Ik wil graag iedereen een mooi jaar van gezondheid en welvaart toewensen. Dat doe ik dus bij deze.
Maar ik ben zo somber wat dat vooruitzicht betreft dat ik dat toch kwijt wil. En ik hoop echt van harte dat ik ongelijk krijg. Of dat ik morgen blijk ongelijk te hebben.
Er komt een tijd dat degenen die het nu in de politiek voor het zeggen hebben, tachtig jaar of ouder worden, En waarschijnlijk kinderen, klein- en achterkleinkinderen hebben als ze ooit getrouwd waren. Misschien nog een partner van die leeftijd met dezelfde ouderdomskwalen.
Hebben ze die volgende generatie niet of niet meer, dan zullen ze toch zwak, ziek en eenzaam zijn en als ze al niet 'opgeborgen' zijn, zullen ze het zeker nog worden.
Als je lang genoeg leeft ontkom je er niet aan, het overkomt iedereen, dat wie lang genoeg blijft leven, oud wordt. En tot je, even onherroepelijk, dood gaat zal de gezondheidszorg slecht zijn en de liefdevolle zorg die iedereen zou willen hebben, een utopie. Door de bezuinigingen op de gezondheidszorg zullen mensen ook niet meer tot het einde van hun leven zelfstandig kunnen blijven wonen, temeer omdat de kosten daarvoor op de oude mensen zelf zullen neerkomen... in de vorm van eigen bijdragen en niet vergoede onmisbare zorg. Want ook op de pensioenen en op de kosten van wonen gaat hevig bezuinigd worden. Hogere huren, hogere aflossingen, hogere WWZ...(belasting op o.a. de waarde van je huis)
Tenzij je natuurlijk tijdens het actieve leven genoeg geld bijeen hebt kunnen graaien om het tot na je 80ste uit te zingen.. Die generatie die nog heeft kunnen studeren en in de betere jaren kunnen profiteren van een betere en betaalbare gezondheidszorg.
Maar er komt onherroepelijk een tijd dat de maatregelen die nu genomen worden door de regering, als een boemerang zullen terugkeren naar henzelf, en hun eventuele kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. De beschaving en ontwikkeling van de afgelopen tientallen jaren, die nu wegbezuinigd worden, keren niet vanzelf terug. Die had gekoesterd en ontwikkeld moeten worden. Dat is niet alleen een kwestie van geld pompen. De armen ondersteund, de zieken geheeld, onderwijs van laag tot hoog gestimuleerd, de kunsten gesteund, .... etc. etc.. Wat nu gebeurt, is dat de kunsten wegbezuinigd worden. Het zijn maar enkele kunstenaars die in staat zijn rond te komen, zelfs rijk te worden van hun kunst. Of het nu beeldende kunst is of literatuur. Kunst wordt nu minachtend een linkse hobby genoemd. Het tekent letterlijk degenen die dat beweren en zullen gebruiken om alle geld terug te halen uit al die 'entartete Kunste', regeerders die eisen dat bibliotheken moeten sluiten, basisbeurzen voor studenten afschaft, vindt dat educatie dus ook niet van belang is.
Zo'n regering, zelfs zo'n Europa, zorgt ervoor dat op niet al te lange termijn Nederland en Europa weer in duistere tijden zullen verzinken. Een hernieuwde soort van middeleeuwen. Waarin alleen goede gezondheidszorg en educatie en ontwikkeling is weggelegd voor degenen die genoeg geld hebben om zichzelf in stand te houden.
Wat denkt U als ik Elsevier van deze week citeer, dat schrijft: In Nederland steeg het aantal miljoenenbezitters (miljonairs dus) met 10,2 procent tot 134.100.
134.000 Mensen die minstens een miljoen bezitten, maar ook miljàrdair kunnen zijn..... op een financieel, cultureel en qua ontwikkeling verarmende bevolking van meer dan zestien miljoen mensen. En dan heb ik het alleen nog maar over dit kleine landje dat op alle genoemde terreinen achteruit holt. Niet omdat er geen geld is, maar omdat de wil ontbreekt. Alleen de wil om overal geld op te bezuinigen.
Ik zou kunnen denken: après nous le déluge...Na ons de zondvloed.
Maar zo zit ik niet in elkaar.
Ik geloof niet in de ambtenaren en de regeerders die overal wegen zoeken om geld binnen te halen. Ik geloof meer in de economen en macro-economen, die met klem roepen dat we niet moeten doorgaan met dit beleid, niet op zo'n manier moeten bezuinigen, maar juist moeten investeren in de jeugd en in de toekomst.
Inderdaad, wie de jeugd heeft heeft de toekomst. Deze regering heeft geen idee van de toekomst van onze maatschappij, wat een langetermijnvisie is begrijpt ze niet. Alles is gericht op de ultrakorte termijn. Met alle gevolgen van dien.
Dat dit een beleid zou zijn om je vingers bij af te likken? Een beleid waarbij we op de lange duur onze vingers weer nodig zullen hebben om mee eten. Als we ze niet al opgeknabbeld hebben van narigheid.
Ik wens nogmaals iedereen een mooi jaar toe en dat ik zelf maar ongelijk mag krijgen.
donderdag 29 december 2011
dinsdag 27 december 2011
De feestdagen voorbij, een dutje doen en ons plantsoentje.
Nog één dag, dan is alles weer voorbij, behalve oud- en nieuw. Morgen de laatste Chanoekadag dus.
Met dochterlief, en nichtje en neef Supersysop tweede kerstdag gezellig gegeten bij Moeders' Happy Corner, en een doggybag mee naar huis genomen...;-) natuurlijk. Overschotjes moeten altijd worden weggegooid, en dat doen ze daar ook trouw. En dat vind ik zonde. Ik heb dan ook al een tijd geleden afgesproken dat ik overschotten als doggybag mee naar huis neem. De porties zijn wel kleiner geworden, maar nog altijd veel te groot... ;-) Tja, je moet het wel elke keer vragen natuurlijk. Maar zoals ik weleens verteld heb, die doggybags gingen vroeger altijd naar Buurman, die nooit buiten de deur kon eten. Nu moet ik het zelf opeten. Nee, dochterlief en nichtje en neef supersysop wilden het niet.
We hebben cadeaus uitgewisseld vooraf zoals de traditie vereist. ;-) Ik heb er een mooie glazen fruitschaal bij. Iets bijzonders, van stevig, gerecycled glas. En een cd van De Gojim, leuk hoor....
Verder waren de dagen grijs, letterlijk en figuurlijk.
Vandaag weer gewoon looptraining. Het van supersysop gekregen mp3spelertje zit al in mijn zak, dat gebruik ik niet bij het lopen zelf, dan is er altijd iemand bij me, dat vind ik niet netjes dan ;-), maar daarna bij het fietsen is het de manier om het een kwartier lang vol te houden. Dat valt echt niet mee. Zeker niet als je nooit gefietst hebt.
En morgen komt de suikerzuster.... De diabetesverpleegkundige dus van de huisartsenpraktijk. Nu ik (hopelijk tijdelijk) niet meer zo gemakkelijk loop komt ze gelukkig ook thuis.
Uren later als de looptraining voorbij is, de maaltijd genoten en het avondslaapje voorbij is zit ik hier weer.
Op de tv is het jaaroverzicht bezig.
Maar ik doe een dutje.
In mijn slaap hoor en voel ik de emoties die over het scherm gaan, want zoals gewoonlijk laat ik de tv zachtjes aan. Maar het worden mijn eigen emoties.
Ik droom, en ik ben wanhopig als ik hoor, lees, ervaar, dat Obama is doodgeschoten, en dat de Franse President gestorven is. Een katje komt me troosten, maar dat helpt niet
Er zit een brede kier tussen de muur van de zaal waarin ik verblijf naar de kamer van prinses Margriet, en ik roep haar: Mevrouw, we hebben hier dezelfde verwarming als u.( te gek om te dromen allemaal) en ik rol, nog steeds in mijn droom, door een slag vanuit het niets, over de vloer en lees in mijn val een waarschuwing voor mijzelf op een muur. Het is een waarzinnige droom, maar ik blijf heel wanhopig over de dood van Obama. Dan komt Rutte binnen en hij maakt plezier en grapjes met iedereen. Als ik eindelijk de kans krijg hem te vertellen dat Obama is doodgeschoten roept hij geschrokken één van zijn mensen: 'Dinges, meekomen, briefing.`
Dan zie ik iemand rechtstandig, als een spin of zoiets, tegen een betegelde muur omlaag komen, Het was bijzonder, maar niet 'raar'.Een normale trap is er blijkbaar niet, wat een trap moet zijn ziet er uit als de achterkant van een normale trap, je kunt niet naar boven of naar beneden lopen. Het meisje van de muur gaat op dezelfde manier weer langs de muur naar boven, heeft blijkbaar een boodschap afgegeven. Het katje, dat eerder mij gezelschap hield, loopt mee, rechtstandig naar boven, alsof het niets is.
Als ik wakker word is het door de wanhoop en het verdriet over wat in Noorwegen gebeurde, met de massamoord op al die jonge mensen. Ik voel dat verdriet en die wanhoop een uur later nog in mijn eigen lijf.
Maar ik realiseer me wel dat het gewoon een nare en rare droom is.
Tegenover het huis, over de gracht, ligt een klein plantsoentje. Het Overloopplantsoen. Ooit een klein paradijsje, meer dan een eeuw geleden, later een toevluchtsoord voor zwervers en daklozen en tegenwoordig een zielloos aanhangsel van het vroegere Zeemanlaboratorium, dat verbouwd is tot luxe appartementen en het plantsoentje voor een deel 'ingepikt' is voor particulier gebruik. Een paar jaar vechten voor 'ons' plantsoentje heeft niets uitgehaald, integendeel. Geld is nog steeds machtiger dan schoonheid en historie. Zeker voor een projectontwikkelaar. We hebben ons verlies met pijn in het hart moeten accepteren. Vooral onze advocate heeft keihard gevochten voor het behoud van dat plantsoentje voor de wijk. Dat jarenlang is onderhouden door Ine Vermaas, een oude dame die er ook vele columns over schreef in de buurtkrant.
Ter ere van haar en als aandenken aan 'ons' plantsoentje is nu een boekje uitgegeven met een aantal van haar columns. Eigenlijk tot schande van het bestuur van Stadsdeel Centrum, dat dit bijzondere stukje grond eigenlijk verloren heeft laten gaan. Het is nu een grasveldje, met een paadje erdoor. Wat het dit voorjaar gaat worden moeten we nog afwachten, maar het wordt nooit meer wat het was. De oude mevrouw Vermaas woont nog steeds in haar oude huis aan het plantsoen en lijdt er nog steeds onder. Alle eer voor José Bolten, de advocate die zich enorm voor deze uitgave heeft ingespannen.
Het boekje is mooi vormgegeven met tekeningen van de schilderes Tonnie Holsbergen.
Geïnteresseerden kunnen informatie inwinnen op: www.swpbook.com/1536
Zo, dit lijkt een stukje reclame, maar het gaat me echt aan het hart. En er is nog steeds boosheid naar het bestuur van Stadsdeel Centrum, dat dit heeft laten gebeuren.
Met dochterlief, en nichtje en neef Supersysop tweede kerstdag gezellig gegeten bij Moeders' Happy Corner, en een doggybag mee naar huis genomen...;-) natuurlijk. Overschotjes moeten altijd worden weggegooid, en dat doen ze daar ook trouw. En dat vind ik zonde. Ik heb dan ook al een tijd geleden afgesproken dat ik overschotten als doggybag mee naar huis neem. De porties zijn wel kleiner geworden, maar nog altijd veel te groot... ;-) Tja, je moet het wel elke keer vragen natuurlijk. Maar zoals ik weleens verteld heb, die doggybags gingen vroeger altijd naar Buurman, die nooit buiten de deur kon eten. Nu moet ik het zelf opeten. Nee, dochterlief en nichtje en neef supersysop wilden het niet.
We hebben cadeaus uitgewisseld vooraf zoals de traditie vereist. ;-) Ik heb er een mooie glazen fruitschaal bij. Iets bijzonders, van stevig, gerecycled glas. En een cd van De Gojim, leuk hoor....
Verder waren de dagen grijs, letterlijk en figuurlijk.
Vandaag weer gewoon looptraining. Het van supersysop gekregen mp3spelertje zit al in mijn zak, dat gebruik ik niet bij het lopen zelf, dan is er altijd iemand bij me, dat vind ik niet netjes dan ;-), maar daarna bij het fietsen is het de manier om het een kwartier lang vol te houden. Dat valt echt niet mee. Zeker niet als je nooit gefietst hebt.
En morgen komt de suikerzuster.... De diabetesverpleegkundige dus van de huisartsenpraktijk. Nu ik (hopelijk tijdelijk) niet meer zo gemakkelijk loop komt ze gelukkig ook thuis.
Uren later als de looptraining voorbij is, de maaltijd genoten en het avondslaapje voorbij is zit ik hier weer.
Op de tv is het jaaroverzicht bezig.
Maar ik doe een dutje.
In mijn slaap hoor en voel ik de emoties die over het scherm gaan, want zoals gewoonlijk laat ik de tv zachtjes aan. Maar het worden mijn eigen emoties.
Ik droom, en ik ben wanhopig als ik hoor, lees, ervaar, dat Obama is doodgeschoten, en dat de Franse President gestorven is. Een katje komt me troosten, maar dat helpt niet
Er zit een brede kier tussen de muur van de zaal waarin ik verblijf naar de kamer van prinses Margriet, en ik roep haar: Mevrouw, we hebben hier dezelfde verwarming als u.( te gek om te dromen allemaal) en ik rol, nog steeds in mijn droom, door een slag vanuit het niets, over de vloer en lees in mijn val een waarschuwing voor mijzelf op een muur. Het is een waarzinnige droom, maar ik blijf heel wanhopig over de dood van Obama. Dan komt Rutte binnen en hij maakt plezier en grapjes met iedereen. Als ik eindelijk de kans krijg hem te vertellen dat Obama is doodgeschoten roept hij geschrokken één van zijn mensen: 'Dinges, meekomen, briefing.`
Dan zie ik iemand rechtstandig, als een spin of zoiets, tegen een betegelde muur omlaag komen, Het was bijzonder, maar niet 'raar'.Een normale trap is er blijkbaar niet, wat een trap moet zijn ziet er uit als de achterkant van een normale trap, je kunt niet naar boven of naar beneden lopen. Het meisje van de muur gaat op dezelfde manier weer langs de muur naar boven, heeft blijkbaar een boodschap afgegeven. Het katje, dat eerder mij gezelschap hield, loopt mee, rechtstandig naar boven, alsof het niets is.
Als ik wakker word is het door de wanhoop en het verdriet over wat in Noorwegen gebeurde, met de massamoord op al die jonge mensen. Ik voel dat verdriet en die wanhoop een uur later nog in mijn eigen lijf.
Maar ik realiseer me wel dat het gewoon een nare en rare droom is.
Tegenover het huis, over de gracht, ligt een klein plantsoentje. Het Overloopplantsoen. Ooit een klein paradijsje, meer dan een eeuw geleden, later een toevluchtsoord voor zwervers en daklozen en tegenwoordig een zielloos aanhangsel van het vroegere Zeemanlaboratorium, dat verbouwd is tot luxe appartementen en het plantsoentje voor een deel 'ingepikt' is voor particulier gebruik. Een paar jaar vechten voor 'ons' plantsoentje heeft niets uitgehaald, integendeel. Geld is nog steeds machtiger dan schoonheid en historie. Zeker voor een projectontwikkelaar. We hebben ons verlies met pijn in het hart moeten accepteren. Vooral onze advocate heeft keihard gevochten voor het behoud van dat plantsoentje voor de wijk. Dat jarenlang is onderhouden door Ine Vermaas, een oude dame die er ook vele columns over schreef in de buurtkrant.
Ter ere van haar en als aandenken aan 'ons' plantsoentje is nu een boekje uitgegeven met een aantal van haar columns. Eigenlijk tot schande van het bestuur van Stadsdeel Centrum, dat dit bijzondere stukje grond eigenlijk verloren heeft laten gaan. Het is nu een grasveldje, met een paadje erdoor. Wat het dit voorjaar gaat worden moeten we nog afwachten, maar het wordt nooit meer wat het was. De oude mevrouw Vermaas woont nog steeds in haar oude huis aan het plantsoen en lijdt er nog steeds onder. Alle eer voor José Bolten, de advocate die zich enorm voor deze uitgave heeft ingespannen.
Het boekje is mooi vormgegeven met tekeningen van de schilderes Tonnie Holsbergen.
Geïnteresseerden kunnen informatie inwinnen op: www.swpbook.com/1536
Zo, dit lijkt een stukje reclame, maar het gaat me echt aan het hart. En er is nog steeds boosheid naar het bestuur van Stadsdeel Centrum, dat dit heeft laten gebeuren.
woensdag 21 december 2011
Sociale dienstplicht en/of vrijwilligerswerk
Ik geef mezelf een half uur om een begin te maken met een nieuw blogje. Het is alweer veel te lang geleden.
Even het verleden ophalen... van een week geleden ongeveer ;-).
Ik heb mijn twee brillen. Een heel bescheiden paars montuurtje en een zwaarder niet gekleurd montuurtje. Ben er heel blij mee ja. Geen meekleurende glazen meer, maar gewoon blanco. Maar het Ziekenfonds heeft nog niets terugbetaald....
Dinsdag de vijftiende voor het eerst de looptraining gedaan. Het was uitproberen hoeveel conditie ik had, meer niet. Gisteren had ik weer moeten gaan, maar nu dan echt trainen, doch de baby van de fysiotherapeut was ziek dus dat kon niet doorgaan. Ik heb toen maar mijn boodschappenkarretje genomen en ben naar Appie gegaan voor de boodschappen tot zaterdag. Dat was echt te zwaar. Ik kwam beroerd van vermoeidheid en pijn thuis. Heb eerst maar wat gegeten (tenslotte ben ik diabeet ook nog ;-) ) en heb toen een paar uur geslapen.
Het waren gelukkig na de 16e december een paar redelijk rustige dagen, waarin alle opwinding van de laatste tijd wat kon zakken. Niet dat alles weggeëbd is, nee, het is nog helemaal levend, dat gevoel van 'er klopt iets niet', 'something is rotten in the State of the Netherlands..., very rotten indeed' maar we wachten nu maar even af. Ik heb mijn best gedaan.
Het is nog steeds woensdagavond.... zometeen begint dus niet P&W of DWDD......en Nieuwsuur is net afgelopen..Geen tv voor mij om bij te gaan zitten.....
Dus even verder gaan.
Maandag kwam de supersysop, mijn goede neef, om o.a. mijn computer weer eens 'schoon te maken' updaten wat ge-update moest worden.... Maar hij bracht ook een mooie kleine mp3-speler voor me mee. Een PANDA.... En heeft me meteen laten zien hoe ik mijn muziek erop kon zetten en hem opgeladen... Is hij niet fantastisch die neef van me? Wie hem kent zal het meteen Beamen-amen.... Als ik nou moet gaan lopen in die training is dat met mijn eigen fijne muziek.
Morgen moet ik er weer heen en ik neem dat mooie mp3-spelertje lekker mee.
Vanavond hoorde ik op een nieuwszender een pleidooi voor het onderstaande. Het AD schrijft er ook over. Ik ben er heel blij mee. Hoe dan ook, het kan een paar jaar duren maar ik verwacht dat zoiets gaat komen.....
Een paar jaar geleden, toen de uitkeringen van mensen weer eens gevaar liepen heb ik de gemeente hier eens een brief geschreven over Sociale Dienstplicht. Ik ben er een voorstander van dat zéker jonge mensen, niet meer schoolgaand, toch wel de maatschappij en wat daarin gebeurt, leren kennen. De militaire dienstplicht is afgeschaft.....en hoewel ik altijd een verklaard antimilitairist ben geweest vind ik nog steeds de sociale skils en de sociale vaardigheden die men daar kon opdoen, van groot belang. Vooral in deze tijd, waarin je ziet en leest hoe jonge mensen als ze niet meer studeren, geen werk hebben en hun leerschool op straat moeten vinden, te vaak een kant opgaan die we geen van allen willen, ook zijzelf niet. Bij verplicht sociaal en maatschappelijk bezig moeten zijn tegen een redelijke vergoeding wordt de uitkering werkelijk VERDIEND, hebben mensen het goede gevoel nuttig bezig te zijn voor de maatschappij en wordt toch voor een deel voorkomen dat jonge mensen afglijden... Het is niet de bedoeling dat ze werkplekken innemen die voor gewoon werkende mensen bedoeld zouden zijn maar daar waar bij voorbeeld niet genoeg vrijwilligers voor te vinden zijn. Mensen die in een uitkering zitten, maar al half- of fulltime vrijwilligerswerk doen, zouden daarvoor niet alleen een kleine extra beloning moeten krijgen, maar ook de status moeten krijgen van Vrijwilliger, die ze dan verdienen. Zulke mensen verdienen hun uitkering dan. Die moet je niet meer gaan dwingen om bij een baas werk te gaan zoeken. Dan blijft het zeer noodzakelijke werk dat ze (willen) doen, ongedaan, mensen verliezen het gevoel echt nuttig te zijn voor de maatschappij, zijn werkloos afhankelijk van hun uitkering en gedwongen werk te aanvaarden bij een baas, dat ze eigenlijk niét willen doen. Mijn smeekschrift ging dus echt over werken en niet over een hobby uitoefenen.
Maar de gemeente wees het af. En de woordvoerder in een vergadering van een politieke partij waar ik daarover wilde praten, brak me af met een hard 'nee'.
Nu zijn we een aantal jaren verder en tot mijn grote genoegen komt het onderwerp Sociale Dienstplicht toch weer op tafel. Ik hoop dat het goed wordt uitgewerkt.
Ik heb zelf jarenlang 'in een uitkering gezeten'. Maar heb alle jaren vrijwilligerswerk kunnen doen. Onbetaald, maar ik verdiende mijn uitkering en voelde en wist me een nuttig mens voor de maatschappij. Ja, dat mocht ik wel in die tijd. Tegenwoordig gaat dat geloof ik niet zo gemakkelijk. En jammer genoeg heb ik niet meer de conditie om dat te kunnen. Maar daar leer je je ook bij neer te leggen als je oud wordt. ;-)
Nou heb ik, dank zij geen tv-programma naar mijn zin, toch het hele blogje afgemaakt...
Even het verleden ophalen... van een week geleden ongeveer ;-).
Ik heb mijn twee brillen. Een heel bescheiden paars montuurtje en een zwaarder niet gekleurd montuurtje. Ben er heel blij mee ja. Geen meekleurende glazen meer, maar gewoon blanco. Maar het Ziekenfonds heeft nog niets terugbetaald....
Dinsdag de vijftiende voor het eerst de looptraining gedaan. Het was uitproberen hoeveel conditie ik had, meer niet. Gisteren had ik weer moeten gaan, maar nu dan echt trainen, doch de baby van de fysiotherapeut was ziek dus dat kon niet doorgaan. Ik heb toen maar mijn boodschappenkarretje genomen en ben naar Appie gegaan voor de boodschappen tot zaterdag. Dat was echt te zwaar. Ik kwam beroerd van vermoeidheid en pijn thuis. Heb eerst maar wat gegeten (tenslotte ben ik diabeet ook nog ;-) ) en heb toen een paar uur geslapen.
Het waren gelukkig na de 16e december een paar redelijk rustige dagen, waarin alle opwinding van de laatste tijd wat kon zakken. Niet dat alles weggeëbd is, nee, het is nog helemaal levend, dat gevoel van 'er klopt iets niet', 'something is rotten in the State of the Netherlands..., very rotten indeed' maar we wachten nu maar even af. Ik heb mijn best gedaan.
Het is nog steeds woensdagavond.... zometeen begint dus niet P&W of DWDD......en Nieuwsuur is net afgelopen..Geen tv voor mij om bij te gaan zitten.....
Dus even verder gaan.
Maandag kwam de supersysop, mijn goede neef, om o.a. mijn computer weer eens 'schoon te maken' updaten wat ge-update moest worden.... Maar hij bracht ook een mooie kleine mp3-speler voor me mee. Een PANDA.... En heeft me meteen laten zien hoe ik mijn muziek erop kon zetten en hem opgeladen... Is hij niet fantastisch die neef van me? Wie hem kent zal het meteen Beamen-amen.... Als ik nou moet gaan lopen in die training is dat met mijn eigen fijne muziek.
Morgen moet ik er weer heen en ik neem dat mooie mp3-spelertje lekker mee.
Vanavond hoorde ik op een nieuwszender een pleidooi voor het onderstaande. Het AD schrijft er ook over. Ik ben er heel blij mee. Hoe dan ook, het kan een paar jaar duren maar ik verwacht dat zoiets gaat komen.....
Een paar jaar geleden, toen de uitkeringen van mensen weer eens gevaar liepen heb ik de gemeente hier eens een brief geschreven over Sociale Dienstplicht. Ik ben er een voorstander van dat zéker jonge mensen, niet meer schoolgaand, toch wel de maatschappij en wat daarin gebeurt, leren kennen. De militaire dienstplicht is afgeschaft.....en hoewel ik altijd een verklaard antimilitairist ben geweest vind ik nog steeds de sociale skils en de sociale vaardigheden die men daar kon opdoen, van groot belang. Vooral in deze tijd, waarin je ziet en leest hoe jonge mensen als ze niet meer studeren, geen werk hebben en hun leerschool op straat moeten vinden, te vaak een kant opgaan die we geen van allen willen, ook zijzelf niet. Bij verplicht sociaal en maatschappelijk bezig moeten zijn tegen een redelijke vergoeding wordt de uitkering werkelijk VERDIEND, hebben mensen het goede gevoel nuttig bezig te zijn voor de maatschappij en wordt toch voor een deel voorkomen dat jonge mensen afglijden... Het is niet de bedoeling dat ze werkplekken innemen die voor gewoon werkende mensen bedoeld zouden zijn maar daar waar bij voorbeeld niet genoeg vrijwilligers voor te vinden zijn. Mensen die in een uitkering zitten, maar al half- of fulltime vrijwilligerswerk doen, zouden daarvoor niet alleen een kleine extra beloning moeten krijgen, maar ook de status moeten krijgen van Vrijwilliger, die ze dan verdienen. Zulke mensen verdienen hun uitkering dan. Die moet je niet meer gaan dwingen om bij een baas werk te gaan zoeken. Dan blijft het zeer noodzakelijke werk dat ze (willen) doen, ongedaan, mensen verliezen het gevoel echt nuttig te zijn voor de maatschappij, zijn werkloos afhankelijk van hun uitkering en gedwongen werk te aanvaarden bij een baas, dat ze eigenlijk niét willen doen. Mijn smeekschrift ging dus echt over werken en niet over een hobby uitoefenen.
Maar de gemeente wees het af. En de woordvoerder in een vergadering van een politieke partij waar ik daarover wilde praten, brak me af met een hard 'nee'.
Nu zijn we een aantal jaren verder en tot mijn grote genoegen komt het onderwerp Sociale Dienstplicht toch weer op tafel. Ik hoop dat het goed wordt uitgewerkt.
Ik heb zelf jarenlang 'in een uitkering gezeten'. Maar heb alle jaren vrijwilligerswerk kunnen doen. Onbetaald, maar ik verdiende mijn uitkering en voelde en wist me een nuttig mens voor de maatschappij. Ja, dat mocht ik wel in die tijd. Tegenwoordig gaat dat geloof ik niet zo gemakkelijk. En jammer genoeg heb ik niet meer de conditie om dat te kunnen. Maar daar leer je je ook bij neer te leggen als je oud wordt. ;-)
Nou heb ik, dank zij geen tv-programma naar mijn zin, toch het hele blogje afgemaakt...
dinsdag 13 december 2011
Zo tussen sinterklaas en kerst.
De afgelopen dagen…
Hoogste tijd om mijn dagboek bij te werken. De laatste, over o.a. het kosjer slachten, had blijkbaar niet veel lezers aangemoedigd. ;-) om te reageren.
7 December was dat. Nu is het de 13e dus. En inmiddels is er wel weer een en ander gebeurd natuurlijk. Never a dull moment. ;-)
Op 8 december moest ik me vervoegen bij de cardioloog in het BovenIJziekenhuis, in Amsterdam Noord dus. Het is een klantvriendelijk ziekenhuis moet ik zeggen. Elke afdeling is via een kleur en een routenummer te vinden. Nadat ik de week daarvoor bij de vaatchirurg te horen had gekregen dat ik een looptraining of een dottering zou moeten ondergaan was het dit keer de cardioloog die me onder handen nam. Nouja, bloeddruk opmeten en een hartfilmpje maken. Het wordt steeds pijnlijker om die bloeddruk te laten opmeten. Het straktrekken van de band is een pijniging geworden die ik niemand gun. Maar we hebben het weer ondergaan en in het nagesprek meldde de cardioloog dat hij me graag een katheterisatie wilde laten ondergaan. Dat is nog nooit eerder gebeurd. Blijkbaar ben ik flink achteruit gegaan. Voor die achteruitgang ben ik eerlijk gezegd minder bang (ieder mens is immers sterfelijk en is hier maar tijdelijk), maar die looptraining en die katheterisatie is andere koek. Geen lekkere nee. Ik hoorde dat de training heel zwaar is en ik heb totaal geen conditie meer. En die katheterisatie is ook bepaald niet plezierig te noemen. Reden waarom ik gevraagd heb die uit te stellen tot na de training als mijn conditie hopelijk weer wat beter is. Iedereen heeft er wel een mening over en ik was er niet alleen behoorlijk over in de war maar ik laat me ook mooi bang maken...
Gelukkig was dochterlief bij me, zonder haar was het een nog zwaardere dag geworden, waar van het gesprek met de cardioloog niets zou zijn blijven hangen.
Na even bijgekomen te zijn in het open restaurant van het ziekenhuis zijn we terug naar de stad gegaan en om op andere gedachten te komen even de Bijenkorf in gegaan. Zij moest toch een nieuwe agenda hebben en zelf vond ik ook de voor mij precies juiste... Die zaak is heel sfeervol rond deze tijd maar mijn hoofd was nog steeds niet helder en ik was vermoeider dan ik normaal geweest zou zijn. We zijn bij Moeders' in Happy Corner lekker gaan eten, dat hielp wèl...;-) en gingen met een echte Chinese kalender weer naar huis.
Zaterdag heb ik mijn boodschappen gehaald bij de grote Albert Heijn op de Nieuwerzijds Voorburgwal, bij de achterkant van het Paleis op de Dam. Vrijdag moest ik bijkomen en uitrusten. Het is nou eenmaal zo, niets aan te doen.
Het grote voordeel is dat het vlak bij de tramhaltes ligt, zodat ik niet hoef te sjouwen met dat pijnlijke been. De visboer had weer heerlijke producten die goed zijn voor een oud mens, dus ik ben er niet aan voorbijgegaan. En na de boodschappen heb ik voor Moeders' van Happy Corner twee rode 'kerststerren' meegenomen. Een jongeman hielp me de tram in met het karretje. In de koeltas en de katoenen tas en de rugzak had ik de rest van de boodschappen. Dus het was wel sjouwen, maar dat heb je als je niet elke dag, of zelfs elke week boodschappen doet.
Zondag weer uitgerust.... en maandag was het Bettydag. Vandaag was er een goede vriend op bezoek met wie ik altijd feestelijk lunch, dus vanmorgen door de storm en de regen even naar de bakker gelopen voor lekkere broodjes en een flesje sinaasappelsap. Altijd leuk..... inderdaad. We hebben daarna nog een klein uurtje een film gekeken, het vervolg van Fiddler on the Roof, waar we vorige keer gebleven waren , zo'n beetje, want al kijkend merkten we toch wel veel dingen die we al gezien hadden, maar dat geeft niet..
Morgen ga ik met de supersysop mijn nieuwe brillen ophalen!! Wat zal ik blij zijn met de nieuwe glazen, geen zelfkleurende meer, maar gewoon blanco. En met mooie montuurtjes ook nog. Jaja, gewoon bij Hans Anders. Ik ben heel benieuwd inderdaad.
---
Tot slot: vandaag heeft de 1e Kamer gedebatteerd over dat onverdoofd slachten. Zover ik weet zijn er nog geen besluiten genomen.
Ik verwonder me altijd weer over de drukte die men maakt hierover, terwijl er werkelijk dagelijks miljoenen dieren zogenaamd verdoofd geslacht worden. Je moet eens kijken hoe verdoofd vooral kuikens, kippen en varkens in de slachthuizen geslacht worden.... en in doodsnood spartelend aan haken worden gehangen...Terwijl z.g. onverdoofd slachten inhoudt dat een dier tot de laatste minuut eerzaam behandeld wordt en dan met één messtreek de slagader en de keel doorgesneden wordt waardoor het bloed meteen uit de hersens verdwijnt en zo'n dier in enkele seconden eerst bewusteloos is en na nog een paar seconden dood gaat bij gebrek aan bloed en adem..
Een naar verhaal, maar het is wel waar. Het geheel is echt een politieke zaak en geen zaak van dierenliefde. Anders zouden alle dieren kosjer geslacht worden, neem dat maar van mij aan....
Hoogste tijd om mijn dagboek bij te werken. De laatste, over o.a. het kosjer slachten, had blijkbaar niet veel lezers aangemoedigd. ;-) om te reageren.
7 December was dat. Nu is het de 13e dus. En inmiddels is er wel weer een en ander gebeurd natuurlijk. Never a dull moment. ;-)
Op 8 december moest ik me vervoegen bij de cardioloog in het BovenIJziekenhuis, in Amsterdam Noord dus. Het is een klantvriendelijk ziekenhuis moet ik zeggen. Elke afdeling is via een kleur en een routenummer te vinden. Nadat ik de week daarvoor bij de vaatchirurg te horen had gekregen dat ik een looptraining of een dottering zou moeten ondergaan was het dit keer de cardioloog die me onder handen nam. Nouja, bloeddruk opmeten en een hartfilmpje maken. Het wordt steeds pijnlijker om die bloeddruk te laten opmeten. Het straktrekken van de band is een pijniging geworden die ik niemand gun. Maar we hebben het weer ondergaan en in het nagesprek meldde de cardioloog dat hij me graag een katheterisatie wilde laten ondergaan. Dat is nog nooit eerder gebeurd. Blijkbaar ben ik flink achteruit gegaan. Voor die achteruitgang ben ik eerlijk gezegd minder bang (ieder mens is immers sterfelijk en is hier maar tijdelijk), maar die looptraining en die katheterisatie is andere koek. Geen lekkere nee. Ik hoorde dat de training heel zwaar is en ik heb totaal geen conditie meer. En die katheterisatie is ook bepaald niet plezierig te noemen. Reden waarom ik gevraagd heb die uit te stellen tot na de training als mijn conditie hopelijk weer wat beter is. Iedereen heeft er wel een mening over en ik was er niet alleen behoorlijk over in de war maar ik laat me ook mooi bang maken...
Gelukkig was dochterlief bij me, zonder haar was het een nog zwaardere dag geworden, waar van het gesprek met de cardioloog niets zou zijn blijven hangen.
Na even bijgekomen te zijn in het open restaurant van het ziekenhuis zijn we terug naar de stad gegaan en om op andere gedachten te komen even de Bijenkorf in gegaan. Zij moest toch een nieuwe agenda hebben en zelf vond ik ook de voor mij precies juiste... Die zaak is heel sfeervol rond deze tijd maar mijn hoofd was nog steeds niet helder en ik was vermoeider dan ik normaal geweest zou zijn. We zijn bij Moeders' in Happy Corner lekker gaan eten, dat hielp wèl...;-) en gingen met een echte Chinese kalender weer naar huis.
Zaterdag heb ik mijn boodschappen gehaald bij de grote Albert Heijn op de Nieuwerzijds Voorburgwal, bij de achterkant van het Paleis op de Dam. Vrijdag moest ik bijkomen en uitrusten. Het is nou eenmaal zo, niets aan te doen.
Het grote voordeel is dat het vlak bij de tramhaltes ligt, zodat ik niet hoef te sjouwen met dat pijnlijke been. De visboer had weer heerlijke producten die goed zijn voor een oud mens, dus ik ben er niet aan voorbijgegaan. En na de boodschappen heb ik voor Moeders' van Happy Corner twee rode 'kerststerren' meegenomen. Een jongeman hielp me de tram in met het karretje. In de koeltas en de katoenen tas en de rugzak had ik de rest van de boodschappen. Dus het was wel sjouwen, maar dat heb je als je niet elke dag, of zelfs elke week boodschappen doet.
Zondag weer uitgerust.... en maandag was het Bettydag. Vandaag was er een goede vriend op bezoek met wie ik altijd feestelijk lunch, dus vanmorgen door de storm en de regen even naar de bakker gelopen voor lekkere broodjes en een flesje sinaasappelsap. Altijd leuk..... inderdaad. We hebben daarna nog een klein uurtje een film gekeken, het vervolg van Fiddler on the Roof, waar we vorige keer gebleven waren , zo'n beetje, want al kijkend merkten we toch wel veel dingen die we al gezien hadden, maar dat geeft niet..
Morgen ga ik met de supersysop mijn nieuwe brillen ophalen!! Wat zal ik blij zijn met de nieuwe glazen, geen zelfkleurende meer, maar gewoon blanco. En met mooie montuurtjes ook nog. Jaja, gewoon bij Hans Anders. Ik ben heel benieuwd inderdaad.
---
Tot slot: vandaag heeft de 1e Kamer gedebatteerd over dat onverdoofd slachten. Zover ik weet zijn er nog geen besluiten genomen.
Ik verwonder me altijd weer over de drukte die men maakt hierover, terwijl er werkelijk dagelijks miljoenen dieren zogenaamd verdoofd geslacht worden. Je moet eens kijken hoe verdoofd vooral kuikens, kippen en varkens in de slachthuizen geslacht worden.... en in doodsnood spartelend aan haken worden gehangen...Terwijl z.g. onverdoofd slachten inhoudt dat een dier tot de laatste minuut eerzaam behandeld wordt en dan met één messtreek de slagader en de keel doorgesneden wordt waardoor het bloed meteen uit de hersens verdwijnt en zo'n dier in enkele seconden eerst bewusteloos is en na nog een paar seconden dood gaat bij gebrek aan bloed en adem..
Een naar verhaal, maar het is wel waar. Het geheel is echt een politieke zaak en geen zaak van dierenliefde. Anders zouden alle dieren kosjer geslacht worden, neem dat maar van mij aan....
woensdag 7 december 2011
Politiek en looptraining.
Vandaag was ik met iemand aan het emailen over het dreigende 1e Kamerdebat op 13 december omtrent het onverdoofd slachten.
En wat ik haar schreef wil ik hier graag herhalen, in de hoop dat ik zelf geen schenen tegenkom waar ik tegenaan moet schoppen. Of lange tenen die mij in de weg staan. En omdat ik het een beetje duidelijker wil stellen heb ik mijn woorden nog iets sterker gemaakt. ;-)
Ja, de emoties gaan er weer even met me vandoor... inderdaad.
Ik las op de nieuwsbrief van Trouw over Thieme die weer loopt te drammen over háár wetsvoorstel en kon het niet nalaten een commentaartje achter te laten:
Mevrouw Thieme wil graag te boek staan als ultieme dierenliefhebber. Mevrouw Thieme is vergeten hoe pijnlijk de verdoving van dieren is en dat onderzoek dat aantoonde. Als haar kerk onverdoofd slachten als wet kende zou ze met al haar dierenliefde toch achter onverdoofd slachten staan en daar dan ook genoeg argumenten voor hebben. Mevrouw, de enkele snede in de halsslagader is veel minder pijnlijk en verdooft veel sneller en is veel zekerder dan de door u voorgestane verdoving, geloof dat nou eens.
Het gaat mij vooral om de verwatenheid van lieden die met veel geschreeuw iedereen willen voorschrijven dat ze moeten leven zoals zij vinden dat het moet.... die lui zijn m.i. volkomen verstoken van zelfinzicht. Leer ze eerst maar daarop mediteren, zou ik willen zeggen. Genoeg jaren om er wat wijzer van te worden.
Die paar mensen in de Kamer willen alle orthodoxe of (light)kosjer levende Joodse mensen, alle moslims en andere godsdiensten hun eigen leefregels voorschrijven. En dat per wet geregeld zien ook nog. Ze denken een voortrekkersrol te spelen ook nog en dat de wereld hèn wel zal volgen. De grofste argumenten worden gebruikt en niet geschuwd.
Ze denken zoals zoveel Christenen van alle 36 of meer sektes, dat ze precies weten wat hun eigen g'd vindt of denkt en dat zij daarvan de woordvoerders zijn.
Zij horen dus blijkbaar stemmen, goddelijke stemmen nog wel en moeten daarvan getuigenis afleggen... zoiets. ;-) Maar dan zijn ze in feite toch schizofreen? Ook een onderwerp om over te mediteren, denk ik. Voor hulpverleners vooral... mensen in de 2 Kamer, die stemmen horen..
Enfin.. waarom ik me er zo druk om maak? Zoek het plaatje...
Mag, in een democratie waarin kerk en staat gescheiden zijn, een kleine minderheid van christenen, en een aantal mensen die totaal geen feeling hebben met wat voor geloof of godsdienst dan ook.... uitmaken hoe anders-gelovige mensen moeten leven? Mogen zij ook uitmaken dat honderden jaren geldende godsdienstige wetten moeten verdwijnen. Godsdienstige Wetten, waarvoor mensen vroeger op de brandstapel terecht kwam, of anderszins de marteldood stierven, moeten nu in deze democratie van gescheiden belangen, maar bij wet worden verboden.
Dit is m.i. niet alleen gericht tegen Nederlandse Joden en Moslims..... al tiert het antisemitisme en anti-moslimgevoel hier welig. Het is vooral ook een klap in het gezicht van Israel en van Moslimlanden. Tegen alle mensen met van hen afwijkende godsdienstige wetten.
Wat bedoelen ze toch met de arrogantie van de macht??
Is dat een typisch Nederlandse eigenschap? Of bestaat die uitdrukking ook in andere talen?
Zo, laten ze daar maar eens over nadenken in Den Haag.
Ik adem maar eens diep in - en uit - en in......
Voor de rest is het weer niet erg veranderd sinds zondag. Alleen is de wind inmiddels een storm van windkracht 8 of 9 geworden. Geen overstromingen tot nu, en op google zijn geen meldingen van ongelukken door het weer. Tot nu. Want morgen, donderdag, wordt hetzelfde weer verwacht. En vrijdag ook...
Gisteren heb ik een knoop doorgehakt. Ik had te kiezen: gedotterd worden of drie maanden looptraining. In eerste instantie natuurlijk ferm voor de looptraining gekozen... goed voor de conditie, want het schijnt erg streng te zijn. Door dotteren was ik wel meteen van de narigheid van een etalagebeen verlost geweest, maar mijn conditie is de laatste tijd nogal achteruit gegaan, dus bleef ik toch aarzelen. De vaatchirurg had me verleden week een verwijsbrief voor die training bij een fysiotherapeut meegegeven. Eh.....iene miene mutte.... Wat zal ik doen?
Gisteren ben ik dus naar het verzorgingshuis hiernaast gegaan en heb me opgegeven voor de training, die, als de cardioloog er morgen ook achter staat, volgende week begint. Hiep hiep....? Weet ik nog niet, het moet nog beginnen.
Mijn kippetje in de oven is gaar. Valt bijna uit elkaar van de gaarheid. Ik ga dus eindigen, en het kippetje uit de oven halen en een lekker boutje eten.
Van lekker eten krijg je ook een beter humeur hè....
En wat ik haar schreef wil ik hier graag herhalen, in de hoop dat ik zelf geen schenen tegenkom waar ik tegenaan moet schoppen. Of lange tenen die mij in de weg staan. En omdat ik het een beetje duidelijker wil stellen heb ik mijn woorden nog iets sterker gemaakt. ;-)
Ja, de emoties gaan er weer even met me vandoor... inderdaad.
Ik las op de nieuwsbrief van Trouw over Thieme die weer loopt te drammen over háár wetsvoorstel en kon het niet nalaten een commentaartje achter te laten:
Mevrouw Thieme wil graag te boek staan als ultieme dierenliefhebber. Mevrouw Thieme is vergeten hoe pijnlijk de verdoving van dieren is en dat onderzoek dat aantoonde. Als haar kerk onverdoofd slachten als wet kende zou ze met al haar dierenliefde toch achter onverdoofd slachten staan en daar dan ook genoeg argumenten voor hebben. Mevrouw, de enkele snede in de halsslagader is veel minder pijnlijk en verdooft veel sneller en is veel zekerder dan de door u voorgestane verdoving, geloof dat nou eens.
Het gaat mij vooral om de verwatenheid van lieden die met veel geschreeuw iedereen willen voorschrijven dat ze moeten leven zoals zij vinden dat het moet.... die lui zijn m.i. volkomen verstoken van zelfinzicht. Leer ze eerst maar daarop mediteren, zou ik willen zeggen. Genoeg jaren om er wat wijzer van te worden.
Die paar mensen in de Kamer willen alle orthodoxe of (light)kosjer levende Joodse mensen, alle moslims en andere godsdiensten hun eigen leefregels voorschrijven. En dat per wet geregeld zien ook nog. Ze denken een voortrekkersrol te spelen ook nog en dat de wereld hèn wel zal volgen. De grofste argumenten worden gebruikt en niet geschuwd.
Ze denken zoals zoveel Christenen van alle 36 of meer sektes, dat ze precies weten wat hun eigen g'd vindt of denkt en dat zij daarvan de woordvoerders zijn.
Zij horen dus blijkbaar stemmen, goddelijke stemmen nog wel en moeten daarvan getuigenis afleggen... zoiets. ;-) Maar dan zijn ze in feite toch schizofreen? Ook een onderwerp om over te mediteren, denk ik. Voor hulpverleners vooral... mensen in de 2 Kamer, die stemmen horen..
Enfin.. waarom ik me er zo druk om maak? Zoek het plaatje...
Mag, in een democratie waarin kerk en staat gescheiden zijn, een kleine minderheid van christenen, en een aantal mensen die totaal geen feeling hebben met wat voor geloof of godsdienst dan ook.... uitmaken hoe anders-gelovige mensen moeten leven? Mogen zij ook uitmaken dat honderden jaren geldende godsdienstige wetten moeten verdwijnen. Godsdienstige Wetten, waarvoor mensen vroeger op de brandstapel terecht kwam, of anderszins de marteldood stierven, moeten nu in deze democratie van gescheiden belangen, maar bij wet worden verboden.
Dit is m.i. niet alleen gericht tegen Nederlandse Joden en Moslims..... al tiert het antisemitisme en anti-moslimgevoel hier welig. Het is vooral ook een klap in het gezicht van Israel en van Moslimlanden. Tegen alle mensen met van hen afwijkende godsdienstige wetten.
Wat bedoelen ze toch met de arrogantie van de macht??
Is dat een typisch Nederlandse eigenschap? Of bestaat die uitdrukking ook in andere talen?
Zo, laten ze daar maar eens over nadenken in Den Haag.
Ik adem maar eens diep in - en uit - en in......
Voor de rest is het weer niet erg veranderd sinds zondag. Alleen is de wind inmiddels een storm van windkracht 8 of 9 geworden. Geen overstromingen tot nu, en op google zijn geen meldingen van ongelukken door het weer. Tot nu. Want morgen, donderdag, wordt hetzelfde weer verwacht. En vrijdag ook...
Gisteren heb ik een knoop doorgehakt. Ik had te kiezen: gedotterd worden of drie maanden looptraining. In eerste instantie natuurlijk ferm voor de looptraining gekozen... goed voor de conditie, want het schijnt erg streng te zijn. Door dotteren was ik wel meteen van de narigheid van een etalagebeen verlost geweest, maar mijn conditie is de laatste tijd nogal achteruit gegaan, dus bleef ik toch aarzelen. De vaatchirurg had me verleden week een verwijsbrief voor die training bij een fysiotherapeut meegegeven. Eh.....iene miene mutte.... Wat zal ik doen?
Gisteren ben ik dus naar het verzorgingshuis hiernaast gegaan en heb me opgegeven voor de training, die, als de cardioloog er morgen ook achter staat, volgende week begint. Hiep hiep....? Weet ik nog niet, het moet nog beginnen.
Mijn kippetje in de oven is gaar. Valt bijna uit elkaar van de gaarheid. Ik ga dus eindigen, en het kippetje uit de oven halen en een lekker boutje eten.
Van lekker eten krijg je ook een beter humeur hè....
Politiek en looptraining.
Vandaag was ik met iemand aan het emailen over het dreigende 1e Kamerdebat op 13 december omtrent het onverdoofd slachten.
En wat ik haar schreef wil ik hier graag herhalen, in de hoop dat ik zelf geen schenen tegenkom waar ik tegenaan moet schoppen. Of lange tenen die mij in de weg staan. En omdat ik het een beetje duidelijker wil stellen heb ik mijn woorden nog iets sterker gemaakt. ;-)
Ja, de emoties gaan er weer even met me vandoor... inderdaad.
Ik las, om te beginnen, op de nieuwsbrief van Trouw over Marianne Thieme die weer loopt te drammen over háár wetsvoorstel en ik kon het niet nalaten een commentaartje achter te laten:
Mevrouw Thieme wil graag te boek staan als ultieme dierenliefhebber. Mevrouw Thieme is vergeten hoe pijnlijk de verdoving van dieren is en dat onderzoek dat aantoonde. Als haar kerk onverdoofd slachten als wet kende zou ze met al haar dierenliefde toch achter onverdoofd slachten staan en daar dan ook genoeg argumenten voor hebben. Mevrouw, de enkele snede in de halsslagader is veel minder pijnlijk en verdooft veel sneller en is veel zekerder dan de door u voorgestane verdoving, geloof dat nou eens.
Het gaat mij vooral om de verwatenheid van lieden die met veel geschreeuw iedereen willen voorschrijven dat ze moeten leven zoals zij vinden dat het moet.... die lui zijn m.i. volkomen verstoken van zelfinzicht. Leer ze eerst maar daarop mediteren, zou ik willen zeggen. Genoeg jaren om er wat wijzer van te worden.
Die paar mensen in de Kamer willen alle orthodoxe of (light)kosjer levende Joodse mensen, alle moslims en andere godsdiensten hun eigen leefregels voorschrijven. En dat per wet geregeld zien ook nog. Ze denken een voortrekkersrol te spelen ook nog en dat de wereld hèn wel zal volgen. De grofste argumenten worden gebruikt en niet geschuwd.
Ze denken zoals zoveel Christenen van alle 36 of meer sektes, dat ze precies weten wat hun eigen g'd vindt of denkt en dat zij daarvan de woordvoerders zijn.
Zij horen dus blijkbaar stemmen, goddelijke stemmen nog wel en moeten daarvan getuigenis afleggen... zoiets. ;-) Maar dan zijn ze in feite toch schizofreen? Ook een onderwerp om over te mediteren, denk ik. Voor hulpverleners vooral... mensen in de 2 Kamer, die stemmen horen..
Enfin.. waarom ik me er zo druk om maak? Zoek het plaatje...
Mag, in een democratie waarin kerk en staat gescheiden zijn, een kleine minderheid van christenen, en een aantal mensen die totaal geen feeling hebben met wat voor geloof of godsdienst dan ook.... uitmaken hoe anders-gelovige mensen moeten leven? Mogen zij ook uitmaken dat honderden jaren geldende godsdienstige wetten moeten verdwijnen. Godsdienstige Wetten, waarvoor mensen vroeger op de brandstapel terecht kwam, of anderszins de marteldood stierven, moeten nu in deze democratie van gescheiden belangen, maar bij wet worden verboden.
Dit is m.i. niet alleen gericht tegen Nederlandse Joden en Moslims..... al tiert het antisemitisme en anti-moslimgevoel hier welig. Het is vooral ook een klap in het gezicht van Israel en van Moslimlanden. Tegen alle mensen met van hen afwijkende godsdienstige wetten.
Wat bedoelen ze toch met de arrogantie van de macht??
Is dat een typisch Nederlandse eigenschap? Of bestaat die uitdrukking ook in andere talen?
Zo, laten ze daar maar eens over nadenken in Den Haag.
Ik adem maar eens diep in - en uit - en in......
Voor de rest is het weer niet erg veranderd sinds zondag. Alleen is de wind inmiddels een storm van windkracht 8 of 9 geworden. Geen overstromingen tot nu, en op google zijn geen meldingen van ongelukken door het weer. Tot nu. Want morgen, donderdag, wordt hetzelfde weer verwacht. En vrijdag ook...
Gisteren heb ik een knoop doorgehakt. Ik had te kiezen: gedotterd worden of drie maanden looptraining. In eerste instantie natuurlijk ferm voor de looptraining gekozen... goed voor de conditie, want het schijnt erg streng te zijn. Door dotteren was ik wel meteen van de narigheid van een etalagebeen verlost geweest, maar mijn conditie is de laatste tijd nogal achteruit gegaan, dus bleef ik toch aarzelen. De vaatchirurg had me verleden week een verwijsbrief voor die training bij een fysiotherapeut meegegeven. Eh.....iene miene mutte.... Wat zal ik doen?
Gisteren ben ik dus naar het verzorgingshuis hiernaast gegaan en heb me opgegeven voor de training, die, als de cardioloog er morgen ook achter staat, volgende week begint. Hiep hiep....? Weet ik nog niet, het moet nog beginnen.
Mijn kippetje in de oven is gaar. Valt bijna uit elkaar van de gaarheid. Ik ga dus eindigen, en het kippetje uit de oven halen en een lekker boutje eten.
Van lekker eten krijg je ook een beter humeur hè....
En wat ik haar schreef wil ik hier graag herhalen, in de hoop dat ik zelf geen schenen tegenkom waar ik tegenaan moet schoppen. Of lange tenen die mij in de weg staan. En omdat ik het een beetje duidelijker wil stellen heb ik mijn woorden nog iets sterker gemaakt. ;-)
Ja, de emoties gaan er weer even met me vandoor... inderdaad.
Ik las, om te beginnen, op de nieuwsbrief van Trouw over Marianne Thieme die weer loopt te drammen over háár wetsvoorstel en ik kon het niet nalaten een commentaartje achter te laten:
Mevrouw Thieme wil graag te boek staan als ultieme dierenliefhebber. Mevrouw Thieme is vergeten hoe pijnlijk de verdoving van dieren is en dat onderzoek dat aantoonde. Als haar kerk onverdoofd slachten als wet kende zou ze met al haar dierenliefde toch achter onverdoofd slachten staan en daar dan ook genoeg argumenten voor hebben. Mevrouw, de enkele snede in de halsslagader is veel minder pijnlijk en verdooft veel sneller en is veel zekerder dan de door u voorgestane verdoving, geloof dat nou eens.
Het gaat mij vooral om de verwatenheid van lieden die met veel geschreeuw iedereen willen voorschrijven dat ze moeten leven zoals zij vinden dat het moet.... die lui zijn m.i. volkomen verstoken van zelfinzicht. Leer ze eerst maar daarop mediteren, zou ik willen zeggen. Genoeg jaren om er wat wijzer van te worden.
Die paar mensen in de Kamer willen alle orthodoxe of (light)kosjer levende Joodse mensen, alle moslims en andere godsdiensten hun eigen leefregels voorschrijven. En dat per wet geregeld zien ook nog. Ze denken een voortrekkersrol te spelen ook nog en dat de wereld hèn wel zal volgen. De grofste argumenten worden gebruikt en niet geschuwd.
Ze denken zoals zoveel Christenen van alle 36 of meer sektes, dat ze precies weten wat hun eigen g'd vindt of denkt en dat zij daarvan de woordvoerders zijn.
Zij horen dus blijkbaar stemmen, goddelijke stemmen nog wel en moeten daarvan getuigenis afleggen... zoiets. ;-) Maar dan zijn ze in feite toch schizofreen? Ook een onderwerp om over te mediteren, denk ik. Voor hulpverleners vooral... mensen in de 2 Kamer, die stemmen horen..
Enfin.. waarom ik me er zo druk om maak? Zoek het plaatje...
Mag, in een democratie waarin kerk en staat gescheiden zijn, een kleine minderheid van christenen, en een aantal mensen die totaal geen feeling hebben met wat voor geloof of godsdienst dan ook.... uitmaken hoe anders-gelovige mensen moeten leven? Mogen zij ook uitmaken dat honderden jaren geldende godsdienstige wetten moeten verdwijnen. Godsdienstige Wetten, waarvoor mensen vroeger op de brandstapel terecht kwam, of anderszins de marteldood stierven, moeten nu in deze democratie van gescheiden belangen, maar bij wet worden verboden.
Dit is m.i. niet alleen gericht tegen Nederlandse Joden en Moslims..... al tiert het antisemitisme en anti-moslimgevoel hier welig. Het is vooral ook een klap in het gezicht van Israel en van Moslimlanden. Tegen alle mensen met van hen afwijkende godsdienstige wetten.
Wat bedoelen ze toch met de arrogantie van de macht??
Is dat een typisch Nederlandse eigenschap? Of bestaat die uitdrukking ook in andere talen?
Zo, laten ze daar maar eens over nadenken in Den Haag.
Ik adem maar eens diep in - en uit - en in......
Voor de rest is het weer niet erg veranderd sinds zondag. Alleen is de wind inmiddels een storm van windkracht 8 of 9 geworden. Geen overstromingen tot nu, en op google zijn geen meldingen van ongelukken door het weer. Tot nu. Want morgen, donderdag, wordt hetzelfde weer verwacht. En vrijdag ook...
Gisteren heb ik een knoop doorgehakt. Ik had te kiezen: gedotterd worden of drie maanden looptraining. In eerste instantie natuurlijk ferm voor de looptraining gekozen... goed voor de conditie, want het schijnt erg streng te zijn. Door dotteren was ik wel meteen van de narigheid van een etalagebeen verlost geweest, maar mijn conditie is de laatste tijd nogal achteruit gegaan, dus bleef ik toch aarzelen. De vaatchirurg had me verleden week een verwijsbrief voor die training bij een fysiotherapeut meegegeven. Eh.....iene miene mutte.... Wat zal ik doen?
Gisteren ben ik dus naar het verzorgingshuis hiernaast gegaan en heb me opgegeven voor de training, die, als de cardioloog er morgen ook achter staat, volgende week begint. Hiep hiep....? Weet ik nog niet, het moet nog beginnen.
Mijn kippetje in de oven is gaar. Valt bijna uit elkaar van de gaarheid. Ik ga dus eindigen, en het kippetje uit de oven halen en een lekker boutje eten.
Van lekker eten krijg je ook een beter humeur hè....
zondag 4 december 2011
Regen, wind en wachten.
In de nacht van vrijdag op zaterdag heeft het gehoosd en net als voorgaande jaren was er op de eerste verdieping een goot overgelopen en al het water kwam via de zoldering bij mij in het atrium terecht. Overstroming.... en geen klein beetje. Een buurman kwam me even na tien uur vanmorgen waarschuwen en na inspectie heb ik een bak en een emmer neergezet om het ergste op te vangen en meteen de SOS-dienst van de woningcorporatie gebeld, maar die hadden het op dat moment al erg druk vanwege de regens. Toen maar vast één van de bovenburen uit bed gebeld, die heeft de goot zo schoon mogelijk gemaakt en de putjes geschoond, zodat het water weer kon weglopen. Daarna kwam de overbuurvrouw kijken en die bracht eerst haar meubeltjes in veiligheid (de zeilkussens waren al nat gespetterd) en ging toen nòg eens de SOSdienst bellen. Ze vertelde me dat zij daar nog geen melding gekregen zouden hebben.... dat zij de eerste was... Maar waarschijnlijk had ze andere gegevens en iemand anders aan de lijn. Dus toen de loodgieter eindelijk kwam belde hij natuurlijk bij mij. Ik ken die dienst zo langzamerhand, ik ken het huis en waar de narigheid zit, dus we waren snel klaar. De goot was overgelopen en omdat die niet goed aansluit op de gaanderij kwam het water er tussen en liep het naar beneden. Wat een troep.... In die tussentijd had de buurvrouw de emmer en de bak leeggemaakt en een beetje drooggemaakt. Ik heb het afgemaakt, maar daarmee was het ijs niet gebroken. Buurvrouw wilde net haar hondjes uitlaten, maar toen ze me terug zag komen met de loodgieter heeft ze de hondjes weer naar binnen geloodst en de deur zonder meer weer gesloten.
Soms, vandaag bijv. ben ik nog heel verdrietig om het overlijden van mijn vorig jaar overleden buurman, die hier in het atrium tegenover me woonde. Zo'n trouwe vriend en met ieder ander ook bevriend... De hele gracht kende hem en mocht hem zo graag met zijn hondje en zijn grote verhalen. Als ik met slecht weer of als hij ziek was, het hondje uitliet was iedereen vol belangstelling naar Jules' gezondheid. We hebben samen jarenlang goede en minder goede tijden meegemaakt, altijd als goede buren alles overlegd. Mijn pannetjes groentesoep en kibbesoebe en de 'doggiebags ' van Happy Corner gingen altijd naar hem toe. Samen voelden we ons ook verantwoordelijk voor de andere mensen en voor een goede gang van zaken in het huis en voor raad kon ik, maar ieder ander ook, altijd bij hem terecht. ;-) En mij wist hij altijd voor zijn karretje te spannen als er op schriftelijk gebied iets gedaan moest worden. Altijd in overleg... Het gouden armbandje en halskettinkje met hangertjes, dat hij me vlak voor zijn overlijden gaf was zijn manier om zijn vriendschap te tonen. Zelfs bij het optuigen van de kerstboom werd hij erbij geroepen... Ik merk dat ik inderdaad nooit echt gerouwd heb om hem. We hebben het hier in huis gewoon niet meer over die markante figuur. Alleen zijn foto hangt nog op het prikbord te verbleken. Ik ben wel blij dat ik na zijn overlijden nog zoveel heb kunnen en mogen doen. O.a. de toespraak houden.
Maar zucht, die tijd is voorbij. En ik ben merkbaar ouder geworden het afgelopen jaar.
De zaterdag ging verder voorbij zoals de vrijdag voorbijgegaan is. In vruchteloos wachten op dingen die niet gebeurden.
Er moest een via internet gekocht pakje afgeleverd worden... dat niet kwam. En er moesten medicijnen afgeleverd worden, die niet kwamen.
Nee, ik ben niet belazerd, er was een mailtje gestuurd en ik heb een nette mail en een afrekening ontvangen. Bovendien had ik er weleens vaker gekocht. Maar vrijdag is er iets fout gegaan bij TNT en zaterdag worden er geen pakjes afgeleverd en ook de apotheek bezorgt niet thuis op zaterdag. Maar dat bleek pas achteraf.
Dus alle tijd gehad alle zaterdagkranten en de weekend-NRC uit te lezen.
En geprobeerd dat verdrietige gevoel kwijt te raken.....
Na een hele tijd wat zinloos en onnadenkend zappen kwam ik vanavond terecht bij Canvas, waar vanaf 23.00 uur een heel bijzondere film speelde: Tideland. Een film zoals ik nog nooit eerder had gezien. Om die te beschrijven moet ik wel de beschrijving van internet overnemen:
'Jeliza-Rose is een eenzaam en wispelturig meisje dat na de dood van haar aan drugs verslaafde moeder met haar vader, een uitgedoofde rockster, naar een afgelegen plattelandshuisje verhuist. De vader sterft een dag na aankomst en het kind begint zich meer en meer terug te trekken in haar eigen fantasiewereld. Ze raakt bevriend met Dickens, een buurjongen met een mentale achterstand. Zijn oudere zus Dell bekommert zich om hem, maar haar passie voor opgezette dieren wordt stilaan een obsessie. Samen trekken Jeliza-Rose en Dickens ten strijde tegen een reuzengrote haai, in werkelijkheid niets anders dan een passagierstrein die 's nachts passeert langs het huis van Jeliza-Rose. Het meisje 'leeft' met het lijk van haar vader, heeft poppenkopjes als speelgoed, een heel levendige fantasie... In de buurt woont de vrouw Dell, die de vader van het kind ontdekt. Zij heeft als hobby het opzetten van dieren, heeft haar moeder gemummificeerd die ook in huis woont en ze ontdekt die dode vader, die haar vroegere geliefde blijkt te zijn geweest. Ze mummificeert hem ook zodat het meisje met haar vader kan blijven 'leven'. Dickens is de geestelijk gehandicapte broer van de vrouw en het opgroeiende meisje met haar te grote fantasie ziet in hem haar Prins om wiens persoon ze haar dromen gaat weven. Dan lukt het Dickens om die 'monsterhaai' met springstoffen te overwinnen
Maar wat zijn zieke geest niet doorheeft is dat daardoor twee treinen op elkaar botsen en ontsporen en in brand vliegen. Dickens komt daarbij om het leven en Jeliza-Rose wordt ruw in het echte leven geplaatst'. Het is een film om, als je die gemist hebt, te proberen te pakken te krijgen en nog eens te zien.
Ik stond net op het punt een dvdtje uit de kast te halen, maar dat bleek niet nodig.
Wel,op zondag wordt er zeker niets bezorgd, dus dan kan ik er weer uit..... Het zal wel weer blijven regenen, zon verwachten we niet, dus de regenpet maar op. En rekening houdend met flinke vlagen westenwind kan ik maar het beste weer in de binnenstad blijven.
Inmiddels is het weer half twee in de nacht. Tijd om het bedje weer op te zoeken. Corrigeren en op mijn blog zetten kan morgen wel.
Soms, vandaag bijv. ben ik nog heel verdrietig om het overlijden van mijn vorig jaar overleden buurman, die hier in het atrium tegenover me woonde. Zo'n trouwe vriend en met ieder ander ook bevriend... De hele gracht kende hem en mocht hem zo graag met zijn hondje en zijn grote verhalen. Als ik met slecht weer of als hij ziek was, het hondje uitliet was iedereen vol belangstelling naar Jules' gezondheid. We hebben samen jarenlang goede en minder goede tijden meegemaakt, altijd als goede buren alles overlegd. Mijn pannetjes groentesoep en kibbesoebe en de 'doggiebags ' van Happy Corner gingen altijd naar hem toe. Samen voelden we ons ook verantwoordelijk voor de andere mensen en voor een goede gang van zaken in het huis en voor raad kon ik, maar ieder ander ook, altijd bij hem terecht. ;-) En mij wist hij altijd voor zijn karretje te spannen als er op schriftelijk gebied iets gedaan moest worden. Altijd in overleg... Het gouden armbandje en halskettinkje met hangertjes, dat hij me vlak voor zijn overlijden gaf was zijn manier om zijn vriendschap te tonen. Zelfs bij het optuigen van de kerstboom werd hij erbij geroepen... Ik merk dat ik inderdaad nooit echt gerouwd heb om hem. We hebben het hier in huis gewoon niet meer over die markante figuur. Alleen zijn foto hangt nog op het prikbord te verbleken. Ik ben wel blij dat ik na zijn overlijden nog zoveel heb kunnen en mogen doen. O.a. de toespraak houden.
Maar zucht, die tijd is voorbij. En ik ben merkbaar ouder geworden het afgelopen jaar.
De zaterdag ging verder voorbij zoals de vrijdag voorbijgegaan is. In vruchteloos wachten op dingen die niet gebeurden.
Er moest een via internet gekocht pakje afgeleverd worden... dat niet kwam. En er moesten medicijnen afgeleverd worden, die niet kwamen.
Nee, ik ben niet belazerd, er was een mailtje gestuurd en ik heb een nette mail en een afrekening ontvangen. Bovendien had ik er weleens vaker gekocht. Maar vrijdag is er iets fout gegaan bij TNT en zaterdag worden er geen pakjes afgeleverd en ook de apotheek bezorgt niet thuis op zaterdag. Maar dat bleek pas achteraf.
Dus alle tijd gehad alle zaterdagkranten en de weekend-NRC uit te lezen.
En geprobeerd dat verdrietige gevoel kwijt te raken.....
Na een hele tijd wat zinloos en onnadenkend zappen kwam ik vanavond terecht bij Canvas, waar vanaf 23.00 uur een heel bijzondere film speelde: Tideland. Een film zoals ik nog nooit eerder had gezien. Om die te beschrijven moet ik wel de beschrijving van internet overnemen:
'Jeliza-Rose is een eenzaam en wispelturig meisje dat na de dood van haar aan drugs verslaafde moeder met haar vader, een uitgedoofde rockster, naar een afgelegen plattelandshuisje verhuist. De vader sterft een dag na aankomst en het kind begint zich meer en meer terug te trekken in haar eigen fantasiewereld. Ze raakt bevriend met Dickens, een buurjongen met een mentale achterstand. Zijn oudere zus Dell bekommert zich om hem, maar haar passie voor opgezette dieren wordt stilaan een obsessie. Samen trekken Jeliza-Rose en Dickens ten strijde tegen een reuzengrote haai, in werkelijkheid niets anders dan een passagierstrein die 's nachts passeert langs het huis van Jeliza-Rose. Het meisje 'leeft' met het lijk van haar vader, heeft poppenkopjes als speelgoed, een heel levendige fantasie... In de buurt woont de vrouw Dell, die de vader van het kind ontdekt. Zij heeft als hobby het opzetten van dieren, heeft haar moeder gemummificeerd die ook in huis woont en ze ontdekt die dode vader, die haar vroegere geliefde blijkt te zijn geweest. Ze mummificeert hem ook zodat het meisje met haar vader kan blijven 'leven'. Dickens is de geestelijk gehandicapte broer van de vrouw en het opgroeiende meisje met haar te grote fantasie ziet in hem haar Prins om wiens persoon ze haar dromen gaat weven. Dan lukt het Dickens om die 'monsterhaai' met springstoffen te overwinnen
Maar wat zijn zieke geest niet doorheeft is dat daardoor twee treinen op elkaar botsen en ontsporen en in brand vliegen. Dickens komt daarbij om het leven en Jeliza-Rose wordt ruw in het echte leven geplaatst'. Het is een film om, als je die gemist hebt, te proberen te pakken te krijgen en nog eens te zien.
Ik stond net op het punt een dvdtje uit de kast te halen, maar dat bleek niet nodig.
Wel,op zondag wordt er zeker niets bezorgd, dus dan kan ik er weer uit..... Het zal wel weer blijven regenen, zon verwachten we niet, dus de regenpet maar op. En rekening houdend met flinke vlagen westenwind kan ik maar het beste weer in de binnenstad blijven.
Inmiddels is het weer half twee in de nacht. Tijd om het bedje weer op te zoeken. Corrigeren en op mijn blog zetten kan morgen wel.
dinsdag 29 november 2011
We zijn er – en dromen nog steeds.
Over dromen... Ik kwam een enveloppe tegen in één van de dromenboeken die ik heb. In die enveloppe zaten allemaal kladjes en ook de buitenkant van die enveloppe en die kladjes zelf waren allemaal beschreven. Dromen, allemaal dromen. Ik ben bezig ze uit te tikken, want er zitten best leuke dingetjes bij.
De meeste droombriefjes stammen uit 1996 en 1998.
Bij één van de dromen uit voorjaar 1998 heb ik geschreven: 'betekenis bekend'. Maar na al die tijd teruglezend heb ik meer het gevoel het begin te lezen van het boek van Brem Stoker: Graaf Dracula:
'Kijkend uit mijn raam zie ik hoe een zwarte koetsier zijn zwarte paarden niet in toom kan houden.
De dieren slaan op hol, de grond zakt onder ze weg, water stroomt naar boven en ze vechten zich knel in de teugels om niet te verdrinken.
Ik kijk volkomen in paniek toe maar toeschouwers laten het allemaal rustig gebeuren...Gaan gewoon door met waar ze mee bezig zijn...
Dat zijn allemaal zwart geklede mannen, hoge hoeden met sluiers, die feest lijken te vieren of een vreemde begrafenis houden zonder kist'.
In september van dat jaar verhuisde ik terug naar Amsterdam. Mijn ouderlijke stad. Maar daar was toen nog geen sprake van.
Een bijzondere droom, heel angstig en paniekerig, donker en gevaarvol.
Zo droom ik zelden meer... Bijna nooit eigenlijk. Vanmorgen werd ik n.b. wakker door jawel, medelijden met Jan Smit, die zich beklaagde dat hij, met al zijn geld en beroemdheid nooit gewoon met zijn gezin een dagje strand of de Efteling zou kunnen doen. Waar een mens toch medelijden mee zou moeten hebben.....;-)
Goed, over tot de orde van vandaag... Bettydag.
En vandaag heeft Betty onder meer de kerstboom in het atrium weer opgezet. Ik heb een beetje geholpen... Het was heel hard werken voor haar, dat wel...
Zoals elk jaar is het weer een mooiere boom geworden dan het jaar daarvóór en hij staat weer op een plek waar bewoners op de andere verdiepingen ook kunnen genieten van de boom door het glazen dak.
Tenslotte wonen hier mensen van allerlei soorten en al vier ik zelf geen kerstmis, het is toch elk jaar weer een feestelijk gezicht in deze donkere maanden.
De afgelopen dagen ben ik twee keer naar de stad geweest. Die is weer versierd voor de komende feestdagen en ik geniet ten volle van alle lichtjes en versieringen. De Bijenkorf is weer zo mooi...En veel zaken in Kalverstraat en Nieuwedijk en de straten in het Centrum zelf zien er ook zo feestelijk uit. Jammer dat de Magere Brug met al die ledlichtjes nu zo armoedig erbij ligt. De vroegere 'gewone' verlichting was veel mooier. Op het Rembrandsplein zijn de boompjes rond het plein weer met lichtjes versierd wordt WinterWonderland weer opgebouwd tot plezier van alle horeca eromheen. In het donker bloeit hier de winter pas op. Heerlijk feestelijk allemaal. Het betekent ook oliebollententen, friettenten en feestsnoep. Ik kwam er langs met de tram en het zal misschien nog even duren voor ik zorgeloos en pijnloos weer kan zwerven en van alle lichtjes en geurtjes en de drukte echt kan genieten. Want genieten doe ik altijd van die winterse lichtjes en versieringen. Hoewel ik vreselijk opzie tegen eventuele kou en sneeuw en nattigheid.
Vandaag ben ik dankbaar. Er is vandaag in het ziekenhuis onderzoek gedaan naar de aderen in mijn pijnlijke been. Daarvoor was het nodig dat overal mijn bloeddruk werd opgenomen en de hele aorta werd gevolgd en de aderen in mijn benen. De werking van het goede been moest vergeleken worden met het pijnlijke been. De bijzonder aardige röntgenologe kon geen aorta vinden tot haar verbazing. De conclusie kon alleen zijn dat die slagader te diep lag en mijn aderen te dun waren om goed te kunnen volgen. Die dunne aderen/slagader is hoogst waarschijnlijk tot zeker een erfelijke kwestie, maar daar kon ik niets van bevestigen..... Ik heb het wel doorgegeven aan mijn lieve dochter.
Je ziet het ook op zoiets simpels als mijn handen. Waar een ander van mijn leeftijd vaak prachtige dikopgelegde aderen op de handen heeft is dat bij mij totaal niet het geval. Met wat moeite zie je een stukje heel dunne blauwe ader. Bloed afnemen? Jawel, bij mij gaat ook dat met veel misprikken gepaard. Dus toen begreep die röntgenologe het ook.
Daarom had ook de vaatchirurg geen slagader gevoeld op mijn voet en mij naar haar doorverwezen. En ja, dan heb je maar een korrel cholesterol nodig om een ader te verstoppen. Alleen lag dat niet in de kuit, die pijnlijk was, maar in het bovenbeen....
Enfin, in het nagesprek met de chirurg was niet veel nieuws te vertellen. Ik wil niet meer geopereerd/cq gesneden worden, behalve evt. gedotterd worden. En dat was een optie. Maar de andere verrassende optie was een looptherapie. Voor mij die zo verschrikkelijk graag loopt en daar juist kwam omdat het niet meer ging. ;-)... Maar een looptherapie bij de fysiotherapeut schijnt toch anders te gaan dan mijn eigen zwerftherapie. 'Met de zweep erover en tempo maken', zo zei de chirurg het. Wel, een keuze maken was niet moeilijk. De looptherapie natuurlijk. Daar verbetert niet alleen mijn bloedsomloop en mijn been mee, maar mijn conditie ook hopelijk enorm van. Dus doen we dat en wil dochterlief meedenken aan een mogelijkheid om dat in de koude wintermaanden ook thuis te kunnen doen. Over drie maanden terug naar de vaatchirurg en volgende week naar de cardioloog in dat verre ziekenhuis. Ze werken daar tenminste goed samen, heb ik gemerkt.
Morgen met neeflief, mijn supersysop dus, zoeken naar een bril. De belevenissen bij brillenwinkel Eyes and More waren achteraf heel negatief en neeflief heeft de bestelling gecancelled, afgezegd. Gelukkig was er nog niet betaald. Ik weet dat ik negatieve reclame ga voeren door dit te schrijven maar ik doe het toch.
Daar was tussen het personeel onderling zo'n spanning en ze zaten er niet allemaal elke dag maar om de zoveel dagen werd er gewisseld. En dan valt de een de ander af want die is niet de baas maar dat is de toevallig die dag aanwezige vent wel.... Enfin, de glazen raakten zoek, ze wisten niet meer welke monturen waren uitgezocht, de opgestelde berekening kon hij niet meer terugvinden in de computer.... Het kost die maatschappij klanten en ik ben benieuwd hoe lang die winkel in Amsterdam Noord het nog zal redden.
Zo, die ergernis is eruit.
Maar het leven gaat verder.... Met of zonder ons en met of zonder de euro, die nu door Hans Hogervorst negatief beoordeeld wordt.
En overmorgen is ook deze maand voorbij en is het alweer de laatste maand van het jaar.
De meeste droombriefjes stammen uit 1996 en 1998.
Bij één van de dromen uit voorjaar 1998 heb ik geschreven: 'betekenis bekend'. Maar na al die tijd teruglezend heb ik meer het gevoel het begin te lezen van het boek van Brem Stoker: Graaf Dracula:
'Kijkend uit mijn raam zie ik hoe een zwarte koetsier zijn zwarte paarden niet in toom kan houden.
De dieren slaan op hol, de grond zakt onder ze weg, water stroomt naar boven en ze vechten zich knel in de teugels om niet te verdrinken.
Ik kijk volkomen in paniek toe maar toeschouwers laten het allemaal rustig gebeuren...Gaan gewoon door met waar ze mee bezig zijn...
Dat zijn allemaal zwart geklede mannen, hoge hoeden met sluiers, die feest lijken te vieren of een vreemde begrafenis houden zonder kist'.
In september van dat jaar verhuisde ik terug naar Amsterdam. Mijn ouderlijke stad. Maar daar was toen nog geen sprake van.
Een bijzondere droom, heel angstig en paniekerig, donker en gevaarvol.
Zo droom ik zelden meer... Bijna nooit eigenlijk. Vanmorgen werd ik n.b. wakker door jawel, medelijden met Jan Smit, die zich beklaagde dat hij, met al zijn geld en beroemdheid nooit gewoon met zijn gezin een dagje strand of de Efteling zou kunnen doen. Waar een mens toch medelijden mee zou moeten hebben.....;-)
Goed, over tot de orde van vandaag... Bettydag.
En vandaag heeft Betty onder meer de kerstboom in het atrium weer opgezet. Ik heb een beetje geholpen... Het was heel hard werken voor haar, dat wel...
Zoals elk jaar is het weer een mooiere boom geworden dan het jaar daarvóór en hij staat weer op een plek waar bewoners op de andere verdiepingen ook kunnen genieten van de boom door het glazen dak.
Tenslotte wonen hier mensen van allerlei soorten en al vier ik zelf geen kerstmis, het is toch elk jaar weer een feestelijk gezicht in deze donkere maanden.
De afgelopen dagen ben ik twee keer naar de stad geweest. Die is weer versierd voor de komende feestdagen en ik geniet ten volle van alle lichtjes en versieringen. De Bijenkorf is weer zo mooi...En veel zaken in Kalverstraat en Nieuwedijk en de straten in het Centrum zelf zien er ook zo feestelijk uit. Jammer dat de Magere Brug met al die ledlichtjes nu zo armoedig erbij ligt. De vroegere 'gewone' verlichting was veel mooier. Op het Rembrandsplein zijn de boompjes rond het plein weer met lichtjes versierd wordt WinterWonderland weer opgebouwd tot plezier van alle horeca eromheen. In het donker bloeit hier de winter pas op. Heerlijk feestelijk allemaal. Het betekent ook oliebollententen, friettenten en feestsnoep. Ik kwam er langs met de tram en het zal misschien nog even duren voor ik zorgeloos en pijnloos weer kan zwerven en van alle lichtjes en geurtjes en de drukte echt kan genieten. Want genieten doe ik altijd van die winterse lichtjes en versieringen. Hoewel ik vreselijk opzie tegen eventuele kou en sneeuw en nattigheid.
Vandaag ben ik dankbaar. Er is vandaag in het ziekenhuis onderzoek gedaan naar de aderen in mijn pijnlijke been. Daarvoor was het nodig dat overal mijn bloeddruk werd opgenomen en de hele aorta werd gevolgd en de aderen in mijn benen. De werking van het goede been moest vergeleken worden met het pijnlijke been. De bijzonder aardige röntgenologe kon geen aorta vinden tot haar verbazing. De conclusie kon alleen zijn dat die slagader te diep lag en mijn aderen te dun waren om goed te kunnen volgen. Die dunne aderen/slagader is hoogst waarschijnlijk tot zeker een erfelijke kwestie, maar daar kon ik niets van bevestigen..... Ik heb het wel doorgegeven aan mijn lieve dochter.
Je ziet het ook op zoiets simpels als mijn handen. Waar een ander van mijn leeftijd vaak prachtige dikopgelegde aderen op de handen heeft is dat bij mij totaal niet het geval. Met wat moeite zie je een stukje heel dunne blauwe ader. Bloed afnemen? Jawel, bij mij gaat ook dat met veel misprikken gepaard. Dus toen begreep die röntgenologe het ook.
Daarom had ook de vaatchirurg geen slagader gevoeld op mijn voet en mij naar haar doorverwezen. En ja, dan heb je maar een korrel cholesterol nodig om een ader te verstoppen. Alleen lag dat niet in de kuit, die pijnlijk was, maar in het bovenbeen....
Enfin, in het nagesprek met de chirurg was niet veel nieuws te vertellen. Ik wil niet meer geopereerd/cq gesneden worden, behalve evt. gedotterd worden. En dat was een optie. Maar de andere verrassende optie was een looptherapie. Voor mij die zo verschrikkelijk graag loopt en daar juist kwam omdat het niet meer ging. ;-)... Maar een looptherapie bij de fysiotherapeut schijnt toch anders te gaan dan mijn eigen zwerftherapie. 'Met de zweep erover en tempo maken', zo zei de chirurg het. Wel, een keuze maken was niet moeilijk. De looptherapie natuurlijk. Daar verbetert niet alleen mijn bloedsomloop en mijn been mee, maar mijn conditie ook hopelijk enorm van. Dus doen we dat en wil dochterlief meedenken aan een mogelijkheid om dat in de koude wintermaanden ook thuis te kunnen doen. Over drie maanden terug naar de vaatchirurg en volgende week naar de cardioloog in dat verre ziekenhuis. Ze werken daar tenminste goed samen, heb ik gemerkt.
Morgen met neeflief, mijn supersysop dus, zoeken naar een bril. De belevenissen bij brillenwinkel Eyes and More waren achteraf heel negatief en neeflief heeft de bestelling gecancelled, afgezegd. Gelukkig was er nog niet betaald. Ik weet dat ik negatieve reclame ga voeren door dit te schrijven maar ik doe het toch.
Daar was tussen het personeel onderling zo'n spanning en ze zaten er niet allemaal elke dag maar om de zoveel dagen werd er gewisseld. En dan valt de een de ander af want die is niet de baas maar dat is de toevallig die dag aanwezige vent wel.... Enfin, de glazen raakten zoek, ze wisten niet meer welke monturen waren uitgezocht, de opgestelde berekening kon hij niet meer terugvinden in de computer.... Het kost die maatschappij klanten en ik ben benieuwd hoe lang die winkel in Amsterdam Noord het nog zal redden.
Zo, die ergernis is eruit.
Maar het leven gaat verder.... Met of zonder ons en met of zonder de euro, die nu door Hans Hogervorst negatief beoordeeld wordt.
En overmorgen is ook deze maand voorbij en is het alweer de laatste maand van het jaar.
donderdag 24 november 2011
Goede doelen loterijen en meer
THERE IS, AS FAR AS WE KNOW, ONLY ONE JEWISH CARPENTER... AND LOOK WHAT HAS HAPPENED TO HIM... ;-)
Graag wil ik beginnen met deze hilarische spreuk die ik op een kladje tussen de papieren vond die ik aan het opruimen was.
(wat verzamelt een mens toch een hoop papier, ondank computer, telefoon, mobiel, social media etc. etc. ):
Nee, er zijn niet veel joodse timmerlieden hè.... zover ik weet. ;-)
---
Ik woon in de fijnste stad van het land. Op een van de mooiste plekjes van die stad ook nog, wat mij betreft. Een plekje zo vol geschiedenis en herinneringen dat elk huis wel iets te vertellen heeft voor degene die kan kijken en luisteren. Het zijn niet altijd mooie herinneringen... Uit Amsterdam alleen al werden ongeveer 80.000 Joden, Zigeuners en homo’s weggevoerd en vermoord.
Soms moet je toch even uit je wijk, op naar de binnenstad, evenzo vol geschiedenis en herinneringen, maar heel anders.
Nou wilde ik inderdaad zondag voor het eerst sinds vele dagen even naar die binnenstad , winkelen voor broodnodige zaken.... mispoes ;-(
Het openbaar vervoer staakte.
Nee, ik ben daar niet tegen, wat mij betreft moeten ze echt staken, maar toch niet persé net nu ik er zelf weer gebruik van wilde maken?! ;-)))
Het is toch eigenlijk te gek voor woorden dat juist mensen die gedwongen zijn van het openbaar stadsvervoer gebruik te maken, weer de dupe worden van dit soort draconische bezuinigingen. . Het aantal lijnen wordt drastisch verminderd hier, 11 Complete buslijnen alleen al, om maar wat te noemen. Maar ook op de trams en tramlijnen wordt bezuinigd. En de haltes komen veel verder van elkaar te liggen zodat er minder gestopt hoeft te worden. En de kaartjes worden weer duurder .... Zoals elk jaar. Dat is een automatisme geworden. Een nieuw jaar - een nieuwe prijs.
Nee, lopend gaat dat niet. En een taxi nemen om boodschappen te doen, daar ben ik lang niet rijk genoeg voor. Op de ziekentaxi voor het ouderenvervoer kan ik niet rekenen, al zou ik dat wel moeten kunnen, maar dat is nou eenmaal onbetrouwbaar. Het gebruik daarvan heb ik al een paar jaar geleden moeten opgeven.
Nouja, nog maar een paar dagen wachten dan. Maar bij de eerstvolgende gelegenheid piep ik er even tussenuit.
Het is grijs buiten, een grijze novemberdag, maar de zon komt hier toch niet meer binnen, ook als hij schijnt blijft hij nu achter de huizen.
Zoals het bovenstaande toont ben ik zondag al aan een nieuw blogje begonnen.
Maar eergisteren, dinsdag dus, is het eindelijk gelukt. Mèt de tram naar het Centrum, bij het Spui uitgestapt en teruggelopen over het Rokin naar Vroom en Dreesman. Daar op de tweede verdieping wat noodzakelijke dingen gekocht ( die lift stinkt altijd naar de etensgeuren van het restaurant) en toen naar de overkant van de Kalverstraat. Naar de Hema. Een klein verjaarscadeautje en wat huishoudelijke spulletjes gekocht die ook allang nodig waren. Een hoop vogelvoer voor als het vriezen gaat en mezelf een rookworst cadeau gedaan... En oja, een thermoshirt met lange mouwen..... De deskundigen hebben ons immers een horrorwinter aangezegd?! Je weet maar nooit of ze gelijk krijgen. Het seizoen begint alleen erg laat dit keer. Mocht het echt koud worden dan zal ik niet aarzelen er een ski-thermo-legging bij te kopen. Kou is op onze leeftijd slecht voor de spieren. We lopen niet zo hard meer om warm te worden.
Maar het plezier om te kunnen winkelen zonder teveel pijn... heerlijk. Na afloop een kop thee met het laatste stukje appeltaart genoten en uitgerust.
Die Simon Jelsma die gestorven is, hè, die raakt maar niet uit mijn gedachten. Als oprichter van de NOVIB en die goede-doelenloterijen is hij als meervoudig miljonair gestorven. Stond in vrijwel alle kranten.
Ah joh, dat moet je gelezen hebben, daar was niet overheen te kijken...pagina's vol overlijdensadvertenties. Maar misschien alleen boven de grote rivieren?
Die uitgetreden Pater Simon Jelsma, ja, die.
Die samen met dominee Johannes Hugenholtz en Prof. Tinbergen, (econoom en Nobelprijswinnaar) Prins Bernhard voorzitter maakten.
Van al die "goede doelen" zijn teveel mensen zelf stinkend rijk geworden. Jelsma is er volgens de kranten, meervoudig miljonair van geworden.
Natuurlijk is er heel veel bereikt voor een betere wereld, maar het bovenstaande bleef toch bij me knagen .
Als priester had hij geen mogelijkheid om zelf beter te worden van het geld... Moest hij de gelofte van armoede afleggen en had hij geen eigen bezittingen.
Enfin, denk nog maar even door op die priester, die dominee en prof. Tinbergen... de vrienden van Prins Bernhard die ook zo graag een volle beurs vasthield.
Hier zou een mens toch wel bitter van worden. Als ik ongelijk mocht hebben heb ik ongelijk in commissie. Ik lees die dingen en denk overal het mijne van.
Want ik win NOOIT zelf wat. Ja, zo ééns per jaar vijf euro, of een beker ijs..... Zelf ben er dus ook alleen armer van geworden.
En hoeveel mensen hebben er een meer dan goed inkomen aan? Ik ben het eens gaan opzoeken en vond ten eerste dit:
http://www.vfi.nl/cms/showpage.aspx?id=3262 en ook
http://www.goededoelenwereld.nl/fileadmin/donateursvereniging/index.php?id=448
Google zelf maar eens: 'alle goede doelen loterijen'. En ik maar denken dat ik meedeed voor het goede doel... Wat ben ik op mijn leeftijd soms toch nog een naïef mens!
Iedereen mag er van mij aan meedoen hoor, jullie mogen ermee doorgaan, maar ik probeer ermee te stoppen.
En het gaat niet alleen om deze loterijen . Nu is zelfs Pink Ribbon, de ondersteuningsactie tegen borstkanker in een slecht daglicht komen te staan. Ze maken reclame en claimen dat alle geld opgaat aan onderzoek tegen borstkanker. In feite is het maar een fractie, slechts 1,8% van de opgehaalde miljoenen, dat echt opgaat aan onderzoek. Eén, en achttiende procent... Je kunt alles nazoeken op google... http://nos.nl/artikel/314030-pink-ribbon-gaf-1,8-procent-aan-onderzoek.html. (de url bevat een komma te weinig, die wel genoemd wordt in het artikel en het filmpje).
Slimme mensen vinden elke dag weer nieuwe manieren uit om geld in te zamelen. Ik wou dat ik zelf daar slim genoeg voor was...;-))
Bekijk het maar kritisch allemaal. Vooral het filmpje op die googlesite.
Graag wil ik beginnen met deze hilarische spreuk die ik op een kladje tussen de papieren vond die ik aan het opruimen was.
(wat verzamelt een mens toch een hoop papier, ondank computer, telefoon, mobiel, social media etc. etc. ):
Nee, er zijn niet veel joodse timmerlieden hè.... zover ik weet. ;-)
---
Ik woon in de fijnste stad van het land. Op een van de mooiste plekjes van die stad ook nog, wat mij betreft. Een plekje zo vol geschiedenis en herinneringen dat elk huis wel iets te vertellen heeft voor degene die kan kijken en luisteren. Het zijn niet altijd mooie herinneringen... Uit Amsterdam alleen al werden ongeveer 80.000 Joden, Zigeuners en homo’s weggevoerd en vermoord.
Soms moet je toch even uit je wijk, op naar de binnenstad, evenzo vol geschiedenis en herinneringen, maar heel anders.
Nou wilde ik inderdaad zondag voor het eerst sinds vele dagen even naar die binnenstad , winkelen voor broodnodige zaken.... mispoes ;-(
Het openbaar vervoer staakte.
Nee, ik ben daar niet tegen, wat mij betreft moeten ze echt staken, maar toch niet persé net nu ik er zelf weer gebruik van wilde maken?! ;-)))
Het is toch eigenlijk te gek voor woorden dat juist mensen die gedwongen zijn van het openbaar stadsvervoer gebruik te maken, weer de dupe worden van dit soort draconische bezuinigingen. . Het aantal lijnen wordt drastisch verminderd hier, 11 Complete buslijnen alleen al, om maar wat te noemen. Maar ook op de trams en tramlijnen wordt bezuinigd. En de haltes komen veel verder van elkaar te liggen zodat er minder gestopt hoeft te worden. En de kaartjes worden weer duurder .... Zoals elk jaar. Dat is een automatisme geworden. Een nieuw jaar - een nieuwe prijs.
Nee, lopend gaat dat niet. En een taxi nemen om boodschappen te doen, daar ben ik lang niet rijk genoeg voor. Op de ziekentaxi voor het ouderenvervoer kan ik niet rekenen, al zou ik dat wel moeten kunnen, maar dat is nou eenmaal onbetrouwbaar. Het gebruik daarvan heb ik al een paar jaar geleden moeten opgeven.
Nouja, nog maar een paar dagen wachten dan. Maar bij de eerstvolgende gelegenheid piep ik er even tussenuit.
Het is grijs buiten, een grijze novemberdag, maar de zon komt hier toch niet meer binnen, ook als hij schijnt blijft hij nu achter de huizen.
Zoals het bovenstaande toont ben ik zondag al aan een nieuw blogje begonnen.
Maar eergisteren, dinsdag dus, is het eindelijk gelukt. Mèt de tram naar het Centrum, bij het Spui uitgestapt en teruggelopen over het Rokin naar Vroom en Dreesman. Daar op de tweede verdieping wat noodzakelijke dingen gekocht ( die lift stinkt altijd naar de etensgeuren van het restaurant) en toen naar de overkant van de Kalverstraat. Naar de Hema. Een klein verjaarscadeautje en wat huishoudelijke spulletjes gekocht die ook allang nodig waren. Een hoop vogelvoer voor als het vriezen gaat en mezelf een rookworst cadeau gedaan... En oja, een thermoshirt met lange mouwen..... De deskundigen hebben ons immers een horrorwinter aangezegd?! Je weet maar nooit of ze gelijk krijgen. Het seizoen begint alleen erg laat dit keer. Mocht het echt koud worden dan zal ik niet aarzelen er een ski-thermo-legging bij te kopen. Kou is op onze leeftijd slecht voor de spieren. We lopen niet zo hard meer om warm te worden.
Maar het plezier om te kunnen winkelen zonder teveel pijn... heerlijk. Na afloop een kop thee met het laatste stukje appeltaart genoten en uitgerust.
Die Simon Jelsma die gestorven is, hè, die raakt maar niet uit mijn gedachten. Als oprichter van de NOVIB en die goede-doelenloterijen is hij als meervoudig miljonair gestorven. Stond in vrijwel alle kranten.
Ah joh, dat moet je gelezen hebben, daar was niet overheen te kijken...pagina's vol overlijdensadvertenties. Maar misschien alleen boven de grote rivieren?
Die uitgetreden Pater Simon Jelsma, ja, die.
Die samen met dominee Johannes Hugenholtz en Prof. Tinbergen, (econoom en Nobelprijswinnaar) Prins Bernhard voorzitter maakten.
Van al die "goede doelen" zijn teveel mensen zelf stinkend rijk geworden. Jelsma is er volgens de kranten, meervoudig miljonair van geworden.
Natuurlijk is er heel veel bereikt voor een betere wereld, maar het bovenstaande bleef toch bij me knagen .
Als priester had hij geen mogelijkheid om zelf beter te worden van het geld... Moest hij de gelofte van armoede afleggen en had hij geen eigen bezittingen.
Enfin, denk nog maar even door op die priester, die dominee en prof. Tinbergen... de vrienden van Prins Bernhard die ook zo graag een volle beurs vasthield.
Hier zou een mens toch wel bitter van worden. Als ik ongelijk mocht hebben heb ik ongelijk in commissie. Ik lees die dingen en denk overal het mijne van.
Want ik win NOOIT zelf wat. Ja, zo ééns per jaar vijf euro, of een beker ijs..... Zelf ben er dus ook alleen armer van geworden.
En hoeveel mensen hebben er een meer dan goed inkomen aan? Ik ben het eens gaan opzoeken en vond ten eerste dit:
http://www.vfi.nl/cms/showpage.aspx?id=3262 en ook
http://www.goededoelenwereld.nl/fileadmin/donateursvereniging/index.php?id=448
Google zelf maar eens: 'alle goede doelen loterijen'. En ik maar denken dat ik meedeed voor het goede doel... Wat ben ik op mijn leeftijd soms toch nog een naïef mens!
Iedereen mag er van mij aan meedoen hoor, jullie mogen ermee doorgaan, maar ik probeer ermee te stoppen.
En het gaat niet alleen om deze loterijen . Nu is zelfs Pink Ribbon, de ondersteuningsactie tegen borstkanker in een slecht daglicht komen te staan. Ze maken reclame en claimen dat alle geld opgaat aan onderzoek tegen borstkanker. In feite is het maar een fractie, slechts 1,8% van de opgehaalde miljoenen, dat echt opgaat aan onderzoek. Eén, en achttiende procent... Je kunt alles nazoeken op google... http://nos.nl/artikel/314030-pink-ribbon-gaf-1,8-procent-aan-onderzoek.html. (de url bevat een komma te weinig, die wel genoemd wordt in het artikel en het filmpje).
Slimme mensen vinden elke dag weer nieuwe manieren uit om geld in te zamelen. Ik wou dat ik zelf daar slim genoeg voor was...;-))
Bekijk het maar kritisch allemaal. Vooral het filmpje op die googlesite.
vrijdag 18 november 2011
Van Wenen tot projectontwikkelaars.
Gisteren zag ik een talkshow met Theodor Holman op de Amsterdamse tv-zender...
Hij sprak met iemand - ik was te laat om de naam te horen - die het had over een film van de IDFA over Oostenrijk. De Oostenrijkse mentaliteit van geslotenheid en gesloten gemeenschap. Dat veel kelders van huizen nog vol stonden met in de oorlog gestolen spullen...
Er ging mij op dat moment een groot licht op. In 2004 was ik met een toenmalige vriendin in Wenen op zoek naar gegevens over vroeger en naar mijn eigen roots,we kwamen uiteindelijk terecht in mijn vroegere ouderlijk huis, althans het huis waar mijn moeder en mijn oma op in de oorlog woonden. Het lag midden in het getto van Wenen, de laatste plek waarheen zij verjaagd waren.
Het trappenhuis was prachtig en we verwachtten dat de appartementjes misschien ook groot en mooi zouden zijn. Maar de deur (nog zichtbaar ooit ingetrapt en met een metalen plaat gerepareerd) die op een kier werd geopend toonde een klein appartementje, bijna even klein als wat ik nu bewoon. Volgestouwd met oude meubeltjes en spiegelkasten uit een vorige eeuw. Voor mij als peutervluchtelinge uit die tijd was alles, zelfs de geur van het huis, bekend. Ik maakte me bekend als vroegere bewoner uit die andere tijd, maar we mochten allen en met heel veel moeite in het halletje komen staan en werden bepaald niet gastvrij en vriendelijk behandeld. Zoveel jaren later en nu pas dus, begrijp ik het. Althans, ik heb het nu pas goed door.
In dat huis stonden nog steeds spullen van mijn Oma, het kan niet anders. En/of die mensen waren niet 'zuiver' geweest. Denk ik nu, 7 jaar later.
Tot dan had ik het beschouwd als gewoon ongastvrijheid en onvriendelijkheid. Zoals ik in Wenen zoveel ben tegengekomen. De mensen zijn er vaak erg 'op zichzelf', zoals wij dat hier zeggen.
De afgelopen dagen zijn in irreële rust voorbijgegaan. Mijn lijf dwong me daartoe. De pijn in mijn schouder was bijna niet te harden maar in rust had ik ook geen pijn aan mijn been. Het bleek weer eens een bijwerking van een medicijn te zijn. Toen ik ophield met het diureticum Furasemide was de pijn in een paar dagen weg. Nog wat napijn van het gedwongen verkeerd gebruik van die schouder maar dat zal ook wel gauw weg zijn, denk ik. Het is dat ik vandaag en morgen bezoekers had en krijg, anders was ik er wel uitgeweest. Gisteren heb ik voor het eerst weer een wandelingetje gemaakt.
Wel krijg ik voor mijn gevoel gelijk dat we met dit mooie droge weer snel de winter inzakken.
Het Centraal Planbureau ziet het somber in voor ons land. We zitten in een economische dip, maar dat komt volgens het Bureau vooral voor rekening van het regeringsbeleid.
Daar kan ik inkomen. Door de bezuinigingen vallen er o.a. zoveel ontslagen, worden zoveel dingen niet gedaan of afgemaakt die gedaan en afgemaakt moesten worden. Al die ontslagen mensen moeten begeleid worden naar nieuw werk en ontvangen een ww-uitkering. Wel veel minder en korter dan vroeger ja. Daardoor vallen mensen vaker en eerder in de bijstand. En dus in de armoede. En dat veroorzaakt ook weer veel minder consumptie. Er wordt dus veel minder geld besteed, waardoor ook weer veel middenstanders in moeilijkheden komen. Enfin, het fijnste weet ik er niet van maar een kind kan zien dat we met dit beleid, dat naar op korte termijn hoge bezuinigingen moet leiden, alleen maar in een neergaande spiraal kunnen komen. Ik hoorde vanavond een econoom ons voorrekenen hoe minder inkomen voor al laagbetaalde mensen leidt tot laagopgeleide en dus laagbetaalde groepen mensen die sociaal en maatschappelijk op de lange termijn heel veel moeilijkheden krijgen en heel veel geld zullen gaan kosten om ze goed in de maatschappij te houden en te krijgen. En als het lang duurt ook te reïntegreren zelfs.
Wat we nu denken te bezuinigen zal een hele dure investering in blijvende armoede kunnen worden.
Maar dit zegt alleen deze simpele vrouw op deze manier. Zoals ik vele jaren geleden, begin 80-er jaren, al gewaarschuwd heb voor al die lege kantoorgebouwen. Op een ritje per lijnbus door Nieuwegein toen al zestien vierkante kilometer. Jawel, zei iemand in mijn omgeving, maar die gebouwen brengen, ook bij leegstand, toch meer op dan sociale woningbouw. Dat is iets dat mijn nuchtere verstand niet kan bijbenen. Op de grond van 16 vierkante kilometer hadden een paar wijken met sociale woningbouw gebouwd kunnen worden. Denk daar eens op een andere manier over dan op een zuiver macro-economische manier........ Het zou me te ver voeren om dat hier allemaal te beschrijven als je weet wat dat, bedacht op sociaaleconomische gronden... zou kunnen betekenen. Niet alleen op bewoning en op arbeid om die huizen bewoonbaar te maken en te houden, maar ook qua infrastructuur. Wegen en wateren en vervoer en openbaar vervoer....
Mijn simpele verstand kan er niet bij dat projectontwikkelaars nog steeds de voorkeur geven aan enorme complexen gebouwen waar straks helemaal geen emplooi voor te vinden is. Terwijl het in Amsterdam, om maar een voorbeeld te noemen, steeds moeilijker wordt om een simpele sociale woning te verkrijgen.
Maar weer genoeg hierover. Hoewel ik er een roman over zou willen schrijven hoor.
Hij sprak met iemand - ik was te laat om de naam te horen - die het had over een film van de IDFA over Oostenrijk. De Oostenrijkse mentaliteit van geslotenheid en gesloten gemeenschap. Dat veel kelders van huizen nog vol stonden met in de oorlog gestolen spullen...
Er ging mij op dat moment een groot licht op. In 2004 was ik met een toenmalige vriendin in Wenen op zoek naar gegevens over vroeger en naar mijn eigen roots,we kwamen uiteindelijk terecht in mijn vroegere ouderlijk huis, althans het huis waar mijn moeder en mijn oma op in de oorlog woonden. Het lag midden in het getto van Wenen, de laatste plek waarheen zij verjaagd waren.
Het trappenhuis was prachtig en we verwachtten dat de appartementjes misschien ook groot en mooi zouden zijn. Maar de deur (nog zichtbaar ooit ingetrapt en met een metalen plaat gerepareerd) die op een kier werd geopend toonde een klein appartementje, bijna even klein als wat ik nu bewoon. Volgestouwd met oude meubeltjes en spiegelkasten uit een vorige eeuw. Voor mij als peutervluchtelinge uit die tijd was alles, zelfs de geur van het huis, bekend. Ik maakte me bekend als vroegere bewoner uit die andere tijd, maar we mochten allen en met heel veel moeite in het halletje komen staan en werden bepaald niet gastvrij en vriendelijk behandeld. Zoveel jaren later en nu pas dus, begrijp ik het. Althans, ik heb het nu pas goed door.
In dat huis stonden nog steeds spullen van mijn Oma, het kan niet anders. En/of die mensen waren niet 'zuiver' geweest. Denk ik nu, 7 jaar later.
Tot dan had ik het beschouwd als gewoon ongastvrijheid en onvriendelijkheid. Zoals ik in Wenen zoveel ben tegengekomen. De mensen zijn er vaak erg 'op zichzelf', zoals wij dat hier zeggen.
De afgelopen dagen zijn in irreële rust voorbijgegaan. Mijn lijf dwong me daartoe. De pijn in mijn schouder was bijna niet te harden maar in rust had ik ook geen pijn aan mijn been. Het bleek weer eens een bijwerking van een medicijn te zijn. Toen ik ophield met het diureticum Furasemide was de pijn in een paar dagen weg. Nog wat napijn van het gedwongen verkeerd gebruik van die schouder maar dat zal ook wel gauw weg zijn, denk ik. Het is dat ik vandaag en morgen bezoekers had en krijg, anders was ik er wel uitgeweest. Gisteren heb ik voor het eerst weer een wandelingetje gemaakt.
Wel krijg ik voor mijn gevoel gelijk dat we met dit mooie droge weer snel de winter inzakken.
Het Centraal Planbureau ziet het somber in voor ons land. We zitten in een economische dip, maar dat komt volgens het Bureau vooral voor rekening van het regeringsbeleid.
Daar kan ik inkomen. Door de bezuinigingen vallen er o.a. zoveel ontslagen, worden zoveel dingen niet gedaan of afgemaakt die gedaan en afgemaakt moesten worden. Al die ontslagen mensen moeten begeleid worden naar nieuw werk en ontvangen een ww-uitkering. Wel veel minder en korter dan vroeger ja. Daardoor vallen mensen vaker en eerder in de bijstand. En dus in de armoede. En dat veroorzaakt ook weer veel minder consumptie. Er wordt dus veel minder geld besteed, waardoor ook weer veel middenstanders in moeilijkheden komen. Enfin, het fijnste weet ik er niet van maar een kind kan zien dat we met dit beleid, dat naar op korte termijn hoge bezuinigingen moet leiden, alleen maar in een neergaande spiraal kunnen komen. Ik hoorde vanavond een econoom ons voorrekenen hoe minder inkomen voor al laagbetaalde mensen leidt tot laagopgeleide en dus laagbetaalde groepen mensen die sociaal en maatschappelijk op de lange termijn heel veel moeilijkheden krijgen en heel veel geld zullen gaan kosten om ze goed in de maatschappij te houden en te krijgen. En als het lang duurt ook te reïntegreren zelfs.
Wat we nu denken te bezuinigen zal een hele dure investering in blijvende armoede kunnen worden.
Maar dit zegt alleen deze simpele vrouw op deze manier. Zoals ik vele jaren geleden, begin 80-er jaren, al gewaarschuwd heb voor al die lege kantoorgebouwen. Op een ritje per lijnbus door Nieuwegein toen al zestien vierkante kilometer. Jawel, zei iemand in mijn omgeving, maar die gebouwen brengen, ook bij leegstand, toch meer op dan sociale woningbouw. Dat is iets dat mijn nuchtere verstand niet kan bijbenen. Op de grond van 16 vierkante kilometer hadden een paar wijken met sociale woningbouw gebouwd kunnen worden. Denk daar eens op een andere manier over dan op een zuiver macro-economische manier........ Het zou me te ver voeren om dat hier allemaal te beschrijven als je weet wat dat, bedacht op sociaaleconomische gronden... zou kunnen betekenen. Niet alleen op bewoning en op arbeid om die huizen bewoonbaar te maken en te houden, maar ook qua infrastructuur. Wegen en wateren en vervoer en openbaar vervoer....
Mijn simpele verstand kan er niet bij dat projectontwikkelaars nog steeds de voorkeur geven aan enorme complexen gebouwen waar straks helemaal geen emplooi voor te vinden is. Terwijl het in Amsterdam, om maar een voorbeeld te noemen, steeds moeilijker wordt om een simpele sociale woning te verkrijgen.
Maar weer genoeg hierover. Hoewel ik er een roman over zou willen schrijven hoor.
dinsdag 15 november 2011
Niet veel bijzonders te melden.
De laatste dagen word ik meermalen per dag gebeld door mevrouw (of meneer) Anonymus. Zo twee of drie keer per dag gaat de telefoon een paar keer over, als ik opneem hoor ik niets en wordt er weer opgelegd. Het schermpje geeft aan dat het om een naamloos privénummer gaat. Het moet zo iemand zijn die ook anoniem en naamloos mijn blogjes leest. Iedereen laat sporen na op internet dus als ik echt zou willen zou ik het nummer kunnen achterhalen, maar die moeite is een dergelijk persoon me niet eens waard. Ik vind dit zo laf en flauw dat ik denk dat die vrouw (of die man) niet eens een kleur krijgt als zij/hij dit leest.
Ze/hij doet maar. Veel plezier hoor. Ik zie er het plezier niet van in. En ik denk dat ik voortaan maar opneem en ook niets zeg. Dan kost het de beller in elk geval gesprekskosten. Nee, ik maak me daar niet druk over, het is niet voor het eerst ook.
En nu over tot de orde van de dag.
Die orde is de laatste dagen wel erg rustig. Thuiszitten ligt me niet zo, (leuke woordspeling ;-) ) maar ik houd nu wel energie over voor dingen waar ik anders niet aan toekom. De boekenkast is weer netjes, om maar wat te noemen. Op het deel na dat gebruikt wordt bij de computer en niet als boekenkast dienst doet. Daar ligt veel papierwerk dat nog uitgezocht moet worden. Mijn rommel is voornamelijk een overdosis papieren.
Maar nu zit ik weer met een nieuwe handicap. Het is niet alleen het linkerbeen dat me dwarszit (foute woordspeling ;-) ), maar ook mijn linkerschouder zegt nu: 'zoek het maar uit ik geef het even op'. Linker schouder en bovenarm doen ook even niet mee. Het lijkt een ontsteking te zijn, maar dat moet de dokter maar uitzoeken.
Ik ben al dagen bezig met proberen via Albert Heijn mijn boodschappen thuis te krijgen. De bestelling waar ik over schreef werd geweigerd omdat het boodschappenlijstje beneden het minimum lag. Ik moest voor minstens 70 euro bestellen, wil het thuisbezorgd worden. Voor een week of drie voor mij.
Zouden andere mensen daar ook zoveel moeite mee hebben? Alle boodschappenlijstjes verdwijnen door een verkeerde knop indrukken, en dan blijk ik niet op de bezorgsite te zitten of ik heb de bestelling niet bevestigd... Of de site is niet bereikbaar, Om kort te gaan, het lukt momenteel niet en ik word er echt iebel van.
Dit schrijvend vat ik opnieuw moed..... Tenslotte ben ik niet zo van de opgeverige...;-)
En ja hoor, om half twaalf had ik het eindelijk voor elkaar. Morgenavond worden mijn boodschappen bezorgd en in de keuken afgeleverd. Ik heb maar voor een paar weken tegelijk besteld, dat scheelt toch in de bezorgkosten ook. ;-)
Alleen die arme jongen van de Daklozenkrant Z krijgt nu zijn wekelijkse cadeautje even niet. Ik gaf hem elke week een zakje met wat fruit, flesje fris of zo, en een lekkertje, als ik de krant betaalde. Nouja, ik hoop maar dat ook dat weer goed komt.
Vanavond keurig op de afgesproken tijd stond de jongen van Albert Heijn dus met de boodschappen voor de deur en hij bracht ze zoals beloofd naar de keuken ook. Het afrekenen per pinautomaat ging discreet. Geen klachten dus. Ik kan het voor de winter zeker aanbevelen als de bezorgdienst bij je in de buurt komt, maar besef wel dat je voor minstens 70 euro moet bestellen. En dat de bezorgkosten kunnen oplopen tot € 7,95...... Hoera, ik heb het teken voor de euro ook weer teruggevonden, hopelijk gaat het mee naar de weblog. Maar terugkomen...misschien kun je met een buur samendoen, dan kun je ook de bezorgkosten delen. En samen onderhandelen over de reclames en de extraatjes zoals nu de zegels voor de disneypunten.
Vanavond maar weer eens Pauw en Witteman gekeken. Het valt me steeds meer op dat dit een echt mannenprogramma geworden is. Er zit weleens een vrouw bij, ik geef het toe. Maar dan nog zijn de hoofdonderwerpen toegewezen aan mannen. Een soort (beetje) veredelde Panorama, dat van familieblad ook een echt mannenblad is geworden. Ik heb het ze geschreven vanavond, want ik vind het toch jammer. Dan ga je Nederland 2 en 3 weer waarderen.
Voor de rest is er weinig te vertellen. Bovendien doet mijn arm pijn. Dus houd ik er maar weer mee op. Het is niet veel bijzonders vanavond, maar dat kan gebeuren.
Ze/hij doet maar. Veel plezier hoor. Ik zie er het plezier niet van in. En ik denk dat ik voortaan maar opneem en ook niets zeg. Dan kost het de beller in elk geval gesprekskosten. Nee, ik maak me daar niet druk over, het is niet voor het eerst ook.
En nu over tot de orde van de dag.
Die orde is de laatste dagen wel erg rustig. Thuiszitten ligt me niet zo, (leuke woordspeling ;-) ) maar ik houd nu wel energie over voor dingen waar ik anders niet aan toekom. De boekenkast is weer netjes, om maar wat te noemen. Op het deel na dat gebruikt wordt bij de computer en niet als boekenkast dienst doet. Daar ligt veel papierwerk dat nog uitgezocht moet worden. Mijn rommel is voornamelijk een overdosis papieren.
Maar nu zit ik weer met een nieuwe handicap. Het is niet alleen het linkerbeen dat me dwarszit (foute woordspeling ;-) ), maar ook mijn linkerschouder zegt nu: 'zoek het maar uit ik geef het even op'. Linker schouder en bovenarm doen ook even niet mee. Het lijkt een ontsteking te zijn, maar dat moet de dokter maar uitzoeken.
Ik ben al dagen bezig met proberen via Albert Heijn mijn boodschappen thuis te krijgen. De bestelling waar ik over schreef werd geweigerd omdat het boodschappenlijstje beneden het minimum lag. Ik moest voor minstens 70 euro bestellen, wil het thuisbezorgd worden. Voor een week of drie voor mij.
Zouden andere mensen daar ook zoveel moeite mee hebben? Alle boodschappenlijstjes verdwijnen door een verkeerde knop indrukken, en dan blijk ik niet op de bezorgsite te zitten of ik heb de bestelling niet bevestigd... Of de site is niet bereikbaar, Om kort te gaan, het lukt momenteel niet en ik word er echt iebel van.
Dit schrijvend vat ik opnieuw moed..... Tenslotte ben ik niet zo van de opgeverige...;-)
En ja hoor, om half twaalf had ik het eindelijk voor elkaar. Morgenavond worden mijn boodschappen bezorgd en in de keuken afgeleverd. Ik heb maar voor een paar weken tegelijk besteld, dat scheelt toch in de bezorgkosten ook. ;-)
Alleen die arme jongen van de Daklozenkrant Z krijgt nu zijn wekelijkse cadeautje even niet. Ik gaf hem elke week een zakje met wat fruit, flesje fris of zo, en een lekkertje, als ik de krant betaalde. Nouja, ik hoop maar dat ook dat weer goed komt.
Vanavond keurig op de afgesproken tijd stond de jongen van Albert Heijn dus met de boodschappen voor de deur en hij bracht ze zoals beloofd naar de keuken ook. Het afrekenen per pinautomaat ging discreet. Geen klachten dus. Ik kan het voor de winter zeker aanbevelen als de bezorgdienst bij je in de buurt komt, maar besef wel dat je voor minstens 70 euro moet bestellen. En dat de bezorgkosten kunnen oplopen tot € 7,95...... Hoera, ik heb het teken voor de euro ook weer teruggevonden, hopelijk gaat het mee naar de weblog. Maar terugkomen...misschien kun je met een buur samendoen, dan kun je ook de bezorgkosten delen. En samen onderhandelen over de reclames en de extraatjes zoals nu de zegels voor de disneypunten.
Vanavond maar weer eens Pauw en Witteman gekeken. Het valt me steeds meer op dat dit een echt mannenprogramma geworden is. Er zit weleens een vrouw bij, ik geef het toe. Maar dan nog zijn de hoofdonderwerpen toegewezen aan mannen. Een soort (beetje) veredelde Panorama, dat van familieblad ook een echt mannenblad is geworden. Ik heb het ze geschreven vanavond, want ik vind het toch jammer. Dan ga je Nederland 2 en 3 weer waarderen.
Voor de rest is er weinig te vertellen. Bovendien doet mijn arm pijn. Dus houd ik er maar weer mee op. Het is niet veel bijzonders vanavond, maar dat kan gebeuren.
vrijdag 11 november 2011
Een vrij zwaar rommelpotje dit keer.
.
Vandaag is het weer elf november. De 11e van de 11e van het 11e jaar in de 21ste eeuw.
Vandaag is het 25 jaar geleden dat mijn dochter, mijn jongste zoon en mijn toenmalige echtgenoot me, begeleid door de politie, kwamen vertellen dat mijn oudste zoon zelfmoord had gepleegd.
Vijf en twintig jaar en dit jaar zou hij, verleden week, vijftig jaar zijn geworden als hij nog geleefd had. Maar hij is voor altijd 25 jaar gebleven.
Het herdenkingslichtje brandt al een paar dagen. Misschien schrijf ik ooit het hele verhaal op, maar nu niet. Weer niet.
De week is bijna voorbij. Ik ben van de week zowel naar de kapper als naar de tandarts geweest. Allebei zaken waarbij veel gelopen moest worden en dat was weer een pijniging. Voorheen kon ik door de pijn heen lopen, dan werd het minder en ging het na verloop van tijd wel weg. Maar dat gebeurt niet meer, het wordt alleen maar erger.
Maar deze doorzetter heeft weer een net kopje en de tandarts was ook tevreden. Er zit wel één gaatje en ik mocht kiezen: een wortelkanaalbehandeling voor een vulling, of laten trekken. Dat kiesje wordt al heel lang niet gebruikt, dus het mag er van mij uit.... Er uit????? Isse au!!! Ik zit niet voor niets bij een angst-tandarts....
Nouja, het gebeurde niet meteen, ik moest eerst met de huisarts overleggen hoe het met de bloedverdunners zou gaan en dan... eind november heb ik dat onderzoek voor mijn been, misschien een verstopping, dus tot zolang kan ik in elk geval niet zonder bloedverdunners. Dat durf ik nog niet aan. Wel heb ik meteen gevraagd wat het zou kosten om al die lege plekjes in mijn mond te vullen met kunstkiesjes met een plaatje, niet met een frame. Dat metalen frame dat de vorige tandtechnicus had gemaakt werd niet geaccepteerd door mijn mond. Mijn tong bleef dat ding er maar uitwippen, hoe vast ze ook zeiden dat het zat. Daar wordt een mens iebel van, als je hoofd iets wel wil accepteren, maar je tong alle moeite blijft doen dat ding eruit te krijgen. Dus een plaatje. Weet je wat dat kost? Dik 500 euro. Ik moet nog informeren of ik daarvan iets terugkrijg van de zorgverzekering.
De weg terug van de tandarts naar het Centraal Station is nog nooit zo lang geweest. Om de haverklap (raar woord eigenlijk) moest ik even stilstaan en eenmaal bij het station kon ik het niet meer opbrengen om nog even een tijdschrift te halen of een boodschapje te doen.
Tijdschriften kopen doe ik sinds kort trouwens ook via internet. Via www.magvilla.nl Kan ik aanbevelen ja. Goede webwinkel. Prompte aflevering. Waarborg webwinkel.
Maar goed, het was de wandeling waar ik over schreef. En sinds ik daarover schrijf krijg ik van andere mensen ook de narigheid met de beentjes te horen. Anderen tobben er al heel lang mee, ik nog maar vrij kort en ik blijf hopen op verbetering.
Maar mocht dat niet het geval zijn dan moet ik me daar ook bij neerleggen. Dan mag ik niet mopperen, en heb ik mijn deel van het wereldleed gewoon op me te nemen. Dit schrijf ik dus helemaal voor mijzelf alleen. Alleen moet het dan niet al te lang duren, alsjeblieft. ;-)
Afgelopen dinsdag was dochterlief hier. Rechtstreeks vanuit haar werk. Want voor woensdag stond die tandarts op de agenda.
En ik wilde, als het even kon, de herdenking van de Kristallnacht in 1938 bijwonen in de Esnoge, de Portugese Synagoge. In die nacht van 8 op 9 november 1938 werden in heel Duitsland voor het eerst de Joden aangevallen, 267 synagogen vernield, bijna 100 Joden vermoord. Het woord Kristall slaat op de ontelbare ramen die werden ingegooid. In Duitsland worden andere namen gebruikt trouwens, die van progroms. o.a. Novemberprogromme 1938.
Het was het begin van de Jodenvervolgingen.
Maar Nederland Bekent Kleur (niet Joods) en Een Ander Joods Geluid wilden deze herdenking veralgemeniseren en daar géén Joodse herdenking meer van laten zijn. De Palestijnen werden erbij gehaald, de vluchtelingen, racisme.... Het moest ook hun herdenking zijn. En dat is de reden waarom er nu twee herdenkingen zijn. Slim hoor.
Moet de Joodse gemeenschap in Nederland zich die eigen Joodse herdenking dan laten afpakken terwijl een antiracismedemonstratie heel goed op een ander moment zou kunnen plaatsvinden?
De Joodse Gemeenschap voelde dit als een aanval op deze oude Joodse herdenking, maar ook op de Joodse Gemeenschap zelf en had daarom opgeroepen tot een samenkomst in die prachtige Portugese Synagoge. En ja, het zou zo druk worden dat een zitplaats voor mij niet gegarandeerd kon worden. Ik ben dus niet gegaan maar bleef er in gedachten solidair mee.
De publiciteit was er ook naar, inderdaad. De pers begreep er weinig van of wilde geen partij kiezen, maar zoals het hoort, 'onpartijdig' blijven.
Maar met dochter had ik een plezierige avond. We lieten een pizzeria eten brengen, geen pizza maar patat, rijst, salade, sauzen en vlezen. We hebben uit beide schalen zitten snoepen tot we genoeg hadden. En ze is niet te laat naar huis gegaan, want zo na je werk naar je moeder gaan is ook vermoeiend.
Inmiddels zijn we een paar uur verder. En zit ik nog steeds achter het machien. Er zijn ook andere zaken bij te houden immers;-)
Voor het eerst heb ik mijn boodschappen - per internet - besteld om morgen thuisgebracht te worden door Albert Heijn. De prijzen zijn dezelfde als in de winkel, de bezorgkosten voor mijn adres zijn maar 3.95. Dat valt alleszins mee. Mijn boodschappenlijstje is normaal, voor 43,- euro, dus niet extra kort of lang. Ik ben benieuwd.
Wat ik nu voor het eerst gemerkt heb is de invloed van de bonuskaart van Appie. Desgevraagd konden ze de lijst met vroeger gekochte boodschappen tevoorschijn halen, die staan allemaal genoteerd... Big brother...
En nu is het de hoogste tijd dat ik iets ga eten.
Vandaag is het weer elf november. De 11e van de 11e van het 11e jaar in de 21ste eeuw.
Vandaag is het 25 jaar geleden dat mijn dochter, mijn jongste zoon en mijn toenmalige echtgenoot me, begeleid door de politie, kwamen vertellen dat mijn oudste zoon zelfmoord had gepleegd.
Vijf en twintig jaar en dit jaar zou hij, verleden week, vijftig jaar zijn geworden als hij nog geleefd had. Maar hij is voor altijd 25 jaar gebleven.
Het herdenkingslichtje brandt al een paar dagen. Misschien schrijf ik ooit het hele verhaal op, maar nu niet. Weer niet.
De week is bijna voorbij. Ik ben van de week zowel naar de kapper als naar de tandarts geweest. Allebei zaken waarbij veel gelopen moest worden en dat was weer een pijniging. Voorheen kon ik door de pijn heen lopen, dan werd het minder en ging het na verloop van tijd wel weg. Maar dat gebeurt niet meer, het wordt alleen maar erger.
Maar deze doorzetter heeft weer een net kopje en de tandarts was ook tevreden. Er zit wel één gaatje en ik mocht kiezen: een wortelkanaalbehandeling voor een vulling, of laten trekken. Dat kiesje wordt al heel lang niet gebruikt, dus het mag er van mij uit.... Er uit????? Isse au!!! Ik zit niet voor niets bij een angst-tandarts....
Nouja, het gebeurde niet meteen, ik moest eerst met de huisarts overleggen hoe het met de bloedverdunners zou gaan en dan... eind november heb ik dat onderzoek voor mijn been, misschien een verstopping, dus tot zolang kan ik in elk geval niet zonder bloedverdunners. Dat durf ik nog niet aan. Wel heb ik meteen gevraagd wat het zou kosten om al die lege plekjes in mijn mond te vullen met kunstkiesjes met een plaatje, niet met een frame. Dat metalen frame dat de vorige tandtechnicus had gemaakt werd niet geaccepteerd door mijn mond. Mijn tong bleef dat ding er maar uitwippen, hoe vast ze ook zeiden dat het zat. Daar wordt een mens iebel van, als je hoofd iets wel wil accepteren, maar je tong alle moeite blijft doen dat ding eruit te krijgen. Dus een plaatje. Weet je wat dat kost? Dik 500 euro. Ik moet nog informeren of ik daarvan iets terugkrijg van de zorgverzekering.
De weg terug van de tandarts naar het Centraal Station is nog nooit zo lang geweest. Om de haverklap (raar woord eigenlijk) moest ik even stilstaan en eenmaal bij het station kon ik het niet meer opbrengen om nog even een tijdschrift te halen of een boodschapje te doen.
Tijdschriften kopen doe ik sinds kort trouwens ook via internet. Via www.magvilla.nl Kan ik aanbevelen ja. Goede webwinkel. Prompte aflevering. Waarborg webwinkel.
Maar goed, het was de wandeling waar ik over schreef. En sinds ik daarover schrijf krijg ik van andere mensen ook de narigheid met de beentjes te horen. Anderen tobben er al heel lang mee, ik nog maar vrij kort en ik blijf hopen op verbetering.
Maar mocht dat niet het geval zijn dan moet ik me daar ook bij neerleggen. Dan mag ik niet mopperen, en heb ik mijn deel van het wereldleed gewoon op me te nemen. Dit schrijf ik dus helemaal voor mijzelf alleen. Alleen moet het dan niet al te lang duren, alsjeblieft. ;-)
Afgelopen dinsdag was dochterlief hier. Rechtstreeks vanuit haar werk. Want voor woensdag stond die tandarts op de agenda.
En ik wilde, als het even kon, de herdenking van de Kristallnacht in 1938 bijwonen in de Esnoge, de Portugese Synagoge. In die nacht van 8 op 9 november 1938 werden in heel Duitsland voor het eerst de Joden aangevallen, 267 synagogen vernield, bijna 100 Joden vermoord. Het woord Kristall slaat op de ontelbare ramen die werden ingegooid. In Duitsland worden andere namen gebruikt trouwens, die van progroms. o.a. Novemberprogromme 1938.
Het was het begin van de Jodenvervolgingen.
Maar Nederland Bekent Kleur (niet Joods) en Een Ander Joods Geluid wilden deze herdenking veralgemeniseren en daar géén Joodse herdenking meer van laten zijn. De Palestijnen werden erbij gehaald, de vluchtelingen, racisme.... Het moest ook hun herdenking zijn. En dat is de reden waarom er nu twee herdenkingen zijn. Slim hoor.
Moet de Joodse gemeenschap in Nederland zich die eigen Joodse herdenking dan laten afpakken terwijl een antiracismedemonstratie heel goed op een ander moment zou kunnen plaatsvinden?
De Joodse Gemeenschap voelde dit als een aanval op deze oude Joodse herdenking, maar ook op de Joodse Gemeenschap zelf en had daarom opgeroepen tot een samenkomst in die prachtige Portugese Synagoge. En ja, het zou zo druk worden dat een zitplaats voor mij niet gegarandeerd kon worden. Ik ben dus niet gegaan maar bleef er in gedachten solidair mee.
De publiciteit was er ook naar, inderdaad. De pers begreep er weinig van of wilde geen partij kiezen, maar zoals het hoort, 'onpartijdig' blijven.
Maar met dochter had ik een plezierige avond. We lieten een pizzeria eten brengen, geen pizza maar patat, rijst, salade, sauzen en vlezen. We hebben uit beide schalen zitten snoepen tot we genoeg hadden. En ze is niet te laat naar huis gegaan, want zo na je werk naar je moeder gaan is ook vermoeiend.
Inmiddels zijn we een paar uur verder. En zit ik nog steeds achter het machien. Er zijn ook andere zaken bij te houden immers;-)
Voor het eerst heb ik mijn boodschappen - per internet - besteld om morgen thuisgebracht te worden door Albert Heijn. De prijzen zijn dezelfde als in de winkel, de bezorgkosten voor mijn adres zijn maar 3.95. Dat valt alleszins mee. Mijn boodschappenlijstje is normaal, voor 43,- euro, dus niet extra kort of lang. Ik ben benieuwd.
Wat ik nu voor het eerst gemerkt heb is de invloed van de bonuskaart van Appie. Desgevraagd konden ze de lijst met vroeger gekochte boodschappen tevoorschijn halen, die staan allemaal genoteerd... Big brother...
En nu is het de hoogste tijd dat ik iets ga eten.
vrijdag 4 november 2011
De rekening gepresenteerd krijgen.
Laat ik beginnen met de wens uit te spreken dat alle Tweede Kamerleden heel oud mogen worden en lang gezond mogen blijven. Maar daarna mogen ze van mij een heleboel rekeningen te zien krijgen die de gezondheidszorg aan ze te besteden zal krijgen. Want jongere mensen vergeten altijd en maar wat graag dat ze zelf oud en ziek gaan worden en dat geldt klaarblijkelijk vooral voor politici. Ik verwacht dat de gemiddelde leeftijd in die categorie mensen merkbaar lager zal worden. Want niemand wil zich schuldig voelen aan veel te hoge uitgaven voor de landelijke gezondheidszorg. Ook de oude en zieke mensen van nu willen dat niet.
En mensen die zich nu zo verantwoordelijk opstellen en lijken te voelen, zullen daar - natúúrlijk - op hun tijd de consequenties uit trekken, daar hoef ik dus niet aan te twijfelen.
Maar zelf zal ik dàt niet meer meemaken, daar ben ik te oud en te ziek voor, dames en heren van de Tweede Kamer. Oud genoeg om die rekeningen voor de ziekenfondsen naast me neer te leggen tot het mijn tijd is. Want het grootste deel van mijn leven ben ik gewoon gezond geweest en heb ik mijn verzekeringspremies betaald. Vanaf het moment dat de ziekenfondsman wekelijks aan de deur het geld kwam ophalen - tot en met vandaag de dag dat het bedrag via internetbankieren verduizendvoudigd is.
Net zoals iedere oudere. Ziek of gezond gebleven. Hoe ouder hoe zieker meestal, dat wel.
Maar laat ik ook deze boosheid maar loslaten. De volgende generatie mag dit voor zichzelf opknappen. Hopelijk doet ze dat ook.
En dat die generatie er dan ook maar voor zorgt dat er weer geregeerd wordt zoals we dat van een regering verwachten.
En niet van de ene hype in de andere blijft vallen.
Zo, dat is er uit.
In verband met het onderzoek in het ziekenhuis heb ik de behandeling door mijn fysiotherapeut, in gezamenlijk overleg, maar opgeschort. En gisteren was het dus weer op bezoek naar een kliniek, nu voor de oogarts. Ik zit echt in de tredmolen van onderzoeken en dat zal nog wel even duren. Maar bij de oogarts was alles oké. Mijn ogen hebben tot nu niet te lijden onder de diabetes, integendeel, ze lijken zelfs beter te worden. Is mogelijk ja, zegt de dienstdoende oogarts. De Jan van Goyenkliniek is van een simpele oogartskliniek op de Weesperschans uitgegroeid tot een heel veelzijdige kliniek met alle mogelijke disciplines en behandelingen. Alleen geen ziekenhuisbehandelingen of overnachtingen. Dr. Eric de Koning, mijn eerste oogarts in Amsterdam, door velen gekend en geliefd, is de grote initiator.
Volgende week weer naar de tandarts.
Ik heb bij mijn computer een standaardje staan met allerlei opmerkingen over ouderen.... En de spreuk die ik gisteren opdraaide was: 'Als je ouder wordt groeit de verwondering'. En dat is wel van heel grote toepassing op mijzelf. Hoe ouder ik wordt, hoe bewuster ik de dagen en de dingen beleef. Ook de 'nare' dingen, zoals verdriet of pijn... daar leer ik bewust naar te kijken. Meer dan vroeger onderga ik alles veel bewuster en met verwondering over wat het leven met het voortgaan van de tijd met me doet.
Ik lijk veel zaken veel bewuster te beleven. Veel bewuster ook los te laten. En ook veel meer bewust van mijn vrije wil om dat te kunnen en te mogen doen. En daar ben ik dan heel verwonderd over want dat is zo duidelijk iets dat ik me voorheen nooit bewust was. Niet meer bang voor de toekomst, niet meer bang door het verleden. Ik kan mijzelf niet veranderen, het leven heeft me gevormd tot wat ik ben geworden. Maar toch zie ik met die grote verwondering wat er wèl verandert.
Wat niet verandert is de maatschappelijke betrokkenheid die me nog steeds emotioneert, die me boos of verdrietig of (heel soms) enthousiast maakt. En ik hoop dat dit zo blijft. Anders zou er niets meer zijn. Alleen nog 'ik'. En 'ik' is m.i. niet belangrijk genoeg om over te blijven schrijven.
En mensen die zich nu zo verantwoordelijk opstellen en lijken te voelen, zullen daar - natúúrlijk - op hun tijd de consequenties uit trekken, daar hoef ik dus niet aan te twijfelen.
Maar zelf zal ik dàt niet meer meemaken, daar ben ik te oud en te ziek voor, dames en heren van de Tweede Kamer. Oud genoeg om die rekeningen voor de ziekenfondsen naast me neer te leggen tot het mijn tijd is. Want het grootste deel van mijn leven ben ik gewoon gezond geweest en heb ik mijn verzekeringspremies betaald. Vanaf het moment dat de ziekenfondsman wekelijks aan de deur het geld kwam ophalen - tot en met vandaag de dag dat het bedrag via internetbankieren verduizendvoudigd is.
Net zoals iedere oudere. Ziek of gezond gebleven. Hoe ouder hoe zieker meestal, dat wel.
Maar laat ik ook deze boosheid maar loslaten. De volgende generatie mag dit voor zichzelf opknappen. Hopelijk doet ze dat ook.
En dat die generatie er dan ook maar voor zorgt dat er weer geregeerd wordt zoals we dat van een regering verwachten.
En niet van de ene hype in de andere blijft vallen.
Zo, dat is er uit.
In verband met het onderzoek in het ziekenhuis heb ik de behandeling door mijn fysiotherapeut, in gezamenlijk overleg, maar opgeschort. En gisteren was het dus weer op bezoek naar een kliniek, nu voor de oogarts. Ik zit echt in de tredmolen van onderzoeken en dat zal nog wel even duren. Maar bij de oogarts was alles oké. Mijn ogen hebben tot nu niet te lijden onder de diabetes, integendeel, ze lijken zelfs beter te worden. Is mogelijk ja, zegt de dienstdoende oogarts. De Jan van Goyenkliniek is van een simpele oogartskliniek op de Weesperschans uitgegroeid tot een heel veelzijdige kliniek met alle mogelijke disciplines en behandelingen. Alleen geen ziekenhuisbehandelingen of overnachtingen. Dr. Eric de Koning, mijn eerste oogarts in Amsterdam, door velen gekend en geliefd, is de grote initiator.
Volgende week weer naar de tandarts.
Ik heb bij mijn computer een standaardje staan met allerlei opmerkingen over ouderen.... En de spreuk die ik gisteren opdraaide was: 'Als je ouder wordt groeit de verwondering'. En dat is wel van heel grote toepassing op mijzelf. Hoe ouder ik wordt, hoe bewuster ik de dagen en de dingen beleef. Ook de 'nare' dingen, zoals verdriet of pijn... daar leer ik bewust naar te kijken. Meer dan vroeger onderga ik alles veel bewuster en met verwondering over wat het leven met het voortgaan van de tijd met me doet.
Ik lijk veel zaken veel bewuster te beleven. Veel bewuster ook los te laten. En ook veel meer bewust van mijn vrije wil om dat te kunnen en te mogen doen. En daar ben ik dan heel verwonderd over want dat is zo duidelijk iets dat ik me voorheen nooit bewust was. Niet meer bang voor de toekomst, niet meer bang door het verleden. Ik kan mijzelf niet veranderen, het leven heeft me gevormd tot wat ik ben geworden. Maar toch zie ik met die grote verwondering wat er wèl verandert.
Wat niet verandert is de maatschappelijke betrokkenheid die me nog steeds emotioneert, die me boos of verdrietig of (heel soms) enthousiast maakt. En ik hoop dat dit zo blijft. Anders zou er niets meer zijn. Alleen nog 'ik'. En 'ik' is m.i. niet belangrijk genoeg om over te blijven schrijven.
dinsdag 1 november 2011
Het was de 1e dag van de 11e maand van het 11e jaar in de 21e eeuw.
Terwijl op Nederland 2 een heerlijk programma over de tekenaar/schilder Paul Citroen voortkabbelt, komt de verwerking van vandaag langzaam boven.
Ik kijk graag naar het werk van Paul Citroen. Bij J.M.W. hangt nogal wat werk van hem. En mijn oom Henk Henriët tekende met bijna dezelfde stijl. Alleen niet zo poëtisch.
Die oom van mij kwam wel uit een heel ander milieu en dat was heel zichtbaar in zijn werk.
Maar goed, vandaag dus. Omdat ik de laatste maanden erg tob met mijn been en amper nog een wandelingetje kan maken zonder pijn word ik behandeld door mijn fysiotherapeut Etienne. En hij doet dat goed. Hij heeft nog geen oordopjes nodig gehad, maar hij kan me flink raken. Toch was mijn huisarts niet gerust en stuurde me, na een vergeefs onderzoek bij het Onze Lieve Vrouwe Gasthuis door naar de vaatchirurg van het BovenIJ-ziekenhuis in Amsterdam-Noord. Een vrij 'jong' ziekenhuis.
De behandelend geneesheer voelde geen kloppende slagader op mijn voet en dat deed hem besluiten me eind november terug te laten komen voor een nieuw röntgenonderzoek van de linkerarm en het linkerbeen. Misschien liggen die slagaders te diep? Ik laat het maar over me komen en zie wel... Ik ben zelf overal klaar voor.
Een week daarna naar de cardioloog in datzelfde ziekenhuis voor de jaarlijkse controle.
Morgen naar de fysio, de dag daarna naar de oogarts, daarna visite en volgende week naar de tandarts.
Die dag is ook de herdenking van de Kristallnacht. Voor wie niet weet wat dat inhoudt verwijs ik maar naar Google.
De reis naar het BovenIJ-ziekenhuis is een wereldreis. Amsterdam-Noord is heel groot hoor, als je met de bus moet reizen. Voordeel, als je die reis niet te vaak maakt, dat je onderweg steeds nieuwe dingen ontdekt. En vandaag was dat wel heel veel. Want (was het door die onschuldige koffer bij het Amstelstation, die verdacht werd een bom te bevatten??) het was een chaos bij het Openbaar Vervoer. Op de terugweg stapte ik in lijn 32 maar op de voorkant stond 34 en ik kwam ergens terecht waar ik niet wilde zijn. Maar ik moest de bus uit want dat was de eindhalte. Iemand wees me op een bus die 50 meter verderop stond... dat zou bus 34 naar het Centraal Station zijn. Ik strompelde zo hard ik kon daarheen en stompte op de glazen deur die gelukkig nog openging. Eenmaal in die bus zag ik dat daar ook 32 op stond.
Maar gelukkig bleek het toch bus 34 naar het Centraal Station te zijn. ;-)))) al ging hij een heel andere weg dan ik gewend was... Over de Meeuwenlaan??? Dat had ik nog niet meegemaakt. Aan de Meeuwenlaan in Noord heb ik herinneringen uit mijn kleine-kindertijd.... Maar gelukkig kwam de IJ-tunnel ook in zicht en kwamen we weer op voor mij bekend terrein. Maar bij het uitscannen op het C.S. piepte mijn jaarkaart onheilspellend en gaf een rood lichtje aan dat mijn jaarkaart niet geaccepteerd was. Paniek! Ik banjerde naar het infokantoor van het Gemeentelijk Vervoer Bedrijf dat als gewoonlijk letterlijk propvol toeristen stond. Het apparaat dat moest aangeven wat ik moest bijbetalen gaf geen sjoege... accepteerde mijn betaling niet. Ik besloot maar een los kaartje te kopen in de tram en alles maar op zijn beloop te laten. Beter voor het hart. Wat schetst mijn verbazing dat ik nu wel groen licht kreeg en gewoon mocht doorlopen. 'Krijg nou wat', kon ik niet nalaten te krijten. ;-)))
Oja, ik wilde nog vertellen over het terrein van het ziekenhuis. De beplanting van de tuin is hier en daar heel origineel. Omdat ik met dat zere pootje om de haverklap moet stilstaan had ik alle tijd om rond te kijken. En daar zag ik een bosje mahonia's. Allemaal verschillende... Als je wilt zien hoe die eruit zien kijk dan even op Google. Er waren een paar struiken die volop in bloei stonden met hun grote gele aren, andere hadden al druifgrote blauwe bessen, weer andere mahonia's hadden prachtig blad in kleuren van helderrood en geel en donkergroen en bij nog een andere waren de bessen dofgroen.... Een wonder van de natuur en ik heb, niet alleen voor dat been, een hele tijd staan kijken. En dat staat daar maar naast een heleboel onopvallende andere struikjes waar je zo aan voorbij loopt.
Eigenlijk, maar niet verder vertellen hoor, was dit voor mij iets dat mijn middag 'máákte'. Wat een schoonheid zat er in die simpele struikjes... ik wilde dat ik zelf kon schilderen of met woorden een beeld schetsen.
Eenmaal thuis en het stoute been gestrekt voor me, viel even de vermoeidheid tegen, maar omdat ik onderweg bij Moeders' Happy Corner een portie mihoen met kip gehaald had, kon ik meteen aanvallen. Sjonge, daar kan ik minstens drie dagen mee doen. Vroeger, toen buurman Jules nog leefde, kon ik hem ook blij maken met een gedeelde portie. Maar die tijd is voorgoed voorbij.
Trouwens, het atrium ziet er weer levend uit, nu de reumaplanten en andere overlevers er zijn neergezet. Die grote planten, zo grillig gevormd, geven eindelijk weer de sfeer die het atrium moet hebben. Die van een oranjerie. Nu loop ik er weer met plezier door op weg naar mijn voordeur.
En dit was dus de dag die was. Nu is het kindertjesbedtijd.
Ik kijk graag naar het werk van Paul Citroen. Bij J.M.W. hangt nogal wat werk van hem. En mijn oom Henk Henriët tekende met bijna dezelfde stijl. Alleen niet zo poëtisch.
Die oom van mij kwam wel uit een heel ander milieu en dat was heel zichtbaar in zijn werk.
Maar goed, vandaag dus. Omdat ik de laatste maanden erg tob met mijn been en amper nog een wandelingetje kan maken zonder pijn word ik behandeld door mijn fysiotherapeut Etienne. En hij doet dat goed. Hij heeft nog geen oordopjes nodig gehad, maar hij kan me flink raken. Toch was mijn huisarts niet gerust en stuurde me, na een vergeefs onderzoek bij het Onze Lieve Vrouwe Gasthuis door naar de vaatchirurg van het BovenIJ-ziekenhuis in Amsterdam-Noord. Een vrij 'jong' ziekenhuis.
De behandelend geneesheer voelde geen kloppende slagader op mijn voet en dat deed hem besluiten me eind november terug te laten komen voor een nieuw röntgenonderzoek van de linkerarm en het linkerbeen. Misschien liggen die slagaders te diep? Ik laat het maar over me komen en zie wel... Ik ben zelf overal klaar voor.
Een week daarna naar de cardioloog in datzelfde ziekenhuis voor de jaarlijkse controle.
Morgen naar de fysio, de dag daarna naar de oogarts, daarna visite en volgende week naar de tandarts.
Die dag is ook de herdenking van de Kristallnacht. Voor wie niet weet wat dat inhoudt verwijs ik maar naar Google.
De reis naar het BovenIJ-ziekenhuis is een wereldreis. Amsterdam-Noord is heel groot hoor, als je met de bus moet reizen. Voordeel, als je die reis niet te vaak maakt, dat je onderweg steeds nieuwe dingen ontdekt. En vandaag was dat wel heel veel. Want (was het door die onschuldige koffer bij het Amstelstation, die verdacht werd een bom te bevatten??) het was een chaos bij het Openbaar Vervoer. Op de terugweg stapte ik in lijn 32 maar op de voorkant stond 34 en ik kwam ergens terecht waar ik niet wilde zijn. Maar ik moest de bus uit want dat was de eindhalte. Iemand wees me op een bus die 50 meter verderop stond... dat zou bus 34 naar het Centraal Station zijn. Ik strompelde zo hard ik kon daarheen en stompte op de glazen deur die gelukkig nog openging. Eenmaal in die bus zag ik dat daar ook 32 op stond.
Maar gelukkig bleek het toch bus 34 naar het Centraal Station te zijn. ;-)))) al ging hij een heel andere weg dan ik gewend was... Over de Meeuwenlaan??? Dat had ik nog niet meegemaakt. Aan de Meeuwenlaan in Noord heb ik herinneringen uit mijn kleine-kindertijd.... Maar gelukkig kwam de IJ-tunnel ook in zicht en kwamen we weer op voor mij bekend terrein. Maar bij het uitscannen op het C.S. piepte mijn jaarkaart onheilspellend en gaf een rood lichtje aan dat mijn jaarkaart niet geaccepteerd was. Paniek! Ik banjerde naar het infokantoor van het Gemeentelijk Vervoer Bedrijf dat als gewoonlijk letterlijk propvol toeristen stond. Het apparaat dat moest aangeven wat ik moest bijbetalen gaf geen sjoege... accepteerde mijn betaling niet. Ik besloot maar een los kaartje te kopen in de tram en alles maar op zijn beloop te laten. Beter voor het hart. Wat schetst mijn verbazing dat ik nu wel groen licht kreeg en gewoon mocht doorlopen. 'Krijg nou wat', kon ik niet nalaten te krijten. ;-)))
Oja, ik wilde nog vertellen over het terrein van het ziekenhuis. De beplanting van de tuin is hier en daar heel origineel. Omdat ik met dat zere pootje om de haverklap moet stilstaan had ik alle tijd om rond te kijken. En daar zag ik een bosje mahonia's. Allemaal verschillende... Als je wilt zien hoe die eruit zien kijk dan even op Google. Er waren een paar struiken die volop in bloei stonden met hun grote gele aren, andere hadden al druifgrote blauwe bessen, weer andere mahonia's hadden prachtig blad in kleuren van helderrood en geel en donkergroen en bij nog een andere waren de bessen dofgroen.... Een wonder van de natuur en ik heb, niet alleen voor dat been, een hele tijd staan kijken. En dat staat daar maar naast een heleboel onopvallende andere struikjes waar je zo aan voorbij loopt.
Eigenlijk, maar niet verder vertellen hoor, was dit voor mij iets dat mijn middag 'máákte'. Wat een schoonheid zat er in die simpele struikjes... ik wilde dat ik zelf kon schilderen of met woorden een beeld schetsen.
Eenmaal thuis en het stoute been gestrekt voor me, viel even de vermoeidheid tegen, maar omdat ik onderweg bij Moeders' Happy Corner een portie mihoen met kip gehaald had, kon ik meteen aanvallen. Sjonge, daar kan ik minstens drie dagen mee doen. Vroeger, toen buurman Jules nog leefde, kon ik hem ook blij maken met een gedeelde portie. Maar die tijd is voorgoed voorbij.
Trouwens, het atrium ziet er weer levend uit, nu de reumaplanten en andere overlevers er zijn neergezet. Die grote planten, zo grillig gevormd, geven eindelijk weer de sfeer die het atrium moet hebben. Die van een oranjerie. Nu loop ik er weer met plezier door op weg naar mijn voordeur.
En dit was dus de dag die was. Nu is het kindertjesbedtijd.
vrijdag 28 oktober 2011
De wereld zal het nooit leren...
Hoe is dit mogelijk? Juridisch of politiek, ik snap hier weinig van...
Hero Brinkman (voor de PVV zowel Statenlid Noord Holland alsook Tweede Kamerlid jawel) geeft opdracht aan iemand, die voor hem de website van de Sociale Verzekeringsbank moet hacken. Dat is strafbaar en verboden... Maar die persoon doet het wel.
Dat de hacker ook nog de partner is van een Statenlid van de PVV maakt het tot een helemaal politieke zaak van de PVV.
In wat voor land leven we toch?
De hacker wordt ontslagen. Wat hij/zij ook moest uitzoeken, ik vind dat terecht.
Maar niemand wijst maar met een vinger naar Hero Brinkman.
Om nog (een andere zaak), af te dwingen dat Nederland, onder dwang van die Beweging, de Internationale Rechten van het Kind aan zijn laars lapt?
Is de macht van die Beweging in Nederland nu al zo groot dat ze al straffeloos opdracht kan geven tot criminele gedragingen?
Nee, wat men ook beweert, dit gaat om een Beweging, en niet om een Democratische politieke partij. En met dit soort Bewegingen hebben vooral oudere mensen veel ervaring.
Er is in Nederland kennelijk weinig veranderd in de mentaliteit sedert de dertiger jaren.
Wanneer hebben we onze onschuld als volk echt verloren?
Ik heb lang de illusie gehad dat we wijzer geworden waren door die ervaringen. Maar ondanks alle waarschuwingen en alle voorlichting gaan we weer diezelfde kant op.
We tolereren niet dat kinderen hier veilig opgroeien als ze hier als vluchtelingen kwamen maar toevallig ergens anders geboren zijn. We tolereren ook niet dat mensen hier zich kleden zoals ze dat willen. Of een godsdienst aanhangen die De Beweging onwelgevallig is.
We tolereren nu wel dat die Beweging opdracht geeft tot strafbaar gedrag als inbreken in computers van instanties of het 'verwijderen' van kinderen naar een hen totaal vreemd land. Naar een voor hen angstige en onveilige omgeving die ze niet kennen en waarvan ze zelfs de taal niet spreken.
Omdat ze toevallig niet hier geboren zijn.
Ik schaam me tegenwoordig vaak diep, heel diep als ik moet uitleggen dat ik Nederlandse ben. En vertel er dan maar meteen bij dat mijn familie van moeders' kant dat niet was. Die hele familie is vermoord omdat ze niet in de smaak viel van bepaalde Nederlanders en andere Westerse landen. Ze hadden een andere afkomst, een andere godsdienst, en in sommige gevallen ook een ander uiterlijk... En ze konden niet zomaar weggestuurd worden omdat ze al eeuwen in hun eigen land woonden. Dus werden ze, zoals tegenwoordig vaak met uitgezette vluchtelingen gebeurd, opgepakt en weggevoerd. Simple comme bonjour, n’est ce pas?
Alleen overleefden zes miljoen mensen dat toen niet…
Zoals dat in februari dit jaar, ook in Nederland, door de woordvoerder van die Beweging gezegd werd over de vluchtelingen uit Libië: Gewoon niet toelaten……. Weigeren dus binnen te laten.
Nu zien we dat veel vluchtelingen zo langzaamaan uit zichzelf terug gaan naar hun land, als dat veilig is…
Maar voor Angola, en dus voor de jonge Mauro, geldt nog steeds een negatief reisadvies. Het is er dus nog niet veilig.
Behalve de laatste zinnen, heb ik het bovenstaande ook gezonden naar de rubriek Het Laatste Woord van het Parool.
Hero Brinkman (voor de PVV zowel Statenlid Noord Holland alsook Tweede Kamerlid jawel) geeft opdracht aan iemand, die voor hem de website van de Sociale Verzekeringsbank moet hacken. Dat is strafbaar en verboden... Maar die persoon doet het wel.
Dat de hacker ook nog de partner is van een Statenlid van de PVV maakt het tot een helemaal politieke zaak van de PVV.
In wat voor land leven we toch?
De hacker wordt ontslagen. Wat hij/zij ook moest uitzoeken, ik vind dat terecht.
Maar niemand wijst maar met een vinger naar Hero Brinkman.
Om nog (een andere zaak), af te dwingen dat Nederland, onder dwang van die Beweging, de Internationale Rechten van het Kind aan zijn laars lapt?
Is de macht van die Beweging in Nederland nu al zo groot dat ze al straffeloos opdracht kan geven tot criminele gedragingen?
Nee, wat men ook beweert, dit gaat om een Beweging, en niet om een Democratische politieke partij. En met dit soort Bewegingen hebben vooral oudere mensen veel ervaring.
Er is in Nederland kennelijk weinig veranderd in de mentaliteit sedert de dertiger jaren.
Wanneer hebben we onze onschuld als volk echt verloren?
Ik heb lang de illusie gehad dat we wijzer geworden waren door die ervaringen. Maar ondanks alle waarschuwingen en alle voorlichting gaan we weer diezelfde kant op.
We tolereren niet dat kinderen hier veilig opgroeien als ze hier als vluchtelingen kwamen maar toevallig ergens anders geboren zijn. We tolereren ook niet dat mensen hier zich kleden zoals ze dat willen. Of een godsdienst aanhangen die De Beweging onwelgevallig is.
We tolereren nu wel dat die Beweging opdracht geeft tot strafbaar gedrag als inbreken in computers van instanties of het 'verwijderen' van kinderen naar een hen totaal vreemd land. Naar een voor hen angstige en onveilige omgeving die ze niet kennen en waarvan ze zelfs de taal niet spreken.
Omdat ze toevallig niet hier geboren zijn.
Ik schaam me tegenwoordig vaak diep, heel diep als ik moet uitleggen dat ik Nederlandse ben. En vertel er dan maar meteen bij dat mijn familie van moeders' kant dat niet was. Die hele familie is vermoord omdat ze niet in de smaak viel van bepaalde Nederlanders en andere Westerse landen. Ze hadden een andere afkomst, een andere godsdienst, en in sommige gevallen ook een ander uiterlijk... En ze konden niet zomaar weggestuurd worden omdat ze al eeuwen in hun eigen land woonden. Dus werden ze, zoals tegenwoordig vaak met uitgezette vluchtelingen gebeurd, opgepakt en weggevoerd. Simple comme bonjour, n’est ce pas?
Alleen overleefden zes miljoen mensen dat toen niet…
Zoals dat in februari dit jaar, ook in Nederland, door de woordvoerder van die Beweging gezegd werd over de vluchtelingen uit Libië: Gewoon niet toelaten……. Weigeren dus binnen te laten.
Nu zien we dat veel vluchtelingen zo langzaamaan uit zichzelf terug gaan naar hun land, als dat veilig is…
Maar voor Angola, en dus voor de jonge Mauro, geldt nog steeds een negatief reisadvies. Het is er dus nog niet veilig.
Behalve de laatste zinnen, heb ik het bovenstaande ook gezonden naar de rubriek Het Laatste Woord van het Parool.
zondag 23 oktober 2011
Emotie braken.
Deze zondag en dus dit weekend, is weer bijna voorbij. Zelden heb ik zo'n saai weekend gehad. Ondanks het mooie weer ben ik niet buiten geweest maar heb mijn ziel in lijdzaamheid doorgebracht in mijn huisje. Met de zaken die gebakken en gekookt moesten worden en met alle weekendkranten. Die van mijzelf, maar ook die van mijn buurman verderop op de gracht. Een hele stapel zo samen met de weekend van nrc en de weekend van de volkskrant. Aan de glossy tijdschriften ben ik amper toegekomen.
En er is dus weer van alles opgeslagen in die hersenpan. Gelukkig ben ik van oudsher heel vergeetachtig zodat alleen de meest essentiële zaken blijven hangen.
De laatste toestanden in Libië hebben me behoorlijk aangegrepen moet ik zeggen. Die beelden van de slachtpartij op vader (en zoon) Kadaffi blijven hangen. Ik heb vanavond gekeken naar oude herinneringen in het programma 'Een andere tijd', toen het arme jonge koninkrijk Libië plaats maakte voor de republiek onder leiding van Muammar Kadaffi. Toen was hij een innemende jonge man met grote idealen. Maar als iemand zo verafgood wordt is het blijkbaar moeilijk het gezonde verstand en zelfinzicht te bewaren en (zelf) kritiek te verdragen. Hij werd een psychotische dictator die zichzelf en niet meer zijn volk en zijn land als belangrijk beschouwde. Zijn ijdelheid werd clownesk, zijn wreedheid benaderde die van Keizer Nero uit het oude Rome, die Rome in brand stak om zijn macht te consolideren. Zo vond Kadaffi op het laatst ook dat zijn land maar moest branden.
Het zal wel even tijd kosten voor het land weer tot rust komt. De bijna primitieve manier waarop de strijders de overwinning vierden met schoten en schreeuwkoren is zo on-Hollands dat ook dit beeld blijft hangen. Alles bij elkaar ben ik er een beetje letterlijk misselijk van.
Net als van de manier waarop de Palestijnse ex-gevangenen in eigen contreien en omringende landen ontvangen werden en zich gedroegen.... als je toch bedenkt dat er zoveel slachtoffers gemaakt zijn door hen. Een paar honderd van hen waren veroordeeld wegens moorden, moordenaars dus. Anderen voor pogingen daartoe en terrorisme. Allen zagen er, in tegenstelling tot de uitgemergelde en zeer verzwakte Gilad Shalit, welvarend en gezond uit... en toch werd er met veel lawaai verteld hoe slecht ze het gehad hadden en hoe ze gemarteld waren en dat hun enige doel was vaker Israëliërs te kidnappen om gevangenen vrij te krijgen. Van mij mogen alle gevangen Palestijnse vrij en naar Gaza en de Westbank en naar Jordanië terug en van het geld dat dit uitspaart aan voeding en huisvesting en bewaking kan dan misschien de armoede in Israel zelf bestreden worden. Die oorlog put Israel uit, omdat er zoveel, te veel geld naar Defensie moet. Maar als men bij Hamas geen betere ideeën voor vrede heeft dan te proberen meer Israëliërs te kidnappen of terug te gaan om nog meer aanslagen te plegen, zie ik nog geen vrede in zicht komen. Net als in Libië moet de wens naar verandering ook hier vanuit het volk komen, denk ik zo.
Verder was het pootje weer actief, dus ik heb ook daarom maar rust genomen. Buiten lopen kost door de pijn zoveel energie dat ik, eenmaal thuisgekomen, tot niet veel meer in staat ben.
Dinsdag 1 november mag ik voor onderzoek naar het ziekenhuis. En natuurlijk hoop je er met een extra pilletje vanaf te komen. We wachten dat maar af.
Nou, dit keer was het echt stoom afblazen voor me. Ik ga zo maar naar Rayman kijken.
En er is dus weer van alles opgeslagen in die hersenpan. Gelukkig ben ik van oudsher heel vergeetachtig zodat alleen de meest essentiële zaken blijven hangen.
De laatste toestanden in Libië hebben me behoorlijk aangegrepen moet ik zeggen. Die beelden van de slachtpartij op vader (en zoon) Kadaffi blijven hangen. Ik heb vanavond gekeken naar oude herinneringen in het programma 'Een andere tijd', toen het arme jonge koninkrijk Libië plaats maakte voor de republiek onder leiding van Muammar Kadaffi. Toen was hij een innemende jonge man met grote idealen. Maar als iemand zo verafgood wordt is het blijkbaar moeilijk het gezonde verstand en zelfinzicht te bewaren en (zelf) kritiek te verdragen. Hij werd een psychotische dictator die zichzelf en niet meer zijn volk en zijn land als belangrijk beschouwde. Zijn ijdelheid werd clownesk, zijn wreedheid benaderde die van Keizer Nero uit het oude Rome, die Rome in brand stak om zijn macht te consolideren. Zo vond Kadaffi op het laatst ook dat zijn land maar moest branden.
Het zal wel even tijd kosten voor het land weer tot rust komt. De bijna primitieve manier waarop de strijders de overwinning vierden met schoten en schreeuwkoren is zo on-Hollands dat ook dit beeld blijft hangen. Alles bij elkaar ben ik er een beetje letterlijk misselijk van.
Net als van de manier waarop de Palestijnse ex-gevangenen in eigen contreien en omringende landen ontvangen werden en zich gedroegen.... als je toch bedenkt dat er zoveel slachtoffers gemaakt zijn door hen. Een paar honderd van hen waren veroordeeld wegens moorden, moordenaars dus. Anderen voor pogingen daartoe en terrorisme. Allen zagen er, in tegenstelling tot de uitgemergelde en zeer verzwakte Gilad Shalit, welvarend en gezond uit... en toch werd er met veel lawaai verteld hoe slecht ze het gehad hadden en hoe ze gemarteld waren en dat hun enige doel was vaker Israëliërs te kidnappen om gevangenen vrij te krijgen. Van mij mogen alle gevangen Palestijnse vrij en naar Gaza en de Westbank en naar Jordanië terug en van het geld dat dit uitspaart aan voeding en huisvesting en bewaking kan dan misschien de armoede in Israel zelf bestreden worden. Die oorlog put Israel uit, omdat er zoveel, te veel geld naar Defensie moet. Maar als men bij Hamas geen betere ideeën voor vrede heeft dan te proberen meer Israëliërs te kidnappen of terug te gaan om nog meer aanslagen te plegen, zie ik nog geen vrede in zicht komen. Net als in Libië moet de wens naar verandering ook hier vanuit het volk komen, denk ik zo.
Verder was het pootje weer actief, dus ik heb ook daarom maar rust genomen. Buiten lopen kost door de pijn zoveel energie dat ik, eenmaal thuisgekomen, tot niet veel meer in staat ben.
Dinsdag 1 november mag ik voor onderzoek naar het ziekenhuis. En natuurlijk hoop je er met een extra pilletje vanaf te komen. We wachten dat maar af.
Nou, dit keer was het echt stoom afblazen voor me. Ik ga zo maar naar Rayman kijken.
donderdag 20 oktober 2011
De dag en de dromen.
Het is een bijzondere dag maar ik weet nog niet hoe ik alles moet interpreteren. Kadaffi is dood. Google spelt de naam op meer manieren, van Khadaffi en Kadafi tot Kadaffi. Ik houd het maar op het laatste. De nabije toekomst zal wel leren wat het in de praktijk betekent. Ik geloof wel dat het volk blij is, aan die indruk ontkom je echt niet. En dat het een slecht mens was weten we ook, denkend aan de dancing in Berlijn en de ramp boven Lockerbie. Wat er nog tevoorschijn komt moeten we ook afwachten.
Vandaag ben ik weer eens naar de Lidl geweest, op papierjacht. Het toiletpapier, jawel, kun je daar goedkoop, in hele grote pakken en van een bijzondere kwaliteit kopen. Die kwaliteit van papier geeft de doorslag om het daar te kopen. Want hetzelfde geldt voor keukenpapier en voor zakdoekjes. Wat je verder nog kunt meenemen is meegenomen. ;-) Bij voorbeeld vuilniszakken.... goede kwaliteit, goede maat, goede prijs. Althans in geld.
Dus met veel pijn en moeite (letterlijk, want dat pootje blijft me plagen) erheen en weer terug via een andere weg, waarbij ik natuurlijk aan de verkeerde straatkant instapte, de volgende halte moest uitstappen en weer aan de andere kant van de straat moest instappen. Dat is niet zo erg, maar het eind lopen naar huis was verschrikkelijk. Nouja, ik ben heelhuids thuisgekomen. En voorlopig is er genoeg papier in huis. ;-), dat wel.
Ik begin maar vast met bezuinigen, al moet ik er ver voor reizen. De reiskaart is al betaald en het doet er dus niet toe of ik er vaak mee reis of nog vaker. Want de dreiging van korting op ons pensioentje is levensgroot. Ik geloof nog steeds, dat waar rook is, ook vuur is. Tegelijkertijd denk ik dan aan landen en mensen die het werkelijk heel slecht hebben en geen goedkopere winkel hebben die nog bereikbaar is en waar je alles kunt kopen wat je nodig hebt. Al is het met zoveel pijn. En dan schaam ik me, dat ik me bezorgd maak over mijn eigen bestaantje.
Thuisgekomen ben ik op de bedbank neergevallen en heb ruim twee uur geslapen. Tenslotte was ik al vroeg even wakker, want rond kwart voor zeven werd er gebeld door iemand aan mijn voordeur. Tja, wie kon dat nou zijn hè........ Ik ben mijn bed niet uitgekomen behalve om de eerste pillen te nemen, een glaasje water erbij en toen weer ingeslapen, maar niet zo rustig als normaliter. Enfin, vanmiddag dik ingehaald en heel bijzonder gedroomd dat ik met mijn dochter en mijn ex en een vriendin een reisje ondernam. We hebben samen plaatsen bezocht zoals de dingen meer dan 50 jaar geleden waren en op zeker ogenblik wilde ik hen het huisje laten zien waar ik met mijn grootvader en mijn vader een poos gewoond heb.
Het huisje aan het einde van wat in die jaren nog de Plaatijzerweg heette. Later heette het Zamenhofstraat. Een nederige straatweg links van Vogeldorp in Amsterdam-Noord. Links daarvan was een grasberm en daarachter begon het Vliegenbos, genoemd naar Dr. W.H.Vliegen, het oudste stadsbos van Amsterdam.
Ik ben er heel lang niet meer in levende lijve geweest... De site http://www.vogeldorp.nl/bewoners.html toont dit huisje (eerste deur) naast het hoekhuis, zoals het er nu uitziet. Leuk om dat te ontdekken... Ook dat het allemaal, tenzij verkocht, in eigendom is bij dezelfde wooncorporatie als mijn minihuisje nu, aan de grachtengordel.
Google zegt over de naam Zamenhof: Esperanto, de taal van hoop, werd eind 19de eeuw door Dr Zamenhof ontwikkeld om de contacten tussen de mensen te verbeteren. Het moest een wereldhulptaal worden die voor alle mensen makkelijk te leren is, ongeacht hun afkomst en moedertaal.
Jammer genoeg bestaat het amper nog, er zijn maar heel weinig mensen op de wereld die deze kunsttaal nog spreken en schrijven.
Maar in die tijd was Engels nog niet de wereldtaal die het nu is en hadden we geen computers en sociale media om met elkaar te communiceren. Dus eigenlijk is Esperanto (gelukkig) een overbodige taal geworden.
In mijn droom heerste er grote armoede, Een armoede zoals die na de oorlog niet echt meer voorkwam. Nouja, vlak na de oorlog nog wel.
In mijn hart ben ik, in wakkere toestand, weleens bang dat die armoede weer terugkomt met dit regeringsbeleid, dat vooral de armsten van de armen blijft treffen. Of dat ook meespeelde in deze droom weet ik niet hoor.
Maar ik was erg gelukkig het allemaal terug te zien. Net zoals de Vogelkade, in mijn kindertijd een plek waar je nog kon zwemmen... Zag er in mijn droom uit als een groot riool, vervuild ook door de fabrieken die daar staan.
Het is eigenlijk niet goed weer te geven, maar het droombeeld was er voor mij toch een van kindergeluk. Een te korte periode van mijn kindertijd, misschien zes maanden.
Ik vroeg aan mijn gezelschap hoe ze dat reisje naar vroeger vonden.(ik gebruikte een ander woord voor 'vroeger' maar dat kan me niet meer te binnen schieten. Maar ze vonden het maar niets, te veel donkerte, te vies, te armoedig, teveel verleden ook, werd er met nadruk gesteld. Zelfs de hond die er inmiddels bijgekomen was, schudde 'nee' met zijn kop....
Ik heb er, wakker geworden, wel mijn lering uit getrokken. Natuurlijk zijn mijn belevenissen (zeker in de droom) niet interessant voor anderen. Maar ik werd toch wel met een gevoel van geluk wakker... Ondanks de beentjes. Sjonge, dat ik dat nog een keer mocht meemaken.
Al vaker heb ik verzucht, dat men oude mensen hun dutjes moet gunnen, ook als ze versuft in hun stoel in slaap vallen. Het zijn zo vaak momentjes van geluk die in het dagelijks leven voor hen niet meer bestaat. En waardoor vooral oude mensen in verzorgings- en verpleeghuizen de dagelijkse narigheid soms beter aankunnen. Gelukkig ben ik nog jong genoeg om voor mijzelf op te komen en te kunnen zorgen, maar toch ben ik ook blij met die dutjes....
De televisie is inmiddels overgegaan tot de orde van de dag. Er is geen programma omgegooid door het gebeuren in Libië...
Het is laat geworden, zelfs Pauw en Witteman zal nu wel zijn afgelopen.
Vandaag ben ik weer eens naar de Lidl geweest, op papierjacht. Het toiletpapier, jawel, kun je daar goedkoop, in hele grote pakken en van een bijzondere kwaliteit kopen. Die kwaliteit van papier geeft de doorslag om het daar te kopen. Want hetzelfde geldt voor keukenpapier en voor zakdoekjes. Wat je verder nog kunt meenemen is meegenomen. ;-) Bij voorbeeld vuilniszakken.... goede kwaliteit, goede maat, goede prijs. Althans in geld.
Dus met veel pijn en moeite (letterlijk, want dat pootje blijft me plagen) erheen en weer terug via een andere weg, waarbij ik natuurlijk aan de verkeerde straatkant instapte, de volgende halte moest uitstappen en weer aan de andere kant van de straat moest instappen. Dat is niet zo erg, maar het eind lopen naar huis was verschrikkelijk. Nouja, ik ben heelhuids thuisgekomen. En voorlopig is er genoeg papier in huis. ;-), dat wel.
Ik begin maar vast met bezuinigen, al moet ik er ver voor reizen. De reiskaart is al betaald en het doet er dus niet toe of ik er vaak mee reis of nog vaker. Want de dreiging van korting op ons pensioentje is levensgroot. Ik geloof nog steeds, dat waar rook is, ook vuur is. Tegelijkertijd denk ik dan aan landen en mensen die het werkelijk heel slecht hebben en geen goedkopere winkel hebben die nog bereikbaar is en waar je alles kunt kopen wat je nodig hebt. Al is het met zoveel pijn. En dan schaam ik me, dat ik me bezorgd maak over mijn eigen bestaantje.
Thuisgekomen ben ik op de bedbank neergevallen en heb ruim twee uur geslapen. Tenslotte was ik al vroeg even wakker, want rond kwart voor zeven werd er gebeld door iemand aan mijn voordeur. Tja, wie kon dat nou zijn hè........ Ik ben mijn bed niet uitgekomen behalve om de eerste pillen te nemen, een glaasje water erbij en toen weer ingeslapen, maar niet zo rustig als normaliter. Enfin, vanmiddag dik ingehaald en heel bijzonder gedroomd dat ik met mijn dochter en mijn ex en een vriendin een reisje ondernam. We hebben samen plaatsen bezocht zoals de dingen meer dan 50 jaar geleden waren en op zeker ogenblik wilde ik hen het huisje laten zien waar ik met mijn grootvader en mijn vader een poos gewoond heb.
Het huisje aan het einde van wat in die jaren nog de Plaatijzerweg heette. Later heette het Zamenhofstraat. Een nederige straatweg links van Vogeldorp in Amsterdam-Noord. Links daarvan was een grasberm en daarachter begon het Vliegenbos, genoemd naar Dr. W.H.Vliegen, het oudste stadsbos van Amsterdam.
Ik ben er heel lang niet meer in levende lijve geweest... De site http://www.vogeldorp.nl/bewoners.html toont dit huisje (eerste deur) naast het hoekhuis, zoals het er nu uitziet. Leuk om dat te ontdekken... Ook dat het allemaal, tenzij verkocht, in eigendom is bij dezelfde wooncorporatie als mijn minihuisje nu, aan de grachtengordel.
Google zegt over de naam Zamenhof: Esperanto, de taal van hoop, werd eind 19de eeuw door Dr Zamenhof ontwikkeld om de contacten tussen de mensen te verbeteren. Het moest een wereldhulptaal worden die voor alle mensen makkelijk te leren is, ongeacht hun afkomst en moedertaal.
Jammer genoeg bestaat het amper nog, er zijn maar heel weinig mensen op de wereld die deze kunsttaal nog spreken en schrijven.
Maar in die tijd was Engels nog niet de wereldtaal die het nu is en hadden we geen computers en sociale media om met elkaar te communiceren. Dus eigenlijk is Esperanto (gelukkig) een overbodige taal geworden.
In mijn droom heerste er grote armoede, Een armoede zoals die na de oorlog niet echt meer voorkwam. Nouja, vlak na de oorlog nog wel.
In mijn hart ben ik, in wakkere toestand, weleens bang dat die armoede weer terugkomt met dit regeringsbeleid, dat vooral de armsten van de armen blijft treffen. Of dat ook meespeelde in deze droom weet ik niet hoor.
Maar ik was erg gelukkig het allemaal terug te zien. Net zoals de Vogelkade, in mijn kindertijd een plek waar je nog kon zwemmen... Zag er in mijn droom uit als een groot riool, vervuild ook door de fabrieken die daar staan.
Het is eigenlijk niet goed weer te geven, maar het droombeeld was er voor mij toch een van kindergeluk. Een te korte periode van mijn kindertijd, misschien zes maanden.
Ik vroeg aan mijn gezelschap hoe ze dat reisje naar vroeger vonden.(ik gebruikte een ander woord voor 'vroeger' maar dat kan me niet meer te binnen schieten. Maar ze vonden het maar niets, te veel donkerte, te vies, te armoedig, teveel verleden ook, werd er met nadruk gesteld. Zelfs de hond die er inmiddels bijgekomen was, schudde 'nee' met zijn kop....
Ik heb er, wakker geworden, wel mijn lering uit getrokken. Natuurlijk zijn mijn belevenissen (zeker in de droom) niet interessant voor anderen. Maar ik werd toch wel met een gevoel van geluk wakker... Ondanks de beentjes. Sjonge, dat ik dat nog een keer mocht meemaken.
Al vaker heb ik verzucht, dat men oude mensen hun dutjes moet gunnen, ook als ze versuft in hun stoel in slaap vallen. Het zijn zo vaak momentjes van geluk die in het dagelijks leven voor hen niet meer bestaat. En waardoor vooral oude mensen in verzorgings- en verpleeghuizen de dagelijkse narigheid soms beter aankunnen. Gelukkig ben ik nog jong genoeg om voor mijzelf op te komen en te kunnen zorgen, maar toch ben ik ook blij met die dutjes....
De televisie is inmiddels overgegaan tot de orde van de dag. Er is geen programma omgegooid door het gebeuren in Libië...
Het is laat geworden, zelfs Pauw en Witteman zal nu wel zijn afgelopen.
maandag 17 oktober 2011
Het was me het dagje wel.
Het is maandagavond 23 uur en ik zeg de dag gedag... Het is mooi geweest. De kippensoep is bijna klaar en staat nog even te sudderen. Dochterlief komt morgen en ik heb haar kippensoep beloofd. Moeders' kippensoep. Ja hoor, erg milieu-onvriendelijk, ik weet het.
Vandaag was het Bettydag. En mijn huisje is weer spic en span, en we hadden helemaal geen meningsverschillen. ;-), zelfs niet over politiek. Komt zelden voor, hè Betty? ;-)))
Meestal hebben we wilde discussies, over politieke zaken of over andere zaken van levensbelang... Vandaag was Betty alleen wat ontsteld over het feit dat ik opruiming houd onder mijn boeken en afgelopen week dus de Joodse boeken apart heb gezet en meegegeven heb aan een Joodse instantie. De kinderboeken zijn nog niet opgehaald, maar staan klaar. De spirituele boeken worden ook apart gezet, maar ik ben er nog niet aan toe die weg te geven. Laat staan ze maar naar De Slegte te brengen, zoals iemand voorstelde.
Er is geen haast mee, het enige dat ik wil dat ze op de goede plek terechtkomen. En dat ik de kasten opnieuw kan inrichten, met meer ruimte. (enne.... misschien meer ruimte voor nieuwe boeken maak (?)... ;-) Het is zo moeilijk een goed boek, dat ook nog voor een klein prijsje verkocht wordt, te laten staan.
Lieve Betty, ik ben er nog uitgegaan hoor. Met pet en rugzak ja. ;-), en de nodige pijn aan mijn been. Maar dat heeft me niet weerhouden. Ik had me voorgenomen de eerste de beste tram te pakken, de negen of de veertien en dan maar zien welke tram me waar zou brengen. Het werd de veertien en die bracht me naar de halte van de Nieuwe Kerk, waar ik naar die heeeeele grote Albert Heijn ben gegaan. Alleen maar om alles voor de kippensoep te kopen dus. En een zakje pepernoten kon ik ook niet laten liggen. Nee, geen kruidnootjes, PEPERNOTEN.
Wachtend op de tram terug naar huis sta ik op een halte, waarvandaan aan alle kanten ongelukken zouden kunnen gebeuren. Er is geen gevaarlijker plek dan het straatje van de Nieuwerzijds Voorburgwal naar de Dam, Aan beide zijden van het Koninklijk Paleis. Waar ik sta is een abri (een haltehuisje) waar je redelijk veilig staat. Maar de tramrails vormen een stukje dodenweg...
Het is al een paar dagen kermis op de Dam. Het is niet zo'n hele grote kermis, maar er staat een hele grote draaimolen als eyecatcher.. Niet zomaar eentje, maar echt een hele mooie, grote, die ver boven de huizen uitkomt. Ik moet er niet aan denken, daarin te gaan zitten, maar er blijven genoeg mensen over om gillend en joelend (of met een natte broek van de zelfgezochte angst ;-) ) mee te draaien. De oliebollen- poffertjes en wafelkramen en de kramen met suikerspinnen en zakken snoep en zuurstokken lijk je zelfs binnen in de warme volle tram te ruiken. Toen ik gisteren naar Peek en Kloppenburg 'strompelde' om te zien of ze een goede broek voor me hadden (nee dus) ben ik even over de Dam gelopen.
Tot nu heb ik de verleiding voor al het zoete dus kunnen weerstaan.
Er zijn schiettenten... met een bal kun je een doel raken en met drie ballen een grote beer uitzoeken. En ook een kraam waar je met pijlen kunt schieten, of kunt hengelen naar een cameraatje, een horloge of zo iets... . Enfin, ik zie kinderen met hun ouders over de Dam lopen allemaal met glanzende ogen van al dat moois, dat lekkers, de lichtjes en het lawaai (de muziek dus), De pappa's blijven jongetjes die willen meedoen en de mamma's kunnen vaak niet op tegen zoveel verlangens. ' Kinderen een kwartje' is er niet meer bij, je moet een goedgevulde beurs bij je hebben om mee te kunnen doen met de massa.
De grote weerzin van de afgelopen jaren ben ik voorbij. Ook dit soort dingen kunnen verdwijnen met het ouder worden. Ik realiseer me al lange tijd dat die weerzin wel een oorzaak had. Maar aan die oorzaak hing ik mijn angst en weerzin voor kermis niet op. Het was niet 'in' om kermis leuk te vinden. Te genieten van al die mensen die daar liepen te genieten. Van al die kramen met zaken die onnuttig waren en waarvan de uitbaters bijna wanhopig mensen stonden te verleiden om mee te doen. Als het donker wordt en alle lichtjes branden en er overal kermismuziek en -lawaai vandaan komt, als de zoete warenkramen geuren en verleiden....
Maar er is een tijd geweest... ik was een klein kind, een jaar of elf en ging, na de oorlog, voor het eerst naar de kermis, toen nog op het Beursplein. Met mijn vader. En op dat overvolle plein, met al die dingen, en al dat voor mij vreselijke lawaai raakte ik verloren. Een lange tijd zag ik alleen maar benen, hoorde ik alleen maar lawaai, werd ik van hot naar haar geduwd en raakte helemaal en volkomen in paniek. Het duurde voor mijn gevoel een eeuwigheid voor mijn vader me weer vond, schreeuwend van angst en verlatenheid.
(daar komt het weer: verlatenheid, ja ja, die kindertijd die weet wat....) Sindsdien ben ik jaren in paniek geraakt als ik op zo'n plek kwam. Maar zoals alles voorbijgaat, is dit ook eindelijk voorbijgegaan. En nu kan ik met een glimlach toekijken. Een beetje afstandelijk, me afsluitend voor het lawaai, maar wel genietend van alles wat ik beschreef.
Enfin, om terug naar de tramhalte te gaan, achter mij rijden de auto's naar links en naar rechts , de fietsers voeren levensgevaarlijke toeren uit om daar veilig langs en omheen te komen. Maar voor mij liggen de rails en een smalle strook stoep. En je houd je hart vast als daar fietsers over rijden. Vooral toeristen, die de stad niet kennen en op hun gele gehuurde fietsen overal denken te kunnen rijden, komen in levensgevaarlijke situaties terecht. Zij komen - voor mij - van rechts, over dat smalle stoepje en over de rails, waar ze in vast kunnen komen te zitten, terwijl van links de taxi's met een rotvaart de hoek om komen of de tram onverwacht aan komt rijden. Die fietsers steken dan nog over op een punt waar dat niet mag en er geen stoplichten staan, ook over de rails... Pffff, je staat daar niet rustig te wachten en bent en blijft verwonderd dat daar niet meer ongelukken gebeuren. Hoewel er genoeg misgaat daar.
Maar toen mijn tram kwam was er gelukkig nog niets gebeurd en kon ik met mijn boodschapjes (voor de kippensoep) nog even nagenietend langs de kermis rijden. Er kwamen even later wel met gillende sirenes politie- en ambulancewagens langsrijden, maar dat is in Amsterdam een dagelijks voorkomende narigheid. Je kunt alleen maar hopen dat de ellendewagens niet iemand van de straat hoefden te schrapen.
En morgen, na de fysiotherapie, komt dochterlief. ;-)
Vandaag was het Bettydag. En mijn huisje is weer spic en span, en we hadden helemaal geen meningsverschillen. ;-), zelfs niet over politiek. Komt zelden voor, hè Betty? ;-)))
Meestal hebben we wilde discussies, over politieke zaken of over andere zaken van levensbelang... Vandaag was Betty alleen wat ontsteld over het feit dat ik opruiming houd onder mijn boeken en afgelopen week dus de Joodse boeken apart heb gezet en meegegeven heb aan een Joodse instantie. De kinderboeken zijn nog niet opgehaald, maar staan klaar. De spirituele boeken worden ook apart gezet, maar ik ben er nog niet aan toe die weg te geven. Laat staan ze maar naar De Slegte te brengen, zoals iemand voorstelde.
Er is geen haast mee, het enige dat ik wil dat ze op de goede plek terechtkomen. En dat ik de kasten opnieuw kan inrichten, met meer ruimte. (enne.... misschien meer ruimte voor nieuwe boeken maak (?)... ;-) Het is zo moeilijk een goed boek, dat ook nog voor een klein prijsje verkocht wordt, te laten staan.
Lieve Betty, ik ben er nog uitgegaan hoor. Met pet en rugzak ja. ;-), en de nodige pijn aan mijn been. Maar dat heeft me niet weerhouden. Ik had me voorgenomen de eerste de beste tram te pakken, de negen of de veertien en dan maar zien welke tram me waar zou brengen. Het werd de veertien en die bracht me naar de halte van de Nieuwe Kerk, waar ik naar die heeeeele grote Albert Heijn ben gegaan. Alleen maar om alles voor de kippensoep te kopen dus. En een zakje pepernoten kon ik ook niet laten liggen. Nee, geen kruidnootjes, PEPERNOTEN.
Wachtend op de tram terug naar huis sta ik op een halte, waarvandaan aan alle kanten ongelukken zouden kunnen gebeuren. Er is geen gevaarlijker plek dan het straatje van de Nieuwerzijds Voorburgwal naar de Dam, Aan beide zijden van het Koninklijk Paleis. Waar ik sta is een abri (een haltehuisje) waar je redelijk veilig staat. Maar de tramrails vormen een stukje dodenweg...
Het is al een paar dagen kermis op de Dam. Het is niet zo'n hele grote kermis, maar er staat een hele grote draaimolen als eyecatcher.. Niet zomaar eentje, maar echt een hele mooie, grote, die ver boven de huizen uitkomt. Ik moet er niet aan denken, daarin te gaan zitten, maar er blijven genoeg mensen over om gillend en joelend (of met een natte broek van de zelfgezochte angst ;-) ) mee te draaien. De oliebollen- poffertjes en wafelkramen en de kramen met suikerspinnen en zakken snoep en zuurstokken lijk je zelfs binnen in de warme volle tram te ruiken. Toen ik gisteren naar Peek en Kloppenburg 'strompelde' om te zien of ze een goede broek voor me hadden (nee dus) ben ik even over de Dam gelopen.
Tot nu heb ik de verleiding voor al het zoete dus kunnen weerstaan.
Er zijn schiettenten... met een bal kun je een doel raken en met drie ballen een grote beer uitzoeken. En ook een kraam waar je met pijlen kunt schieten, of kunt hengelen naar een cameraatje, een horloge of zo iets... . Enfin, ik zie kinderen met hun ouders over de Dam lopen allemaal met glanzende ogen van al dat moois, dat lekkers, de lichtjes en het lawaai (de muziek dus), De pappa's blijven jongetjes die willen meedoen en de mamma's kunnen vaak niet op tegen zoveel verlangens. ' Kinderen een kwartje' is er niet meer bij, je moet een goedgevulde beurs bij je hebben om mee te kunnen doen met de massa.
De grote weerzin van de afgelopen jaren ben ik voorbij. Ook dit soort dingen kunnen verdwijnen met het ouder worden. Ik realiseer me al lange tijd dat die weerzin wel een oorzaak had. Maar aan die oorzaak hing ik mijn angst en weerzin voor kermis niet op. Het was niet 'in' om kermis leuk te vinden. Te genieten van al die mensen die daar liepen te genieten. Van al die kramen met zaken die onnuttig waren en waarvan de uitbaters bijna wanhopig mensen stonden te verleiden om mee te doen. Als het donker wordt en alle lichtjes branden en er overal kermismuziek en -lawaai vandaan komt, als de zoete warenkramen geuren en verleiden....
Maar er is een tijd geweest... ik was een klein kind, een jaar of elf en ging, na de oorlog, voor het eerst naar de kermis, toen nog op het Beursplein. Met mijn vader. En op dat overvolle plein, met al die dingen, en al dat voor mij vreselijke lawaai raakte ik verloren. Een lange tijd zag ik alleen maar benen, hoorde ik alleen maar lawaai, werd ik van hot naar haar geduwd en raakte helemaal en volkomen in paniek. Het duurde voor mijn gevoel een eeuwigheid voor mijn vader me weer vond, schreeuwend van angst en verlatenheid.
(daar komt het weer: verlatenheid, ja ja, die kindertijd die weet wat....) Sindsdien ben ik jaren in paniek geraakt als ik op zo'n plek kwam. Maar zoals alles voorbijgaat, is dit ook eindelijk voorbijgegaan. En nu kan ik met een glimlach toekijken. Een beetje afstandelijk, me afsluitend voor het lawaai, maar wel genietend van alles wat ik beschreef.
Enfin, om terug naar de tramhalte te gaan, achter mij rijden de auto's naar links en naar rechts , de fietsers voeren levensgevaarlijke toeren uit om daar veilig langs en omheen te komen. Maar voor mij liggen de rails en een smalle strook stoep. En je houd je hart vast als daar fietsers over rijden. Vooral toeristen, die de stad niet kennen en op hun gele gehuurde fietsen overal denken te kunnen rijden, komen in levensgevaarlijke situaties terecht. Zij komen - voor mij - van rechts, over dat smalle stoepje en over de rails, waar ze in vast kunnen komen te zitten, terwijl van links de taxi's met een rotvaart de hoek om komen of de tram onverwacht aan komt rijden. Die fietsers steken dan nog over op een punt waar dat niet mag en er geen stoplichten staan, ook over de rails... Pffff, je staat daar niet rustig te wachten en bent en blijft verwonderd dat daar niet meer ongelukken gebeuren. Hoewel er genoeg misgaat daar.
Maar toen mijn tram kwam was er gelukkig nog niets gebeurd en kon ik met mijn boodschapjes (voor de kippensoep) nog even nagenietend langs de kermis rijden. Er kwamen even later wel met gillende sirenes politie- en ambulancewagens langsrijden, maar dat is in Amsterdam een dagelijks voorkomende narigheid. Je kunt alleen maar hopen dat de ellendewagens niet iemand van de straat hoefden te schrapen.
En morgen, na de fysiotherapie, komt dochterlief. ;-)
donderdag 13 oktober 2011
Op mijn gezond…en meer
We zijn weer een paar dagen verder. En gelukkig heb ik het druk genoeg om niet bij de pakken te gaan neerzitten. Pakken? Nouja,bij de achtergebleven, nu onnutte zaken van Pika. Mijn Russische buurvrouw heeft de overgebleven pakjes Sheba gekregen. En de medicijnendoosjes liggen in de vuilnisbak. Haar waterbakje is omgespoeld en staat nu bij vaat die nog afgewassen moet worden. En daar ligt ook de placemat waar haar bakjes op stonden.
De waterbak waaruit ze dronk als ze me in de badkamer gezelschap hield, staat droog en rechtop tegen de muur. De kattenbak is schoon en opgeruimd.
Maar de droge brokjes staan nog in de keuken. En haar mandje staat nog onder mijn computertafel. Alles tegelijk gaat niet.
Nu de dagen voorbijgaan en vooral als ik van buiten thuiskom, ja, dan mis ik haar. Je komt in zo'n leeg huis dan... En als ik 's avonds laat tv wil kijken, zit er niemand tegen mijn onderarm te leunen. Maar slapen doe ik nu uitstekend, niet meer gestoord door het extra hard klepperen met het kattenluikje, waar ze 's nachts nogal een handje van had. Gekke uitdrukking in dit geval ja. ;-) Ze springt ook niet meer plotseling bovenop me, als ze op bed wil liggen. En het zal van de winter wel koud op mijn hoofd worden, nu ze dat hoofd niet meer als met een mutsje zal bedekken...
Tja, maar zoals ik zei... zo is het leven... Deen nadander gaat... en die plaatsen blijven, naarmate je ouder wordt, leger. Een nieuw katje? Nou dat weet ik nog niet hoor. Laat me eerst maar rouwen om deze en wennen aan haar afwezigheid.
Zelf heb ik weer een beetje uitstel gekregen. Gisteren ben ik even langs de dokter gegaan. Want vorige week heb ik bloed laten prikken op het huisartsenlab en de uitslag moest inmiddels wel binnen zijn. Bovendien had ik vanaf zaterdag verschijnselen van blaasontsteking en ik had gehoord dat zo'n bacterie of virus bij ouderen ' naar het hoofd kan slaan' . Tja, twee kwaden tegelijk.....neuh, liever niet. Nog afgezien van de andere kwaaltjes waar een oude vrouw mee kan tobben.
Dat laatste mag ik niet zeggen, zegt een vriendin ;-) Maar ik ben veel en veel ouder dan mijn oma's werden en veel ouder dan mijn vader werd en meer dan twee keer zo oud als mijn moeder werd..... En mijn aantal jaren zie je dan niet direct van me af, maar ik heb weleens geschreven dat ik drie keer een mensenleven heb geleefd. Dus als mijn leven te boek zou worden gesteld zou het een trilogie worden. ;-).
Nee, serieus, soms weet en voelt een mens zich oud. En dan wil ik het kunnen opschrijven ook. Wie zou me dat willen verbieden? Ja, ik ken de uitdrukking: de duvel is oud... maar zoiets zeggen mensen die niet oud willen worden. En dààr heb ik geen moeite mee. Nog steeds een spannend proces om mee te maken, vind ik.
Maar de laatste tijd kon ik amper lopen. Pijn in mijn benen, vooral het linker, maakte dat ik om de paar stappen moest stilstaan. En mijn mooie bloemetjesstok kon ik niet meer thuislaten. Daar schreef ik al over. Maar nu mijn eigen fysiotherapeut E. weer terug is liet hij zich terloops ontvallen hoe hij toch bang was en dacht aan mogelijke trombose. Woorden van die strekking. De behandeling was er niet minder pijnlijk door maar een dag later voelde ik me wel een stukkie beter. Dus belde ik voor de zekerheid de huisarts maar voor een afspraak en maakte ik een lijstje (doe ik altijd) van wat ik met haar wilde bespreken. Ik heb de beste huisarts van de wereld... zoals ook de beste fysiotherapeut ja. Dat tref ik toch maar, nietwaar?! Bij de huisarts mijn plasje ingeleverd, en de bloeduitslagen aangehoord. Die waren redelijk goed. Ik kon wat meer vitamine D gebruiken, dat wel. En mijn 'suiker' en cholesterol kunnen wat omlaag. Maar voor het been stuurde ze me wel door naar radiologie van het ziekenhuis aan de overkant. En oja, ook een extra bloedprikje(heb ik voor het eerst in mijn leven een blauwe plek aan overgehouden) en even inleveren van het plasje kon dan ook meteen doorgaan... Radiologie bracht bij het onderzoek van de aderen in het been geen afwijkingen aan het licht, het mailtje vond ik bij het thuiskomen al in de inbox. De rest krijg ik nog wel van haar te horen. Waar vind je zo'n huisarts ja! Ben wel doorgestuurd naar mijn eigen ziekenhuis om een afspraak te maken voor onderzoek van de slagaders. Zo gaat dat als je oud wordt hè. Als dank voor alles heb ik een Erica (een heideplantje dus) meegenomen. Kleine geschenken...
De behandeling van E. heeft trouwens al resultaat. Ik hoef minder te stoppen met lopen. En in huis gaat het redelijk nu.
Tot zover die gezondheid.
Gisteren na al die troebelen toch even langs mijn favoriete drogist in de Eerste Oosterparkstraat gegaan. En onder meer dodezeezout voor een voetenbadje gekocht. Heerlijke luxe voor weinig geld. Voor die dag had ik wel weer genoeg gelopen om vandaag van mezelf thuis te mogen blijven...;-) wat ik ook gedaan heb dus.
En nu terug naar het dagelijks leven en haar verplichtingen...
De waterbak waaruit ze dronk als ze me in de badkamer gezelschap hield, staat droog en rechtop tegen de muur. De kattenbak is schoon en opgeruimd.
Maar de droge brokjes staan nog in de keuken. En haar mandje staat nog onder mijn computertafel. Alles tegelijk gaat niet.
Nu de dagen voorbijgaan en vooral als ik van buiten thuiskom, ja, dan mis ik haar. Je komt in zo'n leeg huis dan... En als ik 's avonds laat tv wil kijken, zit er niemand tegen mijn onderarm te leunen. Maar slapen doe ik nu uitstekend, niet meer gestoord door het extra hard klepperen met het kattenluikje, waar ze 's nachts nogal een handje van had. Gekke uitdrukking in dit geval ja. ;-) Ze springt ook niet meer plotseling bovenop me, als ze op bed wil liggen. En het zal van de winter wel koud op mijn hoofd worden, nu ze dat hoofd niet meer als met een mutsje zal bedekken...
Tja, maar zoals ik zei... zo is het leven... Deen nadander gaat... en die plaatsen blijven, naarmate je ouder wordt, leger. Een nieuw katje? Nou dat weet ik nog niet hoor. Laat me eerst maar rouwen om deze en wennen aan haar afwezigheid.
Zelf heb ik weer een beetje uitstel gekregen. Gisteren ben ik even langs de dokter gegaan. Want vorige week heb ik bloed laten prikken op het huisartsenlab en de uitslag moest inmiddels wel binnen zijn. Bovendien had ik vanaf zaterdag verschijnselen van blaasontsteking en ik had gehoord dat zo'n bacterie of virus bij ouderen ' naar het hoofd kan slaan' . Tja, twee kwaden tegelijk.....neuh, liever niet. Nog afgezien van de andere kwaaltjes waar een oude vrouw mee kan tobben.
Dat laatste mag ik niet zeggen, zegt een vriendin ;-) Maar ik ben veel en veel ouder dan mijn oma's werden en veel ouder dan mijn vader werd en meer dan twee keer zo oud als mijn moeder werd..... En mijn aantal jaren zie je dan niet direct van me af, maar ik heb weleens geschreven dat ik drie keer een mensenleven heb geleefd. Dus als mijn leven te boek zou worden gesteld zou het een trilogie worden. ;-).
Nee, serieus, soms weet en voelt een mens zich oud. En dan wil ik het kunnen opschrijven ook. Wie zou me dat willen verbieden? Ja, ik ken de uitdrukking: de duvel is oud... maar zoiets zeggen mensen die niet oud willen worden. En dààr heb ik geen moeite mee. Nog steeds een spannend proces om mee te maken, vind ik.
Maar de laatste tijd kon ik amper lopen. Pijn in mijn benen, vooral het linker, maakte dat ik om de paar stappen moest stilstaan. En mijn mooie bloemetjesstok kon ik niet meer thuislaten. Daar schreef ik al over. Maar nu mijn eigen fysiotherapeut E. weer terug is liet hij zich terloops ontvallen hoe hij toch bang was en dacht aan mogelijke trombose. Woorden van die strekking. De behandeling was er niet minder pijnlijk door maar een dag later voelde ik me wel een stukkie beter. Dus belde ik voor de zekerheid de huisarts maar voor een afspraak en maakte ik een lijstje (doe ik altijd) van wat ik met haar wilde bespreken. Ik heb de beste huisarts van de wereld... zoals ook de beste fysiotherapeut ja. Dat tref ik toch maar, nietwaar?! Bij de huisarts mijn plasje ingeleverd, en de bloeduitslagen aangehoord. Die waren redelijk goed. Ik kon wat meer vitamine D gebruiken, dat wel. En mijn 'suiker' en cholesterol kunnen wat omlaag. Maar voor het been stuurde ze me wel door naar radiologie van het ziekenhuis aan de overkant. En oja, ook een extra bloedprikje(heb ik voor het eerst in mijn leven een blauwe plek aan overgehouden) en even inleveren van het plasje kon dan ook meteen doorgaan... Radiologie bracht bij het onderzoek van de aderen in het been geen afwijkingen aan het licht, het mailtje vond ik bij het thuiskomen al in de inbox. De rest krijg ik nog wel van haar te horen. Waar vind je zo'n huisarts ja! Ben wel doorgestuurd naar mijn eigen ziekenhuis om een afspraak te maken voor onderzoek van de slagaders. Zo gaat dat als je oud wordt hè. Als dank voor alles heb ik een Erica (een heideplantje dus) meegenomen. Kleine geschenken...
De behandeling van E. heeft trouwens al resultaat. Ik hoef minder te stoppen met lopen. En in huis gaat het redelijk nu.
Tot zover die gezondheid.
Gisteren na al die troebelen toch even langs mijn favoriete drogist in de Eerste Oosterparkstraat gegaan. En onder meer dodezeezout voor een voetenbadje gekocht. Heerlijke luxe voor weinig geld. Voor die dag had ik wel weer genoeg gelopen om vandaag van mezelf thuis te mogen blijven...;-) wat ik ook gedaan heb dus.
En nu terug naar het dagelijks leven en haar verplichtingen...
maandag 10 oktober 2011
Pika.
Er liggen nog twee brokjes in haar bakje. En haar bakje water moet nodig verschoond worden. Onee, toch niet. Het bakje moet schoongemaakt worden. Zucht.
Afgelopen zaterdag had ik nog tien bakjes Sheba gekocht, om haar alsjeblieft maar aan het eten te krijgen.... Eén bakje mocht bij mij op de computertafel staan, van het andere bakje had ik pap gemaakt zodat het gemakkelijker te slikken was. Want daar had ze zo'n moeite mee. Ik hoorde hoe moeilijk dat ging. Ik heb het bureaulampje aangedaan, nog zo'n ouderwetse, die warmte afgeeft. Haar lievelingsplekje om 's avonds onder te liggen.
Er liggen pillendoosjes onder het computerscherm... De kattenbak is nog schoon.
Maar haar mandje is leeg. Haar plekje onder de warme lamp ook. De voederbakjes zijn schoongemaakt. Als ik aan de tafel ga zitten komt ze me geen gezelschap houden, zittend op de tafel, stijf tegen me aan.
Vandaag heb ik Pika moeten laten inslapen... Ze had een groot gezwel in haar keeltje, tot aan de bronchiën. Vandaag werd dat ontdekt met een röntgenfoto.
Dat had de dierenarts de vorige keer bij onderzoek niet gemerkt toen ze me antibiotica meegaf en een half pilletje pijnstiller per dag.
De laatste dagen heeft ze niet gegeten, al deed ze daar veel moeite voor. Maar slikken ging niet meer, zelfs geen water. Ze nieste en de bloedspettertjes vlogen in het rond. Ze hoestte pijnlijk. Ademde nog pijnlijker. En ik bleef hopen dat de antibiotica zou helpen. En gaf haar zoveel mogelijk rust.
Vanmorgen ging ze, nog wat tegenstribbelend, weer haar reismandje in. Want haar kiesjes zouden getrokken worden. Dat zou betekend hebben dat ze weer zou kunnen eten, zij het geen harde brokjes meer.
Het bleek veel erger. En eigenlijk wist ik het al, diep van binnen.... We hebben voor ze haar reismandje inging, nog uitgebreid geknuffeld en ze verstopte haar koppetje in de buiging van mijn elleboog, zoals ze graag deed.
Ik had zelf die zwelling in haar halsje en keeltje opgemerkt en wees er de dierenarts op... die het toen ook opmerkte. Dat kon toch niet in een halve week gebeurd zijn?
Terwijl Pika haar kopje in mijn hand verstopt hield praatten we over de uiterste maatregel......
Er zouden röntgenfoto's gemaakt worden en dan zou ze bellen en me laten weten hoe het ervoor stond.
Zonder reismandje ging ik terug, met de tram en de bus, naar huis om daar af te wachten... Het duurde uren, eindeloos lang voor er gebeld werd. Betty was hier en ik vroeg me hardop af of het nog lang zou duren. Betty meende 'een bericht, goed bericht' en op dat moment ging de telefoon.
Ze had slecht nieuws, zei ze. Die dierenarts dus. Pika was onder zeil. En de röntgenfoto's hadden laten zien... enfin... de vraag was wat ik wilde.
Ik wilde Pika niet nog langer laten lijden natuurlijk. En in feite hadden we al afscheid van elkaar genomen. Ik heb haar verzocht Pika te laten inslapen. En ik zou niet komen om afscheid te nemen of haar mee terug te nemen. Probeerde het zo cool mogelijk te spelen... De rekening zou ik t.z.t. wel krijgen.
Nee, ik heb niet gehuild. Maar er is een soort zwaarte in me.... een diep verdriet, niet alleen om de zoveelste kat die weggevallen is. In dit huis al Lieveke, Sammie, Sinja, en nu kan ik daar Pika aan toevoegen.
En de zoveelste vriend(in) die me voorgegaan is.
Sinja en Pika kwamen samen bij me. Een verjaardagscadeau van een vroegere vriendin. Althans, ze betaalde één van beide katjes, die we met haar auto gingen uitzoeken en ophalen op de Poezenboot. Asielkatjes. Ik zag deze twee, buiten de hokken, rondlopen alsof ze bij elkaar hoorden en die zich niets van elkaar aantrokken... en werd op het eerste oog verliefd op ze. Maar het bleken geen sterke katjes. En ze zijn allebei niet oud geworden. Anders dan Lieveke, die 23 jaar geworden is en echt een oude dame werd. Sammie, de kleine rode kater, was ook een asielkatje. Pika was heel erg schuw, kreeg ook nooit aansluiting met andere katten. Pas het laatste jaar kwam ze los, begroette mijn gasten gracieus, liet zich aaien en ging weer haar eigen weg. En pas dit laatste jaar werd ze ook aanhalig tegen mij... soms tot op het ergerlijke af. Maar ik hield in gedachten dat ze voor ze hier kwam al twee keer teruggebracht was omdat ze niet aangepast zou zijn... en het heeft ook heel lang geduurd voor ze dat hele schuwe van zich aflegde.
Ach Pika, ik zal je missen hoor. We hebben samen heel wat meegemaakt hè. En je zult bijgezet worden in de rij van geliefde poezediertjes. Gelukkig heb ik heel veel foto's van je, want poseren kon je wel. Klein schildpadkatje met een gouden streep midden over je voorhoofd....
Het ga je goed. Wees gelukkig in de kattenhemel. Dag Pika.......Daag hoor.
Afgelopen zaterdag had ik nog tien bakjes Sheba gekocht, om haar alsjeblieft maar aan het eten te krijgen.... Eén bakje mocht bij mij op de computertafel staan, van het andere bakje had ik pap gemaakt zodat het gemakkelijker te slikken was. Want daar had ze zo'n moeite mee. Ik hoorde hoe moeilijk dat ging. Ik heb het bureaulampje aangedaan, nog zo'n ouderwetse, die warmte afgeeft. Haar lievelingsplekje om 's avonds onder te liggen.
Er liggen pillendoosjes onder het computerscherm... De kattenbak is nog schoon.
Maar haar mandje is leeg. Haar plekje onder de warme lamp ook. De voederbakjes zijn schoongemaakt. Als ik aan de tafel ga zitten komt ze me geen gezelschap houden, zittend op de tafel, stijf tegen me aan.
Vandaag heb ik Pika moeten laten inslapen... Ze had een groot gezwel in haar keeltje, tot aan de bronchiën. Vandaag werd dat ontdekt met een röntgenfoto.
Dat had de dierenarts de vorige keer bij onderzoek niet gemerkt toen ze me antibiotica meegaf en een half pilletje pijnstiller per dag.
De laatste dagen heeft ze niet gegeten, al deed ze daar veel moeite voor. Maar slikken ging niet meer, zelfs geen water. Ze nieste en de bloedspettertjes vlogen in het rond. Ze hoestte pijnlijk. Ademde nog pijnlijker. En ik bleef hopen dat de antibiotica zou helpen. En gaf haar zoveel mogelijk rust.
Vanmorgen ging ze, nog wat tegenstribbelend, weer haar reismandje in. Want haar kiesjes zouden getrokken worden. Dat zou betekend hebben dat ze weer zou kunnen eten, zij het geen harde brokjes meer.
Het bleek veel erger. En eigenlijk wist ik het al, diep van binnen.... We hebben voor ze haar reismandje inging, nog uitgebreid geknuffeld en ze verstopte haar koppetje in de buiging van mijn elleboog, zoals ze graag deed.
Ik had zelf die zwelling in haar halsje en keeltje opgemerkt en wees er de dierenarts op... die het toen ook opmerkte. Dat kon toch niet in een halve week gebeurd zijn?
Terwijl Pika haar kopje in mijn hand verstopt hield praatten we over de uiterste maatregel......
Er zouden röntgenfoto's gemaakt worden en dan zou ze bellen en me laten weten hoe het ervoor stond.
Zonder reismandje ging ik terug, met de tram en de bus, naar huis om daar af te wachten... Het duurde uren, eindeloos lang voor er gebeld werd. Betty was hier en ik vroeg me hardop af of het nog lang zou duren. Betty meende 'een bericht, goed bericht' en op dat moment ging de telefoon.
Ze had slecht nieuws, zei ze. Die dierenarts dus. Pika was onder zeil. En de röntgenfoto's hadden laten zien... enfin... de vraag was wat ik wilde.
Ik wilde Pika niet nog langer laten lijden natuurlijk. En in feite hadden we al afscheid van elkaar genomen. Ik heb haar verzocht Pika te laten inslapen. En ik zou niet komen om afscheid te nemen of haar mee terug te nemen. Probeerde het zo cool mogelijk te spelen... De rekening zou ik t.z.t. wel krijgen.
Nee, ik heb niet gehuild. Maar er is een soort zwaarte in me.... een diep verdriet, niet alleen om de zoveelste kat die weggevallen is. In dit huis al Lieveke, Sammie, Sinja, en nu kan ik daar Pika aan toevoegen.
En de zoveelste vriend(in) die me voorgegaan is.
Sinja en Pika kwamen samen bij me. Een verjaardagscadeau van een vroegere vriendin. Althans, ze betaalde één van beide katjes, die we met haar auto gingen uitzoeken en ophalen op de Poezenboot. Asielkatjes. Ik zag deze twee, buiten de hokken, rondlopen alsof ze bij elkaar hoorden en die zich niets van elkaar aantrokken... en werd op het eerste oog verliefd op ze. Maar het bleken geen sterke katjes. En ze zijn allebei niet oud geworden. Anders dan Lieveke, die 23 jaar geworden is en echt een oude dame werd. Sammie, de kleine rode kater, was ook een asielkatje. Pika was heel erg schuw, kreeg ook nooit aansluiting met andere katten. Pas het laatste jaar kwam ze los, begroette mijn gasten gracieus, liet zich aaien en ging weer haar eigen weg. En pas dit laatste jaar werd ze ook aanhalig tegen mij... soms tot op het ergerlijke af. Maar ik hield in gedachten dat ze voor ze hier kwam al twee keer teruggebracht was omdat ze niet aangepast zou zijn... en het heeft ook heel lang geduurd voor ze dat hele schuwe van zich aflegde.
Ach Pika, ik zal je missen hoor. We hebben samen heel wat meegemaakt hè. En je zult bijgezet worden in de rij van geliefde poezediertjes. Gelukkig heb ik heel veel foto's van je, want poseren kon je wel. Klein schildpadkatje met een gouden streep midden over je voorhoofd....
Het ga je goed. Wees gelukkig in de kattenhemel. Dag Pika.......Daag hoor.
Abonneren op:
Posts (Atom)
