Vrede {Naar het bijbelboek Jesaja): - hebben we twee nachten gastvrijheid genoten. Overdag opgravingen met bijbelse toelichtingen. Maar de laatste avond maakten we kennis met die buitengewone vrouw Carol Aron, wier idealisme voor een vreedzaam samenleven van joden en arabieren tot de bloei van deze kibbutz heeft geleid.. Hier worden joodse en arabische kinderen geboren en grootgebracht, die elkaars taal en cultuur van kleinsaf leren kennen en waarderen. Van heinde en ver komen ook kinderen hierheen, zowel joodse als palestijnse kinderen. En ook van overal vandaan komen de mensen om te leren van Carol Aron. Niet voor niets is ze ooit genomineerd geweest voor de Nobel Vredesprijs. Die zou ze werkelijk verdiend hebben.