Het stemt toch even tot nadenken. Hoewel de televisie niet anders dan de normale verstrooiing brengt en nog steeds lawaai maakt op de achtergrond. Opeens ben ik dat zat. De oliebollen en een appelflap, de nodige zoutjes en limonade zitten erin. Geeft weer een extra kilootje overbodig lichaamsvet morgen of overmorgen. En teveel suiker en dat is ook niet gezond voor me.
Dus me maar even terugtrekken in mezelf. Even overdenken hoe dit jaar voor mij en de mijnen geweest is… Even? Lach niet Erica, hier zou ik dagen over moeten nadenken en dan nog weet ik het niet zeker. Hoe was het…
Voor mij persoonlijk geen echt zware drama’s. Voor de mijnen ook niet.
Maar deze laatste dagen zijn wel moeilijk geweest.
Behalve de grieperigheid en de watten in het hoofd, waar mijn hersens behoren te zitten, die via mijn neus mijn hoofd wilden verlaten, reden waarvoor ik al meer dan twee dozen tissues en een pak papieren zakdoekjes gebruikt heb om dat op te vangen. En een keel waar de virusjes feest vierden met schuursponsjes. En een hoest waar mijn buikspieren sterker van werden…. Pfft.
Daarnaast is er de oorlog van de laatste dagen in het Midden Oosten. Meestal kan ik dat wel negeren, maar zoals het nu gaat is dat niet meer mogelijk. Het zit in mijn genen en mijn dna……al wil ik er niet over schrijven. Iedereen mag er zijn of haar mening over hebben, maar daarom hoeven we dat nog niet op te schrijven. Wel wil ik weten dat ik bijna voor het eerst eens kan zijn met wat Theodor Holman de laatste dagen schrijft in zijn column in het Parool. ( t.holman@parool.nl )
Er waren nog meer dagen..Griepdagen. Maar gisteren moesten er boodschappen gehaald worden. Buurman was helemaal in paniek. Hij is een man van gewoontes en op vrijdag gaat hij altijd met zijn invalidenwagentje boodschappen doen bij Albert Hein. Maar de motor van het wagentje of zoiets zat vastgevroren, waardoor hij niet wegkon. En het was te koud voor de scootmobiel. Dus heb ik me stevig ingepakt en ben voor hem en voor mijzelf boodschappen gaan doen. Het was geen vrijdag gisteren, maar dinsdag, dat weet ik ook. Maar vandaag zouden de winkels vroeg dicht gaan, dus net zo iets als op zaterdag.
Vandaag was het euvel verholpen voor hem en kon hij, zoals gewoonlijk, naar de markt… En ik heb nogmaals mijn boodschappenkarretje genomen en mijn rugzak omgedaan en ben op weg gegaan naar Lidl.
Die rugzak kan ik, zeker in de winter, iedereen aanbevelen. Het houdt een heleboel kou tegen. En zonodig kun je er zelfs een kruik in vervoeren of een verhitte zak kersenpitten zoals ze in de natuurwinkels liggen. Die verwam je in de magnetron en blijft dan uren warm. Nee, zover ga ik niet. Maar mijn rugzak hoort een beetje bij mij, dat wel. De Lidl…een oorspronkelijk Duitse winkelketen, met veel onbekende en vaak Duitse merknamen. Maar ik kom daar altijd voor hun ‘papierwaren’, want die zijn uitstekend. Toilet- en keukenpapier en dozen tissues en pakken zakdoekjes… Het zal mijn tijd wel duren. En omdat die dingen veel ruimte innemen is een boodschappenkarretje onmisbaar.
Dit waren dus mijn laatste dagen van dit jaar. Het is nu kwart voor twaalf.
Dochterlief zit bij vrienden. Zoon zit ook alleen, net als ik. En net zoals veel mensen in dit huis. We kiezen er voor. De meesten van ons tenminste. Ik ben op dit soort dagen graag alleen. Al is het niet altijd om blij van te worden. Het hoort wel bij me. En van anderen in dit huis weet ik dat ook.
Nog een klein kwartier. Dan is ook 31-12-2008 voorgoed voorbij. En zijn we alleen weer een dag ouder geworden.
Buiten is het al volop aan het donderen. Veel lawaai en weinig schoons, want het is buiten vochtig, dus een dichte mist. Op de grond ligt wat vastgevroren sneeuw, niet veel en niet glad.
Ik herinner me oudejaarsnachten die anders waren…. Met prachtig vuurwerk en veel sneeuw op de grond. Of oudejaarsnachten die heel zacht waren en waarvan je kon denken dat de lente niet lang op zich zou wachten. Verradelijk, want januari is de koudste maand van het jaar en dat gingen we dus nog merken.
Ik eindig dit jaar met alle goede wensen voor de wereld, de wereldvrede, en ook al mijn familie en vrienden wens ik een heel gelukkig nieuw jaar toe, waar we volgende oudejaarsnacht met plezier op kunnen terugkijken.
woensdag 31 december 2008
zondag 28 december 2008
Niet lekker in mijn vel...
Al een paar dagen zit ik niet lekker in mijn oude vel. Verkouden, grieperig, maar toch maar doorgaan, behalve met schrijven dus.
Als ik me niet lekker voel verberg ik me maar het liefst stilletjes in mijn eigen holletje.
En inderdaad voelde ik me allesbehalve lekker.
Misschien had ik de virusjes opgelopen de laatste dag van het boodschappen doen. Het was toen razend druk overal en je loopt gemakkelijk zoiets op. Zeker als mensen maar in het rond hoesten en niezen zonder neus en mond af te schermen. Wat nog veel te veel voorkomt. Er zou toch meer openbaarheid aan het gevaar daarvan gegeven kunnen worden en mensen aangemoedigd hun hand(en) of een zakdoek voor hun mond te houden bij hoesten en niezen.
Dat zieke gevoel was niet aldoor even erg maar toch.. Keel en neus zijn zo lastig dat mijn gevoel van welzijn helemaal zijn aangetast. Laat ik het zo maar zeggen.
Gelukkig kon ik vrijdag 2e kerstdag wel van het kerstmaal genieten in mijn eigen thuisrestaurant Happy Corner. We waren met ons zessen. Het was echt een uitgelezen maaltijd, op een grote draaitafel op de eettafel gezet in minstens 12 verschillende onderdelen. 3 Gangen vooraf, 3 hoofdgerechten en een dessert toe.
Jammer dat mijn neef en sysop Freek meteen al een klap kreeg van de ve-tsin die natuurlijk overvloedig gebruikt wordt in zo’n restaurant. Ve=Tsin-intolerantie, die nog een dag langer duurde en behalve zijn maag ook zijn darmen verstoorde. Dubbel jammer, omdat hij de gastheer was…
We hebben hier ‘s middags vooraf wat geborreld met ons zessen, kleine cadeautjes gewisseld en achteraf nog even hier bijeengekomen met koffie.
En ik hoop maar dat ik niemand heb aangestoken… Want de verkoudheid was natuurlijk meegegaan. Gisteren en vandaag, zondag, maar thuisgebleven en ;-) ach arme ik, maar geleden…….En het was zulk mooi winterweer….
Maar van de maaltijd heb ik gelukkig niets overgehouden. Gewoon helemaal geen vis nemen, dan kan er ook geen verkeerd stukje vis bij zitten, want dat Joodse kosjere is nog zo gek niet……. Ik ben inderdaad overgevoelig, of liever, mijn spijsvertering is dat, voor niet geschubde vis. Krabbetjes, kreeft en kreeftjes, garnalen, hoe lekker ook…. Ik ben er overgevoelig voor. Alleen mosselen, dat gaat wèl, en dat vind ik zelf ook raar ja.
De rest van de dagen in rustige afzondering doorgebracht. Waarvan ééntje zelfs in ochtendjas en pon….en in en uit bed…zo beroerd en verkouden en grieperig voelde ik me. Lichte verhoging, waar ik wel blij om was, het betekende wel dat het lijf terugvocht.
Vanmorgen eindelijk weer eens uitgebreid gedoucht en al die zieke kleertjes meteen maar in de wasmachine gestopt en gewassen.
Nu alleen nog snotverkouden. En dat gaat ook wel over. Ik ben er weer.
Als ik me niet lekker voel verberg ik me maar het liefst stilletjes in mijn eigen holletje.
En inderdaad voelde ik me allesbehalve lekker.
Misschien had ik de virusjes opgelopen de laatste dag van het boodschappen doen. Het was toen razend druk overal en je loopt gemakkelijk zoiets op. Zeker als mensen maar in het rond hoesten en niezen zonder neus en mond af te schermen. Wat nog veel te veel voorkomt. Er zou toch meer openbaarheid aan het gevaar daarvan gegeven kunnen worden en mensen aangemoedigd hun hand(en) of een zakdoek voor hun mond te houden bij hoesten en niezen.
Dat zieke gevoel was niet aldoor even erg maar toch.. Keel en neus zijn zo lastig dat mijn gevoel van welzijn helemaal zijn aangetast. Laat ik het zo maar zeggen.
Gelukkig kon ik vrijdag 2e kerstdag wel van het kerstmaal genieten in mijn eigen thuisrestaurant Happy Corner. We waren met ons zessen. Het was echt een uitgelezen maaltijd, op een grote draaitafel op de eettafel gezet in minstens 12 verschillende onderdelen. 3 Gangen vooraf, 3 hoofdgerechten en een dessert toe.
Jammer dat mijn neef en sysop Freek meteen al een klap kreeg van de ve-tsin die natuurlijk overvloedig gebruikt wordt in zo’n restaurant. Ve=Tsin-intolerantie, die nog een dag langer duurde en behalve zijn maag ook zijn darmen verstoorde. Dubbel jammer, omdat hij de gastheer was…
We hebben hier ‘s middags vooraf wat geborreld met ons zessen, kleine cadeautjes gewisseld en achteraf nog even hier bijeengekomen met koffie.
En ik hoop maar dat ik niemand heb aangestoken… Want de verkoudheid was natuurlijk meegegaan. Gisteren en vandaag, zondag, maar thuisgebleven en ;-) ach arme ik, maar geleden…….En het was zulk mooi winterweer….
Maar van de maaltijd heb ik gelukkig niets overgehouden. Gewoon helemaal geen vis nemen, dan kan er ook geen verkeerd stukje vis bij zitten, want dat Joodse kosjere is nog zo gek niet……. Ik ben inderdaad overgevoelig, of liever, mijn spijsvertering is dat, voor niet geschubde vis. Krabbetjes, kreeft en kreeftjes, garnalen, hoe lekker ook…. Ik ben er overgevoelig voor. Alleen mosselen, dat gaat wèl, en dat vind ik zelf ook raar ja.
De rest van de dagen in rustige afzondering doorgebracht. Waarvan ééntje zelfs in ochtendjas en pon….en in en uit bed…zo beroerd en verkouden en grieperig voelde ik me. Lichte verhoging, waar ik wel blij om was, het betekende wel dat het lijf terugvocht.
Vanmorgen eindelijk weer eens uitgebreid gedoucht en al die zieke kleertjes meteen maar in de wasmachine gestopt en gewassen.
Nu alleen nog snotverkouden. En dat gaat ook wel over. Ik ben er weer.
zondag 21 december 2008
De kerstboom stáát.
De boom kreeg ik te leen van neef Freek, de versieringen zijn al zo oud als Methusalem, en ik kocht elk jaar wel wat moois erbij. Maar ere wie ere toekomt, Buurman heeft hem, met een beetje hulp van mij, opgetuigd.
Heel professioneel, mooi hoor. Hij staat nu te pronken in het Atrium, en iedereen die van boven naar beneden kijkt kan meegenieten. We hebben sinds kort een nieuw dak, zoals ik vertelde. Eerst een dubbel matglazen, gewapend dak, maar nu een mooi glazen dak waardoor we naar boven, naar de architectonisch best mooie galerijen op de verdiepingen en naar buiten, naar de blauwe lucht, kunnen kijken. Dat betekent dat de mensen die boven wonen ook in het Atrium kunnen kijken en de boom zien staan.
De rommel opruimen was – natuurlijk – mijn werk, het was mijn spul immers.
Het tekent wel de relaties binnen het huis, vind ik.
Veel later kon ik de maandelijkse boodschappen gaan doen. De GROTE boodschappen dus.
En een volle boodschappenwagen, een volle rugzak en een boodschappentas was het resultaat. Dan heb ik me nog ingehouden ook, want veel van die lekkere kerstdingen…. Daar mag ik niet aankomen, vanwege de diabetes, de lijn, de cholesterol… en noem nog maar een paar dingen die zo vaak bij oud worden, dus ook bij mij, horen.
Binnen bij Appie staat een bankje waar ik altijd even uitrust van het winkelen voor ik de weg naar huis begin. Dat bankje was bezet door een aantal Aziatische jongelui.
(Verder was ik niet gekomen. Dus nu maar, nacht van 21 op 22 december, proberen de rest in te vullen.)
Toen ik beleefd vroeg of ik (oude vrouw tenslotte ;-) ) even mocht gaan zitten, begrepen ze me niet. Het bleken jongelui uit Thailand te zijn. In het Engels (Thiz iz Emsterdem men) verdergaand spròngen ze overeind en boden me hun zitplaats aan. We hadden een leuk gesprekje over eethuisjes en restaurants met Thai voedsel, wat je hier overal in Amsterdam Centrum kunt vinden.
Toen ik daarna op huis aanging, na nòg een beleefdheidsgesprekje met de verkoper van de daklozenkrant, kwam ik datzelfde groepje jonge mensen weer tegen bij de bushalte. Ze waren heel erg enthousiast me wéér te zien en herkend te worden, maar ze gingen dus niet naar een restaurant of eethuisje, maar naar hun hotel.
Thuisgekomen moest ik eerst even bijkomen van het gesjouw. Maar toen de boodschappen eenmaal opgeruimd waren, het eten klaar en verorberd was, kon ik , dacht ik, lekker gaan ontspannen.
Dàcht ik.
Eén van de leden van de bewonerscommissie belde aan.
De lift was stuk.
En op de verdiepingen zijn zo’n 30 appartementen van oudere mensen.
De wooncorporatie gebeld, doorverbonden met de liftenmonteur… Maandag kunnen ze pas een email sturen om een nieuwe printplaat voor de lift te brengen. Tot die tijd…. Dit is de tweede keer dit jaar dat de lift dagenlang buiten bedrijf is. Ik heb zo’n idee dat we moeten aktievoeren voor een geheel nieuwe lift. Want deze is voor het oog wel opgeknapt, maar het is nog dezelfde oude lift van enkele tientallen jaren geleden.
Toen alles geregeld was kwam om één uur ’s nachts nog de man waarmee ik in de bewonerscommissie zit, aanbellen. Want er moest een brief op alle liftdeuren. En tja, dan moet je ook klaarstaan als de mensen met klachten komen, of dringend boodschappen nodig hebben.
Gelukkig is het tot nu meegevallen.
Maar de nacht was vrij kort.
Dat was mijn vrijdag.
Gisteravond, zaterdagavond dus, was geheel anders.
Wij, dochterlief en nichtje, zijn naar het Kerstcircus in Carré geweest.
Neef kon niet mee, die kon dit keer geen uren zitten vanwege gekneusde ribben door een ongelukje, verergerd door een verkeerde beweging. Jammer, want juist dat Kerstcircus was zijn keuze voor dit jaar. Daarom kon mijn dochter mee in zijn plaats.
Mooi gemaakt en opgetut werden we opgehaald door Freek en Elly en netjes door hem afgeleverd bij de ingang van Carré,
Ik had dure plaatsen besteld. Op de vierde rij, middenlinks van de piste. Veilig voor een eventuele clown die je uit het publiek zou kunnen pikken. Maar wel een prachtplaats. Het is geen dierencircus, behalve twee acts met paarden.
Het is een heel mooi programma. Met een wereldberoemde clown, Bello Nock, een soort Buston Keaton. En een paar adembenemende stunts van een groep uit Noord Korea en eentje uit China. De Noord Koreaanse groep was zo hoog in de nok bezig, gelukkig met een valnet, dat ik helemaal in de ban was en de tranen van de spanning over mijn wangen liepen.
In de pauze trakteerde Elly namens Freek op een glaasje champagne, heel leuk.
Maar het meest was ik zelf weg van de buikspreker ‘Willer Nicolodi’. Hij had, naast die groep uit Noord Korea, het meest het publiek in zijn ban, denk ik. Niet uit te leggen.
Mocht iemand naar het circus willen dan kun je het best een taxi nemen en je auto thuislaten. Als je dan toch duur uit bent, maak het dan ook goed af. Na afloop staat er altijd een rij taxi’s te wachten om je naar het station of naar huis te brengen. Wij hadden gelukkig neeflief, die met de auto alweer stond te wachten toen we naar buiten kwamen.
Tja, ik zou de hele brochure kunnen overschrijven…. Maar het is nu bijna 2 uur in de nacht en ik zou dit verhaal willen afmaken.
Voor ik vanmiddag kon omvallen (van de slaap dus) mijn rugzak maar weer omgebonden en de straat opgegaan/ Twijfel…. Zou ik de metro naar het station nemen en daar nog wat nodige boodschappen doen in de stationshallen……of gewoon naar de winkels lopen…
Mmm, de metro dan maar. Toen ik beneden was ging de trein net weg. Dus heb ik het perron afgelopen en ben aan de andere kant weer naar boven geklommen (roltrappen hoor) en heb, boven gekomen, maar weer een bezoek gebracht aan de gewone supermarkt .
Thuisgekomen de boodschapjes afgegeven en eindelijk aan de soep begonnen. Een heerlijk biologische boerderijkip. En de kibbesoebe is weer grandioos geworden al is die pas nu, over twaalven, echt klaar. Daar kunnen dochterlief en mijn buurmannen weer van meegenieten. ;-)
Zometeen nog de rommel afwassen die van het soep maken overblijft, want morgen komt Betty weer.
Een lang verslag weer. Maar ook van een paar dagen hè…
Heel professioneel, mooi hoor. Hij staat nu te pronken in het Atrium, en iedereen die van boven naar beneden kijkt kan meegenieten. We hebben sinds kort een nieuw dak, zoals ik vertelde. Eerst een dubbel matglazen, gewapend dak, maar nu een mooi glazen dak waardoor we naar boven, naar de architectonisch best mooie galerijen op de verdiepingen en naar buiten, naar de blauwe lucht, kunnen kijken. Dat betekent dat de mensen die boven wonen ook in het Atrium kunnen kijken en de boom zien staan.
De rommel opruimen was – natuurlijk – mijn werk, het was mijn spul immers.
Het tekent wel de relaties binnen het huis, vind ik.
Veel later kon ik de maandelijkse boodschappen gaan doen. De GROTE boodschappen dus.
En een volle boodschappenwagen, een volle rugzak en een boodschappentas was het resultaat. Dan heb ik me nog ingehouden ook, want veel van die lekkere kerstdingen…. Daar mag ik niet aankomen, vanwege de diabetes, de lijn, de cholesterol… en noem nog maar een paar dingen die zo vaak bij oud worden, dus ook bij mij, horen.
Binnen bij Appie staat een bankje waar ik altijd even uitrust van het winkelen voor ik de weg naar huis begin. Dat bankje was bezet door een aantal Aziatische jongelui.
(Verder was ik niet gekomen. Dus nu maar, nacht van 21 op 22 december, proberen de rest in te vullen.)
Toen ik beleefd vroeg of ik (oude vrouw tenslotte ;-) ) even mocht gaan zitten, begrepen ze me niet. Het bleken jongelui uit Thailand te zijn. In het Engels (Thiz iz Emsterdem men) verdergaand spròngen ze overeind en boden me hun zitplaats aan. We hadden een leuk gesprekje over eethuisjes en restaurants met Thai voedsel, wat je hier overal in Amsterdam Centrum kunt vinden.
Toen ik daarna op huis aanging, na nòg een beleefdheidsgesprekje met de verkoper van de daklozenkrant, kwam ik datzelfde groepje jonge mensen weer tegen bij de bushalte. Ze waren heel erg enthousiast me wéér te zien en herkend te worden, maar ze gingen dus niet naar een restaurant of eethuisje, maar naar hun hotel.
Thuisgekomen moest ik eerst even bijkomen van het gesjouw. Maar toen de boodschappen eenmaal opgeruimd waren, het eten klaar en verorberd was, kon ik , dacht ik, lekker gaan ontspannen.
Dàcht ik.
Eén van de leden van de bewonerscommissie belde aan.
De lift was stuk.
En op de verdiepingen zijn zo’n 30 appartementen van oudere mensen.
De wooncorporatie gebeld, doorverbonden met de liftenmonteur… Maandag kunnen ze pas een email sturen om een nieuwe printplaat voor de lift te brengen. Tot die tijd…. Dit is de tweede keer dit jaar dat de lift dagenlang buiten bedrijf is. Ik heb zo’n idee dat we moeten aktievoeren voor een geheel nieuwe lift. Want deze is voor het oog wel opgeknapt, maar het is nog dezelfde oude lift van enkele tientallen jaren geleden.
Toen alles geregeld was kwam om één uur ’s nachts nog de man waarmee ik in de bewonerscommissie zit, aanbellen. Want er moest een brief op alle liftdeuren. En tja, dan moet je ook klaarstaan als de mensen met klachten komen, of dringend boodschappen nodig hebben.
Gelukkig is het tot nu meegevallen.
Maar de nacht was vrij kort.
Dat was mijn vrijdag.
Gisteravond, zaterdagavond dus, was geheel anders.
Wij, dochterlief en nichtje, zijn naar het Kerstcircus in Carré geweest.
Neef kon niet mee, die kon dit keer geen uren zitten vanwege gekneusde ribben door een ongelukje, verergerd door een verkeerde beweging. Jammer, want juist dat Kerstcircus was zijn keuze voor dit jaar. Daarom kon mijn dochter mee in zijn plaats.
Mooi gemaakt en opgetut werden we opgehaald door Freek en Elly en netjes door hem afgeleverd bij de ingang van Carré,
Ik had dure plaatsen besteld. Op de vierde rij, middenlinks van de piste. Veilig voor een eventuele clown die je uit het publiek zou kunnen pikken. Maar wel een prachtplaats. Het is geen dierencircus, behalve twee acts met paarden.
Het is een heel mooi programma. Met een wereldberoemde clown, Bello Nock, een soort Buston Keaton. En een paar adembenemende stunts van een groep uit Noord Korea en eentje uit China. De Noord Koreaanse groep was zo hoog in de nok bezig, gelukkig met een valnet, dat ik helemaal in de ban was en de tranen van de spanning over mijn wangen liepen.
In de pauze trakteerde Elly namens Freek op een glaasje champagne, heel leuk.
Maar het meest was ik zelf weg van de buikspreker ‘Willer Nicolodi’. Hij had, naast die groep uit Noord Korea, het meest het publiek in zijn ban, denk ik. Niet uit te leggen.
Mocht iemand naar het circus willen dan kun je het best een taxi nemen en je auto thuislaten. Als je dan toch duur uit bent, maak het dan ook goed af. Na afloop staat er altijd een rij taxi’s te wachten om je naar het station of naar huis te brengen. Wij hadden gelukkig neeflief, die met de auto alweer stond te wachten toen we naar buiten kwamen.
Tja, ik zou de hele brochure kunnen overschrijven…. Maar het is nu bijna 2 uur in de nacht en ik zou dit verhaal willen afmaken.
Voor ik vanmiddag kon omvallen (van de slaap dus) mijn rugzak maar weer omgebonden en de straat opgegaan/ Twijfel…. Zou ik de metro naar het station nemen en daar nog wat nodige boodschappen doen in de stationshallen……of gewoon naar de winkels lopen…
Mmm, de metro dan maar. Toen ik beneden was ging de trein net weg. Dus heb ik het perron afgelopen en ben aan de andere kant weer naar boven geklommen (roltrappen hoor) en heb, boven gekomen, maar weer een bezoek gebracht aan de gewone supermarkt .
Thuisgekomen de boodschapjes afgegeven en eindelijk aan de soep begonnen. Een heerlijk biologische boerderijkip. En de kibbesoebe is weer grandioos geworden al is die pas nu, over twaalven, echt klaar. Daar kunnen dochterlief en mijn buurmannen weer van meegenieten. ;-)
Zometeen nog de rommel afwassen die van het soep maken overblijft, want morgen komt Betty weer.
Een lang verslag weer. Maar ook van een paar dagen hè…
donderdag 18 december 2008
Voor de afwisseling was het vandaag naast grijs en somber, ook nat.
Een klein miezerig regentje waarbij je moest aarzelen of de paraplu op moest of niet.
Ondanks het rapport van de weerman heb ik geen straaltje zon gezien. Niemand aan deze kant van het land, denk ik.
Mijn tafel lag vanmorgen bezaaid met binnengekomen kaarten en enveloppen en te schrijven kaarten en enveloppen, met de nog niet gelezen kranten en tijdschriften, waarvan sommige nog niet van het plastic ontdaan zelfs.
Ik heb alles maar bijeen en op een hoop geveegd. Vanavond heb ik het werk kunnen afmaken, alle kaarten geschreven (hoop ik) en postklaar gemaakt. De tijdschriften op een stapeltje gelegd, grotendeels nog in plastic ja.
En de kranten maar ongelezen doorgegeven.
Dat werkt hier zo: mijn krant gaat naar een buurman. Een andere buurman legt zijn gelezen kranten bij mij neer die ik dan lees en aan weer anderen doorgeef. Ik krijg tijdschriften van huis- en grachtgenoten en na eventuele lezing worden die ook weer rondgebracht of voor dochterlief weggelegd.
Vandaag heb ik de kranten dus ongelezen doorgegeven.
Ik moest naar het ziekenhuis, waar mijn zooltjes zouden klaarliggen. Veranderd naar mijn behoefte.
Dus ik ging naar de tramhalte. Maar aan de overkant is een halte de andere kant op, en daar kwam de tram eerder. Dus mijn plannen veranderd en op de tram gestapt, de andere kant uit. En overgestapt naar mijn kapper. Dat was hard nodig. Ik heb dus weer een paar uur in de spiegel van de kapper gekeken en kwam er met een veel netter hoofd weer vandaan. Een stukje natte straat uitgelopen en toen op de tram gestapt die naar het ziekenhuis ging. Derin en deruit, want ik hoefde niet te wachten. Laat ik daar nou mijn naaste buurman tegenkomen die net binnenkwam, zij het voor een andere afdeling… Hij was nog veel verbaasder als ik.
In de koffiehoek moest ik wel hoognodig iets gebruiken, dat werd een warme chocomel en een browny, een choladecakeje, zeg maar.
Buiten miezerde het nog steeds, een treiterig sijpelend regentje. Eigenlijk had de door het vocht en de windstilte heel erg vervuilde lucht een vochtigheidsgraad van 102 procent of meer, zeg maar….
Maar weer in een andere tram gestapt en overgestapt. En naar mijn eigen vertrouwde Appie gegaan voor de voor vandaag noodzakelijke boodschappen. Dat was niet zoveel voor mij, maar de blikjes voor poes waren in de reclame en daar moest ik dus wel van profiteren.
Het verhaal wordt saai hoor… (Is het dat nog niet?)
In de miezeregen weer teruggelopen naar de tram naar huis, en de avond doorgebracht met kaarten schrijven en waar nodig adressen erbij zoeken.
En dan waren er nog een aantal emails, waarbij heel leuke of mooie, die doorgestuurd konden worden.
Een druk dagje voor mij. Mijn nieuwe bril krijgt in elk geval géén meekleurende glazen meer. Die blijven toch ietwat donkerder dan ‘gewone’ glazen. En in deze tijd van het jaar werkt dat echt in mijn nadeel. Zomers dan maar een zonnebril op sterkte erbij.
Dat was dus de donderdag die wàs……. En morgen is het alwéér vrijdag.
Ondanks het rapport van de weerman heb ik geen straaltje zon gezien. Niemand aan deze kant van het land, denk ik.
Mijn tafel lag vanmorgen bezaaid met binnengekomen kaarten en enveloppen en te schrijven kaarten en enveloppen, met de nog niet gelezen kranten en tijdschriften, waarvan sommige nog niet van het plastic ontdaan zelfs.
Ik heb alles maar bijeen en op een hoop geveegd. Vanavond heb ik het werk kunnen afmaken, alle kaarten geschreven (hoop ik) en postklaar gemaakt. De tijdschriften op een stapeltje gelegd, grotendeels nog in plastic ja.
En de kranten maar ongelezen doorgegeven.
Dat werkt hier zo: mijn krant gaat naar een buurman. Een andere buurman legt zijn gelezen kranten bij mij neer die ik dan lees en aan weer anderen doorgeef. Ik krijg tijdschriften van huis- en grachtgenoten en na eventuele lezing worden die ook weer rondgebracht of voor dochterlief weggelegd.
Vandaag heb ik de kranten dus ongelezen doorgegeven.
Ik moest naar het ziekenhuis, waar mijn zooltjes zouden klaarliggen. Veranderd naar mijn behoefte.
Dus ik ging naar de tramhalte. Maar aan de overkant is een halte de andere kant op, en daar kwam de tram eerder. Dus mijn plannen veranderd en op de tram gestapt, de andere kant uit. En overgestapt naar mijn kapper. Dat was hard nodig. Ik heb dus weer een paar uur in de spiegel van de kapper gekeken en kwam er met een veel netter hoofd weer vandaan. Een stukje natte straat uitgelopen en toen op de tram gestapt die naar het ziekenhuis ging. Derin en deruit, want ik hoefde niet te wachten. Laat ik daar nou mijn naaste buurman tegenkomen die net binnenkwam, zij het voor een andere afdeling… Hij was nog veel verbaasder als ik.
In de koffiehoek moest ik wel hoognodig iets gebruiken, dat werd een warme chocomel en een browny, een choladecakeje, zeg maar.
Buiten miezerde het nog steeds, een treiterig sijpelend regentje. Eigenlijk had de door het vocht en de windstilte heel erg vervuilde lucht een vochtigheidsgraad van 102 procent of meer, zeg maar….
Maar weer in een andere tram gestapt en overgestapt. En naar mijn eigen vertrouwde Appie gegaan voor de voor vandaag noodzakelijke boodschappen. Dat was niet zoveel voor mij, maar de blikjes voor poes waren in de reclame en daar moest ik dus wel van profiteren.
Het verhaal wordt saai hoor… (Is het dat nog niet?)
In de miezeregen weer teruggelopen naar de tram naar huis, en de avond doorgebracht met kaarten schrijven en waar nodig adressen erbij zoeken.
En dan waren er nog een aantal emails, waarbij heel leuke of mooie, die doorgestuurd konden worden.
Een druk dagje voor mij. Mijn nieuwe bril krijgt in elk geval géén meekleurende glazen meer. Die blijven toch ietwat donkerder dan ‘gewone’ glazen. En in deze tijd van het jaar werkt dat echt in mijn nadeel. Zomers dan maar een zonnebril op sterkte erbij.
Dat was dus de donderdag die wàs……. En morgen is het alwéér vrijdag.
woensdag 17 december 2008
De afgelopen dagen waren stil en grijs.
'Het zwerk blijft somber nederhangen, een doodse stilte heerst alom',
(De eerste twee regels van een oude psalm)
Adventstijd…..
Hier aan de achterkant van het huis zelfs geen spaarzaam zonnetje,
en geluid van verkeer is er ook al niet.
Februari, dan komt de zon weer boven de huizen uit.
Veel meer valt er eigenlijk niet over te vertellen.
Dus er was ook weinig om over te schrijven.
Hoewel, ik moet toegeven dat ik erg down was de afgelopen dagen.
Dat heeft niet alleen met het weer te maken gehad. Ook met verdrietige dingen die gebeurd zijn in een vroeger mailgroepje en waarmee ik weer geconfronteerd werd. Vooral ook door het overlijden van iemands echtgenoot daar. Ik werd op de hoogte gesteld.
Er is echter geen contact meer met het groepje mensen, hoewel ik niet weet of iemand hier nog meeleest.
Verder is de tijd gebruikt om aan mijn verhaal over vroeger verder te werken. En vroeger is dan de tijd vanaf 1960, een heel persoonlijk verhaal. Niet voor publicatie, maar voor de kinderen.
Dat kost me meer energie dan ik verwachtte.
Hopelijk lukt dat nu eindelijk, omdat het geen vrolijk verhaal is en ik eigenlijk toch al een beetje down ben.
Maar misschien hoort dat ook wel bij de tijd van het jaar. En bij het schrijven zelf, heb ik hier in dit huis geleerd. Je moet er in elk geval geen kabbelend vrolijk gevoel bij hebben, maar ingetogen en naar binnen gekeerd. Dan lukt het beter. Daarom zijn schrijvers vaak eenzame mensen. Denk ik.
Ik probeer toch maar gewoon door te gaan, en draag zelfs een feestelijke rode trui, om in elk geval een iets andere en opvallende kleur te zien en te tonen.
Eén van mijn huisgenoten is geboren in de oorlogsjaren, terwijl zijn hele familie ondergedoken zat. Hij heeft daar een heel mooie dvd over gemaakt. Omdat hij als wetenschapper overal komt en overal relaties heeft hebben er veel mensen aan meegewerkt. ‘Born in Hiding’ is een goed verhaal geworden.
Hij heeft me van de week een paar kopieën gebracht en is gezellig een kopje thee blijven drinken.
In het huis van de ‘gekke buurman’ waar ik weleens over schreef en die al een poos weg is, is nu een vrouw komen wonen. Het huis moest helemaal gerenoveerd worden na het vertrek van de man, maar ook nu nog is men heel druk met schoonmaken.
Betty was er maandag, dinsdag heb ik de eerste toebereidselen gemaakt voor de kerst.
Neef Freek kwam de nieuwe Epson all-in-oneprinter maken, die het even had opgegeven. En van hem konden we voor dit huis de grote kunstkerstboom lenen die hij en mijn nichtje dit jaar zelf niet gebruiken. De rest van de dag proberen te gebruiken om kerstgroeten te schrijven, de eerste twintig zijn de deur uit.
Maar er zijn er minstens zoveel binnengekomen, moet ik toegeven. ;-)
En vandaag kwam Jelle; die komt om de twee weken op visite. Altijd gezellig. We lunchen uitgebreid met verse broodjes en koffie, kletsen wat en kijken dan vaak een dvd-tje. Ik had er juist weer twee binnengekregen van de ECI over de geschiedenis van Europa. Vandaag dus Italië gekeken. Vooral de uitgebreide film over Venetië deed me wel wat. Dierbare herinnering, daar heb ik ooit een midweek met vriend Paul doorgebracht. Wat een stad, en wat een warme, romantische dagen waren dat… En als je dan al die beelden terugziet…
Een tijdje geleden deed ik boodschappen bij Appie, en hoorde plotseling een bekende stem van iemand, hevig flirtend met een cassière. En hoe onmogelijk ook, het wàs Paul, die vanuit Leiden hier in Amsterdam boodschappen deed. Voor zijn zusje dus. ;-) Dat was wel een heel bijzondere ontmoeting, die mijn dag dus hevig kleur gaf, hoewel het maar een korte ontmoeting bleef.
Ik had er destijds niet over geschreven, en dat viel Paul toch errug tegen . Nu denk ik weer aan hem door de film over Venetië, dus hoop ik hiermee iets te hebben goedgemaakt.
Ik zit op het puntje van de tikstoel, geen gezonde houding, ik weet het.
Maar achter mijn rug en stevig tegen me aan, ligt Pika, mijn katje te slapen. Het is wreed om te gaan verzitten. Maar sorry poes, het moét toch hoor.
Vanmiddag kwam het kwartaalblad Benjamin bij me binnen. En daarin stond een advertentie van iemand die veel bijzondere boeken had en die graag aan iemand wilde geven.
Nou heb ik een poos geleden ook mijn overtallige bijzondere boeken weggegeven aan een instantie die er blij mee was dus ik belde de persoon. Had ik nou niet moeten doen.
Ik heb de hele levensgeschiedenis van die persoon aan moeten horen en alle boosheid en narigheid en alle verdriet… de boeken kwamen als het aan haar lag helemaal niet ter sprake.
Ik heb alle begrip voor mensen die niemand hebben om hun boosheid en frustratie aan kwijt te kunnen, maar het hèlpt als de mensen je kennen of jij de mensen kent. ;-) Deze dame liep bijna leeg tegen een haar volkomen onbekende vrouw. En hoewel ik haar een paar keer onderbrak en enkele keren moeite deed op het onderwerp ‘boeken’ terug te komen kwam ze na vier woorden weer op haar andere verhaal terug. Na 39 minuten heb ik er toch maar beleefd een eind aan gemaakt. Maar eigenlijk moet ik er van binnen toch om grimlachen, want wàt een verhalen, wàt een agressie tegen het leven, wàt een hoop onverwerkt verdriet.
Eén verhaal, over de begrafenisonderneming Yarden (?) dan.
Ze had zelf, maar al 6 of 9 jaar geleden, met iemand van de thuisverpleging haar gestorven man gewassen en afgelegd, maar kreeg na afloop daarvoor wel een rekening van meer dan 190 euro gepresenteerd. Er was in het begrafeniscentrum geen plek gemaakt voor rouwende bezoekers. Een ruimte waar zij zelf dus ook even alleen met haar echtgenoot had kunnen zijn, en al helemaal geen anderen. Toch werd dat in rekening gebracht. Ja, ik zou daar ook boos en gefrustreerd over zijn, dat wel… Maar voor haar was het een onneembare hobbel, waardoor ze niet in staat was de rouwtijd af te sluiten.
Enfin, het was een onderhoudende, leerzame namiddag.
(De eerste twee regels van een oude psalm)
Adventstijd…..
Hier aan de achterkant van het huis zelfs geen spaarzaam zonnetje,
en geluid van verkeer is er ook al niet.
Februari, dan komt de zon weer boven de huizen uit.
Veel meer valt er eigenlijk niet over te vertellen.
Dus er was ook weinig om over te schrijven.
Hoewel, ik moet toegeven dat ik erg down was de afgelopen dagen.
Dat heeft niet alleen met het weer te maken gehad. Ook met verdrietige dingen die gebeurd zijn in een vroeger mailgroepje en waarmee ik weer geconfronteerd werd. Vooral ook door het overlijden van iemands echtgenoot daar. Ik werd op de hoogte gesteld.
Er is echter geen contact meer met het groepje mensen, hoewel ik niet weet of iemand hier nog meeleest.
Verder is de tijd gebruikt om aan mijn verhaal over vroeger verder te werken. En vroeger is dan de tijd vanaf 1960, een heel persoonlijk verhaal. Niet voor publicatie, maar voor de kinderen.
Dat kost me meer energie dan ik verwachtte.
Hopelijk lukt dat nu eindelijk, omdat het geen vrolijk verhaal is en ik eigenlijk toch al een beetje down ben.
Maar misschien hoort dat ook wel bij de tijd van het jaar. En bij het schrijven zelf, heb ik hier in dit huis geleerd. Je moet er in elk geval geen kabbelend vrolijk gevoel bij hebben, maar ingetogen en naar binnen gekeerd. Dan lukt het beter. Daarom zijn schrijvers vaak eenzame mensen. Denk ik.
Ik probeer toch maar gewoon door te gaan, en draag zelfs een feestelijke rode trui, om in elk geval een iets andere en opvallende kleur te zien en te tonen.
Eén van mijn huisgenoten is geboren in de oorlogsjaren, terwijl zijn hele familie ondergedoken zat. Hij heeft daar een heel mooie dvd over gemaakt. Omdat hij als wetenschapper overal komt en overal relaties heeft hebben er veel mensen aan meegewerkt. ‘Born in Hiding’ is een goed verhaal geworden.
Hij heeft me van de week een paar kopieën gebracht en is gezellig een kopje thee blijven drinken.
In het huis van de ‘gekke buurman’ waar ik weleens over schreef en die al een poos weg is, is nu een vrouw komen wonen. Het huis moest helemaal gerenoveerd worden na het vertrek van de man, maar ook nu nog is men heel druk met schoonmaken.
Betty was er maandag, dinsdag heb ik de eerste toebereidselen gemaakt voor de kerst.
Neef Freek kwam de nieuwe Epson all-in-oneprinter maken, die het even had opgegeven. En van hem konden we voor dit huis de grote kunstkerstboom lenen die hij en mijn nichtje dit jaar zelf niet gebruiken. De rest van de dag proberen te gebruiken om kerstgroeten te schrijven, de eerste twintig zijn de deur uit.
Maar er zijn er minstens zoveel binnengekomen, moet ik toegeven. ;-)
En vandaag kwam Jelle; die komt om de twee weken op visite. Altijd gezellig. We lunchen uitgebreid met verse broodjes en koffie, kletsen wat en kijken dan vaak een dvd-tje. Ik had er juist weer twee binnengekregen van de ECI over de geschiedenis van Europa. Vandaag dus Italië gekeken. Vooral de uitgebreide film over Venetië deed me wel wat. Dierbare herinnering, daar heb ik ooit een midweek met vriend Paul doorgebracht. Wat een stad, en wat een warme, romantische dagen waren dat… En als je dan al die beelden terugziet…
Een tijdje geleden deed ik boodschappen bij Appie, en hoorde plotseling een bekende stem van iemand, hevig flirtend met een cassière. En hoe onmogelijk ook, het wàs Paul, die vanuit Leiden hier in Amsterdam boodschappen deed. Voor zijn zusje dus. ;-) Dat was wel een heel bijzondere ontmoeting, die mijn dag dus hevig kleur gaf, hoewel het maar een korte ontmoeting bleef.
Ik had er destijds niet over geschreven, en dat viel Paul toch errug tegen . Nu denk ik weer aan hem door de film over Venetië, dus hoop ik hiermee iets te hebben goedgemaakt.
Ik zit op het puntje van de tikstoel, geen gezonde houding, ik weet het.
Maar achter mijn rug en stevig tegen me aan, ligt Pika, mijn katje te slapen. Het is wreed om te gaan verzitten. Maar sorry poes, het moét toch hoor.
Vanmiddag kwam het kwartaalblad Benjamin bij me binnen. En daarin stond een advertentie van iemand die veel bijzondere boeken had en die graag aan iemand wilde geven.
Nou heb ik een poos geleden ook mijn overtallige bijzondere boeken weggegeven aan een instantie die er blij mee was dus ik belde de persoon. Had ik nou niet moeten doen.
Ik heb de hele levensgeschiedenis van die persoon aan moeten horen en alle boosheid en narigheid en alle verdriet… de boeken kwamen als het aan haar lag helemaal niet ter sprake.
Ik heb alle begrip voor mensen die niemand hebben om hun boosheid en frustratie aan kwijt te kunnen, maar het hèlpt als de mensen je kennen of jij de mensen kent. ;-) Deze dame liep bijna leeg tegen een haar volkomen onbekende vrouw. En hoewel ik haar een paar keer onderbrak en enkele keren moeite deed op het onderwerp ‘boeken’ terug te komen kwam ze na vier woorden weer op haar andere verhaal terug. Na 39 minuten heb ik er toch maar beleefd een eind aan gemaakt. Maar eigenlijk moet ik er van binnen toch om grimlachen, want wàt een verhalen, wàt een agressie tegen het leven, wàt een hoop onverwerkt verdriet.
Eén verhaal, over de begrafenisonderneming Yarden (?) dan.
Ze had zelf, maar al 6 of 9 jaar geleden, met iemand van de thuisverpleging haar gestorven man gewassen en afgelegd, maar kreeg na afloop daarvoor wel een rekening van meer dan 190 euro gepresenteerd. Er was in het begrafeniscentrum geen plek gemaakt voor rouwende bezoekers. Een ruimte waar zij zelf dus ook even alleen met haar echtgenoot had kunnen zijn, en al helemaal geen anderen. Toch werd dat in rekening gebracht. Ja, ik zou daar ook boos en gefrustreerd over zijn, dat wel… Maar voor haar was het een onneembare hobbel, waardoor ze niet in staat was de rouwtijd af te sluiten.
Enfin, het was een onderhoudende, leerzame namiddag.
donderdag 11 december 2008
Het was lekker weer buiten, maar weer zo grijs, zo grijs...
Wel koud, maar daar heb ik tegenwoordig niet zo gauw last van gelukkig.
Vroeger wel ja. Maar misschien kleed ik me de laatste jaren meer naar mijn behoefte en minder naar wat ik denk dat ik zou moéten dragen.
En dan heeft Jantje Bouvier (Jean de Bouvrie dus) in het vroege najaar verordonneerd dat de mode deze winter zwart en wit zou zijn met alle grijstinten ertussen. En dus lopen alle mensen in zwart en (weinig) wit en alle grijstinten ertussen. In het Concertgebouw maandag was het wel heel zichtbaar. Praktisch iedereen was in het zwart, deftig lang of casual kort of in lange broek, kleuren waren bijna niet te zien. Buiten ook niet. Ik zag welgeteld, behalve de mijne, vier rode mantels en één blauwgroene, verder alleen zwart en grijs.En één crèmewitte lange rok, dat wel.
Ik zou willen verordonneren dat juist als het weer zo grauw en grijs is, dat rood en oranje en geel dan de kleuren zouden moeten zijn. Mijn beeldscherm heeft die kleuren ook voorstaan, een roodoranjegele zonsondergang, zodat, als ik alleen het scherm voor heb staan, er tenminste vrolijke kleuren de kamer inkomen.
Terwijl er een cd staat te draaien van Lieder ohne Worte van Mendelssohn, met pianist Frank van de Laar, laat ik mijn gedachten gaan over de afgelopen dagen. Zoals nu even over maandagavond. De cd heb ik trouwens gisteren gekregen van mijn goede vriend en buurman F. Leuk is dat we gelijk jarig zijn, allebei Leeuwen, daardoor is hij een beetje bij mijn familie gaan behoren… Maar goed, hij kwam met deze cd naar mij toe op hetzelfde moment dat ik met de cd met zijn door Job Cohen voorgelezen verhaal op cd naar zijn brievenbus wilde gaan. Leuk ja. Geluiden van de stad heet de cd. Ik had no. 3 gekocht vanwege dat verhaal, want hij had hem zelf nog niet.
Gisteren...
Moest ik naar de vaatchirurg dus. Die versteld stond van mijn dikke enkel maar geen afwijkingen vond en me dus op 6 januari willen laten scannen. Ze heeft me onderzocht op gezwollen lymfeklieren of spataderen maar niets gevonden. Ik heb me beklaagd over de orthopeed die 'niets bijzonders zag' aan mijn voet, anders dan zij dus. Het was een vrouwelijke, jonge specialist, waar ik een middelbare kalende man verwachtte ;-)
6 januari moet ik terugkomen voor een uitgebreid onderzoek. Voorlopig dus niet nerveus worden.
Dochterlief is meegegaan en na afloop hebben we nog even koffie gedronken. Ik een colaatje, soms verlang ik daar zó naar, net als naar een goede kroket, maar dat is zondigen volgens dochter J. strenge eetnormen ;-). En ikzelf vind dat ik af en toe best mag zondigen. Zeker als ik een ‘snelle suiker’ nodig heb naar mijn gevoel. Als diabeet voel je dat soms, maar normaal heb ik er geen erg in hoor. Het hoort gewoon bij het ouder worden van veel mensen, dat je diabetes 2 krijgt. Hoeft, als je het in de gaten houdt, geen beletsel voor een normaal leven te zijn. Vaak heb ik wel een boterham of een krentenbol bij me, en àltijd Dextro druivensuiker. Dat is voorschrift………
Toen was er ook nog tijd om door een kringloopwinkel in de buurt te lopen, waar ik nog een leuk rugzakje op de kop tikte. Daarna moest J. naar zangles en ik wilde graag naar huis.
Vandaag moest ik weer naar het ziekenhuis, naar de schoenmaker die mijn zooltjes gemaakt heeft. Ik kan die dingen echt niet dragen. Je kunt een oud paard toch ook niet dwingen een nieuw soort hoefijzers uit te proberen?
Mijn nieuwe kleine rugzak omgehangen, want ik dacht niets te sjouwen te hebben vandaag. De zooltjes, de pasjes, de papieren erin, met natuurlijk een linnen tas en het pak pasjes en een minipluutje, het ging nèt.
En vandaag was ik, in tegenstelling tot gisteren, veel te vroeg. Maar na een half uurtje kwam de schoenmaker me toch halen. Tot mijn opluchting had hij alle begrip voor mijn klachten. Ze worden dus dunner en zachter gemaakt.
En ja… toen zag ik de tram die me terug moest brengen, voor mijn neus vertrekken. En besloot de Derde Oosterparkstraat, de gezellige winkelstraat àchter het ziekenhuis, maar weer eens in te gaan. Er is alleen geen supermarkt, maar verder een overvloed aan winkeltjes. Een slager, twee zelfs, twee bakkers, twee drogisterijen, de bibliotheek en een speelgoedwinkel enz. enz. en meer.
Er is ook een grote dierenspeciaalzaak, en daar ben ik naar binnen gegaan.
Om van alles voor Pika weer te kopen, en voor de Buurman, de andere dus, voor de papegaai een steentje en nog zo een en ander. En voor de tuinvogeltjes heb ik ook een voorraadje ingeslagen. Hij had zelfs zaad voor de mussen. Leuk toch? Dan houd ik Pika tegen vogel-etenstijd wel binnen.
De terugweg liep minder vlot dan de heenweg, moet ik zeggen. Moe was moe, en de beentjes wilden niet zo erg meer. Bovendien liep ik nu toch met een zware tas te sjouwen, omdat ik mijn grote rugzak niet bij me had.
Zat ik eindelijk in de goede tram….. kregen we te horen dat er op het Rembrandsplein een brand was bij Club Escape en dat alle trams omreden. Later las ik op mijn scherm dat het een heel klein brandje was geweest in een luchtkoker of zo, maar dat de brandweer groot alarm had geslagen vanwege de rookontwikkeling. Of dat allemaal niets kost? Ik zou het niet weten.
Maar goed, ik moest dus uitstappen op het Weesperplein door die omrijding. En was even totaal mijn oriëntatievermogen kwijt. Ja, ik weet ook niet waar ik dat gelaten had hoor….
Maar welke kant moest ik nou op? En die winkel waar ik voorstond, die was toch aan de andere kant van de straat aan de overkant?? Dat gebouw stond toch ook aan de andere kant aan de overkant?
Dat is raar hoor, als je niet meer weet waar je staat. En je echt even niet kunt oriënteren… Hoort bij oud worden, denk ik nu maar. Gelukkig kwam er een jonge vrouw aan, die me weer de goede kant wees. En dat was weer een flink eind lopen en sjouwen.
Bijna bij mijn gracht kwam ik langs een pinautomaat. Daar stond een duidelijk niet-Nederlandse man ( hij leek Oost-Europees in elk geval), met zijn mobieltje foto’s te maken van het scherm van de automaat. Toen hij zag dat ik bleef kijken (waar haal ik toch altijd dat lef vandaan? ) maakte hij dat hij wegkwam. Maar intussen had ik zijn signalement en zijn handelingen aardig kunnen opnemen. Dus thuisgekomen de politie gebeld die heel blij was dat ik die moeite genomen had. Lette en belde iedereen maar op, die iets zo verdachts zag… Die pinautomaat zal de komende dagen wel goed in de gaten worden gehouden ook, denk ik.
En nu ga ik echt uitrusten. En eten maken…. Het is een lang verhaal geworden vandaag.
Vroeger wel ja. Maar misschien kleed ik me de laatste jaren meer naar mijn behoefte en minder naar wat ik denk dat ik zou moéten dragen.
En dan heeft Jantje Bouvier (Jean de Bouvrie dus) in het vroege najaar verordonneerd dat de mode deze winter zwart en wit zou zijn met alle grijstinten ertussen. En dus lopen alle mensen in zwart en (weinig) wit en alle grijstinten ertussen. In het Concertgebouw maandag was het wel heel zichtbaar. Praktisch iedereen was in het zwart, deftig lang of casual kort of in lange broek, kleuren waren bijna niet te zien. Buiten ook niet. Ik zag welgeteld, behalve de mijne, vier rode mantels en één blauwgroene, verder alleen zwart en grijs.En één crèmewitte lange rok, dat wel.
Ik zou willen verordonneren dat juist als het weer zo grauw en grijs is, dat rood en oranje en geel dan de kleuren zouden moeten zijn. Mijn beeldscherm heeft die kleuren ook voorstaan, een roodoranjegele zonsondergang, zodat, als ik alleen het scherm voor heb staan, er tenminste vrolijke kleuren de kamer inkomen.
Terwijl er een cd staat te draaien van Lieder ohne Worte van Mendelssohn, met pianist Frank van de Laar, laat ik mijn gedachten gaan over de afgelopen dagen. Zoals nu even over maandagavond. De cd heb ik trouwens gisteren gekregen van mijn goede vriend en buurman F. Leuk is dat we gelijk jarig zijn, allebei Leeuwen, daardoor is hij een beetje bij mijn familie gaan behoren… Maar goed, hij kwam met deze cd naar mij toe op hetzelfde moment dat ik met de cd met zijn door Job Cohen voorgelezen verhaal op cd naar zijn brievenbus wilde gaan. Leuk ja. Geluiden van de stad heet de cd. Ik had no. 3 gekocht vanwege dat verhaal, want hij had hem zelf nog niet.
Gisteren...
Moest ik naar de vaatchirurg dus. Die versteld stond van mijn dikke enkel maar geen afwijkingen vond en me dus op 6 januari willen laten scannen. Ze heeft me onderzocht op gezwollen lymfeklieren of spataderen maar niets gevonden. Ik heb me beklaagd over de orthopeed die 'niets bijzonders zag' aan mijn voet, anders dan zij dus. Het was een vrouwelijke, jonge specialist, waar ik een middelbare kalende man verwachtte ;-)
6 januari moet ik terugkomen voor een uitgebreid onderzoek. Voorlopig dus niet nerveus worden.
Dochterlief is meegegaan en na afloop hebben we nog even koffie gedronken. Ik een colaatje, soms verlang ik daar zó naar, net als naar een goede kroket, maar dat is zondigen volgens dochter J. strenge eetnormen ;-). En ikzelf vind dat ik af en toe best mag zondigen. Zeker als ik een ‘snelle suiker’ nodig heb naar mijn gevoel. Als diabeet voel je dat soms, maar normaal heb ik er geen erg in hoor. Het hoort gewoon bij het ouder worden van veel mensen, dat je diabetes 2 krijgt. Hoeft, als je het in de gaten houdt, geen beletsel voor een normaal leven te zijn. Vaak heb ik wel een boterham of een krentenbol bij me, en àltijd Dextro druivensuiker. Dat is voorschrift………
Toen was er ook nog tijd om door een kringloopwinkel in de buurt te lopen, waar ik nog een leuk rugzakje op de kop tikte. Daarna moest J. naar zangles en ik wilde graag naar huis.
Vandaag moest ik weer naar het ziekenhuis, naar de schoenmaker die mijn zooltjes gemaakt heeft. Ik kan die dingen echt niet dragen. Je kunt een oud paard toch ook niet dwingen een nieuw soort hoefijzers uit te proberen?
Mijn nieuwe kleine rugzak omgehangen, want ik dacht niets te sjouwen te hebben vandaag. De zooltjes, de pasjes, de papieren erin, met natuurlijk een linnen tas en het pak pasjes en een minipluutje, het ging nèt.
En vandaag was ik, in tegenstelling tot gisteren, veel te vroeg. Maar na een half uurtje kwam de schoenmaker me toch halen. Tot mijn opluchting had hij alle begrip voor mijn klachten. Ze worden dus dunner en zachter gemaakt.
En ja… toen zag ik de tram die me terug moest brengen, voor mijn neus vertrekken. En besloot de Derde Oosterparkstraat, de gezellige winkelstraat àchter het ziekenhuis, maar weer eens in te gaan. Er is alleen geen supermarkt, maar verder een overvloed aan winkeltjes. Een slager, twee zelfs, twee bakkers, twee drogisterijen, de bibliotheek en een speelgoedwinkel enz. enz. en meer.
Er is ook een grote dierenspeciaalzaak, en daar ben ik naar binnen gegaan.
Om van alles voor Pika weer te kopen, en voor de Buurman, de andere dus, voor de papegaai een steentje en nog zo een en ander. En voor de tuinvogeltjes heb ik ook een voorraadje ingeslagen. Hij had zelfs zaad voor de mussen. Leuk toch? Dan houd ik Pika tegen vogel-etenstijd wel binnen.
De terugweg liep minder vlot dan de heenweg, moet ik zeggen. Moe was moe, en de beentjes wilden niet zo erg meer. Bovendien liep ik nu toch met een zware tas te sjouwen, omdat ik mijn grote rugzak niet bij me had.
Zat ik eindelijk in de goede tram….. kregen we te horen dat er op het Rembrandsplein een brand was bij Club Escape en dat alle trams omreden. Later las ik op mijn scherm dat het een heel klein brandje was geweest in een luchtkoker of zo, maar dat de brandweer groot alarm had geslagen vanwege de rookontwikkeling. Of dat allemaal niets kost? Ik zou het niet weten.
Maar goed, ik moest dus uitstappen op het Weesperplein door die omrijding. En was even totaal mijn oriëntatievermogen kwijt. Ja, ik weet ook niet waar ik dat gelaten had hoor….
Maar welke kant moest ik nou op? En die winkel waar ik voorstond, die was toch aan de andere kant van de straat aan de overkant?? Dat gebouw stond toch ook aan de andere kant aan de overkant?
Dat is raar hoor, als je niet meer weet waar je staat. En je echt even niet kunt oriënteren… Hoort bij oud worden, denk ik nu maar. Gelukkig kwam er een jonge vrouw aan, die me weer de goede kant wees. En dat was weer een flink eind lopen en sjouwen.
Bijna bij mijn gracht kwam ik langs een pinautomaat. Daar stond een duidelijk niet-Nederlandse man ( hij leek Oost-Europees in elk geval), met zijn mobieltje foto’s te maken van het scherm van de automaat. Toen hij zag dat ik bleef kijken (waar haal ik toch altijd dat lef vandaan? ) maakte hij dat hij wegkwam. Maar intussen had ik zijn signalement en zijn handelingen aardig kunnen opnemen. Dus thuisgekomen de politie gebeld die heel blij was dat ik die moeite genomen had. Lette en belde iedereen maar op, die iets zo verdachts zag… Die pinautomaat zal de komende dagen wel goed in de gaten worden gehouden ook, denk ik.
En nu ga ik echt uitrusten. En eten maken…. Het is een lang verhaal geworden vandaag.
dinsdag 9 december 2008
dinsdag weer zo'n donkere dag
Vanmorgen werd ik door de zware bewolking en de daardoor laat aanhoudende duisternis pas om kwart over tien wakker. Ja, schande, vind ik ook. Ook al omdat poes Pika vannacht zo lastig is geweest dat ik steeds wakker werd en moeite met weer inslapen had. Dan denk ik weleens: Rotkat!!! Maar toen ik vannacht opstond om haar een extra bakje eten te geven was ze weer lief. Ze blijft een slanke kat maar gaat de laatste tijd veel meer eten. Misschien omdat er buiten niks meer te halen valt? En ze zit nu bijna de hele dag binnen, voor het 'glazen' kattenluikje naar buiten te turen. Of ze slaapt, op het ronde rode kussentje in mijn oude-damesstoel.
Brr, 22,5 graad geeft de thermometer aan en ik heb het nog steeds koud. Weer ander weer op komst????
Vandaag moest ik een dvd naar de bibiotheek terugbrengen. Het gaf me de gelegenheid de hele rit heen en terug te gaan met het speciale busje dat hier bij de stopera vertrekt en naar de grote bibliotheek gaat waar ik verleden week was...visa versa. Ik heb dus mijn rugzak omgehangen, de dvd erin, mijn bieb-kaart bij me gestoken, met de rest van dat overvolle mapje aan kaarten en pasjes e.d., en ben na twee stops met de tram in het busje 'go and stop' gestapt dat overal langs zijn route wil stoppen waar je je hand opsteekt of op de stopknop drukt. Die route ligt wel vast. En die gaat over de hele Prinsengracht van nr. bijna 1000 tot 1 en terug. Daarna rijdt hij via de achterkant langs het Centraal Station en nog veel verder voor hij bij de hoofdingang van de hoofdbibliotheek (hier de OBA geheten) stopt. De reis is een crime. De weg over de Prinsengracht dateert geloof ik uit de veertiende eeuw of zo en is zo smal dat je nergens kunt inhalen. De weg ligt vol met 'drempels' en de werktijd van de chauffeurs is heel krap. Dus met een rotgang over de gracht, heen en terug, boemderdeboemboem, waarbij ik me vooral op de terugweg moest vasthouden om niet steeds tegen het plafond terecht te komen of naast mijn stoel. Wat een verschrikking. Beurs kwam ik thuis. Toch rden we langs plaatsen waar ik in de meer dan tien jaar dat ik hier woon, nog niet geweest was en waarheen ik terug wil als het weer en de beurs het toelaten. Met het busje dus. Dan schrijf ik er wel uitvoeriger over.
Het terugbrengen van materiaal naar de bieb is een gebeurtenis op zichzelf. Ik had de vorige keer wel een glanzende muur midden op de benedenverdieping gezien, maar dacht dat het kluisjes waren. Nee dus. Je moet het teruggebrachte (een boek of een dvd of zo) in een soort gleuf leggen en dan krijg je de leen-rekening terug. Te vergelijken met de lege flessen automaat van bijv. Albert Hein. Met die bon, die leenrekening moet je dan naar een blauwe betaalautomaat. Daar mag je kiezen hoe je wilt betalen, per pin, chip, munt of biljet) Ik hoefde maar één euro te betalen dus koos voor munt. Het had nog wat voeten in de aarde voor het in orde was. Want je moet ook je bieb-kaart in een gleuf met rood licht leggen, waar je gegevens worden afgelezen. Gelukkig was er een dame die me op weg hielp.
Alles hier is overgeautomatiseerd. Overal in dit gebouw. Zelfs de deuren. Als de electriciteit zou uitvallen zou de bieb ook automatisch gesloten zijn.
Ik heb nog op één van de honderden computers (apple-systeem) gekeken of mijn boek nog ergens te lenen valt in Amsterdam. Nee dus. Nouja het is al meer dan tien jaar geleden uitgegeven, dus oud en de omlooptijd van boeken is kort geworden.
Buiten stond het busje alweer te wachten. De weg terug was nòg erger, want het was dit keer een echt oud busje, met oude harde gladde stoelen en oude, versleten veringen onder de bus, die bovendien nog hartverscheurend piepten. Nee, het was geen plezierritje, maar weer zag ik straten en straatjes en winkeltjes enzo, die ik beslist wil terugzien en dat kan alleen met deze busjes dus.. Er zijn mensen die het dagelijks gebruiken naar en vàn hun werk in de stad. Misschien kun je eraan wennen... Maar het is ook bedoeld voor toeristen, en dan vind ik het echt geen reclame voor mijn stad.
Op de terugweg nog even langs Kruidvat en Appie gelopen, nou ik toch in de buurt was. En thuisgekomen een prakje Kartoffelklösen van gisteren opgebakken met prei en stukjes kip. Fruit toe.
Was lekker ja, dank je.
Brr, 22,5 graad geeft de thermometer aan en ik heb het nog steeds koud. Weer ander weer op komst????
Vandaag moest ik een dvd naar de bibiotheek terugbrengen. Het gaf me de gelegenheid de hele rit heen en terug te gaan met het speciale busje dat hier bij de stopera vertrekt en naar de grote bibliotheek gaat waar ik verleden week was...visa versa. Ik heb dus mijn rugzak omgehangen, de dvd erin, mijn bieb-kaart bij me gestoken, met de rest van dat overvolle mapje aan kaarten en pasjes e.d., en ben na twee stops met de tram in het busje 'go and stop' gestapt dat overal langs zijn route wil stoppen waar je je hand opsteekt of op de stopknop drukt. Die route ligt wel vast. En die gaat over de hele Prinsengracht van nr. bijna 1000 tot 1 en terug. Daarna rijdt hij via de achterkant langs het Centraal Station en nog veel verder voor hij bij de hoofdingang van de hoofdbibliotheek (hier de OBA geheten) stopt. De reis is een crime. De weg over de Prinsengracht dateert geloof ik uit de veertiende eeuw of zo en is zo smal dat je nergens kunt inhalen. De weg ligt vol met 'drempels' en de werktijd van de chauffeurs is heel krap. Dus met een rotgang over de gracht, heen en terug, boemderdeboemboem, waarbij ik me vooral op de terugweg moest vasthouden om niet steeds tegen het plafond terecht te komen of naast mijn stoel. Wat een verschrikking. Beurs kwam ik thuis. Toch rden we langs plaatsen waar ik in de meer dan tien jaar dat ik hier woon, nog niet geweest was en waarheen ik terug wil als het weer en de beurs het toelaten. Met het busje dus. Dan schrijf ik er wel uitvoeriger over.
Het terugbrengen van materiaal naar de bieb is een gebeurtenis op zichzelf. Ik had de vorige keer wel een glanzende muur midden op de benedenverdieping gezien, maar dacht dat het kluisjes waren. Nee dus. Je moet het teruggebrachte (een boek of een dvd of zo) in een soort gleuf leggen en dan krijg je de leen-rekening terug. Te vergelijken met de lege flessen automaat van bijv. Albert Hein. Met die bon, die leenrekening moet je dan naar een blauwe betaalautomaat. Daar mag je kiezen hoe je wilt betalen, per pin, chip, munt of biljet) Ik hoefde maar één euro te betalen dus koos voor munt. Het had nog wat voeten in de aarde voor het in orde was. Want je moet ook je bieb-kaart in een gleuf met rood licht leggen, waar je gegevens worden afgelezen. Gelukkig was er een dame die me op weg hielp.
Alles hier is overgeautomatiseerd. Overal in dit gebouw. Zelfs de deuren. Als de electriciteit zou uitvallen zou de bieb ook automatisch gesloten zijn.
Ik heb nog op één van de honderden computers (apple-systeem) gekeken of mijn boek nog ergens te lenen valt in Amsterdam. Nee dus. Nouja het is al meer dan tien jaar geleden uitgegeven, dus oud en de omlooptijd van boeken is kort geworden.
Buiten stond het busje alweer te wachten. De weg terug was nòg erger, want het was dit keer een echt oud busje, met oude harde gladde stoelen en oude, versleten veringen onder de bus, die bovendien nog hartverscheurend piepten. Nee, het was geen plezierritje, maar weer zag ik straten en straatjes en winkeltjes enzo, die ik beslist wil terugzien en dat kan alleen met deze busjes dus.. Er zijn mensen die het dagelijks gebruiken naar en vàn hun werk in de stad. Misschien kun je eraan wennen... Maar het is ook bedoeld voor toeristen, en dan vind ik het echt geen reclame voor mijn stad.
Op de terugweg nog even langs Kruidvat en Appie gelopen, nou ik toch in de buurt was. En thuisgekomen een prakje Kartoffelklösen van gisteren opgebakken met prei en stukjes kip. Fruit toe.
Was lekker ja, dank je.
donderdag 4 december 2008
En toen werd het Vrijdag,
het was Donderdag geweest en het zou Zaterdag worden…
Nog geen uur geleden was het Donderdag…. Wonderlijk als je erover doordenkt.
En die Donderdag was een dag van hagel en sneeuw, wind en regen.. Geen onweer nee.
Omdat ik toch moest pinnen, Buurman moest het laatste deel van zijn geld voor mijn scootmobieltje nog ontvangen, besloot ik me in te pakken en er met karretje en rugzak op uit te gaan. Stoer meid, jawel…. Maar het was wel even wachten op de tram die stapvoets over de rails ging. En aan die rails werd gewerkt, om ze voor de winter weer netjes glimmend (grapje) te krijgen. Onderhoud is nodig, al kunnen we kermen dat het onverwacht kwam, dat niemand er door kon, dat er dagenlang geen trams kwamen. Dat laatste was waar, als ik de metro nodig had was ik al blij, kon ik een kortere weg nemen.
Maar vandaag reed-ie weer al moesten we lang wachten. Eerst de helft van het geld gepind dat Buurman moest hebben. Het hele bedrag zou een enkel biljet kunnen opleveren en dat is moeilijker uit te geven.
Aan de overkant, vóór de Hollandse Schouwburg, stond een groep jonge mensen. Die hard schreeuwend werden voorgelicht over doel en reden van hun komst daar.
De tweede helft van het geld heb ik gepind bij Albert Hein en in een andere beurs gestopt. Voor de veiligheid.
Even naar Jaap Blokker, dat ligt ernaast. Verleden week had ik een blender voor net 18 euro gekocht die bij thuiskomst geen deksel bleek te hebben. Dus moest ik er weer mee terug. En kreeg netjes mijn geld ook terug. Omdat ik er vandaag ook was even gevraagd, en ja, ze hadden nieuwe blenders binnen en de chef kwam er overijverig mee aanlopen en controleerde hem meteen. Dat was in orde dus. Meteen maar wat vogelvoer meegenomen dat er eindelijk was.
De boodschappen waren uitgebreid maar snel gehaald, want ik weet wat ik hebben moet, al maak ik nooit lijstjes.
Na de wagen volgepakt te hebben, de rugzak en twee tassen (toiletpapier neemt veel plaats in hoor) moest de weg naar huis genomen worden. Lopend. Want om deze tijd lang wachten en in een volle tram om deze tijd iemand om hulp vragen bij het instappen voor het karretje? Nounee.. Dus over het fietspad via de andere kant naar huis gesjouwd. Ik heb mijn beweging vandaag weer gehad, vind ik.
Omdat het morgen (vandaag dus) Sinterklaas is, waar niemand wat aan doet maar iedereen teleurgesteld is als het ongemerkt voorbijgaat…..heb ik voor mijn beide buurmannen maar een pakje gemaakt dat heel plat gehouden kon worden en dus door de brievenbus kon. Ze hebben zich het afgelopen jaar trouwe vrienden betoond en ik waardeer dat bijzonder.
Over woensdag valt niks te schrijven. Een grauwgrijze en koude dag. Ik ben thuisgebleven en heb uitgerust van de OBA en het verslag erover dat ik schreef. ;-)
En nu zijn de pillen genomen en wordt het dekentje aangezet en gaat Erica duiken.
Nog geen uur geleden was het Donderdag…. Wonderlijk als je erover doordenkt.
En die Donderdag was een dag van hagel en sneeuw, wind en regen.. Geen onweer nee.
Omdat ik toch moest pinnen, Buurman moest het laatste deel van zijn geld voor mijn scootmobieltje nog ontvangen, besloot ik me in te pakken en er met karretje en rugzak op uit te gaan. Stoer meid, jawel…. Maar het was wel even wachten op de tram die stapvoets over de rails ging. En aan die rails werd gewerkt, om ze voor de winter weer netjes glimmend (grapje) te krijgen. Onderhoud is nodig, al kunnen we kermen dat het onverwacht kwam, dat niemand er door kon, dat er dagenlang geen trams kwamen. Dat laatste was waar, als ik de metro nodig had was ik al blij, kon ik een kortere weg nemen.
Maar vandaag reed-ie weer al moesten we lang wachten. Eerst de helft van het geld gepind dat Buurman moest hebben. Het hele bedrag zou een enkel biljet kunnen opleveren en dat is moeilijker uit te geven.
Aan de overkant, vóór de Hollandse Schouwburg, stond een groep jonge mensen. Die hard schreeuwend werden voorgelicht over doel en reden van hun komst daar.
De tweede helft van het geld heb ik gepind bij Albert Hein en in een andere beurs gestopt. Voor de veiligheid.
Even naar Jaap Blokker, dat ligt ernaast. Verleden week had ik een blender voor net 18 euro gekocht die bij thuiskomst geen deksel bleek te hebben. Dus moest ik er weer mee terug. En kreeg netjes mijn geld ook terug. Omdat ik er vandaag ook was even gevraagd, en ja, ze hadden nieuwe blenders binnen en de chef kwam er overijverig mee aanlopen en controleerde hem meteen. Dat was in orde dus. Meteen maar wat vogelvoer meegenomen dat er eindelijk was.
De boodschappen waren uitgebreid maar snel gehaald, want ik weet wat ik hebben moet, al maak ik nooit lijstjes.
Na de wagen volgepakt te hebben, de rugzak en twee tassen (toiletpapier neemt veel plaats in hoor) moest de weg naar huis genomen worden. Lopend. Want om deze tijd lang wachten en in een volle tram om deze tijd iemand om hulp vragen bij het instappen voor het karretje? Nounee.. Dus over het fietspad via de andere kant naar huis gesjouwd. Ik heb mijn beweging vandaag weer gehad, vind ik.
Omdat het morgen (vandaag dus) Sinterklaas is, waar niemand wat aan doet maar iedereen teleurgesteld is als het ongemerkt voorbijgaat…..heb ik voor mijn beide buurmannen maar een pakje gemaakt dat heel plat gehouden kon worden en dus door de brievenbus kon. Ze hebben zich het afgelopen jaar trouwe vrienden betoond en ik waardeer dat bijzonder.
Over woensdag valt niks te schrijven. Een grauwgrijze en koude dag. Ik ben thuisgebleven en heb uitgerust van de OBA en het verslag erover dat ik schreef. ;-)
En nu zijn de pillen genomen en wordt het dekentje aangezet en gaat Erica duiken.
dinsdag 2 december 2008
Vandaag, dinsdag, de OBA bezocht.
De OBA, de Openbare Bibliotheek Amsterdam, is al lang niet nieuw meer.
Toch was ik er nog nooit geweest. Mijn gehechtheid aan het oude Pintohuis, de centrumbibliotheek, hield dat dom genoeg tegen. Nou is het Pintohuis een prachtig huis, en een oergezellige bibliotheek geweest, maar eigenlijk veel te klein. Er moest teveel worden afgeschreven om bij te blijven met nieuwe boeken ook, had ik wel de indruk.
Vandaag kwam er een vriend op bezoek, die graag naar de OBA wilde. Maar hoe er te komen? Eerst maar op weg naar het station geïnformeerd bij een informatiedesk, waar men zei dat ik lijn 26 moest hebben en dan de tweede halte.
Op het station, waar we elkaar ontmoetten wisten we dus alleen dat we lijn 26 moesten hebben. Maar de chauffeur zei dat we bij de eerste stop eruit moesten. Tja…. Het heeft heel wat voeten in de aarde gekost, bijna letterlijk vanwege de nattigheid en de modder, voor we in de buurt waren en toen was het nog om het gebouw heen lopen om de ingang te vinden. Daar zagen we ook een busje dat rechtstreeks van het station hierheen rijdt. Dat hebben we dus op de terugweg gebruikt. Dat ging wat sneller ook. ;-)
Wat is tie groo-oot!!!!!!!!!! Die bibliotheek dus.
Per etage een klein voetbalveld groot, overal en heel veel computers waar je alles kunt zoeken, maar ook je boeken, cd’s of dvd’s kunt inloggen om te lenen, zodat je niet aan een balie hoeft te wachten. Ik moest wel mijn bibliotheekkaart verlengen aan de balie, maar (met mijn stads (= kortings)pas) aan een betaalautomaat afwerken, 2 euro voor een heel jaar.
Van verdieping min – 1 dus, waar de jeugdafdeling zit, via etage 0, waar de enorme entrée is naar etage 0,5, de expositiehal en de tijdschriften.
Daar bezochten we de goede expositie over Stefan Zweig, de bekende Joods-Oostenrijkse schrijver (kijk eens op google of wikipedia als je hem niet kent) die in 1942 heel gedesillusioneerd en depressief samen met zijn vrouw Lotti zelfmoord pleegde. Hoewel heel goed georganiseerd konden ze natuurlijk niet àlle boeken daar tentoonstellen, maar het moet wel het grootste deel van zijn titels zijn die daar ligt. Zijn stem, handschrift, vertalingen etc. hield ons een tijdlang zoet.
Op etage 1 zijn de multimedia, muziek, CD’s en DVD’s. Daar vond ik de viervoudige dvd die ik al zo lang zocht. Spacefiles. Dit is een viervoudige dvd, die ik dus in één week gezien moet hebben, want dan moet hij terug zijn. Gaat over een imaginaire reis dwars door de sterrenstelsels. Ik hoop dat het dezelfde film is die ik jaren geleden in het Omniversum in Den Haag heb gezien. Maar dat merken we wel. De goede vriend zocht naar een dvd waarvan we eigenlijk al wisten dat die niet bestond: Kaas, naar het boek van Willem Elsschot.
Op de 2e etage is het Reve-Museum gevestigd En daar zijn ook overwegend romans te vinden.
De 3e tot en met de 5e hebben we maar even overgeslagen en de roltrappen genomen naar de 6e etage . Ik wilde (met mijn hoogtevrees) toch even naar beneden kunnen kijken, maar daar is geen kans voor. Wel konden we voor de ramen ver over de stad heen kijken, toch leuk om te doen. Die 6e is de afdeling Filosofie en Maatschappij. Eindeloze rijen boeken waar je ook kijkt. Maar inmiddels had ik hoge nood, dus van echt intensief kijken kwam niet zoveel ;-) Aan het einde van de zaal zagen we een meisje aan een balie zitten, dus even gevraagd. Die afdeling heet dan ‘het Homodok’ en gaat dus vrijwel helemaal over alles wat met homofilie te maken heeft. Maar ik mocht wel wat vragen en vroeg dus waar het toilet was. En ze lachte en gaf ons een sleutel van het invalidentoilet, dat weer hélemaal aan de andere kant van de zaal, voorbij het ‘Seniorenplein’ De afdeling waar denk ik, wel alles te lezen viel wat over ouderdom geschreven is, inclusief het sterven en raad voor nabestaanden.
Maar het toilet was groot, schoon en netjes. Dus opgelucht bracht ik de sleutel terug. En mijn goede vriend was toen net zo moe als ik. Dus hebben we (die vonden we toen en daar) de lift naar beneden genomen. Waar op etage 1b vriendelijke computerstem vertelde dat daar de ‘entréé ‘ was.
O ja, op etage 7 vind je nog het theater en het restaurant. Van La Place, het V@D restaurant. Ook de terrassen (boeh, koud nu ja) liggen daar. En zowaar toiletten.
Alles bijeen: het is prachtig, heel groot en heel veel. Maar niet echt toegankelijk voor invaliden, vind ik. Er zijn wel liften, maar omdat de ruimtes te groot zijn voor maar één lift per verdieping (nou ja, twee naast elkaar) is het voor mensen met een handicap toch zwaar. Bovendien zijn er tussen de verdiepingen ook zalen, die met trapjes bereikt moeten worden.
Naar mijn eigen bevinding, maar ik kan me vergissen natuurlijk, was er in het hele gebouw maar één invalidentoilet,op de 6e etage dus, waarvan je de sleutel helemaal aan de andere kant van de zaal moet ophalen en weer terugbrengen. Staat niet aangegeven trouwens.
Op de 7e etage bevinden zich DE toiletten.
De volgende keer ga ik de 4e en 5e etage wel verkennen.
Buiten was het wachten op het opstapbusje dat ons rechtstreeks naar het station bracht. Daar hebben we, met een krantenbon, nog een gratis luister-cd bij de AKO gehaald; we hebben nog even koffie gedronken voor we afscheid namen. En toen ben ik naar de metro gelopen om na twee haltes uit te stappen en de laatste moeizame stappen naar huis genomen heb.
En nu is moe moe en wil ermee stoppen.
Toch was ik er nog nooit geweest. Mijn gehechtheid aan het oude Pintohuis, de centrumbibliotheek, hield dat dom genoeg tegen. Nou is het Pintohuis een prachtig huis, en een oergezellige bibliotheek geweest, maar eigenlijk veel te klein. Er moest teveel worden afgeschreven om bij te blijven met nieuwe boeken ook, had ik wel de indruk.
Vandaag kwam er een vriend op bezoek, die graag naar de OBA wilde. Maar hoe er te komen? Eerst maar op weg naar het station geïnformeerd bij een informatiedesk, waar men zei dat ik lijn 26 moest hebben en dan de tweede halte.
Op het station, waar we elkaar ontmoetten wisten we dus alleen dat we lijn 26 moesten hebben. Maar de chauffeur zei dat we bij de eerste stop eruit moesten. Tja…. Het heeft heel wat voeten in de aarde gekost, bijna letterlijk vanwege de nattigheid en de modder, voor we in de buurt waren en toen was het nog om het gebouw heen lopen om de ingang te vinden. Daar zagen we ook een busje dat rechtstreeks van het station hierheen rijdt. Dat hebben we dus op de terugweg gebruikt. Dat ging wat sneller ook. ;-)
Wat is tie groo-oot!!!!!!!!!! Die bibliotheek dus.
Per etage een klein voetbalveld groot, overal en heel veel computers waar je alles kunt zoeken, maar ook je boeken, cd’s of dvd’s kunt inloggen om te lenen, zodat je niet aan een balie hoeft te wachten. Ik moest wel mijn bibliotheekkaart verlengen aan de balie, maar (met mijn stads (= kortings)pas) aan een betaalautomaat afwerken, 2 euro voor een heel jaar.
Van verdieping min – 1 dus, waar de jeugdafdeling zit, via etage 0, waar de enorme entrée is naar etage 0,5, de expositiehal en de tijdschriften.
Daar bezochten we de goede expositie over Stefan Zweig, de bekende Joods-Oostenrijkse schrijver (kijk eens op google of wikipedia als je hem niet kent) die in 1942 heel gedesillusioneerd en depressief samen met zijn vrouw Lotti zelfmoord pleegde. Hoewel heel goed georganiseerd konden ze natuurlijk niet àlle boeken daar tentoonstellen, maar het moet wel het grootste deel van zijn titels zijn die daar ligt. Zijn stem, handschrift, vertalingen etc. hield ons een tijdlang zoet.
Op etage 1 zijn de multimedia, muziek, CD’s en DVD’s. Daar vond ik de viervoudige dvd die ik al zo lang zocht. Spacefiles. Dit is een viervoudige dvd, die ik dus in één week gezien moet hebben, want dan moet hij terug zijn. Gaat over een imaginaire reis dwars door de sterrenstelsels. Ik hoop dat het dezelfde film is die ik jaren geleden in het Omniversum in Den Haag heb gezien. Maar dat merken we wel. De goede vriend zocht naar een dvd waarvan we eigenlijk al wisten dat die niet bestond: Kaas, naar het boek van Willem Elsschot.
Op de 2e etage is het Reve-Museum gevestigd En daar zijn ook overwegend romans te vinden.
De 3e tot en met de 5e hebben we maar even overgeslagen en de roltrappen genomen naar de 6e etage . Ik wilde (met mijn hoogtevrees) toch even naar beneden kunnen kijken, maar daar is geen kans voor. Wel konden we voor de ramen ver over de stad heen kijken, toch leuk om te doen. Die 6e is de afdeling Filosofie en Maatschappij. Eindeloze rijen boeken waar je ook kijkt. Maar inmiddels had ik hoge nood, dus van echt intensief kijken kwam niet zoveel ;-) Aan het einde van de zaal zagen we een meisje aan een balie zitten, dus even gevraagd. Die afdeling heet dan ‘het Homodok’ en gaat dus vrijwel helemaal over alles wat met homofilie te maken heeft. Maar ik mocht wel wat vragen en vroeg dus waar het toilet was. En ze lachte en gaf ons een sleutel van het invalidentoilet, dat weer hélemaal aan de andere kant van de zaal, voorbij het ‘Seniorenplein’ De afdeling waar denk ik, wel alles te lezen viel wat over ouderdom geschreven is, inclusief het sterven en raad voor nabestaanden.
Maar het toilet was groot, schoon en netjes. Dus opgelucht bracht ik de sleutel terug. En mijn goede vriend was toen net zo moe als ik. Dus hebben we (die vonden we toen en daar) de lift naar beneden genomen. Waar op etage 1b vriendelijke computerstem vertelde dat daar de ‘entréé ‘ was.
O ja, op etage 7 vind je nog het theater en het restaurant. Van La Place, het V@D restaurant. Ook de terrassen (boeh, koud nu ja) liggen daar. En zowaar toiletten.
Alles bijeen: het is prachtig, heel groot en heel veel. Maar niet echt toegankelijk voor invaliden, vind ik. Er zijn wel liften, maar omdat de ruimtes te groot zijn voor maar één lift per verdieping (nou ja, twee naast elkaar) is het voor mensen met een handicap toch zwaar. Bovendien zijn er tussen de verdiepingen ook zalen, die met trapjes bereikt moeten worden.
Naar mijn eigen bevinding, maar ik kan me vergissen natuurlijk, was er in het hele gebouw maar één invalidentoilet,op de 6e etage dus, waarvan je de sleutel helemaal aan de andere kant van de zaal moet ophalen en weer terugbrengen. Staat niet aangegeven trouwens.
Op de 7e etage bevinden zich DE toiletten.
De volgende keer ga ik de 4e en 5e etage wel verkennen.
Buiten was het wachten op het opstapbusje dat ons rechtstreeks naar het station bracht. Daar hebben we, met een krantenbon, nog een gratis luister-cd bij de AKO gehaald; we hebben nog even koffie gedronken voor we afscheid namen. En toen ben ik naar de metro gelopen om na twee haltes uit te stappen en de laatste moeizame stappen naar huis genomen heb.
En nu is moe moe en wil ermee stoppen.
maandag 1 december 2008
Wéér een nieuwe maandag.
Het hoúdt niet op.
Elke week opnieuw een maandag, en een dinsdag en een wo….
En dat 52 keer per jaar. En hoeveel keer komt dat terug in een mensenleven?
Flauw ja, ik weet het. Soms kom je op zulke gedachten.
Het weekend was grijs. Tot hier niets nieuws. Het was kil en koud en donker. En ook daar raak je aan gewend. Als er maar wat afwisseling in het leven is. Zeker als je oud bent en weinig verplichtingen meer hebt.
Na de plezierige vrijdagmiddag en – avond met dochterlief was er zaterdagavond een verjaarsvisite bij een nicht van me. Ook plezierig ja.
En zondag kwam mijn oude vriendin L. gezellig weer eens op bezoek. Zij is heel erg ziek geweest maar krabbelt ongelooflijk snel weer op na alle narigheid. Zeker een half jaar hadden we elkaar niet gezien. Dan denk je, als je elkaar’s leven niet zo volgt heb je na zo’n lange tijd zo weinig om te vertellen. Maar we hebben de mailbox ook nog en die houdt het allemaal wel bij. Dus was de zondagmiddag gewoon een gezellige middag om persoonlijk wat bij te praten.
En ach, er is nooit gebrek aan gespreksstof met L……
Vandaag kwam mijn o.o.(ongelooflijk onmisbare) h.h. (huishoudelijke hulpe) niet, ze had zich ziek gemeld. En ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om bij de pedicure terecht te kunnen. En dat kon, vandaag in plaats van morgen. Morgen heb ik weer wat anders.
Mijn uitsteeksels doen, nog steeds, bijna altijd pijn. En de zooltjes van de orthopeed zijn momenteel onbruikbaar. Dus, nadat mijn voeten weer verwend waren heb ik met haar overlegd wat ik nu kan doen. Ze heeft me aangeraden met de schoenmaker van de orthopedische afdeling van het ziekenhuis te overleggen, dat hij met dunnere zolen begint en dan langzaam opbouwt tot ik zijn zooltjes verdragen kan. Zucht… Ze is een schat hoor, en ik zou haar niet willen (of kunnen) missen, maar die voetjes van mij zijn zo veeleisend, en daar wordt een mens zó moe van…. Ook zonder veel te lopen.
Vandaag maar een rustige dag gehouden en de hier nog liggende weekendkranten eindelijk kunnen lezen.
Ik heb weleens verteld dat ik alleen het Parool heb eigenlijk, plus een weekendabbonnement van het AD door een aanbieding. De kranten rouleren hier in huis, dus mijn kranten gaan naar buren en ik ontvang daarvoor weer andere kranten die ik dan weer aan anderen doorgeef.
Natuurlijk kan ik alles ook op internet lezen, maar een kop koffie en een dikke papieren krant is toch veel plezieriger?
Voor de rest heb ik wat rekeningen gecontroleerd en eens een lijstje gemaakt van alle vaste, maandelijkse lasten . Het is maar goed dat ik een pensioentje heb, want die vaste lasten bedragen dit jaar per maand meer dan alleen het bedrag voor een alleenstaande AOWer.
Hoe komen mensen met alleen maar AOW toch rond????
Het is kwart voor vijf nu en al helemaal donker buiten. Ik ga de gordijnen sluiten en de andere lampen aandoen. De tijdsaanduiding bij de blog deugt van geen kanten dus ik zeg het er maar even bij.
Elke week opnieuw een maandag, en een dinsdag en een wo….
En dat 52 keer per jaar. En hoeveel keer komt dat terug in een mensenleven?
Flauw ja, ik weet het. Soms kom je op zulke gedachten.
Het weekend was grijs. Tot hier niets nieuws. Het was kil en koud en donker. En ook daar raak je aan gewend. Als er maar wat afwisseling in het leven is. Zeker als je oud bent en weinig verplichtingen meer hebt.
Na de plezierige vrijdagmiddag en – avond met dochterlief was er zaterdagavond een verjaarsvisite bij een nicht van me. Ook plezierig ja.
En zondag kwam mijn oude vriendin L. gezellig weer eens op bezoek. Zij is heel erg ziek geweest maar krabbelt ongelooflijk snel weer op na alle narigheid. Zeker een half jaar hadden we elkaar niet gezien. Dan denk je, als je elkaar’s leven niet zo volgt heb je na zo’n lange tijd zo weinig om te vertellen. Maar we hebben de mailbox ook nog en die houdt het allemaal wel bij. Dus was de zondagmiddag gewoon een gezellige middag om persoonlijk wat bij te praten.
En ach, er is nooit gebrek aan gespreksstof met L……
Vandaag kwam mijn o.o.(ongelooflijk onmisbare) h.h. (huishoudelijke hulpe) niet, ze had zich ziek gemeld. En ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om bij de pedicure terecht te kunnen. En dat kon, vandaag in plaats van morgen. Morgen heb ik weer wat anders.
Mijn uitsteeksels doen, nog steeds, bijna altijd pijn. En de zooltjes van de orthopeed zijn momenteel onbruikbaar. Dus, nadat mijn voeten weer verwend waren heb ik met haar overlegd wat ik nu kan doen. Ze heeft me aangeraden met de schoenmaker van de orthopedische afdeling van het ziekenhuis te overleggen, dat hij met dunnere zolen begint en dan langzaam opbouwt tot ik zijn zooltjes verdragen kan. Zucht… Ze is een schat hoor, en ik zou haar niet willen (of kunnen) missen, maar die voetjes van mij zijn zo veeleisend, en daar wordt een mens zó moe van…. Ook zonder veel te lopen.
Vandaag maar een rustige dag gehouden en de hier nog liggende weekendkranten eindelijk kunnen lezen.
Ik heb weleens verteld dat ik alleen het Parool heb eigenlijk, plus een weekendabbonnement van het AD door een aanbieding. De kranten rouleren hier in huis, dus mijn kranten gaan naar buren en ik ontvang daarvoor weer andere kranten die ik dan weer aan anderen doorgeef.
Natuurlijk kan ik alles ook op internet lezen, maar een kop koffie en een dikke papieren krant is toch veel plezieriger?
Voor de rest heb ik wat rekeningen gecontroleerd en eens een lijstje gemaakt van alle vaste, maandelijkse lasten . Het is maar goed dat ik een pensioentje heb, want die vaste lasten bedragen dit jaar per maand meer dan alleen het bedrag voor een alleenstaande AOWer.
Hoe komen mensen met alleen maar AOW toch rond????
Het is kwart voor vijf nu en al helemaal donker buiten. Ik ga de gordijnen sluiten en de andere lampen aandoen. De tijdsaanduiding bij de blog deugt van geen kanten dus ik zeg het er maar even bij.
zaterdag 29 november 2008
Het heeft weer veel te lang geduurd
En elke dag nam ik me voor en maakte een begin… en ja..
Vandaag dan toch een stukje maken hoor, want van maandag tot zaterdag niet schrijven, dat is toch te gek, Erica.
Weet je wat het is, als je zo’n tijd niets hebt laten horen zijn de voorbije dagen ècht voorbij. Want hoe kan ik nou nog iets leuks schrijven over dat ik in de binnenstad winkelde en wat ik daar gezien en meegemaakt heb… Al sla je me dood, ik zou het niet meer weten.
Alleen nog hoe gezellig ik de vroege winteravonden in de stad vind, met alle lichtjes, hier en daar al te vroege kerstversieringen, maar toch..
En de nieuwe mooie lantaarns die hier en daar al op de grachten aangebracht zijn. Eigenlijk de oude vormen, maar wel met ledlichten. Het lijkt een beetje op de oude gaslichtlantaarns. En ik kijk met verlangen uit naar alle versieringen als eenmaal het Sinterklaasfeest voorbij is.
Ik heb, ondanks mijn echte Nederlanderschap ;-))), niks met Sinterklaas. Nooit gehad en ook geen goede herinneringen aan dat feest.
Toen de kinderen klein waren ‘deden we er wèl aan’ ;-), maar toen de jongste door had dat Sinterklaas niet bestond hebben we het maar afgeschaft.
Maar in mijn gezin werd uitgebreid kerst gevierd. Doe ik nu ook niet meer nee. ;-) We vierden pakjesavond met alles derop en deraan op de avond vóór kerstmis, chocolademelk en snoepgoed en Vader had de zak met cadeautjes onder zijn hoede en deelde uit.
Wat mij betreft was het de mooiste dag van het jaar met die glanzende kindergezichtjes onder de kerstboom, die altijd prachtig was en zelfs de katten, later de hond, genoten er zichtbaar van.
Gisteren was mijn dochter hier. En dat is ook genieten. ;-) Ik had weer moeders’soep gemaakt, en uitgebreid gekookt. Want een werkende vrouw kookt niet elke dag voor zichzelf, denk ik dan. Dus een stooflapje en bloemkool met een sausje en de lekkerste aardappeltjes uitgezocht.. Het was gisteren dus ook een heel feestelijke dag.
Vandaag, zaterdag, heb ik hard gewerkt om een heleboel achterstallig werk klaar te krijgen. De hele week bezoek, vanavond òp bezoek, morgen weer visite…. Alles blijft liggen want mijn energie is dan wel gezien mijn leeftijd wel aardig, maar toch ruim minder dan vroeger.
Dus vandaag even aangepoot en alles is redelijk op orde weer. Behalve die eindeloze papiertroep.
Daar moet ik maar eens een week voor uittrekken.
Voor vandaag laat ik het maar hierbij. En beloof mezelf beterschap, eerlijk!!
Vandaag dan toch een stukje maken hoor, want van maandag tot zaterdag niet schrijven, dat is toch te gek, Erica.
Weet je wat het is, als je zo’n tijd niets hebt laten horen zijn de voorbije dagen ècht voorbij. Want hoe kan ik nou nog iets leuks schrijven over dat ik in de binnenstad winkelde en wat ik daar gezien en meegemaakt heb… Al sla je me dood, ik zou het niet meer weten.
Alleen nog hoe gezellig ik de vroege winteravonden in de stad vind, met alle lichtjes, hier en daar al te vroege kerstversieringen, maar toch..
En de nieuwe mooie lantaarns die hier en daar al op de grachten aangebracht zijn. Eigenlijk de oude vormen, maar wel met ledlichten. Het lijkt een beetje op de oude gaslichtlantaarns. En ik kijk met verlangen uit naar alle versieringen als eenmaal het Sinterklaasfeest voorbij is.
Ik heb, ondanks mijn echte Nederlanderschap ;-))), niks met Sinterklaas. Nooit gehad en ook geen goede herinneringen aan dat feest.
Toen de kinderen klein waren ‘deden we er wèl aan’ ;-), maar toen de jongste door had dat Sinterklaas niet bestond hebben we het maar afgeschaft.
Maar in mijn gezin werd uitgebreid kerst gevierd. Doe ik nu ook niet meer nee. ;-) We vierden pakjesavond met alles derop en deraan op de avond vóór kerstmis, chocolademelk en snoepgoed en Vader had de zak met cadeautjes onder zijn hoede en deelde uit.
Wat mij betreft was het de mooiste dag van het jaar met die glanzende kindergezichtjes onder de kerstboom, die altijd prachtig was en zelfs de katten, later de hond, genoten er zichtbaar van.
Gisteren was mijn dochter hier. En dat is ook genieten. ;-) Ik had weer moeders’soep gemaakt, en uitgebreid gekookt. Want een werkende vrouw kookt niet elke dag voor zichzelf, denk ik dan. Dus een stooflapje en bloemkool met een sausje en de lekkerste aardappeltjes uitgezocht.. Het was gisteren dus ook een heel feestelijke dag.
Vandaag, zaterdag, heb ik hard gewerkt om een heleboel achterstallig werk klaar te krijgen. De hele week bezoek, vanavond òp bezoek, morgen weer visite…. Alles blijft liggen want mijn energie is dan wel gezien mijn leeftijd wel aardig, maar toch ruim minder dan vroeger.
Dus vandaag even aangepoot en alles is redelijk op orde weer. Behalve die eindeloze papiertroep.
Daar moet ik maar eens een week voor uittrekken.
Voor vandaag laat ik het maar hierbij. En beloof mezelf beterschap, eerlijk!!
zondag 23 november 2008
De nieuwe week begint al goed.
De klok geeft op dit moment 5.32 uur aan.
Het is een korte nacht geweest. Gisteravond heb ik wel tv gekeken, zelfs weer eens de afstandsbediening voor digitaal kijken gebruikt. Dat had ik beter niet kunnen doen.
Ik zag en hoorde een reportage van Zembla, vanuit een verzorgingshuis. Twee licht dementerende mensen ‘hadden’ iets samen. Ze trokken zich terug op de kamer van de vrouw, gewoon voor wat privacy. Dat mag blijkbaar niet want op zeker ogenblik zwaaide zonder kloppen de deur open en gaf een overdreven opgewekte verzorgster of verpleegkundige hen opdracht om naar de zaal te gaan. Dit is een nachtmerriescenario. Als ik zover zou zijn als die mevrouw zou ik dus geen recht meer hebben op wat privacy of om me even terug te trekken. Ik kreeg er hartkloppingen van, zo boos werd ik. Wat een manier om met oude mensen om te gaan.
Ik hoop maar dat ik tegen de tijd dat ik zover ben mijn natuurlijke dominantie in werking kan laten treden en zo iemand op mijn eigen manier dringend kan verzoeken voortaan eerst te kloppen en niet met zoveel lawaai de deur open te gooien en me te commanderen. Wat een afgang voor dat huis, het heette geloof ik de Hogewey of zo iets…dat men zó met de mensen omgaat. Het zou een serie zijn. Dus we kunnen nog wat verwachten.
Het tweede bericht dat me zwaar trof was ook op de digitale tv te zien. Uit Israel. Daar waren een aantal jonge mannen veroordeeld. Neo-Nazi’s. Uitgerekend in Israel waar zoveel mensen overlevenden zijn of kinderen van overlevenden van de door de Nazi’s gebouwde vernietigingskampen.
Deze jonge mannen waren van Russische afkomst en hadden het vooral voorzien op religieuze Joden. Hoe zijn die mensen er in geslaagd in Israel binnen te komen? Zijn het halachische joden, Joods volgens de strenge wetten van Israel, of zijn zij of hun ouders met valse papieren het land in gekomen, zoals zoveer Russische mensen indertijd alleen onder valse vlag hun land konden verlaten. Er was zelfs een you-tube-filmpje bij, waarop te zien was hoe een in elkaar gekrompen jongen door één van hen zo onder zijn kaak geschopt werd dat hij meters de lucht invloog en op een akelige manier weer neerkwam.
Ik kan er niet over uit, het is een ongelooflijke zaak en ik ben er aardig door van streek geraakt. Net als de mensen in Israel zelf. Dit soort mensen moeten echt teruggestuurd worden, dit kan toch niet gebeuren, niet juist daar.
Toen ik dan toch eindelijk in bed lag, nog steeds onrustig over bovengenoemde zaken, begon poes Pika onrustig te worden. Normaliter ligt ze een poos op het hoofdkussen naast me, maar ze had het blijkbaar koud en ging luid spinnend op mijn hoofdkussen liggen tegen mijn hoofd aan. Probeer dan maar te slapen. En als ze zich dan een poosje later ook nog uitgebreid gaat wassen, heen en weer op het bed gaat lopen.. kan ik boos op haar worden, maar de slaap is weg. Ze wil natuurlijk met dit weer ook niet naar buiten. Aan het geklepper ’s nachts van het kattenluikje ben ik wel gewend, maar aan die onrust al die tijd op mijn bed niet.
Het is nu even over zessen en om negen uur zou de wekker afgaan. Straks toch nog maar even gaan liggen.
Als je ’s nachts wakker bent hoor je allerlei geluiden, die je normaal niet hoort. Door de lage sneeuwbewolking is het overvliegen van vliegtuigen naar en van Schiphol een irriterend geluid, een constante brom, die niet uit je oren wil. De sneeuw die zondagmiddag is gevallen is allang weg, en de sneeuw waarmee gedreigd wordt is nog niet gevallen.
De zondag is een binnenblijfdag geweest. Geen wonder ook met dit weer ja. Er was veel tikwerk en de kranten lagen er ook. In de loop van de middag kwam een nieuwe buurman hier aan, die is in het huisje van een maanden geleden overleden oude bewoner komen wonen. Al die tijd was de post niet opgehaald, dus nu kreeg ik een vuilniszak vol oude en nieuwe brieven en tijdschriften. Of ik wist wat ermee gebeuren moest… Ik heb het gisteren dus allemaal uitgezocht. Wat weg kon is meteen weggedaan, de andere post moet afgewerkt worden dan wel dat ik familie moet zien te vinden om het door te sturen. Nog een flink karwei. Waarom ik? Omdat ik, net als de overleden bewoner, deel uitmaak van de bewonerscommissie van dit huis.. En omdat mensen me daarom weten te vinden.
Tot overmaat van ramp gaat Word moeilijk doen… en alles opnieuw op eigen houtje opslaan, moet ik het weer veranderen in mijn eigen manier van opslaan van erica’s dagboek..
Vandaag maar heel rustig proberen te blijven, en me een beetje met die post bezig gaan houden.
Het is een korte nacht geweest. Gisteravond heb ik wel tv gekeken, zelfs weer eens de afstandsbediening voor digitaal kijken gebruikt. Dat had ik beter niet kunnen doen.
Ik zag en hoorde een reportage van Zembla, vanuit een verzorgingshuis. Twee licht dementerende mensen ‘hadden’ iets samen. Ze trokken zich terug op de kamer van de vrouw, gewoon voor wat privacy. Dat mag blijkbaar niet want op zeker ogenblik zwaaide zonder kloppen de deur open en gaf een overdreven opgewekte verzorgster of verpleegkundige hen opdracht om naar de zaal te gaan. Dit is een nachtmerriescenario. Als ik zover zou zijn als die mevrouw zou ik dus geen recht meer hebben op wat privacy of om me even terug te trekken. Ik kreeg er hartkloppingen van, zo boos werd ik. Wat een manier om met oude mensen om te gaan.
Ik hoop maar dat ik tegen de tijd dat ik zover ben mijn natuurlijke dominantie in werking kan laten treden en zo iemand op mijn eigen manier dringend kan verzoeken voortaan eerst te kloppen en niet met zoveel lawaai de deur open te gooien en me te commanderen. Wat een afgang voor dat huis, het heette geloof ik de Hogewey of zo iets…dat men zó met de mensen omgaat. Het zou een serie zijn. Dus we kunnen nog wat verwachten.
Het tweede bericht dat me zwaar trof was ook op de digitale tv te zien. Uit Israel. Daar waren een aantal jonge mannen veroordeeld. Neo-Nazi’s. Uitgerekend in Israel waar zoveel mensen overlevenden zijn of kinderen van overlevenden van de door de Nazi’s gebouwde vernietigingskampen.
Deze jonge mannen waren van Russische afkomst en hadden het vooral voorzien op religieuze Joden. Hoe zijn die mensen er in geslaagd in Israel binnen te komen? Zijn het halachische joden, Joods volgens de strenge wetten van Israel, of zijn zij of hun ouders met valse papieren het land in gekomen, zoals zoveer Russische mensen indertijd alleen onder valse vlag hun land konden verlaten. Er was zelfs een you-tube-filmpje bij, waarop te zien was hoe een in elkaar gekrompen jongen door één van hen zo onder zijn kaak geschopt werd dat hij meters de lucht invloog en op een akelige manier weer neerkwam.
Ik kan er niet over uit, het is een ongelooflijke zaak en ik ben er aardig door van streek geraakt. Net als de mensen in Israel zelf. Dit soort mensen moeten echt teruggestuurd worden, dit kan toch niet gebeuren, niet juist daar.
Toen ik dan toch eindelijk in bed lag, nog steeds onrustig over bovengenoemde zaken, begon poes Pika onrustig te worden. Normaliter ligt ze een poos op het hoofdkussen naast me, maar ze had het blijkbaar koud en ging luid spinnend op mijn hoofdkussen liggen tegen mijn hoofd aan. Probeer dan maar te slapen. En als ze zich dan een poosje later ook nog uitgebreid gaat wassen, heen en weer op het bed gaat lopen.. kan ik boos op haar worden, maar de slaap is weg. Ze wil natuurlijk met dit weer ook niet naar buiten. Aan het geklepper ’s nachts van het kattenluikje ben ik wel gewend, maar aan die onrust al die tijd op mijn bed niet.
Het is nu even over zessen en om negen uur zou de wekker afgaan. Straks toch nog maar even gaan liggen.
Als je ’s nachts wakker bent hoor je allerlei geluiden, die je normaal niet hoort. Door de lage sneeuwbewolking is het overvliegen van vliegtuigen naar en van Schiphol een irriterend geluid, een constante brom, die niet uit je oren wil. De sneeuw die zondagmiddag is gevallen is allang weg, en de sneeuw waarmee gedreigd wordt is nog niet gevallen.
De zondag is een binnenblijfdag geweest. Geen wonder ook met dit weer ja. Er was veel tikwerk en de kranten lagen er ook. In de loop van de middag kwam een nieuwe buurman hier aan, die is in het huisje van een maanden geleden overleden oude bewoner komen wonen. Al die tijd was de post niet opgehaald, dus nu kreeg ik een vuilniszak vol oude en nieuwe brieven en tijdschriften. Of ik wist wat ermee gebeuren moest… Ik heb het gisteren dus allemaal uitgezocht. Wat weg kon is meteen weggedaan, de andere post moet afgewerkt worden dan wel dat ik familie moet zien te vinden om het door te sturen. Nog een flink karwei. Waarom ik? Omdat ik, net als de overleden bewoner, deel uitmaak van de bewonerscommissie van dit huis.. En omdat mensen me daarom weten te vinden.
Tot overmaat van ramp gaat Word moeilijk doen… en alles opnieuw op eigen houtje opslaan, moet ik het weer veranderen in mijn eigen manier van opslaan van erica’s dagboek..
Vandaag maar heel rustig proberen te blijven, en me een beetje met die post bezig gaan houden.
zaterdag 22 november 2008
En vandaag was het winter.
Zaterdag, 22 november, de eerste winterdag.
Het is even wennen, weer een echte winterdag. Hebben we lang niet gehad.
Maar :
‘Hagel en sneeuw, onweer wind en regen,
Deren ons niet, we kunnen er wel tegen.
Hagel en sneeuw, onweer wind en regen
Deren ons niet, wij kunnen er wel tegen
Lach er maar om en stap er flink doorheen
't Is pech, maar zeg, als straks de zon weer sche-e-e-een
Gat in je zool, 't water sopt naar binnen
Lek in je jas, wat nu wel te beginnen
En van je kraag, drupt 't water langs je rug
't Is pech maar zeg, de zon komt wel weer ter-u-u-ug
Een ding staat vast, morren helpt geen steek
Want als de zon eens door de wolken keek
En jou daar zag, al met zo'n kwaad gezicht
't Is pech, maar zeg, dan bleef het niet lang li-i-i-icht
Kennen we dat liedje nog van vroeger en zou het nog steeds gezongen worden?
Ik heb dus mijn stoute schoenen aangetrokken, zonder zooltjes, want die doen zoveel pijn dat ik me gemarteld voel. Is dat eigenlijk normaal en moet ik daaraan wennen of zouden ze eigenlijk juist lekker moeten aanvoelen? De rekening had ik vandaag, dus al gauw, in huis, terwijl die rechtstreeks naar Agis gestuurd had kunnen worden. Moet ik er zelf achterheen. Vooruit betalen en maar zien dat ik het terugkrijg. Daar waren ze wel vlot mee.
Enfin, boodschappen sjouwen met die zooltjes kon ik dus niet.
Omdat niet duidelijk is hoe het weer zich gaat ontwikkelen heb ik maar voor een paar weken tegelijk ingeslagen. En ben met karretje, rugzak en twee tassen (het klinkt alsof hier een zwerfster schrijft ;-) ) van de Jodenbreestraat naar huis gelopen. Er zat ook genoeg in mijn tassen om een grote pan stevige soep te maken. En in te vriezen. Voor iedereen die er trek in heeft…
Het was druk bij Albert Hein. Maar er waren geen boodschappenwagentjes.
Na lang wachten kon ik, door assertief tegen een binnenkomende oudere man te zijn, een karretje bemachtigen. Ik stond al een tijdje te wachten, er kwam een leeg wagentje aan en die man pakte het meteen beet. Hij schrok hevig toen dit dametje zei: ‘o nee, die is niet voor u, die is voor mij’. Ik trok mijn boze oogjes (oeioei ;-) ) trok het karretje uit zijn handen en liet hem achter me, ik denk met open mond. Maar ik had geen zin om nog langer te wachten omdat meneer zich boven mevrouw verheven voelde. Ozo! Er stonden trouwens nog meer mensen te wachten…
De boodschappenwagentjes zouden gestolen zijn en er zouden nieuwe besteld zijn, vertelde men bij de helpdesk.
Maar een paar klanten wisten me te vertellen dat alle boodschappenwagentjes beneden in de bijbehorende ondergrondse garage stonden. Waarom men die niet boven haalde???
Nadat ik alles had afgerekend en met veel inzicht en moeite had verpakt, wilde ik even bijkomen en zocht een plekje op het bankje bij de ingang van de zaak. Oef… nog steeds wat opstandig door de man van het karretje: er zat een verwaarloosde, naar ik dacht Oost-Europese jonge man naast een oude man met een lange witte baard. Ik vroeg beleefd of ik mocht gaan zitten en hij schoof bereidwillig een stukje op. Geen kans om daar te kunnen zitten, dus ik bleef staan, schudde mijn hoofd en maakte hem duidelijk dat ik daar niet kon zitten. Hij stond op en liep weg en de oude man gaf me een complimentje. Dat deed dan weer goed.
De daklozenkrant-verkoper krijgt altijd wat van me. Ik had per giro betaald, geen contact geld bij me, maar een flesje sinaasappelsap en twee repen kon ik ook met de betaalkaart betalen. Als dank kreeg ik een krantje van hem. En toen kwam de man met de baard los. Hij bleek ook dakloze te zijn en liep al vanaf 1994 met de krant, vertelde hij. Had altijd in Amsterdam gelopen op verschillende adressen. Maar vandaag had hij vrij genomen. Ik schatte de man op tegen de tachtig… hij bleek drie en zestig jaar te zijn. Tja…. Het gezonde buitenleven?
Buiten, terwijl ik me amper op de been kon houden met al die bagage, in de natte sneeuw probeerde voetje voor voetje vooruit te komen (sjouwer zijn is een zwaar leven hoor), werd ik staande gehouden door een andere dakloze. Met heel veel moeite kon ik hem van me af schudden, maar ik heb medelijden met die mensen, die in dit weer nergens naar binnen kunnen. Toen ik dit voorjaar inspraak bij de commissievergadering over de overlast die we hadden van de daklozen in de buurt, bepleitte ik een goede opvang en resocialisatie voor de mensen. Een deel van de plannen is wel uitgevoerd, maar er zijn en blijven altijd wel mensen die niet op te vangen zijn.
Terwijl ik aan het oversteken was, verscheen héél even de zon. Het licht was zó fel, dat ik het me heel bewust werd even van dit moment te moeten profiteren om wat licht van binnen op te slaan. Ik vermoed ;-) dat ik een mal figuur sloeg, toen ik zo bepakt en beladen midden op de stoep bleef staan met mijn gezicht naar de zon gericht. Geeft niet. Het moment duurde niet lang, maar heeft me toch enorm goed gedaan. De verdere wandeling naar huis leek lichter ondanks de vracht boodschappen, waarvoor ik zelfs nog dankbaar kon zijn.
Morgen weer een grote pan moeders’ soep koken??? Ik zie wel…
Het is even wennen, weer een echte winterdag. Hebben we lang niet gehad.
Maar :
‘Hagel en sneeuw, onweer wind en regen,
Deren ons niet, we kunnen er wel tegen.
Hagel en sneeuw, onweer wind en regen
Deren ons niet, wij kunnen er wel tegen
Lach er maar om en stap er flink doorheen
't Is pech, maar zeg, als straks de zon weer sche-e-e-een
Gat in je zool, 't water sopt naar binnen
Lek in je jas, wat nu wel te beginnen
En van je kraag, drupt 't water langs je rug
't Is pech maar zeg, de zon komt wel weer ter-u-u-ug
Een ding staat vast, morren helpt geen steek
Want als de zon eens door de wolken keek
En jou daar zag, al met zo'n kwaad gezicht
't Is pech, maar zeg, dan bleef het niet lang li-i-i-icht
Kennen we dat liedje nog van vroeger en zou het nog steeds gezongen worden?
Ik heb dus mijn stoute schoenen aangetrokken, zonder zooltjes, want die doen zoveel pijn dat ik me gemarteld voel. Is dat eigenlijk normaal en moet ik daaraan wennen of zouden ze eigenlijk juist lekker moeten aanvoelen? De rekening had ik vandaag, dus al gauw, in huis, terwijl die rechtstreeks naar Agis gestuurd had kunnen worden. Moet ik er zelf achterheen. Vooruit betalen en maar zien dat ik het terugkrijg. Daar waren ze wel vlot mee.
Enfin, boodschappen sjouwen met die zooltjes kon ik dus niet.
Omdat niet duidelijk is hoe het weer zich gaat ontwikkelen heb ik maar voor een paar weken tegelijk ingeslagen. En ben met karretje, rugzak en twee tassen (het klinkt alsof hier een zwerfster schrijft ;-) ) van de Jodenbreestraat naar huis gelopen. Er zat ook genoeg in mijn tassen om een grote pan stevige soep te maken. En in te vriezen. Voor iedereen die er trek in heeft…
Het was druk bij Albert Hein. Maar er waren geen boodschappenwagentjes.
Na lang wachten kon ik, door assertief tegen een binnenkomende oudere man te zijn, een karretje bemachtigen. Ik stond al een tijdje te wachten, er kwam een leeg wagentje aan en die man pakte het meteen beet. Hij schrok hevig toen dit dametje zei: ‘o nee, die is niet voor u, die is voor mij’. Ik trok mijn boze oogjes (oeioei ;-) ) trok het karretje uit zijn handen en liet hem achter me, ik denk met open mond. Maar ik had geen zin om nog langer te wachten omdat meneer zich boven mevrouw verheven voelde. Ozo! Er stonden trouwens nog meer mensen te wachten…
De boodschappenwagentjes zouden gestolen zijn en er zouden nieuwe besteld zijn, vertelde men bij de helpdesk.
Maar een paar klanten wisten me te vertellen dat alle boodschappenwagentjes beneden in de bijbehorende ondergrondse garage stonden. Waarom men die niet boven haalde???
Nadat ik alles had afgerekend en met veel inzicht en moeite had verpakt, wilde ik even bijkomen en zocht een plekje op het bankje bij de ingang van de zaak. Oef… nog steeds wat opstandig door de man van het karretje: er zat een verwaarloosde, naar ik dacht Oost-Europese jonge man naast een oude man met een lange witte baard. Ik vroeg beleefd of ik mocht gaan zitten en hij schoof bereidwillig een stukje op. Geen kans om daar te kunnen zitten, dus ik bleef staan, schudde mijn hoofd en maakte hem duidelijk dat ik daar niet kon zitten. Hij stond op en liep weg en de oude man gaf me een complimentje. Dat deed dan weer goed.
De daklozenkrant-verkoper krijgt altijd wat van me. Ik had per giro betaald, geen contact geld bij me, maar een flesje sinaasappelsap en twee repen kon ik ook met de betaalkaart betalen. Als dank kreeg ik een krantje van hem. En toen kwam de man met de baard los. Hij bleek ook dakloze te zijn en liep al vanaf 1994 met de krant, vertelde hij. Had altijd in Amsterdam gelopen op verschillende adressen. Maar vandaag had hij vrij genomen. Ik schatte de man op tegen de tachtig… hij bleek drie en zestig jaar te zijn. Tja…. Het gezonde buitenleven?
Buiten, terwijl ik me amper op de been kon houden met al die bagage, in de natte sneeuw probeerde voetje voor voetje vooruit te komen (sjouwer zijn is een zwaar leven hoor), werd ik staande gehouden door een andere dakloze. Met heel veel moeite kon ik hem van me af schudden, maar ik heb medelijden met die mensen, die in dit weer nergens naar binnen kunnen. Toen ik dit voorjaar inspraak bij de commissievergadering over de overlast die we hadden van de daklozen in de buurt, bepleitte ik een goede opvang en resocialisatie voor de mensen. Een deel van de plannen is wel uitgevoerd, maar er zijn en blijven altijd wel mensen die niet op te vangen zijn.
Terwijl ik aan het oversteken was, verscheen héél even de zon. Het licht was zó fel, dat ik het me heel bewust werd even van dit moment te moeten profiteren om wat licht van binnen op te slaan. Ik vermoed ;-) dat ik een mal figuur sloeg, toen ik zo bepakt en beladen midden op de stoep bleef staan met mijn gezicht naar de zon gericht. Geeft niet. Het moment duurde niet lang, maar heeft me toch enorm goed gedaan. De verdere wandeling naar huis leek lichter ondanks de vracht boodschappen, waarvoor ik zelfs nog dankbaar kon zijn.
Morgen weer een grote pan moeders’ soep koken??? Ik zie wel…
donderdag 20 november 2008
Vandaag alweer donderdag.
Wat vliegt de tijd.
Ik voel me de laatste tijd bijna onzichtbaar. Het is grijs buiten, grijs binnen, met alle daglichtlampen aan, in mijn hoofd is het wat grauw en ik heb een mooie grijze trui aan, maar hij is grijs.
Ooit heb ik een droom gehad van een licht, grijs en dood landschap, waar mijn oudste zoon, die kort daarvoor gestorven was, in een grijs en mistig labyrint wanhopig een uitweg zocht. Dat beeld is me altijd bijgebleven, als een visioen zo duidelijk.
Dat was in november inderdaad. Maar lang geleden was het wel.
Vandaag heb ik steunzooltjes gekregen. De volgende stap in mijn ouderdom. Met het idee heb ik geen moeite, met de zooltjes des te meer. Maar zoals alles, zal dit ook wel wennen.
Het maakt het leven momenteel wel weer een tikje grijzer, alsof alles vervagen zal. Echter, laat ik niet vergeten dat het november is.
Maar om bij de tijd en in dit leven te blijven heb ik, ondanks die zooltjes waaraan ik ga wennen, mijn boodschapjes gedaan bij de Turkse super. Fruit, groente en vlees. Lamskoteletjes.
Morgen is het weer vrijdag. Wéér een week die naar zijn einde loopt.
Verder weet ik momenteel niets te vertellen.
Ik voel me de laatste tijd bijna onzichtbaar. Het is grijs buiten, grijs binnen, met alle daglichtlampen aan, in mijn hoofd is het wat grauw en ik heb een mooie grijze trui aan, maar hij is grijs.
Ooit heb ik een droom gehad van een licht, grijs en dood landschap, waar mijn oudste zoon, die kort daarvoor gestorven was, in een grijs en mistig labyrint wanhopig een uitweg zocht. Dat beeld is me altijd bijgebleven, als een visioen zo duidelijk.
Dat was in november inderdaad. Maar lang geleden was het wel.
Vandaag heb ik steunzooltjes gekregen. De volgende stap in mijn ouderdom. Met het idee heb ik geen moeite, met de zooltjes des te meer. Maar zoals alles, zal dit ook wel wennen.
Het maakt het leven momenteel wel weer een tikje grijzer, alsof alles vervagen zal. Echter, laat ik niet vergeten dat het november is.
Maar om bij de tijd en in dit leven te blijven heb ik, ondanks die zooltjes waaraan ik ga wennen, mijn boodschapjes gedaan bij de Turkse super. Fruit, groente en vlees. Lamskoteletjes.
Morgen is het weer vrijdag. Wéér een week die naar zijn einde loopt.
Verder weet ik momenteel niets te vertellen.
woensdag 19 november 2008
Daar ben ik weer even.
Zo langzamerhand moet ik wel weer een blogje schrijven.
Het duurt veel te lang.
Geestelijk ben ik wel weer opgeknapt, maar toch kan ik maar niet actief worden. Niks voor mij, om zo binnen te zitten.
De afgelopen dagen ben ik maar heel even naar buiten geweest, dus geen Amsterdamse avonturen te melden.
Waarom niet? Nou eh ja, november is elk jaar een moeilijke maand voor me. Dat realiseer ik me nooit als november begint. Die eerste twee weken van november zijn herdenkingsdagen voor me, die mijn oudste zoon zl. betreffen.. Er zijn nog meer rouwdagen in deze maand dus ik ben dan wat down. Ik weet niet of ik daarover moet uitweiden, ik doe het liever niet. Het hele verhaal hierover heb ik op een andere plek beschreven, een lang verhaal.
Maar juist in deze dagen houd ik me voor de buitenwereld flink. Er wordt wat over heen en weer geschreven met een paar mensen. Ik brand een speciaal lichtje en de foto’s staan ook in het schijnsel van een lampje. En er zijn nog wat meer nare herinneringen in deze dagen.
Maar goed, ik houd me flink en daarna slaat alles, juist ook door de grauwheid buiten, dus altijd dubbel toe.
Daarom heb ik een paar dagen niet kunnen schrijven en ook de fut niet kunnen opbrengen om te gaan wandelen. En voor morgen verwachten we slecht weer….
Vandaag had ik weer grote plannen. Het gaat nu weer.
Bovendien had ik gisteravond zoveel liefs ontvangen, dat ook dat genoeg opbeurend werkte.
Het betekent niet dat er niets gebeurd is de afgelopen dagen. Er is reuring genoeg op de gracht. Allereerst komt er een nieuw tegeltableau boven ons huis, of eigenlijk, de oude naam wordt met nieuwe tegels in de oude vormgeving in ere hersteld. Maar dat is niet alles. Op het aanpalende deel van de gracht heeft vroeger het Nieuw Israëlitisch Ziekenhuis gestaan, dat na de oorlog is afgebroken. Er waren geen doktoren, zusters of patiënten meer……… En het gebouw moest plaats maken voor luxe woningen. Nu pas is men zo ver dat er toch actie is ondernomen om ook daar een herinneringsbord te plaatsen.
Dat hopen we t.z.t. ook te vieren. In de Hollandse Schouwburg, maar die plannen zijn nog jong.
Bovendien komt er een nieuw glazen dak boven ons atrium. Meer daglicht dus op ons binnenpleintje.
Ik heb mijn medewerking aan de Nationale Consumenten Enquète opgezegd. Je geeft zó veel van je zelf prijs elke keer. Er wordt geschermd met grote prijzen, maar in feite krijg je een ‘Nationale Tijdschriftenbon’ van 3,5 euro. En die is alleen geldig als je een abonnementje neemt. Dan mag je dat bedragje aftrekken. Het meedoen kost je dan nog geld toe. Voel je hoe je belazerd wordt? Ik had al eerder willen opzeggen, maar nu heb ik het echt gedaan.
Maandag was Betty weer hier.
En ’s avonds ben ik toch een ommetje gaan maken. De straat hierachter heeft de nieuwe, eigenlijk ouderwetse, kroonlantaarns teruggekregen. Alleen branden die nu op ledjes. Dat geeft een witter licht, maar meer schitterend door het geslepen glas. Ik vond het heel erg mooi. Van mij mogen ze in de hele buurt komen. Ik pleit trouwens toch voor een goed verlichte stad, maar dan wel sfeervol, zodat vooral ’s winters een beetje een Anton Pieck-sfeertje/effect wordt bereikt in de oude binnenstad.
Gisteren, dinsdag dus was het een beetje te druk hier. Freek, mijn sysop kwam onverwacht maar wel welkom en nodig ;-)), het een en ander aan de computer verbeteren. Ja het was een verrassing dat hij onverwacht kwam, alleen…. Een uur later verwachtte ik een vriend die me elke twee weken een bezoek brengt. Ik geef graag alle bezoekers de nodige aandacht, maar dat ging een beetje moeizaam dit keer. De lunch, die we altijd samen houden, werd verlaat. Want Freek wilde niet ook mee-eten. Daarom heb ik gewacht tot hij klaar was.
Ik ben diabetica, mooi woord voor een rot-ziekte, en dat ging ik voelen. Maar goed, die brunch (voor mij eigenlijk) hebben we wel gehad in elk geval. Na nog wat gedoe aan de computer was ook hij weg. En dacht ik even uit te rusten. Want hoe fijn ik bezoekers ook altijd vind, tegenwoordig moét ik daarna wel even rusten. Maar inmiddels was ik zó achter geraakt met mijn emails, dat ik dat maar eerst gedaan heb. En daarna was het voor een paar uur op.
Vanmorgen was het de hele ochtend druk op het scherm En is de tijd voorbij gegaan met mails schrijven en/of doorsturen. En dergelijke zaken.
Dat was het. Niks bijzonders te melden dus.
Komt tijd komt raad, ik knap lichamelijk ook wel weer op. Want dit luie is echt niks voor mij.
Het duurt veel te lang.
Geestelijk ben ik wel weer opgeknapt, maar toch kan ik maar niet actief worden. Niks voor mij, om zo binnen te zitten.
De afgelopen dagen ben ik maar heel even naar buiten geweest, dus geen Amsterdamse avonturen te melden.
Waarom niet? Nou eh ja, november is elk jaar een moeilijke maand voor me. Dat realiseer ik me nooit als november begint. Die eerste twee weken van november zijn herdenkingsdagen voor me, die mijn oudste zoon zl. betreffen.. Er zijn nog meer rouwdagen in deze maand dus ik ben dan wat down. Ik weet niet of ik daarover moet uitweiden, ik doe het liever niet. Het hele verhaal hierover heb ik op een andere plek beschreven, een lang verhaal.
Maar juist in deze dagen houd ik me voor de buitenwereld flink. Er wordt wat over heen en weer geschreven met een paar mensen. Ik brand een speciaal lichtje en de foto’s staan ook in het schijnsel van een lampje. En er zijn nog wat meer nare herinneringen in deze dagen.
Maar goed, ik houd me flink en daarna slaat alles, juist ook door de grauwheid buiten, dus altijd dubbel toe.
Daarom heb ik een paar dagen niet kunnen schrijven en ook de fut niet kunnen opbrengen om te gaan wandelen. En voor morgen verwachten we slecht weer….
Vandaag had ik weer grote plannen. Het gaat nu weer.
Bovendien had ik gisteravond zoveel liefs ontvangen, dat ook dat genoeg opbeurend werkte.
Het betekent niet dat er niets gebeurd is de afgelopen dagen. Er is reuring genoeg op de gracht. Allereerst komt er een nieuw tegeltableau boven ons huis, of eigenlijk, de oude naam wordt met nieuwe tegels in de oude vormgeving in ere hersteld. Maar dat is niet alles. Op het aanpalende deel van de gracht heeft vroeger het Nieuw Israëlitisch Ziekenhuis gestaan, dat na de oorlog is afgebroken. Er waren geen doktoren, zusters of patiënten meer……… En het gebouw moest plaats maken voor luxe woningen. Nu pas is men zo ver dat er toch actie is ondernomen om ook daar een herinneringsbord te plaatsen.
Dat hopen we t.z.t. ook te vieren. In de Hollandse Schouwburg, maar die plannen zijn nog jong.
Bovendien komt er een nieuw glazen dak boven ons atrium. Meer daglicht dus op ons binnenpleintje.
Ik heb mijn medewerking aan de Nationale Consumenten Enquète opgezegd. Je geeft zó veel van je zelf prijs elke keer. Er wordt geschermd met grote prijzen, maar in feite krijg je een ‘Nationale Tijdschriftenbon’ van 3,5 euro. En die is alleen geldig als je een abonnementje neemt. Dan mag je dat bedragje aftrekken. Het meedoen kost je dan nog geld toe. Voel je hoe je belazerd wordt? Ik had al eerder willen opzeggen, maar nu heb ik het echt gedaan.
Maandag was Betty weer hier.
En ’s avonds ben ik toch een ommetje gaan maken. De straat hierachter heeft de nieuwe, eigenlijk ouderwetse, kroonlantaarns teruggekregen. Alleen branden die nu op ledjes. Dat geeft een witter licht, maar meer schitterend door het geslepen glas. Ik vond het heel erg mooi. Van mij mogen ze in de hele buurt komen. Ik pleit trouwens toch voor een goed verlichte stad, maar dan wel sfeervol, zodat vooral ’s winters een beetje een Anton Pieck-sfeertje/effect wordt bereikt in de oude binnenstad.
Gisteren, dinsdag dus was het een beetje te druk hier. Freek, mijn sysop kwam onverwacht maar wel welkom en nodig ;-)), het een en ander aan de computer verbeteren. Ja het was een verrassing dat hij onverwacht kwam, alleen…. Een uur later verwachtte ik een vriend die me elke twee weken een bezoek brengt. Ik geef graag alle bezoekers de nodige aandacht, maar dat ging een beetje moeizaam dit keer. De lunch, die we altijd samen houden, werd verlaat. Want Freek wilde niet ook mee-eten. Daarom heb ik gewacht tot hij klaar was.
Ik ben diabetica, mooi woord voor een rot-ziekte, en dat ging ik voelen. Maar goed, die brunch (voor mij eigenlijk) hebben we wel gehad in elk geval. Na nog wat gedoe aan de computer was ook hij weg. En dacht ik even uit te rusten. Want hoe fijn ik bezoekers ook altijd vind, tegenwoordig moét ik daarna wel even rusten. Maar inmiddels was ik zó achter geraakt met mijn emails, dat ik dat maar eerst gedaan heb. En daarna was het voor een paar uur op.
Vanmorgen was het de hele ochtend druk op het scherm En is de tijd voorbij gegaan met mails schrijven en/of doorsturen. En dergelijke zaken.
Dat was het. Niks bijzonders te melden dus.
Komt tijd komt raad, ik knap lichamelijk ook wel weer op. Want dit luie is echt niks voor mij.
vrijdag 14 november 2008
Voor zijn roodkopere.
Zeggen ze in Amsterdam als iets voor elkaar gekomen is.
Waar de uitdrukking vandaan komt weet ik niet, maar mijn haar heeft momenteel die kleur.
Vandaag vertelde de huisarts me dat mijn bloed bijna volmaakt is…nouja…. geen grote afwijkingen vertoont. De schildklier mag wel wat harder werken, en daar kan dus een half pilletje meer bij helpen. En wat mij betreft is de rest gewoon inherent aan het oud worden of zijn. Daar maak ik me maar niet druk over. Komt tijd, komt erger… ;-))
Na het telefoontje van de huisarts ben ik maar naar buiten gegaan. Gisteren was daar niets van gekomen. Was weer zo’n hangdag. De laatste tijd lijkt het wel of het lichaam dat rare evenwicht zoekt. Dag van niks, dag van actie. Dag van niks, dag van actie. Vandaag dus weer een heel eind gelopen, want mijn kapper zit dan wel in de binnenstad, maar niet vlakbij.
Toen ik geverfd, gewassen en geknipt was keek een ander me aan in de spiegel van de kapper.
Dat is het leuke van die kappersstoel.
Nog even naar de kringloopwinkel in de buurt, maar daar was niks van mijn gading. Toen ben ik maar door de miezerige middag de gezellige winkelstraat doorgelopen en nog even naar Appie gegaan voor laatste boodschapjes voor deze week. Voor Pika, mijn poes. De rest had ik al in huis.
Vanavond heb ik de planten voor het komend voorjaar besteld. Heel veel bergamot, dat zo heerlijk geurt. En een boerenjasmijn, ook al zo lekker ruikend. Bakker, de leverancier van al dit moois doet er een ‘wagen’ met 100 anemonenbolletjes gratis bij.
Voor het vroegere voorjaar heb ik narcissen besteld, alleen Bridal Crowns. Jawel, die ruiken ook zo sterk. Maar zoals ik al eens geschreven heb, dit huis telt 5 verdiepingen, en ik ben de enige met een tuintje. Dus laat ik iedereen graag meegenieten. Mijn tuintje is te klein om toonbaar te zijn op de hogere verdiepingen, maar ruiken doen ze het allemaal…
Dus dit was weer een goed bestede dag.
Gisteren was anders. Gisteren was weer zo’n dag van niks. Van hangen, van de ene (computer)- stoel naar de andere gemakkelijke stoel bij de tafel. Wat gerommeld in de keuken… maar meer kwam er niet uit. Ergerlijk, méér dan ergerlijk. Dit soort dagen komt steeds vaker voor. Zucht… Maar gelukkig, vandaag had ik weer genoeg energie verzameld om er lekker op uit te gaan. Wonderlijk gebeuren, dat oud worden hoor. Toezien hoe het lijf en de energie vàn dat lijf verandert waar je bij staat.
Ella Vogelaar? Wie wil nou dat ik daar een mening over heb?! Ik vind het heel erg voor haar. En het herinnert me sterk aan de scène, jaren geleden, toen Elske van ’t Veld huilend de Kamer verliet. Natuurlijk heeft ze keihard gewerkt. Natuurlijk heeft ze honderden mensen gemotiveerd om de goede kant op te gaan. Maar eigenlijk is er niets echt gebeurd, zoals ik moest lezen. En hebben alle heren van de partij zich daarom doodgeërgerd. Wat hebben de heren wel al afgemaakt in deze twee jaar? Wil iemand me dat duiden? Of is het minder simpel dan dat? Ach laat ook maar… Arme Ella, dat wel. Er zijn andere bewindsvrouwen die hun hoofd minder boven het maaiveld uitstaken hè…
Kom, laat ik er maar niet dieper op ingaan………dat doen anderen wel.
Waar de uitdrukking vandaan komt weet ik niet, maar mijn haar heeft momenteel die kleur.
Vandaag vertelde de huisarts me dat mijn bloed bijna volmaakt is…nouja…. geen grote afwijkingen vertoont. De schildklier mag wel wat harder werken, en daar kan dus een half pilletje meer bij helpen. En wat mij betreft is de rest gewoon inherent aan het oud worden of zijn. Daar maak ik me maar niet druk over. Komt tijd, komt erger… ;-))
Na het telefoontje van de huisarts ben ik maar naar buiten gegaan. Gisteren was daar niets van gekomen. Was weer zo’n hangdag. De laatste tijd lijkt het wel of het lichaam dat rare evenwicht zoekt. Dag van niks, dag van actie. Dag van niks, dag van actie. Vandaag dus weer een heel eind gelopen, want mijn kapper zit dan wel in de binnenstad, maar niet vlakbij.
Toen ik geverfd, gewassen en geknipt was keek een ander me aan in de spiegel van de kapper.
Dat is het leuke van die kappersstoel.
Nog even naar de kringloopwinkel in de buurt, maar daar was niks van mijn gading. Toen ben ik maar door de miezerige middag de gezellige winkelstraat doorgelopen en nog even naar Appie gegaan voor laatste boodschapjes voor deze week. Voor Pika, mijn poes. De rest had ik al in huis.
Vanavond heb ik de planten voor het komend voorjaar besteld. Heel veel bergamot, dat zo heerlijk geurt. En een boerenjasmijn, ook al zo lekker ruikend. Bakker, de leverancier van al dit moois doet er een ‘wagen’ met 100 anemonenbolletjes gratis bij.
Voor het vroegere voorjaar heb ik narcissen besteld, alleen Bridal Crowns. Jawel, die ruiken ook zo sterk. Maar zoals ik al eens geschreven heb, dit huis telt 5 verdiepingen, en ik ben de enige met een tuintje. Dus laat ik iedereen graag meegenieten. Mijn tuintje is te klein om toonbaar te zijn op de hogere verdiepingen, maar ruiken doen ze het allemaal…
Dus dit was weer een goed bestede dag.
Gisteren was anders. Gisteren was weer zo’n dag van niks. Van hangen, van de ene (computer)- stoel naar de andere gemakkelijke stoel bij de tafel. Wat gerommeld in de keuken… maar meer kwam er niet uit. Ergerlijk, méér dan ergerlijk. Dit soort dagen komt steeds vaker voor. Zucht… Maar gelukkig, vandaag had ik weer genoeg energie verzameld om er lekker op uit te gaan. Wonderlijk gebeuren, dat oud worden hoor. Toezien hoe het lijf en de energie vàn dat lijf verandert waar je bij staat.
Ella Vogelaar? Wie wil nou dat ik daar een mening over heb?! Ik vind het heel erg voor haar. En het herinnert me sterk aan de scène, jaren geleden, toen Elske van ’t Veld huilend de Kamer verliet. Natuurlijk heeft ze keihard gewerkt. Natuurlijk heeft ze honderden mensen gemotiveerd om de goede kant op te gaan. Maar eigenlijk is er niets echt gebeurd, zoals ik moest lezen. En hebben alle heren van de partij zich daarom doodgeërgerd. Wat hebben de heren wel al afgemaakt in deze twee jaar? Wil iemand me dat duiden? Of is het minder simpel dan dat? Ach laat ook maar… Arme Ella, dat wel. Er zijn andere bewindsvrouwen die hun hoofd minder boven het maaiveld uitstaken hè…
Kom, laat ik er maar niet dieper op ingaan………dat doen anderen wel.
woensdag 12 november 2008
Gelukkig weer een actieve dag.
Gisteren was het nog een dag van lusteloosheid, alleen de noodzakelijkste dingen doen en voor de avondmaaltijd kliekjes warmen, die zich zondag en maandag verzameld hadden... Het was hangen van de ene stoel in de andere en nadien een korte nachtrust en onrustige dromen.
Vandaag was gelukkig weer een actieve dag.
Ik was al vroeg heel erg wakker. Na mijn doktersbezoek vorige week had ik een formulier meegekregen voor het laboratorium in het Onze lieve Vrouwe Gasthuis. Ik moest me nuchter laten prikken (drie buisjes) en in een klein potje een plasje doen. Daarna maar gauw wat gegeten en gedronken, anders had ik diabetische flauwte gekregen.
Tram 7 gepakt en een halte te ver meegegaan. Tja, dan stap je uit bij het begin van de Dappermarkt. Dus die ben ik maar overgegaan, dan had ik in elk geval voor vandaag mijn beweging gehad. Niks bijzonders gekocht hoor, alleen brood en fruit.
Maar de markt is altijd een avontuurtje. Van zoveel culturen, zoveel smaken, zoveel verschillende kramen. Ook in de regen en met plagende kraamhouders die het dak van hun kraam watervrij wilden maken en het water eraf lieten lopen, liefst op iemands hoofd, leek het wel. En ook nog leuk met al die verschillende paraplu’s, alle soorten en maten en kleuren.
Het blijft genieten.
Aan de andere kant van de markt ben ik dan weer op een andere tram gestapt. Voor Amsterdam-kenners: lijn 14 bij de Roomtuintjes. Ja, ik kan niet helpen dat die straten echt zo heten hoor.
En zo kwam ik weer thuis, toch wel lekker moe en weer toe aan wat eten en drinken.
Maar Buurman had me nodig voor het zoeken van een adres en daar ging, onderbroken door telefoontjes, dus gauw een uur mee heen. Tot ik het zat was. Want het gevraagde adres was voor mij onvindbaar ook.
Met de post kwam het verzekeringsplaatje voor het scootmobieltje. Ik mag dus buiten op straat rijden nu.
Op de laatste pagina van mijn krant is een klein stukje vrijgemaakt voor een commentaartje van maximaal 69 woorden. Vandaag stond er een stukje van mijn hand in, dat ik, na het zien van een foto in de krant van gisteren, geschreven had. De tegenstand in Duitsland tegen het bergen van radioactief afval was zoveel groter dan met verwacht had dat er een heel politieleger was ingezet. Op een foto zag men drie gewapende en gehelmde Duitse politiemensen één oudere man in bedwang proberen te houden. Daartoe werd hij met geweld tegen de grond gehouden en werd zijn nek en hoofd omgedraaid. Ik schreef daarover:
15.000 mensen, 16.000 gehelmde politiemensen..
Op de foto één ongewapende oudere man zonder beschermende helm. En 3 gehelmde en gewapende politiemannen, die de actievoerder willen afvoeren.
Daarvoor draaien ze hem de nek om. Ik word er misselijk van.
Is die oudere actievoerder met die bril nog steeds gezond en in leven?
Hij vocht voor een gezondere wereld. Die politiemannen voerden commando’s uit.
Om mensen de nek om te draaien?
Ja, mijn stukje werd geplaatst. En de illusie is altijd geweest dat wat we schrijven, ook impact heeft. Ik wil niet meer ingaan op oude vooroordelen, Nederlandse politiemannen zijn geen haar anders als het erop aankomt. Ik hoop alleen dat het feit dat geweld dat gezien en beschreven wordt zulke mensen ook bereikt…
Net als iets, dat ik nog niet beschreven had maar om diezelfde reden nu wel beschrijf.
Maandag ging dochterlief en ik dus naar dat concert. We gingen ruimschoots op tijd de deur uit, want we moesten met twee trams mee. Op het Spui kwam lijn 16 aanrijden. Jessica neemt een spurt, de voordeur gaat open, en blijft openstaan; zij wijst de bestuurder op mij, die moeizaam zo snel mogelijk aan komt lopen.
En als ik wil instappen….. wijst de bestuurder dat we naar een achterdeur moeten gaan, sluit zijn eigen deur en rijdt weg.
Ons volkomen verbijsterd achterlatend.
Mijn dochter was razend. En éér er een andere tram kwam zaten we al in de zenuwen dat we te laat bij de concertzaal zouden zijn en niet naar binnen zouden mogen. Gelukkig kwamen we net op tijd en was er iemand van het personeel die ons met de grote lift liet gaan, die het dichtst bij was. Toevallig, merkten we later, stonden we daar met de dirigent en de pianist die we later in de zaal zouden herkennen. We hadden plaatsen op het balkon, dus dat was nog extra ver lopen ook.
Rotbestuurder van die lijn 16.
Vandaag was gelukkig weer een actieve dag.
Ik was al vroeg heel erg wakker. Na mijn doktersbezoek vorige week had ik een formulier meegekregen voor het laboratorium in het Onze lieve Vrouwe Gasthuis. Ik moest me nuchter laten prikken (drie buisjes) en in een klein potje een plasje doen. Daarna maar gauw wat gegeten en gedronken, anders had ik diabetische flauwte gekregen.
Tram 7 gepakt en een halte te ver meegegaan. Tja, dan stap je uit bij het begin van de Dappermarkt. Dus die ben ik maar overgegaan, dan had ik in elk geval voor vandaag mijn beweging gehad. Niks bijzonders gekocht hoor, alleen brood en fruit.
Maar de markt is altijd een avontuurtje. Van zoveel culturen, zoveel smaken, zoveel verschillende kramen. Ook in de regen en met plagende kraamhouders die het dak van hun kraam watervrij wilden maken en het water eraf lieten lopen, liefst op iemands hoofd, leek het wel. En ook nog leuk met al die verschillende paraplu’s, alle soorten en maten en kleuren.
Het blijft genieten.
Aan de andere kant van de markt ben ik dan weer op een andere tram gestapt. Voor Amsterdam-kenners: lijn 14 bij de Roomtuintjes. Ja, ik kan niet helpen dat die straten echt zo heten hoor.
En zo kwam ik weer thuis, toch wel lekker moe en weer toe aan wat eten en drinken.
Maar Buurman had me nodig voor het zoeken van een adres en daar ging, onderbroken door telefoontjes, dus gauw een uur mee heen. Tot ik het zat was. Want het gevraagde adres was voor mij onvindbaar ook.
Met de post kwam het verzekeringsplaatje voor het scootmobieltje. Ik mag dus buiten op straat rijden nu.
Op de laatste pagina van mijn krant is een klein stukje vrijgemaakt voor een commentaartje van maximaal 69 woorden. Vandaag stond er een stukje van mijn hand in, dat ik, na het zien van een foto in de krant van gisteren, geschreven had. De tegenstand in Duitsland tegen het bergen van radioactief afval was zoveel groter dan met verwacht had dat er een heel politieleger was ingezet. Op een foto zag men drie gewapende en gehelmde Duitse politiemensen één oudere man in bedwang proberen te houden. Daartoe werd hij met geweld tegen de grond gehouden en werd zijn nek en hoofd omgedraaid. Ik schreef daarover:
15.000 mensen, 16.000 gehelmde politiemensen..
Op de foto één ongewapende oudere man zonder beschermende helm. En 3 gehelmde en gewapende politiemannen, die de actievoerder willen afvoeren.
Daarvoor draaien ze hem de nek om. Ik word er misselijk van.
Is die oudere actievoerder met die bril nog steeds gezond en in leven?
Hij vocht voor een gezondere wereld. Die politiemannen voerden commando’s uit.
Om mensen de nek om te draaien?
Ja, mijn stukje werd geplaatst. En de illusie is altijd geweest dat wat we schrijven, ook impact heeft. Ik wil niet meer ingaan op oude vooroordelen, Nederlandse politiemannen zijn geen haar anders als het erop aankomt. Ik hoop alleen dat het feit dat geweld dat gezien en beschreven wordt zulke mensen ook bereikt…
Net als iets, dat ik nog niet beschreven had maar om diezelfde reden nu wel beschrijf.
Maandag ging dochterlief en ik dus naar dat concert. We gingen ruimschoots op tijd de deur uit, want we moesten met twee trams mee. Op het Spui kwam lijn 16 aanrijden. Jessica neemt een spurt, de voordeur gaat open, en blijft openstaan; zij wijst de bestuurder op mij, die moeizaam zo snel mogelijk aan komt lopen.
En als ik wil instappen….. wijst de bestuurder dat we naar een achterdeur moeten gaan, sluit zijn eigen deur en rijdt weg.
Ons volkomen verbijsterd achterlatend.
Mijn dochter was razend. En éér er een andere tram kwam zaten we al in de zenuwen dat we te laat bij de concertzaal zouden zijn en niet naar binnen zouden mogen. Gelukkig kwamen we net op tijd en was er iemand van het personeel die ons met de grote lift liet gaan, die het dichtst bij was. Toevallig, merkten we later, stonden we daar met de dirigent en de pianist die we later in de zaal zouden herkennen. We hadden plaatsen op het balkon, dus dat was nog extra ver lopen ook.
Rotbestuurder van die lijn 16.
dinsdag 11 november 2008
Vandaag was het maandag.
En maandag is Betty.
En Betty betekent, behalve weer een schoon huisje, ook vaak een vurige discussie over godsdienst, politiek of om het even wat er op dat moment in de belangstelling staat. En ondanks dat we elkaar zo verschrikkelijk graag mogen, zijn we het nóóit met elkaar eens. Altijd tegenstanders… maar ja, zonder tegenspraak heeft een discussie geen zin hè.. Van mij mogen we nog lang zo doorgaan op maandag.
Toen Betty weg was, kwam kort daarop dochterlief. Vanavond gingen we naar het concertgebouw, en voordien hebben we samen gegeten, Boerenkool met een haascarbonaadje en Ben en Jerry's Cooky dought ice toe. Daarna snel omkleden en de deur uit. We kwamen nog nèt op tijd, nadat een 'rotjochie' van een trambestuurder de deur voor Jessica nog opendeed maar toen hij merkte dat ik eraan kwam wees hij naar de achterdeur, sloot zijn deur en reed weg. Razend was Jessica.
Maar het concert was fantastisch. En dochterlief is helemaal weg van de dirigent, de Fransman Louis Langrée. Voor de pauze het Pianoconcert nr. 1 in d opus 15 van J.Brahms, heel goed gespeeld, heel mooi. Een prachtig orkest en een goede dirigent. Maar het raakte me niet echt diep. Wat zwaar ook. En mijn dikke voet was onrustig. Na de pauze viel ik bijna in zwijm van de Symphonie van Cesar Franck. Wat is dat mooi..... Je hoort er weliswaar dingen van Beethoven, van Brahms, en volgens een zegsvrouw ook van Wagner in (ik heb tot nu uit principe geen Wagner willen beluisteren), maar de tranen liepen, vooral in het tweede deel, over mijn wangen. Ik was helemaal ontroerd.
De regen viel gestaag toen ik naar huis ging. Jessica had mijn pluutje in haar tas en we waren die vergeten..Zij ging de ene kant op (nadat ze me op de tram had gezet), en ik dus de andere kant.
Dus toen ik thuis kwam eerst ‘alles veilig’ gemeld. Bij dochter en bij mailvriendinnen.
Maar voor ik verder kon gaan moest ik me eerst omkleden. Niet alleen omdat alles nat was, mantel en schoenen waren al opgeruimd. Maar poes Pika zat kopjes te geven en te vrijen tegen de mooie zwarte trui die ik vanavond aanhad. Dus maar gauw mijn pyama en huisjasje aangetrokken. Toen ik weer wilde gaan zitten, bleek poes vóór de stoel gespuugd te hebben en moest ik weer eerst mijn voeten wassen want ik trapte er prompt in. En de troep opruimen natuurlijk. Is gebeurd en ik zit weer. Poes kan het ook niet helpen, denk ik dan als oude moeder.
Onderweg had ik zitten denken. Ik had eens gelezen dat in het Italië van de Middeleeuwen de overvallers, dieven en inbrekers, net zoals nu het geval is, maskers droegen. Punthoeden met een lapje ervoor, zodat er weinig van het gezicht overbleef.
Tegenwoordig doen de boeven hetzelfde, zij het niet meer met een punthoed.
Maar met zonnebrillen op als er geen zon schijnt, met capuchons die hun hoofd en oren en zo mogelijk hun profiel verbergen, en om dat vaster te zetten, daaroverheen nog een pet of muts. Het heeft allemaal niets met zon of met kou te maken. Het is het tegenwoordige uniform van (jonge) mannen die soms weinig goeds in de zin hebben. Als ik dus zulke jonge mannen zie let ik extra op, ben bijzonder op mijn hoede.
Ik heb het ook wel anders gezien. In mijn vorige woning stond ik met zo’n jonge man in de lift. Ik keek hem aan, begon te lachen en zei: ‘brrr, wat zie jij er eng uit.’ Eerlijk gezegd kende ik de jonge man wel, maar zijn outfit vond ik altijd ‘eng’.
Hij schoot in de lach en vroeg waarom ik hem eng vond. : Nou, omdat het buiten al donker is en hier in de lift alleen een lampje brandt en jij je zonnebril ophoudt; om maar eens wat te noemen. Bovendien heb je je pet over de capuchon gedaan terwijl het echt geen winter is. Het is zomer hoor.’ Hij stak twee koppen boven me uit, lachte nog steeds en deed langzaam zijn zonnebril af evenals zijn pet en capuchon. Wat ik zag waren twee blauw(geslagen?) en bloeddoorlopen ogen. Kan ook van de drugs geweest zijn natuurlijk. En onder zijn capuchon had hij een dik afrokapsel dat in bedwang gehouden werd door de hoofddeksels. Nog steeds lachend vroeg hij of ik hem zo mooier vond. Eh…. Dat wist ik niet. Maar het ijs was gebroken en deze knaap was op weg naar huis. Als hij kwaad gedáán had zou hij zich zo niet aan me tonen, en als hij al kwaad in de zin had heb ik daar nooit iets van gemerkt.
Vooringenomenheid, heet dat. Ook bij mij ja.
Nog zo’n voorbeeld. Een zwarte jongen met een zonnebril op die op de stoep naast een auto tegen een muurtje hing, een apparaatje (mobieltje?) in de aanslag. Ik lette goed op, nam zijn outfit in me op…. Tot hij zijn capuchon en pet opzette en rechtop ging staan. En zijn brommertje met kranten besteeg en vertrok. Die knaap had even gerust en een foontje gepleegd.
Vooringenomenheid. Ook bij mij. Want ik weet best dat niet alle rotjochies ook verrotte jochies zijn. Dat zijn er maar een paar. Alleen, je weet niet welke…..
Vanavond was het nat en winderig en donker. En ik moest, tasje over mijn schouder, van het concertgebouw met twee trams naar huis. En in die trams zaten aardig wat van zulke vermomde jochies. Maar ze hoorden niet bij elkaar en stapten ook op verschillende plekken uit. Toen ikzelf uitstapte zag ik dat er twee van die ‘rotjochies’ ook uitstapten en ik hield mijn tasje voor mijn buik en liep stevig door… Toen ik omkeek waren ze de zijstraat aan de overkant ingegaan, vast naar een of andere uitgaansgelegenheid. Eh… misschien was daar de dresscode, zoals zij eruitzagen. Weet ik veel.
Ik was weer vooringenomen geweest…..
En Betty betekent, behalve weer een schoon huisje, ook vaak een vurige discussie over godsdienst, politiek of om het even wat er op dat moment in de belangstelling staat. En ondanks dat we elkaar zo verschrikkelijk graag mogen, zijn we het nóóit met elkaar eens. Altijd tegenstanders… maar ja, zonder tegenspraak heeft een discussie geen zin hè.. Van mij mogen we nog lang zo doorgaan op maandag.
Toen Betty weg was, kwam kort daarop dochterlief. Vanavond gingen we naar het concertgebouw, en voordien hebben we samen gegeten, Boerenkool met een haascarbonaadje en Ben en Jerry's Cooky dought ice toe. Daarna snel omkleden en de deur uit. We kwamen nog nèt op tijd, nadat een 'rotjochie' van een trambestuurder de deur voor Jessica nog opendeed maar toen hij merkte dat ik eraan kwam wees hij naar de achterdeur, sloot zijn deur en reed weg. Razend was Jessica.
Maar het concert was fantastisch. En dochterlief is helemaal weg van de dirigent, de Fransman Louis Langrée. Voor de pauze het Pianoconcert nr. 1 in d opus 15 van J.Brahms, heel goed gespeeld, heel mooi. Een prachtig orkest en een goede dirigent. Maar het raakte me niet echt diep. Wat zwaar ook. En mijn dikke voet was onrustig. Na de pauze viel ik bijna in zwijm van de Symphonie van Cesar Franck. Wat is dat mooi..... Je hoort er weliswaar dingen van Beethoven, van Brahms, en volgens een zegsvrouw ook van Wagner in (ik heb tot nu uit principe geen Wagner willen beluisteren), maar de tranen liepen, vooral in het tweede deel, over mijn wangen. Ik was helemaal ontroerd.
De regen viel gestaag toen ik naar huis ging. Jessica had mijn pluutje in haar tas en we waren die vergeten..Zij ging de ene kant op (nadat ze me op de tram had gezet), en ik dus de andere kant.
Dus toen ik thuis kwam eerst ‘alles veilig’ gemeld. Bij dochter en bij mailvriendinnen.
Maar voor ik verder kon gaan moest ik me eerst omkleden. Niet alleen omdat alles nat was, mantel en schoenen waren al opgeruimd. Maar poes Pika zat kopjes te geven en te vrijen tegen de mooie zwarte trui die ik vanavond aanhad. Dus maar gauw mijn pyama en huisjasje aangetrokken. Toen ik weer wilde gaan zitten, bleek poes vóór de stoel gespuugd te hebben en moest ik weer eerst mijn voeten wassen want ik trapte er prompt in. En de troep opruimen natuurlijk. Is gebeurd en ik zit weer. Poes kan het ook niet helpen, denk ik dan als oude moeder.
Onderweg had ik zitten denken. Ik had eens gelezen dat in het Italië van de Middeleeuwen de overvallers, dieven en inbrekers, net zoals nu het geval is, maskers droegen. Punthoeden met een lapje ervoor, zodat er weinig van het gezicht overbleef.
Tegenwoordig doen de boeven hetzelfde, zij het niet meer met een punthoed.
Maar met zonnebrillen op als er geen zon schijnt, met capuchons die hun hoofd en oren en zo mogelijk hun profiel verbergen, en om dat vaster te zetten, daaroverheen nog een pet of muts. Het heeft allemaal niets met zon of met kou te maken. Het is het tegenwoordige uniform van (jonge) mannen die soms weinig goeds in de zin hebben. Als ik dus zulke jonge mannen zie let ik extra op, ben bijzonder op mijn hoede.
Ik heb het ook wel anders gezien. In mijn vorige woning stond ik met zo’n jonge man in de lift. Ik keek hem aan, begon te lachen en zei: ‘brrr, wat zie jij er eng uit.’ Eerlijk gezegd kende ik de jonge man wel, maar zijn outfit vond ik altijd ‘eng’.
Hij schoot in de lach en vroeg waarom ik hem eng vond. : Nou, omdat het buiten al donker is en hier in de lift alleen een lampje brandt en jij je zonnebril ophoudt; om maar eens wat te noemen. Bovendien heb je je pet over de capuchon gedaan terwijl het echt geen winter is. Het is zomer hoor.’ Hij stak twee koppen boven me uit, lachte nog steeds en deed langzaam zijn zonnebril af evenals zijn pet en capuchon. Wat ik zag waren twee blauw(geslagen?) en bloeddoorlopen ogen. Kan ook van de drugs geweest zijn natuurlijk. En onder zijn capuchon had hij een dik afrokapsel dat in bedwang gehouden werd door de hoofddeksels. Nog steeds lachend vroeg hij of ik hem zo mooier vond. Eh…. Dat wist ik niet. Maar het ijs was gebroken en deze knaap was op weg naar huis. Als hij kwaad gedáán had zou hij zich zo niet aan me tonen, en als hij al kwaad in de zin had heb ik daar nooit iets van gemerkt.
Vooringenomenheid, heet dat. Ook bij mij ja.
Nog zo’n voorbeeld. Een zwarte jongen met een zonnebril op die op de stoep naast een auto tegen een muurtje hing, een apparaatje (mobieltje?) in de aanslag. Ik lette goed op, nam zijn outfit in me op…. Tot hij zijn capuchon en pet opzette en rechtop ging staan. En zijn brommertje met kranten besteeg en vertrok. Die knaap had even gerust en een foontje gepleegd.
Vooringenomenheid. Ook bij mij. Want ik weet best dat niet alle rotjochies ook verrotte jochies zijn. Dat zijn er maar een paar. Alleen, je weet niet welke…..
Vanavond was het nat en winderig en donker. En ik moest, tasje over mijn schouder, van het concertgebouw met twee trams naar huis. En in die trams zaten aardig wat van zulke vermomde jochies. Maar ze hoorden niet bij elkaar en stapten ook op verschillende plekken uit. Toen ikzelf uitstapte zag ik dat er twee van die ‘rotjochies’ ook uitstapten en ik hield mijn tasje voor mijn buik en liep stevig door… Toen ik omkeek waren ze de zijstraat aan de overkant ingegaan, vast naar een of andere uitgaansgelegenheid. Eh… misschien was daar de dresscode, zoals zij eruitzagen. Weet ik veel.
Ik was weer vooringenomen geweest…..
zondag 9 november 2008
Zondagmiddag en de email werkt weer.
Gelukkig maar.Wat er nou aan de hand was? Geen idee. Maar ook bij UPC moesten ze (na lang geprobeerd te hebben mijn computer en mijn firewalls de schuld te geven), toegeven dat de fout bij upc lag. Door een of andere reden (of persoon?) was mijn hele emailadres geblokkeerd. Er kwam, hoewel er gewoon gestuurd werd, geen mailtje binnen bij de webmail, zelfs de spammap bleef leeg.
Vanmorgen heb ik meer dan een uur aan de telefoon gehangen (à raison de 10 cent per minuut ;-( ) voor de persoon het hele geval besloot door te geven aan hogere technici. Hij wilde me aldoor wijsmaken dat het aan mijn firewalls lag (heb IK even goeie firewalls, Freek! ;-) ), maar ik heb gmail, die via google loopt en niet via upc. De gmails liepen wel gewoon binnen en kon ik gewoon beantwoorden. Dus daar kòn het niet aan liggen. Pas toen geloofde die techneut aan de foon me (hoop ik). In elk geval, de hogere macht heeft het euvel verholpen en ik wil niet weten hoe, want dat snap ik misschien toch niet. Ik hoop alleen niet dat er Iemand schuld aan was. Dat het gewoon iets technisch was dus.
Het is hier een beetje grijze zondagmiddag. De zon komt de komende maanden niet meer boven de huizen aan de overkant uit, dus die zie ik tot maart ongeveer, niet meer,tenzij ik naar buiten ga. Ik woon beneden, dat heeft voordelen, maar ook veel nadelen. Ik mopper niet; wie aan de gracht woont ziet nooit zon in huis. Hoogstens, in midzomer, net als ik, 's avonds door de weerschijn op de ruiten aan de overkant.
Maar mijn huisje is me lief hoor.
Momenteel doet een stevige wind alle nog vastzittende blaadjes buiten, trillen.Die moeten nog losgetrild worden dus. ;-)
Het wordt een prettige zondag verder, ik ga lui zijn...
Vanmorgen heb ik meer dan een uur aan de telefoon gehangen (à raison de 10 cent per minuut ;-( ) voor de persoon het hele geval besloot door te geven aan hogere technici. Hij wilde me aldoor wijsmaken dat het aan mijn firewalls lag (heb IK even goeie firewalls, Freek! ;-) ), maar ik heb gmail, die via google loopt en niet via upc. De gmails liepen wel gewoon binnen en kon ik gewoon beantwoorden. Dus daar kòn het niet aan liggen. Pas toen geloofde die techneut aan de foon me (hoop ik). In elk geval, de hogere macht heeft het euvel verholpen en ik wil niet weten hoe, want dat snap ik misschien toch niet. Ik hoop alleen niet dat er Iemand schuld aan was. Dat het gewoon iets technisch was dus.
Het is hier een beetje grijze zondagmiddag. De zon komt de komende maanden niet meer boven de huizen aan de overkant uit, dus die zie ik tot maart ongeveer, niet meer,tenzij ik naar buiten ga. Ik woon beneden, dat heeft voordelen, maar ook veel nadelen. Ik mopper niet; wie aan de gracht woont ziet nooit zon in huis. Hoogstens, in midzomer, net als ik, 's avonds door de weerschijn op de ruiten aan de overkant.
Maar mijn huisje is me lief hoor.
Momenteel doet een stevige wind alle nog vastzittende blaadjes buiten, trillen.Die moeten nog losgetrild worden dus. ;-)
Het wordt een prettige zondag verder, ik ga lui zijn...
zaterdag 8 november 2008
Naar de zondag.
Een vreemde dag. Ik kan wel op internet komen, maar mijn outlook express is onbruikbaar momenteel. Er komt niets in en er gaat niets uit. Een langdurig telefoontje naar de helpdesk van UPC zette me wel weer een poosje aan het werk, maar ik schoot er niets mee op.
Freek maakte zich er druk over, maar ook hij kon geen fouten vinden, noch bij UPC noch bij mij. Uiteindelijke conclusie: er moet hier ergens een mailserver kapot zijn, zodat een aantal mensen in de wijk geen email hebben. Ik ben maar een leek, maar als er een reden genoemd kan worden ben ik al blij. Als het waar is verwacht ik niet dat het euvel voor maandag verholpen kan worden. Nou maar hopen dat mensen die mijn mails moeten missen, wel even op Erica’s dagboek klikken. D.v. kom ik gauw terug bij jullie hoor.
Het frustreert intussen wel verschrikkelijk hoor. Gelukkig konden een paar mensen een mailtje krijgen en terugsturen via gmail. Buitendien heb ik ook telefoon. ;-)
Vroeg in de avond kwam broer H. op visite. En we hebben een paar gezellige uurtjes gemaakt met de oude grammofoonplaten op de grammofoon, die voor drie tientjes bij Blokker gekocht was. Ik vond het koffertje van Wim Kan terug bij voorbeeld. Maar ook een plaat van Robert Stolz. Van Fr. had ik een heleboel platen gekregen die hij dubbel had, voornamelijk pianospel van Horowitz. Prachtige platen zitten erbij.
De avond ging verder met tv-kijken voorbij. Dat ben ik niet gewend.
Meer is er vandaag niet te melden.
Freek maakte zich er druk over, maar ook hij kon geen fouten vinden, noch bij UPC noch bij mij. Uiteindelijke conclusie: er moet hier ergens een mailserver kapot zijn, zodat een aantal mensen in de wijk geen email hebben. Ik ben maar een leek, maar als er een reden genoemd kan worden ben ik al blij. Als het waar is verwacht ik niet dat het euvel voor maandag verholpen kan worden. Nou maar hopen dat mensen die mijn mails moeten missen, wel even op Erica’s dagboek klikken. D.v. kom ik gauw terug bij jullie hoor.
Het frustreert intussen wel verschrikkelijk hoor. Gelukkig konden een paar mensen een mailtje krijgen en terugsturen via gmail. Buitendien heb ik ook telefoon. ;-)
Vroeg in de avond kwam broer H. op visite. En we hebben een paar gezellige uurtjes gemaakt met de oude grammofoonplaten op de grammofoon, die voor drie tientjes bij Blokker gekocht was. Ik vond het koffertje van Wim Kan terug bij voorbeeld. Maar ook een plaat van Robert Stolz. Van Fr. had ik een heleboel platen gekregen die hij dubbel had, voornamelijk pianospel van Horowitz. Prachtige platen zitten erbij.
De avond ging verder met tv-kijken voorbij. Dat ben ik niet gewend.
Meer is er vandaag niet te melden.
vrijdag 7 november 2008
Nacht van vrijdag op zaterdag.
En nog geen zin om te gaan slapen.
Vanaf dinsdag weer niet geschreven. Het wordt steeds erger hè…
Wat is er gebeurd… een heleboel. De Amerikaanse verkiezingen met dat ongelooflijke circus heeft de hele wereld in haar macht gehouden. Met als een bevrijdende ontknoping, bijna een wereldwijd, massaal orgasme, dat Barack Hussein Obama de nieuwe president van Amerika gaat worden. Een naam alleen al die voor de hele wereld aanvaardbaar moet zijn. Zijn charisma en zijn toespraken zijn zo hoopgevend voor een wereld die zucht onder oorlogen en hongersnood…dat het enige dat zichtbaar wordt hierin de woorden ‘Hope’ en ‘Yes we can’ zijn geworden.
Zoals zovelen heb ik mijn tranen de vrije loop gelaten.
Net zoals ik mijn tranen de vrije loop heb gelaten bij de woensdagse documentaire op Canvas, van België. De docu’s die onweerlegbaar aantoonde hoe Amerika’s economie en buitenlands beleid totaal in het teken van oorlogvoeren zijn. Hoe de wereld verkocht is, bedonderd is, hoe de hele Amerikaanse economie op oorlog voeren gestoeld is. Zèlfs de cornflakefabrieken hebben moeten lobbyen voor opdrachten van het leger daar, omdat soldaten toch ook in den vreemde moeten ontbijten met cornflakes. Laat ik er maar over ophouden, ik begin weer te trillen van emotie als ik erover schrijf. Obama krijgt een erfenis waar ik niet jaloers op kan zijn. Behalve een enorm tekort, waar Bush begonnen was met een flink overschot op de begroting, zit hij ook opgescheept met twee regelrechte oorlogen en nog hier en daar troepen ‘die moeten oppassen dat de Amerikaanse belangen niet geschaad worden.’ Om nog maar te zwijgen over Quatanamo-Bay…
In elk geval ben ik reuzeblij, en dat is zacht uitgedrukt, dat vrouwtje Paling uit het zich is verdwenen. Stel je toch voor dat McCain gewonnen had, de man is even oud als ik… en een ziek mens. Die had dat zware werk geen vier jaar volgehouden…En dan was Palin presidente geworden… De machtigste vrouw van de wereld, Daar moet je toch niet aan denken…
Misschien krijgt Amerika nu de kans weer een geliefd en gerespecteerd Verenigde Staten te worden onder president Obama. Ik hoop dat hij het ook voor elkaar krijgt dat er vrede komt in het MiddenOosten, en niet ten koste van Israel… Hoewel, zijn keuze voor een chefstaf van Joodse bloede me daar weer een beetje bij geruststelt. En ook zijn vice-president is gelukkig een gematigd man. Keep fingers crossed.
Van de week heb ik met Frans gegeten in een nieuw tentje in de buurt. ‘Eten en drinken’ heet het. Een goed, maar zuinig glas wijn en drie grote tortellini’s gevuld met een heerlijke paddestoelensaus, opgemaakt op een groot bord. Nouveau cuisine, ik dacht dat het uit de tijd was, niet dus. Een prima salade werd er geserveerd, dat weer wel. Aanbevelenswaard. En als toetje… ja, wat was het. Lauwe peertjes gedecoreerd met een lepel ijs… en opgemaakt met met, geloof ik, kaneelsaus. Met de koffie toe was het voor twee personen overigens wel betaalbaar: 45 euro. Binnenkort gaan we een ander nieuw tentje uitproberen, maar dan ben ik aan de beurt om te betalen.
Woensdag kwam Jelle op bezoek, zoals elke twee weken. Dat is altijd een gezellige lunch samen en nog wat napraten over muziek of dvd’s, niet al te zwaar meestal. Leuk vind ik het om naar de bakker te gaan en verse broodjes en lekker beleg te halen, en dan een extra lekkere koffie te zetten. Zoals gewoonlijk was het plezierig. En ik had ik zelfs nog over om ook mijn overbuurman te plezieren met luxe broodjes.
Vandaag naar de huisarts geweest. Het ene been is nog steeds twee keer zo dik als het andere en ik was nog steeds kwaad over die orthopeed, die naar de röntgenfoto van mijn voet keek, en daarna naar mijn bloten voeten… maar die ‘niks bijzonders zag’, terwijl toch heel duidelijk het ene been met voet twee keer zo dik was als het andere. Maar hij zag alleen de botjes van mijn voet op die foto. ‘Maar daarvoor word je toch geen DOKTER!. Zei ik, toen mijn huisarts, die al die dingen wèl zag, hem verontschuldigde. Tja… Zó’n jonge man, vast nog geen 28 jaar, al zó beroepsziek?????? In elk geval, de huisarts heeft me nu doorgestuurd naar de vaatchirurg, die moet gaan kijken wat er aan dat pootje mankeert en er moet een uitgebreid bloedbeeld weer gemaakt worden. Ze mogen een kraantje aan mijn onderbeen zetten om het overtollige vocht af te voeren, of me zo’n elegante ;-) kous aanmeten…..tja mamma, je wordt ouder hè. Het is toch verwonderlijk dat het een na het ander moet opgeven naarmate je ouder wordt.
Ze kennen me onderhand bij de bloedafname-afdeling van het daar tegenoverliggende Onze
Lieve Vrouwe ziekenhuis.. dokter maakt zich ongerust over eiwitten in de urine, zei ze. En passant heeft ze ‘pats!’ een puistje uitgeknepen dat op mijn bovenooglid groeide. Gelukkig niets meer dan een kleine ontsteking!!
Ze zal me de papieren toesturen, want er was werkelijk geen tijd om dat meteen te doen
Straks komt het scootmobieltje me al veel vroeger van pas dan ik gedacht had….;-(( Nouja, het stáát klaar.
Het was vandaag redelijk, wat vochtig weer. Ik was de 25 minuten naar de praktijk gaan loepen, maar terug moest ik wel de tram nemen, want de Reguliersbreestraat ligt een heel eind verder. Even bij Etos en aan de overkant bij een evengrote Kruidvat binnen en de laatste boodschapjes voor ‘voorlopig’ gedaan. Het is in de winkels, die goed bevoorraad zijn, altijd gezellig winkelen, beter dan in de Jodenbreestraat tenminste.
Dus dit weekend hoef ik er d.v. niet meer uit.
Rest me nog te vertellen dat het herdenkingslichtje nog brandt en de foto van mijn jongen Jacob hier nog staat En vreemd genoeg is het een goed gevoel.
.............................................
Vanaf dinsdag weer niet geschreven. Het wordt steeds erger hè…
Wat is er gebeurd… een heleboel. De Amerikaanse verkiezingen met dat ongelooflijke circus heeft de hele wereld in haar macht gehouden. Met als een bevrijdende ontknoping, bijna een wereldwijd, massaal orgasme, dat Barack Hussein Obama de nieuwe president van Amerika gaat worden. Een naam alleen al die voor de hele wereld aanvaardbaar moet zijn. Zijn charisma en zijn toespraken zijn zo hoopgevend voor een wereld die zucht onder oorlogen en hongersnood…dat het enige dat zichtbaar wordt hierin de woorden ‘Hope’ en ‘Yes we can’ zijn geworden.
Zoals zovelen heb ik mijn tranen de vrije loop gelaten.
Net zoals ik mijn tranen de vrije loop heb gelaten bij de woensdagse documentaire op Canvas, van België. De docu’s die onweerlegbaar aantoonde hoe Amerika’s economie en buitenlands beleid totaal in het teken van oorlogvoeren zijn. Hoe de wereld verkocht is, bedonderd is, hoe de hele Amerikaanse economie op oorlog voeren gestoeld is. Zèlfs de cornflakefabrieken hebben moeten lobbyen voor opdrachten van het leger daar, omdat soldaten toch ook in den vreemde moeten ontbijten met cornflakes. Laat ik er maar over ophouden, ik begin weer te trillen van emotie als ik erover schrijf. Obama krijgt een erfenis waar ik niet jaloers op kan zijn. Behalve een enorm tekort, waar Bush begonnen was met een flink overschot op de begroting, zit hij ook opgescheept met twee regelrechte oorlogen en nog hier en daar troepen ‘die moeten oppassen dat de Amerikaanse belangen niet geschaad worden.’ Om nog maar te zwijgen over Quatanamo-Bay…
In elk geval ben ik reuzeblij, en dat is zacht uitgedrukt, dat vrouwtje Paling uit het zich is verdwenen. Stel je toch voor dat McCain gewonnen had, de man is even oud als ik… en een ziek mens. Die had dat zware werk geen vier jaar volgehouden…En dan was Palin presidente geworden… De machtigste vrouw van de wereld, Daar moet je toch niet aan denken…
Misschien krijgt Amerika nu de kans weer een geliefd en gerespecteerd Verenigde Staten te worden onder president Obama. Ik hoop dat hij het ook voor elkaar krijgt dat er vrede komt in het MiddenOosten, en niet ten koste van Israel… Hoewel, zijn keuze voor een chefstaf van Joodse bloede me daar weer een beetje bij geruststelt. En ook zijn vice-president is gelukkig een gematigd man. Keep fingers crossed.
Van de week heb ik met Frans gegeten in een nieuw tentje in de buurt. ‘Eten en drinken’ heet het. Een goed, maar zuinig glas wijn en drie grote tortellini’s gevuld met een heerlijke paddestoelensaus, opgemaakt op een groot bord. Nouveau cuisine, ik dacht dat het uit de tijd was, niet dus. Een prima salade werd er geserveerd, dat weer wel. Aanbevelenswaard. En als toetje… ja, wat was het. Lauwe peertjes gedecoreerd met een lepel ijs… en opgemaakt met met, geloof ik, kaneelsaus. Met de koffie toe was het voor twee personen overigens wel betaalbaar: 45 euro. Binnenkort gaan we een ander nieuw tentje uitproberen, maar dan ben ik aan de beurt om te betalen.
Woensdag kwam Jelle op bezoek, zoals elke twee weken. Dat is altijd een gezellige lunch samen en nog wat napraten over muziek of dvd’s, niet al te zwaar meestal. Leuk vind ik het om naar de bakker te gaan en verse broodjes en lekker beleg te halen, en dan een extra lekkere koffie te zetten. Zoals gewoonlijk was het plezierig. En ik had ik zelfs nog over om ook mijn overbuurman te plezieren met luxe broodjes.
Vandaag naar de huisarts geweest. Het ene been is nog steeds twee keer zo dik als het andere en ik was nog steeds kwaad over die orthopeed, die naar de röntgenfoto van mijn voet keek, en daarna naar mijn bloten voeten… maar die ‘niks bijzonders zag’, terwijl toch heel duidelijk het ene been met voet twee keer zo dik was als het andere. Maar hij zag alleen de botjes van mijn voet op die foto. ‘Maar daarvoor word je toch geen DOKTER!. Zei ik, toen mijn huisarts, die al die dingen wèl zag, hem verontschuldigde. Tja… Zó’n jonge man, vast nog geen 28 jaar, al zó beroepsziek?????? In elk geval, de huisarts heeft me nu doorgestuurd naar de vaatchirurg, die moet gaan kijken wat er aan dat pootje mankeert en er moet een uitgebreid bloedbeeld weer gemaakt worden. Ze mogen een kraantje aan mijn onderbeen zetten om het overtollige vocht af te voeren, of me zo’n elegante ;-) kous aanmeten…..tja mamma, je wordt ouder hè. Het is toch verwonderlijk dat het een na het ander moet opgeven naarmate je ouder wordt.
Ze kennen me onderhand bij de bloedafname-afdeling van het daar tegenoverliggende Onze
Lieve Vrouwe ziekenhuis.. dokter maakt zich ongerust over eiwitten in de urine, zei ze. En passant heeft ze ‘pats!’ een puistje uitgeknepen dat op mijn bovenooglid groeide. Gelukkig niets meer dan een kleine ontsteking!!
Ze zal me de papieren toesturen, want er was werkelijk geen tijd om dat meteen te doen
Straks komt het scootmobieltje me al veel vroeger van pas dan ik gedacht had….;-(( Nouja, het stáát klaar.
Het was vandaag redelijk, wat vochtig weer. Ik was de 25 minuten naar de praktijk gaan loepen, maar terug moest ik wel de tram nemen, want de Reguliersbreestraat ligt een heel eind verder. Even bij Etos en aan de overkant bij een evengrote Kruidvat binnen en de laatste boodschapjes voor ‘voorlopig’ gedaan. Het is in de winkels, die goed bevoorraad zijn, altijd gezellig winkelen, beter dan in de Jodenbreestraat tenminste.
Dus dit weekend hoef ik er d.v. niet meer uit.
Rest me nog te vertellen dat het herdenkingslichtje nog brandt en de foto van mijn jongen Jacob hier nog staat En vreemd genoeg is het een goed gevoel.
.............................................
maandag 3 november 2008
Dit is een wel heel vroeg begonnen dinsdag
Kwart voor zeven, dinsdagmorgen.
De pijn in heup en knie jaagt me het bed uit. Zitten gaat beter. En omdat ik toch weer een paar dagen achter loop, meteen maar bij de computer gaan zitten om de laatste dagen te beschrijven.
Poes Pika zit naast me, alsof ze meeleest.
Zaterdag dus, met dochterlief, weer voor het eerst sinds een paar jaar gaan treinreizen.
De Valys, het bijzonder vervoer voor ouderen en gehandicapten, is voor mij nog steeds een narigheid. Ondanks dat Connexxion zelf laat publiceren dat er de laatste tijd minder klachten over zijn heb ik dit jaar twee keer een klacht moeten indienen. Beide keren terecht.
Maar misschien kom ik daar nog een keer op terug. In elk geval is het nog steeds geen goed alternatief voor het treinreizen.
De reis verliep in het begin een beetje warrig, omdat de zorgvuldig door dochter uitgekiende route in het water viel door, wat dacht je, vertragingen. En er op station Amsterdam-Gein alleen een AH-to-go winkeltje open was. Geen enkel ander stationswinkeltje of koffiebarretjes.
Dochter had gelukkig zelf heet water, koffie en thee bij zich, want dat wordt tegenwoordig niet meer in de trein geserveerd en we moesten twee uur reizen. Dus dat was wel welkom. We hadden ook zelf brood meegenomen en de tijd ging om met kletsen zoals moeders en dochters dat plegen te doen als het goed is.
Bij het station werden we opgewacht.
We hadden een gezellige visite bij de jarige, goed om weer eens onder familie te zijn. Maar om half zeven moesten we wel terug. En we werden keurig op het station weer afgeleverd, samen met mijn schoonzusje. Het was wel een koud en winderig perronnetje op dat klein stationnetje en wachten is dan niet leuk, want natuurlijk was de trein niet op tijd. Maar toen we eenmaal zaten ging de reis al koutend heel snel voorbij en halverwege moest mijn schoonzusje uitstappen.
Eenmaal in Amsterdam waren we heel snel bij mij thuis. We hebben nog wat nagepraat en nieuwe dingetjes bekeken voor dochter naar haar eigen huis ging.
De nacht en de zondag daarop ging voorbij met uitrusten. En niets doen.
En de maandag is ‘Bettydag’. Dan komt mijn ongeëvenaarde hulpe zonder wie ik beslist zou vervuilen. Niet direct, maar toch op de duur. En wàt er ook gebeurt, ze wil mijn huisje schoongemaakt verlaten. ;-)
Ik heb een paar dozen met dia’s staan die, nadat ik de overbodige dia’s er in overleg met betrokkenen uitgehaald heb, nu naar dochterlief gaan. Maar omdat ze toch nog hier en bij de hand stonden heeft Betty ze op mijn verzoek ook bekeken. Dat is leuk, dan ziet ze iets van een vroeger leven van me. Een andere vrouw. Hoeveel vrouwen ben ik geweest in dit leven…?
Na het kind en het jonge meisje… Een slachtoffer van mijn eerste man, maar wel moeder van twee jongetjes. In mijn tweede huwelijk was ik wel echtgenote en moeder, daarna aktievrouw, en moeder, later een treurende moeder, toen patiënte voor lange tijd en hier ben ik een oude vrouw geworden. Met een respectabele hoeveelheid herinneringen. Die niet allemaal geschreven willen worden.
De maandag was dit jaar ook het begin van mijn Jaardagen. Mijn zoon Jacob stierf op 26-jarige leeftijd. Hij was geboren op 3 november, en stierf 26 jaar later op 11 november. Nee, het verhaal daarover staat niet in mijn dagboek, maar elders. Wel is deze week elk jaar een herdenkingsweek, die het ene jaar wat gemakkelijker valt dan het andere jaar. Nu ik verzoend ben met het leven gaat het gedenken wel het hele jaar door. Maar andere jaren kon ik deze dagen niet, of minder goed aan. En kwamen herinneringen werkelijk tot leven, zodat ik een beetje teruggeplaatst werd in de tijd. Met alle emoties van dien.
Maar dit keer voel ik me goed. Het ergste dit jaar is voorbijgegaan met het herlezen en verbeteren van het verhaal rond mijn zoon Jacob.
De nacht was niet mild dit keer. Nare dromen en veel pijn. Waardoor ik wel al vroeg actief was ja. En nog hoorde hoe aan de overkant de reusachtige machinerie van een verpleeghuis aan de dag begon .
Het is nog donker buiten. En miezerig. Maar in het huis is het nog stil. En die stilte heb ik lief. Reden waarom ik ’s nachts zo vaak heel laat op ben.
De pijn in heup en knie jaagt me het bed uit. Zitten gaat beter. En omdat ik toch weer een paar dagen achter loop, meteen maar bij de computer gaan zitten om de laatste dagen te beschrijven.
Poes Pika zit naast me, alsof ze meeleest.
Zaterdag dus, met dochterlief, weer voor het eerst sinds een paar jaar gaan treinreizen.
De Valys, het bijzonder vervoer voor ouderen en gehandicapten, is voor mij nog steeds een narigheid. Ondanks dat Connexxion zelf laat publiceren dat er de laatste tijd minder klachten over zijn heb ik dit jaar twee keer een klacht moeten indienen. Beide keren terecht.
Maar misschien kom ik daar nog een keer op terug. In elk geval is het nog steeds geen goed alternatief voor het treinreizen.
De reis verliep in het begin een beetje warrig, omdat de zorgvuldig door dochter uitgekiende route in het water viel door, wat dacht je, vertragingen. En er op station Amsterdam-Gein alleen een AH-to-go winkeltje open was. Geen enkel ander stationswinkeltje of koffiebarretjes.
Dochter had gelukkig zelf heet water, koffie en thee bij zich, want dat wordt tegenwoordig niet meer in de trein geserveerd en we moesten twee uur reizen. Dus dat was wel welkom. We hadden ook zelf brood meegenomen en de tijd ging om met kletsen zoals moeders en dochters dat plegen te doen als het goed is.
Bij het station werden we opgewacht.
We hadden een gezellige visite bij de jarige, goed om weer eens onder familie te zijn. Maar om half zeven moesten we wel terug. En we werden keurig op het station weer afgeleverd, samen met mijn schoonzusje. Het was wel een koud en winderig perronnetje op dat klein stationnetje en wachten is dan niet leuk, want natuurlijk was de trein niet op tijd. Maar toen we eenmaal zaten ging de reis al koutend heel snel voorbij en halverwege moest mijn schoonzusje uitstappen.
Eenmaal in Amsterdam waren we heel snel bij mij thuis. We hebben nog wat nagepraat en nieuwe dingetjes bekeken voor dochter naar haar eigen huis ging.
De nacht en de zondag daarop ging voorbij met uitrusten. En niets doen.
En de maandag is ‘Bettydag’. Dan komt mijn ongeëvenaarde hulpe zonder wie ik beslist zou vervuilen. Niet direct, maar toch op de duur. En wàt er ook gebeurt, ze wil mijn huisje schoongemaakt verlaten. ;-)
Ik heb een paar dozen met dia’s staan die, nadat ik de overbodige dia’s er in overleg met betrokkenen uitgehaald heb, nu naar dochterlief gaan. Maar omdat ze toch nog hier en bij de hand stonden heeft Betty ze op mijn verzoek ook bekeken. Dat is leuk, dan ziet ze iets van een vroeger leven van me. Een andere vrouw. Hoeveel vrouwen ben ik geweest in dit leven…?
Na het kind en het jonge meisje… Een slachtoffer van mijn eerste man, maar wel moeder van twee jongetjes. In mijn tweede huwelijk was ik wel echtgenote en moeder, daarna aktievrouw, en moeder, later een treurende moeder, toen patiënte voor lange tijd en hier ben ik een oude vrouw geworden. Met een respectabele hoeveelheid herinneringen. Die niet allemaal geschreven willen worden.
De maandag was dit jaar ook het begin van mijn Jaardagen. Mijn zoon Jacob stierf op 26-jarige leeftijd. Hij was geboren op 3 november, en stierf 26 jaar later op 11 november. Nee, het verhaal daarover staat niet in mijn dagboek, maar elders. Wel is deze week elk jaar een herdenkingsweek, die het ene jaar wat gemakkelijker valt dan het andere jaar. Nu ik verzoend ben met het leven gaat het gedenken wel het hele jaar door. Maar andere jaren kon ik deze dagen niet, of minder goed aan. En kwamen herinneringen werkelijk tot leven, zodat ik een beetje teruggeplaatst werd in de tijd. Met alle emoties van dien.
Maar dit keer voel ik me goed. Het ergste dit jaar is voorbijgegaan met het herlezen en verbeteren van het verhaal rond mijn zoon Jacob.
De nacht was niet mild dit keer. Nare dromen en veel pijn. Waardoor ik wel al vroeg actief was ja. En nog hoorde hoe aan de overkant de reusachtige machinerie van een verpleeghuis aan de dag begon .
Het is nog donker buiten. En miezerig. Maar in het huis is het nog stil. En die stilte heb ik lief. Reden waarom ik ’s nachts zo vaak heel laat op ben.
vrijdag 31 oktober 2008
Morgen begint november weer.
En nu is het weekend begonnen,
En toen was het weer vrijdag de 31ste oktober.
Die tijd vliegt toch voorbij. Ik kan het amper nog bijhouden. Eer- eergisteren weer voor het laatst geschreven. Wat is er sindsdien niet allemaal gebeurd.
De woensdag ging voorbij met gesprekken. Soms voel ik me een praatpaal, altijd gereed om te luisteren en aandacht te geven. En dat is best plezierig ook, want dan voelt een mens zich nodig. En dat gevoel van nodig zijn heb ik zelf ook nodig. Woensdag liep dat een beetje de spuigaten uit. De een wisselde de ander af… en er leek geen rustpauze tussen te zitten. Wat wàs ik moe toen ik eindelijk alléén kon zijn. Je hebt van die dagen hè.
Gisteren was het donderdag. Dinsdag was ik naar de Albert Cuypmarkt geweest, toen het ineens zo donker werd en de ene bui de andere opvolgde.
Maar gisteren was ik naar het ziekenhuis voor mijn arme voetjes. Die krijgen nu zachte zooltjes aangemeten, waardoor mijn linkerenkel misschien ook weer gaat slinken. Die is nu gemiddeld twee keer zo dik als de rechterenkel. Ook verwachtte de ‘schoenmaker’ van het ziekenhuis dat de pijn in de andere knie en heup door die nieuwe zooltjes ook wel minder gaat worden. Goed vooruitzicht dus. Ik heb een kop koffie (met melk) genomen bij de koffiebar en daar meteen maar mijn meegebrachte boterham opgegeten. Daar was nog even een hilarisch ogenblik toen ik het bakje melk opende, en het ging leeggieten in het lege plastic zaken van mijn brood en het bakje zelf in mijn koffie………….
Verstrooid en in gedachten.
Ik had het net op tijd in de gaten, en schaterde het uit, tot verbazing van de omzittende menigte. Natuurlijk moest ik uitleggen waarom ik zo moest lachen ja. Een nieuw bakje melk werd keurig in mijn koffie leeggegoten hoor.
En nadien had ik genoeg moed om de tram terug te nemen maar halverwege de Dappermarkt op te gaan. Toch wel gezelliger dan die eerste markt hoor. Volkser, minder toeristen meer allochtone buurtbewoners. Ook veel andere gekleurde mensen, uit de Bijlmer bij voorbeeld. Ik heb alleen wat groenten meegenomen, het was gewoon een loopje op een plezierige plek. De lengte van die markt doet trouwens niet onder voor de Albert Cuypmarkt.
Er waren nog pruimen, maar die zijn niet zo lekker meer. En ik heb tamme kastanjes meegenomen om zelf te poffen, maar daar ben ik nog niet aan toekomen.
Toen ik weer thuis was kreeg ik opeens de geest. De vriezer zit overvol. En ik heb alle soepvlees eruit gehaald en lekker een sterke bouillon gemaakt. Vlees er achteraf uitgehaald. Bouillon een nacht laten afkoelen zodat het vet er vandaag af geschept kon worden. Daarna het vlees, kleingesneden en ontzeend en ontvet, weer in de bouillon gedaan, samen met de vele kleine gehaktballetjes. En de soep vanmiddag toen ik thuis kwam, verder afgemaakt. Moeder’s soep is weer klaar en de vriezer weer wat leger zolang het duurt. Want er gaan natuurlijk nu wel weer bakken met soep terug in de vriezer.
Dit is dus wat ik in de vroege avond heb gedaan. Er lag nog een scholletje in de vriezer ook, lekker klaargemaakt (puur, peper, zout en boter, meer niet) en vanavond dus soep met brood en scholletje met brood gegeten.
Vanmiddag moest ik in de oogkliniek zijn, wie diabeet is loopt wat af hè, dat moet eens per jaar minstens. Ik had wat last van druk op mijn ogen ook trouwens. Enfin, ‘geen suiker op de ogen’, zei de oogarts die me onderzocht. ;-) En met de druk viel het mee gelukkig, daar moest iets anders achter zitten. Voor het onderzoek waren mijn ogen ingedruppeld, zodat de pupil ook bij fel licht open blijft. Toen ik buiten kwam dacht ik: de dag is nog niet voorbij en mijn energie nog niet op……Wat gaan we ermee doen?! We gingen dus op de tram en halverwege ben ik uitgestapt en een stuk gaan lopen. Ik was nog nooit het Heinekenplein opgegaan, wat dus vaak wel op mijn route ligt. En dat heb ik nu dus wel gedaan. Daar staat een vreselijk grote Dirk van de Broek, met binnen haar poorten tal van kleine winkeltjes. Het was een genot erdoorheen te lopen en vast mijn weekendboodschapjes mee te nemen. Een Turkse groentehandel, voor munt, Turkse tomaatjes en de eerste (!) kumquats van het seizoen. Die minimini-sinaasappeltjes die je (goed gewassen!!) met schil en al eet. Lekker, pittig en vitaminenrijk. Het was wel sjouwen met rugzak en schouderzak, zeker in de drukke trams, maar ik ben goed thuisgekomen.
Door dat druppelen bleven mijn ogen nogal droog (en mijn neus lopen) en toen het donker werd en de lichtjes gingen branden hadden alle lichtjes een halo. Een lichtkring eromheen dus. Dus zag ik veel meer lichtjes dan er waren. En omdat de binnenstad in de vroege (toch winterse) avond vol met lichtjes hangt kon ik zelfs genieten van de naweeëm van dat gedruppel. Maar ja, de avond is niet jong meer en mijn ogen zijn nog steeds niet zo goed als anders. Dus morgen beter……
Morgen voor het eerst in een paar jaar weer met de trein. Heel lang heb ik dat niet meer gekund door wat voor reden dan ook. En moest ik, àls ik, bij uitzondering, al ging reizen, de taxi nemen van de Valys, het speciale vervoer voor ouderen en zieken. Morgen waag ik het er weer eens op.
Zo ben ik toch weer bij met mijn dagboek. Maar anderen hebben nu moeten wachten.
En toen was het weer vrijdag de 31ste oktober.
Die tijd vliegt toch voorbij. Ik kan het amper nog bijhouden. Eer- eergisteren weer voor het laatst geschreven. Wat is er sindsdien niet allemaal gebeurd.
De woensdag ging voorbij met gesprekken. Soms voel ik me een praatpaal, altijd gereed om te luisteren en aandacht te geven. En dat is best plezierig ook, want dan voelt een mens zich nodig. En dat gevoel van nodig zijn heb ik zelf ook nodig. Woensdag liep dat een beetje de spuigaten uit. De een wisselde de ander af… en er leek geen rustpauze tussen te zitten. Wat wàs ik moe toen ik eindelijk alléén kon zijn. Je hebt van die dagen hè.
Gisteren was het donderdag. Dinsdag was ik naar de Albert Cuypmarkt geweest, toen het ineens zo donker werd en de ene bui de andere opvolgde.
Maar gisteren was ik naar het ziekenhuis voor mijn arme voetjes. Die krijgen nu zachte zooltjes aangemeten, waardoor mijn linkerenkel misschien ook weer gaat slinken. Die is nu gemiddeld twee keer zo dik als de rechterenkel. Ook verwachtte de ‘schoenmaker’ van het ziekenhuis dat de pijn in de andere knie en heup door die nieuwe zooltjes ook wel minder gaat worden. Goed vooruitzicht dus. Ik heb een kop koffie (met melk) genomen bij de koffiebar en daar meteen maar mijn meegebrachte boterham opgegeten. Daar was nog even een hilarisch ogenblik toen ik het bakje melk opende, en het ging leeggieten in het lege plastic zaken van mijn brood en het bakje zelf in mijn koffie………….
Verstrooid en in gedachten.
Ik had het net op tijd in de gaten, en schaterde het uit, tot verbazing van de omzittende menigte. Natuurlijk moest ik uitleggen waarom ik zo moest lachen ja. Een nieuw bakje melk werd keurig in mijn koffie leeggegoten hoor.
En nadien had ik genoeg moed om de tram terug te nemen maar halverwege de Dappermarkt op te gaan. Toch wel gezelliger dan die eerste markt hoor. Volkser, minder toeristen meer allochtone buurtbewoners. Ook veel andere gekleurde mensen, uit de Bijlmer bij voorbeeld. Ik heb alleen wat groenten meegenomen, het was gewoon een loopje op een plezierige plek. De lengte van die markt doet trouwens niet onder voor de Albert Cuypmarkt.
Er waren nog pruimen, maar die zijn niet zo lekker meer. En ik heb tamme kastanjes meegenomen om zelf te poffen, maar daar ben ik nog niet aan toekomen.
Toen ik weer thuis was kreeg ik opeens de geest. De vriezer zit overvol. En ik heb alle soepvlees eruit gehaald en lekker een sterke bouillon gemaakt. Vlees er achteraf uitgehaald. Bouillon een nacht laten afkoelen zodat het vet er vandaag af geschept kon worden. Daarna het vlees, kleingesneden en ontzeend en ontvet, weer in de bouillon gedaan, samen met de vele kleine gehaktballetjes. En de soep vanmiddag toen ik thuis kwam, verder afgemaakt. Moeder’s soep is weer klaar en de vriezer weer wat leger zolang het duurt. Want er gaan natuurlijk nu wel weer bakken met soep terug in de vriezer.
Dit is dus wat ik in de vroege avond heb gedaan. Er lag nog een scholletje in de vriezer ook, lekker klaargemaakt (puur, peper, zout en boter, meer niet) en vanavond dus soep met brood en scholletje met brood gegeten.
Vanmiddag moest ik in de oogkliniek zijn, wie diabeet is loopt wat af hè, dat moet eens per jaar minstens. Ik had wat last van druk op mijn ogen ook trouwens. Enfin, ‘geen suiker op de ogen’, zei de oogarts die me onderzocht. ;-) En met de druk viel het mee gelukkig, daar moest iets anders achter zitten. Voor het onderzoek waren mijn ogen ingedruppeld, zodat de pupil ook bij fel licht open blijft. Toen ik buiten kwam dacht ik: de dag is nog niet voorbij en mijn energie nog niet op……Wat gaan we ermee doen?! We gingen dus op de tram en halverwege ben ik uitgestapt en een stuk gaan lopen. Ik was nog nooit het Heinekenplein opgegaan, wat dus vaak wel op mijn route ligt. En dat heb ik nu dus wel gedaan. Daar staat een vreselijk grote Dirk van de Broek, met binnen haar poorten tal van kleine winkeltjes. Het was een genot erdoorheen te lopen en vast mijn weekendboodschapjes mee te nemen. Een Turkse groentehandel, voor munt, Turkse tomaatjes en de eerste (!) kumquats van het seizoen. Die minimini-sinaasappeltjes die je (goed gewassen!!) met schil en al eet. Lekker, pittig en vitaminenrijk. Het was wel sjouwen met rugzak en schouderzak, zeker in de drukke trams, maar ik ben goed thuisgekomen.
Door dat druppelen bleven mijn ogen nogal droog (en mijn neus lopen) en toen het donker werd en de lichtjes gingen branden hadden alle lichtjes een halo. Een lichtkring eromheen dus. Dus zag ik veel meer lichtjes dan er waren. En omdat de binnenstad in de vroege (toch winterse) avond vol met lichtjes hangt kon ik zelfs genieten van de naweeëm van dat gedruppel. Maar ja, de avond is niet jong meer en mijn ogen zijn nog steeds niet zo goed als anders. Dus morgen beter……
Morgen voor het eerst in een paar jaar weer met de trein. Heel lang heb ik dat niet meer gekund door wat voor reden dan ook. En moest ik, àls ik, bij uitzondering, al ging reizen, de taxi nemen van de Valys, het speciale vervoer voor ouderen en zieken. Morgen waag ik het er weer eens op.
Zo ben ik toch weer bij met mijn dagboek. Maar anderen hebben nu moeten wachten.
dinsdag 28 oktober 2008
We naderen november alweer
Vanmorgen, dinsdag 28 oktober, werd ik om half negen uit bed gebeld door de aannemer, die al aan de gang gaat met het atrium en eerst een begroting moet indienen bij de woningbouw. Dus toen meteen maar de eerste pillen genomen en de verwarming aangezet. Daarna nog lekker even terug in mijn nestje. Om negen uur moest ik er toch wel echt uit. Ik heb nou eenmaal veel tijd nodig 's morgens. Al was het alleen al vanwege de computer en de e- mailtjes ‘s morgens.;-) Om elf uur moest ik bij de pedicure zijn, die mijn arme voetjes weer stevig onderhanden heeft genomen. Als je diabetes hebt worden de voeten (en de handen) soms extra gevoelig. Bij anderen juist andersom. Ik herinner me nog te goed hoeveel pijn ik in mijn arme voetjes heb gehad. Eens per maand worden ze goed verzorgd en onder handen genomen.
Daarna weer vlug naar huis, mijn papieren en rugzak pakken en weer weg wezen. Ik werd bij JMW verwacht, voor een aanvrage van een aanvullend pensioentje.
Ja, ik voel me heel rijk. En dat meen ik hoor. Ik hèb alles wat ik nodig heb en méér. Een voorraad eten in huis aan rijst, meelproducten, blik- en diepvrieseten, voor minstens een maand. Ik heb de spullen te koken te bakken en meer..... En huishoudelijke hulp heb ik ook nog. En als ik eruit ga kan ik onderweg ook nog leuke dingetjes kopen of ergens een kop koffie drinken, of zoiets. Dat heb ik na het bezoek aan het JMW dan ook gedaan, lekker de Albert Cuypmarkt over. Halverwege de lange markt werd het pikkedonker en werden de lampen op de kraampjes ontstoken en de ouderwetse lantaarns gingen ook aan. Feëriek gezicht. Beetje Anton Pieck-achtig. De donkerte en het gordijn van regen, de glimmende zwarte straat, de mensen met paraplu’s en/of boodschappentassen en wagentjes... Ikzelf zonder plu ja en met mijn eeuwige rugzak. Die heb ik ook voor de veiligheid Ouwe vrouwtjes worden in sommige wijken niet altijd ontzien, maar soms wel ontdaan van een eventuele tas met inhoud door rotjochies. Een rugzak biedt dan uitkomst. Maar ja, ècht ouwe mensen zie ik niet gauw met zo'n rugzak lopen hè. Zo'n ding (waterdicht) beschermt ook, net als mijn 'leren' petje goed tegen de enorme hoosbui die even laten losbrak. Ik had mijn paraplu niet eens nodig.
Met de tram terug naar huis, moe en achterstevoren zittend, raakte ik nog even in de war omdat de tram omreed. Ging ik nou wel of niet naar huis? Gelukkig herkende ik na een poosje weer de vertrouwde route. ;-) Overkomt mij dat alléén, of zouden andere mensen daar ook wel eens last van hebben?
Na de spinazie met een bal en chocovla toe heb ik de avond verder grotendeel slapend doorgebracht.Droomloos.
Gelukkig dat de klok inmiddels een uur teruggezet is. Ik werd, als ik niet door de wekker gewekt moest worden, de laatste dagen zó laat wakker, één keer zelfs rond elf uur, dat tegen de tijd dat ik de dag echt kon beginnen, deze al half voorbij was.
Nu is het ’s avonds vroeger donker, en heel binnenkort komt de zon hier een paar maanden lang niet meer boven de huizen aan de overkant uit, zodat ik dan de hele dag de (daglicht)lampen moet laten branden. We gaan donkere maanden tegemoet, letterlijk. En als ik zon wil zien moet ik er wel uit als het mooi weer is. Toch wil ik mijn huisje met zijn lange geschiedenis niet ruilen voor een andere hoor.
De grote vlinderboom heeft het begeven. Hij had dan ook vlinderSTRUIK moeten blijven. Maar groeide tot de eerste verdieping waar mijn bovenbuurman altijd uitbundig genoot als de boom bloeide en de vlinders rondvlogen. De broze, nog bebladerde takken werden te zwaar door de regens en op een avond hoorde ik vreemde geluiden buiten en bleken alle zware takken afgebroken. Gelukkig loopt hij alweer uit op de stam en de stukken zijtakken die
gebleven zijn, Mijn tuinvrouw heeft de boel netjes kort gemaakt en bij elkaar gebonden en nu wacht ik op de tuinman van de gemeenschappelijke tuin die de boel meeneemt. Mijn eigen tuintje is zo goed als klaar voor de winter.
Tja, en dan komen de jaardagen weer dichterbij. De herdenkingsdagen in november, om het in goed Nederlands te zeggen. En dat wreekt zich nu al. Ik ben weer bezig met mijn 22 jaar geleden gestorven zoon en het stuk dat ik over hem schreef. Hij was ook geboren in november. Lieve mailvriendin Mariet heeft het ook gelezen en het op mijn verzoek ook eens technisch bekeken. Tenslotte was ze lerares. En waar ikzelf het nog steeds alleen emotioneel kan lezen heeft zij er nu bruikbare aantekeningen bij gezet. Daar ga ik nog aan werken, zodat het beter leesbaar wordt.
Maar ook mijn vader stierf in deze maand en mijn moeder werd in november geboren. Het zegt degenen die me niet kennen natuurlijk niets. Dus ga ik er verder ook niet op in. Zoiets is voor ieder persoonlijk nietwaar?
Het is raar, maar de leden van mijn schoonfamilie zijn allemaal mei-kinderen geweest.
Astrologisch gezien allemaal Stieren dus…
Zo, ben ik nu weer een beetje bij? Ik moet toch proberen trouwer te schrijven hoor, anders loopt het helemaal mis.
Dat zal ik proberen….
Daarna weer vlug naar huis, mijn papieren en rugzak pakken en weer weg wezen. Ik werd bij JMW verwacht, voor een aanvrage van een aanvullend pensioentje.
Ja, ik voel me heel rijk. En dat meen ik hoor. Ik hèb alles wat ik nodig heb en méér. Een voorraad eten in huis aan rijst, meelproducten, blik- en diepvrieseten, voor minstens een maand. Ik heb de spullen te koken te bakken en meer..... En huishoudelijke hulp heb ik ook nog. En als ik eruit ga kan ik onderweg ook nog leuke dingetjes kopen of ergens een kop koffie drinken, of zoiets. Dat heb ik na het bezoek aan het JMW dan ook gedaan, lekker de Albert Cuypmarkt over. Halverwege de lange markt werd het pikkedonker en werden de lampen op de kraampjes ontstoken en de ouderwetse lantaarns gingen ook aan. Feëriek gezicht. Beetje Anton Pieck-achtig. De donkerte en het gordijn van regen, de glimmende zwarte straat, de mensen met paraplu’s en/of boodschappentassen en wagentjes... Ikzelf zonder plu ja en met mijn eeuwige rugzak. Die heb ik ook voor de veiligheid Ouwe vrouwtjes worden in sommige wijken niet altijd ontzien, maar soms wel ontdaan van een eventuele tas met inhoud door rotjochies. Een rugzak biedt dan uitkomst. Maar ja, ècht ouwe mensen zie ik niet gauw met zo'n rugzak lopen hè. Zo'n ding (waterdicht) beschermt ook, net als mijn 'leren' petje goed tegen de enorme hoosbui die even laten losbrak. Ik had mijn paraplu niet eens nodig.
Met de tram terug naar huis, moe en achterstevoren zittend, raakte ik nog even in de war omdat de tram omreed. Ging ik nou wel of niet naar huis? Gelukkig herkende ik na een poosje weer de vertrouwde route. ;-) Overkomt mij dat alléén, of zouden andere mensen daar ook wel eens last van hebben?
Na de spinazie met een bal en chocovla toe heb ik de avond verder grotendeel slapend doorgebracht.Droomloos.
Gelukkig dat de klok inmiddels een uur teruggezet is. Ik werd, als ik niet door de wekker gewekt moest worden, de laatste dagen zó laat wakker, één keer zelfs rond elf uur, dat tegen de tijd dat ik de dag echt kon beginnen, deze al half voorbij was.
Nu is het ’s avonds vroeger donker, en heel binnenkort komt de zon hier een paar maanden lang niet meer boven de huizen aan de overkant uit, zodat ik dan de hele dag de (daglicht)lampen moet laten branden. We gaan donkere maanden tegemoet, letterlijk. En als ik zon wil zien moet ik er wel uit als het mooi weer is. Toch wil ik mijn huisje met zijn lange geschiedenis niet ruilen voor een andere hoor.
De grote vlinderboom heeft het begeven. Hij had dan ook vlinderSTRUIK moeten blijven. Maar groeide tot de eerste verdieping waar mijn bovenbuurman altijd uitbundig genoot als de boom bloeide en de vlinders rondvlogen. De broze, nog bebladerde takken werden te zwaar door de regens en op een avond hoorde ik vreemde geluiden buiten en bleken alle zware takken afgebroken. Gelukkig loopt hij alweer uit op de stam en de stukken zijtakken die
gebleven zijn, Mijn tuinvrouw heeft de boel netjes kort gemaakt en bij elkaar gebonden en nu wacht ik op de tuinman van de gemeenschappelijke tuin die de boel meeneemt. Mijn eigen tuintje is zo goed als klaar voor de winter.
Tja, en dan komen de jaardagen weer dichterbij. De herdenkingsdagen in november, om het in goed Nederlands te zeggen. En dat wreekt zich nu al. Ik ben weer bezig met mijn 22 jaar geleden gestorven zoon en het stuk dat ik over hem schreef. Hij was ook geboren in november. Lieve mailvriendin Mariet heeft het ook gelezen en het op mijn verzoek ook eens technisch bekeken. Tenslotte was ze lerares. En waar ikzelf het nog steeds alleen emotioneel kan lezen heeft zij er nu bruikbare aantekeningen bij gezet. Daar ga ik nog aan werken, zodat het beter leesbaar wordt.
Maar ook mijn vader stierf in deze maand en mijn moeder werd in november geboren. Het zegt degenen die me niet kennen natuurlijk niets. Dus ga ik er verder ook niet op in. Zoiets is voor ieder persoonlijk nietwaar?
Het is raar, maar de leden van mijn schoonfamilie zijn allemaal mei-kinderen geweest.
Astrologisch gezien allemaal Stieren dus…
Zo, ben ik nu weer een beetje bij? Ik moet toch proberen trouwer te schrijven hoor, anders loopt het helemaal mis.
Dat zal ik proberen….
Abonneren op:
Posts (Atom)
