Weer of geen weer en meer

Weer of geen weer, er zijn dagen dat ik niet kan of wil thuisblijven. Dan heb ik mijn waterdichte jas aan, mijn ondeugende, maar waterdichte pet schuin op mijn hoofd (recht is zo stijf). Mijn rugzak om, dat is warmer, al is hij niet helemaal waterdicht… en dan maar lopen, zoveel ik kan. Tot mijn heup gaat protesteren, of mijn adem niet meer goed meedoet. Dat betekent dan dat ik moet gaan zitten. Gelukkig is dat in mijn stad op heel veel plaatsen mogelijk. Binnen en buiten.
Gisteren en vandaag waren weer zulke dagen. Gisteren gewoon mijn boodschappen gedaan, en even over het Waterlooplein gelopen. Dat had ik al lange tijd niet gedaan. Gisteravond nog even op bezoek geweest in het Revalidatiecentrum, waar een vriendin is opgenomen om te revalideren na een beroerte. En op de terugweg uitgestapt tegenover een Albert Hein waar ik nog nooit binnen was geweest… En dan kom je tot de ontdekking dat de z.g. no.1-winkels allemaal hetzelfde zijn ingericht. Dus alles wat ik nog nodig had was gemakkelijk te vinden, zodat ik meteen de eerstvolgende tram weer kon nemen.
En vandaag dus maar weer gaan lopen, door de stromende regen. Het gekke was dat ik daar geen last van had. Een paraplumens ben ik niet, dus de regen had vrij spel. Nu even naar het Waterlooplein voor een paar dingetjes voor het oefenen van de hand van die vriendin van gisteravond. En brood gehaald. Maar de echte reden om de deur uit te gaan was dat ik naar C&A moest.
Van de week was ik er ook geweest ja. En had toen wat kleertjes gekocht. Maar wat ze doen met die maten aangeven weet ik niet…. De maat XL zit te strak tegenwoordig. Dus bracht ik de kleertjes maar weer terug en ging boven kijken of daar op de XL-afdeling iets voor me te vinden was. Nee dus. De mode van deze winter is niet warm, te bloot voor de winter en teveel naadjes die mijn buik benadrukken. Nouja, ik doe het maar weer met hetzelfde waar ik het verleden jaar mee kon doen. Dat zit intussen allemaal lekker vertrouwd. Thuisgekomen de mantel en pet maar in de badkamer opgehangen. En een bak boerenkool klaargemaakt.

Ik weet niet hoe het anderen vergaat. Maar dat in Haïti cholera kan uitbreken, mensen nog steeds in tentenkampen bivakkeren en geen schoon water hebben heeft mijn vertrouwen in de ngo’s weer een klap toegebracht. Hoe kan het dat er alleen al in Nederland zoveel geld is opgehaald voor Haïti, en in de hele wereld ook… en dat er nog steeds niets gedaan is om de toestand te verbeteren en te stabiliseren… Hoe kan het dat de directeuren een riant jaarsalaris blijven krijgen en niet kunnen waarmaken dat ze dat ook verdienen? Zie toch wat er alleen al in Haïti gebeurt. Je hart keert toch om?! Het lijkt wel of de toestanden van nog maar enkele jaren geleden in Afrika (Congo bijv.) zich alleen verplaatsen naar Zuid Amerika…?!

Waar ik me ook over blijf verwonderen met een zekere bitterheid, is de meedogenloze bezuiningen die aangekondigd zijn. Terwijl alle instanties die het kunnen weten, zeggen dat er helemaal niet zo bezuinigd hoeft te worden. Er is geen stimuleringsbeleid, alleen maar afbraak beloofd. Oja, er moeten 1500 politiemensen bij komen… Waarvandaan? En wie betaalt dat? De politie zelf…. Geloof het of niet. Er moet veel geïnvesteerd worden in de ouderenzorg, zoveel verplegenden erbij… Maar die zorg moet eerst maar eens intern verbeterd worden. Zolang gevangenen het nog beter hebben dan onze oude mensen in veel verpleeghuizen moet daarin geïnvesteerd worden in de eerste plaats. Vind ik. Wij, nog gezonde ouderen, zijn als de dood voor het moment we niet meer zelfstandig kunnen leven maar opgenomen moeten worden in een verzorgings- of verpleeghuis. In plaats van een welverdiende goede oude dag wacht ons dan een restant van leven erger dan in een gevangenis. In heel veel gevallen tenminste.
Ik zou persoonlijk graag zien dat dus geïnvesteerd zou worden in verplichte werkelijk goede opleidingen en strengere selectie op motivatie en betere begeleiding van de verplegenden. Maar ik heb geen stem in deze. Dus blijf ik net als alle ouderen bang voor het fatale moment. Zoals Petra nu meemaakt. Actieve, oudere maar zeer zelfstandige vrouw met een eigen bedrijf. Volkomen onverwacht voor haar ging ze onderuit en bleek ze een beroerte te hebben en halfzijdig verlamd te zijn. Ze vecht als een tijger om weer de macht over haar lijf terug te krijgen en zelfstandig te kunnen verder leven… Maar wat als dat niet lukt? Haar bedrijf weg, zij inmiddels failliet, achterblijvend met schulden en opgenomen in een verpleeghuis. Afwachten hoe de kwaliteit daar is…
Je moet er toch niet aan denken?
Denk er toch maar eens over na, zou ik zeggen.
Maar kunst, cultuur en de natuur zijn de grootste slachtoffers. Muziek, ballet, toneel, alle schone kunsten en hun beoefenaars, de scholen en opleidingen krijgen de grootste klappen. Voor de natuur van Nederland is geen geld.
Maar de deskundigen zeggen dat die bezuinigingen helemaal niet nodig zijn.
Er staan nog meer enge dingen te gebeuren. De regeringspartijen en de PVV willen het verbod op groepsbelediging beperken. Om eh… de vrijheid van meningsuiting uit te breiden. Als ik mijn gevoel laat spreken denk ik dat deze verandering in de wet alleen gaat gelden voor degenen die beledigen en niet voor de mensen en groepen die beledigd worden.
We moeten vooralsnog leven met deze regering en maar afwachten wat ervan werkelijkheid gaat worden. Ik vrees met grote vreze…
Het zijn allemaal redenen om zo onrustig te worden dat ik wil gaan lopen, weer of geen weer. Wel vervelend dat mijn leeftijd daarin een woordje mee is gaan spreken.